Przejdź do zawartości

Henry Grimes

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henry Grimes
Ilustracja
Henry Grimes podczas koncertu w klubie HotHouse w Chicago (2005)
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1935
Filadelfia

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 2020
Nowy Jork

Przyczyna śmierci

COVID-19

Instrumenty

kontrabas

Gatunki

jazz
free jazz

Zawód

muzyk

Strona internetowa

Henry Grimes (ur. 3 listopada 1935 w Filadelfii, zm. 15 kwietnia 2020 w Nowym Jorku[1]) – amerykański kontrabasista jazzowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie grał na skrzypcach, tubie, perkusji i rożku angielskim, będąc nastolatkiem zdecydował się jednak grać na kontrabasie. Studiował w Juilliard School. Pod koniec lat 50. XX wieku Grimes grał m.in. z Theloniousem Monkiem, Gerrym Mulliganem, Sonnym Rollinsem i Bennym Goodmanem. Współpracował również z Charlesem Mingusem. Później zainteresował się free jazzem. Nagrywał i występował z największymi muzykami tego nurtu, m.in. pianistą Cecilem Taylorem, saksofonistą Albertem Aylerem i trębaczem Donem Cherrym. W 1965 nagrał album The Call z klarnecistą Perrym Robinsonem i perkusistą Tomem Price'em, z którymi tworzył trio.

W 1968 Grimes przeprowadził się z Nowego Jorku do Kalifornii i zniknął. Środowisko jazzowe było przekonane, że nie żyje[2]. W 2003 po długich poszukiwaniach odnalazł go Marshall Marrotte, pracownik socjalny i fan jazzu. Grimes żył w nędzy, w jednopokojowym mieszkaniu w Los Angeles, utrzymywał się z prac dorywczych i pisał wiersze. Cierpiał na psychozę maniakalno-depresyjną. Według Marotte’a Grimes nie był świadomy, że wielu spośród jego dawnych przyjaciół od dawna nie żyje (Albert Ayler zmarł w 1970), był również nieświadomy istnienia płyt CD (mimo że jego nagrania były wznawiane w tym formacie). Swój kontrabas sprzedał na początku lat siedemdziesiątych.

Wielu muzyków ofiarowało Grimesowi swoją pomoc. Basista William Parker kupił mu nowy kontrabas (nazwany od swojego charakterystycznego koloru Olive Oil)[3]. Grimes wrócił na scenę, debiutując ponownie na prestiżowym nowojorskim Vision Festival. W samym 2003 dał ponad dwadzieścia występów. W listopadzie 2003 wystąpił na płycie trębacza Dennisa Gonzáleza Nile River Suite, co było jego pierwszym nagraniem płytowym po 35-letniej przerwie. W 2005 wszedł w skład zespołu Marca Ribota i nagrał z nim płytę Spiritual Unity zawierającą kompozycje Aylera. W marcu 2007 opublikował swój tom poezji Signs Along the Road (z przedmową Ribota). Mieszkał w Nowym Jorku i regularnie koncertował, był także liderem własnego zespołu Henry Grimes Trio. Zmarł w wieku 84 lat na COVID-19[4].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Albumy

[edytuj | edytuj kod]
  • 1965: The Call (ESP-Disk)
  • 2005: Live at the Kerava Jazz Festival (Ayler Records)
  • 2008: Going to the Ritual (with Rashied Ali, Porter Records)
  • 2008: Profound Sound Trio: Opus de Life (with Paul Dunmall and Andrew Cyrille, Porter Records)
  • 2009: Solo (ILK Music)
  • 2010: Spirits Aloft (with Rashied Ali, Porter Records)
  • 2014: The Tone of Wonder (solo, doublebass and violin, Uncool Edition)

Gościnnie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bassist Henry Grimes Dies at 84. downbeat.com, 2020-04-18. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
  2. Neil Strauss: Silent 30 Years, A Jazzman Resurfaces; Left New York in '68, Plays Again Tonight. nytimes.com, 2003-05-26. [dostęp 2008-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
  3. Oficjalny biogram na stronie henrygrimes.com. [dostęp 2008-10-29]. (ang.).
  4. Nate Chinen: Henry Grimes, Bassist of Avant-Garde Pedigree and a Storied Return, Dies of COVID-19 at 84. wbgo.org, 2020-04-18. [dostęp 2020-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).