Przejdź do zawartości

Gołębiak długosterny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gołębiak długosterny
Zenaida macroura[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

gołębiowe

Rodzina

gołębiowate

Podrodzina

gołębie

Rodzaj

Zenaida

Gatunek

gołębiak długosterny

Synonimy
  • Columba macroura Linnaeus, 1758[1]
  • Zenaidura macroura (Linnaeus, 1758)[2]
  • Columba carolinensis Linnaeus, 1766[2]
  • Ectopistes carolinensis (Linnaeus, 1766)[2]
Podgatunki
  • Z. m. marginella (Woodhouse, 1852)
  • Z. m. carolinensis (Linnaeus, 1766)
  • Z. m. macroura (Linnaeus, 1758)
  • Z. m. clarionensis (C. H. Townsend, 1890)
  • Z. m. turturilla (Wetmore, 1956)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     tylko w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     tylko zimuje

     introdukowany (Hawaje)

Gołębiak długosterny[4], gołębiak karoliński[5], gołąb karoliński[2] (Zenaida macroura) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), zamieszkujący Amerykę Północną. Nie jest zagrożony.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Wygląd
Wierzch ciała brązowy pokryty ciemnymi plamkami. Głowa, przód szyi oraz spód ciała różowopłowe. Ogon długi, klinowaty, sterówki są biało zakończone. Głowa mała, z niebieską obrączką oczną oraz ciemną plamką na pokrywach usznych. Szyja smukła, purpurowy połysk na jej bokach (ledwo widoczny u samicy). Nogi czerwone.
Rozmiary
Długość ciała: 28–33 cm, samiec większy. Rozpiętość skrzydeł: 37–45 cm[6].
Masa ciała
Waży od 85 do 170 g[6].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Pospolity w Ameryce Północnej – od południowej Kanady po Panamę. W latach 60. XX wieku introdukowany na Hawajach[7].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Środowisko
Zamieszkuje miasta, farmy, pobliże dróg, zarośla i zadrzewienia na otwartych terenach.
Zachowanie
Kiedy zrywa się do lotu, słychać świst skrzydeł.
Pożywienie
Nasiona, owady, drobne bezkręgowce.
Rozmnażanie
Gniazdo z dwoma jajami, pisklęta wykluwają się po 14 dniach. Młode pozostają pod opieką obu rodziców.

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się 5 podgatunków Z. macroura[8][9]:

  • Z. m. marginella (Woodhouse, 1852) – zachodnia Kanada i zachodnie USA do południowo-środkowego Meksyku
  • Z. m. carolinensis (Linnaeus, 1766) – wschodnia Kanada, wschodnie USA, Bermudy i Bahamy
  • Z. m. macroura (Linnaeus, 1758)Kuba, Haiti, Portoryko i Jamajka
  • Z. m. clarionensis (C. H. Townsend, 1890) – wyspa Clarión (u wybrzeży zachodniego Meksyku)
  • Z. m. turturilla (Wetmore, 1956)Kostaryka i zachodnia Panama

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje gołębiaka długosternego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność populacji lęgowej na około 120 milionów osobników[10]. Według danych North American Breeding Bird Survey, pomiędzy 1966 a 2015 rokiem populacja tego ptaka zmniejszyła się o około 15%[10]; BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za wzrostowy[3].

Jest jednym z trzymaczy herbu Grenady[11].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]
Lęg i dorastanie gołębiaka długosternego
Jajo w gnieździe Wysiadywanie jaja Pisklęta Osobnik młodociany Dorosły ptak Śpiew

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Zenaida macroura, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Denis Lepage: Gołębiak karoliński Zenaida macroura (Linnaeus, 1758). Avibase. [dostęp 2015-03-08].
  3. a b Zenaida macroura, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Columbinae Leach, 1820 - gołębie (Wersja: 2019-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-06].
  5. P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 95, 1999. ISSN 0550-0842. 
  6. a b Na ścieżkach wiedzy. Encyklopedia 100 Ptaków. Bellona SA, 2008, s. 69. ISBN 978-83-11111-78-3.
  7. Scott, J. M., S. Mountainspring, F. L. Ramsaey & C. B. Kepler: Forest bird communities of the Hawaiian Islands: their dynamics, ecology, and conservation. T. 9. 1986, s. 248–252, seria: Studies in Avian Biology.
  8. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pigeons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-06]. (ang.).
  9. American Mourning Dove (Zenaida macroura). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-20)]. (ang.).
  10. a b Mourning Dove Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-12-10]. (ang.).
  11. Jerzy Wrona, Gołębiak długosterny, „Aura”, nr 6, 2005, s. 30–31.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]