Giuseppe Valentini

Giuseppe Valentini
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1681 ; Florencja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	listopad 1753 ; Rzym
Instrumenty	skrzypce
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor, skrzypek, poeta, malarz

Giuseppe Valentini (ur. 14 grudnia 1681 we Florencji, zm. w listopadzie 1753 w Rzymie) – włoski wirtuoz skrzypiec, kompozytor, a także poeta i malarz.

Między rokiem 1692 a 1697 przebywał w Rzymie, gdzie pobierał nauki od Giovanniego Battisty Bononciniego. W latach 1702–1705 był jednym z 29 skrzypków orkiestry prowadzonej przez Arcangelo Corellego^[1]. Od 1713 do 1743 roku dyrygował orkiestrą kościoła św. Ludwika Króla Francji.

W pierwszej dekadzie XVIII wieku wydał pięć zbiorów utworów kameralnych, m.in. dwa oratoria dla kościoła św. Hieronima della Carita w Rzymie (1705)^[2], lecz dopiero opublikowane w 1710 roku w Bolonii Concerti grossi op. 7 przyniosły mu sławę. W tym samym roku został objęty patronatem przez Michelangela Gaetani, księcia Caserty^[3]. Z tego okresu znane są dwie jego opery: La finita rapita (1714) i La constanza in amore (1715)^[4]. Przez następne lata obejmował wiele kościelnych stanowisk wraz z maestro di capella. Jego pozycja jako świetnego kompozytora oraz poety została podkreślona przez zaproszenie do grona członków Akademii Arkadyjskiej.

Jego twórczość została przysłonięta przez współczesnych mu Vivaldiego, Corellego oraz Locatelliego i przez pewien okres dzieła kompozytora były zapomniane. Obecnie wskazuje się na oryginalność kompozycji Valentiniego.

Nosił przezwisko Straccioncino, które może oznaczać mały obdartus lub Cygan.

Przypisy

↑ John Spizer, Neal Zaslaw, The Birth of the Orchestra: History of an Institution, 1650-1815, Nowy Jork 2004, s. 127.
↑ Richard Maunder, The Scoring of Baroque Concertos, 2004, s. 64.
↑ The Italian Solo Concerto, 1700-1760: Rhetorical Strategies and Style History., pod red. Simon McVeigh i Jehoash Hirshberg, 2004, s. 165.
↑ Companion to Baroque Music, pod red. Julie Anne Sadie, Berkeley 1998, s. 89.

[1] John Spizer, Neal Zaslaw, The Birth of the Orchestra: History of an Institution, 1650-1815, Nowy Jork 2004, s. 127.

[2] Richard Maunder, The Scoring of Baroque Concertos, 2004, s. 64.

[3] The Italian Solo Concerto, 1700-1760: Rhetorical Strategies and Style History., pod red. Simon McVeigh i Jehoash Hirshberg, 2004, s. 165.

[4] Companion to Baroque Music, pod red. Julie Anne Sadie, Berkeley 1998, s. 89.

[1]

[2]

[3]

[4]