Przejdź do zawartości

Game Informer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Game Informer
Ilustracja
Częstotliwość

miesięcznik

Państwo

 Stany Zjednoczone

Wydawca

GameStop

Tematyka

gry komputerowe

Język

angielski

Pierwszy numer

sierpień 1991

Ostatni numer

16 czerwca 2024

Redaktor naczelny

Andy McNamara (1991–2020)
Andrew Reiner (2020–2022)
Matt Miller (2022–2024)

Średni nakład

7 mln egz. (2017)

ISSN

1067-6392

OCLC

870151871

Strona internetowa

Game Informer (GI) – amerykański miesięcznik poświęcony grom komputerowym, publikujący związane z nimi artykuły, wiadomości, recenzje i poradniki. Pierwszy numer wydano w sierpniu 1991 jako newsletter sieci sklepów FuncoLand(inne języki), przejętej następnie przez GameStop(inne języki). W czerwcu 2017 „Game Informer” był piątym najchętniej kupowanym papierowym czasopismem w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się przede wszystkim fakt, że intensywnie promowano go w GameStopie.

W drugiej dekadzie XXI wieku redakcja zaczęła przestawiać się bardziej na treści publikowane w Internecie. W sierpniu 2024 GameStop poinformował, że 367. numer wydany w czerwcu był ostatnim, a czasopismo znika z rynku po trzydziestu trzech latach. Wraz z czasopismem usunięto także całą treść strony internetowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wersja papierowa

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy numer „Game Informera” wydano w 1991 jako sześciostronicowy newsletter specjalizującej się w sprzedaży gier komputerowych sieci sklepów FuncoLand[1][2]. Początkowo kolejne numery ukazywały się co dwa miesiące, a od listopada 1994 co miesiąc[3]. W 2000 roku FuncoLand zostało wykupione przez GameStop, a Game Informer stał się wydawnictwem tej sieci. W tym samym roku do firmy dołączyła Cathy Preston, która w 2001 została wydawczynią miesięcznika[4]. Za jej kadencji stał się on integralną częścią programu lojalnościowego GameStopu – „Power Up Rewards”[5]. W 2020, po przejściu Preston na emeryturę, funkcję wydawczyni przejęła Mary Lugones.

W 2010 Game Informer, z nakładem wynoszącym ok. 5 mln egzemplarzy, został piątym – po m.in. „Time”, „Sports Illustrated” i „Playboyu” – najchętniej kupowanym czasopismem w Stanach Zjednoczonych[6]. W 2011, przy ośmiomilionowym nakładzie, wydawnictwo zajęło miejsce trzecie[7]. Rok później liczba sprzedawanych egzemplarzy spadła do 6,9 mln, co przełożyło się na miejsce czwarte[8], które czasopismo utrzymywało także w roku 2017, z około siedmiomilionowym nakładem[9]. Finansowy sukces czasopisma przypisywano dobrym relacjom redakcji z wydawcami gier komputerowych, bezpośrednimi powiązaniami z GameStopem oraz brakiem znaczącej konkurencji na amerykańskim rynku[6].

Kwietniowe numery zawierały kilkustronicową primaaprilisową wkładkę „Game Infarcer”, z okładką prezentującą zapowiedzi nieistniejących gier, takich jak Assassin’s Creek, BioShock 3, Bloodborne 2 czy Goose of Tsushima, oraz fałszywymi artykułami, których autorstwo przypisywano fikcyjnemu redaktorowi Darthowi Clarkowi. Artykuły te często spotykały się z agresywnymi listami do redakcji, które publikowano w późniejszych numerach[10][11].

Na przestrzeni trzydziestu trzech lat w czasopiśmie opublikowano kilka artykułów z cyklu „Sacred Cow Barbecues” (pol. „Grillowanie świętych krów”)[12]. Wzorem roastów na znane osobistości, artykuły te miały „strącić z piedestałów najświętsze ikony gier komputerowych”[13]. Pierwszy opublikowano w numerze 158. z czerwca 2006[14], a następne w numerach 183. z lipca 2008[13], 211. z listopada 2010[15][16] i 261. ze stycznia 2015[17]. W ramach cyklu wyszydzono chociażby serię Half-Life[13], Grand Theft Auto III[14], World of Warcraft, serie Pokémon[15], Assassin’s Creed czy Dark Souls[17]. Cykl „Sacred Cow Barbecues” uznawany był za kontrowersyjny i spotkał się z nieprzychylnym odbiorem fanów, którzy nie potrafili śmiać się ze swoich ulubionych gier[17]; niektóre nienawistne listy do redakcji opublikowano w druku[18].

W sierpniu 2019, w związku z pogarszającą się sytuacją finansową GameStopu, firma w ramach restrukturyzacji zwolniła ponad sto dwadzieścia osób, w tym połowę ówczesnej redakcji Game Informera. Część zwolnionych pracowników związana była z pismem od ponad dziesięciu lat, a niektórzy dowiedzieli się o zwolnieniu będąc na wakacjach. W wyniku zwolnień część pozostałych redaktorów odeszła z redakcji dobrowolnie w ramach protestu; wśród nich znajdował się m.in. montażysta Ben Hanson, który po odejściu z Game Informera wraz z kilkoma byłymi redaktorami założył podcast MinnMax[19]. W marcu 2020 dokonano kolejnych zwolnień, tym razem jednak nie wśród redaktorów, a pracowników innych działów[20].

Pod koniec czerwca 2020 założyciel czasopisma i jego wieloletni redaktor naczelny, Andy McNamara, ogłosił, że opuszcza Game Informera i rozpoczyna pracę w Electronic Arts, gdzie został globalnym dyrektorem ds. zintegrowanej komunikacji przy produkowanych przez firmę strzelankach i grach z serii Gwiezdne wojny. Nowym redaktorem naczelnym został dotychczasowy starszy redaktor Andrew Reiner. Po odejściu z redakcji McNamara przyznał, że znaczący wpływ na jego decyzję miały zwolnienia dokonywane przez GameStop[21].

4 listopada 2021 poinformowano, że kolejne numery poza wersją standardową będą ukazywać się także w małonakładowym (pięćdziesiąt egzemplarzy) wariancie „Game Informer Gold”, drukowanym na wysokiej jakości papierze i mającego inną okładkę. 6 listopada pierwszą kopię „Gold” przeznaczono na cele charytatywne[22].

Latem 2022 zwolniono kolejnych wieloletnich pracowników Game Informera – redaktorów Johna Carsona i Wesley’ego LeBlanca oraz dyrektora kreatywnego Jeffa Akervika[23]. Niedługo później zwolnił się Andrew Reiner, który dołączył do Gearbox Software jako producent gier komputerowych. Wraz z odejściem Reinera w redakcji nie pozostał już żaden z oryginalnych pracowników czasopisma, a nowym redaktorem naczelnym został Matt Miller, związany z Game Informerem od 2004. Jesienią 2022 do redakcji powróciła zwolniona wcześniej Kyle Hilliard[24].

W marcu 2024 uruchomiono niezależną od programu „Power Up Rewards” subskrypcję, w cenie 19,91 USD (nawiązującej do roku założenia czasopisma) oferującej dziesięć papierowych numerów oraz dostęp do wersji cyfrowej[25]. 16 czerwca 2024 ukazał się 367. numer, którego głównym tematem było Dragon Age: Straż Zasłony[26]. 2 sierpnia 2024 podczas spotkania z zarządem GameStopu redaktorów poinformowano, że Game Informer zostaje zlikwidowany ze skutkiem natychmiastowym, a oni sami zwolnieni. W momencie zamknięcia czasopisma redakcja w osiemdziesięciu procentach ukończyła prace nad 368. numerem, a część redaktorów była w podróżach służbowych, żeby gromadzić materiały do następnych publikacji. Na stronie internetowej czasopisma zablokowano dostęp do wszystkich opublikowanych na niej wcześniej treści, które zastąpione zostały notką pożegnalną[27][28]. Nagłe zamknięcie publikacji spotkało się ze zdumieniem byłych i obecnych pracowników[29].

Strona internetowa

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza strona internetowa Game Informer Online została uruchomiona w sierpniu 1996. Początkowo publikowano na niej codzienne podsumowanie wiadomości z branży gier komputerowych oraz publicystykę. W listopadzie 1999 jako redaktorów na pełny etat zatrudniono Justina Leepera i Matthew Kata. Po wykupieniu FuncoLandu przez GameStop stronę zamknięto w styczniu 2001, a Leeper i Kato zostali redaktorami wydania papierowego[30].

We wrześniu 2003 strona została otwarta ponownie. Przeprojektowano ją, żeby pasowała do ówczesnych standardów, oraz dodano nowe funkcje, takie jak baza recenzji, częstsze aktualizacje i zawartość premium dla subskrybentów czasopisma. Strona była wówczas zarządzana przez Billy’ego Berghammera[31], obecnie związanego z wydawcą konkurencyjnego czasopisma Electronic Gaming Monthly[32]. W marcu 2009 rozpoczęto prace nad nowym układem strony, który przetrwał do jej zamknięcia w 2024. Zmiana wyglądu strony zbiegła się w czasie z nową szatą graficzną papierowego „Game Informera”. Nową odsłonę zaprezentowano 1 października 2009; zawierała ona kolejne funkcjonalności, takie jak przebudowany odtwarzacz multimediów, kanał informacyjny prezentujący aktywność użytkowników i możliwość dodawania przez nich recenzji[33]. W podobnym czasie zapoczątkowano podcast wydawnictwa, The Game Informer Show, którego pierwszy odcinek wyemitowano 29 września 2009[34].

Wraz ze zlikwidowaniem czasopisma usunięto całą zawartość strony internetowej Game Informera. Wszelkie linki prowadzą do pożegnalnej planszy, a z opublikowanymi wcześniej treściami zapoznać można się wyłącznie poprzez archiwa cyfrowe, takie jak Wayback Machine[27].

Edycja australijska

[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2009 ukazał się pierwszy numer „Game Informer Australia”. Redaktorem naczelnym został Chris Stead, współpracujący wcześniej z GamePro, Gameplayer i Official PlayStation Magazine Australia[35]. Do sierpnia 2010 australijska edycja stała się najchętniej kupowanym na tamtejszym rynku czasopismem o grach komputerowych[36]. 18 kwietnia 2019 podjęto decyzję o zlikwidowaniu wydawnictwa, co podyktowane było koniecznością cięcia kosztów przez jego wydawcę, podległą GameStopowi firmę EB Games Australia[37]. Redaktor David Milner zauważył, że chociaż w 2019 czasopismo zyskało 19% czytelników rok do roku, to spadała sprzedaż zysków reklam, a GameStopowi nie udało się znaleźć innego podmiotu, który chciałaby wykupić czasopismo[38].

Recenzje

[edytuj | edytuj kod]

Game Informer recenzował gry wydawane na komputery osobiste, konsole (w momencie likwidacji na PlayStation 5, PlayStation 4, PlayStation VR, Xbox Series X, Xbox One i Nintendo Switch) oraz urządzenia mobilne z systemami operacyjnymi Android i iOS[39]. Początkowo redaktorzy wystawiali osobne oceny grze na różne platformy; w pierwszej dekadzie XXI wieku podejście to zmieniono, publikując jedną recenzję, wskazując w niej zalety i słabe strony poszczególnych wydań. Do momentu wprowadzenia nowej szaty graficznej w 2009, stałą sekcją była „Classic GI”, w której recenzowano po trzy starsze gry na numer i porównywano je z ocenami, jakie wystawiono im po premierze (jeśli były recenzowane przez redakcję).

Redakcja oceniała gry w skali 1–10 z ćwierćpunktami. Ocena w przedziale 1–5 oznaczała grę bardzo słabą, aczkolwiek 1 często wystawiano jako formę żartu, za powód podając np. „zduplikowane przedmioty w skrzynkach”[40]. 6–7 przyznawano grom „przeciętnym”, zapewniającym według redakcji przyzwoitą zabawę, jednak niepozbawioną wad, zaś 10 oznaczało grę „wybitną”, niemal idealną[41][42].

Gry roku wg Game Informera

[edytuj | edytuj kod]

Game Informer w początkowych latach działalności przyznawał kilka wyróżnień dla najlepszych gier z podziałem na platformy docelowe, okazjonalnie dla najlepszej gry całego roku bez względu na platformę. W 2017 redakcja wstecznie wybrała najlepsze gry z lat 1992–2015[43].

Rok Gra Źródło
1992 Street Fighter II [43]
1993 Mortal Kombat
1994 Donkey Kong Country
1995 Donkey Kong Country 2: Diddy’s Kong Quest
1996 Super Mario 64
1997 Final Fantasy VII
1998 The Legend of Zelda: Ocarina of Time
1999 Tony Hawk’s Pro Skater
2000 Tony Hawk’s Pro Skater 2
2001 Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty
2002 Grand Theft Auto: Vice City
2003 The Legend of Zelda: The Wind Waker
2004 Halo 2
2005 Resident Evil 4
2006 The Legend of Zelda: Twilight Princess
2007 BioShock
2008 Grand Theft Auto IV
2009 Uncharted 2: Pośród złodziei
2010 Red Dead Redemption
2011 The Elder Scrolls V: Skyrim
2012 Mass Effect 3
2013 The Last of Us
2014 Dragon Age: Inkwizycja
2015 Wiedźmin 3: Dziki Gon
2016 Overwatch [44]
2017 The Legend of Zelda: Breath of the Wild [45]
2018 God of War [46]
2019 Control [47]
2020 The Last of Us Part II [48]
2021 Halo Infinite [49]
2022 Elden Ring [50]
2023 The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom [51]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Top 100 U.S. Magazines by Circulation. PSA Research Center. [dostęp 2016-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-14)]. (ang.).
  2. ↑ 10 Years of “Game Informer”. „Game Informer”. 100, s. 42, sierpień 2001. GameStop. 
  3. ↑ Game Informer Magazine. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-16)]. (ang.).
  4. ↑ Ben Hanson: GI Show – Reliving 25 Years of “Game Informer” History. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2016-10-13. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-07)]. (ang.).
  5. ↑ John Gaudiosi: 10 powerful women in video games. [w:] Fortune.com [on-line]. 2014-09-23. [dostęp 2017-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-02)]. (ang.).
  6. ↑ a b Paul Tassi: “Game Informer” Jumps a Third in Circulation to Become Fifth Largest Magazine in US. [w:] Forbes [on-line]. Forbes, LLC, 2011-02-08. [dostęp 2017-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-11)]. (ang.).
  7. ↑ Paul Tassi: GameStop Propels “Game Informer” to Become 3rd Most Read Magazine. [w:] Forbes [on-line]. Forbes, LLC, 2012-09-10. [dostęp 2017-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-11)]. (ang.).
  8. ↑ eCirc for Consumer Magazines. Audit Bureau of Circulations, 2015-12-31. [dostęp 2016-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-24)]. (ang.).
  9. ↑ About “Game Informer”. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-15)]. (ang.).
  10. ↑ Jeff Marchiafava: The Return of Darth Clark. [w:] Gameinformer.com [on-line]. 2011-05-10. [dostęp 2017-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-12)]. (ang.).
  11. ↑ Jeff Marchiafava: Darth Clark Strikes Again. [w:] GameInformer.com [on-line]. 2014-05-08. [dostęp 2017-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-12)]. (ang.).
  12. ↑ Jeff Marchiafava: Making the Fourth Inaugural “Sacred Cow Barbecue” Art. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2014-12-03. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ang.).
  13. ↑ a b c Sacred Cow Barbecues. „Game Informer”. 183, s. 28–31, lipiec 2008. GameStop. 
  14. ↑ a b Sacred Cow Barbecues. „Game Informer”. 158, s. 38–42, czerwiec 2006. GameStop. 
  15. ↑ a b Sacred Cow Barbecues. „Game Informer”. 211, s. 40–43, listopad 2010. GameStop. 
  16. ↑ Tim Turi: November Cover Revealed: “Resistance 3”. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2010-10-06. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-06)]. (ang.).
  17. ↑ a b c Jeff Marchiafava: “Sacred Cow Barbecue” Strikes Again. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2015-02-03. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-06)]. (ang.).
  18. ↑ Feedback. „Game Informer”. 213, s. 8, styczeń 2011. GameStop. 
  19. ↑ Jason Schreier: GameStop Lays Off Over 100 People, Including Nearly Half of “Game Informer’s” Staff. [w:] Kotaku [on-line]. 2019-08-20. [dostęp 2019-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-20)]. (ang.).
  20. ↑ GI Update: Publisher Cathy Preston Retires. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2020-03-10. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-08)]. (ang.).
  21. ↑ Elise Favis: Editor-in-Chief Andy McNamara leaves “Game Informer” after 29 years. Washington Post, 2020-06-30. [dostęp 2021-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-06)]. (ang.).
  22. ↑ Andrew Reiner: Introducing “Game Informer Gold”, an Ultra-Rare Gaming Collectible. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2021-11-04. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-29)]. (ang.).
  23. ↑ Alex van Aken: “Bayonetta 3”, “Game Informer” Layoffs, and Alex Stadnik Says Goodbye. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2022-10-28. [dostęp 2024-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-03)]. (ang.).
  24. ↑ Andrew Reiner: This is My Last Week at “Game Informer”. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2022-09-13. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-06)]. (ang.).
  25. ↑ Matt Miller: Announcing the New “Game Informer” Magazine Subscription. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2024-03-06. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-30)]. (ang.).
  26. ↑ Joshua Hallenbeck: “Game Informer” shuts down after 33 years. [w:] Concho Valley [on-line]. 2024-08-03. [dostęp 2024-08-04]. (ang.).
  27. ↑ a b Ethan Gach: GameStop Shuts Down “Game Informer”, the Longest-Running Gaming Magazine in the US. [w:] Kotaku [on-line]. 2024-08-02. [dostęp 2024-08-03]. (ang.).
  28. ↑ Jordan Moreau: “Game Informer” Magazine Shuts Down After 33 Years. [w:] Variety [on-line]. 2024-08-02. [dostęp 2024-08-03]. (ang.).
  29. ↑ Zack Zwiezen: The Internet Reacts to the Death of “Game Informer”. [w:] Kotaku [on-line]. 2024-08-02. [dostęp 2024-08-02]. (ang.).
  30. ↑ On the Web. „Game Informer”. 100, s. 49, sierpień 2001. GameStop. 
  31. ↑ About Billy Berghammer. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-03)]. (ang.).
  32. ↑ Ben Gilbert: EGM Now hires industry vet Billy Berghammer as group EIC. [w:] Joystiq [on-line]. AOL, 2010-05-15. [dostęp 2014-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-28)]. (ang.).
  33. ↑ Andy Mcnamara: Welcome to the New GameInformer.com. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2009-10-01. [dostęp 2014-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-25)]. (ang.).
  34. ↑ Andy Mcnamara: The Inaugural “Game Informer Show”: Episode 1. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2009-09-29. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-27)]. (ang.).
  35. ↑ Wildgoose, David: “Game Informer” Magazine Launches Aussie Edition. [w:] Kotaku [on-line]. Univision Communications, 2009-11-03. [dostęp 2009-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-06)]. (ang.).
  36. ↑ “Game Informer” Officially Australia’s #1 Games Magazine. [w:] EB Games [on-line]. [dostęp 2010-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-26)]. (ang.).
  37. ↑ Alissa McAloon: “Game Informer Australia” closed down in wake of GameStop cuts. [w:] gamasutra [on-line]. 2019-04-18. [dostęp 2019-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-18)]. (ang.).
  38. ↑ David Milner statement via Twitter. [w:] Twitter [on-line]. [dostęp 2019-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-07)]. (ang.).
  39. ↑ „Game Informer”. 323, s. 80, marzec 2020. GameStop. 
  40. ↑ „Game Informer”. 295, s. 70, listopad 2017. GameStop. 
  41. ↑ The Scoring System. „Game Informer”. 251, s. 84, marzec 2014. GameStop. 
  42. ↑ “Game Informer’s” Review System. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-04)].
  43. ↑ a b Jeff Marchiafava: 25 Years of “Game Informer’s” GOTY Awards. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2017-01-02. [dostęp 2017-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-30)]. (ang.).
  44. ↑ Jeff Marchiafava: “Game Informer” Best of 2016 Awards. [w:] Game Informer [on-line]. 2017-01-04. [dostęp 2018-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-15)]. (ang.).
  45. ↑ Game Informer staff: “Game Informer’s” Best of 2017 Awards. [w:] Game Informer [on-line]. 2018-01-04. [dostęp 2018-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-02-25)]. (ang.).
  46. ↑ “Game Informer’s” Best of 2018 awards. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2019-01-08. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-17)]. (ang.).
  47. ↑ Leo Vader: Why “Control” is “Game Informer’s” 2019 Game of the Year. [w:] Game Informer [on-line]. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-18)]. (ang.).
  48. ↑ Joe Juba: The Top 10 Games of 2020 – #1 “The Last of Us Part II”. [w:] Game Informer [on-line]. GameStop, 2020-12-22. [dostęp 2020-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-15)]. (ang.).
  49. ↑ Why “Halo Infinite” is Our 2021 Game of the Year. [w:] Game Informer [on-line]. [dostęp 2022-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-16)]. (ang.).
  50. ↑ “Game Informer’s” Top 10 Games of 2022. [w:] Game Informer [on-line]. [dostęp 2022-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-12-01)]. (ang.).
  51. ↑ “Game Informer’s” Best of 2023: Category Winners. [w:] Game Informer [on-line]. 2023-12-26. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-02)]. (ang.).
Anglojęzyczne dziennikarstwo gier komputerowych
Agregatory
Strony internetowe
Czasopisma
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Game_Informer&oldid=74677648”