Przejdź do zawartości

Francesco Stifano

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francesco Stifano
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Francesco Stifano Garzone

Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1979
Caracas

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1998–2001 Caracas
2002 Italchacao
2003 Marítimo
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2013 Deportivo La Guaira
2014 Portuguesa
2015 Tucanes
2015–2017 Zamora
2017–2018 Deportivo Táchira
2018–2019 Zulia
2020 Rionegro Águilas
2021 Rionegro Águilas
2022 Caracas
2023 Zamora
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Francesco Stifano Garzone (ur. 19 lipca 1979 w Caracas) – wenezuelski piłkarz pochodzenia włoskiego, trener piłkarski.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Stifano wychowywał się w stołecznym Caracas, posiada pochodzenie włoskie (jego rodzina pochodzi z Salerno)[1]. Przez sześć lat był profesjonalnym piłkarzem, występując kolejno w klubach Caracas FC, Deportivo Italchacao i CS Marítimo de Venezuela. Mało owocną karierę zawodniczą zakończył już w wieku 24 lat[2].

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

W latach 2003–2009 Stifano z sukcesami trenował młodzież w stołecznej szkole średniej Colegio San Agustín El Paraíso. Trzy razy zdobył ze swoimi podopiecznymi szkolne mistrzostwo Wenezueli (Campeón Interregional) – dwa razy w kategorii do lat siedemnastu (2006, 2007) i raz w kategorii do lat dwudziestu (2008)[2]. Następnie w latach 2009–2013 pracował w akademii juniorskiej klubu Real Esppor, gdzie potwierdził swoją opinię jednego z najlepszych trenerów młodzieży w kraju[3]. Dwa razy w rzędu wywalczył z Esppor młodzieżowe mistrzostwo Wenezueli (2011, 2012), a w 2012 roku poprowadził drużynę w kontynentalnym turnieju Copa Libertadores U-20 (faza grupowa)[2]. Po rebrandingu drużyny Esppor i zmianie nazwy na Deportivo La Guaira, Stifano objął stery pierwszego zespołu – z kiepskim skutkiem prowadził go przez pięć miesięcy[4].

W styczniu 2014 Stifano został trenerem drugoligowego zespołu Portuguesa FC[5], z którym już w maju triumfował w rozgrywkach Segunda División i awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej[6]. We wrześniu 2014, niedługo po rozpoczęciu nowego sezonu, został jednak zwolniony wskutek różnicy zdań z zarządem klubu[7]. W marcu 2015 objął ligowego średniaka – ekipę Tucanes de Amazonas FC, gdzie pracował dwa miesiące, do końca sezonu (czternaste miejsce w tabeli)[8]. W czerwcu 2015 podpisał umowę z zespołem Zamora FC[9]. Młody szkoleniowiec od razu przywrócił niedawnemu ligowemu hegemonowi pozycję jednej z czołowych drużyn w kraju – już w sezonie 2015 wywalczył z Zamorą tytuł mistrza Wenezueli[10]. W lipcu 2016 przedłużył o dwa sezony kontrakt z ekipą z Barinas[11], natomiast na koniec rozgrywek 2016 zdobył z nią kolejne mistrzostwo Wenezueli[12]. W grudniu 2016 został nominowany przez urugwajski dziennik „El País” do szerokiej listy prestiżowego plebiscytu na trenera roku w Ameryce Południowej[13]. Z Zamorą wziął udział w kontynentalnych rozgrywkach Copa Sudamericana 2016 (druga runda) i Copa Libertadores 2017 (faza grupowa)[2]. W czerwcu 2017 zrezygnował ze stanowiska z powodów personalnych[14].

W październiku 2017 Stifano zastąpił Santiago Escobara na stanowisku trenera krajowego potentata – klubu Deportivo Táchira[15]. Z kiepskim skutkiem prowadził go przez siedem miesięcy (dopiero dziesiąte miejsce w tabeli), wziął z nim również udział w Copa Libertadores 2018 (druga runda)[2]. Opuścił Táchirę w maju 2018, rozwiązując kontrakt za porozumieniem stron[16]. Miesiąc później objął ekipę Zulia FC[2], z którą w październiku wywalczył puchar Wenezueli – Copa Venezuela[17]. Po zakończeniu sezonu został zaproszony przez tymczasowego selekcjonera reprezentacji Boliwii, Wenezuelczyka Césara Faríasa (równocześnie był on właścicielem Zulii), do jego sztabu szkoleniowego i w listopadzie 2018 towarzyszył mu jako asystent w sparingach z ZEA (0:0) i Irakiem (0:0)[18].

W 2019 roku prowadzeni przez Stifano piłkarze Zulii zanotowali sensacyjny występ w rozgrywkach Copa Sudamericana, gdzie niespodziewanie dotarli aż do ćwierćfinału. Kolejno wyeliminowali wówczas boliwijski Nacional Potosí (pierwsza runda), chilijskie Palestino (druga runda) i peruwiański Sporting Cristal (1/8 finału), aby następnie ulec argentyńskiemu Colónowi[19]. Był to najlepszy rezultat osiągnięty kiedykolwiek przez klub z Wenezueli w Copa Sudamericana[20]. Podkreślano wielką rolę Stifano w tym osiągnięciu, który dobrze przygotował drużynę do spotkań od strony taktycznej[21]. W lidze wenezuelskiej dotarli natomiast do półfinału decydującej o mistrzostwie fazy play-off (najlepszy wynik od trzech lat). Za sprawą osiąganych sukcesów 40-letni szkoleniowiec był wymieniany przez media w gronie ewentualnych kandydatów do objęcia reprezentacji Wenezueli po Rafaelu Dudamelu[20]. We wrześniu 2019 odszedł z Zulii za porozumieniem stron[22].

W styczniu 2020 Stifano przeniósł się zagranicę, zostając trenerem kolumbijskiego zespołu Rionegro Águilas, mającego za cel utrzymanie w lidze[23].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ L’italo-venezuelano Stifano é il nuovo allenatore dello Zulia. [w:] La Voce d'Italia [on-line]. voce.com.ve, 14 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-19]. (wł.).
  2. ↑ a b c d e f Zulia FC presentará este miércoles a Francesco Stifano como su nuevo técnico. [w:] Noticia Al Día [on-line]. noticiaaldia.com, 18 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  3. ↑ Francesco Stifano, un técnico que ha ganado todo en el fútbol nacional. [w:] La Vinotinto [on-line]. lavinotinto.com, 3 stycznia 2017. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  4. ↑ Stifano fue apartado del Deportivo La Guaira. [w:] La Vinotinto [on-line]. lavinotinto.com, 31 października 2013. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  5. ↑ Francesco Stifano: “Dirigir al Portuguesa FC es el mayor reto que he tenido”. [w:] ProbenTV [on-line]. probentv.com, 4 stycznia 2014. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  6. ↑ Portuguesa FC derrotó 1-0 al Atlético Falcón y se tituló Campeón de Segunda 2014. [w:] Balonazos [on-line]. balonazos.com, 25 maja 2014. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  7. ↑ Francesco Stífano sale del Portuguesa. [w:] Meridiano [on-line]. meridiano.com.ve, 30 września 2014. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  8. ↑ Francesco Stifano es el nuevo estratega de Tucanes. [w:] Meridiano [on-line]. meridiano.com.ve, 3 marca 2015. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  9. ↑ Francesco Stifano toma las riendas del Zamora FC. [w:] Meridiano [on-line]. meridiano.com.ve, 5 czerwca 2015. [dostęp 2018-06-19]. (hiszp.).
  10. ↑ Freddy Bautista: Zamora FC se proclamó campeón del Adecuación 2015. [w:] Zamora FC [on-line]. zamorafutbolclub.org, 14 grudnia 2015. [dostęp 2018-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 czerwca 2018)]. (hiszp.).
  11. ↑ Zamora FC extendió el contrato de Francesco Stifano. [w:] La Patilla [on-line]. lapatilla.com, 8 lipca 2016. [dostęp 2018-06-20]. (hiszp.).
  12. ↑ José Ángel Rodríguez: Zamora FC se tituló campeón absoluto de la temporada 2016. [w:] El Carabobeño [on-line]. el-carabobeno.com, 11 grudnia 2016. [dostęp 2018-06-20]. (hiszp.).
  13. ↑ Zamora y Francesco Stifano reconocidos en América. [w:] Meridiano [on-line]. meridiano.com.ve, 3 grudnia 2016. [dostęp 2018-06-20]. (hiszp.).
  14. ↑ Stifano abandonará al Zamora cuando termine el Apertura. [w:] El Nacional [on-line]. el-nacional.com, 6 czerwca 2017. [dostęp 2018-06-20]. (hiszp.).
  15. ↑ Francesco Stifano dirigirá al Deportivo Táchira. [w:] El Nacional [on-line]. el-nacional.com, 11 października 2017. [dostęp 2018-06-20]. (hiszp.).
  16. ↑ Francesco Stifano no continuará al frente del Deportivo Táchira. [w:] Deportivo Táchira [on-line]. deportivotachira.com, 22 maja 2018. [dostęp 2018-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 czerwca 2018)]. (hiszp.).
  17. ↑ Francesco Stifano, DT del Zulia FC: "Ganamos con un grupo espectacular". [w:] Desde mi Arquería (blog) [on-line]. desdemiarqueria.blogspot.com, 3 listopada 2018. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  18. ↑ Stifano es invitado al cuerpo técnico de Bolivia. [w:] Puro Vinotinto [on-line]. purovinotinto.com, listopad 2018. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  19. ↑ El técnico desconocido aunque ganador que podría llegar a Colombia. [w:] Futbolred [on-line]. futbolred.com, 7 grudnia 2019. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  20. ↑ a b Isaac Silguero: Francesco Stifano dejó el banquillo del Zulia FC. [w:] Líder [on-line]. liderendeportes.com, 15 września 2019. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  21. ↑ Francesco Stifano sigue trabajando durante la cuarentena en Colombia. [w:] El Nacional [on-line]. elnacional.com, 7 kwietnia 2020. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  22. ↑ Francesco Stifano terminó su ciclo en el Zulia. [w:] La Vinotinto [on-line]. lavinotinto.com, 14 września 2019. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).
  23. ↑ Francesco Stifano es nuevo entrenador de Rionegro. [w:] ESPN [on-line]. espn.com.ve, 12 grudnia 2019. [dostęp 2020-08-05]. (hiszp.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Kariera szkoleniowa
Trenerzy Deportivo La Guaira
  1. ↑ a b tymczasowo
Trenerzy Zamora FC
  1. ↑ a b c d e tymczasowo
Trenerzy Deportivo Táchira

  1. ↑ a b c tymczasowo
Trenerzy Zulia FC
  1. ↑ a b c d tymczasowo
Trenerzy Águilas Doradas Rionegro
  1. ↑ a b c d e f tymczasowo
Trenerzy Caracas FC
  1. ↑ a b c tymczasowo
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Francesco_Stifano&oldid=74611277”