Przejdź do zawartości

Feliks Henryk Machnowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Henryk Machnowski
Ilustracja
Feliks Henryk Machnowski mjr (1933)
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1896
Złoczów

Data śmierci

1966

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

5 Pułk Piechoty Legionów
51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
5 Wileńska Brygada Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska 1944-1945, bitwa o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Feliks Henryk Machnowski i Henryk Piątkowski (czerwiec 1944, opodal Jelsi we Włoszech)

Feliks Henryk Machnowski (ur. 20 listopada 1896 w Złoczowie, zm. 1966[1]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 listopada 1896 roku w Złoczowie, w rodzinie Seweryna[2]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów w stopniu porucznika, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1775 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów w Wilnie[4][5]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Batalionu Szkolnego Piechoty DOK III do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[6]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[7]. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 189 lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1932 roku był oficerem 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach[9]. W 1934 roku został przeniesiony do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[10]. W 1936 roku został członkiem Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ. W 1936 roku został awansowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku był zastępcą szefa Biura Inspekcji GISZ i oficerem do spraw wyszkolenia[11].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów. Został deportowany w głąb ZSRR. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. W trakcie przemieszczania wojsk polskich w stopniu podpułkownika pełnił funkcję dowódcy ośrodka ewakuacyjnego w Teheranie[12]. Wraz z 2 Korpusem Polskim Polskich Sił Zbrojnych przebył szlak przez Bliski Wschód. Brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino pełniąc funkcję zastępcy dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty[13][14], a następnie od 17 maja do 4 czerwca 1944 roku dowódcy tej brygady[15]. Od grudnia 1944 roku w Peebles w Szkocji jako wykładowca Wyższej Szkoły Wojennej PSZ.[potrzebny przypis]

Po wojnie pozostał na emigracji. Osiadł w Argentynie, gdzie w Buenos Aires w 1962 roku wydał publikację pt. Wilki zedrą łańcuchy a świnie sądzone będą[16].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Piotr Stawecki, Studium planu strategicznego Polski przeciw Niemcom, Kutrzeby i Mossora, Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987, s. 177.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne - Feliks Machnowski Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych [dostęp 2022-01-26].
  3. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militarii. stankiewicze.com. [dostęp 2015-11-02].
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 68.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 420.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 363, 1365.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 127, 185.
  8. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 579.
  10. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  11. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15, 416.
  12. ↑ Jakub Zyska: Polskie Siły Zbrojne w ZSRR w latach 1941–1942. nowastrategia.org.pl, 2015-03-05. [dostęp 2015-11-02].
  13. ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Bellona, 2009, s. 139.
  14. ↑ Zdjęcie. Sygnatura: IS_2013_C819_III -145. foto.karta.org.pl. [dostęp 2015-11-02].
  15. ↑ Tadeusz Panecki, 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza załącznik, 1994, s. 238.
  16. ↑ Lista publikacji wydawnictw emigracyjnych do wymiany. polishlibrarylondon.co.uk. [dostęp 2015-11-02].
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  18. ↑ Kwatera Główna 5 Wileńskiej Brygady Piechoty - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-26].
  19. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936. 
  20. ↑ 13 Wileński Batalion Strzelców "Rysiów" - Machnowski Feliks [online], rysie.montecassino.eu [dostęp 2022-01-27].
  21. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 239.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Henryk_Machnowski&oldid=75105216”