Przejdź do zawartości

European Rugby Challenge Cup

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
European Rugby Challenge Cup
2023/2024
Dyscyplina

rugby union

Organizator rozgrywek

European Professional Club Rugby

Data założenia

1996

Poprzednia nazwa

European Challenge Cup

Rozgrywki
Liczba drużyn

18+4

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Bourgoin-Jallieu Francja

Obecny zwycięzca

Sharks Południowa Afryka (2024)

Najwięcej zwycięstw

Harlequins Anglia, Clermont Francja (po 3)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

European Rugby Challenge Cup – coroczne rozgrywki dla najlepszych europejskich klubów rugby union, niższe rangą od European Rugby Champions Cup, odbywające się od sezonu 1996/1997. Ich organizatorem od 2014 jest European Professional Club Rugby.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze dwie edycje odbyły się pod nazwą European Conference (1996-1998), kolejne trzy jako European Shield (1998–2001), następne 13 jako European Challenge Cup (2001–2014), a od 2014 turniej nosi oficjalną nazwę European Rugby Challenge Cup. Jednakże ze względów sponsorskich nosił w przeszłości także nazwy Parker Pen Shield (2001–2003), Parker Pen Challenge Cup (2003–2005) i Amlin Challenge Cup (2009–2014)[1].

System rozgrywek

[edytuj | edytuj kod]

Turniej przechodził kilka zmian formatów rozgrywek, pierwszych sześć edycji było rozgrywanych przez 24–32 drużyn systemem grupowym zakończonym fazą play-off. W sezonach 2002/2003 do 2004/2005 zwycięzca był wyłaniany spośród 32 drużyn rozgrywających mecze od początku do końca systemem pucharowym.

Od sezonu 2005/2006 ustalono liczbę drużyn na dwadzieścia, które w pierwszej fazie rozgrywały mecze systemem ligowym podzielone na pięć grup po cztery zespoły. Do fazy play-off awansowali zwycięzcy grup oraz trzy drużyny z drugich miejsc z najlepszym bilansem punktów (w latach 2009–2014 awansowali zwycięzcy grup, a pozostałe miejsca zapełniały drużyny z drugich miejsc w rozgrywkach Pucharu Heinekena). W fazie pucharowej rozgrywane były ćwierćfinały, półfinały i finał (na wszystkich etapach rozstrzygający był jeden mecz)[2].

W 2020 w związku z ograniczeniem liczby uczestników do 14 zmieniono format rozgrywek. W pierwszej fazie nie było podziału na grupy. Drużyny podzielono na dwa koszyki. Każda drużyna w pierwszej fazie miała rozegrać cztery spotkania – po dwa w domu i na wyjeździe, z czterema przeciwnikami z drugiego koszyka pochodzącymi z innych lig. Osiem najlepszych drużyn w tabeli awansowało do fazy pucharowej. Miało dołączyć do nich osiem drużyn z równoległego sezonu European Rugby Champions Cup, które w pierwszej fazie swoich rozgrywek zajęły miejsca 5–8 w swoich grupach. W fazie pucharowej rozgrywane były 1/8 finału, ćwierćfinały, półfinały i finał, w każdym po jednym meczu[3].

W 2021 liczba uczestników wzrosła do 15. W związku z tym w pierwszej fazie drużyny podzielono na trzy grupy po pięć zespołów (mecze rozgrywane każdy z każdym, bez rewanżów), a do fazy play-off awansowało 10 najlepszych drużyn. Na tym etapie dołączyło do nich sześć drużyn z równoległego sezonu European Rugby Champions Cup, które w pierwszej fazie swoich rozgrywek zajęły miejsca 9–11 w swoich grupach[4]. W 2023 do pierwszego etapu rozgrywek dopuszczono 18 drużyn podzielonych na trzy grupy po sześć zespołów (każdy rozgrywał cztery mecze). Do 1/16 finału awansowały po cztery najlepsze drużyny z każdej grupy, a stawkę na tym etapie uzupełniały cztery drużyny z Champions Cup, które nie dostały się do play-off w tamtych rozgrywkach[5].

Uczestnicy rozgrywek

[edytuj | edytuj kod]
System kwalifikacji do 2009

Liczba drużyn z każdego państwa uczestnicząca w European Rugby Challenge Cup jest powiązana z systemem eliminacji do European Rugby Champions Cup. Przed 2020 spośród 20 drużyn 18 uczestników rozgrywek były to drużyny z trzech profesjonalnych lig europejskich, które nie uzyskały awansu do Champions Cup: ligi angielskiej Premiership, francuskiej Top 14 oraz międzynarodowej Pro14, w której grają drużyny z Irlandii, Walii, Szkocji, Włoch i Afryki Południowej (przy czym te ostatnie są wyłączone z uczestnictwa w rozgrywkach europejskich takich jak Champions Cup i Challenge Cup). Pozostałe dwa miejsca w rozgrywkach obsadzały dwie najlepsze drużyny z poprzedniego sezonu rozgrywek europejskich Continental Shield, w których uczestniczyły drużyny z krajów europejskich nie biorących udziału w Pucharze Sześciu Narodów oraz z Włoch[6].

W 2020 w związku ze zwiększeniem liczy uczestników European Rugby Champions Cup z 20 do 24 oraz rezygnacją z kwalifikacji zespołów spoza lig Pro14, Top 14 i Premiership liczba uczestników European Rugby Challenge Cup została zmniejszona do 14[7]. W kolejnym sezonie było ich 15[4]. W 2023 zwiększono liczbę drużyn do 18 – oprócz tych ekip z trzech lig, które nie zakwalifikowały się do Champions Cup, zaproszono dwie dodatkowe drużyny[5].

Wyniki finałów

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki dotychczasowych finałów[8]:

Sezon Zwycięzca Wynik Przegrany Stadion Frekwencja
1996/1997 Francja Bourgoin-Jallieu 18:9 Francja Castres Stade de la Méditerranée, Béziers 10 000
1997/1998 Francja Colomiers 43:5 Francja Agen Stade des Sept Deniers, Tuluza 12 500
1998/1999 Francja Clermont 35:16 Francja Bourgoin-Jallieu Stade de Gerland, Lyon 31 986
1999/2000 Francja Pau 34:21 Francja Castres Stade des Sept Deniers, Tuluza 6000
2000/2001 Anglia Harlequins 42:33 Francja Narbona Madejski Stadium, Reading 11 211
2001/2002 Anglia Sale Sharks 25:22 Walia Pontypridd Kassam Stadium, Oksford 12 000
2002/2003 Anglia Wasps 48:30 Anglia Bath Madejski Stadium, Reading 18 074
2003/2004 Anglia Harlequins 27:26 Francja Clermont Madejski Stadium, Reading 13 123
2004/2005 Anglia Sale Sharks 27:3 Francja Pau Kassam Stadium, Oksford 7230
2005/2006 Anglia Gloucester 36:34 Anglia London Irish Twickenham Stoop, Londyn 12 053
2006/2007 Francja Clermont 22:16 Anglia Bath Twickenham Stoop, Londyn 10 134
2007/2008 Anglia Bath 24:16 Anglia Worcester Warriors Kingsholm Stadium, Gloucester 16 157
2008/2009 Anglia Northampton Saints 15:3 Francja Bourgoin-Jallieu Twickenham Stoop, Londyn 9260
2009/2010 Walia Cardiff Blues 28:21 Francja Tulon Stade Vélodrome, Marsylia 48 990
2010/2011 Anglia Harlequins 19:18 Francja Stade Français Cardiff City Stadium, Cardiff 12 236
2011/2012 Francja Biarritz 21:18 Francja Tulon Twickenham Stoop, Londyn 9376
2012/2013  Leinster 34:13 Francja Stade Français RDS Arena, Dublin 20 396
2013/2014 Anglia Northampton Saints 30:16 Anglia Bath Cardiff Arms Park, Cardiff 12 483
2014/2015 Anglia Gloucester 19:13 Szkocja Edynburg Twickenham Stoop, Londyn 14 316
2015/2016 Francja Montpellier 26:19 Anglia Harlequins Grand Stade de Lyon, Lyon 28 556
2016/2017 Francja Stade Français 25:17 Anglia Gloucester Murrayfield Stadium, Edynburg 24 594
2017/2018 Walia Cardiff Blues 31:30 Anglia Gloucester San Mamés, Bilbao 32 543
2018/2019[9] Francja Clermont 36:16 Francja La Rochelle St James’ Park, Newcastle upon Tyne 28 438
2019/2020[10] Anglia Bristol Bears 32:19 Francja Tulon Stade Maurice-David, Aix-en-Provence 1000
2020/2021[11] Francja Montpellier 18:17 Anglia Leicester Tigers Twickenham Stadium, Londyn 10 000
2021/2022[12] Francja Lyon 30:12 Francja Tulon Stade Vélodrome, Marsylia 51 431
2022/2023[13] Francja Tulon 43:19 Szkocja Glasgow Warriors Aviva Stadium, Dublin ...
2023/2024[14] Południowa Afryka Sharks 36:22 Anglia Gloucester Tottenham Hotspur Stadium, Londyn 34 761

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Trophy. European Professional Club Rugby. [dostęp 2018-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-29)]. (ang.).
  2. ↑ Challenge Cup Rules. European Professional Club Rugby. [dostęp 2018-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-28)]. (ang.).
  3. ↑ Key 2020/21 Heineken Challenge Cup Rules. European Professional Club Rugby. [dostęp 2020-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-03)]. (ang.).
  4. ↑ a b Rules. European Professional Club Rugby. [dostęp 2021-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-14)]. (ang.).
  5. ↑ a b EPCR Challenge Cup Rules. European Professional Club Rugby. [dostęp 2024-08-06]. (ang.).
  6. ↑ Qualification. European Professional Club Rugby. [dostęp 2018-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-13)]. (ang.).
  7. ↑ New EPCR tournament formats agreed for 2020/21 season. European Professional Club Rugby, 2020-09-02. [dostęp 2020-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-03)].
  8. ↑ Champions. European Professional Club Rugby. [dostęp 2019-01-01]. (ang.).
  9. ↑ Clermont clinch third Challenge Cup with victory over La Rochelle. European Professional Club Rugby. [dostęp 2019-05-11]. (ang.).
  10. ↑ Blistering Bristol Bears dominate second half to clinch maiden Challenge Cup crown. European Professional Club Rugby, 2020-10-16. [dostęp 2020-10-18]. (ang.).
  11. ↑ Montpellier edge out Leicester Tigers to claim second Challenge Cup title. European Professional Club Rugby, 2021-05-21. [dostęp 2021-05-24]. (ang.).
  12. ↑ Superb Lyon storm to EPCR Challenge Cup triumph. European Professional Club Rugby, 2022-05-27. [dostęp 2022-06-01]. (ang.).
  13. ↑ Toulon claim maiden EPCR Challenge Cup title with Glasgow thrashing. European Professional Club Rugby, 2023-05-19. [dostęp 2023-05-19]. (ang.).
  14. ↑ Hollywoodbets Sharks win first EPCR Challenge Cup title. European Professional Club Rugby, 2024-08-06. [dostęp 2024-08-06]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=European_Rugby_Challenge_Cup&oldid=74496333”