Emil Dunikowski

Emil Habdank Dunikowski
Data urodzenia	13 grudnia 1855
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 1924 ; Lwów
	profesor nauk geologicznych
Habilitacja	1884
Profesura	1888
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Habdank Dunikowski (ur. 13 grudnia 1855 w Brzeżanach, zm. 24 czerwca 1924 we Lwowie^[1]) – polski geolog, podróżnik, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Życiorys

Willa prof. E. Dunikowskiego we Lwowie przy ul. Mochnackiego (po 1945 ul. Drahomanowa) 42, obecnie siedziba Muzeum Sztuki Ukraińskiej, 49°49′58,47″N 24°01′42,30″E/49,832908 24,028417

Odbył studia we Lwowie, Wiedniu i Monachium. Był wybitnym znawcą geologii nafty, prowadził poszukiwania złóż ropy naftowej w Bieszczadach. Od 1888 był profesorem Uniwersytetu lwowskiego, habilitował się w 1884. Na ropie naftowej zarobił wielkie pieniądze zostając prawdziwym milionerem. Prowadził też badania geologiczne w Turcji, Algierii i Tunezji oraz w górach Sichote Aliń. W latach 1892–1893 był prezesem Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika.

W 1906 wyjechał do Meksyku i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Podczas podróży po USA zajmował się nie tylko badaniami geologicznymi, ale też etnografią plemion indiańskich. Wyniki badań ogłosił w wielu publikacjach książkowych, m.in. „Meksyk i szkice z podróży po Ameryce” i „Od Atlantyku poza Góry Skaliste”^[2].

W 1910 został zaproszony przez towarzystwo rosyjsko-angielskie do zbadania pod względem górniczo-geologicznym pasma górskiego okalającego wybrzeże Morza Japońskiego, po czym do ekspedycji zaangażował dr. Eugeniusza Romera, dr. Jana Nowaka i dr. Juliana Tokarskiego^[3].

Jego syn Jan Edward Zbigniew Dunikowski, zdobył w latach międzywojennych rozgłos ogłaszając, że wynalazł opatentowaną metodę przemiany dowolnej substancji w złoto za pomocą rzekomych promieni „Z”. Jego wierzyciele spowodowali, że trafił on nawet do więzienia^[4].

Profesor Dunikowski wybudował we Lwowie willę przy ówczesnej ulicy Mochnackiego zaprojektowaną przez architekta Władysława Rauscha, stanowiącą znakomity przykład eklektyzmu w architekturze. Willę tę odsprzedał w roku 1911 metropolicie obrządku greckokatolickiego Andrzejowi Szeptyckiemu, który przeznaczył ją na cele muzealne^[5].

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Przypisy

↑ Wiadomości geograficzne, maj-lipiec 1924 Nekrolog Dunikowskiego
↑ Krótka Biografia
↑ Polska wyprawa naukowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 32, s. 7, 6 sierpnia 1910.
↑ Sławomir Łotysz 'Alchemik czy oszust. Sprawa Zbigniewa Dunikowskiego" [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 54/2 wyd. 2009 str.63-82
↑ informacje na temat syna i willi. [dostęp 2018-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-20)].

Linki zewnętrzne

Publikacje Emila Dunikowskiego w bibliotece Polona

[1] Wiadomości geograficzne, maj-lipiec 1924 Nekrolog Dunikowskiego

[2] Krótka Biografia

[3] Polska wyprawa naukowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 32, s. 7, 6 sierpnia 1910.

[4] Sławomir Łotysz 'Alchemik czy oszust. Sprawa Zbigniewa Dunikowskiego" [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 54/2 wyd. 2009 str.63-82

[5] rmacje na temat syna i willi. [dostęp 2018-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-20)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]