Przejdź do zawartości

Dolne Rycze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dolne Rycze
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Mieżany

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Dolne Rycze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dolne Rycze”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Dolne Rycze”
Ziemia55°40′05″N 26°41′23″E/55,668056 26,689722

Dolne Rycze – dawna kolonia[1][2]. Tereny, na których była położona, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Mieżany.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1921–1939 folwark a następnie kolonia leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[3][4] (od 1926 w województwie wileńskim[5]) w powiecie brasławskim[6] w gminie Dryświaty[4].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 11 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[4]. W 1931 w 1 domu zamieszkiwało 7 osób[1].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Mieżanach. W 1933 podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Mieżanach[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 5.
  2. Mapa Taktyczna Polski 1:100 000, Pas 26, Słup 44, Warszawa 1932
  3. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  4. a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część II - Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s. 5.
  5. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  6. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 282.