Demodex sungori
Demodex sungori | |
Desch, Davis et Klompen, 2006 | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Nadrodzina | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Demodex sungori |
Demodex sungori – gatunek roztocza z rodziny nużeńcowatych. Jego jedynym żywicielem jest chomicznik dżungarski.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2006 roku przez Clifforda E. Descha, Sonnyego L. Davisa i Hansa Klompena na łamach „International Journal of Acarology”. Opisu dokonano na podstawie okazów pozyskanych z hodowli chomicznika dżungarskiego na Uniwersytecie Stanu Ohio w Stanach Zjednoczonych. Epitet gatunkowy pochodzi od nazwy żywiciela, Phodobus sungorus[1].
Morfologia i rozwój
[edytuj | edytuj kod]Osobniki dorosłe
[edytuj | edytuj kod]Samce osiągają od 93 do 113 μm długości i od 28 do 38 μm szerokości, samice zaś od 91 do 107 μm długości i od 24 do 47 μm szerokości[1].
Nieco zaokrąglona gnatosoma zaopatrzona jest w parę długich, prostopadle do osi głównej ciała ustawionych, u podstawy walcowatych, a dalej rozszerzonych dozewnętrznie kolców nadbiodrowych. Podkowiasta nabrzmiałość gardzieli ma po bokach przedniej krawędzi parę szczecinek subgnatosomalnych[1].
Podosoma ma na wierzchu dwie pary guzków grzbietowych, z których przednia leży między wysokością odnóży pierwszej i drugiej pary, a tylna na wysokości odnóży drugiej pary. U samca ponadto na jej wierzchu leży na wysokości drugiej pary odnóży podłużny, szczeliniasty otwór płciowy oraz długi na od 10 do 15 μm, zesklerotyzowany edeagus. Występują cztery pary odnóży o trzech ruchomych członach, z których ostatni ma parę rozdwojonych na szczytach i opatrzony skierowaną ku tyłowi ostrogą pazurków. Wulwa samicy leży między płytkami epimeralnymi ostatniej pary[1].
Opistosoma jest na całej długości wyraźnie pierścieniowana, a na wysokości ostatniej pary odnóży ma parę guzków grzbietowo-bocznych. Jej wierzchołek jest szeroko zaokrąglony. Otwierający się śródbrzusznie narząd opistosomalny u samca ma postać delikatnej, długiej, falistej rurki, u samicy zaś pary kieszonek[1].
Stadia rozwojowe
[edytuj | edytuj kod]Jaja są owalnego kształtu, o gładkim chorionie, pozbawione wieczka. Jedyna zmierzona sztuka miała 47 μm długości i 21 μm szerokości[1].
Protonimfy mają podługowato-owalne ciało długości od 62 do 74 μm i szerokości od 25 do 29 μm. Ich trapezowata gnatosoma ma drobne, spiczaste kolce nadbiodrowe, nogogłaszczki od dwóch członach ruchomych i pozbawiona jest szczecinek subgnatosomalnych. Podosoma ma trzy pary jednoczłonowych odnóży o trójwierzchołkowych pazurkach i parę tarczek brzusznych między drugą i trzecią parą odnóży. Opistosoma pozbawiona jest pierścieniowania[1].
Nimfy mają podługowato-owalne ciało długości od 82 do 97 μm i szerokości od 26 do 32 μm. Różnią się od protonimf obecnością czterech par odnóży i dwóch par tarczek brzusznych między odnóżami par od drugiej do czwartej[1].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Roztocz ten jest monoksenicznym[1][2] komensalem[3] lub pasożytem chomicznika dżungarskiego. Bytuje w mieszkach włosowych gospodarza[1]. Na tym samym żywicielu występuje również D. phodopi[1][2].
Gatunek obecny w hodowlach[2][1], podawany ze Stanów Zjednoczonych[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m Clifford E. Desch , Sonny L. Davis, Hans Klompen. Two new species of Demodex Owen, 1843, the hair follicle mites (Demodecidae), from the dzungarian hamster,Phodopus sungorus (Pallas, 1773) (Rodentia: Muridae). „International Journal of Acarology”. 32 (1), s. 75–80, 2006. DOI: 10.1080/01647950608684444.
- ↑ a b c Joanna N. Izdebska, Leszek Rolbiecki. The biodiversity of demodecid mites (Acariformes: Prostigmata), specific parasites of mammals with a global checklist and a new finding for Demodex sciurinus. „Diversity”. 12, s. 261-299, 2020. DOI: 10.3390/d12070261.
- ↑ Aida Corina Badescu , Luminita Smaranda Iancu , Laura Statescu , Demodex: commensal or pathogen?, „Revista Medico-Chirurgicala a Societatii De Medici Si Naturalisti Din Iasi”, 117 (1), 2013, s. 189–193, ISSN 0048-7848, PMID: 24505913 [dostęp 2017-08-12] .