Przejdź do zawartości

Debaty Lincoln–Douglas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Połączone zdjęcie Abrahama Lincolna i Stephena Douglasa

Debaty Lincoln–Douglas – wydarzenie polityczne w historii Stanów Zjednoczonych, które miało miejsce pomiędzy sierpniem a październikiem 1858 roku.

W 1858 roku odbywały się wybory do Senatu, w których reprezentanci byli wybierani przez legislatury stanowe, a nie w wyborach powszechnych[1]. W Illinois z ramienia Partii Republikańskiej kandydował Abraham Lincoln, którego przeciwnikiem z ramienia Partii Demokratycznej był Stephen A. Douglas[1]. Lincoln wyzwał wówczas Douglasa na odbycie debat przedwyborczych, chcąc w ten sposób zyskać szerszą rozpoznawalność[2]. Jego konkurent przyjął propozycję, jednakże ograniczył liczbę spotkań do siedmiu[3]. Odbyły się one pomiędzy sierpniem a październikiem 1858 roku i wzbudziły ogólnokrajowe zainteresowanie[1].

Głównym tematem debat było niewolnictwo, zwłaszcza w kontekście wyroku Sądu Najwyższego w sprawie Dreda Scotta[4]. Douglas jako zdecydowany zwolennik zasady „suwerenności ludu” twierdził, że rozwiązanie kwestii niewolnictwa jest mu obojętne, byleby odwzorowywało rzeczywistą wolę społeczeństwa[5]. Z powodu takiej postawy skonfliktował się z macierzystą partią i był przedstawiany jako osoba nieczuła na aspekt moralny niewolnictwa[5]. Lincoln z kolei twierdził, że niewolnictwo jest złem moralnym, przyznając jednocześnie, że Konstytucja broni tej instytucji[5]. Ponieważ sprzeciwiał się jej ekspansji, został przedstawiony jako abolicjonista[3]. Przyszły prezydent zaprzeczał jednak takim stwierdzeniom, zapewniając, że nigdy nie opowiadał się za równouprawnieniem rasowym[3]. Jego planem było wygaszenie niewolnictwa poprzez zakaz jego rozszerzania[5]. Ostatecznie zwycięstwo w wyborach odniósł Douglas, który uzyskał poparcie 54:46 w legislaturze stanowej[4]. Jednakże Lincoln także był beneficjentem debat, gdyż zapewniły mu one nominację prezydencką republikanów przed wyborami w 1860 roku[4]. Na bazie debat na konwencji przedwyborczej wygłosił przemówienie, w którym zawarł biblijny cytat mówiący „Dom podzielony na pół nie ustoi”[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Lewicki 2010 ↓, s. 612.
  2. Bartnicki 1995 ↓, s. 27.
  3. a b c Bartnicki 1995 ↓, s. 28.
  4. a b c Lewicki 2010 ↓, s. 613.
  5. a b c d Jones 2016 ↓, s. 240.
  6. Bartnicki 1995 ↓, s. 29.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]