Przejdź do zawartości

Collegium Groeningianum

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dawne Königliches und Gröningsches Stadtgymnasium, dziś I LO
Peter Gröning fundator Collegium Groeningianum

Collegium Groeningianum (pol. Kolegium Gröninga, zw. także Gröningsches Kollegium) – protestancka szkoła średnia, a od 1714 szkoła wyższa w Stargardzie.

Collegium zostało otwarte 28 września 1633 jako realizacja testamentu burmistrza Stargardu Petera Gröninga, zmarłego w 1631 roku. Gröning na ten cel przeznaczył cały swój majątek – 20 tysięcy guldenów. Fundacja i Collegium Groeninga skierowana była do młodzieży zdolnej, jednak nie posiadającej środków finansowych na dalsze kształcenie[1].

Szkoła kilkukrotnie opierała się pożarom i wojnom nawiedzającym miasto w XVII[2]. A liczba uczniów stale rosła i w 1704 roku wynosiła już 135 osób[3].

W 1714 szkołę przekształcono w uczelnię wyższą Collegium Groeningianum Illustrae i uzyskała prawo nadawania stopni profesorskich i docenckich[4]. Ustanowiono profesury: prawa, filozofii, matematyki, teologii, medycyny oraz lektoratu języka francuskiego[5]. Konkurencja drugiej szkoły w mieście oraz przeniesienie stolicy Pomorza Tylnego do Szczecina sprawiło, iż uczelnia traciła studentów. Ponowne ożywienie szkoła przeżyła w 1812, gdy trzy stargardzkie szkoły, tj. Collegium Groeningianum, Szkołę Ratuszową i Szkołę Realną, połączono w jedną – Königliches und Gröningsches Stadtgymnasium. W 1820 roku szkoła zyskała nowy budynek na terenie rozebranego klasztoru augustiańskiego[6].

W 1788 wprowadzono egzamin maturalny. Prawo do jego przeprowadzania na Pomorzu Zachodnim posiadały jedynie trzy szkoły, w tym Collegium[7].

Nowy (istniejący do dziś) budynek dla Collegium zbudowany został w 1882 roku i reprezentował on Niemcy na Wystawie Światowej w Chicago w 1893 roku jako wzorcowy budynek szkoły[8].

Najdłużej w historii szkoły funkcję rektora pełnił Gotthilf Samuel Falbe[9].

Do 1945 biblioteka Groeningianum posiadała bogaty siedemnastotysięczny zbiór woluminów (rękopisów, starodruków i inkunabułów), które szczęśliwie ocalały II wojnę światową jednak w latach 50. XX wieku zbiór z niewyjaśnionych przyczyn uległ rozproszeniu[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Olszewski E., Stargardzkie abc, Stargard 2001, s.89.
  2. Podleśna B.,Architektura Königliches und Gröningsche Gymnasium (I Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza) w Stargardzie Szczecińskim, Stargard 2003
  3. Zenkner J., Stargard. Klejnot na pomorskim szlaku, Stargard 2006, s. 97.
  4. Falbe S., Geschichte des Gymnasiums zu Stargard, Stargard in Pommern 1831, s. 72.
  5. Schwann S., Dzieje szkolnictwa wyższego w Stargardzie [w:] Szczecin, zeszyt 7-8 (1961), s. 157.
  6. Majewski M., Śliwińska A., Wymarła tradycja. Collegium Groeningianum [w:] Wspólne dziedzictwo. Ze studiów nad stosunkiem spuścizny kulturowej na ziemiach zachodnich i północnych, Mazur Z. (red.), Poznań 2000, s. 459.
  7. Zenkner J., ibidem, s. 96.
  8. Zenkner J., ibidem, s. 95.
  9. Majewska A, Falbe Gotthilf Samuel [w:] Stargardia t. II, Stargard 2002
  10. Zenkner J., ibidem, s. 97.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Podleśna B., Architektura Königliches und Gröningsche Gymnasium (I Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza) w Stargardzie Szczecińskim, Stargard 2003
  • Schmidt R., Beträge zur ältesten Geschichte des Collegium Groeningianum: 1633–1714, Stargard 1886
  • Hofmann O., Siuts H., Das Gröningsche Gymnasium zu Stargard in Pommern. Eine Schulgeschichte, Essen 1981