Chwastówka (zwyczajna)
Cisticola juncidis[1] | |||||
(Rafinesque, 1810) | |||||
Systematyka | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Typ | |||||
Podtyp | |||||
Gromada | |||||
Podgromada | |||||
Infragromada | |||||
Rząd | |||||
Podrząd | |||||
Rodzina | |||||
Podrodzina | |||||
Rodzaj | |||||
Gatunek |
chwastówka (zwyczajna) | ||||
Synonimy | |||||
| |||||
| |||||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||||
Zasięg występowania | |||||
tylko w sezonie lęgowym występuje przez cały rok |
Chwastówka (zwyczajna)[5] (Cisticola juncidis) – gatunek małego, krótkoskrzydłego ptaka z rodziny chwastówkowatych (Cisticolidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Występuje we Francji, na Półwyspie Iberyjskim, w południowej i południowo-wschodniej Europie, w Afryce (poza pustyniami), na Bliskim Wschodzie, w południowej, południowo-wschodniej i wschodniej Azji oraz północnej Australii i na południowej Nowej Gwinei. Na większości obszaru osiadły, lecz wschodnioazjatycka populacja migruje w zimie w cieplejsze rejony. Ptak ten nigdy nie był stwierdzony w Polsce[6].
Wygląd
[edytuj | edytuj kod]Chwastówka zwyczajna posiada czarniawy, schodkowany ogon z jasnym obrzeżeniem na końcu. W okresie godowym samce mają bardzo ciemne, podłużne plamy na grzbiecie, natomiast ich szata spoczynkowa podobna jest do tej u samic, nieznacznie kreskowana. Spód ciała bladożółty, przy czym u samic kolor jest mocniejszy[7].
Jest to mały ptak, długość jego ciała wynosi około 10 cm[7][8]. Masa ciała: samce 7–12 g, samice 5–8 g[8].
Ekologia i zachowanie
[edytuj | edytuj kod]Jest skryta, a jednocześnie ciekawska.
- Biotop
Przebywa na wilgotnych łąkach oraz polach obsianych zbożem, zazwyczaj w pobliżu wody[7].
- Rozród
W Europie lęgi trwają zwykle od marca do września[8][9]. Większość samców jest poligamiczna[8]. Samiec buduje gniazdo nisko w bagnistej roślinności i jest to wydłużona konstrukcja w kształcie gruszki lub butelki z wejściem na szczycie lub w jego pobliżu. Zbudowane jest z traw związanych pajęczynami, a wyściółkę stanowią pajęczyny, kwiaty, sierść i puch. W zniesieniu zwykle 4–6 jaj[9]. Wysiadywaniem zajmuje się samica przez 11–15 dni, sporadycznie jest w tym czasie dokarmiana przez samca. Karmieniem piskląt również zajmuje się samica. Młode są w pełni opierzone po 11–15 dniach od wyklucia, są jednak nadal zależne od samicy przez kolejne 10–20 dni[8].
- Pożywienie
Cisticola juncidis żywi się delikatnymi pająkami i owadami. Chwyta je podczas lotu przez gęstwinę liści i gałązek[7]. Niekiedy zjada też ślimaki czy nasiona traw[8].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. juncidis[10][2]:
- C. juncidis cisticola – zachodnia Francja, Półwysep Iberyjski, Baleary i północno-zachodnia Afryka.
- chwastówka zwyczajna, chwastówka[5] (C. juncidis juncidis) – południowa Francja na wschód przez Bałkany i Grecję do Turcji i Syrii, także Egipt i duże wyspy Morza Śródziemnego.
- C. juncidis uropygialis – Senegal i Gambia do Etiopii, Rwandy, Tanzanii i Nigerii. Proponowany podgatunek perennius uznany za jego synonim.
- chwastówka ziemna[5] (C. juncidis terrestris) – Gabon i Kongo do południowej Tanzanii i na południe do RPA.
- C. juncidis neuroticus – Cypr, Liban i Izrael do zachodniego Iranu.
- C. juncidis cursitans – wschodni Afganistan do północnej Mjanmy i południowych Chin i na południe do południowo-wschodnich Indii oraz suche niziny Sri Lanki.
- C. juncidis salimalii – południowo-zachodnie Indie.
- C. juncidis omalurus – Sri Lanka (oprócz suchych nizin).
- chwastówka wschodnia[5] (C. juncidis brunniceps) – południowa Korea, Japonia i Batan (północne Filipiny).
- chwastówka dzwoniąca[5] (C. juncidis tinnabulans) – południowo-wschodnie Chiny i Tajwan do Tajlandii, Indochin i Filipin (oprócz Batanu i Palawanu).
- C. juncidis nigrostriatus – Palawan.
- C. juncidis malaya – Nikobary, południowo-wschodnia Mjanma, południowo-zachodnia Tajlandia, Półwysep Malajski i Wielkie Wyspy Sundajskie.
- C. juncidis fuscicapilla – wschodnia Jawa, Wyspy Kangean i Małe Wyspy Sundajskie.
- C. juncidis constans – Celebes i pobliskie wyspy.
- C. juncidis leanyeri – północno-środkowa Australia.
- C. juncidis normani – północno-zachodni Queensland.
- C. juncidis laveryi – północno-wschodnia Australia, południowo-środkowa Nowa Gwinea.
Status
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje chwastówkę zwyczajną za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność światowej populacji nie została oszacowana; według danych BirdLife International z 2015 roku samą Europę (wraz całą Turcją) zamieszkuje 922 000 – 2 140 000 par lęgowych. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Cisticola juncidis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Zitting Cisticola (Cisticola juncidis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-20)]. (ang.).
- ↑ D. Lepage: Zitting Cisticola Cisticola juncidis. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-15]. (ang.).
- ↑ a b BirdLife International, Cisticola juncidis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2022-2 [dostęp 2023-02-15] (ang.).
- ↑ a b c d e Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Cisticolinae Sundevall, 1872 - chwastówki (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-13].
- ↑ Lista awifauny krajowej. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2022. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-02-15].
- ↑ a b c d Frieder Sauer , Ewa Turyn , Barbara Urbańska , Leksykon Przyrodniczy. Ptaki lądowe, Wydanie polskie, Świat Książki, 1996, ISBN 83-7129-193-0 .
- ↑ a b c d e f N. Bouglouan: Zitting Cisticola. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Cisticola juncidis. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Grassbirds, Donacobius, Malagasy warblers, cisticolas, allies. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul Sterry, Andrew Cleave, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).