Przejdź do zawartości

Chironius maculoventris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chironius maculoventris[1]
Dixon, Wiest & Cei, 1993
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Rząd

łuskonośne

Podrząd

węże

Infrarząd

Alethinophidia

Nadrodzina

Colubroidea

Rodzina

połozowate

Podrodzina

ślimaczarze

Rodzaj

Chironius

Gatunek

Chironius maculoventris

Synonimy
  • Chironius quadricarinatus maculoventris Wiest, 1978
  • Chironius bicarinatusPeters, Orejas-Miranda, 1970 (częściowo)
  • Chironius maculoventrisHollis, 2006
  • Chironius maculoventrisWallach et al. 2014
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Chironius maculoventris – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae), występujący w centralnej Ameryce Południowej prowadzący dzienny, częściowo nadrzewny tryb życia[3].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Takson ten jako pierwszy opisał w 1978 roku John Alton Wiest w swojej pracy doktorskiej, nadając mu nazwę Chironius quadricarinatus maculoventris, czyli uznając go za podgatunek Chironius quadricarinatus. Opis ten w nieco zmodyfikowanej formie zamieścili w 1993 roku James R. Dixon, John Alton Wiest i José Miguel Alfredo María Cei w swej książce Revision of the Neotropical snake genus Chironius Fitzinger (Serpentes, Colubridae), stanowiącej 13. część serii Monografie di Museo Regionale di Scienze Naturali, i to ten opis uznawany jest za pierwszy opublikowany zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego[3][4]. Holotyp (ZMUC 60816)[a] został odłowiony w prowincji Corrientes w Argentynie[3][4]. W 2006 roku Jennifer L. Hollis podniosła takson do rangi osobnego gatunku Chironius maculoventris[5].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Jest to średniej wielkości wąż o małej głowie, której szerokość jest podobna do szerokości szyi, dużych oczach i dość jednolitym ubarwieniu. Charakteryzuje się wyraźnym ciemniejszym paskiem wzdłuż oka i żółtooliwkowym kolorem brzucha z brązowymi plamkami[3].

Wymiary[7]:

Samiec Samica
Łuski grzbietowe (rzędy) 12–13–14 / 12 / 10 12–13–14 / 12 / 10
Tarczki brzuszne 143–161 143–157
Tarczki podogonowe 90–122 103–109

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w północno-wschodniej Argentynie (prowincje Corrientes, Chaco, Formosa, Santa Fe), zachodnim Paragwaju, Boliwii i południowej Brazylii (Rio Grande do Sul)[2][3]

Status

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN Chironius maculoventris jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Wielkość populacji nie jest oszacowana, a gatunek jest uznawany za pospolity, lecz trudny do znalezienia. Trend liczebności populacji nie jest określony[2].

  1. ZMUC (UZMK) – Zoologisk Museum (Universitet Zoologisk Museum Københavns), Kopenhaga[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Chironius maculoventris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Chironius maculoventris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2024-12-03] (ang.).
  3. a b c d e f P. Uetz & J. Hallermann, Chironius maculoventris DIXON, WIEST & CEI, 1993, [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2024-12-03] (ang.).
  4. a b Dixon J.R., Wiest J.A. Jr & Cei J.M., Revision of the Neotropical snake genus Chironius Fitzinger (Serpentes, Colubridae), „MUSEO REGIONALE DI SCIENZE NATURALI MONOGRAFIE”, 13, 1993, s. 1–280, ISBN 978-88-86041-05-8 (ang.).
  5. Jennifer L. Hollis, Phylogenetics of the Genus Chironius Fitzinger, 1826 (Serpentes, Colubridae) Based on Morphology, „Herpetologica”, 62 (4), 2006, s. 435–453, JSTOR3893601 (ang.).
  6. Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 48, OCLC 637083062 (ang.).
  7. Pier Cacciali, Hugo Cabral, The genus Chironius (Serpentes, Colubridae) in Paraguay: composition, distribution, and morphology, „Basic and Applied Herpetology”, 29, 2015, s. 1–60, DOI10.11160/bah.14007 (ang.).
  8. Mark Henry Sabaj, Codes for Natural History Collections in Ichthyology and Herpetology, „Copeia”, 108 (3), 2020, s. 593–669, DOI10.1643/ASIHCODONS2020 (ang.).