Przejdź do zawartości

Bufo spinosus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bufo spinosus[1]
Daudin, 1803
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

płazy

Rząd

płazy bezogonowe

Podrząd

Neobatrachia

Rodzina

ropuchowate

Rodzaj

Bufo

Podrodzaj

Bufo

Gatunek

Bufo spinosus

Synonimy
  • Batrachus spinosus (Daudin, 1803)[1]
  • Bufo vinearum Lesson, 1841[1]
  • Platosphus gervais de l'Isle, 1877[1]
  • Pelobates wilsoni Boscá, 1919[1]
  • Bufo rubeta robustior Lataste in Boscá, 1880[1]
  • Bufo vulgaris spinosus Daudin, 1803[1]
  • Bufo bufo spinosus Daudin, 1803[1]
  • Bufo bufo gredosicola Müller & Hellmich, 1935[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Bufo spinosusgatunek płaza bezogonowego z rodziny ropuchowatych (Bufonidae) występujący w północno-zachodniej Afryce i w zachodniej Europie. Dawniej bywał uznawany za podgatunek ropuchy szarej (Bufo bufo), ale badania genetyczne potwierdziły jego odrębność[3][4]. Dorasta do 18,0 cm długości i cechuje się brodawkowatą skórą. W skład jego diety wchodzą głównie owady, a do rozrodu przystępuje zazwyczaj na wiosnę.

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Jest to duża, dobrze zbudowana ropucha. Samce dorastają do 58,6–112 mm, a samice do 65–180 mm długości. Głowa szeroka, obszar między oczami płaski lub nieco wklęsły. Pysk krótki i zaokrąglony. Błona bębenkowa zaokrąglona, słabo widoczna. Parotydy duże i długie. Skóra na plecach jest pokryta brodawkami, a na brzuchu ziarnista. Ubarwienie zazwyczaj brązowe, również żółte, czerwone, zielone, szare oraz brązowe. Brzuch żółtawy lub jasnobrązowy. Od innych gatunków Bufo B. spinosus różni się wyraźnie czerwoną tęczówką[3].

Zasięg występowania i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten występuje od północno-zachodniej Afryki (w Maroku, Algierii i północno-zachodniej Tunezji) przez Półwysep Iberyjski do południowo-zachodniej Francji. Odizolowana populacja występuje również na wyspie Jersey. Płaz ten zasiedla lasy, brzegi rzek, bagna, wydmy, zarośla, stepy, łąki oraz obszary rolnicze. Spotykany jest na wysokościach 0–2600 m n.p.m.[3]

Dorosłe osobniki odżywiają się głównie owadami, a dokładny udział poszczególnych gatunków w diecie zależy od konkretnej populacji. W niektórych populacjach przeważają chrząszcze, a w innych np. mrówki[3].

Rozmnażanie i rozwój

[edytuj | edytuj kod]

Okres godowy ma zazwyczaj miejsce na wiosnę, obserwuje się natomiast różnice pomiędzy regionami występowania – populacje z cieplejszych obszarów do rozrodu podchodzą wcześniej niż te z zimnych obszarów. Samce nawołują zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Występuje ampleksus pachowy. Samice składają 2000 – 11 000 jaj, których średnica wynosi 3 mm i które połączone są ze sobą sznurem. Do przeobrażenia dochodzi po około 55–108 dniach (w zależności od regionu)[3]. W środkowej części Francji dochodzi do krzyżowania z ropuchą szarą (Bufo bufo)[5].

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN Bufo spinosus po raz pierwszy został sklasyfikowany w 2023 roku, nadano mu wówczas status gatunku najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern)[2]. Populacja tej ropuchy maleje na niektórych obszarach, takich jak Hiszpania i Jersey. Zagraża jej utrata siedlisk spowodowana wylesianiem i urbanizacją, a do spadku przyczyniają się także introdukowane gatunki takie jak ryby z rodzaju Gambusia, oraz śmiertelność na drogach. Do ochrony miejscowych populacji wykorzystano m.in. korytarze mające ułatwić płazom omijanie dróg oraz tworzenie sztucznych zbiorników wodnych[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Bufo spinosus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Bufo spinosus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b c d e f Bufo spinosus: Spiny Toad. [w:] AmphibiaWeb [on-line]. University of California, Berkeley, CA, USA, 2019. [dostęp 2023-05-13]. (ang.).
  4. Darrel R. Frost, Bufo spinosus Daudin, 1803, [w:] Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 6.2 [online], American Museum of Natural History, New York, USA [dostęp 2024-05-19] (ang.).
  5. Dufresnes Ch., Amphibians of Europe, North Africa and the Middle East, 19 stycznia 2019, s. 73, ISBN 978-1-4729-4137-4.