Bitwa pod Durben

Bitwa pod Durben
	II powstanie pruskie
Czas	13 lipca 1260
Miejsce	Durbe
Terytorium	Żmudź
Przyczyna	chrześcijańska wyprawa przeciw Żmudzinom i Litwinom
Wynik	zdecydowane zwycięstwo żmudzko-litewskie
Strony konfliktu
powstańcy żmudzcy i litewscy	Zakon krzyżacki; Księstwo Mazowieckie
Dowódcy
Treniota	Henryk Botel †; Burchard von Hornhausen †; Siemowit I
Siły
ok. 4 000	190 rycerzy zakonnych i mazowieckich; 8 000 piechoty
Straty
nieznane	ok. 150 rycerzy; nieznana liczba piechoty
	Położenie na mapie Łotwy miejsce bitwy
	56°35′42″N 21°21′00″E/56,595000 21,350000

Bitwa pod Durben, pod Durbe (obecne Durbe na Łotwie) – starcie zbrojne, które miało miejsce 13 lipca 1260 pomiędzy połączonymi siłami inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego pod dowództwem mistrza krajowego Burcharda von Hornhausena i Krzyżaków pod dowództwem marszałka pruskiego Henryka Botela z dowodzonymi przez księcia Treniotę (siostrzeńca Mendoga) Żmudzinami i Litwinami^[1].

Żmudzini nie chcieli się pogodzić z narzucaną im chrystianizacją i uprzednią decyzją Mendoga o podarowaniu Żmudzi zakonowi inflanckiemu. Obaj mistrzowie prowadzili przeciw zbuntowanym Żmudzinom oddziały rycerzy zakonnych oraz zmobilizowanej ludności kurońskiej, liwońskiej i pruskiej. Wojska krzyżackie uzupełniali liczni krzyżowcy. Wśród nich były sprzymierzone z zakonem krzyżackim siły księcia mazowieckiego, Siemowita. W bitwie nad jeziorem Durben (w pobliżu miejscowości Durbe, niem. Durben) wojska zakonne zostały pokonane, a w krwawej walce zginęli obaj dowódcy wraz z około 150 rycerzami. Klęska ta stała się hasłem do wybuchu wielkiego powstania antykrzyżackiego w Prusach, a także spowodowała zerwanie sojuszu Mendoga z Krzyżakami i jego powrót do pogaństwa.

Bitwa ta miała też przykre następstwa dla księcia mazowieckiego Siemowita. W 1262 roku Mendog poprowadził odwetową wyprawę, karząc Siemowita za udział oddziałów mazowieckich w wyprawach krzyżowych na Żmudź. Mendog spustoszył Mazowsze, a książę stracił życie podczas walk o Jazdów^[2].

Przypisy

↑ Jan Tyszkiewicz, Karol Mórawski, Krzyżacy Książka i Wiedza Warszawa 1973, s. 280.
↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 2006, s. 290, seria: Zrozumieć Europę . ISBN 978-83-04-04769-3.

Bibliografia

Baranauskienė Inga, Durbės mūšis: istorija, priežastys, pasekmės, Telšiai 2010, s. 36;
Ivinskis Zenonas, Durbės kautynės [w:] Lietuviškoji enciklopedija t. VII pod red. Vaclovas Biržiška, Kaunas 1939, s. 226–229.

[1] Jan Tyszkiewicz, Karol Mórawski, Krzyżacy Książka i Wiedza Warszawa 1973, s. 280.

[2] Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 2006, s. 290, seria: Zrozumieć Europę . ISBN 978-83-04-04769-3.

[1]

[2]