Bitwa pod Dorostolonem
| Wojna rusko-bizantyjska 967–971 | |||
| |||
| Czas |
23 kwietnia – 22 lipca lub 24 lipca 971 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo wojsk bizantyjskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Położenie na mapie Bułgarii  | |||
| 44,11861°N 27,26028°E/44,118611 27,260278 | |||
Bitwa pod Dorostolonem – oblężenie Dorostolonu przez wojska bizantyńskie w dniach 23 kwietnia – 22[1] lub 24 lipca[2] 971 r., zakończone zwycięstwem nad obleganymi siłami ruskimi; w efekcie cesarz bizantyński Jan I Tzimiskes zawarł porozumienie z księciem kijowskim Światosławem I, w którym ten zobowiązał się do nieagresji w stosunku do Bizancjum.
Początek kampanii
[edytuj | edytuj kod]Po stłumieniu buntu Bardasa Fokasa, wiosną 971 r. cesarz Jan Tzimiskes zdecydował się odbić spod panowania ruskiego Bułgarię[3]. W związku z tym zorganizował on wyprawę karną złożoną z oddziałów kawalerii, piechoty i sił morskich, wyposażoną w środki oblężnicze. Armia wyruszyła w stronę Dorostolonu. Nie niepokojony przez wojska Rusinów cesarz przekroczył wraz z armią pasma górskie na granicy Bułgarii i skierował się pod bułgarską stolicę Presław, gdzie w krwawej bitwie rozbił wojsko ruskie i zdobył miasto. Po bitwie presławskiej wojska bizantyjskie ruszyły już bezpośrednio na Dorostolon[4] zajmując po drodze kilka miast, m.in.: Pliskę[5].
Oblężenie i bitwa
[edytuj | edytuj kod]23 kwietnia armia cesarska podeszła pod Dorostolon[1]. Światosław zdecydował się wydać bitwę na przedpolu grodu. Uderzenie ciężkozbrojnej jazdy bizantyjskiej złamało jednak szyki Rusinów i armia wycofała się do miasta, które siły cesarskie zaczęły oblegać. Już 25 kwietnia próbowały zdobyć je szturmem, lecz Rusini odparli atak[1]. Później dochodziło jedynie do drobnych starć oddziałów konnych. Flota bizantyjska weszła na Dunaj i odcięła załogę od pomocy z zewnątrz[6]. Gdy oblężonym zaczęło brakować żywności[1], Światosław zdecydował się zaatakować armię cesarską. Wieczorem 24 (lub 22)[1] lipca siły ruskie niespodziewanie wyszły z miasta i uderzyły na Bizantyjczyków[7]. Początkowo natarcie przebiegało pomyślnie dla atakujących, lecz uderzenie katafraktów dowodzonych osobiście przez cesarza i oskrzydlenie armii ruskiej przez kawalerię Bardasa Sklerosa przesądziło o wyniku bitwy. W trakcie odwrotu do miasta Rusini ponieśli poważne straty[8]. Następnego dnia raniony w bitwie Światosław wysłał do cesarza posłów z propozycją rozejmu[9]. Po trzymiesięcznym oblężeniu miasta Bizantyńczycy zmusili Rusinów do poddania się[4].
Rozejm
[edytuj | edytuj kod]Jan Tzimiskes zaoferował Światosławowi następujące warunki rozejmu: gwarancje bezpieczeństwa, kontynuację umów handlowych i zaopatrzenie na powrót na Ruś[1]. Zwycięstwo pozwoliło cesarstwu na ponad 100 lat odsunąć widmo wojny z Rusinami i rozszerzyć granice na północ, o podporządkowane sobie ziemie wschodniej Bułgarii[4][10].
Światosław zobowiązał się nigdy więcej nie organizować wypraw na Bałkany, wypuścić wszystkich jeńców, a w razie potrzeby wesprzeć cesarza zbrojnie[4]. Wracając wraz z resztkami swojej armii na Ruś zginął z rąk Pieczyngów[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Dorostolon [online], The Free Dictionary [dostęp 2018-06-20].
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 282.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 272.
- ↑ a b c d John Haldon, Byzantine Warfare, Routledge, 2 marca 2017, ISBN 978-1-351-95374-0 [dostęp 2018-06-20] (ang.).
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 279.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 280.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 280-281.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 282-283.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 283-284.
- ↑ Tadeusz Manteuffel, Historia Powszechna. Średniowiecze, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 136, ISBN 83-01-08-685-8.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 284.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert F. Barkowski: Bitwy Słowian. Warszawa: Bellona, 2018. ISBN 978-83-11-15537-4.