Przejdź do zawartości

Beata Rank

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beata Rank-Minzer
Imię i nazwisko urodzenia

Beata Minzer lub Munzer

Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1886
Nowy Sącz

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1967
Boston

Zawód, zajęcie

psychoanalityk

Beata Rank, także Beata Rank-Minzer, de domo Minzer lub Munzer (ur. 16 lutego 1886 w Nowym Sączu, zm. 11 kwietnia 1967 w Bostonie) – psychoanalityczka specjalizująca się w rozwoju dziecka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 16 lutego 1886 roku[1] w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów[2]. Od młodego wieku wśród bliskich i rodziny używała imienia Tola[2]. Swego przyszłego męża Ottona Ranka poznała podczas I wojny światowej, gdy służąc w austriackiej armii przebywał w Krakowie[3]. Para pobrała się 7 listopada 1918 roku, po czym wyjechała do Wiednia, gdzie Beata poznała Sigmunda Freuda, z którym już wcześniej współpracował jej mąż[2]. W latach 1918–1926[3] brała udział w spotkaniach bliskiego kręgu współpracowników Freuda, a także organizowała w jego imieniu spotkania towarzyskie, utrzymywała także bliskie kontakty z Felixem i Helene Deutsch oraz Lou Andreas-Salomé[3]. Uczęszczała na zajęcia i wykłady dotyczące psychoanalizy, na początku lat 20. skupiając zainteresowanie na snach[2]. W 1923 roku przetłumaczyła na polski pracę Über Träume Freuda[2], która ukazała się pod tytułem O marzeniu sennem[4], a także jego późniejszą pracę na temat snów sześciolatków[2]. Tego samego roku przedstawiła pracę, na podstawie której została przyjęta do Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego[2]. Praca ukazała się w 1924 roku w „Imago”[2].

Choć Rankowie należeli do najbliższego kręgu Freuda, możliwe, że poglądy Beaty na rolę matki w rozwoju dziecka mogły wpłynąć na nowe teorie Ottona Ranka, które z czasem doprowadziły do rozłamu w środowisku wiedeńskich psychoanalityków i zerwania relacji między Freudem a Rankiem[3]. Małżeństwo w 1926 roku opuściło Wiedeń i wyjechało do Paryża[2]. Beata poruszała się tam w kręgach artystycznych, poznając m.in. Henry’ego Millera i Anaïs Nin[3] i kontynuowała badania na temat roli kobiety w Bibliotece Narodowej Francji, zaś jej mąż wielokrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozwijał własną praktykę[2]. W 1933 roku został współzałożycielem Psychological Center and Summer Institute, a Beata wspierała go w kwestiach administracyjnych[2]. W następnym roku Otto emigrował na stałe do Stanów, lecz Beata pozostała we Francji[2]. Zaogniająca się sytuacja polityczna w Europie zmusiła ją w 1936 roku do wyjazdu za ocean[2].

Zamieszkała w Bostonie[2] i skupiła się na psychoanalizie dziecięcej[1][2]. Dzięki wsparciu ze strony Helene i Felixa Deutschów odnalazła się w lokalnym środowisku psychoanalityków[2]. Została cenioną postacią Boston Psychoanalytic Institute, przez lata przewodnicząc tam komisji edukacji[2][3] i przyciągając studentów z kraju i zagranicy[2]. Jej wkład w rozwój analizy dziecięcej przetrwał w pracy jej uczniów[2]. Wraz z Marian C. Putnam w 1943 roku założyła i zaczęła prowadzić James Jackson Putnam Children’s Center[1] – pionierską instytucję zajmującą się dziećmi w wieku przedszkolnym, którym zapewniała całodniową opiekę, podczas której prowadzono jednocześnie badania nad rozwojem dzieci[2]. Napisała szereg artykułów naukowych na temat nietypowego rozwoju dziecka, które uprzedziły rozwój wiedzy na temat atypowych całościowych zaburzeń rozwoju[1]. Otrzymała tytuł profesora honorowego psychologii Wydziału Medycznego Uniwersytetu Bostońskiego[3].

Zmarła 11 kwietnia 1967 roku w Bostonie[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Fred R. Volkmar, Rank, Beata, Fred R. Volkmar (red.), New York, NY: Springer, 2013, s. 2490–2491, DOI10.1007/978-1-4419-1698-3_1869, ISBN 978-1-4419-1698-3 (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Rank-Minzer (Munzer), Beata (1886-1961), [w:] Helene Rank-Veltfort, International Dictionary of Psychoanalysis, Encyclopedia.com [dostęp 2021-10-27].
  3. a b c d e f g Tola (Beata) Rank 1895–1967), [w:] Pierre Geissmann, Claudine Geissmann, A History of Child Psychoanalysis, Routledge, 2005, s. 134–137, ISBN 978-1-134-83002-2 (ang.).
  4. Sigmund Freud, O marzeniu sennem [online], polona.pl [dostęp 2021-10-27].