Admirał Pantielejew

Admirał Pantielejew
(Адмирал Пантелеев)
	; „Admirał Pantielejew”, 1995
Klasa	niszczyciel rakietowy
Typ	Udałoj
Projekt	1155 (Friegat)
Oznaczenie NATO	Udaloy
	Historia
Stocznia	Jantar, Królewiec
Położenie stępki	28 stycznia 1988
Wodowanie	7 lutego 1990
	Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	Admirał Pantielejew
Wejście do służby	19 grudnia 1991
	MW Rosji
Wejście do służby	1991
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 6930 t; pełna: 7570 t
Długość	163,5 m
Szerokość	19 m
Zanurzenie	5,2 m
	Napęd
	COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	5000 mil morskich przy 14 węzłach
	Uzbrojenie
	• 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I); • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I); • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (64 pociski); • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV); • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII)
Wyrzutnie torpedowe	8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop
	Wyposażenie
	radary: Friegat-MA, Podkat, stacja hydrolokacyjna Polinom, radary artyleryjskie
	Wyposażenie lotnicze
	2 śmigłowce Ka-27PŁ
Załoga	220 (29 oficerów)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Admirał Pantielejew (ros. Адмирал Пантелеев) – rosyjski niszczyciel rakietowy, dwunasty okręt projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1991 roku. Wchodzi w skład Floty Oceanu Spokojnego.

Budowa i opis techniczny

Główny artykuł: Niszczyciele rakietowe projektu 1155.

„Admirał Pantielejew” był dwunastym – ostatnim zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)^[1], budowanego dla Marynarki Wojennej ZSRR, znanego też od pierwszego okrętu jako typ Udałoj (Udaloy)^[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 24 maja 1987 roku^[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Jurija Pantielejewa (1901–1983). Budowę prowadzono w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 118)^[3]. Stępkę położono 28 stycznia 1988 roku, okręt został zwodowany 7 lutego 1990 roku, zaś do służby wszedł 19 grudnia 1991 roku (na tydzień przed rozwiązaniem ZSRR)^[a].

Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)^[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele^[4]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym^[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)^[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)^[5].

Okręty wyposażone zostały w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną^[1]. „Admirał Pantielejew” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10^[5].

Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM^[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów^[6].

Służba

„Admirał Pantielejew” w 2012, podczas ćwiczeń RIMPAC

„Admirał Pantielejew” od 1 maja 1992 roku wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego marynarki wojennej Rosji^[2]. Przed przejściem na Daleki Wschód, w lipcu 1992 roku ćwiczył na Bałtyku manewrowanie z brytyjską fregatą HMS „Battleaxe”^[7]. Od 1994 roku służy w 44. Brygadzie Okrętów Przeciwpodwodnych Czerwonego Sztandaru we Władywostoku^[8].

W dniach 23–30 sierpnia 1993 złożył wizytę w Qingdao w Chinach, a następnie w dniach 31 sierpnia – 4 września tego roku w Pusan w Korei Południowej^[9].

6 kwietnia 2003 roku okręt wyszedł w morze wraz z okrętem „Marszał Szaposznikow” dla uczestnictwa w dużych manewrach z flotą Indii na Oceanie Indyjskim w maju^[10].

W 2009 roku brał udział w operacji antypirackiej u wybrzeży Somalii, a w 2012 roku w dużych ćwiczeniach międzynarodowych RIMPAC na Pacyfiku^[11].

W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 548^[12].

Uwagi

↑ Daty według Pawłow 1997 ↓, s. 46. Publikacje na ogół podają położenie stępki we wrześniu 1987 i wodowanie w grudniu 1988 roku (Apalkow 2005 ↓, s. 61) lub same daty roczne 1987 i 1988 (Bierieżnoj 1995 ↓, s. 19).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.
↑ ^a ^b ^c Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18–19.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 62.
↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
↑ ^a ^b Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
↑ Battleaxe in the Baltic. „Navy News”, s. 3, sierpień 1992. (ang.).
↑ Pawłow 1997 ↓, s. 8.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61–62.
↑ Z życia flot. Rosja. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 3/2003. VIII (40), s. 6, maj-czerwiec 2003. Warszawa.
↑ Nowe bazy poza Rosją?. Agencja Lotnicza Altair, 2012-07-28. [dostęp 2020-10-29].
↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.

Bibliografia

Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995. (ros.).
A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).

[wod-4] Daty według Pawłow 1997 ↓, s. 46. Publikacje na ogół podają położenie stępki we wrześniu 1987 i wodowanie w grudniu 1988 roku (Apalkow 2005 ↓, s. 61) lub same daty roczne 1987 i 1988 (Bierieżnoj 1995 ↓, s. 19).

[CITEREFApalkow200556–57-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.

[CITEREFBierieżnoj199518–19-2] Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18–19.

[CITEREFApalkow200562-3] Apalkow 2005 ↓, s. 62.

[CITEREFVego198634-5] Vego 1986 ↓, s. 34.

[CITEREFApalkow200556–59-6] Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.

[CITEREFApalkow200553-7] Apalkow 2005 ↓, s. 53.

[8] Battleaxe in the Baltic. „Navy News”, s. 3, sierpień 1992. (ang.).

[CITEREFPawłow19978-9] Pawłow 1997 ↓, s. 8.

[CITEREFApalkow200561–62-10] Apalkow 2005 ↓, s. 61–62.

[11] Z życia flot. Rosja. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 3/2003. VIII (40), s. 6, maj-czerwiec 2003. Warszawa.

[12] Nowe bazy poza Rosją?. Agencja Lotnicza Altair, 2012-07-28. [dostęp 2020-10-29].

[CITEREFCar′kow201513-13] Car′kow 2015 ↓, s. 13.

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

projektu 1155 (Udaloy)	„Udałoj” „Wiceadmirał Kułakow” „Marszał Wasilewski” „Admirał Zacharow” „Admirał Spiridonow” „Admirał Tribuc” „Marszał Szaposznikow” „Siewieromorsk” (ex „Simferopol”) „Admirał Lewczenko” „Admirał Winogradow” „Admirał Charłamow” „Admirał Pantielejew”
projektu 1155.1 (Udaloy II)	„Admirał Czabanienko”