Przejdź do zawartości

Środki masowego przekazu w Rosji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Środki masowego przekazu w Rosji – środki masowego przekazu mające siedzibę na terenie Federacji Rosyjskiej.

Najbardziej wpływowym koncernem medialnym jest Wszechrosyjska Państwowa Kompania Telewizyjna i Radiowa, posiadająca 5 stacji telewizyjnych, 2 kanały międzynarodowe, 5 stacji radiowych i 80 regionalnych kanałów telewizyjnych oraz radiowych. Dwa z sześciu najczęściej oglądanych, ogólnokrajowych kanałów telewizyjnych (TNT i NTV) należą do Gazpromu, spółki akcyjnej, w której największy udział posiada państwo (38,3%)[1][2].

We wrześniu 2014 w Zgromadzeniu Federalnym większością głosów przeszła ustawa o ograniczeniu udziałów zagranicznych w krajowych mediach z 50% do 20%. Właściciele mediów mieli czas na dostosowanie się do 1 lutego 2017[3][4][5].

Ponad 90% społeczeństwa informacje na temat wydarzeń w kraju czerpie w przeważającej części z telewizji[6].

Media niepaństwowe docierają do nie więcej niż 10–15% rosyjskiego społeczeństwa[6], a ich sytuacja jest z każdym rokiem coraz trudniejsza ze względu na zaostrzające się przepisy cenzurujące działania mediów, czego przykładem było np. zamknięcie telewizji Dożd´ po inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 roku[7].

W rankingu organizacji Reporterzy bez Granic Rosja znalazła się na 155 miejscu spośród 180 państw we wskaźniku wolności prasy[8].

Prasa

[edytuj | edytuj kod]

Największymi rosyjskimi agencjami prasowymi są Itar-TASS (założona w 1904 r.), RIA Nowosti (z 1941 r.) oraz Interfax[9]. Do znaczących prywatnych agencji należą: Lenta.ru, NEWSru, REGNUM i inoSMI.

Do gazet o największych nakładach należą: „Komsomolskaja prawda”, „Kommiersant”, „Moskowskij Komsomolec”, „Izwiestija”, „Rossijskaja gazieta”, „Niezawisimaja Gazieta”, „Trud”, „Wiedomosti”, „Wriemia Nowostiej”, „Prawda” oraz anglojęzyczne „Moskowskije nowosti” i do 2017 „The Moscow Times”[a][10].

Najbardziej popularnymi tygodnikami są „Argumienty i fakty” oraz „Nowaja gazieta”.

Telewizja

[edytuj | edytuj kod]

Do stacji telewizyjnych o największym zasięgu w 2008 r. należały: Rossija, Pierwyj kanał oraz NTV[9].

Wszechrosyjska Państwowa Kompania Telewizyjna i Radiowa zarządza kanałami: Rossija 1, Rossija 2 (sport), Rossija 24 (wiadomości) i Rossija K (kultura).

Kolejną grupę kanałów tworzą telewizje należące do holdingu Gazprom-Media (NTV i TNT).

Do prywatnych stacji telewizyjnych należą m.in. Piatyj kanał, STS, Domasznij, TV-3, REN-TV, 2×2, RBC TV i Muz-TV. Oprócz różnych programów tematycznych drogą satelitarną są emitowane także obcojęzyczne serwisy informacyjne Russia Today (angielskojęzyczna) oraz Rusija Al-Jaum (arabskojęzyczna).

Radio

[edytuj | edytuj kod]

Do największych rozgłośni radiowych w 2008 r. należały: Radio Rossija, Radio Majak i Radio Junost[11].

Internet

[edytuj | edytuj kod]

Rosyjskie media znajdują się pod kontrolą Kremla, ale Internet pozostaje wolny[12][13], jednakże władze nie szczędzą środków na sponsoring portali informacyjnych, czy finansowanie „zaprzyjaźnionych” blogerów[12]. Amnesty International krytykuje Rosję za zamykanie niezależnych redakcji i atakowanie opozycjonistów przez funkcjonariuszy policji[14]. Zablokowano dostęp do opozycyjnych stron Grani.ru, Kasparow.ru i EJ.ru, a także do bloga Aleksieja Nawalnego, zablokowano rosyjskojęzyczną wersję portalu The Moscow Times[15], zwolniono niezależnego redaktora naczelnego serwisu internetowego Lenta.ru i powołano, zdaniem dziennikarzy Lenty.ru, sterowanego z kremlowskich gabinetów, co stanowi „bezpośrednią presję na redakcję” wbrew ustawie o mediach, mówiącej o niedopuszczalności cenzury[16].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W marcu 2022 redakcja The Moscow Times przeniosła się do Holandii.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Russia country profile. Media [online], BBC News, 6 marca 2012 (ang.).
  2. ↑ Gazprom’s Annual Report 2006 [online], Gazprom, 2006 [dostęp 2007-08-15] [zarchiwizowane z adresu 2009-03-27] (ang.).
  3. ↑ Kathrin Hille, Russia moves to limit foreign ownership of media outlets, [w:] Financial Times [online], ft.com, 23 września 2014 [dostęp 2022-05-30].
  4. ↑ Alec Luhn, Russia tightens limit on foreign ownership of media [online], the Guardian, 26 września 2014 [dostęp 2022-05-30] (ang.).
  5. ↑ Russia: Drop New Media Law [online], Human Rights Watch, 1 października 2014 [dostęp 2022-05-30] (ang.).
  6. ↑ a b Denis Wolkow, Privates statt Politik: Russen haben genug von der Welt [online], Russia Beyond The Headlines, 12 stycznia 2015 [dostęp 2016-05-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-11] (niem.).
  7. ↑ Izabela Nestioruk: Rosja. Knebel na niezależne media. TV Dożd zakończyła działalność słowami „NIE dla wojny”. gazeta.pl, 2022-03-04. [dostęp 2022-03-04].
  8. ↑ Russia | RSF [online], rsf.org [dostęp 2022-05-30] (ang.).
  9. ↑ a b Natalya Krasnoboka, Media Landscapes: Russia [online], European Journalism Centre [zarchiwizowane z adresu 2018-03-20] (ang.).
  10. ↑ The Moscow Times, The Moscow Times Closes Print Edition [online], The Moscow Times, 5 lipca 2017 [dostęp 2022-05-30] (ang.).
  11. ↑ COVERAGE BY RADIO BROADCASTING in 2008, Федеральная служба государственной статистики.
  12. ↑ a b Anna Bialas, Wolność słowa w Rosji – raport KW [online], Восточный корреспондент, 27 sierpnia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-19].
  13. ↑ Rosja: Regionalna sieć telewizyjna wyemitowała spot krytykujący Putina [online], Gazeta.pl, 7 sierpnia 2013 [zarchiwizowane z adresu 2013-08-11].
  14. ↑ Amnesty krytykuje Putina: Wolność słowa w Rosji ograniczana [online], Wyborcza.pl, 26 lutego 2008 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-17].
  15. ↑ The Moscow Times, Moscow Times’ Russian Service Blocked Over War Coverage [online], The Moscow Times, 15 kwietnia 2022 [dostęp 2022-05-30] (ang.).
  16. ↑ Rosyjskie władze zamykają opozycyjne serwisy internetowe [online], Newsweek.pl, 13 marca 2014 [dostęp 2016-05-14] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-14].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Środki_masowego_przekazu_w_Rosji&oldid=73927312”