Przejdź do zawartości

Łukasz Kurdybacha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łukasz Kurdybacha
Data i miejsce urodzenia

22 października 1907
Laszki

Data i miejsce śmierci

22 grudnia 1972
Warszawa

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: pedagogika
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1932

Habilitacja

1938

Profesura

1951

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Warszawski

Grób Łukasza Kurdybachy

Łukasz Kurdybacha (ur. 22 października 1907 w Laszkach, zm. 22 grudnia 1972 w Warszawie) – polski pedagog i historyk myśli pedagogicznej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studia z zakresu kultury i oświaty odbył pod kierunkiem prof. Stanisława Łempickiego. Doktoryzował się w 1932, a habilitował w 1938 pracą Staropolski ideał wychowawczy. W 1939 został docentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie II wojny światowej był kierownikiem sekcji oświatowej w Komitecie Pomocy i Opieki nad polskimi uchodźcami w Bukareszcie. Walczył pod Tobrukiem w siłach Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Był kierownikiem funkcjonującej w Jerozolimie polskiej placówki oświatowej[1]. Z jego inicjatywy wydawano serię Szkolna Biblioteczka na Wschodzie w ramach której publikowano lektury na potrzeby polskich szkół na Bliskim Wschodzie, w Indiach, Afryce Południowo-Wschodniej, Nowej Zelandii, Meksyku i Algerii[2].

Po powrocie do Polski pracował w spółdzielni Czytelnik, a także w Instytucie Badań Literackich PAN. W 1951 uzyskał tytuł profesora na Uniwersytecie Warszawskim. Został tam kierownikiem Katedry Historii Szkolnictwa i Oświaty. Potem był dyrektorem Instytutu Pedagogiki tej uczelni (do 1970). Od 1970 do 1972 był redaktorem naczelnym czasopisma Kwartalnik Pedagogiczny[1]. W latach 1963–1968 był kierownikiem Pracowni Dziejów Oświaty PAN, a w latach 1968–1970 dyrektorem Instytutu Pedagogiki UW. Był w tym czasie inicjatorem powołania rocznika Rozprawy z Dziejów Oświaty, a także serii wydawniczych Monografie z Dziejów Oświaty oraz Archiwum Dziejów Oświaty. Pod jego kierunkiem wydano fundamentalne dzieło Historia wychowania (dwa tomy)[1].

Inicjował badania zespołowe nad historią polskiej oświaty od XVI do XX wieku, przy czym sam był zainteresowany głównie jej dziejami w okresie Odrodzenia i Oświecenia[1].

  • Naród w walce (wybór literatury wojennej) (1943).
  • Kuria rzymska wobec Komisji Edukacji Narodowej w latach 1773–1783 (1949).
  • Dzieje oświaty kościelnej do końca XVIII w. (1949).
  • Dzieje kodeksu Andrzeja Zamoyskiego (1951).
  • Działalność Jana Amosa Komeńskiego w Polsce (1957).
  • Działalność pedagogiczna Stanisława Konarskiego (1957).
  • Z dziejów pedagogiki ariańskiej (1958).
  • Historia wychowania (tom I – 1965, tom II – 1967).
  • Idee oświatowe i wychowawcze W.I. Lenina (1970).
  • Komisja Edukacji Narodowej (1973).
  • Pisma wybrane (tomy 1–3 – 1976).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]