Tekst źródłowy strony Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Irański program nuklearny

==== Iran ====

Wywiady i sondaże sugerują, że większość obywateli Iranu popiera dążenia nuklearne swojego kraju<ref>{{Cytuj stronę|autor=Karl Vick|url=http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/01/22/AR2006012200808.html|wydawca=Washington Post |data=23 stycznia 2006|tytuł=In Iran, Power Written in Stone}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.worldpublicopinion.org/pipa/articles/brmiddleeastnafricara/469.php?lb=brme&pnt=469&nid=&id=|tytuł=Iranians Oppose Producing Nuclear Weapons, Saying It Is Contrary to Islam |wydawca=World Public Opinion |data=28 lutego 2007 |data dostępu=20 września 2009}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3655909,00.html |tytuł=BBC Poll: 94% of Iranians: We have right to develop nuclear plan |wydawca=Ynetnews.com |data=20 czerwca 1995 |data dostępu=20 września 2009}}</ref>. Badania opinii publicznej z roku 2008 pokazują, że większość obywateli Iranu chce opracowania w ich państwie technologii związanych z energetyką jądrową, zaś 90% uważa za kwestię ważną (81% za bardzo ważną), by Iran posiadł wiedzę o pełnym cyklu paliwowym<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.worldpublicopinion.org/pipa/articles/brmiddleeastnafricara/527.php?nid=&id=&pnt=527&lb=brme |tytuł=Iranian Public Opinion on Governance, Nuclear Weapons and Relations with the United States, August&nbsp;27, 2008 |wydawca=Worldpublicopinion.org |data dostępu=20 września 2009}}</ref>. Choć Irańczycy nie są Arabami, społeczności sześciu krajów arabskich również uważają, Iran ma prawo do rozwijania własnego programu badań nad technologią nuklearną i że nie powinno się na Iranie wywierać presji celem zakończenia rozwoju owego programu<ref>[http://media.washingtonpost.com/wp-srv/world/pdf/mideast_telhami_20080417.pdf 2008 Annual Arab Public Opinion Poll] – patrz sekcja „Key Findings”</ref>. Badanie opinii publicznej przeprowadzone we wrześniu 2010 przez [[International Peace Institute]] ujawniło, że 71 procent Irańczyków popiera rozwój broni nuklearnej, co stanowi znaczny wzrost w stosunku do wyników poprzednich badań prowadzonych przez tę samą agencję<ref>[http://www.ipacademy.org/news/general-announcement/209-iran-lebanon-israelis-and-palestinians-new-ipi-opinion-polls.html Iran, Lebanon, Israelis and Palestinians: New IPI Opinion Polls, 5 stycznia 2011]</ref>.

Wyjaśniając, dlaczego program wzbogacania uranu nie został zadeklarowany Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, Iran argumentował, że przez poprzednie 24 lata „byliśmy przedmiotem szeregu najcięższych sankcji i ograniczeń związanych z materiałami i technologią związaną z pokojowymi badaniami nad energią atomową”, skutkiem czego część programu prowadzona była w sposób tajny. Iran stwierdził, że intencją Stanów Zjednoczonych jest „wyłączniie pozbawienie Iranu” niezbywalnych praw do wzbogacania pierwiastków rozszczepialnych „ raz na zawsze”, jak też, ze Stany Zjednoczone pozostają głuche na działania nuklearne i zbrojeniowe prowadzone przez Izrael<ref name=IC657 />. Irna rozpoczął badania nad technologią nuklearną już w roku 1975, gdy Francja podjęła współpracę z rządem w Teheranie, uruchamiając centrum Esfahan Nuclear Technology Center (ENTC) mające służyć szkoleniu personelu, który pracowac miał przy opracowywaniu określonych faz cyklu paliwowego<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Energy Citations Database (ECD) – Document No. 7095626|url=http://www.osti.gov/energycitations/product.biblio.jsp?osti_id=7095626|data dostępu=24 lutego 2008|}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Esfahan / Isfahan – Iran Special Weapons Facilities|url=http://www.globalsecurity.org/wmd/world/iran/esfahan.htm|accessdata=24 lutego 2008|}}</ref>. Iran nie ukrywał pozostałych elementów swojego programu nuklearnego. Dla przykładu, wydobywanie i przetwarzanie uranu zostało ujawnione w ogólnokrajowej stacji radiowej<ref>BBC Summary of World Broadcasts, 11 kwietnia 1979, środa; Copyright 1979 The British Broadcasting Corporation{{Cytat|Fereydun Sahabi, Wiceminister ds. Energii i Nadzorca Agencji Energii Atomowej powiedział dziś w wywiadzie udzielonym naszemu korespondentowi, (...) że działania Agencji zmierzające do pozyskiwania i wydobywania uranu będą kontynuowane.}}</ref><ref>BBC Summary of World Broadcasts, 30 marca 1982, wtorek; Copyright 1982 The British Broadcasting Corporation:{{Cytat|Iran podejmował określone kroki w celu importowania technologii nuklearnej, w tym samym czasie wykorzystując wiedzę Irańczyków w tej samej dziedzinie. Powiedziano, że decyzja została podjęta po odkryciu zasobów uranu na terenie kraju i po ustaleniu możliwości rozwoju tej dziedziny wiedzy.}}</ref>, władze stwierdziły też, że w trakcie konsultacji z Agencją Energii Atomowej i jej krajami członkowskimi w latach 90. XX wieku podkreślały plany zdobycia w celach wyłącznie pokojowych technologii wzbogacania pierwiastków promieniotwórczych<ref name=IC657 >[http://www.iaea.org/Publications/Documents/Infcircs/2005/infcirc657.pdf IAEA INFCIRC657: Communication dated 12 September 2005, from the Permanent Mission of the Islamic Republic of Iran to the Agency]</ref>. IAEA wiedziała również o kontraktach zawartych z państwami trzecimi na dostawę technologii nuklearnej, lecz wsparcie dla tych umów ustało po „ocenie specjalnych narodowych sił wywiadowczych USA stwierdzającej, że choć często opisywane w mediach intencje nuklearne Iranu znajdują sie całkowicie w fazie planowania, ambicje Szacha mogą doprowadzić do tego, że Iran zacznie rozwijać arsenał nuklearny, szczególnie po udanych testach nuklearnych przeprowadzonych przez Indie w maju 1974.”<ref>[http://www.cfr.org/publication/16811/irans_nuclear_program.html Washington Post: Iran's Nuclear Program] (patrz „Second Thoughts on a Nuclear Iran”){{Cytat|Te obawy doprowadziły do tego, że rządy państw Zachodu wycofały swoje wsparcie dla irańskiego programu nuklearnego. Presja wywarta na Francji, która w roku 1973 podpisała umowę na budowę dwóch reaktorów jądrowych w Darkhovin, jak też na Niemczech, skąd pochodziła firma Kraftwerk Union, która rozpoczęła konstruowanie dwóch reaktorów w Buszehr w roku 1975, doprowadziła do anulowania obu projektów.”}}</ref>. W roku 2003 IAEA ogłosiła, ze Iran nie dopełnił swoich zobowiązań, które obligowały państwo do zgłoszenia części operacji wzbogacania pierwiastków rozszczepialnych; według Iranu operacja ta rozpoczęła się w roku 1985, zaś obowiązek oznajmienia o tym fakcie przed IAEA wynikał z podpisanej umowy o ograniczaniu działań nuklearnych. IAEA dodatkowo ogłosiła, że Iran zgodził się na ujawnienie wymaganych przez Agencję informacji i „przyjąć politykę współpracy oraz pełnej przejrzystości” działań korygujących<ref name="IAEA-GOV/2003/75" />.

Rząd Iranu kilkakrotnie oferował kompromisowe rozwiązania, w myśl których można było nałożyć ścisłe ograniczenia na te z elementów prowadzonego w kraju programu nuklearnego, które wykraczały poza zobowiązania wynikające z układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej wraz z protokołami dodatkowymi tak, by zapewnić, ze program nie zostanie potajemnie przekształcony na produkcję broni<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Arms Control Association: Fact Sheets: Iranian, P5+1 Proposals to Resolve Iranian Nuclear Issue|url=http://www.armscontrol.org/factsheets/Iran_Nuclear_Proposals.asp|data dostępu=24 lutego 2008|}}</ref>. Oferty zawierały między innymi obietnicę prowadzenia irańskiego programu badań technologii nuklearnych w ramach międzynarodowego konsorcjum przy pełnym współudziale rządów państw trzecich. Propozycja ta odpowiadała rozwiązaniu przedstawionemu przez komitet ekspercki IAEA, badający ryzyko transferu pokojowej technologii nuklearnej do celów wojskowych<ref name="iaea-Bull462" />. Iran proponował również zaniechanie wykorzystywania technologii ekstrakcji plutonu, co miałoby zapewnić, że reaktor jądrowy w mieście Arak nie bedzie wykorzystany do produkcji bomb<ref name="iht-quarrel" >{{Cytuj stronę|tytuł=We in Iran don't need this quarrel – International Herald Tribune|url=http://www.iht.com/articles/2006/04/05/opinion/edzarif.php|data dostępu=24 lutego 2008|wydawca=International Herald Tribune}}</ref>. W czasie późniejszym podawano, ze Irańczycy zadeklarowali również korzystanie z [[Wirówka wzbogacająca|centryfug]], które ulegałyby autodestrukcji podczas próby wykorzystania ich do wzbogacania uranu ponad współczynnik niezbędny do zastosowań cywilnych<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Iran's message is softly spoken, yet clear: It will enrich uranium – Middle East, World|url=http://news.independent.co.uk/world/middle_east/article2798521.ece|data dostępu=24 lutego 2008|wydawca=The Independent|autor=Anne Penketh|data=25 lipca 2007}}</ref>. Mimo jednak wystosowywania przez pięciu członków stałych Rady Bezpieczeństwa ONZ i Niemiec ofert współpracy na polu technologii nuklearnych, Iran odrzucił żądanie Rady o zaprzestanie dalszego rozwijania programu atomowego<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.un.org/News/Press/docs//2006/sc8792.doc.htm|tytuł=UN press release}}</ref>. Przedstawiciel Iranu zapewniał wtedy, że zajęcie się tą kwestią było ze strony Rady Bezpieczeństwa bezzasadne, pozbawione podstaw prawnych i użyteczności praktycznej, gdyż prowadzony w kraju pokojowy rozwój technologii atomowej nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa i pokoju światowego i że tego typu działania są sprzeczne z punktem widzenia większości krajów wchodzących w skład ONZ, które Rada ma za zadanie reprezentować.

„Powinni wiedzieć, że naród irański nie ugnie się pod naciskami i nie pozwoli na deptanie swoich praw” powiedział 31 sierpnia 2006 prezydent Iranu [[Mahmoud Ahmadinejad]]; jego przemówienie przed tłumem w północnoirańskim mieście [[Urmia (miasto)|Urmia]] transmitowała telewizja. Przed swoimi najbardziej zagorzałymi zwolennikami w leżącej na uboczu elektrowni irański przywódca zaatakował fenomen „zastraszania” ze strony ONZ, według niego kierowany przez Stany Zjednoczone. Ahmadinejad skrytykował odrzucenie przez Biały Dom jego oferty transmitowanej przez telewizję debaty z prezydentem [[George W. Bush|Bushem]]. „Mówią, ze wspierają dialog i wolny przepływ informacji&rdquo, powiedział Ahmadinejad. „Lecz gdy dostali propozycję debaty, unikali jej i ją odrzucili.” Powiedział też, że sankcje nie są w stanie odwieść Irańczyków od podjętej decyzji o podjęciu ścieżki postępu. Jak podała będąca pod wpływem rządu irańska agencja informacyjna IRNA, „wręcz przeciwnie – wiele z naszych sukcesów, w tym uzyskanie dostępu do technologii nuklearnych i produkcja [[ciężka woda|ciężkiej wody]] osiągnięto mimo sankcji.”

Iran podkreśla pokojowy charakter prowadzonego wzbogacania uranu, lecz wiele z krajów Zachodu, w tym Stany Zjednoczone, twierdzi, że Iran dąży do wyprodukowania broni jądrowej lub do uzyskania samej możliwości takiego działania. Termin 31 sierpnia, wyznaczony w rezolucji nr 1696 Rady Bezpieczeństwa ONZ, wzywał Iran do zawieszenia działań związanych ze wzbogacaniem pierwiastków radioaktywnych lub pogodzenia się z możliwością zastosowania sankcji gospodarczych. Stany Zjednoczone były przekonane, ze Rada Bezpieczeństwa nałoży na Iran sankcje po zebraniu ministrów wysokiego szczebla w połowie września. Podsekretarz stanu rządu amerykańskiego [[R. Nicholas Burns|Nicholas Burns]] powiedział: „będziemy pracować w kierunku wprowadzenia sankcji w sposób energiczny i z poświęceniem, gdyż takich działań nie wolno pozostawić bez odpowiedzi (...) Irańczycy w sposób jednoznaczny pracują dalej nad technologią jądrową; podejmują działania, których podjęcia nie chce od nich Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, nie chce też ich Rada Bezpieczeństwa ONZ. Musi nastąpić w tej kwestii międzynarodowa odpowiedź i wierzymy, zę tak się stanie.”<ref name="CNN-08-31" />

Władze Iranu zapewniają, ze nie ma podstaw prawnych do przekazania sprawy Radzie Bezpieczeństwa ONZ, gdyż IAEA nie udowodniła, by uprzednio nieujawnione jej działania miały związek z programem zbrojeniowym i że całość materiałów rozszczepialnych (w tym uprzednio nieujawnionych) znajdujących się na terenie kraju ma znany status i nie została przekazana na cele wojskowe. Artykuł XII.C statutu IAEA<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=About IAEA: IAEA Statute|url=http://www.iaea.org/About/statute_text.html|data dostępu=24 lutego 2008}}</ref> wymaga przekazania Radzie Bezpieczeństwa ONZ każdego przypadku niezgodności działań kraju z przyjętymi zasadami<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www-pub.iaea.org/MTCD/publications/PDF/nvs-3-cd/PDF/NVS3_prn.pdf |tytuł=Rozdział 2.2 (str. 13–14) ''IAEA Safeguards Glossary'' |data dostępu=20 września2009}}</ref>. Rada Naczelna IAEA w rzadkiej niepolegającej na konsensusie decyzji przy dwunastu głosach wstrzymujących się<ref name=ASIL /> zadecydowała, że „ wielokrotne niedopatrzenia Iranu i łamanie przezeń obowiązków wynikających z układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej” jak podała Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej w listopadzie 2003 stanowi niezgodność z artykułem XII.C statutu IAEA<ref name="IAEA-GOV/2005/77" />.

Iran minimalizuje również niemożność IAEA do zweryfikowania wyłącznie pokojowej natury programu własnych badań nuklearnych, argumentując, że IAEA wysnuła takie wnioski wyłącznie w grupie państw, które podpisały i ratyfikowały Protokół dodatkowy. IAEA była w stanie stwierdzić, że zadeklarowany przez Iran materiał radioaktywny nie był przekazany do celów innych niż cywilne<ref name=IAEA_011308 >{{Cytuj stronę|url=http://www.iaea.org/NewsCenter/News/2008/iran_visit.html |tytuł=IAEA Chief Concludes Visit to Iran |wydawca=Iaea.org |data dostępu=20 września 2009}}</ref>, nie była jednak w stanie stwierdzić braku niezadeklarowanych w Agencji działań. Jak stwierdził raport IAEA z roku 2007, wśród 82 państw, które ratyfikowały układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i Protokół dodatkowy w 47 przypadkach nie znaleziono śladów niezadeklarowanych Agencji działań nuklearnych, zaś w 35 przypadkach zaistniały podejrzenia o prowadzenie niezgłoszonych IAEA prac<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.iaea.org/OurWork/SV/Safeguards/es2007.html |tytuł=Safeguards Statement for 2007 and Background to the Safeguards Statement |opublikowany=Iaea.org |data dostępu=20 września 2009}}</ref>. Iran zatrzymał wprowadzanie w życie ustaleń Protokołu dodatkowego i wszelką współpracę z IAEA nie wymuszoną przez podpisane zobowiązania po tym, jak Rada Nadzorcza IAEA zdecydowała w lutym 2006 powiadomić o niezgodnościach Radę Bezpieczeństwa ONZ<ref name="IAEA-GOV/2006/15" />. Iarn nalegał, ze tego typu współpraca była dobrowolna, lecz 26 grudnia 2006 Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję 1737<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.iaea.org/NewsCenter/Focus/IaeaIran/unsc_res1737-2006.pdf|tytuł=UN Security Council Resolution 1737 (2006) |data dostępu=20 września 2009}}</ref>, przywołując w niej rozdział VII Karty Narodów Zjednoczonych, co między innymi wymusiło na Iranie podjęcie pełnej współpracy z IAEA, „ponad formalnymi wymogami stawianymi przez układ zabezpieczający oraz Protokół dodatkowy”. 19 listopada 2008 IAEA podała, że „będąc w stanie nadal twierdzić, że w Iranie nie doszło do przekazania materiału nuklearnego do celów wojskowych, (...) nie jest jednak w stanie poczynić znacznych kroków (...) w pozostałych kluczowych kwestiach (...) z uwagi na brak współpracy ze strony Iranu„<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.iaea.org/Publications/Documents/Board/2008/gov2008-59.pdf |tytuł=Microsoft Word – gov2008-59.doc |data dostępu=20 września 2009}}</ref>. Iran utrzymywał, że zaangażowanie Rady Bezpieczeństwa w „kwestię pokojowych działań nuklearnych Islamskiej Republiki Iranu” jest bezprawne i ma złośliwy charakter<ref>[http://www.iaea.org/Publications/Documents/Infcircs/2008/infcirc724.pdf IAEA INFCIRC/724]: Communication dated 26 March 2008, received from the Permanent Mission of the Islamic Republic of Iran to the Agency</ref>. Iran argumentował również, że rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywająca kraj do zaprzestania wzbogacania uranu stanowiła naruszenie ustaleń artykułu IV Ukłądu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, w którym uznaje się niezbywalne prawa sygnatariuszy układu do posiadania technologii nuklearnej dla celów pokojowych<ref>[http://www.yournuclearnews.com/govt+holds+its+line+on+iran+and+uranium_23036.html ''Your Nuclear News'': Govt Holds Its Line On Iran And Uranium]{{Cytat|W roku 2006 przyjął program wzbogacania uranu, definiując go jako część cywilnego programu energetycznego, co jest dozwolone w myśl artykułu IV Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.}}</ref><ref>[http://www.iaea.org/Publications/Documents/Infcircs/2005/infcirc657.pdf]{{Cytat|Zgodnie z artykułem IV Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, kraje członkowskie deklarują jak najszerszą wymianę urządzeń, materiałów oraz informacji naukowej i technicznej do potrzeb pokojowego wykorzystania energii nuklearnej. Niezbywalnym prawem państw członkowskich jest prawo do posiadania technologii nuklearnej wykorzystywanej w celach pokojowych bez dyskryminowania tego prawa, co stanowi podstawę niniejszego Układu.}}</ref>.

Iran zgodził się na wprowadzenie Protokołu dodatkowego na warunkach układu z roku 2003 podpisanego w Teheranie i układu podpisanego w Paryżu w roku 2004 i utrzymywał w mocy ustalenia tych umów przez dwa lata przed wycofaniem się z ustaleń układu paryskiego, co nastąpiło w roku 2006, po załamaniu się negocjacji z Trójką UE. Od tego czasu Iran deklarował nie tylko chęć wprowadzenia w życie Protokołu dodatkowego, lecz również wprowadzenie zasad przejrzystości prowadzonego programu, przekraczające wymogi Protokołu dodatkowego, o ile uznane zostanie jego prawo do prowadzenia pokojowego programu nuklearnego. Rada Bezpieczeństwa ONZ nalegała jednak na całkowite zatrzymanie wzbogacania i przetwarzania uranu, zaś ONZ jednoznacznie wykluczyła możliwość zezwolenia Iranowi na produkcję własnego paliwa nuklearnego, nawet przy dokładnych inspekcjach ze strony organów międzynarodowych<ref name="sanger1" >[http://www.nytimes.com/2009/07/27/us/politics/27clinton.html Clinton Says Nuclear Aim of Iran Is Fruitless, by David Sanger, New York Times, 26 lipca 2009]</ref>.

9 kwietnia 2007 Iran ogłosił rozpoczęcie wzbogacania uranu z wykorzystaniem 3000 wirówek, najprawdopodobniej w zakładach w Nathanz. „Wielkim zaszczytem jest, że mogę dziś ogłosić, iż nasze drogie państwo dołączyło do grupy narodów z potencjałem nuklearnym i że może na skalę przemysłową produkować paliwo nuklearne” powiedział Ahmadinejad.<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Iran Asserts Expansion Of Nuclear Operation – washingtonpost.com|url=http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/09/AR2007040900290.html|data dostępu=24 lutego 2008|rok=2008|praca=The Washington Post|imię=Dafna|nazwisko=Linzer|data=10 kwietnia 2007}}</ref>.

22 kwietnia 2007 rzecznik irańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych [[Mohammad Ali Hosseini]] ogłosił, że Iran nie zamierza zawieszać wzbogacania pierwiastków radioaktywnych przed rozmowami z [[Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
wysokim przedstawicielem Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa [[[[Javier Solana|Javierem Solaną]], mającymi odbyć się 25 kwietnia 2007<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Iran rules out enrichment suspension ahead of EU talks – Forbes.com|url=http://www.forbes.com/afxnewslimited/feeds/afx/2007/04/22/afx3638613.html|data dostępu=24 lutego 2008|rok=2008}}</ref>.

W marcu 2009 Iran ogłosił plany otwarcia instalacji w Buszehr dla turystów, co miało podkreślić pokojowy charakter prowadzonych prac<ref>[http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=87893&sectionid=351020108 Iran nuclear plant to open for tourists], 8 marca 2009</ref>

W reakcji na rezolucję IAEA z listopada 2009 wzywającej do natychmiastowego zaprzestania prac nad budową nowo zgłoszonej instalacji nuklearnej oraz zatrzymanie wzbogacania uranu, rzecznik prasowy irańskiego MSZ [[Ramin Mehmanparast]] przyrównał rewolucję do „pokazu (...) mającego na celu wywarcie na Iran presji, co będzie bezskuteczne”<ref name="George Jahn" />. Rząd Iranu udzielił po tym fakcie pozwolenia krajowej organizacji atomowej do rozpoczęcia budowy kolejnych dziesięciu zakładów, rozszerzając tmy samym możliwości energetyczne kraju<ref name="RTTNews" >{{Cytuj stronę|tytuł=Ahmadinejad: Sanctions Will Not Affect Iran's Nuclear Program|url=http://www.rttnews.com/ArticleView.aspx?Id=1144800&SMap=1|opublikowany=RTTNews|data=1 grudnia 2009|data dostępu=1 grudnia 2009}}</ref>.

Prezydent Iranu Mahmoud Ahmadinejad 1 grudnia 2009 skrytykował groźby sankcji ze strony ONZ o ile Iran nie przyjmie proponowanej przez ONZ wersji programu nuklearnego, twierdząc, że tego typu posunięcia ze strony państw Zachodu nie powstrzymają działań irańskich. Ahmadinejad powiedział krajowej stacji telewizyjnej, że wierzył, iż dalsze negocjacje pomiędzy jego krajem a mocarstwami światowymi w kwestiach nuklearnych nie będą potrzebne, opisując groźby Zachodu o odizolowaniu Iranu jako „niedorzeczne”<ref name="RTTNews" />.

Pod obserwacją wysokich ranga przedstawicieli Iranu i Rosji 21 sierpnia 2010 rozpoczęto wprowadzanie paliwa nuklearnego do instalacji Buszehr II. Jak podały media państwowe, było to działanie w kierunku zapewnienia dostaw prądu elektrycznego wytwarzanego z paliw rozszczepialnych. Media państwowe podawały, ze reaktor rozpocznie wytwarzanie prądu w ciągu dwóch miesięcy, lecz rosyjska agencja atomowa podała czas dłuższy. Ajatollah [[Ali Khamenei]], przywódca państwa, potwierdził w sierpniu 2010 prawo swojego kraju do uruchamiania elektrowni atomowych<ref name="CNN.com">{{Cytuj stronę|tytuł=Iran's first nuclear plant begins fueling|url=http://www.cnn.com/2010/WORLD/meast/08/21/iran.nuclear/?hpt=T2|data=21 sierpnia 2010|opublikowany=CNN |data dostępu=23 sierpnia 2010}}</ref>.