Wikipedysta:Misiolekar/brudnopis
| sługa Boży, prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | |
| Prezbiterat | |
Franciszek Maria od Krzyża Jordan, właściwie Jan Chrzciciel Jordan (ur. 16 czerwca 1848 w Gurtweil, Niemcy, zm. 8 września 1918 w Tafers, Szwajcaria) − duchowny katolicki, założyciel zgromadzeń zakonnych salwatorianów i salwatorianek, sługa Boży.
Życiorys
Urodził się w niezbyt religijnej, biednej, mieszkającej w kurnej chacie rodzinie jako drugi z trzech synów (jego bracia nazywali się Marcin i Edward) Wawrzyńca i Notburgi z domu Peter[1]. Po pierwszej komunii świętej przeżył przemianę wewnętrzną, po której zaczęła w nim kiełkować chęć zostania kapłanem. Kolejnym silnym bodźcem w jego przemianie duchowej była śmierć ojca, którą przeżył w wieku 15 lat. Ciągłe pragnienie zostania księdzem wydawało się nierealne ze względu na kondycję finansową rodziny. Z tego powodu był zmuszony rozpocząć pracę zarobkową. Najpierw przyjął się jako robotnik przy budowie kolei żelaznej na odcinku Konstancja-Waldshut-Bazylea. Po jej ukończeniu najął się jako robotnik rolny pomagając przy żniwach, później przy budowie kanału. Później zapisał się jako uczeń do majstra Hildebranda w Waldshut ucząc się zawodu malarza i tapicera. Po ukończeniu nauk odbył podróż czeladniczą, podczas której zdecydował o powołaniu do kapłaństwa.
Nauka
Żeby rozpocząć studia seminaryjne Jordan musiał mieć skończone gimnazjum. Ze względu na wiek nie próbował rozpoczynać nauk w niższych klasach gimnazjum, ale rozpoczął prywatne nauki u księży Fryderyka Werbera i Gottfrieda Nägele z Waldshut. Po tych naukach dostał się w roku 1870 do trzeciej klasy Wielkoksiążęcego Gimnazjum w Konstancji. Tam też po raz pierwszy zdradziły się jego niezwykłe zdolności lingwistyczne – pracę maturalną na temat „Elektry” Sofoklesa przygotował w ośmiu językach. Egzamin matematyczny podzielony na dwa działy trygonometrię, z której otrzymał ocenę niezadowalającą i algebrę, która podniosła łączną ocenę z matematyki na zadowalającą z adnotacją polecającą mu doskonalenie wiedzy z matematyki[2]. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie fryburskim. Podczas całej edukacji Jordan odznaczał się niezwykłą pilnością i sumiennością, z egzaminów otrzymywał bardzo wysokie oceny[3].
Jego bezpośrednie przygotowanie do kapłaństwa przypadło w okresie kwitnącego Kulturkampfu w Badenii, która była ojczyzną tego ruchu. Jan Jordan przyjął święcenia kapłańskie 21 lipca 1878 w kościele dawnego opactwa benedyktyńskiego w St. Peter koło Fryburga.
Kapłaństwo
Bezpośrednio po święceniach ksiądz Jordan wyjechał na studia do Rzymu. Już tam zdradzał chęci stworzenia nowego dzieła. W Rzymie pogłębiał swoją wiedzę i umiejętności lingwistyczne, ćwicząc zwłaszcza języki bliskiego orientalne. Duże znaczenie dla jego przyszłej działalności miała podróż księdza Jordana na Bliski Wschód w 1880 roku (Egipt, Palestyna, Liban), a miesięczny (od 3 III) pobyt w Jerozolimie utwierdził w nim kult Chrystusa Salwatora[4]. Wracając do Rzymu przez Turyn, odwiedził 20 października 1880 roku ks. Jana Bosko i skorzystał z jego doświadczenia w zakładaniu rodzin zakonnych[5]. W Rzymie zamieszkał przy kościele św. Brygidy (pod adresem Piazza Farnese 96), gdzie głosił cenione kazania i tam skrystalizowała się jego myśl o założeniu nowego zgromadzenia[6].
8 grudnia 1881 ojciec Jordan ukończył zakładanie Apostolskiego Towarzystwa Nauczania. Jego członkowie słowem mówionym i pisanym, wykorzystując różnorodne sposoby i środki, na wzór Apostołów mieli głosić Chrystusa na całym świecie. Według statutów mieli dzielić się na trzy stopnie. Trzeci stopień, założony 24 VII 1881 celem gromadzenia w parafiach modlących się codziennie, czytających Pismo Święte co najmniej raz w tygodniu, regularnie przystępujących do sakramentów świętych i przeżywających nabożnie święta patronalne (przede wszystkim Zesłanie Ducha Świętego). Drugi stopień przeznaczył do skupiania ludzi nauki, którzy poza warunkami stopnia trzeciego mieli służyć wiedzą do licznych publikacji. Pierwszy stopień przeznaczył dla tych, którzy wraz ze ślubami kapłańskimi porzucą wszystkie ziemskie dobra dla służby Bogu i ludziom[7]. W 1882 nazwa została zmieniona na Katolickie Towarzystwo Nauczania, a 11 marca 1883 dzieło zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne, ojciec Jordan złożył śluby i przyjął imię Franciszka Marii od Krzyża. W 1893 przyjęło obecną nazwę Towarzystwo Boskiego Zbawiciela (Societas Divini Salvatoris – salwatorianie). 8 grudnia 1888 w Tivoli koło Rzymu założył Kongregację Sióstr Boskiego Zbawiciela (Congregati Sororum Divini Salvatoris – salwatorianki), współzałożycielką była Teresa von Wüllenweber.
Proces beatyfikacyjny
Sługa Boży Ojciec Franciszek Maria od Krzyża Jordan zmarł i został pochowany w Tafers w Szwajcarii 8 września 1918, po ekshumacji w 1956 jego szczątki przewieziono i złożono w kaplicy domu generalnego salwatorianów w Rzymie. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1942. 14 stycznia 2011 Benedykt XVI zlecił Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych wydanie dekretu o heroiczności cnót[8]. Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato 19 marca 2011 promulgował w domu generalnym Salwatorianów w Rzymie dekret potwierdzający heroiczność cnót ojca Franciszka Marii od Krzyża Jordana[9].
Przypisy
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 66.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 91.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 85.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 139-150.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 158.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 159-161.
- ↑ Piela SDS 2014 ↓, s. 193-196.
- ↑ Promulgazione di decreti della Congregazione delle Cause dei Santi. press.Vatican.va. [dostęp 2014-06-18]. (wł.).
- ↑ U grobu heroicznie cnotliwego. sds.pl. [dostęp 2011-03-22].
Bibliografia
- Ks. Michał Piela SDS: Ojciec Franciszek Maria od Krzyża Jordan. Cz. I: Od narodzin do utworzenia pełnej struktury Towarzystwa (1848-1888). Kraków: Salwator, 2014. ISBN 978-83-7580-403-4.
- Ks. Michał Piela SDS: Ojciec Franciszek Maria od Krzyża Jordan. Cz. II: Wieni salwatoriańskiej uniwersalności (1888-1918). Kraków: Salwator, 2018. ISBN 978-83-7580-672-4.