Tekst źródłowy strony Wikipedysta:MastiBot/miasteczko 4

{{User:mastiBot/Nawigacja|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 3|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 5}}

Ostatnia aktualizacja: '''<onlyinclude>{{#time: Y-m-d H:i|{{REVISIONTIMESTAMP}}}}</onlyinclude>'''.

Wszelkie uwagi proszę zgłaszać w [[User talk:masti|dyskusji operatora]].

regex: <code><nowiki>'(?m)^.*miasteczk.*$'</nowiki></code>

{| class="wikitable sortable" style="font-size:85%;"
|-
!Nr
!Artykuł
!Wyniki
|-
| 4001. || [[Kolmanskop]] || Miasto zaczęło upadać po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]], gdy spadły ceny diamentów. Opuszczone zostało w [[1956]]. Obecnie miasteczko jest częściowo wyremontowane.
|-
| 4002. || [[Kolonia Plymouth]] || Porozumienie ({{ang.|compact}}) ustanawiało „obywatelskie ciało polityczne” ({{ang.|civil body poltic}}) w celu zapewnienia „sprawiedliwego i równego prawa” (''just and equal law'') „dla lepszego urządzenia i zachowania” członków wyprawy (''for our better ordering and preservation''){{r|"Philbrick2"}}<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = W.Bradford | tytuł = Of Plimoth Plantation | wydawca = Wright & Potter Printing Co., State Printers | miejsce = Boston | data = 1898 | strony = 110 | url = https://archive.org/stream/historyofplimoth00braduoft#page/110/mode/2up}}</ref>. ''Mayflower Compact'' od samego początku uznany został przez amerykańską historiografię za ważny i niezwykły. Nie dla tego jednak, że na obcej ziemi ustanawiał prawa rządzące każdym angielskim miasteczkiem, ale dlatego, że z daleka od stron rodzinnych, przy tak ogromnej pokusie nieposkromionej wolności, członkowie wyprawy skłonni byli do czynu tak bardzo pragmatycznego. To daleko idące samoograniczenie było według badaczy zapowiedzią wszystkiego tego co miało się na kontynencie wydarzyć w przyszłości{{r|"Philbrick2"}}.
|-
| 4003. || [[Kolonizacja wołoska]] || Specyficzne główne zajęcie tej ludności zaowocowało odmienną, niż na nizinach, strukturą społeczną. Ta zaś znalazła odzwierciedlenie w specyficznym reżimie prawnym ludności pasterskiej – tzw. [[Prawo wołoskie|prawie wołoskim]]. Na prawie tym lokowano wsie, a nawet (bardzo rzadko) miasteczka (np. [[Ustrzyki Dolne]]). Zasadźca wsi zostawał jej tzw. [[Kniaź|''kniaziem'']] (odpowiednikiem [[sołtys]]a), zaś grupie wsi wołoskich położonych w dobrach jednego właściciela ziemskiego (tzw. [[kraina wołoska|''krainie wołoskiej'']]) przewodził tzw. [[Krajnik (starosta wołoski)|''krajnik'']], na zachód od [[Dunajec|Dunajca]] zwany [[Krajnik (starosta wołoski)|''wajdą'']] lub ''wojewodą wołoskim''. Kniaź miał uprzywilejowaną pozycję gospodarczą i dość szerokie uprawnienia władcze wobec ludności swej wsi, np. decydował nawet o osobie proboszcza miejscowej cerkwi. Obowiązki właścicieli użytkowych wobec właściciela zwierzchniego były dopasowane do specyfiki gospodarki pasterskiej – ilość [[pańszczyzna|pańszczyzny]] była ograniczona, zaś [[czynsz]] uiszczano w produktach pasterskich (owcach, skórach, wełnie, serach). Różnice w stosunku do wsi lokowanych na [[Prawo magdeburskie|prawie niemieckim]] zanikły pod koniec [[średniowiecze|średniowiecza]]. Osady wołoskie były małe, stosunkowo rzadko rozrzucone, typu niemal wyłącznie wiejskiego.
|-
| 4004. || [[Kolonáda na Rajstně]] || ''Kolonáda'' położona jest na wzgórzu Homole (nazywanym również Reisten lub Rajstna) o wysokości 291 m n.p.m., nad miastem [[Valtice]]. Aż do 1925 znajdowała się na terenie [[Dolna Austria|Dolnej Austrii]], administracyjnie w gminie [[Schrattenberg]], jednak później nastąpiła korekta granicy i obiekt, wraz z okolicą, przyłączono do [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]], podobnie jak dawne dolnomorawskie miasteczko Valtice – tam też znajdowała się już od 1920 roku pozostała część kompleksu pałacowego [[Liechtensteinowie|Liechtensteinów]].
|-
| 4005. || [[Koloveč]] || '''Koloveč''' – miasteczko oraz gmina, położona w [[kraj pilzneński|kraju pilzneńskim]], w [[powiat Domažlice|powiecie Domažlice]], w [[Czechy|Czechach]].
|-
| 4006. || [[Kolumba Marmion]] || W połowie września 1881 r. zostaje posłany do miasteczka Dundrum, na południe od Dublina, gdzie podejmuje obowiązki wikarego i gdzie pierwszy raz w życiu spowiadał, głosił kazania, odwiedzał chorych po domach, służył jako kapelan miejscowych sióstr zakonnych, opiekował się chorymi psychicznie, uczył religii, udzielał sakramentów, a także kierował akcją charytatywną. W 1882 r.  przyjmuje propozycję objęcia katedry filozofii w swoim dawnym seminarium duchownym w Clonliffe. Wyjazd do Belgii okazuje się możliwy, pod warunkiem podjęcia rocznej posługi w stołecznym więzieniu dla kobiet.     
|-
| 4007. || [[Kolęda]] || W [[liturgia|liturgii]] [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]] kolędy wykonuje się od [[msza|mszy]] o północy w święta Bożego Narodzenia (noc [[24 grudnia|24]]/[[25 grudnia]]) do święta [[Chrzest Pański|Chrztu Pańskiego]] (niedziela po [[6 stycznia]]). W polskiej tradycji dopuszcza się śpiewanie ich do [[Ofiarowanie Pańskie|Święta Ofiarowania Pańskiego]] ([[2 lutego]]). Od współczesnych kolęd (wykorzystywanych w nabożeństwach religijnych) odróżnić należy utwory o tematyce związanej nie z narodzeniem [[Jezus Chrystus|Jezusa]], lecz z okresem potocznie związanym ze świętami Bożego Narodzenia, jak np. polską piosenkę ''[[Jest taki dzień]]'', niemiecką ''[[O Tannenbaum]]'' czy angielskie ''[[Jingle Bells (utwór Jamesa Pierponta)|Jingle Bells]]'' i ''[[White Christmas]]''. Według tradycji chrześcijańskiej autorem pierwszej kolędy był św. [[Franciszek z Asyżu]]{{r|Kolędy i pastorałki w polskiej}} i była ona śpiewana w zorganizowanej przez niego szopce. Najstarsza polska kolęda to ''[[Zdrow bądź, krolu anjelski]]'' z 1424 roku. Najsłynniejszą kolędą jest ''[[Cicha noc]]'', którą przetłumaczono na ponad 300 języków i [[dialekt]]ów. Powstała w roku 1818 w małym austriackim miasteczku [[Oberndorf bei Salzburg]] w [[Alpy|Alpach]]. Jej autorami byli wikary miejscowego kościoła [[Joseph Mohr|Józef Mohr]] oraz jego organista [[Franz Xaver Gruber]].
|-
| 4008. || [[Komaje (Litwa)]] || {{inne znaczenia|miasteczka na Litwie|[[Komaje (Białoruś)]]}}
|-
| 4009. || [[Komaki]] || 1 stycznia 1955 roku miasteczko Komaki zostało połączone z wioskami Ajioka i Shinooka, i zdobyło status miasta<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.city.komaki.aichi.jp/profile/profile/000706.html|tytuł=小牧市の概要|data dostępu=2017-03-19|opublikowany=city.komaki.aichi.jp|język=ja}}</ref>.
|-
| 4010. || [[Komancze]] || W końcowym okresie europejskiej kolonizacji [[Dziki Zachód|amerykańskiego Zachodu]] Komancze, jak większość Indian preryjnych, walczyli głównie konno. Stosowali m.in. taktykę [[partyzantka|walki partyzanckiej]], atakując wroga z zaskoczenia, np. przed świtem, grabiąc, co się dało (konie, dobytek, broń, ludzi), i szybko wycofując się. Z powodu ataków Komanczów ich sąsiedzi mieli się na baczności, toteż wojownicy plemienia zapuszczali się w celach rabunkowych także w odległe rejony (Meksyk). Napadali zazwyczaj na wioski i obozowiska innych plemion oraz na pojedyncze gospodarstwa, które czasem podpalali; sporadycznie atakowali też niewielkie miasteczka. Podstawową bronią była lanca, tarcza oraz łuk. Nawet posiadanie jednostrzałowej broni palnej nie zmieniło faktu, że walczyli głównie łukami, ewentualnie kilkustrzałowymi karabinami, czy nawet pistoletami (mała ilość). Walcząc łukiem mogli osiągnąć wielką mobilność, a także zaskakiwali przeciwnika. Taktyka ta okazała się skuteczna, zwłaszcza przeciw innym plemionom. Walkę łukiem opanowali do perfekcji. Komancze mieli swoje stowarzyszenie wojenne – Wilków. Analogicznie do Psich Żołnierzy, Wilki nie mogli opuścić pola bitwy, musieli pokazywać wielką odwagę i waleczność na polu bitwy. Nosili oni nakrycie na głowę i plecy ze skóry wilka.
|-
| 4011. || [[Komargród]] || Dawniej miasteczko. W [[1746]] w Komargrodzie powstał murowany klasztor franciszkanów, podczas zaborów zamieniony na cerkiew<ref>Słownik geograficzny Królestwa Polskiego.</ref>. Prywatne miasto szlacheckie położone w [[województwo bracławskie|województwie bracławskim]] było w [[1789]] roku własnością [[Kajetan Czetwertyński|Kajetana Czetwertyńskiego]]<ref>Микола Крикун, Воєводства Правобережної України у XVI-XVIII століттях: Статті і матеріали, Lwów 2012, s. 529.</ref>. Odpadł od Polski w wyniku [[II rozbiór Polski|II rozbioru]].
|-
| 4012. || [[Komaryn]] || Założone w [[XIV wiek]]u jako wieś. Na mocy unii polsko-litewskiej w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej Obojga Narodów]], później w składzie dóbr [[Wiśniowieccy|Wiśniowieckich]]. Utracony przez Polskę w wyniku rozbiorów i włączony do [[Imperium Rosyjskie]]go. Do [[1924]] nazywany miasteczkiem, w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] wieś i siedziba rejonu. W [[1959]] otrzymuje status osiedla typu miejskiego.
|-
| 4013. || [[Komarów-Osada]] || * {{SgKP|IV|305|Komarów, os., przed 1868 r. miasteczko}}, s. 305.
|-
| 4014. || [[Komarówka Podlaska]] || Miejscowość założona została w 1672 roku przez [[Jan Kazimierz Kierdej|Jana Kazimierza Kierdeja]], [[marszałek ziemski|marszałka]] [[Grodno|grodzieńskiego]] oraz [[starosta niegrodowy|starostę]] [[Przewałka|przewalskiego]] i [[Filipów (województwo podlaskie)|filipowskiego]], jako tzw. miasto prywatne. W dokumencie z dnia 16 kwietnia 1672 r.<ref>„-- postanowić obiecujemy targi w tym mieście dwa razy w tydzień podług przywileju JKMci od lat dziesięciu bez wyciągania targowego i innych podatków, jak i jarmarki w czasie przywileju JKMci wyrażonych --”.</ref> ówczesny właściciel miasta zezwolił na odbywanie dwóch jarmarków oraz targów, określił sądowe kompetencje wójta, zezwalające jednocześnie na apelacje od jego wyroków do sądu dziedzica, a także zobowiązał mieszczan do wybudowania [[ratusz]]a oraz studni. Zgodził się również by mieszkańcy Komarówki wyrabiali gorzałkę, miody i piwo na własne potrzeby. W przypadku sprzedaży tychże mieli wnosić opłaty po 50 gr od waru. Jan Kazimierz Kierdej zezwolił również na swobodny połów ryb w pobliskim jeziorze. W zamian za wymienione wolności, mieszkańcy mieli płacić po dziesięcioletnim okresie podatek w wysokości wynoszącej 1 [[grosz|gr]] od placu większego (o powierzchni 37 [[Pręt (miara)|prętów]]) oraz oddawać na rzecz dziedzica po dwie kury rocznie. Dziedzic zadbał również o estetykę nakazując „dla ozdoby i bezpieczeństwa” otoczenie miasteczka rowem i wystawienie parkanu z drewna, pobranego na ten cel z okolicznych lasów. Zobowiązał również mieszczan do odbywania regularnej straży przeciwpożarowej obejmującej domostwa i zabudowania kościelne. Po śmierci założyciela miasta w 1685 właścicielem Komarowa (nazywanego również Kierdejową Wolą) został jego syn [[Władysław Antoni Kierdej]]. W dniu 20 VII 1682 potwierdził on przywilej nadany miastu przez ojca z jednoczesnym nakazem, skierowanym do mieszczan [[chrześcijaństwo|chrześcijan]], jak i [[Żydzi|żydów]], wystawienia zabudowań w okresie dwóch lat.
|-
| 4015. || [[Komedia z pomyłek (film)]] || Akcja toczy się w II połowie XIX wieku w małym kalifornijskim miasteczku na Dzikim Zachodzie.
|-
| 4016. || [[Komedia z pomyłek (nowela)]] || Akcja utworu toczy się w spokojnym miasteczku Struck Oil City na Dzikim Zachodzie. Fabuła skupia się wokół konfliktu pomiędzy dwoma mieszkańcami - Hansem Kaschem i Kunegundą Neuman. Oboje byli z pochodzenia Niemcami. Każde z nich założyło w miasteczku grocernię (sklep ze wszystkim). Początkowa ostra konkurencja i walka o klientów szybko przerodziła się we wzajemną nienawiść. Nie było dnia, by któreś z nich nie wyrządziło drugiemu jakiejś przykrości, czy szkody. Po kolejnej awanturze oboje udali się do sądu, a sędzia nie znający dobrze angielskiego, ani niemieckiego, źle zrozumiał w jakiej sprawie przyszli i udzielił im szybkiego ślubu. Paradoksalnie, okoliczność ta sprawiła, że oboje się do siebie zbliżyli.
|-
| 4017. || [[Komediantka (powieść)]] || Powieść rozpoczyna się w Bukowcu, gdzie na małej, położonej wśród wzgórz i lasów stacji kolejowej pracuje Orłowski. Jego córka  - 22-letnia Janka stoi przed życiową decyzją: czy przyjąć oświadczyny Grzesikiewicza, którego szanuje, ale nie kocha. Janka nie widzi się w roli żony. Marzy o wyższych celach, o poświęceniu się dla idei. W sąsiednim miasteczku pewnego razu urządza przedstawienie teatr amatorski, a Janka grając tam rolę odkrywa, że pasjonuje ją aktorstwo. Ojciec, z natury porywczy, nieakceptujący córki - gdyż zawsze pragnął mieć syna - zarzeka się, że wyrzuci córkę z domu, jeśli odrzuci ona oświadczyny Grzesikiewicza. Bohaterka, żyjąca zawsze w zgodzie z własnym sumieniem i swymi wartościami, mimo wszystko nie ulega presji ojca. Musi opuścić dom. Postanawia, że pojedzie do [[Warszawa|Warszawy]] i spróbuje dostać się do teatru Cabińskiego, o którym czytała w gazetach poświęconych sztuce.
|-
| 4018. || [[Komisarz (film 1967)]] || [[Wojna domowa w Rosji]]. Pułkowy [[politruk|komisarz]] Wawiłowa jest zagorzałą rewolucjonistką, stanowczością i energią działania przewyższającym niejednego żołnierza w swoim pułku. Zachodzi jednak w ciążę. Ojcem dziecka jest inny komisarz, który ginie podczas jednego z ataków. Gdy ciąża jest już zaawansowana i Wawiłowa nie może już dłużej pozostać na froncie, przełożeni umieszczają ją w rodzinie Żyda Magazanika w [[Berdyczów|Berdyczowie]]. Człowiek ten, blacharz z zawodu, wraz ze swoją żoną szwaczką, matką i kilkorgiem małych dzieci żyje biednie, jednak nigdy nie traci pogody ducha. Pomimo, że ciężko pracuje od świtu do nocy, a wokół szaleje wojna, znajduje czas na taniec lub snucie filozoficznych rozważań, takich jak np. czy w Berdyczowie będą kiedykolwiek jeździły tramwaje (ostatecznie dochodzi do wniosku, że jednak nie, ponieważ nie będą miały kogo wozić, bo zanim je wprowadzą ludzie pozabijają się nawzajem). Rodzina przygarnia Wawiłową i otacza troską, a wkrótce na świat przychodzi dziecko – synek. W tym samym czasie o miasteczko ponownie wybuchają walki z [[biali (Rosja)|białymi]]. Rodzina Magazanika wraz z Wawiłową zmuszona jest parę dni spędzić w piwnicy. Kiedy w końcu miasto ponownie wpada ręce [[Bolszewicy|czerwonych]], Wawiłowa zrzuca sukienkę uszytą przez żonę Magazanika, wdziewa mundur i bez wahania podąża za maszerującymi bolszewikami, pozostawiając synka rodzinie Magazaników.
|-
| 4019. || [[Komisarz Pepe]] || Głównym bohaterem filmu jest komisarz Antonio Pepe ([[Ugo Tognazzi]]), który jest szefem miasteczka w północnej części Włoch. Zostaje zmuszony do przeprowadzenia śledztwa w sprawie prostytucji w swoim miasteczku. Jest w nią zamieszanych wielu ludzi, nawet na najwyższych szczeblach władzy.
|-
| 4020. || [[Komitat Ung]] || Po aneksji Zakarpacia i wschodniej Słowacji przez Węgry w marcu [[1939]] roku komitat Ung niemal w całości, z wyjątkiem pasa na zachodnim skraju, znalazł się w granicach Węgier. Stanowił wówczas samodzielną jednostkę administracyjną, do której przyłączono północno-wschodnią część dawnego komitatu Zemplén. Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] i kolejnej zmianie granic wewnętrznych Czechosłowacji (później Słowacji) pozostało 32% powierzchni komitatu. Reszta znalazła się w [[obwód zakarpacki|obwodzie zakarpackim]] [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]] (później [[Ukraina|Ukrainy]]). Jedynie miasteczko [[Záhony]] i jego najbliższe okolice pozostały w granicach Węgier, gdzie w [[1923]] roku zostały włączone do komitatu [[Szabolcs]], a ostatecznie w [[1950]] do komitatu [[Komitat Szabolcs-Szatmár-Bereg|Szabolcs-Szatmár-Bereg]].
|-
| 4021. || [[Komitat Zemplén]] || Węgierska ekspansja na teren dzisiejszego Zempléna następowała od południa, z doliny [[Cisa|Cisy]]. Południowa i środkowa część wyodrębniła się w osobny komitat w [[1018]] roku, za panowania [[Stefan I Święty|Stefana I]]. Północna granica komitatu z początkowej linii [[Latorica|Latoricy]] przesuwała się na północ w miarę węgierskiej kolonizacji tych terenów, aż pod koniec XII wieku ustaliła się na najwyższym grzbiecie [[Karpaty|Karpat]]. Początkowo, w XIII i XIV wieku, komitat nosił nazwę „Potok” – od siedziby władz w [[Sárospatak]] (słow. ''Blatný Potok''). Następną siedzibą żupana stał się zamek zempliński, a w późnym średniowieczu miasteczko [[Zemplénagárd|Ziemno]] nad [[Bodrog]]iem. Pod koniec XIV wieku z komitatem zemplińskim połączył się istniejący do tej pory na południe od niego komitat [[Szerencs]], który jeszcze do XVI wieku zachował pewną odrębność jako Dolny Zemplin. W XIII wieku w komitacie ukształtował się samorząd szlachecki. Władza i godność żupana spoczywała w rękach rodów [[Drugethowie|Drugethów]] (w XVI i XVII wieku – niemal wyłącznie), Palóczych, [[Perényi]]ch i Rozgonyich.
|-
| 4022. || [[Komoro]] || *  miasteczkem Miyota od wschodu;
|-
| 4023. || [[Kompania braci (miniserial)]] ||  |opis = Kompania E zajmuje [[Francja|francuskie]] miasteczko [[Carentan]] i odpiera kontratak. Ta część jest ukazana z perspektywy [[szeregowy|szeregowego]] Alberta Blithe'a.
|-
| 4024. || [[Kompania graniczna KOP „Dołhinów”]] ||  |dyslokacja           = [[Dołhinów]]<ref group=uwaga>miasteczko Dołhinów, gmina Dołhinów, powiat wilejski, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4025. || [[Kompania graniczna KOP „Druja”]] ||  |dyslokacja           = [[Druja]]<ref group=uwaga>miasteczko Druja, gmina Druja, powiat brasławski, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4026. || [[Kompania graniczna KOP „Dukszty”]] ||  |dyslokacja           = [[Dukszty (miasto)|Dukszty]]<ref group=uwaga>miasteczko Dukszty, gmina Dukszty, powiat święciański, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4027. || [[Kompania graniczna KOP „Ignalino”]] ||  |dyslokacja           = [[Kozaczyzna (Litwa)|Kozaczyzna]]<ref group=uwaga>miasteczko Kozaczyzna, gmina Dukszty, powiat święciański, województwo wileńskie</ref><br />[[Ignalino]]
|-
| 4028. || [[Kompania graniczna KOP „Korolówka”]] ||  |dyslokacja           = [[Korolówka (rejon borszczowski)|Korolówka]]<ref group=uwaga>miasteczko Korolówka, gmina Korolówka, powiat borszczowski, województwo tarnopolskie</ref>
|-
| 4029. || [[Kompania graniczna KOP „Kołtyniany”]] || * [[strażnica KOP „Łyngmiany”]]<ref group=uwaga>miasteczko Łyngmiany, gmina Kołtyniany, powiat święciański, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4030. || [[Kompania graniczna KOP „Kudryńce”]] || * [[strażnica KOP „Kudryńce”]]<ref group=uwaga>miasteczko Kudryńce, [[gmina Kudryńce]], powiat borszczowski, województwo tarnopolskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4031. || [[Kompania graniczna KOP „Lenin”]] ||  |dyslokacja           = [[Lenin (Białoruś)|Lenin]]<ref group=uwaga>miasteczko Lenin, gmina Lenin, powiat łuniniecki, województwo poleskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4032. || [[Kompania graniczna KOP „Leonpol”]] ||  |dyslokacja           = [[Leonpol]]<ref group=uwaga>miasteczko Leonpol, gmina Leonpol, powiat brasławski, województwo poleskie</ref>
|-
| 4033. || [[Kompania graniczna KOP „Marcinkańce”]] ||  |dyslokacja           = [[Rondomańce]]<br />[[Marcinkańce]]<ref group=uwaga>miasteczko Marcinkańce, gmina Marcinkańce, powiat grodzieński, województwo białostockie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4034. || [[Kompania graniczna KOP „Mielnica”]] || * [[strażnica KOP „Mielnica”]]<ref group=uwaga>miasteczko Mielnica, gmina Mielnica, powiat borszczowski, województwo tarnopolskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4035. || [[Kompania graniczna KOP „Mieżany”]] || * [[strażnica KOP „Turmont”]]<ref group=uwaga>miasteczko Turmont, [[gmina Smołwy]], powiat brasławski, województwo wileńskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4036. || [[Kompania graniczna KOP „Olkieniki”]] ||  |dyslokacja           = [[Wójtowo]]<ref group=uwaga>wieś Wójtowo, [[gmina Olkieniki]], powiat wileńsko–trocki, województwo wileńskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref><br />[[Olkieniki]]<ref group=uwaga>miasteczko Olkieniki, gmina Olkieniki, powiat wileńsko–trocki, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4037. || [[Kompania graniczna KOP „Olkowicze”]] ||  |dyslokacja           = [[Olkowicze]]<ref group=uwaga>miasteczko Olkowicze, gmina Ilja, [[powiat wilejski]], województwo wileńskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4038. || [[Kompania graniczna KOP „Osowik”]] || * [[strażnica KOP „Tarnoruda”]]<ref group=uwaga>miasteczko Tarnoruda, gmina Turówka, [[powiat skałecki]], województwo tarnopolskie</ref>
|-
| 4039. || [[Kompania graniczna KOP „Podwołoczyska”]] || * [[strażnica KOP „Podwołoczyska”]]<ref group=uwaga>miasteczko Podwłoczyska, gmina Podwłoczyska, powiat skałecki, województwo tarnopolskie</ref>
|-
| 4040. || [[Kompania graniczna KOP „Rubieżewicze”]] ||  |dyslokacja           = [[Rubieżewicze]]<ref group=uwaga>miasteczko Rubieżewicze, [[gmina Rubieżewicze]], [[powiat stołpecki]], województwo nowogródzkie</ref>
|-
| 4041. || [[Kompania graniczna KOP „Rudziszki”]] ||  |dyslokacja           = [[Rudziszki (Litwa)|Rudziszki]]<ref group=uwaga>miasteczko Rudziszki, gmina Rudziszki, powiat wileńsko–trocki, województwo wileńskie</ref>
|-
| 4042. || [[Kompania graniczna KOP „Skała”]] || {{Cytat
 |treść = Świt. W wąskiej ulicy prowadzącej z dolnej części miasteczka, „od młyna”, trójkami posuwa się ku nam oddział konny. Zabieram karabin najbliższemu junakowi i oddaję kilka strzałów w kolumnę. Rzucamy kilka granatów. Zatrzymaliśmy pochód nieprzyjaciela. Korzystamy z wytworzonej sytuacji, by pod osłoną zabudowań i ogrodów wyjść ze „Skały”, przebyć otwarte pole za miasteczkiem i osiągnąć skraj lasu. Przestrzeń około jednego kilometra przebyliśmy jednym tchem. Cisza. Każę palić zabrane akta. Ustawiam junaków w dwuszeregu. Przypominam im nasze przygotowanie do dzisiejszego święta i odbieram przysięgę. Ugrupowuję mój oddział w głąb, wysuwając ręczne karabiny maszynowe i lepszych strzelców bliżej lizjery lasu. Widzimy wyjeżdżający ze „Skały” szwadron nieprzyjacielskiej kawalerii. Tym razem w szyku bojowym. Wyznaczeni strzelcy otwierają ogień na sygnał mojego strzału. Odległość 300 do 400 metrów. Padają jeźdźcy, padają konie.
}}
|-
| 4043. || [[Kompania graniczna KOP „Łanowce”]] ||  |dyslokacja           = [[Łanowce]]<ref group=uwaga>miasteczko Łanowce, [[gmina Łanowce]], [[powiat krzemieniecki]], województwo wołyńskie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4044. || [[Kompania graniczna KOP „Żebrowszczyzna”]] || * [[strażnica KOP „Wołma”]]<ref group=uwaga>miasteczko Wołma, gmina Wołma, powiat wołożyński, województwo nowogródzkie → [http://www.kami.net.pl/kresy/| Baza miejscowości kresowych]</ref>
|-
| 4045. || [[Kompozycja zamknięta]] || [[Plik:Ryszard Okniński Motyw z małego miasteczka.jpg|mały|544x544px]]
|-
| 4046. || [[Komu bije dzwon]] || '''Wpływ ideologii''' – książka opisuje okrucieństwo ludzi, którzy dopuszczali się jego pod wpływem ideologii, np. opowieść Pilar o wybuchu rewolucji w jej miasteczku, gdzie dobrze znani sobie ludzie dzielą się na dwie strony. Doprowadza to do mordowania swoich sąsiadów przez pijany tłum rewolucjonistów, pałający żądzą zemsty.
|-
| 4047. || [[Komunikacja miejska w Opolu]] || 1 marca 2011 r. zintegrowano z linią nr 12 linie 8 i 16, które od pętli "Dambonia" przez którą teraz kursują, mają trasę identyczną jak linia nr 12 (16 skrócona do pl. Kopernika); zmiana trasy spowodowała jednak, że autobusy przestały się zatrzymywać przy Szpitalu Wojewódzkim oraz [[Kampus Uniwersytetu Opolskiego|miasteczku uniwersyteckim]]. Linię 18 skierowano do C.H. Karolinka przy ul. Wrocławskiej, linię 7 skrócono do kampusu Politechniki Opolskiej przy ul. Prószkowskiej. 1 września uruchomiono podmiejską linię nr 80 na trasie Dambonia-[[Domecko]].
|-
| 4048. || [[Komárov (powiat Beroun)]] || '''Komárov''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Beroun|powiecie Beroun]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2 462 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4049. || [[Komárov]] || * [[Komárov (powiat Beroun)|Komárov]] – miasteczko w [[powiat Beroun|powiecie Beroun]]
|-
| 4050. || [[Koncerty brandenburskie]] || W 1721 Bach, prawdopodobnie znużony trzema latami małomiasteczkowej pracy w roli kapelmistrza, 24 marca ofiarował i zadedykował zbiór koncertów znanemu melomanowi, margrabiemu Brandenburgii Christianowi Ludwigowi. Zbiór ten skomponował prawdopodobnie już wcześniej w [[Köthen (Anhalt)|Köthen]], jednakże dla magrabiego, miłośnika języka francuskiego, opatrzył go dodatkowo francuskim tytułem ''Six Concerts avec plusieurs instruments''. Bach liczył prawdopodobnie na posadę u margrabiego, jednakże tak się nie stało. Nieznana jest ani reakcja na te koncerty, ani ewentualne wynagrodzenie. Koncerty odnaleziono po śmierci margrabiego w skrzyni pełnej nut i sprzedano za 24 grosze. Odkryto je ponownie w XIX wieku w archiwum [[Brandenburgia|Brandenburgii]].
|-
| 4051. || [[Konfederacja barska]] || 6 lipca 1768 w obozie pod [[Sieniawa (powiat krośnieński)|Sieniawą]] obwołany marszałkiem konfederackim [[Ignacy Jakub Bronicki|Jakub Ignacy Bronicki]], dziedzic [[Nowotaniec|Nowotańca]], w czasie generalnego zjazdu szlachty sanockiej i dukielskiej, skupił około 6 tys. ludzi<ref>„4 lipca 1768. Podnieśli konfederacyą ziemianie sanoccy nieodmiennie, zwerbowawszy wprzód Węgrów po pod [[Baligród]] dezertujących 100; przyciągnęli tu w dzień św. Piotra i Pawła, od miasteczka [[Lesko|Liska]], mając za wodza jp. Pieniążka, w 200 osób szlachty, i wzięli zaraz chorągiew...; te wszystkie zaprowadzili do [[Nowotaniec|Nowotańca]] do jp. regimentarza Bronickiego, który jest wyznaczonym na ten urząd...; Ziemia sanocka liczy dotąd na 6000 ludzi zbrojnych...; sam zaś jpan regimentarz upewnił, stawić się dnia 7 tego miesiąca pod Reymanowem, zkąd wszycy ruszą ... pod Kraków”, [w:] [[Feliks Jan Szczęsny Morawski|Szczęsny Morawski]]. Materyały do Konfederacyi Barskiej r. 1767-1768. 1851. s. 176.</ref>, ogłaszając akt konfederacji Ziemi sanockiej. Nowo wybrany marszałek ruszył spod Sieniawy przez [[Krosno]] na czele swojego oddziału konfederatów z odsieczą dla Krakowa. Po upadku miasta próbował dowodzić obroną [[Wawel]]u przed szturmem wojsk rosyjskich. 15 września jako generalny regimentarz partii małopolskiej wezwał szlachtę do wytrwania. Uszedł na Słowację (wówczas Górne Węgry), skąd nawiązał korespondencję z austriackim kanclerzem [[Wenzel Anton von Kaunitz|Wenzlem Antonem von Kaunitzem]]. Zmarł po krwawych wydarzeniach w roku 1768.
|-
| 4052. || [[Konfederacja olkienicka]] || '''Konfederacja olkienicka''' – konfederacja [[Szlachta w Polsce|szlachty]] województw i powiatów [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]] zebranej na [[pospolite ruszenie]], zawiązana [[10 listopada]] [[1700]] roku w [[Olkieniki|Olkienikach]] ([[język litewski|lit.]] ''Valkininkai'', miasteczku w południowo-wschodniej [[Litwa|Litwie]] nad [[Mereczanka|Mereczanką]]), skierowana przeciwko [[magnateria polska|magnackiej]] rodzinie [[Sapiehowie|Sapiehów]].
|-
| 4053. || [[Konfederacja targowicka]] || Po uchwaleniu przez [[Sejm Czteroletni]] 3 maja 1791 pierwszej [[Konstytucja 3 maja|konstytucji ustrojowej]], część wpływowej magnaterii nie zamierzała poddać się prawom ustanowionym przez tę konstytucję i 14 maja 1792 zawiązała w niewielkim miasteczku [[Targowica (Ukraina)|Targowicy]] na [[Kresy Wschodnie|kresach]] [[konfederacja|konfederację]], w celu jej obalenia. W rzeczywistości spisek został zawiązany 27 kwietnia 1792 w [[Petersburg]]u pod patronatem [[Władcy Rosji|cesarzowej]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]], która od 1768 r. występowała jako gwarantka ustroju [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]]. Sam tekst aktu konfederacji zredagował generał [[Armia Imperium Rosyjskiego|rosyjski]] [[Wasilij Popow (rosyjski polityk)|Wasilij Popow]], szef kancelarii księcia [[Grigorij Potiomkin|Grigorija Potiomkina]]. Wzięli w niej udział [[magnateria polska|magnaci]]: [[generał artylerii|generał artylerii koronnej]] [[Stanisław Szczęsny Potocki]] jako marszałek konfederacji [[Korona Królestwa Polskiego|koronnej]], [[hetman wielki koronny]] [[Franciszek Ksawery Branicki]], [[hetman polny koronny]] [[Seweryn Rzewuski]], generał [[Szymon Kossakowski]] i inni. Sekretarzem konfederacji został publicysta [[Dyzma Bończa-Tomaszewski]]. Dążyli oni do podziału państwa na samodzielne prowincje. Zwrócili się w tym celu o pomoc wojskową do cesarzowej Rosji, uzyskali ją i 18 maja 1792 na Rzeczpospolitą uderzyła 100-tysięczna armia rosyjska – rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska.
|-
| 4054. || [[Kongregacja Braci w Chrystusie]] || Pierwsza szkoła, otwarta w roku 1802, mieściła się zaadaptowanej stodole w Waterford. Dwaj sąsiedzi Rice'a z jego rodzinnego miasteczka Callan, Thomas Grosvenor i Patrick Finn, przszli z pomocą i z zamiarem zostania ''świeckimi braćmi''. Wkrótce Rice odsprzedał swoją dobrze prosperującą firmę, by rozpocząć budowę szkoły z internatem na gruntach odstąpionych przez diecezję. Biskup Hussey dokonał 7 czerwca 1803 r. otwarcia i poświęcenia nowego obiektu, “Mount Sion”, po czym nastąpiło przeniesienie doń uczniów<ref>M.C. Normoyle: ''A Tree is Planted: The Life and Times of Edmund Rice'', Congregation of Christian Brothers, 1976, ss.45–50</ref>. W ciągu kilku lat szkoła zdobyła tak dobrą reputację, że coraz więcej mężczyzn zgłaszało chęć dołączenia do “bractwa”.
|-
| 4055. || [[Koniak]] || {{fakt|Po raz pierwszy nazwa "koniak" została użyta w roku 1617, a niedługo potem powstała pierwsza [[gorzelnia]], która produkowała mocniejszy alkohol zwany palonym winem (franc. "''vin brûle''", po angielsku "''brandy''"). [[Brandy]] wytwarzana w okolicach miasteczka Cognac nazwano później "''eau-de-vie du Cognac''" (franc. "''eau-de-vie''" znaczy dosłownie "woda życia"). Proces został wzbogacony także o drugą [[destylacja|destylację]]. Jego technologia wytwarzania pozostała niezmienna od praktycznie 300 lat|data=2014-08}}.
|-
| 4056. || [[Koniczyna białoróżowa]] || ** Historia uprawy : Koniczynę białoróżową wprowadzono do uprawy w miasteczku Alsik, w Szwecji. W innych krajach m.in. w Rosji uprawia się ją od połowy XIX w.
|-
| 4057. || [[Koniec lata (film 1999)]] || '''Koniec lata''' (tytuł oryg. ''Summer's End'', [[1999]]{{r|tcm}}) – kanadyjsko-amerykański telewizyjny dramat przygodowy w reżyserii [[Helen Shaver]]{{r|imdb}}. Film opowiada historię dwóch braci i ciemnoskórego lekarza. Akcja filmu toczy się w niewielkim miasteczku.
|-
| 4058. || [[Koniec niewinności]] || Każda z nich posiada inną osobowość, a także model rodziny. Rodzice Samanthy jako pierwsi w ich małym miasteczku się rozwodzą, czego dziewczynka się wstydzi i nie rozumie. Teeny jest jedynaczką, której rodzice nie dostrzegają. Chrissy jest "chowaną pod kloszem" córeczką mamusi, która wyjaśniając Chrissy w wieku dwunastu lat, czym jest seks, opisuje je jako "podlewanie ogródka". Zaś [[chłopczyca (dziewczyna)|chłopczyca]]-Roberta żyje z czterema braćmi i ojcem - mama Roberta zginęły, gdy ta była jeszcze dzieckiem. W dorosłym życiu Samantha zostaje pisarką, Teeny staje się sławną aktorką i obydwie wyjeżdżają z miasta, Chrissy i Roberta natomiast zostają w prowincjonalnym miasteczku, w którym się wychowały wszystkie cztery. Chrissy wyrasta na konserwatywną panią domu i wkrótce spodziewa się dziecka, Roberta zaś zostaje doktorem.
|-
| 4059. || [[Konklawe 1370]] || Od [[pontyfikat]]u [[Klemens V|Klemensa V]] (1305-1314), a więc od ponad 60 lat, papieże rezydowali w [[Awinion]]ie nad [[Rodan]]em, a nie w ich stolicy biskupiej w [[Rzym]]ie. Urban V, wybrany w 1362 roku, przez cały swój pontyfikat podejmował wysiłki w celu powrotu papiestwa do Rzymu, napotykał jednak wiele trudności. Po pierwsze, niechętna powrotowi nad [[Tyber]] była zdominowana przez Francuzów kuria. Po drugie, długotrwała nieobecność papieży i kurii w Rzymie spowodowała, że terytoria te tylko nominalnie podlegały władzy papieskiej i były pogrążone w anarchii. Sam Rzym stał się podupadłym miasteczkiem liczącym zaledwie 22 tysiące mieszkańców. Władzę na poszczególnych obszarach [[Państwo Kościelne|Państwa Kościelnego]] sprawowali miejscowi feudałowie lub zbrojni watażkowie. W wielu miastach silne były tendencje republikańskie. Legaci papiescy delegowani do Włoch (najsłynniejszym był [[Gil Alvarez de Albornoz]]) z wielkim trudem przywracali porządek i autorytet papieski na tych terenach. W 1367 papież Urban V zdecydował się, wbrew stanowisku kurii, na powrót do Rzymu, jednak na początku 1370 powrócił do Awinionu, nie mogąc poradzić sobie z panującym w mieście chaosem i anarchią. Krótko po powrocie do Awinionu zachorował i 19 grudnia 1370 zmarł w wieku 60 lat{{r|SV}}.
|-
| 4060. || [[Konkurs Piosenki Eurowizji 1964]] || Na miejsce organizacji konkursu wybrano Tivolis Koncertsal w popularnym wesołym miasteczku i parku Tivoli Gardens, który został stworzony przez Geogra Carstensena i otwarty [[15 sierpnia]] [[1843|1843 roku]]. Jest to drugie najstarsze wesołe miasteczko na świecie, po Dyrehavsbakken w okolicach Klampenborg. Pierwotnie budynek nosił nazwę "Tivoli & Vauxhall"<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.copenhagenet.dk/cph-map/cph-tivoli.asp|tytuł=Online & Onsite Sightseeing - Copenhagen|opublikowany=copenhagenet.dk|data dostępu=20130-05-06|język=da}}</ref>, "Tivoli" nawiązujące do Jardin de Tivoli w [[Paryż]]u oraz "Vauxhall" nawiązujące do Vauxhall Gardens w [[Londyn]]ie.
|-
| 4061. || [[Konotop (województwo lubuskie)]] || Aby podnieść rangę miejscowości, właściciele uzyskali dla Konotopu prawa miejskie. Cesarz [[Józef I Habsburg|Józef I]] w 1706 nadał miejscowości [[herb]] i stosowne przywileje<ref name="R. Kąsinowska 2003"/>. Uwzględniając nazwę i legendarny przekaz, w herbie umieszczono konia zanurzonego do połowy w wodzie. Mimo uzyskania praw miejskich i dogodnego położenia między szlakami handlowymi, Konotop nigdy nie rozwinął się w większy ośrodek. Także jego zabudowa zachowała cechy wiejskie. W 1706 do kościoła dobudowano [[prezbiterium]], nadając mu cechy barokowe<ref name="T. Andrzejewski 2004">T. Andrzejewski, Miejscowości powiatu nowosolskiego. Rys historyczny, Nowa Sól 2004, s. 84.</ref>. W 1742 zbudowano w Konotopie [[zbór|zbór ewangelicki]], nazywany w źródłach ''Bethaus'' (''Friedenskirche'')<ref>A. Foerster, Geschichtliches von den Doerfern des Gruenberger Kreises, Gruenberg 1905, s. 245.</ref>. Na polecenie [[Adam Heinrich von Kottwitz|Adama Heinricha von Kottwitz]] otwarto w Konotopie, w 1790, szkołę ewangelicką<ref name="T. Andrzejewski 2004"/>. Pod koniec [[XVIII wiek]]u ludność miasteczka liczyła 831 osób. W XVIII-wiecznym Konotopie prócz założenia pałacowo-parkowego znajdował się [[folwark]], szkoła, szpital (ze względów epidemiologicznych umiejscowiony na obrzeżach), dwa domy parafialne, młyn wodny i 3 wiatraki (identyczne zachowały się w pobliskim [[Lubięcin]]ie). W tym czasie miejscowość podzielona była na dwie części – miejską i dominialną.
|-
| 4062. || [[Konrad Deubler]] || '''Konrad Deubler''' (ur. [[26 listopada]] [[1814]] w [[Bad Goisern am Hallstättersee|Goisern]], zm. [[31 marca]] [[1884]] tamże) – myśliciel niemiecki, zwany "Bauernphilosoph", tj. "chłopski filozof". Piekarz, rolnik, oberżysta i burmistrz rodzinnego miasteczka Goisern.
|-
| 4063. || [[Konrad Henlein]] || Henlein nie był osobowością charyzmatyczną, błyskotliwym umysłem ani wybitnym ideologiem, brakowało mu również osobistej odwagi. Jego przeciętność przysparzała mu jednak popularności wśród małomiasteczkowych mieszkańców Sudetów, z drugiej jednak spowodowała, że nigdy nie stał się istotną postacią życia politycznego całej Rzeszy Niemieckiej<ref>Piotr Majewski "Niemcy sudeccy 1848-1948. Historia pewnego nacjonalizmu", Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007, s. 332 i 344</ref>.
|-
| 4064. || [[Konstancin-Jeziorna]] || Miasto nie jest podzielone na formalne dzielnice, wyróżnia się jednak wyodrębnione ośrodki, zwykle pokrywające się z historycznymi składowymi – miasteczkami i osiedlami, istniejącymi na tym obszarze przed połączeniem miast w 1969. Należą do nich: [[Klarysew]] – graniczy z [[Warszawa|Warszawą]], [[Jeziorna (Konstancin-Jeziorna)|Jeziorna]] – ze względów historycznych czasem nazywana także Jeziorną Królewską<ref name="HO/NJ"/><ref name=mlynkrolewska /> – część centralna, tu znajdują się siedziba władz gminy i komisariat policji, [[Mirków (Konstancin-Jeziorna)|Mirków]] – osiedle bloków mieszkalnych skupione wokół fabryki papieru, [[Skolimów-Konstancin|Konstancin]] – główna cześć uzdrowiskowa o niskiej, parkowo-willowej zabudowie, [[Grapa (Konstancin-Jeziorna)|Grapa]] – osiedle bloków mieszkalnych (obecnie nazwą tą obejmuje się także teren dawnej Jeziorny Oborskiej)<ref name="HO/NJ"/> oraz [[Skolimów-Konstancin|Skolimów]] – dzielnica domów jednorodzinnych.
|-
| 4065. || [[Konstantin Strijewski]] || '''Konstantin Konstantinowicz Strijewski''' ([[język rosyjski|ros.]] Константин Константинович Стриевский, ur. [[2 października]] [[1885]] w miasteczku Holszany w [[gubernia witebska|guberni witebskiej]], zm. [[21 kwietnia]] [[1938]]) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecki]] polityk, działacz partyjny.
|-
| 4066. || [[Konstanty Kotowski]] || Latem 1662 Kotowski natrafił na poszlaki wskazujące na kontakty Żeromskiego z hetmanem [[Wincenty Korwin Gosiewski|Gosiewskim]], który z polecenia króla dążył do rozbicia związku. Swoje podejrzenia wyjawił [[Jan Samuel Świderski|Janowi Świderskiemu]] przewodniczącemu konfederacji w Koronie, podejrzewając zdradę. Zorganizował on zjazd w [[Wołpa|Wołpie]] w powiecie wołkowyskim na dzień 20 listopada. W czasie zjazdu ujawnił częściowo zaszyfrowane listy Gosiewskiego do Paca, które wskazywały na próbę rozbicia konfederacji przez Gosiewskiego i Żeromskiego przy użyciu Kozaków lub Tatarów Krymskich i rokowania z carem. Ustalono, że obydwu podejrzanych należy pojmać i przesłuchać. Do pojmania obydwu oskarżonych Kotowski wysłał 25 listopada do [[Wilno|Wilna]] podjazd liczący 500 ludzi pod dowództwem [[Bohdan Chlewiński|Bohdana Chlewińskiego]] i [[Jan Nowoszyński|Jana Nowoszyńskiego]], z rozkazem zgładzenia podejrzanych. Oddział Nowoszyńskiego uprowadził rannego Żeromskiego i w folwarku Dubny koło Wołpy rozsiekał szablami, a następnie uprowadzono Gosiewskiego i 29 listopada rozstrzelano go pod miasteczkiem [[Ostryna]] po drodze do Wołpy<ref name="PSB"/>. 
|-
| 4067. || [[Konstanty Majeranowski]] || # ''Pan Marchewka, czyli mała intryga w małym miasteczku. Komedia w 3 aktach'', wyst. Kraków 3 kwietnia 1842, niewydana
|-
| 4068. || [[Konstantynowo (Litwa)]] || '''Konstantynowo''' ([[język litewski|lit]]. ''Kvėdarna'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] w [[Rejon szyłelski|rejonie szyłelskim]], 14 km na północny zachód od [[Szyłele|Szyłeli]], 1 934 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Konstantynowo|starostwa Konstantynowo]], litewski pomnik urbanistyki. Znajduje się tu kościół, pomnik księcia [[Witold Kiejstutowicz|Witolda]], gimnazjum, poczta, szkoła i kopalnia [[żwir]]u.
|-
| 4069. || [[Konstantynowo]] || * [[Konstantynowo (Litwa)|Konstantynowo]] ([[język litewski|lit]]. ''Kvėdarna'') - [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] 
|-
| 4070. || [[Konstantynów (województwo lubelskie)]] || W 1869 miasteczko utraciło prawa miejskie podobnie jak wiele innych w [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwie Polskim]] w ramach carskich represji za [[powstanie styczniowe]]. W 2 połowie XIX wieku powstały murowane zabudowania folwarczne, a w 1905 zabudowania administracji dóbr. W latach 1907-1909 z fundacji [[Stanisław Plater-Zyberk|Stanisława Plater-Zyberka]] wzniesiono tu kościół parafialny pw. św. Elżbiety w stylu neogotyckim, pierwszy w miejscowości, gdyż do tej pory istniała tu tylko [[Cerkiew (budynek)|cerkiew]]. Cerkiew konstantynowska wzmiankowana była już w XV wieku, zachowana obecnie pochodzi z 1834 roku, przebudowana w okresie międzywojennym na szkołę. Około 1 km za miejscowością w [[Zakanale (województwo lubelskie)|Zakanalu]] znajduje się nieużywany [[cmentarz]] prawosławny z XIX/XX wieku.
|-
| 4071. || [[Konstantynów]] || * [[Konstantynów (Litwa)|Konstantynów]] - miasteczko na [[Litwa|Litwie]] 
|-
| 4072. || [[Konstnärsförbundet]] || W latach 80. XIX wieku wielu szwedzkich artystów podróżowało do Francji, gdzie na miejscu miało możliwość zapoznania się z aktualnymi prądami artystycznymi (zwłaszcza z [[impresjonizm]]em), które następnie zostały przez nich zaadaptowane i spopularyzowane w Szwecji. Ośrodkiem grupującym artystów (nie tylko szwedzkich) było miasteczko [[Grez-sur-Loing]]{{odn|Hedvall|1961|s=250–251}}. Ociężałość Akademii Sztuk Pięknych w organizacji wystaw spowodowała, iż szwedzka kolonia artystyczna w Paryżu, postanowiła zorganizować swoją własną wystawę w Sztokholmie. Kwestia ta była omawiana i rozstrzygnięta wiosną 1884 roku, po czym zdecydowano, że pokaz odbędzie się wiosną następnego roku. W listopadzie 1884 władze Akademii Sztuk Pięknych zdecydowały o zorganizowaniu jesienią 1885 roku wystawy jubileuszowej w związku z obchodami 150-letniego istnienia Akademii<ref name="Runeberg465">{{cytuj stronę|url= https://runeberg.org/nfbn/0465.html |tytuł= Konstnärsförbundet |autor= Project Runeberg|opublikowany = runeberg.org |język=sv|data dostępu=2014-10-31}}</ref>.
|-
| 4073. || [[Konstrukcja przysłupowa]] || Rozwiązanie najbardziej charakterystyczne dla obszaru [[Łużyce|Łużyc]], Spisza na Słowacji oraz na pograniczu polsko-niemiecko-czeskim. W [[Polska|Polsce]] spotykane w budownictwie wiejskim i małomiasteczkowym, najczęściej w południowo-zachodniej części kraju.
|-
| 4074. || [[Konstrukcja wieńcowa]] || [[Kurpie]]. Tego typu domy stanowią nadal znaczna część substancji mieszkaniowej we wsiach i miasteczkach [[Białoruś|Białorusi]], [[Rosja|Rosji]] i [[Ukraina|Ukrainy]].
|-
| 4075. || [[Konstytucja Tadżykistanu]] || Samorząd terytorialny składa się przedstawicieli władz samorządowych i władzy wykonawczej. Zapewniają oni realizację konstytucji, ustaw i dekretów Najwyższego Zgromadzenia i prezydenta. Lokalnym organem przedstawicielskim w obwodach, miasteczkach i rejonach sztucznych jest zgromadzenie deputowanych ludowych na czele z przewodniczącym. Deputowani Ludowi ze Zgromadzenia Lokalnego są wybierani na pięcioletnią kadencję. Zgromadzenie Deputowanych Ludowych zatwierdza [[budżet lokalny]] i sprawozdania z jego realizacji, określa sposoby gospodarczego i społecznego rozwoju obszaru, ustala zgodnie z prawem lokalne [[Podatek|podatki]] i ich płatności, określa sposoby rządzenia i posiadania nieruchomości komunalnych oraz wdraża inne uprawnienia przewidziane w konstytucji i ustawach.
|-
| 4076. || [[Kopanica (województwo wielkopolskie)]] || W kościele parafialnym znajduje się tablica pamiątkowa z 1930 roku poświęcona tragicznym [[Obrona ratusza w Kargowej|wydarzeniom w Kargowej]] z [[1793]] roku<ref>http://www.siedlec.pl/obrazki/pamnar/16.jpg</ref>. Wówczas – w tym położonym 5&nbsp;km na zachód od Kopanicy miasteczku – miał miejsce jedyny w historii Polski rozbiorowej czynny zbrojny opór skierowany przeciw zaborcom, w tym wypadku wojskom pruskim.
|-
| 4077. || [[Kopciowo]] ||  |opis zdjęcia                 = Centrum miasteczka
|-
| 4078. || [[Kopciówka (Białoruś)]] || '''Kopciówka''' ([[język białoruski|biał.]] Капцёўка<ref>Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. {{ISBN|985-458-098-9}}</ref>, ''Kapciouka''; [[język rosyjski|ros.]] Коптёвка, ''Koptiowka'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskim]] w [[rejon grodzieński|rejonie grodzieńskim]], siedziba administracyjna sielsowietu.
|-
| 4079. || [[Kopka (Masyw Śnieżnika)]] || Wzniesienie, położone w Sudetach Wschodnich, w północno-wschodniej części Masywu Śnieżnika, w grzbiecie Krowiarek odchodzącym ku północnemu wschodowi od [[Przełęcz Puchaczówka|Przełęczy Puchaczówka]], około 2&nbsp;km na północny zachód od miasteczka [[Lądek-Zdrój]]. Tworzy ono południową, niższą kulminację masywy [[Radoszka (Masyw Śnieżnika)|Radoszki]]. Na południe od niej wznosi się bezimienne wzniesienie o [[kota (kartografia)|kocie]] 546 m n.p.m. Na południu, niewyraźny grzbiet łączy cały masyw z [[Siniak (Masyw Śnieżnika)|Siniakiem]] i pozostałą częścią Krowiarek.
|-
| 4080. || [[Kopki (województwo podkarpackie)]] || Przed 1344<ref>[http://edziennik.rzeszow.uw.gov.pl/WDU_R/2015/4188/Oryginal/Zalacznik1.pdf] , str. 50</ref> w Kopkach istniała komora celna przy prastarym trakcie handlowym z [[Toruń|Torunia]] przez [[Sandomierz]], [[Krzeszów (województwo podkarpackie)|Krzeszów]], do [[Lwów|Lwowa]] i dalej na Ruś<ref>{{Cytuj | url=http://polskaniezwykla.pl/web/place/26725,rudnik-nad-sanem-zabudowa-malomiasteczkowa.html | tytuł=Rudnik nad Sanem - Zabudowa małomiasteczkowa. Atrakcje turystyczne Rudnika nad Sanem. Ciekawe miejsca Rudnika nad Sanem<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=polskaniezwykla.pl | data dostępu=2017-11-24}}</ref>. W 1657 książę [[Siedmiogród|Siedmiogrodu]] [[Jerzy II Rakoczy|Jerzy Rakoczy]] spalił i doszczętnie zniszczył wieś{{r|niedziela}}. W 1895 powstała Ochotnicza Straż Pożarna w Kopkach<ref>[http://www.osprp.pl/index.php/osp-kopki/historia-osp Strona Oddziału Powiatowego Związku OSP RP w Nisku]</ref>.
|-
| 4081. || [[Kopstal]] || '''Kopstal''' − gmina i małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Capellen|kantonie Capellen]].
|-
| 4082. || [[Korciany]] || '''Korciany''' ([[język litewski|lit]]. ''Kartena'') - [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]] w [[Rejon kretyngański|rejonie kretynskim]], 15 km na wschód od [[Kretynga|Kretyngi]], 2 176 mieszkańców (2004). Siedziba [[starostwo Korciany|starostwa Korciany]]. 
|-
| 4083. || [[Korczyna (gmina)]] || „Korczyna, miasteczko nieregularnie zbudowane, leży w dolinie 279 metr. nad powierzchnią morza; dolina ta otoczona jest lesistemi górami, wznoszącemi się od zachodu i wschodu do 340, a od południa do 495 metr. Od południa roztacza się obszerna równina. Korczyna graniczy od wschodu z Kombornią, od południa z Krościenkiem Niżn., od zachodu z Odrzykoniem i w pewnej części z Białobrzegami, a od północy z Czarnorzekami i w małej części z Węglówką.
|-
| 4084. || [[Korhynie]] || W wieku XVI wieś wymieniona w składzie parafii rzymskokatolickiej w [[Uhnów|Uhnowie]] – rok 1531. W tym okresie istniała we wsi cerkiew prawosławna jak podają źródła „pustką stojąca”<ref name="SgKP">{{SgKP|XV_cz.2|122|Korchynie}}</ref>, gruntów 2½ [[Łan (miara powierzchni)|łana]]. W roku 1571 dziedzicem Korhyń, a także Woli Korhyńskiej był Stanisław Jarczowski. Zdaniem [[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego|Słownika geograficznego Królestwa Polskiego]] z roku 1902 (suplement) to na gruntach wsi Korhyń, powstanie później (''1755'') miasteczko [[Jarczów]]<ref name="SgKP" />.
|-
| 4085. || [[Korklany]] || '''Korklany'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|XV_cz.2|125}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Karklėnai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon kielmski|rejonie kielmskim]]. Liczy 401 mieszkańców (2001).
|-
| 4086. || [[Kormanice]] || [[Andrzej Maksymilian Fredro]] stworzył z jej części miasteczko [[Fredropol]]<ref>{{SgKP|IV|403|Kormanice}}</ref>. 
|-
| 4087. || [[Kormiałów]] || '''Kormiałów''' ([[lit.]] ''Karmėlava'') – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]], w [[rejon kowieński|rejonie kowieńskim]], siedziba [[starostwo Kormiałów|starostwa Kormiałów]]; [[port lotniczy]], [[kościół (budynek)|kościół]], [[szkoła (oświata)|szkoła]], [[urząd pocztowy]]. 
|-
| 4088. || [[Korniewo]] || Ponieważ przed [[1773]] na sąsiedniej polskiej Warmii protestanci mogli przebywać nie dłużej niż rok, wielu z nich – zwłaszcza z [[Braniewo|Braniewa]] – omijało ten przepis, przenosząc się na 1 dzień właśnie do pobliskich Cynt. Stąd w mowie potocznej aż do XX w. miasteczko nazywane było żartobliwie „zagranicą” – (niem. ''Ausland''). 
|-
| 4089. || [[Koroby 2]] || '''Koroby 2''' ([[język białoruski|błr.]] Карабы 2, ''Karaby 2''; [[język rosyjski|ros.]] Коробы 2, ''Koroby 2'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Obwód witebski|obwodzie witebskim]], w [[Rejon głębocki|rejonie głębockim]], 10 km na zachód od [[Głębokie (miasto)|Głębokiego]]. Wchodzi w skład [[Sielsowiet Koroby|sielsowietu Koroby]].
|-
| 4090. || [[Korosteszów]] || W 1602 roku Adam Olizar ufundował tu pierwszy kościół katolicki i zbudował zamek. Od marca 1664 roku w rejonie miejscowości rozłożyła się na leżach zimowych [[armia koronna]] pod dowództwem [[Stefan Czarniecki|Stefana Czarnieckiego]]. W 1777 roku król [[Stanisław August Poniatowski]] obdarował miasteczko przywilejem zwiększającym do ośmiu prawo urządzania jarmarków w ciągu roku. W XIX wieku [[Gustaw Olizar]] wzniósł tu zabudowania kuracyjne.
|-
| 4091. || [[Korpus Karabinierów]] || Włoscy Carabinieri szczególnie czczą pamięć [[brygadier]]a [[Salvo D’ Acquisto|Salvo D' Acquisto]], oficera Carabinieri, który oddał swoje życie w zamian za ocalenie niewinnych cywili miasteczka [[Palidoro]], którzy mieli zostać wymordowani w odwecie za śmierć [[Niemcy|niemieckiego]] żołnierza. Salvo D'Acquisto wziął na siebie winę i został zastrzelony przez Niemców w swoim biurze.
|-
| 4092. || [[Kortowiada]] || '''Kortowiada''' – nazwa [[Olsztyn|olsztyńskich]] [[juwenalia|juwenaliów]], pochodząca od nazwy dzielnicy [[Kortowo]], w której znajduje się miasteczko akademickie (kampus [[Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie|Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego]]).
|-
| 4093. || [[Kortowo II]] || {{Dopracować|źródła=2011-05}}'''Kortowo II''' – część dzielnicy administracyjnej [[Kortowo]] w [[Olsztyn]]ie. Stanowi południową część osiedla Kortowo, na którym znajduje się [[miasteczko uniwersyteckie]] [[Uniwersytet Warmińsko-Mazurski|Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego]]. Na jego terenie znajduje się [[Jezioro Modrzewiowe]].
|-
| 4094. || [[Kortowo]] || Kortowo tworzy wyodrębnione z pozostałej części miasta [[miasteczko uniwersyteckie]], w którym siedzibę ma większość instytucji uniwersyteckich lub związanych z [[Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie|Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie]] (radio [[Radio UWM FM|UWM FM]], kluby studenckie itp.). Na terenie osiedla znajdują się [[jezioro|jeziora]] [[Stary Dwór (jezioro)|Stary Dwór]] i [[Jezioro Modrzewiowe|Modrzewiowe]].
|-
| 4095. || [[Korytnica (rejon włodzimierski)]] || '''Korytnica''' (ukr. ''Коритниця'') – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] na terenie [[rejon włodzimierski|rejonu włodzimierskiego]] w [[obwód wołyński|obwodzie wołyńskim]]. Wieś leży nad [[Bug]]iem, naprzeciw polskiej [[Bereżnica|Bereżnicy]] i liczy 367 mieszkańców.
|-
| 4096. || [[Korytno (Białoruś)]] || '''Korytno''' ([[język białoruski|błr.]] Карытнае; [[język rosyjski|ros.]] Корытное) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon osipowicki|rejonie osipowickim]] [[Obwód mohylewski|obwodu mohylewskiego]], około 32 km na zachód od [[Bobrujsk]]a.
|-
| 4097. || [[Korzenie: Następne pokolenia]] || Kontynuacja losów rodziny niewolnika [[Kunta Kinte]]. Po [[wojna secesyjna|wojnie secesyjnej]] jego prawnuk Tom Harvey ([[Georg Stanford Brown]]), mieszkający w miasteczku w [[Tennessee]], angażuje się w działalność polityczną. Córka Toma, Elizabeth ([[Debbi Morgan]]), spotyka się z chłopakiem, który mimo pochodzenia z murzyńskiej rodziny ma jasną skórę. Dziewczyna prosi ojca, żeby zgodził się na ślub. Pułkownik Warner ([[Henry Fonda]]), zdeklarowany zwolennik [[segregacja rasowa|segregacji rasowej]], pożycza czarnoskórej nauczycielce książki. Nie spodziewa się, że kobieta spodoba się jego synowi, Jimowi ([[Richard Thomas (aktor)|Richard Thomas]]).
|-
| 4098. || [[Korzeniew (przystanek kolejowy)]] || '''Korzeniew''' − dawny wąskotorowy kolejowy [[przystanek osobowy]] w [[Korzeniew]]ie, w [[Polska|Polsce]], w [[Województwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[powiat kaliski|powiecie kaliskim]], w [[Mycielin (gmina)|gminie Mycielin]]. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do [[Turek|Turku]]. W lipcu 1991 roku został zamknięty dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używany w ruchu towarowym<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.miasteczko.kalisz.pl/koleje/|tytuł=Koleje|opublikowany=Kalisz najstarsze miasto|język=pl|data dostępu=2013-06-16|archiwum=http://archive.is/AlTuA|zarchiwizowano=2013-06-18}}</ref>. Należy do [[Kaliska Kolej Dojazdowa|Kaliskiej Kolei Dojazdowej]]. Obecnym jej operatorem jest [[Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.koleje.wask.pl/kolejOg.php?id=kalkd|tytuł=Kaliska Kolej Dojazdowa|opublikowany=Koleje wąskotorowe w Polsce|język=pl|data dostępu=2013-06-16}}</ref>
|-
| 4099. || [[Korčula (miasto)]] || Mimo turystycznego znaczenia kurortu w miasteczku praktycznie nie ma plaż. Wypoczynek jest tu możliwy na przybrzeżnych skałach i na nadmorskich bulwarach. Okoliczne wybrzeże jest strome i skaliste<ref>{{Cytuj|autor=Ł. Ropczyński|tytuł=Korcula|data=2017-05-25|opublikowany=Kierunek Chorwacja|url=http://www.kierunekchorwacja.pl/korcula-chorwacja}}</ref>.
|-
| 4100. || [[Kosaka]] || {{nihongo|'''Kosaka'''|小坂町|Kosaka-machi}} – [[machi|miasteczko]] w północnej [[Japonia|Japonii]], na [[wyspa|wyspie]] [[Honsiu]]. Znajduje się w [[Prefektury Japonii|prefekturze]] [[Akita (prefektura)|Akita]] w powiecie [[Kazuno-gun]].
|-
| 4101. || [[Kosan]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu [[Anbyŏn]] (wówczas w prowincji [[Hamgyŏng Południowy]]). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Singosan (41 wsi, ''ri''), Sŏk'wangsa (38 wsi – obie w powiecie Anbyŏn). Pierwotnie powiat Kosan składał się z jednego miasteczka (Kosan-ŭp) i 26 wsi.
|-
| 4102. || [[Kose (Kose)]] || '''Kose''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[Harjumaa|prowinji Harju]], stolica [[gmina Kose|gminy Kose]].
|-
| 4103. || [[Kose-Uuemõisa]] || '''Kose-Uuemõisa''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowinji Harju]], w [[gmina Kose|gminie Kose]].
|-
| 4104. || [[Kose]] || * '''[[Kose (Kose)|Kose]]''' – miasteczko w [[prowincja Harju|prowincji Harju]], w [[gmina Kose|gminie Kose]]
|-
| 4105. || [[Kostka przeznaczenia]] || * W rzeczywistości miasteczko Kickapoo w stanie [[Missouri (stan)|Missouri]] nie istnieje.
|-
| 4106. || [[Kostnica (film 2005)]] || Do niewielkiego miasteczka przeprowadza się rodzina Doyle’ów – patolog Leslie wraz z dwójką dzieci: nastoletnim Jonathanem oraz małą Jamie. Doyle’owie osiedlają się w opuszczonym domu pogrzebowym, gdzie Leslie ma kontynuować swoją pracę. Rodzina nie wie, że wprowadza się do domu ściśle powiązanego z dawną legendą. Nie wiedzą również, że legenda żyje...
|-
| 4107. || [[Kostomłoty (województwo dolnośląskie)]] || Kostomłoty są jedną z najstarszych osad targowych na [[Dolny Śląsk|Dolnym Śląsku]], po raz pierwszy odnotowano jej istnienie w dokumencie księcia [[Bolesław Kędzierzawy|Bolesława Kędzierzawego]]. Dokument jest datowany na 22 czerwca 1149, a nazwa osady zapisana jako ''„forum Costinlot”''. Następna wzmianka jest datowana na 1201 rok i wiąże się z istnieniem kościoła parafialnego pw. św. Gotarda. Kolejny zapis pochodzi z dokumentu kięcia [[Henryk III głogowski|Henryka III]], który został sporządzony we [[Wrocław]]iu 23 października 1254. Książę informował, że w ''„civitas Costomlot”'' targ, który obywał się w poniedziałki zostaje przeniesiony na soboty. Użycie określenia ''„civitas”'' świadczyło, że osada posiadała miejski charakter zabudowy. Prawo lokacyjne Kostomłoty otrzymały po roku 1241, ale [[prawa miejskie]] osada otrzymała w roku 1284 i wiązało się to zapewne z wysoką rangą w porównaniu z okolicznymi osadami targowymi. W roku 1614 potwierdzono w kronikach istnienie władz miejskich złożonych z [[burmistrz]]a, [[wójt]]a i czterech przysięgłych (prawdopodobnie rajców), rolę pisarza miejskiego pełnił nauczyciel. Jak większość ówczesnych miast Kostomłoty były wielokrotnie niszczone przez pożary i działania wojenne. Zniszczenia powstałe podczas [[Wojna trzydziestoletnia|wojny trzydziestoletniej]] (1618-1648) spustoszyły miasto do tego stopnia, że utraciło ono prawa miejskie. Po trwającej wiele lat odbudowie zostały one przywrócone 29 maja 1692 przez cesarza austriackiego [[Leopold I Habsburg|Leopolda I Habsburga]]. Ponownie spustoszenie przyniosły działania zbrojne [[Wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]] (1756-1763). Po zajęciu Dolnego Śląska przez [[Królestwo Prus|Prusy]] Kostomłoty stały się niewielkim miasteczkiem spełniającym rolę lokalnego ośrodka handlu i usług, który posiadał prawa do dwóch wielkich jarmarków – wiosennego i jesiennego. Miasteczko nigdy nie osiągnęło już dawnej rangi prężnego ośrodka handlu. W roku 1823 wybudowano murowany budynek szkoły, a w roku 1896 szpital miejski. W roku 1902 powstała mleczarnia i budynek poczty<ref>[http://osiek-info.pl/okolice/kostomloty.html Osiek-info.pl, Kostomłoty]</ref><ref>Okolice Wrocławia, część południowo-wschodnia, Studio Wydawnicze Plan, {{ISBN|83-60180-02-4}}</ref>. W 1939 roku miasteczko miało 937 mieszkańców.<ref>[http://www.verwaltungsgeschichte.de/neumarkt.html Verwaltungsgeschichte.de, Neumarkt]</ref>
|-
| 4108. || [[Kostrzyn nad Odrą]] || We wczesnym [[średniowiecze|średniowieczu]] Kostrzyn należał do [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. W 1232 książę wielkopolski [[Władysław Odonic]] nadał ziemię kostrzyńską [[templariusze|templariuszom]]. W 1249 zostaje stolicą kasztelanii kostrzyńskiej. Kostrzyn w 1261 określany jest mianem miasteczka, w tym też roku miasto przechodzi w ręce [[Marchia Brandenburska|Brandenburczyków]]. Około 1300 przejęcie przez miasto [[prawo magdeburskie|prawa magdeburskiego]]. W latach 1535–1571 ze względu na dogodne położenie obronne margrabia [[Jan Hohenzollern (1513-1571)|Jan Hohenzollern]] przenosi swoją rezydencję do Kostrzyna i rozpoczyna przebudowę zamku oraz budowę potężnej [[twierdza|twierdzy]]. 1536 miasto staje się stolicą [[Nowa Marchia|Nowej Marchii]]. W 1631 Szwedzi rozbudowują twierdzę o nowe [[szaniec|szańce]] i [[rawelin]]y. Od 1646 przez miasto przebiega ważna linia pocztowa z Berlina do [[Prusy Książęce|Prus Książęcych]]. W 1730–1732 w więzieniu przebywał późniejszy następca tronu Prus [[Fryderyk II Wielki|Fryderyk II]]. W roku 1768 tanią siłą roboczą byli [[Konfederacja barska|konfederaci barscy]]. Częste i dotkliwe powodzie nawiedzające miasto, spowodowały że w 1785 rozpoczęto prace [[regulacja rzeki|regulacyjne]] biegu [[Warta|Warty]] i [[Odra|Odry]]. Następuje budowa kanału [[Fryderyk Wilhelm II Pruski|Fryderyka Wilhelma]], odtąd Warta uchodzi do Odry na północ od twierdzy. W latach 1806–1814 miasto znajdowało się pod okupacją [[Francja|francuską]]. 2 listopada 1806 – 26 stycznia 1807 komendantem Kostrzyna był gen. [[Jean-François Xavier de Ménard|Ménard]].
|-
| 4109. || [[Kostrzyn]] || Kostrzyn jest również jednym z najwcześniejszych ośrodków parafialnych w archidiecezji poznańskiej datowanym na XII, a może nawet XI wiek. W 1298 roku na prośbę [[Jolenta Helena|Jolanty]], ksieni klasztoru [[Zakon Świętej Klary|klarysek]] w [[Gniezno|Gnieźnie]], miasto i wieś Kostrzyn wraz z patronatem kościoła oraz wsiami [[Libartowo|Libartowem]], [[Strumiany (powiat poznański)|Strumianami]] i [[Siedlec (powiat poznański)|Siedlcem]] zostały nadane temuż zakonowi przez króla [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]]<ref>{{cytuj książkę|tytuł=Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski|url=http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=20067&from=&dirids=1&ver_id=&lp=7&QI=|wydawca=Biblioteka Kórnicka|miejsce=Poznań|rok=1878|tom=2|autor=Towarzystwo Przyjaciół Nauk}}</ref>. Zakon klarysek utrzymał w swoim posiadaniu miasteczko i wsie do końca XVIII wieku, tj. do przejścia Kostrzyna pod panowanie [[Królestwo Prus|Królestwa Prus]]. W XVI wieku staraniem klarysek gnieźnieńskich wzniesiono w Kostrzynie obecną murowaną świątynię w stylu późnogotyckim – [[Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kostrzynie|kościół pod wezwaniem św. app. Piotra i Pawła]]. W 1602 roku utworzony został dekanat kostrzyński obejmujący 14 parafii.
|-
| 4110. || [[Koszczały]] || W [[XIX wiek]]u Koszczały opisane zostały jako wieś w powiecie nieszawskim, gminie Sędzin, parafii [[Bronisław (powiat radziejowski)|Bronisław]], graniczy od północy ze wsiami Smarglin i Kobielice, od wschodu z wsią i kolonią Smarglin, od południa z wsią [[Dobre (powiat radziejowski)|Dobre]], od zachodu zaś wieś graniczy z donacją Bronisław{{r|SgKP}}. Najbliższe jej miasteczko [[Radziejów]] w odległości 8 wiorst, a kościół parafialny w Bronisławiu półtorej wiorsty. Niegdyś odmiennie nazwisko wsi tej pisano. Dokument bowiem z r. [[1320]], dnia 27 sierpnia wydany, a w kodeksie dyplomatycznym Muczkowskiego (tom. II, str. 224) zamieszczony, zowie ją „Koscali”, na mapie geograficznej Królestwa Polskiego przez Gilla wykonanej podano ją jako Kośdały, skąd wspomniony Muczkowski (tamże t, II Indices str. CVI), wnosząc z podobieństw nazwy, błędnie ją miesza z inną zwaną Kościół czyli [[Kościelna Wieś (województwo kujawsko-pomorskie)|Kościelna Wieś]] na Kujawach. Mapa geograficzna Juliana Kolberga (Warsz. 1840) mylnie ją pisze „Kosuzały”, na mapie zaś Zanoniego (z r. 1772, Nr 9) pominięta zupełnie. Przytoczony powyżej dokument podaje, jako arcybiskup gnieźnieński Janisław, będąc starostą Królestwa Polskiego.i Księstwa Kujawskiego, mocą swego urzędu zatwierdza wyrok sędziów, przyznających Gerwardowi biskupowi włocławskiemu wieś Koszczały, dotychczasową własność kasztelana krakowskiego Przybysława Trojanowieża z Kowala, a to z przyczyny niewypłacenia przez tegoż biskupowi długu, wynoszącgo 150 grzywien z prawem jednak odkupu w ciągu roku jednego. Zdaje się, że kasztelan, utratą wsi zagrożony, dług wkrótce spłacił, nie znajdujemy bowiem Koszczał w liczbie wsi należących do dóbr biskupów kujawskich.<br />
|-
| 4111. || [[Koszelewo (obwód grodzieński)]] || '''Koszelewo''' ({{W języku|be|Кашалева}}; {{Ros.|Кошелево}}) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon nowogródzki|rejonie nowogródzkim]] [[Obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], około 10 km na południowy zachód od [[Nowogródek|Nowogródka]].
|-
| 4112. || [[Koszelewo]] || * [[Koszelewo (obwód grodzieński)|Koszelewo]] – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie nowogródzkim obwodu grodzieńskiego, około 10 km na południowy zachód od Nowogródka
|-
| 4113. || [[Koszmar kolejnego lata]] || Grupa nastoletnich przyjaciół z niewielkiego miasteczka w stanie [[Kolorado (stan)|Kolorado]] w dzień czwartego lipca zostaje zaatakowana przez postać rodem z miejskiej legendy – mężczyznę w stroju rybaka z wielkim hakiem w dłoni. Wychodzi na jaw żenujący fakt, iż cała sytuacja została zaplanowana przez czwórkę żartownisiów. Zbiegiem okoliczności, jeden z pomysłodawców dowcipu ginie. Reszta postanawia zataić przed populacją to, czego dokonała. Rok później zaczyna dochodzić do makabrycznych mordów.
|-
| 4114. || [[Koszmar następnego lata]] || Od masakry przedstawionej w pierwowzorze mija rok. Julie James, która jako jedna z nielicznych przeżyła atak szaleńca z hakiem, wciąż miewa koszmary związane z nieprzyjemnymi wydarzeniami z rodzimego miasteczka. Obecnie Julie studiuje w Bostonie, a jej rozchwiany związek z Rayem Bronsonem powoli zamienia się zwyczajną przyjaźń.
|-
| 4115. || [[Koszmar w Dunwich]] || Akcja opowiadania rozgrywa się w miasteczku [[Dunwich]], niedaleko od [[Arkham]]. Po śmierci Wilbura Whateleya, który, jak się okazuje, był w połowie człowiekiem, a w połowie potworem, w Dunwich dzieją się straszne rzeczy – coś niewidzialnego burzy budynki, pożera krowy i inne zwierzęta. Dr Henry Armitage, profesor Morgan i profesor Rise wybierają się do Dunwich w celu rozwikłania tajemnicy.
|-
| 4116. || [[Koszykarz Buddy]] || Młody chłopiec Josh Framm po śmierci ojca przeprowadził się wraz z matką i siostrą do niewielkiego miasteczka Fernfield. Josh, z powodu swojej nieśmiałości, nie potrafi odnaleźć się w nowym środowisku. Jest zagorzałym miłośnikiem koszykówki, nie ma jednak odwagi wstąpić do szkolnej drużyny. Pewnego razu chłopiec zaprzyjaźnia się z bezpańskim psem, któremu nadaje imię Buddy. Okazuje się, że zwierzę to należało kiedyś do klauna, który nauczył je grać w koszykówkę.
|-
| 4117. || [[Kosów Lacki]] || Wieś nadana w 1417 roku [[kanonik]]owi [[kolegiata|kolegiaty]] pułtuskiej [[Marcin Ciołek|Marcinowi Ciołkowi]] przez wielkiego księcia litewskiego [[Witold Kiejstutowicz|Witolda]]. Do początków XIX wieku znajdowała się w rękach rodzin: Kossowskich (Ciołków), którzy wzięli nazwisko od miejscowości, Nowińskich i Kuszlów, stając się ośrodkiem dużego majątku, w skład którego wchodziły okoliczne miejscowości. Parafia została prawdopodobnie erygowana w 1425 roku (ponownie w 1587). W okresie [[potop szwedzki|potopu szwedzkiego]] pod miejscowością miała miejsce potyczka wojsk [[Paweł Jan Sapieha|Pawła Sapiehy]] z silnym oddziałem szwedzkim i hetmana [[Janusz Radziwiłł (hetman wielki litewski)|Janusza Radziwiłła]] (w mieście znajdują się zbiorowe mogiły poległych w tej bitwie). W 1657 roku miejscowość została doszczętnie zniszczona przez pożar. W 1723 roku Kosów wzmiankowany był jako miasto. W 1726 roku otrzymał przywilej na [[jarmark]]i. W 1759 roku miejscowość nawiedził ponownie duży pożar. W 1778 roku [[podkomorzy]] drohicki [[Franciszek Marceli Kossowski]] lokował Kosów jako miasto na mocy przywileju otrzymanego od króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]], zezwalającego na organizowanie w miejscowości dwóch targów tygodniowo i czterech jarmarków rocznie. Pomimo prób ożywienia miasteczko nie rozwinęło się. W 1866 roku utraciło prawa miejskie.
|-
| 4118. || [[Kosŏng]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z jednego miasteczka ([[Język koreański|kor.]] ''ŭp''), 7 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 99 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powiat powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Jangjŏn, Oegŭmgang, Kosŏng (13 wsi), Sŏ (12 wsi), Sudong (3 wsie – wszystkie należały wcześniej do dawnego powiatu Kosŏng), a także miejscowość Rimnam (wcześniej powiat T'ongch'ŏn). Od tego momentu powiat Kosŏng składał się z jednego miasteczka (Kosŏng-ŭp) oraz 26 wsi (''ri'').
|-
| 4119. || [[Koteł]] || Znajduje się w terenie górskim, w klimacie umiarkowanym. Nieopodal miasteczka znajduje się szczyt [[Razbojna]] (1128 m n.p.m.), który był w przeszłości prawdziwą ostoją bułgarskich powstańców, czet hajduckich itp. W odległości ok. 7 km od Koteł, na wzgórzu Wida, leżą pozostałości średniowiecznej twierdzy o tej samej nazwie.
|-
| 4120. || [[Kounice]] || '''Kounice''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Nymburk|powiecie Nymburk]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 181 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4121. || [[Kowal (miasto)]] || Miasto jest lokalnym węzłem drogowym. W okolicy Kowala znajduje się zjazd z autostrady [[Autostrada A1 (Polska)|A1]] ([[E75 (trasa europejska)|E75]]) na drogę [[Droga krajowa nr 91 (Polska)|91]] będącą jednocześnie obwodnicą miasteczka. Przez teren miejscowości przebiegają również drogi wojewódzkie [[Droga wojewódzka nr 265|265]] i [[Droga wojewódzka nr 269|269]].
|-
| 4122. || [[Kowalczuki (gmina)]] || '''Gmina Kowalczuki''' ([[język litewski|lit.]] ''Kalvelių seniūnija'') – gmina w [[Rejon wileński|rejonie wileńskim]] [[Okręg wileński|okręgu wileńskiego]] na [[Litwa|Litwie]]. Ośrodek gminy to osiedle [[Kowalczuki]] (1 592 mieszkańców). Na terytorium gminy jest położone także miasteczko [[Szumsk (okręg wileński)|Szumsk]] (919 mieszkańców) i 32 wsie, największe z nich to [[Kiena]] (385 mieszkańców) i [[Pakiena]] (296 mieszkańców).
|-
| 4123. || [[Kowboje i obcy]] || Rok 1875. [[Terytorium Nowego Meksyku]]. Do położonego na pustynnym terenie miasteczka Absolution przyjeżdża nieznany nikomu Jake Lonergan. Jake nosi na nadgarstku dziwną obręcz i kompletnie niczego nie pamięta ze swej przeszłości. Szybko przekonuje się, że mieszkańcy miasteczka nie są zbyt przyjaźnie nastawieni do przyjezdnych. A ponadto żyją w ciągłym strachu, co jest efektem zasad wprowadzonych przez trzymającego wszystkich żelazną ręką pułkownika Dolarhyde'a.
|-
| 4124. || [[Kowboje z przypadku]] || Debiut reżyserski Tomislava Mršicia. Film powstał na podstawie sztuki teatralnej, która cieszyła się ogromną popularnością w Chorwacji. Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku przemysłowym. Aby ocalić chylący się ku upadkowi teatr reżyser organizuje przesłuchanie do nowej sztuki. Spośród chętnych do wystąpienia na scenie wybiera ośmiu nieudaczników, którzy mają zagrać spektakl, zrywając z podstawowymi zasadami dotyczącymi sztuki aktorskiej.
|-
| 4125. || [[Kowboju do dzieła]] || Miasteczko na amerykańskim [[Dziki Zachód|Dzikim Zachodzie]] jest terroryzowane przez gang rewolwerowców, którym przewodzi bezwzględny Rumpo Kid. Zdesperowane władze lokalne proszą o pomoc rząd federalny, który przez pomyłkę zamiast stróża prawa przysyła angielskiego inżyniera sanitarnego, dopiero co przybyłego do Ameryki. W tym samym dyliżansie co on do miasteczka zmierza córka zabitego przez bandytów [[szeryf]]a, sama biegle władająca bronią i pragnąca pomścić ojca. W wydarzenia zostają wmieszani także miejscowi Indianie, których wodza bardziej od zdobywania [[skalp]]ów interesuje [[whiskey]].
|-
| 4126. || [[Kowno]] || Plany carskie nie na wiele się zdały, gdyż [[Niemcy]] zdobyli Kowno [[18 sierpnia]] [[1915]] roku i okupowali je aż do [[1919]] roku. [[21 grudnia]] [[1918]] roku agenci [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|sowieccy]] powołali tu [[Republiki ZSRR|republikę radziecką]], która nie ciesząc się ani poparciem Litwinów i Polaków, ani tym bardziej Niemców, upadła po kilkunastu dniach. W mieście zaczęła rządzić kierowana przez [[Jonas Basanavičius|Basanavičiusa]] [[Taryba]] z [[Antanas Smetona|Smetoną]], [[Augustinas Voldemaras|Voldemarasem]] i [[Stanisław Narutowicz|Narutowiczem]] i innymi w składzie (Wilno było pod okupacją sowiecką). W wyniku wyborów do samorządu w roku 1919 do 71 osobowej Rady Miejskiej zostało wybranych 30 Polaków, 22 Żydów, 12 Litwinów, 6 Niemców i 1 Rosjanin. W [[Dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestoleciu międzywojennym]] Kowno stało się ''de facto'' (choć nie ''de iure'') siedzibą władz państwowych. Z prowincjonalnego miasteczka przekształciło się w miasto na skalę regionu. Tu miały swą siedzibę ośrodki naukowe, gospodarcze, bankowe i kulturalne [[Republika Litewska (1918–1940)|Republiki Litewskiej]]. Zorganizowano [[Uniwersytet Witolda Wielkiego|Uniwersytet im. Witolda Wielkiego]], [[Uczelnia muzyczna|konserwatorium]], [[Muzeum Zoologiczne Tadasa Ivanauskasa w Kownie|Muzeum Zoologiczne]] oraz Szkołę Sztuki. Powstał [[teatr]] dramatyczny, oraz pierwsza na Litwie rozgłośnia radiowa. Od 1919 funkcjonowało tu także [[Gimnazjum Polskie im. Adama Mickiewicza w Kownie|Gimnazjum Polskie im. Adama Mickiewicza]].
|-
| 4127. || [[Kowŏn]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z miasteczka (Kowŏn-ŭp), 5 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 104 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Kowŏn, Sangsan, Kunnae, Sudong (3 wsie, wszystkie powiat Kowŏn), a także należąca do miejscowości Myŏnggu (powiat Munch'ŏn, prowincja [[Kangwŏn]]) wieś Puam, a także należące do miejscowości Ch'ŏnnae wsie Jewi i Ryongsan.
|-
| 4128. || [[Kozacki Dywizjon Rozpoznawczy]] || Oddział powstał na bazie kozackiego oddziału partyzanckiego [[Nikołaj Nazarienko|Nikołaja G. Nazarienki]], który od od końca września [[1941]] r. walczył z Sowietami w rejonie [[Rostów nad Donem|Rostowa nad Donem]]. 16 października Kozacy zajęli przeprawę na rzece [[Mius]], zamierzając utrzymać ją do czasu nadejścia wojsk niemieckich. Z kierunku [[Taganrog]]u partyzantów zaatakował od tyłu batalion [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] wzmocniony tankietkami i samochodami pancernymi, ale od zagładu uratowały ich niemieckie oddziały zmechanizowane XIV Korpusu Pancernego gen. [[Gustav Anton von Wietersheim|Gustava Antona von Wietersheima]], które przerwały obronę sowiecką na północ od [[Nowonikołajewsk]]a. Po rozmowach z Niemcami oddział N. G. Nazarienki wszedł w skład korpusu jako Kozacki Dywizjon Rozpoznawczy. Był to jeden z pierwszych oddziałów kozackich w służbie niemieckiej. Uczestniczył w zajęciu Taganroga i Rostowa nad Donem. Na przełomie 1941/[[1942]] r. zajmował pozycje w rejonie miasteczka [[Nowyj Sanbek]], wykonując wypady na sowiecką stronę frontu. Pod koniec lipca 1942 r. brał udział w ponownym zdobyciu Rostowa nad Donem, po czym został podporządkowany niemieckiej 1 Armii Pancernej, działającej na północnym Kaukazie. Podczas walk w rejonie wsi Diwnoje nad rzeką [[Manycz (rzeka)|Manycz]] sotnik N. G. Nazarienko został ranny. Po wyleczeniu jego oddział wszedł w skład 16 Dywizji Zmotoryzowanej, atakującej w kierunku [[Morze Kaspijskie|Morza Kaspijskiego]]. Następnie jego oddział został przeniesiony do [[Wołgograd|Stalingradu]]. Kozacy brali udział m.in. w ciężkich walkach o fabrykę traktorów. Następnie walczyli w okolicach Rynok i Orłowki. 18 listopada skierowano ich w rejon styku niemieckiej 6 Armii i rumuńskiej 3 Armii, gdzie w rejonie chutora Mielo-Kletskij mieli prowadzić działania rozpoznawcze. Jednakże z powodu sowieckiej kontrofensywy Kozacy zostali zmuszeni do odwrotu pod Stalingrad, skąd z dużymi stratami udało im się w poł. grudnia wyrwać. 19 grudnia dołączyli do grupy bojowej płk. [[Helmuth von Pannwitz|Helmutha von Pannwitza]]. Pod koniec lutego [[1943]] r. oddział przeniesiono na [[Ukraina|Ukrainę]], gdzie w rejonie [[Chersoń|Chersonia]] został rozformowany, a jego żołnierze zasilili formowaną w [[Mława|Mławie]] [[1 Kozacka Dywizja Kawalerii|1 Kozacką Dywizję Kawalerii]].
|-
| 4129. || [[Kozacki Korpus Kadetów]] || Korpus został utworzony dopiero w poł. kwietnia [[1945]] r. w miasteczku [[Sant'Alessio]], w związku z czym działał jedynie kilka dni. Komendantem został płk Tiażelnikow, pochodzący z Kozaków astrachańskich. Początkowo zorganizowano cztery starsze klasy. Ogółem zamierzano stworzyć osiem klas. Po ukończeniu korpusu kadetów młodzi Kozacy mieli uczyć się dalej w [[1 Kozacka Szkoła Junkierska|1 Kozackiej Szkole Junkrów]]. Opracowano dla kadetów specjalny krój munduru z pagonami z 3 przeplatanymi przez siebie literami ''ККК''. Pierwszy nabór korpusu liczył ok. 50 dzieci kozackich. Musiały one przejść egzamin przed specjalną komisją. Nie zdążono rozpocząć żadnych zajęć. Po bombardowaniu lotniczym Sant'Alessio kadeci i kadra zostali rozpuszczeni. 30 kwietnia przemaszerowali oni wraz z pozostałymi oddziałami Kozackiego Stanu do [[Austria|Austrii]], gdzie poddali się Brytyjczykom. Następnie zostali przez nich w większości wydani Sowietom.
|-
| 4130. || [[Kozacki Stan]] || Uzbrojenie składało się z ok. 900 ręcznych i ciężkich karabinów maszynowych różnego pochodzenia, 95 średnich i ciężkich moździerzy głównie pochodzenia sowieckiego i niemieckiego, ponad 30 działek ppanc. 45 mm pochodzenia sowieckiego i 4 lekkich dział polowych 76,2 mm pochodzenia sowieckiego. Kozacy posiadali też [[Pancerfaust|panzerfausty]] i granatniki pochodzenia brytyjskiego. Kozacy stworzyli w północnych Włoszech własny organizm administracyjny ze „stolicą” w miasteczku [[Tolmezzo]], w którym funkcjonowały przedszkola i szkoły, korpus kadetów, szkoła junkrów, ośrodki zdrowia, warsztaty rzemieślnicze, sklepy, instytucje kulturalne (Muzeum Kozackie, Teatr Wojskowy), wydawnictwa (pismo „Kazaczja ziemla”), bank itd. Powołano kozacki krąg oficerski. Działały ośrodki religijne. Starano się utrzymywać dobre stosunki z miejscową ludnością włoską. Z powodu silnego zagrożenia partyzanckiego, a także zrzucania przez Sowietów spadochroniarzy – wywiadowców i dywersantów, w każdej stanicy sformowano oddziały samoobrony spośród mężczyzn mogących nosić broń. Nieliczni Kozacy zbiegli do włoskich partyzantów. Na jesieni 1944 r. utworzono z nich Batalion „Stalin” w składzie Brygady Partyzanckiej „Guido Picelli”.
|-
| 4131. || [[Kozacki oddział wywiadowczo-dywersyjny Abwehrkommando Nachrichtenbeobachter]] || Oddział został sformowany w grudniu [[1941]] r. w miasteczku Tawel koło okupowanego [[Symferopol]]u. Na jego czele stanął Sonderführer [[Iwan Szalibalijew (Szalibabajew)|Iwan N. Szalibalijew (Szalibabajew)]], b. pułkownik rosyjskiej armii. Oddział działał przy wywiadowczej komandzie Nachrichtenbeobachter (NBO) Abwehry, prowadzącej wywiad morski i działalność dywersyjną na obszarze [[Morze Czarne|Morza Czarnego]] i [[Morze Azowskie|Morza Azowskiego]]. Kozacy pełnili głównie funkcje antypartyzanckie i ochronne, w mniejszym zaś stopniu wywiadowczo-dywersyjne. Latem [[1942]] r. wzięli udział w 3 ataku na [[Sewastopol]]. W październiku [[1943]] r. wraz ze swoim macierzystym oddziałem NBO zostali przeniesieni na [[Ukraina|Ukrainę]].
|-
| 4132. || [[Kozacy astrachańscy]] || W [[1737]] roku władze Imperium zadecydowały o przeniesieniu części [[Kozacy nadwołżańscy|kozaków nadwołżańskich]] do Astrachania, formując z nich trzy oddziały, których zadaniem było eskortowanie kurierów i carskich urzędników. 28 marca [[1750]] roku utworzono pierwszy regiment kozaków astrachańskich. Żołnierzy, wraz z rodzinami osiedlono na prawym wybrzeżu Wołgi, na odcinku od Astrachania do Czarnego Jaru (miasteczko w obwodzie astrachańskim). W XIX wieku wojska kozackie na tym obszarze zwiększono, przenosząc tutaj kozaków z [[Wołgograd|Carycyna]], [[Kamyszyn]]a i [[Saratów|Saratowa]], a także przyjmując na służbę [[Tatarzy|Tatarów]] i [[Kałmucy|Kałmuków]]. W 1817 roku żołnierzy kozackich było tu już około 1600.
|-
| 4133. || [[Kozin (obwód rówieński)]] || Nieistniejący już dzisiaj murowany kościół, nieznanej fundacji, w 1738 roku oddany był przez [[Kajetan Amor Tarnowski|Kajetana Amora Tarnowskiego]] ojcom dominikanom prowincji polskiej<ref>{{SgKP|IV|553|Kozin, miasteczko prywatne}}</ref>.
|-
| 4134. || [[Kozłów (powiat garwoliński)]] || Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1440 r. 26 sierpnia 1526 r. otrzymała [[prawa miejskie]] nadane staraniem Marcina, Jana i Wiernosza Oborskich przez księżną Annę Mazowiecką. Po nieudanej lokacji, od 1576 r. ponownie wieś. W XVI wieku, równocześnie z lokacją miasta, na średniowiecznym kopcu wybudowano zamek dla rodziny Oborskich - Parysów. Został on zniszczony podczas potopu szwedzkiego. W latach 1526-1648 dobra Kozłowa, składały się z osady Kozłów oraz wsi: Górki i [[Gołełąki|Gołe Łąki]] i liczyły 90 [[Włóka (miara powierzchni)|włók]] ziemi, były w posiadaniu rodziny Parysów, dziedziców pobliskiego miasteczka Parysowa. W roku 1660 przeszły na własność Stanisława Linkhausa. W 1730 r. Kozłów był własnością Generała Renarda, w ich posiadaniu pozostawał do 1749 r., kiedy przeszedł w ręce [[Franciszek Bieliński (marszałek wielki koronny)|Franciszka Bielińskiego]], marszałka wielkiego koronnego. W XVIII w. od rodziny Bielińskich, Kozłów drogą kupna przeszedł w ręce Jana Marszłkowskiego. W 1823 r. kupił osadę [[Leopold Eysymont|Leopold Stanisław Eysymontt]], (1781-1852), major wojsk napoleońskich i [[Księstwo Warszawskie|Księstwa Warszawskiego]], Od 1832 r. mieszkał on w Kozłowie. Osada pozostawała w posiadaniu jego spadkobierców do 1885 r. W 1827 r. Kozlów liczył 27 domów i 200 mieszkańców, w 1860&nbsp;r. liczba domów zwiększyła się o jeden, a liczba mieszkańców wzrosła do 294 osób. W 1883 r. wieś liczyłą 24 gospodarstwa i 280 morgów ziemi. W 1921 r. w Kozlowie było 44 domy i 185 mieszkańców. Miejscowość nie została zbombardowana w 1939 roku przez Luftwaffe. W lipcu 1944 r. znajdowały się tu trzy stanowiska artylerii niemieckiej.
|-
| 4135. || [[Kołaczyce]] || Miasto lokowane przez króla [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkego]] w roku 1339. Kolejne pisemne wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1345 roku<ref>''Monografia miasteczka Kołaczyc'' z 1908 r. (W:)[[Władysław Sarna]], ''Opis powiatu jasielskiego'', Kraków 1939, s. 65.</ref>. Wymienia się też w nich Ostasza – kasztelana lubelskiego. Za panowania króla [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] Kołaczyce zostały założone przez [[Tyniec (Kraków)|benedyktynów tynieckich]] w [[1358]] roku<ref>Zbigniew Zyglewski, Polityka klasztorna Kazimierza Wielkiego, w: Kazimierz Wielki i jego państwo, 2011, s. 170.</ref>.
|-
| 4136. || [[Kołdyczewo]] || * w odległości 1,5 km od obozu w uroczysku [[Arabowszczyzna]] odkryto osiem 45-metrowych mogił. Podczas ekshumacji i ekspertyzy medycznej ustalono, że pogrzebano tu 5140 osób, w tym całą ludność żydowską miasteczka [[Stołowicze]];
|-
| 4137. || [[Kołki (obwód wołyński)]] || Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z [[1545]], status osiedla typu miejskiego posiada od [[1940]]. Liczy około 3900 mieszkańców, leży nad rzeką [[Styr]]. Za II RP miejscowość była siedzibą [[gmina Kołki (województwo wołyńskie)|gminy Kołki]]. W 1943 r. ośrodek partyzanckiej enklawy (tzw. [[Republika Kołkowska]]) utworzonej przez oddziały UPA. Na terenie Republiki Kołkowskiej nacjonaliści ukraińscy po zajęciu Kołek 13 czerwca 1943 dokonali zbrodni na Polakach - spalono około 40 osób w miejscowym drewnianym kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W tych zbrodniach w samym miasteczku zginęło łącznie 68 Polaków, 1 Ukrainiec i 6 Rosjan.
|-
| 4138. || [[Kołki (ujednoznacznienie)]] || * [[Kołki (obwód wołyński)|Kołki]]<ref>{{SgKP|IV|273|Kołki (1), miasteczko, pow. łucki}}</ref> − osiedle typu miejskiego na [[Ukraina|Ukrainie]], w [[obwód wołyński|obwodzie wołyńskim]], w [[rejon maniewicki|rejonie maniewickim]]
|-
| 4139. || [[Kołodno-Lisowszczyzna]] || W II połowie XVI w. wzmiankowane jako miasteczko, spadło do rangi wsi po najeździe tatarskim z 1579 r<ref name=Rakowski>Grzegorz Rąkowski, ''Wołyń. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część I'', Rewasz, Pruszków 2005, {{ISBN|83-89188-32-5}}, s. 421-422</ref>. 
|-
| 4140. || [[Kołodziszcze]] || '''Kołodziszcze''' ([[język białoruski|biał.]] ''Калодзішчы'', [[język rosyjski|ros.]] ''Колодищи'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[rejon miński|rejonie mińskim]], w [[Sielsowiet Kołodziszcze|sielsowiecie Kołodziszcze]].
|-
| 4141. || [[Kołos Karapysze]] || Klub w sezonie [[Mistrzostwa Ukrainy w piłce nożnej 1993/1994|1993/94]] debiutował w [[IV liga ukraińska w piłce nożnej|Przejściowej Lidze]]. Po zakończeniu rundy jesiennej klub przeniósł się do siedziby władz rejonowych - miasteczka [[Mironówka]] i już w rundzie wiosennej występował jako [[Nywa Mironówka]]<ref>{{Cytuj | url=http://ukranianfootball.narod.ru/1994/1993_94_px.html | tytuł=Чемпионат Украины 1993/94 - Переходная лига<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=ukranianfootball.narod.ru | data dostępu=2017-11-24}}</ref>.
|-
| 4142. || [[Kołos Kowaliwka]] || '''Kołos Kowaliwka''' ([[język ukraiński|ukr.]] Футбольний клуб «Колос» Ковалівка, ''Futbolnyj kłub „Kołos” Kowaliwka'') – [[Ukraina|ukraiński]] klub [[piłka nożna|piłkarski]], mający siedzibę w miasteczku [[Kowaliwka (rejon wasylkowski)|Kowaliwka]] w [[obwód kijowski|obwodzie kijowskim]]. Założony w roku [[2012]].
|-
| 4143. || [[Kołotowo]] || '''Kołotowo'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_IV/287 Kołotowo w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 23 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Kulautuva'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]] i w [[Rejon kowieński|rejonie kowieńskim]]. Liczy 1 367 mieszkańców (2001). 
|-
| 4144. || [[Kołtyniany (okręg tauroski)]] || '''Kołtyniany''' ([[język litewski|lit]]. ''Kaltinėnai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] w [[Rejon szyłelski|rejonie szyłelskim]], 19 km na wschód od [[Szyłele|Szyłeli]], 834 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Kołtyniany (okręg tauroski)|starostwa Kołtyniany]]. Znajduje się tu kościół, kaplica, poczta, szkoła, szpital i zachowana drewniana [[synagoga]].
|-
| 4145. || [[Kołtyniany (okręg wileński)]] || {{inne znaczenia|miasteczka na Litwie|[[Kołtyniany]]}}
|-
| 4146. || [[Kołtyniany]] || * [[Kołtyniany (okręg wileński)|Kołtyniany]] ([[język litewski|lit]]. ''Kaltanėnai'') – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], w [[okręg wileński|okręgu wileńskim]], w [[Rejon święciański|rejonie święciańskim]] 
|-
| 4147. || [[Kościelec (województwo małopolskie)]] || * [[1875]] – kościół odwiedził i opisał konserwator i badacz zabytków [[Władysław Łuszczkiewicz]], opisał także miejscowość i okolice: ''Wieś Kościelec leży w pobliżu Krakowa pod Proszowicami, o mile na wschód od tego miasteczka, pamiętnego burzliwemi zjazdami szlachty małopolskiej. Ziemia ta proszowicka, znana ze swojej urodzajności, wyżłabia się w te głębokie parowy o gliniastych brzegach, w których wiją się wązkie drożyny wiejskie, co właściwe piętno nadają krajobrazowi. Gęsto zasiadłe wsie zamieszkuje lud, którego strój jest typowym krakowskim, a lud ten przechowuje tradycyjnie dzieje swej ziemi(...). Wsi Kościelców jest wiele w dawnej Polsce. Ile wsi tych, tyle starych kościołów, bo nazwę przybrały osady te od przybytków Bożych tu wcześniej postawionych (...). Jest więc i tu stary kościół, na wzgórzu, wśród wsi proszowskiej, zasianej w parowie rozrzuconemi chatami o słomianych strzechach; błyszczy on ścianami swemi kamiennemi. Pokryty szczytowym dachem a otoczony kępą drzew, ma przy sobie dziwaczną dzwonnice, niedawno przy kościele postawioną; ale o ile to wszystko składa się w pewną malowniczą całość, jest tak zwyczajnem w tej okolicy, że zwiedzanie kościółka, ciekawości podróżnego nie budzi (...).''
|-
| 4148. || [[Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech]] || Dojście [[Adolf Hitler|Hitlera]] do władzy entuzjastycznie zostało przyjęte przez adwentystycznych liderów. [[Adolf Minck]] uznał to za ożywczy powiew ducha reformacji. Wilhelm Mueller uznał Hitlera za wybrańca Bożego{{odn|Alomia|2010|s=6}}. W latach 30. XX wieku adwentyści wspierali [[Adolf Hitler|Hitlera]] m.in. dlatego, ponieważ byli przekonani, że Hitler jest gwarantem wolności religijnej. W Friedensau, miasteczku z wysokim procentem adwentystów, 99,9% mieszkańców zagłosowało na [[Narodowy socjalizm|nazistów]] podczas wyborów parlamentarnych{{odn|Sicher|1977|s=15}}. Hitler cieszył się popularnością wśród adwentystów ze względu na wegetarianizm, unikanie alkoholu, kawy i herbaty{{odn|King|1982|s=92}}. Zdravko Plantak, adwentysta, przypuszcza, że wspieranie Hitlera wynikało z braku dostępu do wiarygodnych źródeł informacji{{odn|Plantak|1998|s=19}}. 26 listopada 1933 roku [[III Rzesza]] zabroniła prowadzenia legalnej działalności dla adwentystów oraz innych małych kościołów. Jednak po upływie zaledwie dwóch tygodni ponownie zalegalizowano adwentystów, ponieważ uznano, że jest to związek wyznaniowy o „pozytywnym” charakterze. 29 kwietnia 1936 roku państwo zabroniło prowadzenia działalności dla [[Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny|reformowanych adwentystów]]. Wkrótce potem zwierzchnicy ADS wydali dyrektywę, w której zabronili swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami{{odn|Schroder|2003}}. Z nakazu nazistowskiej władzy polecono wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy{{odn|Plantak|1998|s=20}}. Jednak nie wszyscy adwentyści posłuchali tego nakazu i w tajemnicy udzielali pomocy Żydom{{odn|Schroder|2003}}. 
|-
| 4149. || [[Kościół Chrystusa Dobrego Pasterza w Krościenku nad Dunajcem]] || Od dawna mały [[Kościół Wszystkich Świętych w Krościenku nad Dunajcem|kościół na rynku]] nie mieścił wiernych miasteczka. Starania o budowę nowego, dużego kościoła trwały ponad 100 lat{{r|KM}}. W tym czasie ścierały się różne koncepcje, polegające m.in. na rozbudowie starego kościoła, po budowę nowego kościoła na Zawodziu (po drugiej stronie [[Dunajec|Dunajca]]).
|-
| 4150. || [[Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Opatówku]] || Jest jedną z najbardziej charakterystycznych budowli miasta. Jego strzeliste wieże górują nad miasteczkiem i są widoczne z różnych stron w całej okolicy. Z dala wydają się wskazywać centralny punkt miejscowości. Jednak świątynia została zlokalizowana w średniowieczu poza rynkiem, co oznacza, że w przeszłości była bardziej związana z "castrum", czyli zamkiem należącym do [[Arcybiskupi gnieźnieńscy|arcybiskupów gnieźnieńskich]] niż z "oppidum", czyli miastem. Kolejne kościoły budowano w tym samym miejscu. Pierwszy kościół był prawdopodobnie drewniany. Nie zachowały się jednak żadne wzmianki o nim. Na jego miejscu ok. 1370 r. stanęła [[Gotyk|gotycka]], murowana, jednonawowa świątynia ufundowana przez [[arcybiskup]]a Jarosława Bogorię Skotnickiego, która otrzymała wezwanie św. Doroty. Według niektórych źródeł (X.L.A. Historia Opatówka. "Dobry Pasterz" 1931 nr 25) kościół był zbudowany na planie krzyża, który stanowiły: nawa główna i dwie boczne kaplice – św. Michała i św. Anny. Od wschodu budowlę zamykała murowana [[apsyda (architektura)|apsyda]], w której znajdowało się prezbiterium. Sklepienie nawy głównej było drewniane. Wejście do kościoła usytuowano po stronie zachodniej, a nad nim zbudowano niewielką wieżę. Według innych źródeł<ref>Ks. Witold Kujawski – ''Opatówek. "Ład Boży"'' wyd. 1986 nr 23</ref> kaplicę św. Anny wzniesiono z ofiar wiernych w I ćwierci XVII w. i była ona osobno [[Konsekracja kościoła|konsekrowana]]. W 1633 r. erygowano przy niej Bractwo św. Anny. Na początku XVIII w. w kościele znajdowały się 4 ołtarze; ołtarz główny był poświęcony Matce Boskiej Wniebowziętej. Jedynym zachowanym do dnia dzisiejszego ołtarzem jest prawdopodobnie ołtarz Krzyża Świętego. Nie wiadomo, gdzie mieścił się tryptyk ufundowany ok. 1460 r. przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem, świętych Mateusza i Wojciecha na skrzydłach bocznych i scenę Zwiastowania Najświętszej Marii Panny na zewnętrznych stronach skrzydeł. Tryptyk ten, zwany "Tryptykiem z Opatówka" jest obecnie własnością Muzeum Narodowego w Warszawie i znajduje się na ekspozycji Sztuki Gotyckiej. W 2000 r. opatowianie mogli obejrzeć to niezwykle piękne sakralne dzieło sztuki na wystawie "Madonny Tysiąclecia" w Muzeum Historii Przemysłu w Opatówku. Nie zachował się żaden wizerunek gotyckiego kościoła. W murze dzielącym prezbiterium od kaplicy św. Anny znajduje się niewielkie gotyckie okienko, które jest prawdopodobnie pozostałością średniowiecznej świątyni.
|-
| 4151. || [[Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie]] || Prowincjał polsko-litewski zakonu karmelitów trzewiczkowych ks. Marcin Charzewicz, za pośrednictwem ks. dr teologii Marcina Behma rejenta generalnego prowincji, nabył od ppłk Jana Weretyckiego i jego żony posiadłość w miasteczku Leszno pod Warszawą za kwotę 2000 ówczesnych złotych. Biskup poznański [[Stefan Wierzbowski]] 2 września 1682 w liście do prowincjała zakonu zezwolił karmelitom ''podnieść krzyż i odprawiać nabożeństwa'', co było równoznaczne z pozwoleniem na budowę kościoła i klasztoru. Zgodę na budowę wyrazili również bracia Leszczyńscy, właściciele Leszna, [[Bogusław Leszczyński (biskup łucki)|Bogusław]] – opat czerwiński i proboszcz płocki oraz [[Rafał Leszczyński (podskarbi wielki koronny)|Rafał]] – ojciec późniejszego króla [[Stanisław Leszczyński|Stanisława Leszczyńskiego]].
|-
| 4152. || [[Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Udziale]] || '''Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Udziale''' – [[kościół parafialny]] w [[Agromiasteczko|agromiasteczku]] [[Udział (miejscowość)|Udział]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Obwód witebski|obwodzie witebskim]].
|-
| 4153. || [[Kościół Opatrzności Bożej w Nowym Miasteczku]] || W zawiązku z tym, że po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] nowym mieszkańcom wystarczała jedna świątynia, zbór ewangelicki został opuszczony. W późniejszym czasie pełniła rolę magazynu. W związku z tym, z wyposażenia dotrwały do dnia dzisiejszego jedynie [[empora|empory]]. W drugiej połowie [[lata 80. XX wieku|lat 80. XX wieku]] parafia rzymskokatolicka przeprowadziła [[remont]], a [[kościół (budynek)|kościół]] został przywrócony dla kultu religijnego<ref>{{cytuj stronę | url = http://zielonogorskie.com/nowe-miasteczko-kosciol-opatrznosci-bozej/| tytuł = Nowe Miasteczko – Kościół Opatrzności Bożej| opublikowany = zielonogorskie.com| data dostępu = 2017-04-15}}</ref>.
|-
| 4154. || [[Kościół Paulinów w Niżniowie]] || Właściciel miasteczka oraz okolic, ks. [[Stanisław Wincenty Jabłonowski]] erygował tutaj parafię rzymskokatolicką w 1730<ref name=ASch243p/> lub 1740<ref>{{SgKP|VII|170|Niżniów, mko}}</ref>
|-
| 4155. || [[Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Miasteczku Krajeńskim]] || * [http://www.miasteczkokrajenskie.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&sub=51&menu=52&strona=1 Miasteczko Krajeńskie - informacje ogólne]
|-
| 4156. || [[Kościół Przemienienia Pańskiego w Dobromilu]] || '''Kościół Przemienienia Pańskiego w Dobromilu''' usytuowany jest przy drodze z [[Dobromil (obwód lwowski)|Dobromila]] do [[Niżankowice|Niżankowic]], nieco na uboczu centrum miasteczka. Powstał z fundacji rodziny Herburtów w XVI-XVII wieku, natomiast jego [[fasada]] pochodzi z około 1884 roku. Jest kościołem parafialnym Rzymskokatolickiej Parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Dobromilu.
|-
| 4157. || [[Kościół Saint-Martin w Cellier]] || Istniejący kościół zastąpił wcześniejszy, pochodzący z XV i XVI wieku, który w połowie XIX wieku okazał się zbyt mały dla rozrastającego się miasteczka. Zbudowany został w latach 1895–1896 pod kierunkiem architekta [[René Ménard]]a na miejscu dawnego cmentarza. Pozostał jednak nieukończony z powodu braku środków finansowych, śmierci architekta oraz wybuchu działań wojennych w związku z [[I wojna światowa|I wojną światową]]<ref name=mon>{{Cytuj stronę | url = http://www.culture.gouv.fr/public/mistral/merimee_fr?ACTION=CHERCHER&FIELD_1=REF&VALUE_1=PA44000042 | tytuł = Monuments historiques - Eglise paroissiale Saint-Martin | opublikowany = culture.gouv.fr | język = fr | data dostępu = 2017-03-29}}</ref><ref name=cel>{{Cytuj stronę | url = http://www.lecellier.fr/module-Contenus-viewpub-tid-2-pid-50.html | tytuł = Église Saint Martin du Cellier | opublikowany = lecellier.fr | język = fr | data dostępu = 2017-03-29}}</ref>. 
|-
| 4158. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Maternusa w Lubomierzu]] || '''Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Maternusa w Lubomierzu''' – barokowy kościół w [[Lubomierz]]u na Dolnym Śląsku, położony w najwyższym punkcie miasteczka na południowy zachód od rynku. Od zachodu do kościoła przylegają zabudowania poklasztorne. Główny kościół [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maternusa w Lubomierzu|parafii rzymskokatolickiej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Maternusa w Lubomierzu]].
|-
| 4159. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Czarnobylu]] || Po [[Powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]] władze rosyjskie zarządziły kasatę zakonu dominikanów znajdującego się w [[Czarnobyl]]u - od [[1832]] roku kościół był jedynie świątynią parafialną, którą odwiedzali nieliczni [[czarnobyl]]scy katolicy (do parafii oprócz Czarnobyla należało też 37 okolicznych wiosek, liczyła ona 507 wiernych w 1832 r. i 433 wiernych w 1869 r., z tego w samym miasteczku mieszkało niespełna 100 wiernych<ref name="Niedźwiedzki R., 2015">Niedźwiedzki R., 2015</ref>).
|-
| 4160. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Jezupolu]] || '''Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Jezupolu''' – zabytkowy rzymskokatolicki [[kościół (budynek)|kościół]] w dawnym miasteczku [[Jezupol]]u, obecnie [[osiedle typu miejskiego|osiedlu typu miejskiego]] w [[rejon tyśmienicki|rejonie tyśmienickim]] [[Obwód iwanofrankiwski|obwodu iwanofrankiwskiego]] na [[Ukraina|Ukrainie]].
|-
| 4161. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Buszczu]] || '''Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Buszczu''' – zabytkowa świątynia rzymskokatolicka, [[Kościół obronny|obronny kościół]] [[parafia]]lny w dawnym miasteczku [[Buszcze (obwód tarnopolski)|Buszcze]] (obecnie wieś w [[rejon brzeżański|rejonie brzeżańskim]] [[obwód tarnopolski|obwodu tarnopolskiego]] na [[Ukraina|Ukrainie]]). Dawniej w kościele znajdował się łaskami słynący [[obraz Matki Boskiej Buszczeckiej]]<ref>[http://www.raclawice.net/raclawice_slaskie-zabytki-2-kosciol_wniebowziecia_najswietszej_maryi_panny_sanktuarium_matki_boskiej_buszczeckiej.html Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Sanktuarium Matki Boskiej Buszczeckiej]</ref>.
|-
| 4162. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lublinie]] || Jest to budowla posiadająca konstrukcję węgłową, wzniesiona z drewna [[modrzew]]iowego, na zewnątrz jest oszalowana. Składa się z kwadratowej nawy, prostokątnego węższego [[prezbiterium]] z zakrystią i przedsionkiem - kruchtą. [[Dach]]y są pokryte [[gont]]em, nawę nakrywa [[dach dwuspadowy]] z sygnaturką w szczycie, prezbiterium nakrywa dach trójpołaciowy. Nawę i [[prezbiterium]] nakrywa sklepienie kolebkowe pozorne, [[zakrystia]] i [[kruchta]] nakryte są [[strop (budownictwo)|stopami]]. W zachodniej części nawy znajduje się chór muzyczny podparty 2 filarami, posiadający wejście z kruchty poprzez [[poddasze]]. Wnętrze nawy i [[prezbiterium]] są oświetlane przez 6 okien, [[poddasze]] oświetla okno półkoliste. [[Drzwi]] kolebkowe są nabijane guzami z kowalskimi okuciami<ref>{{cytuj stronę | url =http://www.miasteczko-muzealne.pl/index.php/miasteczko/przewodnik-interaktywny| tytuł = Przewodnik interaktywny| opublikowany =  Miasteczko prowincjalne Europy Środkowej w Muzeum wsi lubelskiej w Lublinie| język = pl | data dostępu = 2015-12-18}}</ref>.
|-
| 4163. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim]] || Pierwotnie [[Miasteczko Śląskie]] należało do parafii w Żyglinie. Mieszkańcy chcieli jednak, aby w mieście powstała samodzielna [[parafia]]. W 1898 r. rozważano, w związku z tym, rozbudowę [[Kościół św. Jerzego i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim|drewnianego kościoła pod wezwaniem św. Jerzego i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny]]. Ostatecznie w 1900 r. Królewska Rejencja postanowiła, że zostanie wybudowana nowa świątynia obok starej. Autorem projektu nowego kościoła został inspektor budowlany Hudemann. W dniu 3 września 1905 r. został poświęcony [[kamień węgielny]] pod budowę świątyni przez księdza Józefa Konieczkę z Radzionkowa. W dniu 5 listopada 1908 r. wybudowana świątynia została poświęcona. Suma była celebrowana przez żyglińskiego [[proboszcz]]a, księdza Kaspra Orlińskiego. W dniu 1 lutego 1914 r. została ustanowiona nowa [[parafia]] w [[Miasteczko Śląskie|Miasteczku Śląskim]]. W 1935 r. świątynia została zelektryfikowana. W 1937 r. wprowadzono do kościoła [[relikwie]] bł. Bronisławy. W 1941 r. na potrzeby wojenne zostały zarekwirowane dwa [[Dzwon kościelny|dzwony]]. W 1948 r. świątynia otrzymała [[Dzwon kościelny|dzwon]] pochodzący z innego kościoła. W dniu 18 września 1966 r. świątynia została konsekrowana przez biskupa [[Herbert Bednorz|Herberta Bednorza]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://miasteczko-fara.org/historia_murowanego_kosciola.html|tytuł=Historia kościoła murowanego|opublikowany=Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim|data dostępu=2013-03-24}}</ref>.
|-
| 4164. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Ostrorogu]] || Nadanie kościoła braciom czeskim potwierdził Jan, syn Jakuba Ostroroga, w 1569 roku. Dokument ten wskazuje, jak bogato uposażono kościół (domki, szkoła, ogrody tamże, rola i łąka w mieście, łąka w Wielonku, ogród w Piaskowie, jezioro przy jeziorze Mormin, łąka w Kluczewie, dziesięciny z miasta i wsi). Zbór braci w Ostrorogu dotykały wielkie klęski: w 1555 roku palił się Ostroróg, a w pożarze ucierpiał również kościół. Pożar zniszczył kościół również w 1589 r. Kolejny pożar w 1595 r. strawił całe miasto, kościół i budynki plebańskie, jednak dzięki hojności [[Ostrorogowie|Ostrorógów]] oraz bogatych rodzin szkockich, które te ziemie w XVI wieku zamieszkiwały, po każdym pożarze kościół wznoszono w jeszcze bardziej okazałej postaci. W Ostrorogu znajdowało się seminarium braci czeskich, archiwum i biblioteka. Sytuacja jednak zmieniła się po 1632 roku, kiedy to po wymarciu Ostrorogów i oddaniu tych terenów w dzierżawę bez opieki dziedziców kościół został przejęty przez katolików. <ref name=":5" /><ref name=":4">{{Cytuj|autor=Józef Łukaszewicz|tytuł=O kosciołach Braci Czeskich w dawnej Wielkiejpolsce|data=1835-01-01|data dostępu=2016-08-25|wydawca=Pompejusz Karol|url=http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=3099&from=&dirids=1&ver_id=&lp=1&QI=9789C4D587B0FE254BFD2571E9ABD60F-1}}</ref> Działo się to w 1636 roku w sobotę św. Anny, za sprawą księdza kanonika Andrzeja Świniarskiego, który jak podaje opis wizytacji z 1641 r., narażając życie swoje kościół otoczony wojskiem przez "heretyków" odebrał wraz kilkoma duchownymi. Ten sam opis mówi o tym, że kościół jest pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, Jana Chrzciciela i Ewangelisty oraz św. Andrzeja apostoła. <ref name=":8" /> Po odebraniu kościoła braciom czeskim, jeszcze przez jakiś czas odbywali oni nabożeństwa na zamku w Ostrorogu. W 1660 roku Ostroróg przeszedł w ręce rodziny katolickiej, a zbór braci czeskich ostatecznie upadł. Wraz z upadkiem zboru podupadło miasteczko, wyprowadziły się bogate rodziny szkockie, zlikwidowana została biblioteka, seminarium, archiwum. <ref name=":5" /><ref name=":4" />
|-
| 4165. || [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łodzi]] || Na ogrodzonym terenie przykościelnym pierwotnie znajdował się mały [[Cmentarz staromiejski w Łodzi|cmentarz staromiejski]] – przez kilka wieków jedyna katolicka nekropolia w niewielkim miasteczku, jakim była Łódź do lat 20. XIX w. Wobec gwałtownego wzrostu liczby ludności, który nastąpił w związku z rozwojem Łodzi jako miasta przemysłowego, władze miasta zostały zmuszone do założenia nowego, znacznie większego cmentarza w innym miejscu. Mały cmentarz staromiejski został zamknięty i uległ stopniowej likwidacji{{r|KAI_cmentarz}}.
|-
| 4166. || [[Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Stroniu Śląskim]] || Usytuowany jest na niewielkim wzniesieniu w centrum miasteczka pomiędzy ulicami: Turystyczną, Kościuszki i Sportową, ok. 100 m na południowy zachód od budynku Urzędu Miasta i Gminy w Stroniu Śląskim, będącego [[Pałac w Stroniu Śląskim|dawnym pałacem dworskim]]{{r|staffa}}. Kościół jest budowlą nieorientowaną, zwróconą fasadą w kierunku podjazdu do pałacu, stanowiącą dominantę architektoniczną znacząco wzbogacającą jego otoczenie{{r|staffa}}.
|-
| 4167. || [[Kościół Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Klewaniu]] || Kościół jako [[Kościół farny|farny]] został zbudowany w latach [[1610]]-[[1630]] z fundacji właściciela miasteczka [[Jerzy Czartoryski|ks. Jerzego Czartoryskiego]]. Po spłonięciu został odbudowany i rozbudowany przez [[Izabela Czartoryska|Izabelę Czartoryską]]. Prymas [[Kazimierz Florian Czartoryski]] przywiózł z Rzymu relikwię [[Święty Bonifacy|św. Bonifacego]].
|-
| 4168. || [[Kościół Św. Trójcy w Magierowie]] || '''Kościół pw. Św. Trójcy''' – zabytkowy dawny [[Kościół łaciński|rzymskokatolicki]] kościół parafialny znajdujący się przy ul. Łesia Martowycza, 2 w dawnym miasteczku [[Magierów (obwód lwowski)|Magierowie]], obecnie [[osiedle typu miejskiego|osiedlu typu miejskiego]] na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]], w [[rejon żółkiewski|rejonie żółkiewskim]]. 
|-
| 4169. || [[Kościół Świętego Krzyża w Vinci]] || '''Kościół Świętego Krzyża w Vinci''' – [[średniowiecze|średniowieczny]] kościół znajdujący się we włoskim miasteczku [[Vinci (Włochy)|Vinci]] w prowincji [[Florencja]]. 
|-
| 4170. || [[Kościół Świętej Trójcy w Niżankowicach]] || '''Kościół pw. Świętej Trójcy w Niżankowicach''' – [[Gotyk|gotycki]] [[Kościół (budynek)|kościół]] [[parafia]]lny, usytuowany na [[plac]]u w dawnym miasteczku [[Niżankowice (Ukraina)|Niżankowice]] na [[Ukraina|Ukrainie]] (obecnie [[osiedle typu miejskiego]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]], w [[rejon starosamborski|rejonie starosamborskim]]) 2 kilometry od granicy [[Ukraina|Ukrainy]] i [[Polska|Polski]], przy drodze wiodącej do [[Dobromil (obwód lwowski)|Dobromila]]. 
|-
| 4171. || [[Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Toruniu]] || W [[1641]] r. [[Zakon Braci Mniejszych|reformaci]] próbowali osiąść przy [[kościół św. Wawrzyńca w Toruniu|kościele św. Wawrzyńca]] przed Bramą Chełmińską w [[Toruń|Toruniu]] co spowodowało gwałtowny sprzeciw władz miejskich oraz konkurencyjnego zakonu [[bernardyni|bernardynów]]. Dzięki protekcji biskupa chełmińskiego [[Kasper Działyński|Kaspra Działyńskiego]] kilka lat spędzili w jego toruńskiej kamienicy. Dzięki staraniom [[Stanisław Sokołowski (kasztelan)|Stanisława Sokołowskiego]] z Wielkiej Wrzący, kasztelana bydgoskiego i starosty dybowskiego, uzyskano zgodę królewską na lokalizację klasztoru po przeciwnej stronie [[Wisła|Wisły]], na terenie wsi Piaski, u granic miasteczka [[Podgórz (Toruń)|Podgórza]] (obecnie ul. Poznańska), gdzie osiedli w prowizorycznych zabudowaniach 3 października [[1644]] r. Konsekracja kościoła p. w. świętych Piotra i Pawła miała miejsce 22 czerwca [[1659]] r., jednak prace budowlane trwały jeszcze do [[1661]] r. W międzyczasie w niewykończonym klasztorze podczas oblężenia załogi szwedzkiej w Toruniu przez siły polskie w czasie [[Potop szwedzki|Potopu]], od września do 5 listopada [[1658]] r. przebywała królowa [[Ludwika Maria Gonzaga|Ludwika Maria]] ze swym dworem, której krótko towarzyszył król [[Jan II Kazimierz Waza|Jan Kazimierz]].
|-
| 4172. || [[Kościół Świętych Marcina i Mikołaja w Kuflewie]] || Według wizytacji z 1603 r. kościół wybudowany w 1515 spalił się po pewnym czasie. Został on odbudowany na nowo, w innym miejscu, w 1542 przez Wernera Oborskiego, a poświęcił go biskup poznański [[Sebastian Branicki]]. Jak wynika z dokumentów, już w 1528 nazwa parafii brzmiała Kuflew. Proboszczem w tych latach był Maciej Beda, zmarły w 1531, a w wykazie 9 miejscowości kuflewskich nie ma wsi Stok, z czego wynika, że włączono ją do gruntów założonego w 1521 na prawie magdeburskim miasteczka Kuflew. Jak wynika z dokumentów, w 1603 kościół parafialny posiadał cztery [[ołtarz]]e i dwie kaplice, a jego uposażeniem były, oprócz [[folwark]]u w Kuflewie, dziesięciny z Kuflewa, Woli Sufczyńskiej, Sokolnik, Rudki i Pobiela. Kościół ten ok. 1620 był tak zniszczony i spustoszony, że nie można było go naprawić, dlatego wdowa po Janie Oborskim, właścicielka miejsca, postawiła obok niego nowy kościół z sosnowych belek. Była to już trzecia świątynia. 15 grudnia 1629 ówczesny biskup poznański [[Maciej Łubieński]] poświęcił go pod wezwaniem Świętych Stanisława, Marcina i Marii Magdaleny.
|-
| 4173. || [[Kościół ścięcia św. Jana Chrzciciela i św. Trójcy w Budzynku]] || W 1517 r. ówczesny właściciel miasteczka Międzyrzec (Budzynek) – Jakub Leźnicki dokonał sprzedaży z prawem wykupu łęczyckiemu klasztorowi dominikanów, czynszu rocznego za 35,5 grzywny zapisanego na kapitałach ze swoich dóbr dziedzicznych miasta Budzynek, wsi Woźniki, zwanej Budzynek, sąsiednich dwóch wsi o nazwie Moszkowice. Tym samym pośrednimi właścicielowi miasta Budzynek aż do spłaty długu przez sprzedającego stali się dominikanie łęczyccy. Wszystko wskazuje na to, że to bracia zakonni wybudowali ok. połowy XVI w. pierwszą kaplicę. Jest nią współczesne – ośmioboczne prezbiterium wtopione w bryłę dzisiejszej świątyni. Analiza architektoniczna przeprowadzona przy konserwacji budowli wykazała, że użyte materiały jak i styl łączenia budulca wskazuje na XVI-wieczną metrykę tej części kościoła. Za dominikańską fundacją kaplicy przemawia późniejsze wezwanie kościoła, ponieważ kult św. Jana Chrzciciela był bardzo rozpowszechniony w tym konwencie i wiele klasztorów tego bractwa w Europie nosi wezwanie św. Jana Chrzciciela. Nie brakuje także innych hipotez, pośród których oktagonalna kaplica miała być w przeszłości oratorium eremickim, co również wiąże się z życiem zakonnym. Inna teoria widzi w budowli kaplicę myśliwską, co nie jest do końca wykluczone, gdyż w przeszłości tereny na południe od Budzynka pokrywały jeszcze pod koniec XVIII w. liczne lasy. Niemniej według źródeł pisanych{{doprecyzuj|data=2016-04|jakich?}} dominikanie łęczyccy byli właścicielami miasteczka jeszcze pod koniec XVI w., a ich związek z powstaniem kaplicy sławiącej kult św. Jana Chrzciciela jest najbardziej prawdopodobny.
|-
| 4174. || [[Kościół św. Aleksego w Iwieńcu]] || * {{cytuj książkę |nazwisko = Kozilewicz| imię = ks. Jan | tytuł = [http://www.iwieniec.eu/zarys/index.html Krótki zarys dziejów kościołka zbudowanego na cmentarzu katolickim w miasteczku Iwieńcu gubernji Mińskiej.] | url = | wydawca = parafia św. Aleksego w Iwieńcu | miejsce = [[Iwieniec]]| rok = 1909| strony = | isbn = |język =pl}}
|-
| 4175. || [[Kościół św. Anny w Rakowie (powiat kielecki)]] || Reformaci zostali sprowadzeni do Rakowa w 1641, w celu nawracania zwolenników [[arianizm]]u ([[bracia polscy]]). Szczególnie w tej działalności misyjnej wsławił się zakonnik Bonawentura Dzierżanowski, który ''obchodził wsie i miasteczka, gorącymi kazaniami ludzi napominając, aby się strzegli ariańskiej sekty''<ref>W. Urban, ''Znaczenie Rakowa w siedemnastowiecznym ruchu ariańskim'', [w:] ''Raków ognisko arianizmu'', pod red. S. Cynarskiego, Kraków 1968, s. 212 - 213.</ref>. W niedługim czasie, bo już przed 1649, klasztor skasowano.
|-
| 4176. || [[Kościół św. Doroty w Licheniu Starym]] || Pierwsze wzmianki o kapelanach z Lichenia datuje się na rok 1232, jednak przełomowy jest tutaj rok 1415, kiedy to pochodzący z tych terenów biskup poznański [[Andrzej Łaskarz]] ufundował w Licheniu Starym parafię i kościół ku czci [[Dorota z Cezarei|świętej Doroty z Cezarei, Panny i Męczenniczki]], będącej patronką jego matki. W połowie XV w. Licheń był określany w dokumentach jako miasteczko, które w późniejszych wiekach należało do różnych rodów. Najazd Szwedów w roku 1655 położył kres temu stanowi – ludność wsi wymordowano, a świątynię zniszczono. W 1728 odbudowano kościół, jednak w roku 1800 ówczesny dziedzic Lichenia – hrabia Łącki polecił go ze względu na zły stan świątyni rozebrać i z jego inicjatywy postawiono nowy kościół. Od roku 1819 Licheń przeszedł w ręce rodu Kwileckich, którzy od początku uznali istniejący kościół za zbyt mały. Planowali więc wybudować nowy, murowany. Zubożenie ludności w Polsce pod zaborami nie sprzyjało jednak tym zamysłom. W roku 1845 małżonka Hektora Kwileckiego hrabina Izabella von Tauffkirchen zu Engelburg und Guttenburg (lady in waiting Królowej Bawarskiej) położyła wprawdzie kamień węgielny pod istniejący obecnie kościół, rolę głównego kościoła parafii przejęła przycmentarna kaplica (kościół MB Częstochowskiej), jednak nie wiadomo ile lat trwałaby budowa kościoła, gdyby nie objawienia.
|-
| 4177. || [[Kościół św. Jakuba Apostoła w Lublinie]] || '''Kościół św. Jakuba Apostoła w Lublinie''' – zabytkowy [[Barok|późnobarokowy]] rzymskokatolicki kościół murowany z [[XVIII wiek]]u znajdujący się w [[Lublin]]ie przy ul. Głuskiej 145 (dawna ul. Lubelska). Pod względem historycznym lokalizowany jest na terenie dawnego miasteczka [[Głusk (Lublin)|Głusk]] lub dawnej wsi [[Abramowice Kościelne]] (obecnie dzielnice Lublina)<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.tnn.pl/rozdzial.php?idt=210&idt_r=1353| tytuł = Budownictwo miasteczka Głusk| data dostępu = 2011-04-12| autor = Marek Stasiak}}</ref>.
|-
| 4178. || [[Kościół św. Jakuba Większego (Červený Kostelec)]] || W 1591 roku uległ zniszczeniu w czasie [[pożar]]u miasteczka, odnowiono go dopiero kilkadziesiąt lat później, w 1668. W latach 1744–1754 przebudowano go w stylu [[barok]]owym, pod kierunkiem [[Kilián Ignác Dientzenhofer|Kiliána Ignáca Dientzenhofera]] i [[Franz Kermer|Franza Kermera]].
|-
| 4179. || [[Kościół św. Jana Bożego w Warszawie]] || [[Bogusław Leszczyński (podkanclerzy koronny)|Bogusław Leszczyński]] w 1650, w swoim miasteczku dziedzicznym Leszno pod Warszawą, ufundował kościół i klasztor ''bonifratellom'' jak ówcześnie nazywano bonifratrów. Pierwszym przeorem klasztoru był neapolitańczyk ks. Modest Genoino popularny w Warszawie chirurg. Fundacja była skromna a miejsce zbyt oddalone od centrum stolicy. Bonifratrów wsparli bracia [[Tobiasz Morsztyn]] – łowczy wielki koronny i Jan Jędrzej Morsztyn – [[referendarz (historia)|referendarz]].
|-
| 4180. || [[Kościół św. Jana Chrzciciela we Wsielubiu]] || * Za kościołem ostatni właściciel miasteczka Józef O'Rourke zbudował kaplicę grobową w [[Architektura klasycystyczna|stylu klasycystycznym]] z [[portyk]]iem.
|-
| 4181. || [[Kościół św. Jana i Katarzyny w Świerzawie]] || '''Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Katarzyny Aleksandryjskiej''' (niem. ''Kirche der hlg. Johannes und Katharina von Alexandrien''<ref>[http://www.grenzgebiete.net/Kultur/Sakral/Kirche/sch%C3%B6nau-an-der-katzbach-kirche-der-hlg-johannes-und-katharina-von-alexandrien/ Schönau an der Katzbach. Kirche der hlg. Johannes und Katharina von Alexandrien | Grenzgebiete.net<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>) – mieści się w [[Świerzawa|Świerzawie]]. Jest to najcenniejszy zabytek miasteczka. Powstał w II połowie [[XIII wiek|XIII]] wieku i do dziś przetrwał w prawie niezmienionym wyglądzie. Ewenementem jest, że obiekt romański zachował się w tak dobrym stanie. 
|-
| 4182. || [[Kościół św. Jerzego i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim]] || * [http://www.miasteczko-fara.org/  Strona główna parafii]
|-
| 4183. || [[Kościół św. Jerzego w Oberzell]] || |Plik:Reichenau StGeorg 02.png|Wskrzeszenie syna wdowy z miasteczka Naim
|-
| 4184. || [[Kościół św. Jerzego w Wornianach]] || Kościół otacza ogrodzenie z bramą wejściową, łączące się z dwoma symetrycznie ustawionymi względem świątyni budynkami z 1770: murowaną plebanią i domem aptekarza. W obydwu zachowały się oryginalne sienie, klatki schodowe i sklepienia krzyżowe na kondygnacji parterowej. Taki kompleks architektoniczny jest częścią barokowego układu całego miasteczka, obok kompleksu pałacowego Abramowiczów (niezachowanego w pierwotnej postaci - pałac spłonął po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]], przetrwały obiekty gospodarcze i część parku) oraz położonego między nimi placu z domami mieszkalnymi<ref name="gr"/>.
|-
| 4185. || [[Kościół św. Karola Boromeusza w Pińsku]] || Kościół wzniesiono w latach 70. i 80. [[XVIII wiek]]u dla zgromadzenia świeckich księży [[Bartolomici|bartolomitów]], zwanych również bartoszkami lub komunistami, których lokowano w miasteczku w 1695. W 1835 zgromadzenie zostało skasowane, a świątynia przejęta przez cerkiew prawosławną. W 1920 budynek zwrócono kościołowi katolickiemu, który umieścił w nim siedzibę parafii (1925). Po wojnie odebrany wiernym i zaniedbany. W 1989 świątynia przeszła gruntowny remont, po którym ulokowano w niej czynną do dzisiaj salę koncertową będącą filią [[Filharmonia|Filharmonii]] w [[Brześć|Brześciu]]. W katach 1912-1917 rektorem kościoła Karola Boromeusza był późniejszy biskup Piński [[Kazimierz Bukraba]].
|-
| 4186. || [[Kościół św. Katarzyny Męczennicy w Poddębicach]] || Najczęściej utrwalaną częścią kościoła przez malarzy, rysowników, szkicowników i fotografów jest zachodnia [[fasada]], która dominuje nad miasteczkiem, rzeką i pastwiskami. Widać to doskonale jadąc do Poddębic ul. Kaliską (od strony [[Poznań|Poznania]]) lub przemierzając pobliskie wsie ([[Praga (powiat poddębicki)|Praga]], [[Klementów]], [[Chropy]]).
|-
| 4187. || [[Kościół św. Katarzyny w Oppenheim]] || Położone nad [[Ren]]em miasteczko, od XIII do XVI stulecia [[wolne miasta Rzeszy|Wolne Miasto Rzeszy]], znane jest z długiej tradycji uprawy [[winorośl]]i oraz handlu [[wino|winem]]. Kościół powstał na terenie założonego w [[1234]] Nowego Miasta, sąsiadującego z najstarszą częścią miasta skupioną wokół kościoła [[Święty Sebastian|św. Sebastiana]]. Ponieważ o władzę świecką w Oppenheim ubiegali zarówno jak biskupi [[Wormacja|Wormacji]], jak arcybiskupi [[Moguncja|Moguncji]] wywołało to spór. Interweniował [[Ryszard z Kornwalii]], który w [[1256]] podzielił Oppenheim pomiędzy zwaśnionymi biskupstwami. Nowe Miasto otrzymał [[Zygfryd III z Eppstein]]u. Nie korzyści gospodarcze, silne aspiracje miasta, wzrost ludności a ambitne aspiracje arcybiskupa mogunckiego były powodami aby zrealizować, jak się okazało, jedną z największych inwestycji w okresie gotyku na terenie [[Arcybiskupstwo Moguncji|arcybiskupstwa mogunckiego]]. To wielkie przedsięwzięcie wymagało zdolnych architektów, kamieniarzy oraz strzechy budowlanej.
|-
| 4188. || [[Kościół św. Kazimierza w Nowej Wilejce]] || Przez 90 lat była to jedyna [[Parafia św. Kazimierza w Nowej Wilejce|parafia]] w miasteczku [[Nowa Wilejka]], a później w dzielnicy [[Wilno|Wilna]]. Msze święte w kościele odbywają się w języku polskim.
|-
| 4189. || [[Kościół św. Klemensa w Borowie Polskim]] || '''Kościół św. Klemensa w [[Borów Polski|Borowie Polskim]]''' w [[Nowe Miasteczko (gmina)|gminie Nowe Miasteczko]], w [[powiat nowosolski|powiecie nowosolskim]] ([[województwo lubuskie]]). [[Kościół (budynek)|Kościół]] filialny [[parafia św. Marii Magdaleny w Nowym Miasteczku|parafii pw. św. Marii Magdaleny]] w [[Nowe Miasteczko|Nowym Miasteczku]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://kuria.zg.pl/index.php?option=com_k2&view=item&id=704:nowe-miasteczko-parafia-pw-sw-marii-magdaleny&Itemid=808 | tytuł = Nowe Miasteczko - Parafia pw. św. Marii Magdaleny | opublikowany = kuria.zg.pl | data dostępu = 2016-05-31}}</ref>, [[dekanat Kożuchów]], [[diecezja zielonogórsko-gorzowska]].
|-
| 4190. || [[Kościół św. Marii Magdaleny w Wyszogrodzie]] || W końcu [[XIV wiek]]u rozpoczyna się kariera miasta [[Fordon (dzielnica Bydgoszczy)|Fordonu]], które powstało ok. 2 km na wschód od Wyszogrodu. Pierwszą [[Lokacja (historia)|lokację]] przeprowadził książę [[Władysław Opolczyk]] 21 października 1382 r. i drugą [[Władysław II Jagiełło|Władysław Jagiełło]] 4 lipca 1424 r. W obu dokumentach zostały potwierdzone, a nawet rozszerzone przywileje kościoła. Do czasu [[Lokacja (historia)|aktu lokacyjnego]] [[Władysław II Jagiełło|Jagiełły]] w [[1424]] r. opiekę duszpasterską nad mieszkańcami miasteczka sprawowali nadal księża kościoła św. Marii Magdaleny. Na nabożeństwa mieszczanie udawali się do Wyszogrodu. Później mieszczanie podjęli starania o wybudowanie własnego [[Kościół parafialny|kościoła parafialnego]]. Pierwsza świątynia w Fordonie została wybudowana przed [[1435]] r., gdyż pod tą datą wymienia się pierwszego miejscowego księdza Piesheńskiego.
|-
| 4191. || [[Kościół św. Mikołaja Biskupa w Dubinie]] || Na dubińskiej budowli są wzorowane: [[kościół św. Rocha w Poznaniu]], [[kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzycach Wielkich]], [[kościół św. Antoniego Padewskiego w Ostrowie Wielkopolskim]] i [[kościół św. Mikołaja w Mosinie]] zaprojektowane przez tego samego architekta<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.przewodnik-katolicki.pl/?page=nr&nr=383&cat=61&art=15209|tytuł=W miasteczku nad Orlą|opublikowany=Przewodnik Katolicki|język=pl|data dostępu=2012-12-29}}</ref>.
|-
| 4192. || [[Kościół św. Mikołaja w Nowotańcu]] || Ustalenie granic [[parafia|parafii]] nastąpiło w dekrecie biskupim w roku [[1668]]. Według tego dokumentu parafia obejmowała miejscowości: Nowotaniec i [[Nagórzany|Zagórzany]], [[Nadolany]] i [[Wygnanka (województwo podkarpackie)|Wygnanka]], Nagórzany, [[Pielnia]], Bukowsko wieś i miasteczko, [[Bełchówka]], [[Kamienne]], [[Karlików]], [[Płonna (województwo podkarpackie)|Płonna]], [[Przybyszów (województwo podkarpackie)|Przybyszów]], [[Wisłok Wielki|Wisłok]], [[Moszczaniec]], [[Darów]], [[Puławy (województwo podkarpackie)|Puławy]], [[Wola Sękowa]], [[Wola Jaworowa]], [[Radoszyce (województwo podkarpackie)|Radoszyce]], [[Wolica (powiat sanocki)|Wolica]]. Podział ten obowiązywał do poł. XVIII wieku. Pożar z [[1714]] r. zniszczył drewniany [[kościół (budynek)|kościół]], który spłonął z całym wyposażeniem. Nowy murowany kościół w miejscu spalonej świątyni powstał dzięki fundacji rotmistrza Józefa Bukowskiego w roku [[1745]], konsekrowany przez biskupa Siekarowskiego. Kościół otoczony jest murem z kamienia łamanego.
|-
| 4193. || [[Kościół św. Olafa w Kirkjubøur]] || '''Kościół św. Olafa''' (''[[Język farerski|far.]] Ólavskirkjan'') to najstarszy budynek tego typu na [[Wyspy Owcze|Wyspach Owczych]]. Mieści się on w wiosce [[Kirkjubøur]], na [[Wyspa|wyspie]] [[Streymoy]], w okolicach największego [[Miasto|miasta]] [[archipelag]]u, [[Thorshavn]]. Jest jednym z trzech zabytków tego miasteczka, którymi bardzo szczycą się [[Farerczycy]]. Pozostałe to: [[Kirkjubøargarður]] i [[Katedra Magnusa]].
|-
| 4194. || [[Kościół św. Paragoriusza w Noli]] || '''Kościół św. Paragoriusza w Noli''' (wł. ''La chiesa di San Paragorio'') – kościół znajdujący się poza średniowiecznymi murami miasteczka [[Noli]] we Włoszech. Jest to zabytek [[architektura romańska|architektury romańskiej]]. Od 1890 roku jest wpisany na listę włoskich zabytków państwowych.
|-
| 4195. || [[Kościół św. Rafała Kalinowskiego w Warszawie]] || Świątynia została wzniesiona pod koniec [[XIX wiek]]u jako [[cerkiew (budynek)|cerkiew]] [[prawosławie|prawosławna]] pod wezwaniem świętego [[Jakub Apostoł|Jakuba Apostoła]]. Pełniła ona rolę świątyni [[Siły zbrojne|garnizonowej]] dla pobliskiego miasteczka, jakie powstało przy poligonie artyleryjskim wojsk [[Imperium Rosyjskie|carskich]]. Parafię tworzyli zatem przeważnie żołnierze służący w miejscowym garnizonie. Cerkiew [[Poświęcenie kościoła|konsekrowano]] w dniu 11 stycznia 1896 roku. 
|-
| 4196. || [[Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Dunajowie]] || '''Kościół p.w. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Dunajowie''' – zabytkowy rzymskokatolicki [[kościół (budynek)|kościół]] [[parafia]]lny w dawnym miasteczku [[Dunajów|Dunajowie]] (obecnie wieś w rejonie przemyślańskim obwodu lwowskiego na Ukrainie). 
|-
| 4197. || [[Kościół św. Tekli w Dobrzycy]] || : ''Po zgorzeniu miasteczka, kościoła z dzwonami'' 
|-
| 4198. || [[Kościół św. Wincentego à Paulo i klasztor misjonarzy w Śmiłowiczach]] || Zespół klasztorny znajdował się na skraju miasteczka [[Śmiłowicze]], przy gościńcu [[Mińsk]]-[[Czerwień (Białoruś)|Ihumeń]]. Jego fundatorka, Marcybella Zawiszanka z [[Ogińscy|Ogińskich]], sprowadziła księży ze [[Zgromadzenie Misji|Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego à Paulo]] i umieściła ich przy drewnianym kościele, obiecując pieniądze na budowę murowanych budynków. Prace budowlane przy budowie nowego kościoła i klasztoru trwały w latach 1767-1791. W roku 1774 wybudowano piętrowy, murowany gmach domu misyjnego (klasztoru), a poświęcenie kościoła pod wezwaniem [[Wincenty à Paulo|św. Wincentego à Paulo]] odbyło się w roku 1785. W wyniku [[rozbiory Polski|rozbiorów Rzeczypospolitej]] zespół klasztorny znalazł się na terytorium [[Imperium Rosyjskie]]go. Do 1831 przy klasztorze działała szkoła misjonarska. W 1832 w ramach represji za [[powstanie listopadowe]] klasztor został zamknięty przez władze, a kościół przekazany parafii katolickiej. Po [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] kościół został odebrany katolikom i przekazany prawosławnym. W 1867 poświęcony jako prawosławna cerkiew Św. Trójcy, jednak w wyniku braku finansowania szybko popadł w ruinę.
|-
| 4199. || [[Kościół św. Wojciecha w Garbowie]] || * ''Wieś i miasteczko. Materiały do architektury polskiej'', t.1. Warszawa 1916.
|-
| 4200. || [[Kościół świętej Barbary (Kutná Hora)]] || '''Kościół świętej Barbary''' (często nazywany też [[katedra|katedrą]], [[język czeski|czes.]] ''Chrám svaté Barbory'') – [[gotyk|gotycka]] świątynia w miejscowości [[Kutná Hora]] ([[Czechy]]). W 1995 wraz z innymi zabytkami miasta została wpisana na [[lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę dziedzictwa kulturowego UNESCO]]. Wymiary świątyni wynoszą 70 na 40 metrów. Jest jedną z atrakcji turystycznych miasteczka – przez turystów określana jest często jako "grzbiet brontozaura", "obóz tureckiego sułtana" albo "szczyty Andów patagońskich"<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Adamczak |imię= S.| nazwisko2= Firlej |imię2= K. |tytuł= Czechy|wydawca=  |miejsce= Bielsko-Biała |rok= 2008|strony=| isbn= 978-83-7513-144-4}}</ref>.
|-
| 4201. || [[Kościółki (Babia Góra)]] || Nazwa Kościółków wiąże się z podaniem, znanym w okolicy, o miasteczku czy też wsi, która zapadła się w głąb ziemi za grzechy jej mieszkańców. Od czasu do czasu słychać tu dobywający się spod ziemi dźwięk dzwonów, a niektórzy widzieli podobno szczyty wież kościelnych, usiłujących wydostać się na powierzchnię.
|-
| 4202. || [[Koźminek (województwo wielkopolskie)]] || * [[1441]] – miasteczko przeszło na własność Wojciecha z [[Pakość|Pakości]], później do książąt [[Racibórz|raciborskich]]
|-
| 4203. || [[Kożangródek]] || (z wyjątkiem miasta stołecznego Warszawy), 1932</ref> ([[język białoruski|biał.]] ''Кажан Гарадок'') –  [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[rejon łuniniecki|rejonie łuninieckim]] [[obwód brzeski|obwodu brzeskiego]], na [[Polesie|Polesiu]], dawniej miasto i centrum klucza kożangródzkiego.
|-
| 4204. || [[Kraina Chichów]] || Tomasz Abbey, skromny nauczyciel, jest wielbicielem twórczości pisarza dla dzieci, Marshalla France’a. Pasję swą dzieli z [[lalkarz|lalkarką]] Saxony. Chcąc napisać biografię France’a zabiera ją do miasteczka Gallen, gdzie twórca spędził całe życie. Wkrótce poznają córkę pisarza, a także całą społeczność niewielkiego i bardzo dziwnego miasteczka. Dla przykładu wszyscy hodują tu [[bulterier]]y i mają zadziwiająco mało szacunku do śmierci. Poza tym są przesympatyczni i bardzo życzliwi dla młodych ludzi. Sielankowa atmosfera ma jednak swoją przyczynę. Tomasz dowiaduje się, że Marshall France wymyślił całą społeczność miasteczka, a kolejne wydarzenia potwierdzają siłę jego kreacji. Niestety, France zmarł, nie dokończywszy dzieła, a w bieg wydarzeń zaczynają się wkradać elementy nieprzewidywalności. I tu jest miejsce dla Tomasza - mieszkańcy miasteczka wierzą, że dobrze napisana biografia ożywi pisarza. Sielanka wkrótce jednak zmienia się w horror, gdy Tomasz przestanie być potrzebny.
|-
| 4205. || [[Kraina Hi-Lo]] || Tuż po 2. wojnie światowej najlepsi przyjaciele Big Boy Matson (Woody Harrelson) i Pete (Billy Crudup) wracają do domu i okazuje się, że połowa mieszkańców w ich miasteczku Hi-Lo jest zatrudniona przez właściciela wielkich stad bydła Jima Eda Love'a (Sam Elliott). Big Boy i Pete wolą hodować bydło po kowbojsku, jak za dawnych czasów na Dzikim Zachodzie, co powoduje gwałtowne konflikty w Hi-Lo.
|-
| 4206. || [[Kraina wiecznego szczęścia]] || Po śmierci przyjaciela z dzieciństwa starzejący się [[fotografia|fotograf]] Robert Garfield przybywa do [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]], w którym dorastał. Na pogrzebie kolegi dowiaduje się o śmierci swojej przyjaciółki. To sprawia, że mężczyzna powraca myślami do wakacji [[1960]] roku. Ożywają wspomnienia tamtych magicznych chwil. Wspomina on swoich pierwszych prawdziwych przyjaciół, pierwszą miłość i pierwszy pocałunek. Od śmierci ojca przed sześciu laty, życie jedenastoletniego chłopca jest pełne trosk i zawodów. Największym zmartwieniem Boba jest jego matka, Liz. Jest ona zbyt pochłonięta uciekającą młodością, oraz ambicjami zawodowymi, aby spędzić czas z coraz więcej rozumiejącym chłopcem. W tym wieku największym marzeniem jej syna jest – podobnie, jak marzenia wielu chłopców w tym wieku – [[rower]]. Lecz Liz wydaje większość swoich zarobków na nowe sukienki, zamykając oczy na pragnienia Boba. Jedyna ucieczka chłopca pozwalająca zapomnieć o frustracjach życia rodzinnego to szczera przyjaźń z dwoma rówieśnikami, Carol oraz Sully. Pewnego dnia w domu Bobby'ego pojawia się nowy [[sublokator]], Ted Brautigan, który wprowadza w życie chłopca i jego matki odrobinę [[magia|magii]] i tajemniczości. Ów tajemniczy i obdarzony ponadnaturalnymi zdolnościami mężczyzna zajmuje się chłopcem. Wypełnia w jego życiu lukę spowodowaną śmiercią ojca. Równocześnie w bardzo subtelny sposób kształtuje zainteresowania Bobby'ego i formuje jego charakter.
|-
| 4207. || [[Kraina śniegu (film 2004)]] || Rok 1937. Na lapońskim odludziu mieszka sadystyczny stolarz-garbus Knövel wraz z córką Iną i śmiertelnie chorą żoną Hilmą. Po jej zgonie bita i psychicznie maltretowana córka zastępuje mu żonę.  Dręczona, buntuje się wreszcie, a kiedy poznaje tajemniczego przybysza z daleka – pasterza Arona, tym bardziej postanawia zerwać chorobliwą zależność od ojca. Ponieważ ten staje na przeszkodzie jej uczuciu i planom na przyszłość, w akcie rozpaczy morduje Knövela. Śmiercią tą napiętnowany jest przyszły związek z Aronem – kiedy bowiem pełen nadziei udaje się on do najbliższego miasteczka po zakupy na ślub, ginie pod lodem jeziora nie docierając do Iny, daremnie oczekującej jego powrotu. Jednakże wbrew przeciwnemu losowi rodzi jego syna, a później dochowuje się i wnuków. 
|-
| 4208. || [[Kraj Lovecrafta]] || W 1998 roku pojawił się suplement zatytułowany „Dead Reckonings”, w którym Chaosium definiuje Kraj Lovecrafta jako „terytorium ulokowane w północnowschodnim [[Massachusetts]]. Najważniejsza jego część rozciąga się wzdłuż doliny rzeki Miskatonic – od [[Dunwich (Lovecraft)|Dunwich]] na zachodzie, aż do [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]] w pobliżu [[Arkham]], [[Kingsport (Lovecraft)|Kingsport]] i Martin’s Beach<ref>''Dead Reckonings'', Kevin Ross & Shannon Appel, red.</ref>”. Jeśliby w tej wyliczance zastąpić Martin’s Beach miasteczkiem [[Innsmouth]] byłaby to także lista najważniejszych [[Lokacja (historia)|lokacji]].
|-
| 4209. || [[Krajenka]] || Miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie [[30 stycznia]] [[1945]] roku i spalone w 70%. Ucierpiała zabudowa, zakłady, urządzenia komunalne. Spłonęło stare centrum miasteczka, wiele zabytkowych budynków. W wyniku [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Krajenka ponownie znalazła się w granicach Polski. Niemieckojęzyczna ludność miasta została wysiedlona do Niemiec. Odbudowy Krajenki podjęto się dopiero w latach 50. [[XX wiek|XX]] wieku, a do lat 60. była już odbudowana. Obecnie Krajenka jest niewielkim ośrodkiem przemysłowym i handlowym w powiecie złotowskim.
|-
| 4210. || [[Krakinów]] || '''Krakinów''' ([[język litewski|lit]]. ''Krekenava'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]] w [[Rejon poniewieski|rejonie poniewieskim]], na południowy zachód od [[Poniewież]]a, 2003 mieszkańców (2001). Siedziba [[gmina Krakinów|gminy Krakinów]], znajduje się tu także kościół, kaplica, gimnazjum, poczta, muzeum i dyrekcja [[Park Regionalny Krakinów|Parku Regionalnego Krakinów]] (park krajobrazowy).
|-
| 4211. || [[Krakopol]] || '''Krakopol''' ([[język litewski|lit.]] ''Krokialaukis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg olicki|okręgu olickim]] w [[Rejon olicki|rejonie Olita]], położone ok. 21 km na północny zachód od [[Olita|Olity]] i 10 km na północny wschód od [[Simno|Simna]], nad rzeką [[Pierszałka|Pierszałką]], dopływem [[Niemen]]u. Siedziba [[starostwo Krakopol|starostwa Krakopol]].  
|-
| 4212. || [[Kralice na Hané]] || '''Kralice na Hané''' ([[język niemiecki|niem.]] Kralitz in der Hanna) – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Prościejów|powiecie Prościejów]], w [[Kraj ołomuniecki|kraju ołomunieckim]], w [[Morawy|morawskim]] regionie [[Haná]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1487 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4213. || [[Kranewo]] || Znajduje się około 30 kilometrów od [[Warna|Warny]] i około 8 od [[Złote Piaski|Złotych Piasków]]. Kranewo jest małym, turystycznym miasteczkiem, znajduje się w niewielkiej zatoce. Nad jego piaszczystą plażą znajduje się wiele hoteli. Wybudowane jest w miejscu starożytnej twierdzy, która później włączona została do systemu obronnego od przylądku Kaliakra do przylądku Emona. 
|-
| 4214. || [[Krasiczyn]] || '''Krasiczyn''' – obecnie wieś (dawniej miasteczko) w [[województwo podkarpackie|województwie podkarpackim]], w [[powiat przemyski|powiecie przemyskim]], siedziba [[Krasiczyn (gmina)|gminy Krasiczyn]]. Miejscowość jest położona nad [[San]]em 10 km na zachód od [[Przemyśl]]a, u podnóża [[Pogórze Przemyskie|Pogórza Przemyskiego]]. Była dawną rezydencją [[Magnateria polska|magnaterii polskiej]].
|-
| 4215. || [[Krasna (Litwa)]] || '''Krasna''' ([[język litewski|lit.]] ''Krosna'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], w [[okręg olicki|okręgu olickim]], w [[Rejon łoździejski|rejonie łoździejskim]], 10 km na zachód od [[Simno|Simna]]. Siedziba [[gmina Krasna|gminy Krasna]]. 
|-
| 4216. || [[Krasna]] || * [[Krasna (Litwa)|Krasna]] ([[język litewski|lit.]] ''Krosna'') – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], w [[okręg olicki|okręgu olickim]], w [[Rejon łoździejski|rejonie łoździejskim]]
|-
| 4217. || [[Krasne (rejon buski)]] || {{Inne znaczenia|miasteczka w rejonie buskim|[[Krasne|inne znaczenia tej nazwy]]}}
|-
| 4218. || [[Krasnobród]] || W [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] miejsce potyczek cofających się armii polskich z Niemcami. Na miejscowym cmentarzu leży 500 poległych żołnierzy polskich. W zabudowaniach klasztoru mieścił się szpital dla żołnierzy polskich i niemieckich. 23 września [[1939]] miała tu miejsce szarża [[25 Pułk Ułanów Wielkopolskich|25 Pułku Ułanów Wielkopolskich]] podpułkownika Stachlewskiego, którzy w okolicy Kaplicy "Na Wodzie" stoczyli zwycięską [[Bitwa pod Krasnobrodem (1939)|bitwę]] z kawalerią niemiecką, opanowując miasteczko (to prawdopodobnie arena ostatniej bitwy między oddziałami konnymi w historii [[II wojna światowa|II wojny światowej]]). Przez pewien czas Krasnobród był okupowany przez wojska sowieckie.
|-
| 4219. || [[Kraszna]] || Źródła Kraszny znajdują się na wysokości 565 m n.p.m.na północnych zboczach szczytu [[Măgura Priei]] (997 m n.p.m.) w [[Góry Meseș|górach Meseș]]. Rzeka zakolami płynie na północny zachód przez Kotlinę Şimleu Silvaniei i wypływa na [[Równina Samoszu|Równinę Samoszu]] – brzeżną część [[Wielka Nizina Węgierska|Wielkiej Niziny Węgierskiej]]. W okolicy wsi [[Ágerdómajor]] przecina granicę węgiersko-rumuńską i łagodnie zmienia kierunek na północny. Na terenie Węgier Kraszna oddziela region [[Nyírség]] na zachodzie od [[Równina Satmarsko-Berehowska|Równiny Satmarsko-Berehowskiej]] na wschodzie. Od połowy biegu Krasznie w odległości kilku kilometrów towarzyszy od wschodu dopływ [[Samosz]]u [[Homorod]]. Kraszna uchodzi do Cisy w miasteczku [[Vásárosnamény]]. 
|-
| 4220. || [[Krasław]] || Miasteczko zaczęło się intensywnie rozwijać dopiero w XVIII w. gdy swoją opieką otoczył je [[Jan Ludwik Plater]] - wojewoda, starosta i kasztelan inflancki. To on założył tutaj główną rezydencję [[Platerowie|Platerów]], co za skutkowało tym, że miasteczko stało się jednym z wielu promieniujących punktów polskości skupiających życie z "Inflant Polskich". Miasto po Janie Ludwiku przejął jego syn - [[Konstanty Ludwik Plater]], którego wkład w rozwój miasta był jeszcze większy: powstały ratusz i kramy, szpital, pałac i biblioteka. Konstanty Ludwik ufundował wzniesiony w latach 1755-1767 kościół według projektu [[Antoni Paracco|Antonia Paracco]], do którego po krótkim czasie trafiły [[relikwie]] św. Donata (biskupa Euorei w greckim [[Epir]]ze). Świątynia ta miała stać się katedrą biskupiej diecezji inflanckiej, jednak uniemożliwił to pierwszy rozbiór [[I Rzeczpospolita|Polski]] w [[1772]] roku, po którym ziemie Inflant zostały odłączone od Państwa polskiego. 
|-
| 4221. || [[Kraśniczyn]] || Pierwsze wzmianki o Kraśniczynie pojawiły się [[1564]] r. Był on wówczas najmniejszym miasteczkiem w [[powiat krasnostawski|powiecie krasnostawskim]]. Znajdował się w nim [[Rynek (urbanistyka)|rynek]] i [[karczma]]<ref>[http://www.krasnystaw-powiat.pl/main.php?menu=powiat&tab=info&gmina=krasniczyn ''Powiat Kraśniczyn'', Starostwo Powiatowe w Krasnymstawie]</ref>.
|-
| 4222. || [[Kreischberg]] || '''Kreischberg''' – szczyt w [[Alpy Gurktalskie|Alpach Gutktalskich]], paśmie [[Alpy Noryckie|Alp Noryckich]], części [[Alpy Wschodnie|Alp Wschodnich]]. Leży w środkowej [[Austria|Austrii]], w [[Styria|Styrii]], w [[Powiat Murau|powiecie Murau]], blisko granicy z [[Karyntia|Karyntią]]. Na zboczach góry Kreischberg i sąsiadującej z nią [[Rosenkranzhöhe]] (2118 m) znajduje się [[ośrodek narciarski]]. U podnóży Kreischberg leży miasteczko [[Murau]].
|-
| 4223. || [[Kremnica]] || * [http://www.kremnica.sk/ miasteczko Kremnica] – {{Lang|sk|en|de}}
|-
| 4224. || [[Kretingalė]] || '''Kretingalė''' – [[miasteczka na Litwie|miasteczko]] n [[Litwa|Litwie]], w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]], w [[Rejon kłajpedzki|rejonie kłajpedzkim]]. W 2011 roku liczyło 936 mieszkańców<ref>{{Cytuj stronę | url = http://statistics.bookdesign.lt/table_125_03.htm?lang=lt | tytuł = Lietuvos respublikos 2011 metų gyventojų ir būstų surašymo rezultatai – Klaipėdos apskritis | data dostępu = 2017-04-22 | opublikowany = | język = lt}}</ref>.
|-
| 4225. || [[Krew niewinnych]] || '''Krew niewinnych''' (tytuł [[Język angielski|oryg.]] ''Cherry Falls'') – [[film fabularny]] (hybryda [[horror]]u, [[Dreszczowiec|thrillera]] i – w stopniu minimalistycznym, acz zauważalnym – [[czarna komedia|czarnej komedii]]) produkcji [[Stany Zjednoczone|amerykańskiej]]. Powstały w [[2000 w filmie|2000]] roku [[ironia|ironiczny]] [[slasher]], opowiadający historię sennego miasteczka Cherry Falls, w którym nieoczekiwanie zaczyna dochodzić do morderstw popełnianych na [[Dziewictwo|dziewicach]].
|-
| 4226. || [[Krewo]] || '''Krewo''' ([[język białoruski|biał.]] Крэва, ''Krewa'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskim]], w [[rejon smorgoński|rejonie smorgońskim]].
|-
| 4227. || [[Kristian Hude]] || Porzuciwszy studia, Hude zaczął poszukiwać pracy. Z nieukończonymi studiami humanistycznymi najbardziej oczywistym wyborem okazała się posada nauczyciela domowego. W latach 1894-1896 nauczał w Brøderup na [[Bornholm]]ie, przenosząc się następnie bliżej domu rodzinnego, do Lorup k. [[Sorø]], gdzie pracował ok. 1896-1897{{r|Eva Tønnesen 10}}. W tym okresie zainteresował się fotografią, która z początku była dla niego niczym więcej niż zwykłym hobby. Hude kupił aparat fotograficzny i każdą niedzielę spędzał przemierzając okoliczne wsie i miasteczka, fotografując zabytkowe kościoły. Wkrótce miało się okazać, że jego hobby stanie się także jego powołaniem. Podczas wakacji Hude fotografował swoje rodzinne miasto, Roskilde, zaczynając od [[Katedra w Roskilde|lokalnej katedry]]. W 1894 zastrzegł sobie [[prawa autorskie]] do czterech fotografii katedry i miasta Roskilde{{r|Eva Tønnesen 10}}. Pomimo popularności, jaką się cieszył jako nauczyciel, Hude postanowił porzucić tę profesję dla swojej nowej pasji, z której postanowił uczynić także źródło swego utrzymania.
|-
| 4228. || [[Krndija]] || '''Krndija''' - pasmo gór niskich i wzgórz w południowej części [[Kotlina Panońska|Kotliny Panońskiej]], w północnej [[Chorwacja|Chorwacji]] ([[Slawonia|Slawonii]]). Należy do grupy [[panońskie góry wyspowe|panońskich gór wyspowych]]. Na zachodzie poprzez przełęcz między miasteczkami [[Orahovica]] i [[Kutjevo]] łączy się z górami [[Papuk (góry)|Papuk]]. Na wschodzie stopniowo opada w nizinę, sięgając do miasta [[Vinkovci]]. Od północnego wschodu i wschodu zamyka [[Kotlina Pożeska|Kotlinę Pożeską]].
|-
| 4229. || [[Kroki (Litwa)]] ||  |opis zdjęcia                 = Fragment miasteczka
|-
| 4230. || [[Kroki]] || * [[Kroki (Litwa)|Kroki]] (Krakės) – miasteczko na Litwie
|-
| 4231. || [[Krokowa]] || Krokowa wraz z miejscowościami ościennymi [[Minkowice (województwo pomorskie)|Minkowicami]], [[Goszczyno (powiat pucki)|Goszczynem]] tworzy zwarty obszar zabudowany o charakterze małomiasteczkowym. Znajdowała się tu stacja końcowa linii kolejowej [[Puck]] – Krokowa.
|-
| 4232. || [[Kroll]] || Marcin Kroll ([[Olaf Lubaszenko]]), żołnierz [[zasadnicza służba wojskowa|zasadniczej służby wojskowej]], w tajemniczych okolicznościach [[dezercja|dezerteruje]] z [[jednostka wojskowa|jednostki wojskowej]] na kilka dni przed pokazowymi manewrami. Dowództwo za wszelką cenę chce uniknąć nagłośnienia tego faktu, ponieważ nie ucichły jeszcze głosy domagające się wyjaśnienia [[samobójstwo|samobójstwa]] "Chudego" ([[Tadeusz Szymków]]), innego szeregowego "kota", nad którym znęcali się starsi żołnierze. Porucznik Arek ([[Bogusław Linda]]) otrzymuje rozkaz odnalezienia dezertera i sprowadzenia go do jednostki. Wyrusza nocą do rodzinnego miasteczka Krolla i do pomocy angażuje kaprala Wiadernego ([[Cezary Pazura]]). 
|-
| 4233. || [[Kronborg]] || Zamek Kronborg w przeszłości był królewską rezydencją i siedzibą garnizonu wojskowego, a ostatnio służy jako bogate w dokumenty, modele statków i instrumenty nawigacyjne Muzeum Morskie. Goście spacerują brukowanymi uliczkami pośród starych domów portowego miasteczka i chodzą po wałach. Zaś tradycja wystawiania "Hamleta" jest hołdem dla Szekspira. Chlubą zamku są również królewskie apartamenty. [[Renesans]]owy styl holenderski umeblowania, dwa renesansowe [[globus]]y i najdłuższa sala w Europie licząca 62 m. 
|-
| 4234. || [[Kronie]] || '''Kronie''' ([[język litewski|lit.]] ''Kruonis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]] w [[Rejon koszedarski|rejonie Koszedary]], położone kilka kilometrów na wschód od rzeki [[Niemen]] i ok. 20 km. od [[Koszedary|Koszedarów]]. Siedziba [[starostwo Kronie|starostwa Kronie]]. 
|-
| 4235. || [[Kronika prowincjonalna]] || Akcja filmu rozgrywa się w małym prowincjonalnym miasteczku na południu Albanii, w okresie [[transformacja ustrojowa|transformacji ustrojowej]]. Do kraju wraca po dłuższej przerwie [[malarstwo|malarz]], który próbuje odnaleźć nić porozumienia z ludźmi, których okres transformacji zmienił nie do poznania. W tej roli wystąpił znany albański skrzypek, od lat mieszkający we [[Francja|Francji]], dla którego była to pierwsza przygoda z filmem fabularnym.
|-
| 4236. || [[Kronika w kamieniu]] || Pierwowzorem dzieła była powieść ''Qyteti i jugut'' (Miasto południa), wydana w 1967. Akcja powieści rozgrywa się w małym miasteczku na południu Albanii, w okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Każdy z rozdziałów rozpoczyna fragment urzędowej kroniki miasta, przedstawiający kolejny epizod z jego dziejów. Właściwym narratorem jest mały chłopiec, [[alter ego]] autora. Razem z nim śledzimy prześladowania Albańczyków w czasie [[Królestwo Albanii (protektorat włoski)|włoskiej okupacji]], krótki okres okupacji greckiej i przejęcie kontroli nad miastem przez wojska niemieckie.
|-
| 4237. || [[Kronika wielkopolska]] || Następnie autor przeszedł do rządów [[Mieszko III Stary|Mieszka Starego]], protoplasty Piastów wielkopolskich. Chociaż opowiadanie o tym władcy oparte jest na tekście Wincentego Kadłubka, uwidacznia się w nim w sposób najwyraźniejszy różnica podejścia obu kronikarzy. Obok wcześniej znanych faktów i dat z panowania tego władcy, autor ''Kroniki wielkopolskiej'' dodał wiele informacji o osiągnięciach Mieszka, takich jak fundacje [[Opactwo Cystersów w Lądzie|klasztoru w Lądzie]] czy [[Bazylika kolegiacka Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kaliszu|kolegiaty w Kaliszu]]. Zatuszował też niewygodne dla obrazu Mieszka wydarzenia, na przykład przyczyny utraty przez księcia władzy nad Krakowem{{odn|Skibiński|2012|s=265}}. Zdaniem kronikarza: ''Książę Mieszko został usunięty raczej skutkiem prześladowania i zdrady swoich niż przez siły zbrojne brata. W roku Pańskim 1179, opuszczony niemal przez wszystkich, ustąpił równocześnie z ojczyzny i królestwa, zadowalając się wraz z żoną i trzema synami miasteczkiem Raciborzem. Spada nań wiele nieszczęść''{{odn|Abgarowicz|2010|s=114}}.
|-
| 4238. || [[Kronika zapowiedzianej śmierci]] || Głównym bohaterem powieści jest Santiago Nasar, o którym od początku książki wiadomo, że ma zostać zabity. Mordercy - bracia Vicario - zgodnie z niepisanym prawem zemsty muszą stanąć w obronie honoru swojej siostry, która rzekomo straciła dziewictwo przez Nasara. Ludność miasteczka, w którym rozgrywa się akcja powieści, doskonale wie o planach bliźniaków Vicario, jednak nie reaguje, a tym samym pozwala na śmierć Nasara.
|-
| 4239. || [[Kroniki domowe]] || * Plenery filmu kręcono w [[Nowe Miasto nad Pilicą|Nowym Mieście nad Pilicą]], w którym 10 lat później zapowiedziano budowę miasteczka filmowego.
|-
| 4240. || [[Kroniki portowe]] || Quoyle opisuje swoje życie jako pasmo niepowodzeń i beznadziejnej pustej egzystencji. Do czasu, gdy zostaje zmuszony do wyjazdu wraz z małą córeczką daleko na północ, do Kanady, skąd pochodzi jego rodzina. Tam, gdzie znana jest historia jego przodków, gdzie za sprawą pochodzenia ma pewną swoją pozycję w lokalnej społeczności miasteczka, gdzie poznaje tajemnice życia w [[Nowa Fundlandia|Nowej Fundlandii]] i niezwykłe dzieje swojej rodziny, jego życie zmienia się.
|-
| 4241. || [[Kroniki włoskie]] || Utwory te publikowane były osobno, dopiero później zaczęto je łączyć w zbiór. Główny cykl został napisany w Paryżu w latach 1836-39, w czasie urlopu autora, wówczas konsula Francji w zabytkowym miasteczku [[Civitavecchia]] we Włoszech. Urlop miał trwać trzy miesiące, a rozciągnął się do trzech lat. Cykl wywodzi się ze starych włoskich manuskryptów, które Stendhal (Henri Beyle) odkrył i dał do skopiowania w 1833 roku, gdy nudził się po prawie trzech latach urzędowania w tym małym porcie nad Morzem Tyrreńskim. Te opowieści z czasów Renesansu, pełne przemocy i namiętności, zainspirowały go i wykorzystał je, dodając raz mniej, raz więcej od siebie. Kanon: ''Vittoria Accoramboni, Rodzina Cenci, Księżna Palliano, Ksieni z Castro'' - ukazał się w czasopiśmie ''Revue des Deux Mondes'' w latach 1837-39 anonimowo albo pod pseudonimem. Pierwszy zbiór (bez ''Księżnej Palliano'') został opublikowany w grudniu 1839 roku jako ''L'Abbesse de Castro par M. de Stendhal''. Na owych "starych rękopisach o zżółkłym atramencie", jak nazwał je autor, oparte są też dwa utwory wydane pośmiertnie, ''Trop de faveur tue'' i ''Suora Scolastica''. Polskie wydanie z 1983 roku (Książka i Wiedza) ich jednak nie zawiera, natomiast jest tam włączone opowiadanie ''Vanina Vanini'' (pierwodruk w ''Revue de Paris'', 1829), z czasów karbonariuszy, czyli praktycznie współczesne. Tak wyglądało francuskie wydanie z 1855 roku, zatytułowane po raz pierwszy ''Kroniki włoskie'', przez kuzyna Stendhala i wykonawcę jego testamentu, Romaina Colomba. Wydawcą był Michel Lévy. Wydanie z 1947 roku obejmowało wszystkie wymienione dotąd utwory oraz ''San Francesco a ripa'' (1831).
|-
| 4242. || [[Krosno]] || * miasteczko uzdrowiskowe [[Iwonicz-Zdrój]]
|-
| 4243. || [[Kroszyn]] || '''Kroszyn''' ([[język białoruski|biał.]] ''Крошын'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód brzeski|obwodzie brzeskim]], w [[rejon baranowicki|rejonie baranowickim]]. Położony jest na prawym brzegu rzeki [[Szczara|Szczary]], lewym dopływie [[Niemen|Niemna]]. 730 mieszkańców (2010), 266 gospodarstw domowych (2005).
|-
| 4244. || [[Krościenko nad Dunajcem]] || Krościenko jest miejscowością turystyczną, doskonałą bazą wypadową do wycieczek w [[Pieniny]], [[Gorce]] i [[Beskid Sądecki]]. W miasteczku znajduje się także jedna z końcowych przystani spływu [[Przełom Dunajca|Dunajcem]].
|-
| 4245. || [[Kroże]] || '''Kroże''' ([[język litewski|lit.]] ''Kražiai'', [[Język żmudzki|żmudz.]] ''Kražē'') – miasteczko na [[Żmudź|Żmudzi]] położona w [[Okręg szawelski|okręgu szawelskim]] pomiędzy [[Wornie|Worniami]] i [[Rosienie|Rosieniami]].
|-
| 4246. || [[Krucemburk]] || '''Krucemburk''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Havlíčkův Brod|powiecie Havlíčkův Brod]], w [[Kraj Wysoczyna|kraju Wysoczyna]]. 1 stycznia 2014 liczyła 1577 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4247. || [[Krucjaty północne]] || Zainspirowany przez niemieckich kupców, którzy wówczas szli śladami starych tras kupieckich [[Wikingowie|wikingów]], mnich [[Augustyn Meinhard z Holsztynu]] wylądował w 1180 roku u ujścia rzeki [[Dźwina|Dźwiny]] w obecnej Łotwie, w miasteczku [[Ikšķile|Ikskile]] (obecnie pod Rygą) uzyskał tytuł biskupa ikskilskiego, a następnie w 1186 roku został konsekrowany na pierwszego biskupa całej Liwonii.
|-
| 4248. || [[Krugerandy]] || Jest to opowieść o losach bohaterów z małego miasteczka, którzy właśnie wchodzą w dorosłe życie.
|-
| 4249. || [[Kruki (okręg mariampolski)]] ||  |opis zdjęcia                 = Panorama miasteczka
|-
| 4250. || [[Kruki (okręg szawelski)]] || '''Kruki'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|IV|725}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Kriukai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon janiski|rejonie janiskim]], w pobliżu granicy z [[Łotwa|Łotwą]]. Liczy 602 mieszkańców (2001).
|-
| 4251. || [[Krukienice]] || '''Krukienice''' ([[Język ukraiński|ukr.]] ''Крукеничі'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]], w [[rejon mościski|rejonie mościskim]]. Liczy 994 mieszk.
|-
| 4252. || [[Krupica]] || '''Krupica''' ([[język białoruski|biał.]] ''Крупіца'', [[język rosyjski|ros.]] ''Крупица'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[rejon miński|rejonie mińskim]], w [[Sielsowiet Krupica|sielsowiecie Krupica]].
|-
| 4253. || [[Krupie]] || '''Krupie'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|IV|730}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Kruopiai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon okmiański|rejonie okmiańskim]]. Liczy 614 mieszkańców (2001).
|-
| 4254. || [[Krustpils]] || W 1920 miasteczko uzyskało prawa miejskie i swój herb (mury miejskie z krzyżem). Po wybudowaniu w 1962 mostu przez Dźwinę włączone w granice pobliskiego miasta [[Jēkabpils]] jako jego prawobrzeżne przedmieście.
|-
| 4255. || [[Krwawa wróżba]] || Dwunastoletnia Pamela ([[Nicole Muñoz]]) spędza wakacje z matką i jej nowym partnerem. Ich apartament sąsiaduje z lokalem, w którym mieszka tajemnicza dziewczynka. Dzieci szybko się zaprzyjaźniają. Wkrótce nowa koleżanka opowiada Pameli mroczną historię, która wydarzyła się w miasteczku wiele lat temu.
|-
| 4256. || [[Krwawe gody]] || Inspiracją dla napisania „Krwawych godów” był artykuł w jednym z hiszpańskich dzienników z 25 lipca 1928 roku. Gazeta opisywała morderstwo w miasteczku Níjar w prowincji Almería. W dniu ślubu Francisca Cañadas Morales<ref>{{Cytuj|autor=Ediciones El País|tytuł=La novia de 'Bodas de sangre' falleció  en Níjar|czasopismo=EL PAÍS|data=1987-07-10|data dostępu=2017-05-31|url=http://elpais.com/diario/1987/07/10/cultura/552866412_850215.html|język=es}}</ref> uciekła ze swoim kuzynem. Wkrótce w odległości ośmiu kilometrów od domu panny młodej znaleziono ciało owego kuzyna z ranami postrzałowymi. W związku z morderstwem zatrzymano Casimiro Pérez Pino, pana młodego. Wkrótce okazało się, że nie on był winny zbrodni, lecz jego brat, jak i szwagier panny młodej, José Pérez Pino. Historia ta odbiła się głośnym echem wśród mieszkańców Andaluzji i stała się inspiracją dla wielu twórców, w tym także dla Federica Garcii Lorki, który wykorzystał motyw ucieczki i [[zabójstwo z miłości|morderstwa z miłości]] w swoim utworze<ref>{{Cytuj|tytuł=BODAS DE SANGRE DE FEDERICO GARCÍA LORCA|data dostępu=2017-05-31|opublikowany=www.cine-de-literatura.com|url=http://www.cine-de-literatura.com/2015/12/bodas-de-sangre-de-federico-garcia-lorca.html}}</ref>.
|-
| 4257. || [[Kryjówka Białego Węża]] || Archeolog Angus Flint odkrywa w ruinach czaszkę dziwnego kształtu. Niedługo potem dowiaduje się od poznanego na przyjęciu lorda Jamesa D'Amtona o istnieniu tajemniczego potwora - pół węża, pół smoka. Wkrótce z miasteczka zaczynają znikać ludzie. Angus i James odkrywają istnienie sekty która czci bestię. Bohaterowie podejmują starania mające na celu powstrzymania ich.
|-
| 4258. || [[Kryklany]] || '''Kryklany'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XV_cz.2/175 Kryklany w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 21 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Krikliniai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poswolski|rejonie pozwolskim]]. Liczy 290 mieszkańców (2001). 
|-
| 4259. || [[Kryniczyn]] || '''Kryniczyn''' ([[język litewski|lit]]. ''Krinčinas'')<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poswolski|rejonie pozwolskim]], liczące 527 mieszkańców (2001). 
|-
| 4260. || [[Krynki]] || Na przełomie wieków w miasteczku rozwinął się silny ruch robotniczy, miasto stało się ogniskiem zapalnym ruchów strajkowych. W 1905 roku robotnicy-garbarze na kilka dni opanowali miasto ogłaszając ''Republikę Krynecką''.
|-
| 4261. || [[Kryptonit]] || * W serialu telewizyjnym ''[[Tajemnice Smallville]]'' (''Smallville''), kawałki kryptonitu spadły na miasteczko [[Smallville (fikcyjne miasto)|Smallville]] jako [[deszcz meteorytów]], wraz przybyciem na Ziemię Kal-Ela ([[Tom Welling]]). U osób, które miały z nimi styczność, wywołały różnego rodzaju [[Mutacja|mutacje]], obdarzając ich tym samym nadludzkimi zdolnościami. 
|-
| 4262. || [[Krystian Wieczorek]] || Wychował się w [[Strzelin]]ie<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.otostrzelin.pl/news.php?id=62232 | tytuł = Strzelin to moje miasteczko | opublikowany = otostrzelin.pl | data = 2011-03-19 | język = pl | data dostępu = 2016-07-31}}</ref>. Absolwent [[Wydział Aktorski we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie|Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu]] [[Akademia Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie|Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie]] (2003).
|-
| 4263. || [[Krystyna Vetulani-Belfoure]] || Opublikowała trzy książki zawierające wspomnienia z różnych etapów swojego życia: ''W małym niemieckim miasteczku'' (wyd. Tasso, Kraków 1993), ''Z Ziemi Egipskiej, z domu niewoli…'' (Czuwajmy, Kraków 1997) oraz ''Ameryka. Marzenie a rzeczywistość'' (Czuwajmy, Kraków 2000). Ukazał się również niemiecki przekład pierwszej z tych prac zatytułowany ''In einem deutschen Städtchen'' (Donat, Brema 2000).
|-
| 4264. || [[Kryzys (film 1946)]] || Film opowiada historię młodej dziewczyny wiodącej spokojne życie w małym miasteczku razem ze swoją przybraną matką. Zafascynowana perspektywą życia w dużym mieście wybiera się do Sztokholmu, aby żyć ze swoją prawdziwą matką. Tam odkrywa ciemną stronę człowieka i wielkiego miasta.
|-
| 4265. || [[Krzak (województwo lubelskie)]] || Wieś posiadała młyn wodny o 2 kamieniach na obszernym stawie. W roku 1883 było tu domów dworskich 3, włościańskich 19. Ludność w liczbie 179 stanowili katolicy w liczbie 149, rusini 17 i żydzi 13 osób. Wieś posiadała obszaru mórg 230. Młyn i folwark Krzak należały wówczas do dóbr Nielisz. Według noty [[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego|SgKP]] cyt: „gleba ziemi żyzna, łąki obfite, pastwiska dobre, obfitują w raki i ryby, zbywane w sąsiednich miasteczkach. Stan zamożności włościan dobry”<ref name="SgKP">{{SgKP|IV|770|Krzak}}</ref>.
|-
| 4266. || [[Krzesimir Dębski]] || * 1999 – ''Było sobie miasteczko...''
|-
| 4267. || [[Krzeszowice (gmina)]] || Po [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwie pod Grunwaldem]] w 1410 Andrzej Tenczyński na swoim terenie w pobliżu Frywałdu osadził właśnie [[Tatarzy|Tatarów]] i [[Rusini|Rusinów]]. W 1415 w Dębniku odkryto [[Wapień dębnicki|marmuru]] uczynił to dziedzic [[Trzebinia|Trzebini]] Mikołaj Klauskezinger. W 1422 była pierwsza wzmianka o dębnickiej [[osada|osadzie]] spisana przez niemieckiego historyka niemieckiego [[Hartman Schädel|Hartmana Schädela]]. Na pocz. XVI w. datuje się sprowadzenie [[Włochy|włoskich]] kamieniarzy przez [[Królowa Bona|królową Bonę]]. Nowa Góra była miastem już w poł. XV w. założonym na [[Prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]]. Jest wspomniana przez [[Jan Długosz|Długosza]] w ''Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis'', gdzie kronikarz nazwał ją oppidum, czyli miasteczko, i wymienił, że posiada drewniany kościół.
|-
| 4268. || [[Krzewina Zgorzelecka]] || Stacja została otwarta 15 października 1875 roku{{r|atlaskolejowy}}; położona jest na linii ze [[Zgorzelec|Zgorzelca]] (niemieckiej części) do [[Żytawa|Żytawy]], między [[Hirschfelde (Saksonia)|Hirschfelde]] a [[Hagenwerder (stacja kolejowa)|Hagenwerder]], i początkowo była przypisana do miejscowości [[Ostritz]]. Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] [[Granica polsko-niemiecka|granicę polsko-niemiecką]] wytyczono wzdłuż [[Nysa Łużycka|Nysy Łużyckiej]] i położony na wschodnim brzegu dworzec kolejowy znalazł się w Polsce jako jedyna część miasteczka. Ponieważ do dworca nie było dojazdu od strony polskiej sieci kolejowej, stację zamknięto{{r|tp2712}}.
|-
| 4269. || [[Krzyk (film 1996)]] || Późny wieczór, peryferia sennego miasteczka Woodsboro. Nastoletnia Casey Becker ([[Drew Barrymore]]) oraz jej chłopak Steve zostają zamordowani w jej domu. Przed śmiercią była terroryzowana serią telefonów od zabójcy w masce, który pytał się jej: ''Jaki jest Twój ulubiony horror?''. Jest to dopiero początek serii zabójstw, która wstrząśnie tym małym miasteczkiem. Głównym celem mordercy jest Sidney Prescott ([[Neve Campbell]]). Broni ją m.in. zastępca szeryfa i brat przyjaciółki Dewey Riley ([[David Arquette]]). W mieście pojawia się wielu dziennikarzy, a wśród nich także Gale Weathers ([[Courteney Cox]]).
|-
| 4270. || [[Krzyk (serial telewizyjny)]] || Viralowy filmik staje się preludium do serii makabrycznych morderstw w spokojnym miasteczku Lakewood i budzi jego starą przeszłość. W centrum tej historii jest grupa nastolatków którzy stają się celem mordercy, a morderca zdaje się mieć związek z Emmą Duval która staje się jego głównym obiektem obserwacji i „gwiazdą przedstawienia”.
|-
| 4271. || [[Krzyk 2]] || Mija rok od krwawej masakry w miasteczku Woodsboro. Na podstawie tragicznej historii powstał film ''Cios''. Na premierze zostaje zamordowanych dwoje studentów. Sidney Prescott ([[Neve Campbell]]) wie, że morderca chce ją dopaść. Na miejscu zjawia się również troje innych uczestników masakry w Woodsboro: gapowaty policjant Dwight ([[David Arquette]]) - starszy brat zamordowanej przyjaciółki Sidney, dziennikarka Gale Weathers ([[Courteney Cox]]) oraz Randy Meeks ([[Jamie Kennedy]]). Wszyscy znajdują się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Wkrótce ginie kolejna osoba.
|-
| 4272. || [[Krzysztof Daukszewicz]] || # Wesołe miasteczko
|-
| 4273. || [[Krzysztof Gawronkiewicz]] || * W 2005 r. powstał cykl krótkich filmów o miasteczku [[Mikropolis]] (4 epizody) oraz wersja filmowa komiksu "Tabula rasa" (9 epizodów) na zamówienie [[TVP Kultura]]. Filmy składały się z kadrów komiksowych z podłożonymi głosami oraz efektami.
|-
| 4274. || [[Krzysztof Głowa]] || '''Krzysztof Głowa''' z Nowosielec (dzisiejsze Nowosiółki Dydyńskie)<ref>Akta Ziemskie i Grodzkie z Archiwum Bernardyńskiego we Lwowie</ref> herbu [[Jelita (herb szlachecki)|Jelita]] (zm. w 1582 r.) – [[sekretarz królewski]]<ref name=narodziny>{{Cytuj stronę | url = http://ekokarpaty.kei.pl/glo1/index.php/wstep/narodziny-miasta | tytuł = Głogów: Narodziny miasta | data dostępu = 2014-07-26 | zarchiwizowano = narodziny}}</ref>, lustrator dóbr królewskich w [[Województwo kijowskie|województwie kijowskiem]] z [[Sejm walny|sejmu]] [[1569]] roku. Następnie [[kasztelan]] połaniecki. W roku 1570<ref>{{Cytuj stronę | url = http://sanktuariumglogowmlp.pl/?page_id=66 | tytuł = Sanktuarium Matki Bożej Głogowskiej przy Kościele Trójcy Przenajświętszej:Historia Parafii Trójcy Przenajświętszej | data dostępu = 2014-07-26}}</ref> założył miasteczko Głowów<ref name=narodziny/> w ówczesnym [[Powiat pilzneński|powiecie pilźnieńskim]] (obecnie [[Głogów Małopolski]] w [[Powiat rzeszowski|powiecie rzeszowskim]]). Krzysztof był właścicielem Rudny, Przybyszówka (dziś dzielnica Rzeszowa), Gumnisk, Kilianówki, Rogoźnic i Lippy, w [[Ziemia przemyska|ziemi przemyskiej]]<ref name=narodziny/>. 
|-
| 4275. || [[Krzysztof Opaliński]] || Syn [[Piotr Opaliński (1586-1624)|Piotra Opalińskiego]]. Poślubił Teresę Czarnkowską 28 maja 1634 r. Miał dwóch synów: Piotra Adama Opalińskiego i Jana Karola Opalińskiego i 4 córki. Razem ze swoim bratem [[Łukasz Opaliński młodszy|Łukaszem Opalińskim]] studiował w [[Akademia Lubrańskiego|Akademii Lubrańskiego]] w [[Poznań|Poznaniu]] (1620-1625). Studiował w [[Leuven]] w latach [[1626]]-[[1629]], [[Orlean]]ie w 1629 roku, [[Strasburg]]u w [[1630]] roku<ref>Marcin Broniarczyk, Wykształcenie świeckich senatorów w Koronie za Władysława IV, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik CXIX, 2012, 2, s. 290.</ref>. Po powrocie do Polski objął stanowisko starosty śremskiego. Rozpoczął także aktywny udział na scenie politycznej. W 1637 r. przejął pozycję wojewody poznańskiego po zmarłym wuju [[Jan Opaliński (1581–1637)|Janie Opalińskim]]. W [[1644]] roku stał na czele polskiego poselstwa do [[Paryż]]a. Był wysłannikiem króla, zastępował go podczas zawarcia małżeństwa ''per procura'' z [[Ludwika Maria Gonzaga|Ludwiką Marią Gonzagą]] i przywiózł młodą królową do Polski. W 1647 roku odkupił miasteczko [[Sieraków]] od swojego brata Łukasza i przeprowadził się tam. W [[1650]] otworzył pierwsze gimnazjum wspólnie z [[Jan Ámos Komenský|Janem Amosem Komeńskim]]. W kolejnych latach współzawodniczył z [[Bogusław Leszczyński (podkanclerzy koronny)|Bogusławem Leszczyńskim]] o starostwo nad Wielkopolską. Był elektorem [[Jan II Kazimierz Waza|Jana II Kazimierza]] w [[1648]] roku z [[województwo poznańskie (I Rzeczpospolita)|województwa poznańskiego]]<ref>[http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/doccontent?id=347 ''Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski''], Lwów 1845, s. 253. </ref> Na Sejmie w 1654 r. uczestniczył w koalicji magnackiej zawiązanej razem z [[Janusz Radziwiłł (hetman wielki litewski)|Januszem Radziwłłem]], [[Jan Leszczyński (kanclerz)|Janem Leszczyńskim]] i [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Jerzym Lubomirskim]], zmierzającej do obalenia króla<ref>[[Ludwik Kubala]], [http://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/dlibra/doccontent?id=21493 ''Wojna moskiewska R. 1654-1655''] Warszawa, Gebethner i Wolff, 1910 seria: „Szkice Historyczne” 3, s. 104 i 370</ref>. Zmarł w 1655 r. we [[Włoszakowice|Włoszakowicach]] w wieku 45 lat. Pochowany razem ze swoim ojcem w [[Katakumby|katakumbach]] [[Kościół Pobernardyński Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Sierakowie|kościoła]] w [[Sieraków|Sierakowie]]. W 1995 r. sarkofag przeniesiono do [[Muzeum Zamek Opalińskich|Zamku w Sierakowie]].
|-
| 4276. || [[Krzysztof Stroiński]] || * [[1993 w filmie|1993]]: ''[[Pora na czarownice]]'' − ksiądz Jacek, proboszcz w miasteczku
|-
| 4277. || [[Krzysztof Strzemeski]] || Jego ojcem zdaniem [[Stanisław Józef Duńczewski|Stanisława Józefa Duńczewskiego]] był Mikołaj Strzemeski, który zginął "w kwitnącym wieku" od ręki tatarskiej i został pochowany u [[Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Jazłowcu|Dominikanów w Jazłowcu]]<ref name=SJD16>[[Stanisław Józef Duńczewski]], ''O familii Lubiczów Strzemeskich'' [w:] ''[https://books.google.com.ua/books?id=hHteAAAAcAAJ&pg=PA18&dq=zamek+w+buczaczu&hl=uk&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=zamek%20w%20buczaczu&f=false Herbarz Wielu Domow Korony Polskiey y W. X. Litewskiego]'', T. 2, s. 16.</ref>, lub, zdaniem [[Kasper Niesiecki|Kaspra Niesieckiego]], Jędrzej Stanisław Strzemeski<ref>[[Kasper Niesiecki]], ''[http://www.polona.pl/item/178471/116/ Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Wszystkich Kathedr, Prowincyi y Rycerstwa Kleynotami Heroicznym Męstwem y odwagą, Naywyższemi Honorami a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona…],'' T.&nbsp;4. Lwów 1743, s. 225—226.</ref>. Matka - Katarzyna Borysławska<ref name=SJD16/><ref>byli Borysławscy z Borysławia w ziemi przemyskiej herbu nieznanego oraz Borysławscy h. Bielina → Zob. [[Adam Boniecki (heraldyk)|Adam Boniecki]], ''[https://polona.pl/item/10355900/81/ Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich],'' Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne Artystyczno-Wydawnicze, 1900, cz. 1, t. 2, s. 57-58.</ref> lub Boryszowska<ref name=SJD16/>, która została zabrana do Krymu podczas najazdu tatarskiego. Krzysztof dostał się do Krymu, jednak przywiozł tylko ciało zmarłej matki, jakie wykupił od Tatarów<ref>[[Stanisław Józef Duńczewski]], ''O familii Lubiczów Strzemeskich'' [w:] ''[https://books.google.com.ua/books?id=hHteAAAAcAAJ&pg=PA18&dq=zamek+w+buczaczu&hl=uk&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=zamek%20w%20buczaczu&f=false Herbarz Wielu Domow Korony Polskiey y W. X. Litewskiego]'', T. 2, s. 18-19.</ref>. Był właścicielem m.in. wsi [[Snowidów]], [[Woziłów]],<ref>Tam że, s. 11.</ref> zostawionych mu przez ojca. Po sobie zostawił prawem dziedzicznym [[miasteczko]] [[Podwysokie (rejon brzeżański)|Podwysokie]] oraz wsi [[Kurzany]], [[Rudniki (rejon śniatyński)|Rudniki]], Ćwitowa z przyległościami, w summach [[Oleszyce]] i [[Dachnów]]<ref>Tam że, s. 18.</ref>. Zbudował szpitale w Podwysokiem oraz przy [[Kościół farny w Buczaczu|kościele farnym w Buczaczu]]<ref>Tam że, s. 19.</ref> Przeżył blisko 90 lat, zmarł w dzień [[Archanioł Michał|Archanioła Michała]] - 29 września 1671. Został pochowany w grobu przy ołtarze wielkim w [[Kościół farny w Brzeżanach|farze]] w [[Brzeżany|Brzeżanach]]. Jego żonami są Katarzyna Kurdwanowska, Elżbieta Rożniatowska [[Sas (herb szlachecki)|herbu Sas]]<ref>Tam że, s. 20-21.</ref>. Jeden z jego synów, Jan Stanisław, zostal właścicielem m.in. [[Delatyn]]a<ref>Tam że, s. 24.</ref>.
|-
| 4278. || [[Krzywcza]] || W XVI wieku po zamążpójściu [[Małgorzata Krzywiecka|Małgorzaty Krzywieckiej]] za [[Aleksander Orzechowski|Aleksandra Orzechowskiego]], miasteczko przeszło w ręce rodziny Orzechowskich herbu [[Oksza (herb szlachecki)|Oksza]]. Przez wiele lat miejscowość była pod ich rządami. W roku [[1518]] nastąpił podział dóbr Krzywcza między Stanisławem - pisarzem przemyskim - a Janem i Aleksandrem Orzechowskim. 
|-
| 4279. || [[Krzyżanowo (województwo pomorskie)]] || '''Krzyżanowo''' (dawniej: język staropruski ''Seitkaimis'', [[język niemiecki|niem.]] ''Notzendorf'') – [[osada]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo pomorskie|województwie pomorskim]], w [[powiat malborski|powiecie malborskim]], w [[Stare Pole (gmina)|gminie Stare Pole]] na obszarze [[Żuławy Wiślane|Żuław Elbląskich]] w pobliżu tras linii kolejowej [[Malbork]]-[[Elbląg]] i [[Droga krajowa nr 22 (Polska)|drogi krajowej]] nr [[Plik:Tabliczka DK22.svg|25px]]. Wraz z sąsiednim [[Stare Pole (województwo pomorskie)|Starym Polem]] stanowi zwarty obszar zabudowany o charakterze małomiasteczkowym osiągając 2200 mieszkańców.
|-
| 4280. || [[Královec]] || Na południowym zachodzie leży miasteczko [[Zacler]] ([[Język czeski|czes.]] ''[[Žacléř]]''), na południe miasto [[Trutnov]].
|-
| 4281. || [[Králíky]] || Przez miasto przechodzi linia kolejowa ze stacji [[Dolní Lipka]] do miasteczka [[Štíty]], a w Kralikach znajduje się dworzec kolejowy i przystanek [[Králíky zastávka]].
|-
| 4282. || [[Krásnohorské Podhradie]] || W 1710 r., po upadku [[Powstanie Rakoczego|powstania Franciszka Rakoczego]], [[Dżuma|zaraza morowa]] uśmierciła blisko 90% mieszkańców wsi. Dzięki rozwojowi górnictwa i pracujących na jego usługi rzemiosł ta jednak szybko odżyła, uzyskując w 1754 r. prawo organizowania dorocznych [[jarmark]]ów, a wkrótce również status miasteczka. Szybko rosła liczba ludności: od 280 w 1773 r. do 876 w 1785. W 1828 r. Krásnohorské Podhradie miało 146 domów i 896 mieszkańców, którzy utrzymywali się z pracy na roli, rzemiosła oraz pracy w kopalniach rud żelaza usytuowanych na Małym Wierchu (słow. ''Malý vrch'', 522 m n.p.m.).
|-
| 4283. || [[Kráľovský Chlmec]] || Do dnia dzisiejszego Kráľovský Chlmec zachował charakter miasteczka węgierskiego – spis w 2001 roku wykazał, że 76,94% mieszkańców to Węgrzy, 18,86% Słowacy, a 3,26% Romowie. W ostatnim spisie w 2011 roku 73,66% zadeklarowało narodowość węgierską, 19,43% słowacką, 3,95% romską a 0,26% czeską.
|-
| 4284. || [[Krähwinkel]] || '''Krähwinkel''' - niemiecki synonim plotkarskiego miasteczka, prowincji zabitej deskami, bez odniesienia do konkretnej lokalizacji geograficznej. Miejsce o takiej nazwie pojawia się w dziełach [[Jean Paul|Jeana Paula]] (''Das heimliche Klagelied der jetzigen Männer'', [[1801]]) i [[August von Kotzebue|Augusta von Kotzebuego]] (''Die deutschen Kleinstädter'', [[1802]]).
|-
| 4285. || [[Król Kaszubów]] || '''Król Kaszubów''' – nieoficjalny tytuł nadawany wyróżniającym się i powszechnie uznawanym działaczom na Kaszubach. Był on wyrazem okazywanego im szacunku, ale niekiedy także dowcipem. Elekcje odbywały się na ogół nieoficjalnie, zwyczajowo w środowiskach wiejskich i małomiasteczkowych. Niektórzy Królowie osiągali rangę ogólnokaszubską.
|-
| 4286. || [[Król Maciuś Pierwszy (serial animowany)]] || | ''Wesołe miasteczko''
|-
| 4287. || [[Król Popiel i inne wiersze]] || * ''Kroniki miasteczka Pornic'' – miejscowości w Bretanii, w której Słowacki pisał „Genezis z ducha”, 
|-
| 4288. || [[Król, dama, walet]] || Franz Bubendorf, młody człowiek z niewielkiego miasteczka, wyjeżdża do Berlina, żeby pracować na stoisku sportowym w domu towarowym swojego zamożnego wujka, kuzyna matki, którego nigdy wcześniej nie spotkał. W pociągu siedzi w tym samym przedziale, co Kurt Dreyer i jego żona Marta Dreyer. Franz jest oczarowany urodą Marty. Kiedy, już w Berlinie, udaje się do swojego wuja w sprawie zatrudnienia, orientuje się, że wuj i jego żona są ludźmi spotkanymi w pociągu. Marta podoba mu się coraz bardziej. Wkrótce nawiązuje z nią romans. Związek ten sprawia, że Marta coraz bardziej brzydzi się swoim mężem, a Franz stopniowo traci własną wolę i umiejętność decydowania, poddając się coraz silniej wpływowi kochanki.
|-
| 4289. || [[Królestwo Merina]] || Z pomocą Brytyjczyków Radama pokonał plemię [[Betsileo]] zajmujące południową część wyspy, następnie jego armie najechały wschodnie i zachodnie wybrzeża{{odn|Ade Ajayi|1998|s=165–167}}. W 1825 ostatecznie zajął dawną francuską faktorię [[Tôlanaro|Fort Dauphin]] na południu wyspy i tym samym zdołał siłą zjednoczyć praktycznie cały Madagaskar pod swoim berłem{{odn|Ade Ajayi|1998|s=164–175}}. We wszystkich rejonach państwa wznosił ufortyfikowane miasteczka garnizonowe wzorowane na ufortyfikowanej dzielnicy [[Rova]] w stolicy i zasiedlane osadnikami z jego ludu. W chwili śmierci jego władzy opierały się jedynie terytoria ludów [[Mahafaly]], [[Antandroy]] i [[Bara (Madagaskar)|Bara]] na dalekim południu wyspy{{odn|Ade Ajayi|1998|s=164–175}}.
|-
| 4290. || [[Królestwo Paganu]] || W tym czasie miasto Pagan, niegdyś miejsce zamieszkania 200&nbsp;000 ludzi{{odn|Köllner|1998|s=115}}, stało się niewielkim miasteczkiem i nigdy już nie odzyskało swojego prymatu w Birmie. (Jako osiedle ludzkie Pagan przetrwał do XV w.) Bracia umieścili jednego z synów Kyawswy na stanowisku gubernatora Paganu. Potomkowie Anawrahty rządzili miastem jako gubernatorzy z nadania królów Myinsaing, [[Królestwo Pinya|Pinya]] i [[Królestwo Ava|Ava]] aż do 1369 r. W końcu męska linia dynastii Paganu wygasła, pozostała jednak linia żeńska, która została włączona do królewskich rodzin Pinya i Ava{{odn|Harvey|1925|s=365}}. Jednak wszystkie kolejne birmańskie dynastie, łącznie z ostatnią dynastią [[Dynastia Konbaung|Konbaung]], utrzymywały iż są kontynuacją linii władców Paganu{{odn|Aung-Thwin|1985|s=196–197}}.
|-
| 4291. || [[Królestwo Tesaloniki]] || Po tym jak ustało zagrożenie ze strony Bułgarów, doszło do podziałów wśród baronów królestwa Tesaloniki. Przeciwko rządzącej państwem w imieniu małoletniego Demetriusza Małgorzacie, wystąpił Oberto de Biandrate z popierającymi go baronami<ref>Henri de Valenciennes, 1948.</ref>. Jako że praktycznie wszyscy z tego obozu pochodzili z północnych Włoch, wystąpienie to nazwano rewoltą lombardzką. Obóz na czele którego stał de Biandrate opowiadał się za całkowitą niezależnością Tesaloniki od Cesarstwa Łacińskiego i domagał się przyznania królestwu ziem od Durazzo aż po Macri, miasteczko leżące nieopodal [[Stagira|Stagiry]]. Ponadto lombardzcy baronowie planowali zdetronizować nieletniego Demetriusza a koronę oddać jego starszemu bratu, [[Wilhelm VI (markiz Montferratu)|Wilhelmowi IV]], markizowi Montferratu<ref>Henri de Valenciennes, 1948, ss.60-72.</ref>. Lombardowie uważali też że księstwo Achai powinno być lennikiem ich królestwa<ref>Henri de Valenciennes, 1948, s. 73.</ref>. Z ważniejszych lenników Bonifacego, tylko pan Aten i Teb, Otto de la Roche oraz Berthold z Katzenelnbogen, nie wzięli udziału w rewolcie. Jako że Kadmea, tebańska twierdza, była obsadzona żołnierzami Alberta z Canossy który był jednym z buntowników, de la Roche utracił kontrolę nad miastem<ref>Henri de Valenciennes, 1948, s. 77.</ref>.
|-
| 4292. || [[Królestwo Wizygotów]] || Panowanie Teudisa potwierdza istnienie świadomości gockiej zarówno wśród Ostrogotów, jak i Wizygotów. Kolejnym dowodem stwierdzającym słuszność tej teorii może być historia Eutaryka. Miał on pochodzić z rodu królewskiego rządzącego Gotami wschodnimi w okresie najazdu [[Hunowie|Hunów]]. W 507 roku został sprowadzony przez Teodoryka do Italii, gdzie poślubił jego córkę Amalasuntę, co miało na celu połączenie obydwu królewskich dynastii<ref name=collins />. Wydaje się jednak, że Ostrogoci nie byli stale obecni w Hiszpanii. Źródła podają, że Teudis utworzył własną armię, złożoną z niewolników należących do rodziny jego żony, iberorzymskiej arystokratki<ref name=Prokopiusz>[http://www.gutenberg.org/files/20298/20298-h/20298-h.htm Prokopiusz, ''Historia wojen'', edycja i tłumaczenie: Dewing H.B., William Heinemann LTD, London, 1919].</ref>. Teudis zapisał się w historii państwa Wizygotów również jako prawodawca, a zbiór tych praw jest jedynym, który przetrwał w całości do dzisiejszych czasów<ref name=leges>[http://archive.org/stream/legesvisigothor00zeumgoog#page/n6/mode/2up  ''Leges Visigothorum'', edycja: Zeumer Karl].</ref>. Dokument ten opublikowano w [[Toledo (Hiszpania)|Toledo]], które w czasach przed panowaniem Wizygotów było niewiele znaczącym prowincjonalnym miasteczkiem; za panowania Teudisa stało się zaś główną siedzibą króla i dworu.
|-
| 4293. || Królewna Śnieżka (Dawno, dawno temu) || Śnieżka poczuła jak jej małżonkowi coś się stało. Z małą pomocą Jasmine, odnalazła męża w lesie i wybudziła go pocałunkiem. W pałacu odkryli, że brak wiary Emmy zdołał już wyssać magie z fasoli zdobytej przez zięcia w pałacu olbrzymów. Henry poprzez lustro zadeklarował, że sam wymierzy sprawiedliwość Fionie i użyje do tego miecza swego dziadka Davida. Zła Królowa (serum) uznała, że zamiast poświęcać czas na ponowne aktywowanie fasoli, spowolni klątwę by Regina sama mogła to zrobić. Niszcząca moc zgromadziła pozostałych w środku placu przed pałacem, który został unicestwiony. Zaprzestała działania, gdy Emma wróciła do syna z Bostonu, do Storybrooke. Śmierć Fiony z ręki Golda w miasteczku, zabrała ich natomiast ponownie do Świata Bez Magii<ref name="6x22">Sezon 6 odcinek 22, „The Final Battle Part 2”, reżyseria: Ralph Hemecker, scenariusz: Edward Kitsis i Adam Horowitz, [premiera:] 14 maja 2017</ref>.
|-
| 4294. || [[Królowa serc (wenezuelska telenowela)]] || [[Modelka]] Marlene Paez podejmuje decyzję o zakończeniu kariery. Wyjeżdża do rodzinnego miasteczka Solomon, by odzyskać roponośne tereny niegdyś należące do jej rodziców. Przybywa tam również ksiądz Santiago Porras, były narzeczony Marlene, który właśnie w Salomon ma spełnić posługę kapłańską.
|-
| 4295. || [[Królowe Dzikiego Zachodu]] || Stan [[Nowy Meksyk]], rok [[1880]]. W okolicach francuskojęzycznego miasteczka Bougival Junction działa banda niejakiego Frenchie Kinga. W rzeczywistości pod pseudonimem tym ukrywa się piękna Louise, która wraz z czterema siotrami: Mżawką, Caroline, Elisabeth i Virginie dokonuje zuchwałych napadów rabunkowych. Pewnego dnia w jej ręce wpada prawo własności pewnego rancza na którego terenie znajdują się, jak się okaże złoża [[ropa naftowa|ropy naftowej]]. Chęć przejęcia cennej posiadłości ma też Marie Sarrazin, która nieopodal prowadzi farmę wraz z czterema braćmi: Luciem, Marciem, Matthieu i Jeanem. Obie panie rozpoczynają zaciętą walkę o przejęcie złóż ropy.
|-
| 4296. || [[Krąg miłości]] || Dr. Christian Kleist główny bohater, po śmierci swojej żony Susanne przeprowadza się wraz z dziećmi, szesnastoletnią Lisą i dwunastoletnim Peterem do małego miasteczka [[Eisenach]], gdzie rozpoczynają nowy rozdział w ich wspólnym życiu. Dr. Christian na miejscu zakłada swój własny gabinet lekarski. Dzięki pełnemu ciepła podejściu do pacjentów i zrozumieniu zyskuje sobie ogromną sympatię wśród społeczności jak i samego burmistrza. Poznaje nowych ludzi, po latach spotyka się również z swoimi dawnymi kolegami i przyjaciółmi.
|-
| 4297. || [[Krąków]] || '''Krąków''' – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo łódzkie|województwie łódzkim]], w [[powiat sieradzki|powiecie sieradzkim]], w [[Warta (gmina)|gminie Warta]]. Znajduje się w odległości ok. 9 km od miasteczka [[Warta (miasto)|Warty]]. 
|-
| 4298. || [[Kręte schody]] || Małe miasteczko gdzieś w USA. Dochodzi do serii niewyjaśnionych morderstw. Ofiarami są młode kobiety. Zabójca jest nieuchwytny i nie ma motywu zbrodni ani żadnej poszlaki. Tam trafia Helen, która zostaje pokojówką w pałacu prof. Warrena. Lęk narasta i zwiększa się w momencie, kiedy Helen odkrywa, że nie może uciec z rezydencji.
|-
| 4299. || [[Ksara]] || '''Ksara''' ([[język albański|alb.]] Xarrë) - nadmorska miejscowość w południowej części [[Albania|Albanii]], w [[Okręg Saranda|okręgu Saranda]], [[Obwód Wlora|obwodzie Wlora]]. Ilość mieszkańców miasta wynosi 2246, zaś burmistrzem jest Dhimitër Kote.<ref>{{Cytuj|tytuł=Ksara, Saranda, Wlora, Albania - Miasto i miasteczko na świecie|data dostępu=2017-02-17|opublikowany=pl.db-city.com|url=http://pl.db-city.com/Albania--Wlora--Saranda--Ksara|język=pl}}</ref>
|-
| 4300. || [[Ksawery Branicki (z Montrésor)]] || Najstarszy z rodzeństwa, w młodości był oficerem w carskiej armii. Walczył na [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazie]], gdzie dosłużył się stopnia podpułkownika i stanowiska [[adiutant]]a generała [[Iwan Paskiewicz|Paskiewicza]]. Wychowany przez matkę w duchu patriotycznym dość wcześnie złożył dymisję z wojska carskiego i w 1844 roku opuścił [[Rosja|Rosję]] w czasie nieobecności cara Mikołaja w Londynie. Wyjechał do [[Czechy|Czech]] na kurację. Następnie Branicki przebywał we [[Włochy|Włoszech]] u swej siostry, Zofii, zamężnej z włoskim księciem Liwiuszem III [[Odescalchi]], u których to zawarł trwającą przyjaźń z rodziną [[Hieronim Bonaparte|Bonapartów]]. W końcu osiadł we [[Francja|Francji]]. Do ojczyzny zaś już nigdy nie powrócił. Długo przebywał w [[Paryż]]u, a w 1849 za pomocą matki i za pośrednictwem Wiktora Okryńskiego, nabył zamek [[Montrésor]] w [[Turenia|Turenii]], w dolinie [[Loara|Loary]] który potrzebował gruntownego remontu. Odnowieniem zamku zajął się przez dziesięć lat, oddany mu stary oficer [[Wojsko Polskie|Wojska Polskiego]], Domaradzki. Branicki zajmował się gospodarką i operacjami finansowymi, m.in. przyczynił się do budowy kolei z [[Kijów|Kijowa]] do [[Odessa|Odessy]]. Był jednym z założycieli, wraz z [[Ludwik Wołowski|Ludwikiem Wołowskim]] istniejącego do dziś francuskiego banku kredytowego [[Crédit Foncier]]<ref>Adam Czartoryski, „Magnat rewolucjonista” Kurier Warszawski, no.57, 26 luty 1933</ref>w grupie [[Caisse d'Epargne]]. Mimo starań caratu na jego ekstradycję z Francji, Branicki otrzymał obywatelstwo francuskie w 1854 r. Swoje ziemie wokół Montrésor przekształcił we wzorowo zorganizowane i zarządzane gospodarstwa rolne. Gruntownie wyremontował sam zamek, dekorując wnętrze w stylu II Cesarstwa. Równocześnie bardzo się przyczynił do odnowy samego miasteczka Montrésor, gdzie odbudował kościół, ufundował szpital, zreperował szkoły dla dziewcząt i dla chłopców oraz założył nowy cmentarz. Tubylcy wybrali go na burmistrza w 1860 r. Tę funkcję pełnił przez 10 lat.
|-
| 4301. || [[Ksiądz Juliusz]] || Tematem powieści jest powołanie księdza histeryka, stale buntującego się przeciw Kościołowi i przeciw nieprzyjaznemu i uciskającemu człowieka społeczeństwu. Ksiądz Juliusz jest nieustannie rozdarty między potrzebami cielesnymi a zobowiązaniami jakie powziął powierzając swoje życie sutannie. Na miejsce akcji powieści Mirbeau wybrał małe miasteczko w Normandii, w regionie Le Perche, miasteczko zainspirowane Rémalard, gdzie pisarz spędził dzieciństwo. Każdy żyje tu pod bacznym okiem sąsiadów, a pragnienia ciała i ducha są boleśnie i nieudolnie tłumione. Fabuła powieść charakteryzuje się nieciągłością czasową: urwana jest w dwóch miejscach przez długie powroty do przeszłości i zawiera okres sześciu lat „wycięty” z historii, co stanowi swoistą zagadkę i prowokuje wiele pytań mieszkańców miasteczka, jak i czytelnika, który, nawet po przeczytaniu powieści, nie znajduje na nie odpowiedzi. Jego ciekawość pozostaje niezaspokojona. 
|-
| 4302. || [[Książę mgły]] || Rodzina Carverów (trójka dzieci, Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadza się w roku 1943 do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Zamieszkuje w domu niegdyś należącym do rodziny Fleischmanów, których dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy; nocą w ogrodzie Max widzi posągi artystów cyrkowych. Dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, od którego dowiadują się różnych ciekawostek o miasteczku i o zatopionym pod koniec pierwszej wojny statku. Poznają także dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya. To on opowie im o złym czarowniku, Księciu Mgły, który gotów jest spełnić każdą prośbę lub życzenie, ale w zamian żąda bardzo wiele. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, szybko okazuje się zatrważającą prawdą.
|-
| 4303. || Książę z Bajki (Dawno, dawno temu) || David z Hookiem spadli z rośliny, zanim ta się przewróciła. Śnieżka, z małą pomocą Jasmine, odnalazła męża w lesie i wybudziła go pocałunkiem. W pałacu odkryli, że brak wiary Emmy zdołał już wyssać magie z fasoli. Henry poprzez lustro zadeklarował, że sam wymierzy sprawiedliwość Fionie i użyje do tego miecza swego dziadka Davida. Zła Królowa (serum) uznała, że zamiast poświęcać czas na ponowne aktywowanie fasoli, spowolni klątwę by Regina sama mogła to zrobić. Niszcząca moc zgromadziła pozostałych w środku placu przed pałacem, który został unicestwiony. Zaprzestała działania, gdy Emma wróciła do syna z Bostonu, do Storybrooke. Śmierć Fiony z ręki Golda w miasteczku, zabrała ich natomiast ponownie do Świata Bez Magii<ref name="6x22">Sezon 6 odcinek 22, „The Final Battle Part 2”, reżyseria: Ralph Hemecker, scenariusz: Edward Kitsis i Adam Horowitz, [premiera:] 14 maja 2017</ref>.
|-
| 4304. || [[Książęta Conti]] || Tytuł ten nadany został najmłodszemu synowi [[Ludwik I Burbon-Condé|Ludwika I Burbona]], pierwszego księcia de Condé, i Eleonory de Roye. Nazwa ''Conti'' pochodziła od nazwy małego miasteczka [[Conty|Conti-sur-Selles]], położonego pod [[Amiens]]. Najpierw był to tytuł ''markiza Conti'', później został podniesiony do rangi ''księcia''.
|-
| 4305. || [[Księga dżungli]] || * '''''Bandar-Log''''' – znienawidzone przez resztę dżungli plemię małp. Żyjące w kompletnej [[anarchia|anarchii]], chaosie i bezprawiu, nie uznające Praw Dżungli, znęcające się nad innymi zwierzętami, nie szanujące nawet członków własnego plemienia. Swoją główną siedzibą uczyniły zniszczone miasteczko na skraju dżungli. Stale nosiły się z ustanowieniem własnych praw i hierarchii, jednak były zbyt mało inteligentne by to uczynić. Porwały Mowgliego twierdząc że są mu bliskie poprzez ich fizyczne podobieństwo. Twierdziły że zostanie ich naczelnikiem. Bały się tylko Kaa.
|-
| 4306. || [[Księga ocalenia]] || W 2044 roku, w postapokaliptycznym świecie, samotny bohater, Eli ([[Denzel Washington]]), strzeże księgi, która dostarcza wiedzy mogącej uratować ludzkość lub może dać panowanie nad ludzkimi umysłami. Despota ([[Gary Oldman]]) z małego, prowizorycznego miasteczka planuje objąć w posiadanie księgę.
|-
| 4307. || [[Księstwo oświęcimskie]] || Powstało ok. 1315 roku, w wyniku podziału [[Księstwo Cieszyńskie|księstwa cieszyńskiego]]. W 1327 roku [[książęta oświęcimscy|książę oświęcimski]] [[Jan I Scholastyk]] złożył [[hołd lenny]] [[władcy Czech|królowi Czech]], [[Jan Luksemburski|Janowi Luksemburgowi]], stając się lennikiem korony czeskiej. W dokumencie lennym wystawionym 24 lutego w [[Bytom]]iu jako znajdujące się na terenie księstwa wymieniono miasta (na prawie zachodnim): [[Oświęcim]] (''Osswencin''), [[Zator (województwo małopolskie)|Zator]] (''Zathor''); oraz ''miasteczka'' (''oppida'', na prawie zwyczajowym, polskim): [[Kęty]] (Kant), [[Żywiec]] (Zipscha), [[Wadowice]] (Wadowicz) i [[Spytkowice (powiat wadowicki)|Spytkowice]] (Spitkowicz)<ref>{{cytuj książkę | autor = Colmar Grünhagen (red.) | autor2 = Konrad Wutke (red.)| tytuł = Codex Diplomaticus Silesiae T.22 Regesten zur schlesischen Geschichte 1327-1333| wydawca = E. Wohlfarth's Buchhandlung| miejsce = Breslau| rok = 1903| strony = 7 [4620]| url = http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=19896&dirds=1&tab=1|język = la}}</ref>.
|-
| 4308. || [[Księżniczka Mononoke]] || Ashitaka, młody książę ludu [[Emishi]], ratuje swoją wioskę przed Nago, zaklętym w demona bóstwem-dzikiem. Jego poświęcenie okazuje się brzemienne w skutkach: przypłaca je on klątwą, którą obłożył go umierający bóg. Ashitaka zostaje wysłany przez starszyznę wioski do krain zachodnich, skąd przybył Nago, by dowiedzieć się co spowodowało przemianę bóstwa w demona. Ma także spróbować zdjąć rzucone na siebie przekleństwo. W czasie swojej podróży dociera on do „żelaznego miasta” zarządzanego przez panią Eboshi. Mieszkańcy miasteczka trudnią się wyrobem żelaza i broni, żyją jednak w otwartym konflikcie z siłami natury: aby miasto mogło działać, konieczne jest karczowanie okolicznych lasów, na co nie godzą się mieszkające w nich bóstwa i zwierzęta. Mieszkańców lasu reprezentuje między innymi San: ludzkie dziecko wychowane przez wilczycę. San zna ludzki język, jednak brzydzi się ludźmi, a sama uważa się za wilczycę. Sama San bardzo podoba się Ashitace, dlatego trudno jest mu jednoznacznie opowiedzieć się po którejś ze stron.
|-
| 4309. || [[Księżniczka Sissi]] || Ludzie hrabiego Arkasa zastraszają weterynarza i medyka, by nie pomagali księciu w uzdrowieniu konia, który nie ma środków, aby wypłacić hrabiemu 1000 florenów za Pioruna. Tina, Kail, Konrad i Tomek wyruszają na poszukiwania zakopanego skarbu. Tina znajduje w chacie leśnika rannego Andrássyego. Myśli, że to dziki potwór i informuje o tym matkę, starszą siostrę i Wilhelma. Maksymilian przedstawia rodzinie Gyulę, który uzdrawia Pioruna Austriacy wywieszają w miasteczku list gończy Gyuli Andrássyego z obietnicą nagrody 50000 florenów. Arkas zamierza złapać rebelianta. Wkrótce dowiaduje się, że ukrywa go Maksymilian.
|-
| 4310. || [[Księżniczka z lodu]] || Inne znaczące dla akcji postacie to Julia, siostra Alexandry, ''brzydkie kaczątko'' w rodzinie<ref>''Księżniczka z lodu'', s.41</ref>, Bertil Mellberg, antypatyczny i zarozumiały szef policji z [[Tanumshede]], który został tu przesunięty z [[Göteborg]]a za [[pobicie]] imigranta<ref>''Księżniczka z lodu'', s.64</ref> oraz bardzo zamożna rodzina Lorentzów, producentów [[konserwa|konserw]] rybnych z Fjällbacki<ref>''Księżniczka z lodu'', s.105</ref>, zwłaszcza władcza Nelly, nieformalna przywódczyni miasteczka. W styczniu 1977 zaginął bez wieści jej syn - Nils<ref>''Księżniczka z lodu'', s.111</ref>.
|-
| 4311. || [[Kształt rzeczy]] || Głównymi bohaterami dramatu Kształt rzeczy Neila LaBute’a są Evelyn i Adam. Evelyn to młoda studentka Akademii Sztuk Pięknych, która pracuje nad swoją pracą dyplomową; Adam jest nieśmiałym, oczytanym i zakompleksionym studentem. Poznali się w galerii sztuki, gdzie dziewczyna przekroczyła wyznaczoną linię dla zwiedzających i stanęła tuż obok rzeźby, której zresztą zamierzała domalować męskie genitalia. Miał to być rodzaj manifestu artystki wobec decyzji podejmowanych przez władze konserwatywnego miasteczka, w którym studiowała. Na skutek wniosku lokalnych władz przyrodzenie zostało zasłonięte przez liść winogron, ponieważ uznano je za gorszące. Adam, który pracował w galerii sztuki, jako ochroniarz, przyzwolił studentce na ten odważny akt twórczy, który przez dziekana uczelni został potraktowany jako przejaw wandalizmu. Po tym zdarzeniu bohaterowie zaczęli się spotykać. 
|-
| 4312. || [[Ku Klux Klan]] || Członkowie oraz osoby popierające Ku Klux Klan organizowały liczne ''parady'' na ulicach miast z propagandowymi transparentami, takimi jak np. „KKKK” (Knights of Ku Klux Klan – Rycerze Ku Klux Klanu) czy karykaturalnym wizerunkiem Martina Luthera Kinga z obraźliwymi tekstami. Ku Klux Klan wolał raczej zabijać swoich przeciwników innego wyznania i koloru skóry, niż prowadzić [[Segregacja rasowa|segregację rasową]]. Jego członkowie w aktach przemocy posługiwali się najczęściej sznurem i bronią palną (zazwyczaj [[pistolet]]ami). Zdarzały się przypadki powieszenia, pobicia, postrzelenia, zastrzelenia itp. Za najbardziej niesławne grupy KKK uważa się Białych Rycerzy z [[Missisipi (stan)|Missisipi]] i grupę Klanu z miasteczka [[Birmingham (Alabama)|Birmingham]], nazywane Bombingham od serii zamachów bombowych. 
|-
| 4313. || [[Kuala Besut]] || '''Kuala Besut''' – niewielkie miasteczko rybackie w [[Malezja|Malezji]], w prowincji [[Terengganu]], położone między miastami [[Kota Bharu]] i [[Kuala Terengganu]].
|-
| 4314. || [[Kubuś Puchatek]] || Podobnie jak i wiele innych postaci z książek Milne’a, Kubuś Puchatek został nazwany imieniem jednej z zabawek [[Christopher Robin Milne|Christophera Robina Milne’a]] (1920–1996), syna pisarza. Z kolei pluszowa zabawka Christophera została nazwana tak od imienia niedźwiedzicy Winnipeg będącej żywą maskotką kanadyjskiego wojska z Korpusu Weterynaryjnego [[Kanada|Kanady]]. Została kupiona za 27 dolarów przez porucznika Iana Gary’ego w miasteczku [[White River (Ontario)|White River]] w [[Ontario]], gdzie dziś znajduje się pomnik misia. W październiku 1914 roku została przewieziona do Wielkiej Brytanii. Postanowiono pozostawić ją w [[London Zoo|londyńskim ogrodzie zoologicznym]]. Zdechła 12 maja 1934<ref>[http://www.pooh-corner.org/winnie.shtml The Origins of the Name „Winnie”, z www.pooh-corner.org – kompletna historia + zdjęcia niedźwiedzicy i Christophera Robina].</ref>.
|-
| 4315. || [[Kuchnia Balearów]] || * ''Caldereta de langusta'' - gęsta zupa z homara gotowana w kociołku, pochodzi z miasteczka Fornells.
|-
| 4316. || [[Kuchnia galicyjska]] || Obficie stosowano tłuszczy, w zależności od zawartości portfela było to [[masło]], [[słonina]] i [[śmietana]]. Na krańcach północno-wschodnich widoczne były pewne naleciałości tatarskie, przede wszystkim kołduny oraz obfitość stosowanej w tej kuchni baraniny. Poza kołdunami pierożki smażone zwane ''kibinami'' przypominające ''czebureki'' krymskich Tatarów. Baranina w tej kuchni na wsiach i miasteczkach stanowiła przez ponad pół roku jedyne mięso w handlu. Poza kołdunami z młodej baraniny, spożywano kiszki czarne z hreczanej kaszy, leszcze pieczone na słoninie, szczupaki faszerowane i pieczone na słoninie, kurczęta w potrawce z rakowym sosem, i pasztety z dzikich kaczek<ref name="ReferenceA" />. W kuchni Rusinów na co dzień jadano barszcz z mąki żytniej (kisełycia), barszcz z buraków, ziemniaki ze zsiadłym mlekiem lub kapustą, krupy, zamieszkę z mąki owsianej lub żytniej, zupę z ziemniaków lub mąki owsianej (czyr). Chleb zastępowano plackami z mąki owsianej mielonej na żarnach i pieczonych na płycie kuchennej. W święta zrazy z baraniny<ref name="Izabella Byszewska 2013" />.
|-
| 4317. || [[Kuchnia holenderska]] || Współcześnie nawet w małych holenderskich miasteczkach można spotkać restaurację chińsko-indonezyjską, w której można zamówić „stół ryżowy” czy kupić dania na wynos. Z kolei supermarkety oferują klientom szeroki asortyment produktów indonezyjskich oraz gotowych dań. W każdym snack-barze można kupić [[satay]]<ref name="Marlene"/>. Potrawy pochodzące oryginalnie z kuchni indonezyjskiej tj. nasi goreng, sajgonki i „stół ryżowy” są znane szerokiej warstwie społeczeństwa holenderskiego<ref name="Past"/>. Restauracje chińsko-indonezyjskie utraciły dawną monopolistyczną pozycję i obecnie muszą konkurować z innymi tego typu restauracjami oferującymi kuchnię azjatycką, głównie z restauracjami [[kuchnia wietnamska|wietnamskimi]], [[kuchnia tajska|tajlandzkimi]] czy [[kuchnia japońska|japońskimi]] oraz barami [[sushi]]<ref name="Marlene"/>.
|-
| 4318. || [[Kudryńce]] || Miasto lokowane na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] w roku [[1518]], przez [[Herburtowie|Herburtów]]. W miejscu znajdowała się parafia rzymskokatolicka. Do [[1772]] roku [[województwo podolskie]]. Od roku 1772 było to miasteczko graniczne między [[Austro-Węgry|Austro-Węgrami]] a [[imperium Rosyjskie|Rosją]]. Do [[1918]] roku – miasto w [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Królestwie Galicji i Lodomerii]] w [[Cesarstwo Austrii|Cesarstwie Austriackim]], w powiecie [[Borszczów|borszczowskim]], starostwo powiatowe w [[Mielnica Podolska|Mielnicy]] nad [[Dniestr]]em. Pod koniec [[XIX wiek]]u miasteczko liczyło 2315 mieszkańców. Do [[1939]] roku – miasto w [[Województwo tarnopolskie|województwie tarnopolskim]]. Od roku 1882 w Kudryńcach przebywał [[Adam Chmielowski]], gościł wtedy u swojego brata Stanisława Chmielowskiego, który dzierżawił majątek Kudryńce nad Zbruczem.
|-
| 4319. || [[Kuflew]] || Kuflew otrzymał [[prawa miejskie]] w 1521 r. W 2 połowie [[XVI wiek|XVI]] wieku miasteczko liczyło ok. 200 mieszkańców i było ośrodkiem tkackim. W [[XVIII wiek|XVIII]] w. Kuflew był własnością Skarbków i liczył w 1810 roku 60 domów i 347 mieszkańców. Liczba ludności w  1825 roku wzrosła do 478, zaś liczba domów zmalała do 54. Po 1831&nbsp;r. osada utraciła prawa miejskie. W 1883 r. parafia liczyła 2692 wiernych. W 1 poł. XIX wieku Kuflew był w posiadaniu Bronisława Dąbrowskiego, syna [[Jan Henryk Dąbrowski|Jana Henryka Dąbrowskiego]], wodza Legionów. Dobra zostały zwrócone Dąbrowskim po okresie konfiskaty 1846-62&nbsp;r., a następnie przeszły w ręce Szweycerów. W [[1896]]&nbsp;r. została wybudowana gorzelnia dworska przez Bronisława Szweycera.
|-
| 4320. || [[Kujang]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład miejscowości Ryongsan należącej do powiatu [[Nyŏngbyŏn]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ryongsan, Paengnyŏng, Namsinhyŏn, Ori (4 wsie) i Kosŏng (3 wsie – wszystkie uprzednio w powiecie Nyŏngbyŏn). Powiat Kujang składał się wówczas z jednego miasteczka (Kujang-ŭp) oraz 26 wsi (''ri''). W styczniu 1985 roku powiat powiększył się o należącą do powiat Nyŏngbyŏn wieś Sambong oraz o wsie Rohyŏn, Ryongsŏng, T'oro, Kajwa, Ch'ŏnsu, Suyang, Pulmu i Sŏkch'ang, wchodzące wcześniej w skład powiat [[Hyangsan]].
|-
| 4321. || [[Kukizów]] || '''Kukizów''' ([[Język ukraiński|ukr.]] ''Кукезів'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]], w [[rejon kamionecki (obwód lwowski)|rejonie kamioneckim]]. Liczy 386 mieszkańców.
|-
| 4322. || [[Kukuciszki]] || '''Kukuciszki''' ([[język litewski|lit]]. ''Kuktiškės'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg uciański|okręgu uciańskim]] w [[Rejon uciański|rejonie uciańskim]], siedziba [[starostwo Kukuciszki|starostwa Kukuciszki]], 14 km na południowy wschód od [[Uciana|Uciany]] przy drodze Uciana-[[Święciany]], 485 mieszkańców (2001). 
|-
| 4323. || [[Kule (Litwa)]] || '''Kule''' ([[język litewski|lit]]. ''Kuliai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg telszański|okręgu telszańskim]], w [[Rejon płungiański|rejonie płungiańskim]], 19 km na południowy zachód od [[Płungiany|Płungian]]. Miasteczko liczy 704 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Kule|starostwa Kule]].
|-
| 4324. || [[Kule]] || * [[Kule (Litwa)|Kule]] ([[język litewski|lit]]. ''Kuliai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg telszański|okręgu telszańskim]], w [[Rejon płungiański|rejonie płungiańskim]]
|-
| 4325. || [[Kulików (rejon żółkiewski)]] || W XVII wiekiu [[Jan III Sobieski]] osiedlił w Kulikowie jeńców tatarskich i tureckich, którzy wyrabiali w założonej manufakturze, koce i dywany. W następnych wiekach Kulików był ważnym ośrodkiem sadownictwa oraz szewstwa dla zaopatrywania pobliskiego Lwowa i Żółkwi. Kulików był również gniazdem rodowym rodziny Kulikowskich herbu [[Drogomir (herb szlachecki)|Drogomir]]. Dokumenty z roku [[1469]] wskazują, że dzierżawcami miasta byli Jan i Piotr Kulikowscy ([[Akta Grodzkie i Ziemskie (wydawnictwo źródłowe)|AGZ]], t. VI. str. 121). Po Herburtach miasto dzierżawili; Żurawińscy, [[Sobiescy herbu Janina|Sobiescy]], [[Radziwiłłowie]] i Batowscy. Po płn.-wsch. stronie miasteczka zachowały się ślady zamczyska oraz fortyfikacji ziemnych.  W roku [[1880]] liczył  3226 mieszkańców.
|-
| 4326. || [[Kult maryjny]] || * [[Gnadenkapelle (Altötting)|Altötting]]. W kościółku pw. Matki Bożej Łaskawej w centralnym miejscu bawarskiego miasteczka [[Altötting]], u podnóża [[Alpy|Alp]], króluje XIV-wieczna figurka Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem zwana Czarną Madonną. Ubrana w bogate szaty figurka z lipowego drewna mierzy nieco ponad 65 cm. Sanktuarium odwiedza rokrocznie ponad milion pielgrzymów. [[Benedykt XVI]], kilka dni po konklawe mówił:''Altötting jest sercem [[Bawaria|Bawarii]] i jednocześnie jednym z serc Europy''.
|-
| 4327. || [[Kumano]] || W prefekturze Mie sąsiaduje z miastem [[Owase]] i miasteczkami Mihama oraz Kihō.
|-
| 4328. || [[Kuna (Ukraina)]] || Dawniej miasteczko z kościołem św. Antoniego Padewskiego. Założone przez ród Słupiczów po otrzymaniu przez Iwana Słupicza przywileju od [[Świdrygiełło|Świdrygiełły]]. Ich dobra stanowiły 28 kluczy. 
|-
| 4329. || [[Kuna (waluta)]] || |  || '''10''' kun || 126 mm x 63 mm || [[Juraj Dobrila]] (1812-1882), [[biskup]] z [[Triest]]u i [[Poreč]]a || starożytny rzymski [[amfiteatr]] w [[Pula|Puli]], obrys [[Istria|istrskiego]] miasteczka [[Motovun]] || 1993<br />1995 || 2001<br />2004
|-
| 4330. || [[Kungsbacka]] || Aż do lat 60. XX wieku, Kungsbacka była małym, nieznaczącym miasteczkiem. [[Kontrurbanizacja|Wzrastająca liczba mieszkańców]] oraz ustanowienie Kungsbacki na siedzibę [[gmina Kungsbacka|gminy Kungsbacka]] miało wpływ na rozwój miasta.<br />
|-
| 4331. || [[Kunvald]] || '''Kunvald''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Uście nad Orlicą|powiecie Uście nad Orlicą]], w [[Kraj pardubicki|kraju pardubickim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 022 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4332. || [[Kupreliszki]] || '''Kupreliszki'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_IV/889 Kupreliszki w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 18 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Kupreliškis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon birżański|rejonie birżańskim]]. Liczy 248 mieszkańców (2001).
|-
| 4333. || [[Kurayoshi]] || Kurayoshi otrzymało prawa miejskie [[1 października]] [[1953]] roku. [[22 marca]] [[2005]] roku do miasta przyłączyło się miasteczko Sekigane.
|-
| 4334. || [[Kurban 100 Kadamdżaj]] || Piłkarski klub '''Metałłurg''' został założony w miejscowości [[Kadamdżaj|Frunze]] w roku 1985<ref>[http://www.rsssf.com/tablesk/kyrgfound.html Kyrgyzstan - Foundation Dates of Clubs - RSSSF]</ref>. Zespół najpierw występował w rozgrywkach lokalnych. W 1992 nazwa miasteczka została zmieniona na Kadamdżaj. W 1996 debiutował w [[I liga kirgiska w piłce nożnej|Wyższej Lidze Kirgistanu]] i z pierwszej próby zdobył mistrzostwo kraju<ref>[http://web.archive.org/web/20160816080725/http://lena-dvorkina.narod.ru/FOOTBALL_2013/FC_SNG_2013/Kyrgyz.html#m110 Киргизия - История футбольных клубов Россия - Narod.ru]</ref>. Również w 1996 dotarł do finału [[Puchar Kirgistanu w piłce nożnej|Pucharu Kirgistanu]], gdzie przegrał z [[AiK Biszkek]]. Warto zaznaczyć, że 90% piłkarzy tamtego składu zostało zaproszonych z klubu [[Semetej Kyzyłkyja]]. Po zakończeniu złotego sezonu 1996 z powodów finansowych klub został rozwiązany. Piłkarze ponownie wrócili do Semeteju. 
|-
| 4335. || [[Kurkliai]] || '''Kurkliai''' - [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], na [[Auksztota|Aukstocie]], nad [[Virinta|Virintą]], w [[okręg uciański|okręgu uciańskim]], w [[rejon oniksztyński|rejonie oniksztyńskim]], 15 km na południe od [[Onikszty|Onikszt]]; siedziba gminy Kurkliai; 474 mieszk. ([[2001]]); [[kościół (budynek)|kościół]], [[szkoła (oświata)|szkoła]], [[urząd pocztowy]].
|-
| 4336. || [[Kurow]] || Według niektórych teorii nazwa miasta pochodzi od polskiej miejscowości o nazwie "Kurów", według innych – że nazwa miasteczka wywodzi się od zniekształconej, maoryskiej nazwy pobliskiego wzgórza [[Te Kahurau]], co u tubylców znaczy ''deszcz''.
|-
| 4337. || [[Kurozwęki]] || {{Cytat
 |treść = Na górze stromej i skalistej rozłożyło się miasteczko, jedno z tych, jakie Bóg wie za co noszą miano miasteczek. Kilkadziesiąt chat zbudowanych w czworokąt, chat nie włościańskich, gdyż mają staromieszczańskie portyki o oryginalnie (...) rzeźbionych słupach, studnia pośrodku rynku, bożnica, kościół i klasztor szarytek. Wójt, pan pisarz, ksiądz, nauczyciel – oto wielki świat Kurozwęk. Zstępując z góry – dopiero widzisz ogrody i gąszcze olbrzymich drzew, a wśród nich oblany dookoła wodą pałac
}}
|-
| 4338. || [[Kursebi]] || '''Kursebi''' – miasteczko i gmina w Gruzji, w regionie [[Imeretia]], w prowincji [[Tkibuli]], położone około 10 kilometrów na północny wschód od [[Kutaisi]], w ciągu drogi M17.
|-
| 4339. || [[Kurt Engels]] || Wraz ze swoim pomocnikiem, [[Ludwik Klemm|Ludwikiem Klemmem]], zasłynął z okrucieństwa i bezwzględności. Jest posądzany o zbrodnie na ludności cywilnej - doraźne rozstrzeliwanie zarówno [[Polacy|Polaków]], jak i [[Żyd]]ów. Często odbywało się to na ulicach miasteczka lub też na miejscowym [[Kirkut|kirkucie]]. Swoje ofiary wypatrywał, jeżdżąc po Izbicy motocyklem<ref>[http://lublin.wyborcza.pl/lublin/1,48724,3624681.html Macewy w areszcie], Portal gazeta.pl</ref>.
|-
| 4340. || [[Kurtowiany]] || '''Kurtowiany''' ([[język litewski|lit.:]] ''Kurtuvėnai'') – [[Miasteczka na Litwie|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]] w [[Rejon szawelski|rejonie szawelskim]], 20 km na południowy zachód od [[Szawle|Szawli]], centrum ''Kurtuvėnų seniūnaitija'' w [[Podział administracyjny Litwy|gminie]] [[Bubiai]], siedziba dyrekcji [[Park Regionalny Kurtuvėnai|Parku Regionalnego Kurtuvėnai]]. W pobliskich [[jezioro|jeziorach]] prowadzi się hodowlę [[karp]]i.
|-
| 4341. || [[Kurtyna (powieść)]] || Wiekowy już kapitan [[Arthur Hastings]] dostaje list od swojego przyjaciela Herkulesa Poirot, znanego i cenionego detektywa, wraz z którym niegdyś rozwiązywali wiele zawiłych spraw. Poirot pisze, że stan jego zdrowia uległ już znacznemu pogorszeniu i że raz jeszcze chciałby ujrzeć wiernego przyjaciela. Proponuje Hastingsowi spotkanie w miasteczku Styles w którym rozwiązywali swoją pierwszą wspólną zagadkę (opisaną w powieści ''[[Tajemnicza historia w Styles]]'').
|-
| 4342. || [[Kurułtaj w Greifswaldzie]] || 5 marca, czyli ostatniego dnia kurułtaju, w Greifswaldzie odbyła się manifestacja jego uczestników połączona z wystawą tatarskiej sztuki i piśmiennictwa. Zjazdowi towarzyszyły liczne akcje kulturalno-propagandowe, jak występy kapeli muzycznej Legionu Tatarów Nadwołżańskich. Już po zakończeniu obrad 6 marca część delegatów wraz z przedstawicielami strony niemieckiej przeniosła się do okolicznego miasteczka [[Raten]], gdzie przez kilka dni trwały polityczne prace związane z tworzeniem Związku Walki Turko-Tatarów Idel-Uralu. Odbyto też mającą znaczenie propagandowe wycieczkę do [[Praga|Pragi]].
|-
| 4343. || [[Kurzelów]] || W wieku XIX Kurzelów, miasteczko w powiecie włoszczowskim. Starożytne centrum życia kościelnego już na przełomie [[XI wiek|XI]] i [[XII wiek|XII]] wieku, własność arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy przy pierwszym podziale diecezji, umieścili tu jeden z pięciu archidiakonatów na jakie rozdzielili podwładny im obszar.
|-
| 4344. || [[Kurzętnik]] || W roku 1659, w czasie [[potop szwedzki|potopu szwedzkiego]], miasteczko zostało spalone przez Szwedów, a ludność opuściła miasto. Po pięciu latach (po roku 1664) miasto zaczęło się powoli odbudowywać (nie sprzyjały temu wojny) i ponownie zaludniać. Po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze Polski]] we wrześniu 1772 roku miasto zostało wcielone do Prus. Rozpoczął się okres powolnej germanizacji. Ważnym wydarzeniem dla Kurzętnika było utworzenie z dniem 1 października 1858 roku prywatnego Instytutu Przygotowawczego Chłopców do Gimnazjum i Szkół Realnych. W 1868 przeniesiono je do pobliskiego [[Nowe Miasto Lubawskie|Nowego Miasta]]. W 1905 roku Kurzętnik utracił prawa miejskie. Po I wojnie światowej [[Traktat wersalski|traktatem wersalskim]] z dnia 28 czerwca 1919 roku [[powiat lubawski]] wraz z Kurzętnikiem został przyznany Polsce.
|-
| 4345. || [[Kusejfa]] || Na północ od miasteczka przebiega [[droga ekspresowa 31 (Izrael)|droga ekspresowa nr 31]] ([[Eszel ha-Nasi]]-[[Newe Zohar]]).
|-
| 4346. || [[Kushima]] || oraz miasteczkiem Nangō, 
|-
| 4347. || [[Kutenajowie]] || Doszło do rokowań, na mocy których rząd federalny odstąpił im 10,5 akra (5 ha) ziemi. Od tego czasu teren ten - w sumie 18,9 akra (7,7 ha) stanowi ich rezerwat w hrabstwie [[Boundary (hrabstwo)|Boundary]] w stanie [[Idaho]], około 3 km na północny zachód od miasteczka [[Bonners Ferry]]. Według spisu z roku [[2000]] zamieszkiwało w nim 75 osób. 
|-
| 4348. || [[Kutnowski Dom Kultury]] || Wzrosła popularność wrześniowego [[Święto Róży|Święta Róży]]<ref name="swieto-rozy">{{Cytuj stronę | url = http://www.swietorozy.pl/ | tytuł = Święto Róży – kutnowska wystawa różana | data dostępu = 2014-05-07}}</ref>, który wiąże ze sobą nie tylko wystawy florystyczne, ale i festyny, koncerty czy też wesołe miasteczko.
|-
| 4349. || [[Kuty (obwód iwanofrankiwski)]] || Kuty otrzymały prawa miejskie w r. [[1715]] od króla [[August II Mocny|Augusta II Mocnego]], za sprawą [[Józef Potocki (hetman wielki koronny)|Józefa Potockiego]], kasztelana krakowskiego i wojewody kijowskiego. Wcześniej, wraz z okolicznymi wsiami stanowiły starostwo niegrodowe. Ludność zajmowała się uprawą roli, sadownictwem, kupiectwem, produkcją [[safian]]u, garncarstwem, rękodziełem artystycznym. Do końca XVIII w. były tu warzelnie soli. Od XIX wieku Kuty stały się znanym letniskiem dzięki malowniczemu położeniu nad dużą rzeką, otoczeniu górami (nad miasteczkiem góra Owidiusz), ciepłemu klimatowi i bogactwu owoców, a także dobrej bazie mieszkaniowej (liczne dworki w ogrodach). Corocznie w dniu 13 czerwca odbywały się tu sławne odpusty [[Ormianie w Polsce|ormiańskie]], ściągające [[Ormianie|Ormian]] z Polski, [[Bukowina północna|Bukowiny]], [[Mołdawia|Mołdawii]], a nawet [[Armenia|Armenii]].
|-
| 4350. || [[Kuty Stare]] || '''Kuty Stare''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Старі Кути'') – wieś na Ukrainie, w [[rejon kosowski|rejonie kosowskim]] [[obwód iwanofrankiwski|obwodu iwanofrankiwskiego]]. Miejscowość leży w odległości 2,8 km od miasteczka [[Kuty (miasto)|Kuty]]. W [[1857]] liczyła 3099 mieszkańców. 
|-
| 4351. || [[Kuusalu]] || '''Kuusalu''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[Harjumaa|prowinji Harju]], stolica [[gmina Kuusalu|gminy Kuusalu]].
|-
| 4352. || [[Kuwana]] || W 2004 roku do miasta przyłączono miasteczka Tado i Nagashima.
|-
| 4353. || [[Kuźnica (województwo podlaskie)]] || Po rozbiorach Kuźnica początkowo znajdowała się w zaborze pruskim, a potem w granicach cesarstwa rosyjskiego. Pomimo korzystnego położenia nad spławną rzeką i (od 1862) przy linii kolejowej [[Warszawa]]-[[Petersburg]], miasteczko nie rozwinęło się w większy ośrodek.
|-
| 4354. || [[Kuże (okręg szawelski)]] || '''Kuże'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|V|7|Kuże}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Kužiai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon szawelski|rejonie szawelskim]]. Liczy 1 332 mieszkańców (2001).
|-
| 4355. || [[Kwail]] || Do marca 1963 terytorium powiatu Kwail stanowiło część powiatu [[Songhwa]]. W obecnej formie powiat powstał dopiero w październiku 1967 roku, gdy składał się z jednego miasteczka (Kwail-ŭp) i 22 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri'').
|-
| 4356. || [[Kwaksan]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu [[Jŏngju (powiat w Korei Północnej)|Jŏngju]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Rimp'o, Anhŭng, Kwaksan, Kwanju, Okch'ŏn (14 wsi) oraz Namsŏ (1 wieś – wszystkie wcześniej w powiecie Jŏngju). Powiat Kwaksan składał się wówczas z jednego miasteczka (Kwaksan-ŭp) i 19 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri'').
|-
| 4357. || [[Kyŏnghŏ Sŏng'u]] || Koreański sŏn po kilkuset latach prześladowań był wówczas na bardzo niskim poziomie i nieustannym wysiłkom Kyŏnghŏ należy zawdzięczać jego ponowny rozwój. Gdy miał czterdzieści kilka lat odbył misjonarską podróż po całej Korei. Był to punkt zwrotny w historii koreańskiego buddyzmu. Swoim zaangażowaniem ożywił nie tylko sŏn ale cały koreański buddyzm. Prowadził nauki i praktyki m.in. w takich klasztorach jak [[Pomo-sa|Pomo]], [[Sangwon-sa|Sangwon]], [[Sokwang-sa|Sokwang]]. Wybudował halę praktyki sŏn w klasztorze Haein. Zachęcał swoich uczniów do budowania świątyń w miastach i miasteczkach i sam wybudował kilka. Prowadził wędrowny styl życia, przenosząc się z miejsca na miejsce i wszędzie przyciągał ludzi.
|-
| 4358. || [[Kyŏngsŏng]] || | miasteczko
|-
| 4359. || [[Kyŏngwŏn]] || | miasteczko
|-
| 4360. || [[Kyšice]] || '''Kyšice''' - miasteczko pod [[Pilzno|Pilznem]] w południowych [[Czechy|Czechach]] zamieszkiwane przez 819 mieszkańców. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z [[1336]] roku.
|-
| 4361. || [[Kácov]] || '''Kácov''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Kutná Hora|powiecie Kutná Hora]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 827 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4362. || [[Köping (urbanizacja)]] || '''''Köping''''' (wym. [&#643;ø&#720;p&#618;&#331;]) – wyraz w [[język szwedzki|języku szwedzkim]] oznaczający "miasto targowe" (porównaj z [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczkiem]]). W [[średniowiecze|średniowieczu]] używane było w stosunku do miast, którym nadano prawo urządzania targu. W dzisiejszej [[Finlandia|Finlandii]], która stanowiła do 1809 część Szwecji, istnieje podobne określenie – ''[[kauppala]]''.
|-
| 4363. || [[Kęty]] || 28 czerwca 1797 r. wybuchł największy pożar w historii miasta, w wyniku którego zniszczona została prawie cała zabudowa, w tamtych czasach w większości drewniana. [[Ambroży Grabowski]] pisał o tym wydarzeniu: <blockquote>''"Dnia 29 czerwca 1797 w południe powstał pożar w stodole domu Klimka przy ulicy Kobiernickiej. Przy wielkim wichrze zachodnim pożar rozszerzył się na całe miasteczko, które ze wszystkim wygorzało wyjąwszy ulice, nie będące w kierunku wiatru. Wtedy zgorzał i dom mojej matki, wdowy przy ulicy Kościelnej stojący. Miasteczko spaliło się w ciągu kilku godzin. Kościół parafialny ocalał, ale spalił się dach na kościółku św. Jana Kantego. Zgorzał również ratusz z drzewa wśród rynku stojący i tylko niewiele domów ocalało od ognia.”''</blockquote> Po tym zdarzeniu władze zakazały całkowicie budowy w Kętach drewnianych domów, a odbudowa miasta trwała ponad 10 lat.
|-
| 4364. || [[Kłamczucha (film)]] || Aniela Kowalik ma 16 lat i mieszka z ojcem rybakiem w Łebie. Marzy by zostać aktorką. Pewnego dnia w swym rodzinnym miasteczku poznaje chłopaka, Pawła i zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. On mieszka w Poznaniu i tam się uczy w liceum, wkrótce wyjeżdża. Aniela postanawia za wszelką cenę z nim być, nawet kosztem najbliższych. Niespodziewanie pojawia się u dalekich krewnych w Poznaniu i opowiada im o powtórnym ślubie ojca. Od tej pory konsekwentnie realizuje swój plan.
|-
| 4365. || [[Kławany]] || '''Kławany''' ([[język litewski|lit]]. ''Klovainiai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]], w [[Rejon pokrojski|rejonie pokrojskim]], 4 km na południowy wschód od stolicy rejonu [[Pokroje|Pokrojów]]. Miasteczko liczy 980 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Kławany|starostwa Kławany]].
|-
| 4366. || [[Kōshū]] || oraz kilkoma miasteczkami i wsiami.
|-
| 4367. || [[Křemže]] || '''Křemže''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Český Krumlov|powiecie Český Krumlov]], w [[Kraj południowoczeski|kraju południowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2832 mieszkańców<ref name="urz"/>. Leży u podnóża góry [[Kleť]], pośrodku [[Blanský les|Blanskego lesa]].
|-
| 4368. || [[Křinec]] || '''Křinec''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Nymburk|powiecie Nymburk]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 319 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4369. || [[Křivoklát]] || '''Křivoklát''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Rakovník|powiecie Rakovník]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 689 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4370. || [[Křivsoudov]] || '''Křivsoudov''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Benešov|powiecie Benešov]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 434 mieszkańców.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/documents/10180/45964084/1300721703.pdf/c2733bca-a698-42cb-a6ec-19b8e95f5bc6?version=1.0 | tytuł = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.| autor = Český statistický úřad | data = 28.04.2017 | praca = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 | data dostępu = 2017-05-25}}</ref>
|-
| 4371. || [[Křižanov (Hořičky)]] || Wiek XVIII przyniósł kilka okresów nieurodzaju, głodu oraz drożyzny. W 1775 r. wybuchła nieudana chłopska rebelia, która miała swoje epicentrum w miasteczku [[Rtyně v Podkrkonoší]].
|-
| 4372. || [[Kŭmch'ŏn]] || | miasteczko
|-
| 4373. || [[Kŭmgang (powiat w Korei Północnej)]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu [[Hoeyang]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Naegŭmgang, Sadong (11 wsi), Anp'ung (18 wsi – wszystkie powiat Hoeyang), Sŏhwa (1 wieś – powiat Inje), Suip (3 wsie – powiat Yanggu). Pierwotnie powiat składał się z jednego miasteczka (Kŭmgang-ŭp) i 26 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri'').
|-
| 4374. || [[Kŭmya]] || | miasteczko
|-
| 4375. || [[LL Cool J]] || James Todd Smith III urodził się 14 stycznia 1968 r. w miasteczku [[Bay Shore]], w stanie [[Nowy Jork (stan)|Nowy Jork]] jako syn Ondrea Griffeth i Jamesa Louisa Smitha<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.imdb.com/name/nm0005112/bio |tytuł= Biografia |język= en |autor= |opublikowany= IMDb.com |data dostępu= 2017-01-07}}</ref>. Dorastał w [[Queens]]. W programie ''[[Finding Your Roots]]'' raper powiedział, że jego matka została adoptowana przez Eugene Griffith oraz Ellen Hightower. Gospodarz programu CeCe Moore po wnikliwych badaniach [[Kwas deoksyrybonukleinowy|DNA]] określił Ethel Mae Jolly i Nathaniel Christy Lewis jako biologicznych dziadków Smitha. Ponadto badania wykazały, że prawujem Jamesa był bokser, mistrz świata wagi lekkiej w latach 1935-1939 [[John Henry Lewis]]. Dzieciństwo rapera było ciężkie, w wieku czterech lat był świadkiem postrzelenia matki oraz dziadka przez ojca. Na szczęście bliscy przeżyli. Podczas rehabilitacji w szpitalu, matka Ondrea Griffeth poznała młodego terapeutę, z którym się później związała. Jednak miał on drugie oblicze. Przez lata tyranizował Todda, znęcał się nad nim psychicznie i fizycznie. Wkrótce potem Ondrea odkryła kim naprawdę był jej "przyjaciel" i zerwała z nim. Kiedy Todd podrósł, znalazł sposób, aby uniknąć skutków znęcania się nad nim. Tym wyborem była muzyka [[hip-hop]]. Pokochał ją w jego dziewięciu lat za sprawą zespołu [[Treacherous Three]], a już dwa lata później zaczął pisać pierwsze teksty. Młody muzyk postanowił tworzyć pierwsze utwory, i w tym celu od dziadka otrzymał didżejski sprzęt, w tym [[fonograf]], wzmacniacz oraz mikser audio<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.mtv.com/artists/ll-cool-j/biography/ |tytuł= Bio |język= en |autor= |opublikowany= MTV |data dostępu= 2017-01-07}}</ref>. W marcu 1984 roku, kiedy LL Cool J miał 16 lat, poznał wówczas studenta [[New York University|NYU]] [[Rick Rubin|Ricka Rubina]], który potem został współzałożycielem wytwórni [[Def Jam Recordings]]. Smith nagrał [[Demo (album)|demo]] i rozesłał do wytwórni płytowych<ref>{{cytuj stronę|url= http://videoeta.com/person/726 |tytuł= LL Cool J |język= en |opublikowany=videoeta.com |data dostępu= 2017-01-07}}</ref>. Rubin oczarowany muzyką Jamesa, postanowił mu pomóc. Wspólnie stworzyli i nagrali singel „I Need a Beat”, który potem przesłali promotorowi [[Russell Simmons|Russellowi Simmonsowi]]. Simmonsowi tak się spodobała muzyka Smitha, że ten otrzymał kontrakt płytowy.
|-
| 4376. || [[La Cadière-d’Azur]] ||  |opis zdjęcia                    = [[Wieża zegarowa]] w miasteczku
|-
| 4377. || [[La Crosse (Wisconsin)]] || La Crosse zamieszkuje 51 818 ludzi (według spisu z roku 2000). Włącznie z okolicznymi miasteczkami La Crosse tworzy metropolię o populacji 96 592.
|-
| 4378. || [[La Molina]] || W miasteczku odbywały się m.in. [[International Six Days Enduro]] 1985 (Drużynowe Mistrzostwa Świata Zespołów Narodowych 1985), [[Puchar Świata w narciarstwie alpejskim kobiet 2008/2009]], [[Mistrzostwa Świata w Snowboardzie 2011]], [[Puchar Europy w narciarstwie alpejskim mężczyzn 2012/2013]], [[Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski|IPC paraolimpijskie]] Mistrzostwa Świata w narciarstwie alpejskim 2013 oraz wielokrotnie: 
|-
| 4379. || [[La Rioja (prowincja Argentyny)]] || Turystyka jest wschodzącym działem tutejszej gospodarki. Turyści odwiedzają najczęściej park narodowy [[Talampaya]], oraz miasteczka  Chilecito, ''Cerro de La Cruz'', ''Termas de Santa Teresita'' a także gorące źródła w wiosce ''Villa Sanagasta''.
|-
| 4380. || [[La Secuita]] || '''La Secuita''' – niewielkie liczące nieco ponad 1,5 tys. miasto w [[Katalonia|Katalonii]] w [[Hiszpania|Hiszpanii]] w [[Tarragona (prowincja)|prowincji Tarragona]]. Główna działalność gospodarcza miasteczka opiera się o [[rolnictwo]], kładąc nacisk na uprawę winorośli i orzechów laskowych. Na granicy miasta i [[Perafort]] znajduje się stacja kolei dużych prędkości [[Camp de Tarragona]].
|-
| 4381. || [[La Trinidad]] || 11 lipca 1827 roku, w czasie trwania wojny domowej w Hondurasie (1826–1829), pod miasteczkiem La Trinidad miało miejsce [[Bitwa pod La Trinidad|starcie zbrojne]] pomiędzy konserwatystami a liberałami. Konserwatyści sprzeciwiali się projektowi konstytucji postulującej federalną formę państwa. Po ich stronie opowiedziały się konserwatywne państwa, takie jak [[Gwatemala]] i [[Salwador]]. Mimo przewagi liczebnej wroga liberałowie zwyciężyli w pojedynku<ref name="bitwy">{{Cytuj książkę | nazwisko = Ryniewicz | imię = Zygmunt | tytuł = Leksykon bitew świata | wydawca = Alma-press | miejsce = Warszawa | data = 2004}}</ref>.
|-
| 4382. || [[La strada]] || Para głównych bohaterów to wrażliwa i lekko upośledzona umysłowo dziewczyna Gelsomina, podróżująca z prymitywnym i brutalnym cyrkowym siłaczem Zampano, dającym przedstawienia w różnych miasteczkach. Mimo doznawanych od niego upokorzeń, Gelsomina kocha go. Jest jednak mało pomocna w pracy, zamknięta we własnym świecie. Zampano porzuca ją. Po latach, usłyszawszy jej ulubioną melodię (którą nuci kobieta, kojarząca Gelsominę i mówiąca, że tamta zmarła jakiś czas temu), Zampano uświadomi sobie, że także ją kochał. W finalnej scenie kamera, zwrócona w dół, ukazuje go płaczącego nocą nad brzegiem morza.
|-
| 4383. || [[Lachy śląskie]] || Pod koniec XIX wieku na terenach zamieszkiwanych przez Lachów śląskich miał miejsce rozwój przemysłu. W jego wyniku dawne wsie laskie przekształcały się w miasteczka i miasta. Życie codzienne Lachów przyjmowało miejski charakter. Zanikały wtedy także niektóre rzemiosła<ref name="Fierla">{{cytuj książkę|nazwisko=Fierla|imię=Gustaw|tytuł=Strój Lachów Śląskich|wydawca=Polskie Towarzystwo Ludoznawcze|miejsce=Wrocław|data=1969|seria=Atlas Polskich Strojów Ludowych|część =III|tytuł części=Śląsk, Zeszyt 4|strony=11-13}}</ref>.
|-
| 4384. || [[Lack (Białoruś)]] || Obszar dzisiejszego Lacka w późnym [[średniowiecze|średniowieczu]] znajdował się w [[Województwo wileńskie (I Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]]<ref>[[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego]] informuje o założeniu kościoła parafialnego w [[1424]] r. Natomiast Radzima.org podaje, iż pierwsza wzmianka pisemna o wsi Ladzk pochodzi z [[1804]] r. Bardziej precyzyjne dane o funkcjonowaniu parafii w Lacku od 1424 r. na portalu Radzima.org [http://www.radzima.org/pl/miejsce_comm/1780.html zamieścił br. Jan Fibek OFMCap]</ref>. Po reformie administracyjnej na Litwie leżał w [[Powiat lidzki|powiecie lidzkim]] (od [[1566]]). Po [[1795]] r. w wyniku [[III rozbiór Polski|III rozbioru Rzeczypospolitej]] Lack znajdował się na obszarze tzw. ''[[ziemie zabrane|ziem zabranych]]'' [[zabór rosyjski|zaboru rosyjskiego]]. [[Gmina]] ([[wołost|włość]]) Lack leżała w [[powiat lidzki|powiecie (ujeździe) lidzkim]] kolejnych guberni: [[gubernia słonimska|słonimskiej]] ([[1795]]–[[1797]]), [[gubernia litewska|litewskiej]] (do [[1801]]), [[gubernia grodzieńska|grodzieńskiej]] (do [[1843]]) i [[Gubernia wileńska|wileńskiej]]. Zarząd gminy mieścił się w [[miasteczko|miasteczku]] Dąbrowo<ref name="SGKP"/>.
|-
| 4385. || [[Lacków]] || '''Lacków''' ([[język litewski|lit]]. ''Leckava'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg telszański|okręgu telszańskim]], w [[Rejon możejski|rejonie możejskim]], 12 km na północny zachód od [[Możejki|Możejek]] przy granicy z [[Łotwa|Łotwą]]. Miasteczko liczy 235 mieszkańców (2001). 
|-
| 4386. || [[Ladies Tour of Norway]] || Wyścig po raz pierwszy rozegrany został w dniach 15 - 17 sierpnia 2014 roku w okolicach miasteczka [[Halden]] i składał się z [[Jazda indywidualna na czas|prologu]] i dwóch pagórkowatych etapów. Zmagania zdominowały zawodniczki ekipy [[Rabobank-Liv/giant|Rabobank-Liv]].
|-
| 4387. || [[Ladykillers, czyli zabójczy kwintet]] || Marva Munson (Irma P. Hall) mieszka w małym miasteczku w [[Missisipi (stan)|Missisipi]]. Czarnoskóra starsza pani jest wdową, wiodącą spokojne życie, urozmaicane jedynie wizytami w pobliskim kościele oraz interwencjami policjantów ściągających z drzewa jej kotka. Wynajmuje ona pokój G.H. Dorrowi (Hanks), podającemu się za profesora ekscentrykowi chętnie cytującemu [[Edgar Allan Poe|Edgara Allana Poe]]. Dorr rzekomo jest zainteresowany muzyką renesansową – urządza próby małej orkiestry. W rzeczywistości ''muzycy'' zamierzają obrabować sejf pobliskiego kasyna, a dom Mrs. Munson służy za bazę wypadową – w piwnicy kopią tunel.
|-
| 4388. || [[Lagedi]] || '''Lagedi''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowincji Harju]], w [[gmina Rae|gminie Rae]].
|-
| 4389. || [[Lagun]] || *{{cytuj stronę | url = http://pl.db-city.com/Holandia--Cura%C3%A7ao--Lagun| tytuł = Lagun, Curaçao, Holandia - Miasto i miasteczko na świecie| data dostępu = 2013-05-03 | autor = | opublikowany = DB-city.com| praca = | data = | język = pl}}
|-
| 4390. || [[Lahn]] || Długość rzeki Lahn wynosi 242 km, a jej źródła znajdują się w północno-zachodniej Hesji przy granicy z [[Nadrenia Północna-Westfalia|Nadrenią Północną-Westfalią]] nieopodal miasteczka [[Bad Laasphe]]. Dalej rzeka płynie przez miasta uniwersyteckie [[Marburg]] i [[Gießen]] oraz [[Wetzlar]], gdzie w [[średniowiecze|średniowieczu]] miał siedzibę najwyższy organ sądowniczy [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Rzeszy]] – [[Sąd Kameralny Rzeszy]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Reichskammergericht'', [[Łacina|łac.]] ''Camerae Imperialis Judici''). W [[Limburg an der Lahn]], Lahn opuszcza Hesję i wpływa do [[Ren]]u w [[Nadrenia-Palatynat|Nadrenii-Palatynacie]].
|-
| 4391. || [[Laholm]] || '''Laholm''' - miasteczko w południowej [[Szwecja|Szwecji]]. Siedziba władz administracyjnych gminy [[Gmina Laholm|Laholm]] w regionie [[Halland]]. Położone u ujścia rzeki [[Lagan (rzeka w Szwecji)|Lagan]] do cieśniny [[Kattegat]]. Posiada 6 150 mieszkańców{{r|Tätorternas landareal, folkmängd och invånare per km2 2005 och 2010}}. Laholm jest najstarszym i najmniejszym miastem w [[Halland]]. Prawa miejskie uzyskało już w XIII wieku.
|-
| 4392. || [[Lake City (Minnesota)]] || '''Lake City''' w stanie [[Minnesota]], jest pięciotysięcznym [[miasto|miasteczkiem]], leżącym w większości na terenie hrabstwa [[Hrabstwo Wabasha|Wabasha]], częściowo jednak w [[Hrabstwo Goodhue|Goodhue]]. Miejscowość ułożona jest wzdłuż jeziora [[Jezioro Pepin|Pepin]].
|-
| 4393. || [[Lake District]] || Część centralna położona jest najniżej i przyjmuje podłużną formę od szczytu [[Loughrigg Fell]] nad miejscowością [[Ambleside]], popularnym kurortem, do miasteczka [[Keswick (Kumbria)|Keswick]]. Jezioro [[Derwent Water]] wyróżnia się na zachodzie a [[Thirlmere]] na wschodzie. Częstym miejscem wycieczek są szczyty [[Langdale Pikes]] i dalsze [[High Raise]]. Na północy grzbiet ponad High Seat to teren wyjątkowo bagnisty.
|-
| 4394. || [[Lakeside School]] || '''Lakeside Shool''' – średnia szkoła w [[Seattle]], w stanie [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]]. Powstała z inicjatywy Franka Morana w [[1914]] jako Moran Shool. W [[1919]] została przeniesiona  do miasteczka Denny-Blaine 
|-
| 4395. || [[Laki]] || '''Laki''' ([[język islandzki|isl.]] ''Lakagígar'' – '''Kratery Laki''') – [[wulkan szczelinowy]] w południowej [[Islandia|Islandii]], znajdujący się pobliżu miasteczka [[Kirkjubæjarklaustur]], na południowy zachód od [[lodowiec|lodowca]] [[Vatnajökull]]. Osiąga wysokość 818 m n.p.m. Kratery tworzą pasmo górskie ciągnące się na długości ponad 25 km. Należy do systemu wulkanicznego [[Katla]], współtworzonego przez znany z dużej erupcji w roku [[934]] system szczelin [[Eldgjá]].
|-
| 4396. || [[Lakija]] || Przy miasteczku przebiega [[droga ekspresowa 31 (Izrael)|droga ekspresowa nr 31]] ([[Eszel ha-Nasi]] – [[Newe Zohar]]).
|-
| 4397. || [[Lale]] || '''Lale'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|XV_cz.2|209}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Lioliai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon kielmski|rejonie kielmskim]]. Liczy 544 mieszkańców (2001).
|-
| 4398. || [[Lalka Barbie]] || Pełnym nazwiskiem Barbie jest Barbara Millicent Roberts. W serii powieści wydanej przez Random House w latach 60. XIX wieku, podane zostały imiona jej rodziców i ich pochodzenie – George i Margaret Roberts z fikcyjnego miasteczka Willows w stanie Wisconsin<ref>Cynthia Lawrence; Bette Lou Maybee (1962). Here's Barbie. Random House. OCLC 15038159</ref>.
|-
| 4399. || [[Lamadelaine]] || '''Lamadelaine''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rolléng'') – miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Pétange|gminie Pétange]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 2 335 osób.
|-
| 4400. || [[Lamač]] || W 1946 Lamač włączono do Bratysławy (razem z 6 innymi miejscowościami). Dzielnica nie straciła swojego małomiasteczkowego charakteru. W ostatnich latach otwarto w niej hipermarket [[Tesco]], z którego korzystają głównie mieszkańcy znacznie większej dzielnicy [[Karlova Ves]].
|-
| 4401. || [[Lambertville (New Jersey)]] || '''Lambertville''' – miasteczko w [[Stany Zjednoczone|USA]] w stanie [[New Jersey]] w [[Hrabstwo Hunterdon|hrabstwie Hunterdon]], 3 906 mieszkańców (dane z [[2010]] roku).
|-
| 4402. || [[Lamma Island]] || Nazwa wyspy pochodzi od jej kształtu przypominającego [[Pismo chińskie|chiński znak]] „丫”<ref name="Ingham233"/>. Główne ośrodki na wyspie to dwa miasteczka rybackie [[Sok Kwu Wan]] na wschodnim krańcu i [[Yung Shue Wan]] na zachodnim<ref name="Ingham233"/>, gdzie znajduje się świątynia [[Mazu (bogini)|Mazu]]<ref name="discoverhgkg">{{Cytuj stronę | url = http://www.discoverhongkong.com/eng/see-do/culture-heritage/chinese-temples/tin-hau-temple-at-yung-shue-wan.jsp | tytuł = Tin Hau Temple at Yung Shue Wan | autor = Portal Discover Hongkong | język = en | data dostępu = 2014-08-31}}</ref>. W pobliżu Yung Shue Wan znajduje się jaskinia, w której miał ukrywać się XIX-wieczny chiński pirat [[Cheung Po Tsai]]<ref name="Ingham234"/> a także wykute podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] w skale doki dla łodzi japońskich [[Kamikaze|kamikadze]]<ref name="Bailey156">{{Cytuj książkę | autor = Steven K. Bailey | tytuł = Exploring Hong Kong: A Visitor's Guide to Hong Kong Island, Kowloon, and the New Territories | wydawca = ThingsAsian Press | data = 2009 | strony = 156 | isbn = 9781934159163 | data dostępu = 2014-08-31 | url = http://books.google.be/books?id=ijM7Ha3zcjoC&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false}}</ref>.
|-
| 4403. || [[Lampedusa]] || Populacja wyspy to ok. 6,3 tys. mieszkańców. Większość ludności zamieszkuje miasteczko we wschodniej części wyspy. W miasteczku znajduje się mały port i lotnisko. W zachodniej części wyspy znajduje się stacja nadawcza systemu nawigacyjnego [[LORAN#LORAN-C|LORAN-C]] o mocy 325 kW, z masztem wysokości 190,5 m.
|-
| 4404. || [[Lampeter]] || W okolicach miasteczka osiedliło się po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] ok. 400 Polaków, którzy w czasie wojny służyli w brytyjskich siłach zbrojnych i obawiali się powrotu do rodzinnego kraju. Rząd brytyjski przekazał im do zagospodarowania niewielkie farmy we wsiach położonych wokół Lampeter. Osadnikom tym poświęcona jest tablica znajdująca się w lokalnym kościele katolickim, w którym do tej pory raz w miesiącu odprawiana jest polska msza święta. Obecnie jednak spora część starej emigracji już nie żyje, natomiast jej potomstwo w większości przypadków zmieniło miejsce zamieszkania, przenosząc się do bardziej rozwiniętych ekonomicznie regionów [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], toteż poza wspomnianą mszą nie ma w miasteczku zbyt wielu akcentów polonijnych (które jeszcze w latach siedemdziesiątych były spotykane dość często).
|-
| 4405. || [[Lamspringe]] || '''Lamspringe''' – [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gmina samodzielna]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Einheitsgemeinde'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Hildesheim|powiecie Hildesheim]]. Do 31 października [[2016]] [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken''), siedziba [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Lamspringe|Lamspringe]]. Gmina zbiorowa została rozwiązana a jej cztery gminy: [[Harbarnsen]], [[Neuhof (Lamspringe)|Neuhof]], [[Sehlem (Lamspringe)|Sehlem]] oraz [[Woltershausen]] zostały przyłączone do gminy stając się tym samym jej dzielnicami.
|-
| 4406. || [[Lanckorona]] || Śmierć Stanisława w 1489 i Jana w 1496 roku rozpoczyna okres schyłkowy panowania rodu Lanckorońskich w Starostwie. Po śmierci Jana panami na włościach lanckorońskich zostają 3 synowie Stanisława (Jan był bezpłodny lub w ogóle nie posiadał żony): Stanisław (junior), Mikołaj i Przecław. Dwaj starsi bracia stosunkowo szybko przestali interesować się wyżej wspomnianą tenutą. Stanisław tylko raz wymieniany jest jako starosta lanckoroński (w 1504 roku). W 1508 roku osiadł w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]], piastując urząd starosty kamieńskiego, a później wojewody podolskiego. Podczas pobytu na kresach południowo-wschodnich brał on udział w bitwach z Tatarami, m.in. pod [[Bitwa pod Łopusznem|Wiśniowcem]] i [[Trembowla|Trembowlą]]. Stanisław był gorącym zwolennikiem ułożenia dobrych stosunków polsko-mołdawskich. Ostatecznie umarł w 1535 roku, w ukochanym przez siebie Kamieńcu Podolskim. Mikołaj natomiast związał swoją karierę z dworem, piastując stanowisko burgrabiego krakowskiego. Najmłodszy z braci, Przecław (lub Krzesław), najdłużej rezydował w Lanckoronie, bo aż do 1511 lub 1512 roku. Za 200 [[floren]]ów wydzierżawił tenutę lanckorońską z 15 wsiami Mikołajowi Jordanowi z Zakliczyna, a rok później na dobre sprzedał miasteczko ze wszystkimi włościami Spytkowi z Jarosławia.
|-
| 4407. || [[Lanckorońscy (rodzina)]] || Istniała [[szlachta]] odwieczna o tymże nazwisku, które wzięła od [[Lanckorona|Lanckorony]] koło [[Wadowice|Wadowic]], a jej potomkowie założyli miasteczko Lanckoronę koło Kamieńca Podolskiego. Ród ten wymarł w gałęziach szlacheckiej i hrabiowskiej. Spadkobiercami nazwiska hrabiowskiego rodu [[Lanckorońscy|Lanckorońskich]] są przedstawiciele rodu książęcego [[Lubomirscy|Lubomirskich]]. W Polsce w 2004 istniało 37 osób o nazwisku Lanckoroński. Na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]] w [[Warszawa|Warszawie]] przetrwało kilka tablic i grobów Lanckorońskich z XIX w., potomków frankistowskiego rodu, jednakże mocno podniszczonych i zaniedbanych. 
|-
| 4408. || [[Landkreis Sanok]] || Wybuch [[II wojna światowa|II wojny światowej]] ujawnił skrywane dotąd konflikty narodowościowe, jakie istniały tu przed wybuchem wojny. Dojrzewająca świadomość narodowa ludności ukraińskiej zmaterializowała się szeregiem ludobójczych aktów przemocy i [[pogrom]]ów. 12 września 1939 po wycofaniu się z Bukowska oddziałów słowackich, koalicjantów [[III Rzesza|III Rzeszy]], ludność polska i żydowska stała się obiektem ataków ukraińskich nacjonalistów i popierającej ją ludności<ref>„Kiedy 12 września 1939 współdziałające z Niemcami oddziały słowackie opuściły miasto, ludność polska stała się obiektem grabieży i rozbojów inicjowanych przez ukraińskich nacjonalistów. Dopiero wkroczenie do Bukowska jednostek Wehrmachtu położyło kres anarchii”. [w:] [[Jerzy Zuba]]: „W Gminie Bukowsko”, Roksana, 2004, {{ISBN|83-7343-150-0}}, s. 19.</ref><ref>„Ukraińcy sabotowali poczynania obronne ludności polskiej. Np. w Bukowsku, gdzie Polacy przygotowali rowy, okopy i zasieki, Rusini po kryjomu je niszczyli. W rozprężeniu spowodowanym brakiem polskich władz miały miejsce napady rabunkowe ludności ruskiej na Polaków i Żydów.” W dniu 13 września Ukraińcy z pobliskich wsi dokonali napadu na Żydów w Bukowsku. „Polaków wtedy nie rabowali, bo ujął się za nimi ówczesny rejent Leon Jaworski, który cieszył się wielkim mirem wśród Ukraińców. W napadzie tym brały udział nawet dzieci”. [w:] S. Kopeć: ''Bukowsko w II wojnie''. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Sanok-Zagórz-Lesko 1939-1944, {{ISSN|1731-870X}}, s. 15.</ref>. W czasie uroczystości po wkroczeniu Niemców nacjonaliści ukraińscy urządzili w Bukowsku okolicznościowe „przechrzczenie” św. Jana Nepomucena na Iwana<ref>Tamże.</ref><ref>„Ostatnim rabinem bukowskiej gminy wyznaniowej był Hersz Lamer Szapiro, człowiek o bardzo dużym autorytecie wśród Żydów w tej części Podkarpacia. Po zajęciu miasta przez Niemców 13 września 1939 Ukraińcy z okolicznych wsi dokonali rabunku sklepów żydowskich, a także częściowo ich mieszkań.”, [w:] [[Andrzej Potocki (pisarz)|Andrzej Potocki]]: ''Żydzi w Podkarpackim'', Libra 2004, {{ISBN|83-89183-05-6}}, s. 36.</ref>. Dopiero wkroczenie do miasteczka jednostek [[Wehrmacht]]u położyło kres anarchii i pogromów. Niestety kilka miesięcy później administrację w mieście objęli za przyzwoleniem Niemców nacjonaliści ukraińscy. Nowy wójt, Ukrainiec Włodzimierz Mazur, okazał się aktywnym konfidentem [[Gestapo]] znienawidzonym przez Polaków. W okresie okupacji na ludność miejscową denuncjowali przede wszystkim nacjonaliści ukraińscy. 4 marca 1940 na skutek donosów Niemcy urządzili w Bukowsku obławę, rewidując każde gospodarstwo<ref>„Dzień wcześniej w godzinach wieczornych znaczna grupa uchodźców wyszła w kierunku granicy, po drodze jednak natknęła się na uzbrojonych Ukraińców, z którymi doszło do formalnej bitwy. W rewanżu [[Ukraińcy]] spowodowali nagonkę na miasto, w wyniku której nastąpiły aresztowania mieszkańców Bukowska. Ludność ukraińska zamieszkująca w strefie przygranicznej często z własnej inicjatywy wyłapywała przechodzących za granicę dokonując rabunku lub też zatrzymując uchodźców i dostarczając ich Niemcom, za co „etatowi łowcy” otrzymywali wynagrodzenie. Wiosną 1940 po ustąpieniu śniegów w okolicach wsi ukraińskich widywano na polach okaleczone i zrabowane z ubioru zwłoki wielu ludzi, którzy na własną rękę podążali za granicę”. [w:] [[Andrzej Brygidyn]]: ''Kryptonim „San”'', Relacje [[Jan Radożycki]], SKW 1992, s. 48–49.</ref>. Latem 1944 po pierwszych informacjach o akcjach [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]] wymierzonych przeciwko ludności polskiej wójt Mazur został zastrzelony wyrokiem sądu [[Armia Krajowa|AK]]. Następnie Bukowsko było trzykrotnie palone przez oddziały UPA: w marcu, kwietniu i listopadzie 1946 roku. W tym też roku utraciło prawa miejskie.
|-
| 4409. || [[Langwedel (Dolna Saksonia)]] || '''Langwedel''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Verden|powiecie Verden]].
|-
| 4410. || [[Langå]] || Do atrakcji miasteczka należy najstarszy duński [[most]] z [[żelbet]]u ([[1905]]). Most ''Amtmand Hoppes Bro'' położony jest na rzece [[Gudenå]].<ref name="Bro">{{Cytuj stronę | url = http://www.lokalarkivlangaa.dk/amtmand/bro.htm | tytuł = "Amtmand Hoppes bro" - fredet mindesmærke og teknisk monument | data = 1999 | opublikowany = Langå Bibliotek | język = da | data dostępu = 2014-01-16}}</ref>
|-
| 4411. || [[Lannen]] || '''Lannen''' – małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Redange-sur-Attert|gminie Redange]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 105 osób.
|-
| 4412. || [[Lannion]] || * '''[[Perros-Guirec]]''' – zatoka portowa, plaża Trestrignel, plaża Trestraou, widoki z nadmorskich klifów, centrum miasteczka (10 km)
|-
| 4413. || [[Lanzarote]] || Główne miasto, a także stolica wyspy to [[Arrecife]], w którym znajduje się port. Pomiędzy Arrecife (5 km od Arrecife na zachód) a [[Puerto del Carmen]] (5 km na wschód) znajduje się [[port lotniczy Lanzarote]] (dokładnie w małym miasteczku [[Casas de Guasimeta]]).
|-
| 4414. || [[Laodika V]] || Po serii pozornie zwycięskich dla Perseusza bitew, zwycięstwo odnieśli [[Republika rzymska|Rzymianie]] dowodzeni przez [[Lucjusz Emiliusz Paulus Macedoński|Lucjusza Emiliusza Paulusa]] w [[Bitwa pod Pydną|bitwie pod Pydną]] w [[168 p.n.e.]] Macedonia stała się rzymską prowincją, a Perseusz i jego rodzina wzięli udział w tryumfie Emiliusza Paulusa i zamieszkali jako zakładnicy w samym Rzymie. Perseusz zmarł w około [[164 p.n.e.]] lub nieco później, a Laodika oraz ich dzieci zostały wzięte pod opiekę przez senat. Niewiele o nich wiadomo – najstarszy z dzieci byłego króla – Aleksander, wciąż był dzieckiem gdy Rzymianie pokonali Perseusza. Według [[Tytus Liwiusz|Liwiusza]] był on przetrzymywany w miasteczku [[Alba Fucens]], gdzie szybko nauczył się [[Język łaciński|łaciny]], był utalentowanym [[Toreutyka|metalurgiem]] i żył do swojej śmierci.<ref>[[Tytus Liwiusz]]: ''Dzieje Rzymu od założenia miasta'' tom XlV, 42</ref><ref>[[Plutarch]], ''Żywot Emiliusza Paulusa'' 37</ref> Z przegraną i uwięzieniem Perseusza skończyło się panowanie [[Antygonidzi|Antygonidów]] w Macedonii.
|-
| 4415. || [[Larochette]] || '''Larochette''' ([[język niemiecki|niem.]] ''Fels'') − gmina i miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Mersch|kantonie Mersch]], nad rzeką [[Biała Ernz]] ([[Język luksemburski|luks.]] ''Wäiss Iernz'', [[Język francuski|franc.]] ''Ernz blanche'', [[Język niemiecki|niem.]]''Weiße Ernz''). W mieście znajdują się ruiny zamku.
|-
| 4416. || [[Larry D. Mann]] || * 1974: [[The Badge and the Beautiful]] jako Mieszkańcy miasteczka / Barman / Ksiądz / Lauri Be
|-
| 4417. || [[Las Lajas (Honduras)]] || '''Las Lajas''' – [[gmina]] (''municipio'') w środkowym [[Honduras]]ie, w [[Podział administracyjny Hondurasu|departamencie]] [[Comayagua (departament)|Comayagua]]. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 7,8 tys. mieszkańców. Siedzibą administracyjną jest miasteczko Las Lajas.
|-
| 4418. || [[Lasair]] || W [[Ulster]]ze łączy się tę boginię ze świętym źródłem ''Tobar Lasair'' lub ''Tobar Lastra'' w hrabstwie [[Monaghan (hrabstwo)|Monaghan]], gdzie czczono ją szczególnie 18 kwietnia. Lasair miała swój kult także w prowincji [[Munster (Irlandia)|Munster]], gdzie również miała swoje święte źródło. Dzieliła je ze swoją siostrą, [[Ciar]], której imię oznacza "nieprzebyte ciemności". Ciar i Lasair uzupełniają się nawzajem, tworzą balans. Prawdopodobnie Lasair miała swoje święte źródło także w okolicach miasteczka Cullen w hrabstwie [[Cork (hrabstwo)|Cork]], jednak nie jest znana ani dokładna lokalizacja źródła ani  kiedy przypadało tam jej święto.<ref>{{cytuj książkę |autor = Monaghan, Patricia| tytuł = The Encyclopedia of Celtic Mythology and Folklore| wydawca = Facts on File, Inc.| miejsce = Nowy Jork| rok = 2004| strony = 282-283| isbn = 0816045240}}</ref>
|-
| 4419. || [[Lasauvage]] || '''Lasauvage''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Zowaasch'') – małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Differdange|gminie Differdange]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 387 osób. Historycznie było to miasteczko francuskie.
|-
| 4420. || [[Laskowo (powiat złotowski)]] || Kolejnym ewenementem tej wyjątkowej miejscowości jest prąd. Mieszkańcy Laskowa szczycą się, że wieś została zelektryfikowana wcześniej, niż pozostałe miejscowości. Kiedy w Lipce (sąsiednie miasteczko) było jeszcze ciemno, u nich warczały już elektryczne motory w poniemieckich młockarniach. A było tak: latem 1946 roku, na polu Tadeusza Marca gospodarze młócili zboże. Nieopodal pojawiła się grupa robotników, ciągnących linię elektryczną do winiarni w Lipce. I dogadali się. Za dwie tony żyta, Laskowo zostało podłączone do prądu.
|-
| 4421. || [[Laskówka (Nowe Miasto nad Wartą)]] || Układ przestrzenny dawnego miasta Laskówki cechuje się bardzo dobrym stopniem zachowania. Zabudowane są wszystkie pierzeje rynku (obecna nazwa to ''Rynek Zielony'') z jednokondygnacyjną zabudową, a wnętrze rynku stanowi [[park]]. Oba dawne miasta zintegrowane są zwartą zabudową wzdłuż ul. Poznańskiej, a cały układ ma złożony charakter małomiasteczkowy.
|-
| 4422. || [[Lasocin (powiat opatowski)]] || Po Lasockich kolejnymi właścicielami miasteczka byli [[Oleśniccy]]. W [[1629]] roku właścicielem miasta w powiecie sandomierskim [[województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|województwa sandomierskiego]] był [[Mikołaj Oleśnicki (zm. 1629)|Mikołaj Oleśnicki]]<ref>Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 51.</ref>. Około 1662 r. [[Zbigniew Oleśnicki (kasztelan)|Zbigniew Oleśnicki]], [[kasztelan]] [[Wiślica|wiślicki]] i [[starosta]] [[Opoczno|opoczyński]] ufundował tu kościół. We wcześniejszym okresie Lasocin należał do nieistniejącej współcześnie parafii w Dębnie. W miasteczku mógł też znajdować się [[zbór]] [[protestantyzm|protestancki]]. 20 sierpnia 1664 r. kościół został konsekrowany przez biskupa [[Mikołaj Oborski|Mikołaja Oborskiego]]. Do nowej świątyni przeniesiono wyposażenie kościoła z Dębna.
|-
| 4423. || [[Lassie]] || Lassie jest psem należącym do mieszkającej w małym ubogim miasteczku rodziny górniczej. Kiedy ojciec traci pracę i sytuacja materialna rodziny się pogarsza, suka, mimo protestów małego chłopca Joe, zostaje sprzedana i wywieziona do nowego pana, który mieszka w górach, kilkaset kilometrów od poprzedniego domu Lassie. Suka jednak już wkrótce ucieka i podejmuje się mozolnej drogi do domu<ref name="mak" />.
|-
| 4424. || [[Laszki Murowane]] || * [[Laszki Murowane (rejon starosamborski)|Laszki Murowane]] (''Муроване'') – wieś na [[Ukraina|Ukrainie]], [[rejon starosamborski]], [[obwód lwowski]]; za II RP w [[Powiat samborski (II Rzeczpospolita)|powiecie samborskim]] (dawniej miasteczko)
|-
| 4425. || [[Laszlo Toth]] || Toth urodził się w małym miasteczku na Węgrzech (miejsce urodzenia jest nieznane) w rodzinie rzymskokatolickiej. Po ukończeniu studiów [[geologia|geologicznych]] przeniósł się do Australii. Początkowo pracował w fabryce [[mydło|mydła]]. W czerwcu [[1971]] przeniósł się do [[Rzym]]u. Bezskutecznie próbował spotkać się z [[papież]]em [[Paweł VI|Pawłem VI]].
|-
| 4426. || [[Latarnia morska w Saint-Tropez]] || Pierwsza latarnia morska powstała na ówczesnym pirsie w 1866 i od barwy światła nazywana była ''czerwoną latarnią'' (''phare rouge''). Na przełomie XIX i XX wieku stała się inspiracją dla malarzy-[[postimpresjonizm|postimpresjonistów]], takich jak [[Paul Signac]], którzy odwiedzali nadmorskie miasteczko, uwieczniając obiekt w swoich pracach<ref name=golfe/><ref name=rouge/>.
|-
| 4427. || [[Lato tajemnic]] || Po przyjeździe do Casa Vernazza, Summer pokazuje Caitlin jej pokój oraz obrazy matki. Następnie wybierają się na wycieczkę po miasteczku. Caitlin spaceruje koło kościoła, gdy nagle słyszy głos koleżanki i jakiegoś faceta. Od strony posiadłości nadchodzą Ludo i jego ojciec. Chłopak proponuje Caitlin wycieczkę łodzią motorową, na którą ona się zgadza. W trakcie kolacji, trwa rozmowa na ten temat i do Ludo oraz Caitlin dołączają się Freddie, Izzy, Jamie i Summer oraz Gabriella.
|-
| 4428. || [[Latowicz]] || Po wcieleniu [[Mazowsze|Mazowsza]] do Korony w 1526 r., miasteczko otrzymała królowa [[Bona Sforza|Bona]], która wybudowała na miejscu dawnej rezydencji książęcej, nowy, drewniany dwór obronny. Latowicz był w jej posiadaniu w latach 1548–1556. Po śmierci Bony należał do jej córki i żony [[Stefan Batory|Stefana Batorego]] – [[Anna Jagiellonka (1523–1596)|Anny Jagiellonki]], a później Konstancji – żony [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III]].
|-
| 4429. || [[Latter Days]] || Aarona i Christiana dzieli wszystko. Aaron (Steve Sandvoss) jest spokojnym, dobrze wychowanym 19-letnim [[mormoni|mormonem]], który pierwszy raz opuścił na dłużej prowincjonalne miasteczko. Przyjeżdża do [[Los Angeles]] wysłany z misją głoszenia wiary pukając od drzwi do drzwi. Christian (Wes Ramsey), koło dwudziestki, jest kelnerem i [[gej]]em, który żyje beztrosko i przyjemnie od imprezy do imprezy. Obaj przypadkiem zamieszkali po sąsiedzku. Nie wiedząc nic o preferencjach Aarona, Chistian zakłada się z przyjaciółmi, że go "zaliczy", czego dowodem mają być "święte majtki" młodego mormona. [[Intryga]] zamienia się jednak w uczucie, którego żaden z nich się nie spodziewał. Aaron zostaje skonfrontowany z własną tłumioną [[seksualność|seksualnością]], a Christian ze swoją powierzchownością.
|-
| 4430. || [[Lauenau]] || '''Lauenau''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Schaumburg|powiecie Schaumburg]], wchodzi w skład [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Rodenberg|Rodenberg]].
|-
| 4431. || [[Lauenförde]] || '''Lauenförde''' - [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Holzminden|powiecie Holzminden]], wchodzi w skład [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Boffzen|Boffzen]].
|-
| 4432. || [[Laufenburg (Baden)]] || Historia Laufenburgu jako niezależnego miasta rozpoczęła się w [[1801]] roku, kiedy to [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] nakazał oddzielić leżące po lewej stronie [[Ren]]u tereny od cesarstwa. Wskutek tego podziału leżące po obu stronach tej rzeki miasto, z bogatą historią i starą tradycją, przestało istnieć. Po początkowych trudnościach, w [[1805]] rozwinęło się miasteczko ''Kleinlaufenburg'', które [[1 listopada]] [[1930]] przyjęło obowiązującą do dziś nazwę. Początkowo liczba ludności wynosiła 275 mieszkańców, dziś jest ich 8 654 (2010).
|-
| 4433. || [[Laura Ingalls Wilder]] || Laura – druga córka [[Laura Ingalls Wilder#Rodzina|Charlesa i Caroline Ingallsów]] – spędziła [[dzieciństwo]] na częstych podróżach, zatrzymując się w niektórych miejscach na bardzo krótki okres, czasami wracając na krótko w poprzednie miejsce zamieszkania (''Patrz dział: [[Laura Ingalls Wilder#Podróże|Podróże]]''). W okresie, gdy poznała swojego przyszłego męża; [[Laura Ingalls Wilder#Rodzina|Almanza Wildera]], Ingallsowie zamieszkiwali okolice miasteczka [[De Smet (Dakota Południowa)|De Smet]] na terenie dzisiejszej [[Dakota Południowa|Południowej Dakoty]], gdzie jej ojciec pracował na kolei.
|-
| 4434. || [[Laurence Shahlaei]] || Ma córkę, Avę (ur. 2009). Mieszka w miasteczku [[Stroud]], na południu Anglii.
|-
| 4435. || [[Lauttasaari]] || W 1935 wybudowano most łączący Lauttasaari z lądem. Wyspa była słabo rozwiniętą częścią gminy [[Huopolahti]], do miasta została przyłączona w  1946. Podczas [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952|igrzysk olimpijskich 1952]] na wyspie powstało miasteczko namiotów dla pracowników poczty fińskiej ściągniętych interwencyjnie do Helsinek w celu obsługi zwiększonego ruchu przesyłek.
|-
| 4436. || [[Lawina (film 2008)]] || Marc jest ratownikiem górskim, mieszkającym w małym miasteczku u podnóża Alp. Podczas jednej z akcji usiłuje uratować życie Michelowi, bratu swojej narzeczonej Anne. Jednak Michel ginie. Marc jest zdruzgotany, tym bardziej, że Anne obwinia go o śmierć brata i zrywa zaręczyny. Decyduje się opuścić miasteczko i wyjeżdża do Paryża. Osiem lat później dowiaduje się z telewizji o wydobyciu zwłok w górskim regionie w pobliżu miejscowości Vent. Ponieważ jest przekonany, że to zwłoki Michela, decyduje się pojechać na pogrzeb. W rodzinnym miasteczku wszyscy witają go ciepło, z wyjątkiem Anne, która nadal go nienawidzi. Marc decyduje się odjechać następnego dnia. Nieoczekiwanie jednak z gór schodzi groźna lawina, która odcina ich od świata i zagraża miastu.
|-
| 4437. || [[Lazar Fuks]] || '''Lazar (Lejzor, Łazar) Fuks''' (ur. [[5 lutego]] [[1892]] w [[Maciejów (Ukraina)|Maciejowie]] – miasteczku w powiecie kowelskim na [[Wołyń|Wołyniu]], zm. [[30 stycznia]] [[1935]] w [[Łódź|Łodzi]]) – dziennikarz prasy żydowskiej.
|-
| 4438. || [[Le Barroux]] || W miasteczku znajdują się dwa benedyktyńskie opactwa ''[[sui iuris]]'', założone z inspiracji [[Gérard Calvet|Dom Gérarda Calvet'a]]: męskie [[Opactwo św. Marii Magdaleny w Le Barroux|św. Marii Magdaleny]] i żeńskie [[Opactwo Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Le Barroux|Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie]].
|-
| 4439. || [[Le Bourg-d’Oisans]] || Miasteczko Bourg d’Oisans położone jest w dolinie rzeki [[Romanche]]. Leży pośrodku szerszego, równinnego fragmentu doliny, znajdującego się pomiędzy dwoma przełomowymi odcinkami rzeki, zwanymi Gorges de l'Infernet (powyżej) oraz Gorges de la Romanche (poniżej miasteczka). Wspomniany równinny fragment doliny stanowi dno dawnego jeziora przepływowego, jakim po zakończeniu [[Epoka lodowa|epoki lodowcowej]] rozlewała się rzeka [[Romanche]], dopóki nie pogłębiła odpowiednio swego koryta w przełomowym odcinku poniżej miasteczka (Gorges de la Romanche). Od północy nad Bourg-d’Oisans wznoszą się szczyty grupy górskiej [[Grandes Rousses]], natomiast od południa masywy grupy górskiej [[Écrins]].
|-
| 4440. || [[Le Lavandou]] || Nazwa miasteczka przywodzi na myśl [[lawenda wąskolistna|lawendę]] (fr. ''lavande''). Jeden z gatunków lawendy (''Lavandula stoechas'') jest często spotykany w masywie Maures. W rodzimym języku [[Prowansja|Prowansji]], [[dialekt prowansalski|języku prowansalskim]] lawendę opisuje zupełnie inne słowo – ''queirélé''. Nazwa ''Le Lavadou'' była używana od dawna – była już wymieniana w dokumentach z roku 1674, przechowywanych w [[Draguignan]]. Na inne pochodzenie nazwy wskazał w swoim słowniku prowansalsko-francuskim ''[[Skarbiec felibryzmu]]'' poeta [[Frédéric Mistral]], noblista z 1904 roku, który wywiódł nazwę od słowa ''lavoir'' (pralnia, miejsce, gdzie się pierze). W miejscowym merostwie znajduje się obraz [[Charles Ginoux|Charlesa Ginoux]] z 1736 przedstawiający wieś Lavandou i żony rybaków piorące ubrania{{r|otlavandouhist}}.
|-
| 4441. || [[Leanid Cichanau]] || Urodził się 19 lutego 1938 roku w miasteczku [[Ołoniec]] w [[Karelska Autonomiczna Socjalistyczna Republika Radziecka|Karelskiej ASRR]], w [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|Rosyjskiej FSRR]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. W 1961 roku ukończył [[Grodzieński Uniwersytet Państwowy im. Janki Kupały|Grodzieński Państwowy Instytut Pedagogiczny]], uzyskując wykształcenie nauczyciela matematyki. Zdobył stopień naukowy [[Kandydat nauk|kandydata nauk]] pedagogicznych (odpowiednik polskiego stopnia [[Doktor (stopień naukowy)|doktora]]). Temat jego [[Dysertacja|dysertacji]] kandydackiej brzmiał: ''Podstawowe kierunki działalności organizacji pionierskiej Białorusi w latach powojennych (1945–1968)'' (Mińsk, 1971). W 1988 roku zdobył stopień [[Doktor nauk|doktora nauk]] historycznych (odpowiednik polskiego stopnia [[Habilitacja|doktora habilitowanego]]). Temat jego dysertacji doktorskiej brzmiał: ''Kierownictwo KPZR komunistycznym wychowaniem młodzieży szkolnej (1961–1980): (Na materiałach organizacji partyjnych Białorusi)'' (Kijów, 1987). W 1989 roku został [[profesor]]em{{r|a}}.
|-
| 4442. || [[Lech (kolejka górska)]] || '''Lech (Lech Coaster)''' – stalowa [[kolejka górska]] firmy [[Vekoma]] w parku [[Legendia]] w [[Chorzów|Chorzowie]], w nowej strefie ''Magical Mountains''. Od otwarcia w dniu 1 lipca 2017 najwyższa (40 m), najdłuższa (908 m) i najszybsza (95 km/h) kolejka górska w Polsce<ref name=":0">{{Cytuj|autor=Śląskie Wesołe Miasteczko|tytuł=Prezentujemy nowości sezonu 2017 |data dostępu=2016-09-06 |opublikowany=www.wesole-miasteczko.pl |url=http://www.wesole-miasteczko.pl/aktualnosci0/prezentujemy-nowosci-sezonu-2017/ |język=pl}}</ref><ref name=":1">{{Cytuj|autor=Śląskie Wesołe Miasteczko|tytuł=Lech - największy rollercoaster w Europie Środkowo-Wschodniej |data dostępu=2016-09-06 |opublikowany=www.wesole-miasteczko.pl |url=http://www.wesole-miasteczko.pl/aktualnosci0/lech-najwiekszy-rollercoaster-w-europie-srodkowo-wschodniej/ |język=pl}}</ref><ref>{{Cytuj |tytuł=Lech Coaster - Śląskie Wesołe Miasteczko (Chorzów, Śląskie, Poland) |data dostępu=2016-09-06 |opublikowany=rcdb.com |url=https://rcdb.com/11034.htm |język=en}}</ref><ref name=":4">{{Cytuj|autor=Agnieszka Baron|tytuł=Lech Coaster: Nowa atrakcja w Śląskim Wesołym Miasteczku dostępna od 1 lipca|data dostępu=2017-03-10|opublikowany=silesion.pl|url=https://silesion.pl/lech-ruszy-1-lipca-06-03-2017|język=pl}}</ref>.
|-
| 4443. || [[Lech Rypin]] || Stadion drużyny mieści się na obiektach Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji – pojemność 1500 miejsc siedzących. Znajdują się tam cztery korty tenisowe, boisko do piłki siatkowej i plażowej, dwa boczne boiska oraz płyta główna boiska, na którym swoje mecze rozgrywa drużyna seniorska Lecha Rypin. Co roku na stadionie "Lecha" organizowane są dożynki rolnicze, które odbywają się we wrześniu. Do dyspozycji gości jest także parking, hotel, mini ZOO dla dzieci oraz staw nad którym zlokalizowane są ławki. W Rypinie sparingowe spotkania rozgrywała między innymi [[Arka Gdynia (piłka nożna)|Arka Gdynia]], [[Wisła Płock (piłka nożna)|Wisła Płock]], a w sierpniu 2005 roku do Rypina przyjechała [[Reprezentacja Malezji w piłce nożnej U-21|reprezentacja Malezji U-21]]. W 2002 roku z okazji jubileuszu 80-lecia powstania drużyny Lecha Rypin i [[Lech Poznań|Lecha Poznań]] odbył się mecz pomiędzy tymi ekipami. Główna płyta MOSiR-u jest jedną z najlepszych w województwie kujawsko-pomorskim, cechuje ją niezwykła jak na warunki małego miasteczka jakim jest [[Rypin]] równość nawierzchni oraz doskonały dobór traw. Murawa jest nawadniana i systematycznie odnawiana. Klub ma w planach zainstalowanie podgrzewanej murawy oraz zbudowanie sztucznego boiska, tak aby piłkarze mogli trenować również w okresie przerwy zimowej.
|-
| 4444. || [[Led Zeppelin III]] || Wiele utworów umieszczonych na albumie zostało skomponowanych w Bron-Yr-Aur, XVIII-wiecznej chatce w Gwynedd w Walii, wybudowanej na szczycie wzgórza ponad doliną [[River Dyfi|Dyfi]], 3 mile na północ od miasteczka [[Machynlleth]]. [[Jimmy Page]] i [[Robert Plant]] postanowili spędzić tam trochę czasu po wyczerpującej [[Led Zeppelin North American Tour Spring 1970|trasie koncertowej po Ameryce Północnej]] by grać i komponować nowe utwory. Większy nacisk zespołu na dźwięki akustyczne mógł mieć swoją przyczynę w odległym usytuowaniu chatki, w której nie było bieżącej wody ani elektryczności{{r|Complete|Welch}}.
|-
| 4445. || [[Ledenice]] || '''Ledenice''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Czeskie Budziejowice|powiecie Czeskie Budziejowice]], w [[Kraj południowoczeski|kraju południowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 2 239 mieszkańców<ref name="urz"/>. 
|-
| 4446. || [[Lednice]] || '''Lednice''' ({{w języku|de|Eisgrub}}) – miasteczko w [[Czechy|Czechach]] w [[kraj południowomorawski|kraju południowomorawskim]], niedaleko granicy z [[Austria|Austrią]] i [[Słowacja|Słowacją]], nad [[Dyja (rzeka)|Dyją]], siedziba gminy Lednice. W gminie mieszka 2366 mieszkańców, jej powierzchnia wynosi 3127 ha. 
|-
| 4447. || [[Lee Batchelor]] || Zmarł nagle na [[atak serca]] podczas górskiej wycieczki w stanie [[Wiktoria (stan Australii)|Wiktoria]]. Jego imię nosi miasteczko [[Batchelor (Australia)|Batchelor]] w Terytorium Północnym.
|-
| 4448. || [[Lee J. Cobb]] || Po honorowym zwolnieniu ze służby w United States Army Air Corps Cobb przedłużył kontrakt ze studiem [[20th Century Fox]] na kilka kolejnych produkcji, lecz nie na wyłączność{{odn|Dewey|2014|s=108}}. Pierwsze trzy filmy po wojnie powstały przy współpracy z reżyserami będącymi przedmiotem w antykomunistycznych „polowaniach na czarownice”, które przytłoczyły Hollywood pod koniec lat 40. i przez lata 50. Współpraca Cobba z [[John Cromwell|Johnem Cromwellem]], dobrym przyjacielem Elii Kazana, nie przeszła niezauważona przez polityków zdeterminowanych do oczyszczenia Kalifornii z lewicowców – niezależnie od tego, czy byli komunistami, czy nie{{odn|Dewey|2014|s=108}}. Pierwszy z obrazów, ''[[Anna i król Syjamu (film)|Anna i król Syjamu]]'' (reż. John Cromwell), był adaptacją powieści [[Margaret Landon]] [[Anna i król Syjamu (powieść)|o tej samej nazwie]]. Cobb ponownie musiał mieć nałożony mocny makijaż, tym razem jako syjamski pełnomocnik króla. Bosley Crowther z „The New York Times” recenzując obraz pisze, że Lee J. Cobb, [[Mikhail Rasumny]] i [[Rex Harrison]] „wnoszą jakość, która sprawia, że film ten jest wart obejrzenia”<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9807E7D91538E532A25752C2A9609C946793D6CF | tytuł = THE SCREEN; 'Anna and the King of Siam,' Fox Film Starring Irene Dunne and Rex Harrison, at Music Hall--'Spider’ at the Rialto | autor = Bosley Crowther | opublikowany = The New York Times | data = 1946-06-21 | język = en | data dostępu = 2017-07-08}}</ref>. Drugim z filmów był [[Film kryminalny|kryminał]] ''[[Bumerang (film 1947)|Bumerang]]'' w reżyserii Elii Kazana. Fabuła filmu opierała się na prawdziwych wydarzeniach – morderstwie popularnego księdza w małym miasteczku w [[Connecticut]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9506E5D8103EEE3BBC4E53DFB566838C659EDE | tytuł = 'Boomerang!' a Factual-Style Film of Connecticut Slaying, Opens at the Roxy Theatre-- Dana Andrews Heads the Cast | autor = Bosley Crowther | opublikowany = The New York Times | data = 1947-03-06 | język = en | data dostępu = 2017-07-08}}</ref><ref name="pfrench">{{Cytuj stronę | url = https://www.theguardian.com/film/2014/may/25/boomerang-elia-kazan-philip-french-film-review-dvd | tytuł = Boomerang! – Philip French on Elia Kazan’s Connecticut crime thriller | autor = Philip French | opublikowany = [[The Guardian]] | data = 2014-05-25 | język = en | data dostępu = 2017-07-08}}</ref>. Rola upartego komendanta policji była najbardziej przekonywającą w dotychczasowej karierze Cobba. U jego boku wystąpili m.in. [[Arthur Kennedy (aktor)|Arthur Kennedy]], [[Karl Malden]], [[Jane Wyatt]] i [[Dana Andrews]] w roli głównej{{odn|Dewey|2014|s=110}}. Według krytyka filmowego [[Philip French|Philipa Frencha]] ''Bumerang'' „przygotował drogę” do stworzenia ''[[Dwunastu gniewnych ludzi]]''{{r|pfrench}}. Kolejnym obrazem Lee z 1947 roku był [[film noir]] ''[[Johnny O'Clock]]'' [[Robert Rossen|Roberta Rossena]]. Według krytyka filmowego Bosleya Crowthera, Cobb „ponownie w zręczny sposób zagrał zmęczonego policjanta, któremu ostatecznie udaje się zamknąć sprawę”<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9404E6D8113EEE3BBC4F51DFB566838C659EDE | tytuł = SCREEN REVIEW | autor = Bosley Crowther | opublikowany = The New York Times | data = 1947-03-27 | język = en | data dostępu = 2017-07-08}}</ref>.
|-
| 4449. || [[Lee Miller]] || '''Lee Miller''' (ur. jako '''Elisabeth Miller''', [[23 kwietnia]] [[1907]], zm. [[21 lipca]] [[1977]]) – amerykańska fotografka, dziennikarka i modelka. Urodzona w miasteczku [[Poughkeepsie (Nowy Jork)|Poughkeepsie]] w stanie Nowy Jork<ref name=":0">{{Cytuj|autor=Maria Poprzęcka|tytuł=Uczta Bogiń|data=2012|miejsce=Warszawa|s=162–178}}</ref>. W latach 20. rozpoczęła karierę modelki, następnie przeniosła się do Paryża, gdzie zyskała rozgłos jako fotografka mody i sztuki. Od 1927 współpracowała na stałe z miesięcznikiem „[[Vogue (czasopismo)|Vogue]]”. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] została korespondentką wojenną tego czasopisma, opisywała i dokumentowała m.in. [[Blitz (naloty)|bombardowania Londynu]], [[Powstanie w Paryżu w 1944|wyzwolenie Paryża]], a także obozów koncentracyjnych [[Buchenwald (KL)|w Buchenwaldzie]] i [[Dachau (KL)|Dachau]]<ref name=":3">{{Cytuj|autor=Rachel Cooke|tytuł=Women at war: Lee Miller exhibition includes unseen images of conflict|czasopismo=The Guardian|data=2015-09-19|data dostępu=2017-03-14|issn=0261-3077|url=https://www.theguardian.com/artanddesign/2015/sep/19/lee-miller-a-womans-war-exhibition-imperial-war-museum-second-world-war-dachau-hitler|język=en-GB}}</ref>. Po wojnie osiadła w Wielkiej Brytanii, gdzie do końca życia zmagała się z depresją i alkoholizmem, wywołanymi zarówno przez traumatyczne przeżycia podczas wojny, jak i [[Zgwałcenie|gwałt]], którego ofiarą stała się w dzieciństwie<ref name=":3" />.
|-
| 4450. || [[Lees (Wielki Manchester)]] || '''Lees''' - miasteczko (formalnie wieś) w aglomeracji [[Manchester]]u, administracyjnie należące do [[Dystrykt metropolitarny Oldham|dystryktu Oldham]]. Niegdyś ośrodek przetwórstwa bawełny, obecnie większość mieszkańców dojeżdża do pracy do pracy do [[Oldham]] lub pobliskiego hrabstwa [[West Yorkshire]]. Około 10 tysięcy mieszkańców.  
|-
| 4451. || [[Legea]] || '''Legea''' – przemysłowa [[Włochy|włoska]] firma, specjalizująca się w produkcji sportowej odzieży oraz obuwia. Siedziba firmy znajduje się w małym miasteczku [[Pompei]], niedaleko od administracyjnego centrum prowincji [[Prowincja Neapol|Neapol]] ([[Włochy]]).
|-
| 4452. || [[Legenda o Sennej Kotlinie]] || Na podstawie ''Legendy o Sennej Kotlinie'' [[Tim Burton]] nakręcił w 1999 film ''[[Jeździec bez głowy (film 1999)|Jeździec bez głowy]]''. W filmie Ichabod Crane jest policjantem ([[Johnny Depp]]), który przybywa do miasteczka Sleepy Hollow w celu rozwiązania sprawy kilku morderstw. Historię Ichaboda Crane’a przedstawia też film [[Walt Disney Animation Studios|Disneya]] ''[[Przygody Ichaboda i Pana Ropucha]]''.
|-
| 4453. || [[Legendia]] || W roku 2013 zakupiono 26 urządzeń z duńskiego Wesołego Miasteczka ''Sommerland Syd''<ref>J.Toros: [http://chorzow.naszemiasto.pl/artykul/galeria/2053086,wesole-miasteczko-chorzow-26-nowych-atrakcji-na-sezon-2014,id,t.html 26 nowych atrakcji na sezon 2014] NaszeMiasto.pl</ref>.
|-
| 4454. || [[Legendy naszych czasów]] || '''"Statek z kamienia"''' – bretońskie miasteczko rybackie Tréhoët ma zostać zamienione w ekskluzywny ośrodek wypoczynkowy z nowoczesną architekturą. Mieszkańcom grozi wykorzenienie i likwidacja miejsc pracy. Działania inwestorów doprowadzają jednak do obudzenia pradawnych ponadnaturalnych mocy, ogniskujących się w średniowiecznym zamku i megalitycznych budowlach. W efekcie całe miasteczko znika, odpływa wraz z wszystkimi budynkami, wskrzeszonymi przodkami obecnych mieszkańców i istotami przedludzkimi. i przemieszcza się do Ziemi Ognistej w Argentynie.
|-
| 4455. || [[Legion Condor]] || Naloty na miasto [[Guernica]] miały miejsce 26 kwietnia 1937 r. Według planów w mieście miał być zniszczony most i stacja kolejowa. W nalocie uczestniczyły bombowce [[Dornier Do 17]], [[Heinkel He 111]] i [[Junkers Ju 52]] oraz włoskie [[Savoia-Marchetti SM.79]]. Z zrzuconych przez Włochów 36 bomb burzących żadna nie trafiła w cel. Dorniery i Heinkle bombardowanie przeprowadziły z użyciem bomb zapalających i burzących o wadze 250 i 50 kg.  W następnym nalocie brały udział Junkersy Ju 52 które zrzuciły ładunek bomb na ślepo, przez co zbombardowane zostało miasto a nie most. Pomimo tego że w mieście wybuchły pożary a gęsty dym uniemożliwiał celne bombardowanie dowództwo wydało rozkaz wykonania kolejnego nalotu. Ofiarami nalotów padło ok. 120 osób{{odn|Nowakowski|Skotnicki|2011|s=83}}, w tym kobiety i dzieci. W miasteczku spłonęło około 70% budynków. Wbrew doniesieniom republikańskim, samoloty nie ostrzeliwały cywilów z broni pokładowej<ref name=":0" />  
|-
| 4456. || [[Lego: Rycerze Nexo]] || * '''Axl''' '''–''' jest jednym z Rycerzy Nexo, Axl dorastał w spokojnym miasteczku w krainie żyjącej z górnictwa. Jest duży, silny i wiecznie czuje głód. Czasem jest to głód walki, ale przeważnie to zwykły głód. Szkolenie się na rycerza, gra na elektrycznej lutni i na komputerze z Aaronem – wszystko to pobudza apetyt. Axl nie mówi wiele, ale zawsze jest chętny na małą przekąskę. I na dużą też. W dziesięciu porcjach. Jego pancerz jest żółty. Jego herb to byk.
|-
| 4457. || [[Legoland Billund]] || '''Legoland Billund''' – [[wesołe miasteczko|park rozrywki]] położony w [[Billund]], w [[Dania|Danii]]. Został otwarty w [[1968]] i jest on największym parkiem [[Legoland]] na świecie. Wszystko jest w nim z klocków [[Lego]], przez co obserwowane z wysokości przypomina [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]]. 
|-
| 4458. || [[Legzira]] || '''Legzira''' – [[Maroko|marokańska]] dzika plaża, znajduje się w miasteczku [[Tioughza]] pomiędzy miastami [[Tiznit]] i [[Sidi Ifni]], około 150 km na południe od [[Agadir]]u i 10 km na północ od [[Sidi Ifni]]. Jej krajobraz i fale stanowią atrakcję dla turystów oraz surferów.
|-
| 4459. || [[Lehawim]] || Przy miasteczku przebiega [[droga ekspresowa]] [[Droga ekspresowa 31 (Izrael)|nr 31]] [[Plik:ISR-HW-31.svg|25px]] ([[Eszel ha-Nasi]]-[[Newe Zohar]]), która na zachód od miasteczka krzyżuje się z drogą ekspresową [[Droga ekspresowa 40 (Izrael)|nr 40]] [[Plik:ISR-HW40.png|25px]] ([[Kefar Sawa]]-[[Ketura (kibuc)|Ketura]]).
|-
| 4460. || [[Lehawot Chawiwa]] || [[Kibuc]] Lehawot Chawiwa leży w północno-wschodniej części [[równina Szaron|równiny Szaron]] na południe od masywu [[Góra Karmel|Góry Karmel]], w otoczeniu miasta [[Baka-Dżatt]], miasteczka [[Zemer]], moszawów [[Achituw]], [[Sede Jicchak]] i [[Ma’or]], oraz kibucu [[Maggal]].
|-
| 4461. || [[Leirvíkar kommuna]] || Cała ludność obszaru skupia się w miasteczku [[Leirvík]]. Wedle badań archeologicznych pierwsi osadnicy, [[wikingowie]] przybyli tam już w [[IX wiek]]u, jednak już w [[1349]] wszyscy mieli zginąć z powodu szalejącej [[Czarna śmierć|Czarnej śmierci]], później jednak osadę ponownie zasiedlono.
|-
| 4462. || [[Lejpuny]] || '''Lejpuny'''<ref>{{cytuj książkę|autor=Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza granicami Polski|tytuł=Polskie Nazwy Geograficzne Świata |wydawca=Główny Geodeta Kraju|miejsce=Warszawa|data=1996|isbn=83-7144-733-7|tom=II|tytuł tomu=Europa Wschodnia i Azja|url=http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/polskie_nazwy_geograficzne_swiata_2.pdf|strony=31}}</ref> ([[język litewski|lit.]] ''Leipalingis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg olicki|okręgu olickim]] w [[Rejon druskienicki|rejonie Druskieniki]], położone ok. 12 km na północny zachód od [[Druskieniki|Druskienik]], nad rzeką [[Poserejka|Poserejką]], dopływem [[Niemen|Niemna]]. Siedziba [[starostwo Lejpuny|starostwa Lejpuny]].  
|-
| 4463. || [[Lekcja (dramat)]] || Akcja dramatu rozgrywa się w prowincjonalnym miasteczku francuskim. Główną postacią jest profesor, człowiek w wieku od 50 do 60 lat. Oczekuje on wizyty swojej nowej uczennicy w wieku 18 lat. Trzecią osobą sztuki jest służąca profesora, kobieta w wieku od 40 do 50 lat. Martwi się ona o zdrowie profesora, oraz o przebieg korepetycji. Fabuła dramatu koncentruje się wokół przygotowania uczennicy do egzaminów, które otworzą jej drogę do osiągnięcia wyższych tytułów w edukacji. Profesor najpierw przepytuje uczennicę z [[Arytmetyka|arytmetyki]], jednak z czasem jego teorie stają się coraz bardziej skomplikowane, dochodząc w końcu do szczytów absurdu. Uczennica pomimo szczerych chęci nie jest w stanie zrozumieć "arytmetyki" profesora. Jej zapał do nauki z biegiem czasu wygasa, a profesor staje się coraz bardziej śmiały i agresywny w wygłaszanych przez siebie twierdzeniach. Denerwuje go także oporność w nauce uczennicy. Po lekcji matematyki przechodzi do wykładu na temat fikcyjnego języka "neohiszpańskiego". Uczennica, nie będąc w stanie pojąć różnic pomiędzy regionalnymi odmianami tego języka dostaje bólu zębów, oraz innych części ciała. Podniecony profesor w kulminacyjnej scenie zabija dziewczynę niewidzialnym nożem. W ukryciu ciała pomaga mu służąca.
|-
| 4464. || [[Lekcja martwego języka]] || Akcja rozgrywa się w ostatnich tygodniach [[Pierwsza wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] w wielokulturowym miasteczku [[Galicja (Europa Środkowa)|galicyjskim]], gdzie jako komendant punktu etapowego stacjonuje odesłany na tyły, nieuleczalnie chory młody ułan – porucznik armii [[Austro-Węgry|austro-węgierskiej]].
|-
| 4465. || [[Lekcje pana Kuki]] || Waldemar mieszka w małym miasteczku i marzy o wyjeździe na pierwsze w życiu, zagraniczne wakacje. Ponieważ nie jest zdecydowany dokąd chciałby pojechać, pomocy w zorganizowaniu wyjazdu szuka u dawnego znajomego rodziców, pana Kuki. Za jego namową za cel swojej wędrówki wybiera Wiedeń.
|-
| 4466. || [[Leles]] || Na terenie dzisiejszej wsi pierwsza osada ludzka istniała już w IX w., w okresie[[Państwo wielkomorawskie|państwa wielkomorawskiego]]. Zapewne w roku 1182 został tu założony klasztor [[Norbertanie|premonstratensów]], dzięki czemu Leles stał się centrum całego regionu. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1190<ref>{{cytuj stronę|url=http://app.statistics.sk/mosmis/eng/zaklad.jsp?txtUroven=440811&lstObec=528510|tytuł=Statystyki ogólne miejscowości|opublikowany=Statistical Office of the Slovak Republic|język = en|data dostępu=2013-09-09}}</ref>. Korzystne położenie na szlaku handlowym z [[Księstwo halicko-wołyńskie|Księstwa Halickiego]] ku [[Panonia|Panonii]], jak również dogodne warunki dla rozwoju rolnictwa i uprawy [[winorośl]]i były głównymi elementami stymulującymi rozwój miasteczka. W 1941 r. została do niego włączona wieś Kapoňa, wspominana w źródłach pisanych już w 1287 r.
|-
| 4467. || [[Lellig]] || '''Lellig''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Lelleg'') – małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Manternach|gminie Manternach]]. W 2005 roku zamieszkiwały je 132 osoby.
|-
| 4468. || [[Leluny]] ||  |opis zdjęcia                 = Centrum miasteczka
|-
| 4469. || [[Lemförde]] || '''Lemförde''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Diepholz|powiecie Diepholz]], siedziba [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Altes Amt Lemförde|Altes Amt Lemförde]].
|-
| 4470. || [[Lenin (Białoruś)]] || '''Lenin''' ([[język białoruski|biał.]] Ле́нін, 1939 ''Sosnkowicze'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], na [[Polesie|Polesiu]], w [[rejon żytkowicki|rejonie żytkowickim]] [[obwód homelski|obwodu homelskiego]], nad [[Słucz (dopływ Prypeci)|Słuczą]].
|-
| 4471. || [[Lenino (Białoruś)]] || '''Lenino''' ([[język białoruski|biał.]] Леніна, ''Lenina''; [[język rosyjski|ros.]] Ленино, ''Lenino''; hist. ''Romanowo'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód mohylewski|obwodzie mohylewskim]], w [[rejon horecki|rejonie horeckim]], przy ujściu ruczaju Ludnego do rzeki [[Miereja|Mierei]], przy drodze ze [[Szkłów|Szkłowa]] do [[Krasne]]go, 20 kilometrów od [[Horki|Horek]], ok. 60 km od [[Katyń|Katynia]], w pobliżu granicy z [[Rosja|Rosją]]. 
|-
| 4472. || [[Leniuchowo]] || | Drogi pamiętniku || Drogi pamiętniku, Najbardziej leniwe miasteczko, Piłkarski oszust
|-
| 4473. || [[Lenkimy]] || '''Lenkimy'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|V|144}} [dostęp 13 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Lenkimai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]] i w [[Rejon szkudzki|rejonie szkudzkim]] przy granicy z [[Łotwa|Łotwą]]. Liczy 779 mieszkańców (2001). 
|-
| 4474. || [[Lenningen (Luksemburg)]] || '''Lenningen''' − gmina i małe miasteczko w południowo-wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Grevenmacher|dystrykcie Grevenmacher]], w [[Kanton Remich|kantonie Remich]]. Stolicą administracyjną gminy jest [[Canach]].
|-
| 4475. || [[Leo Gregory]] || * 2000: ''Nature Boy'' jako Szatniarz wesołego miasteczka
|-
| 4476. || [[Leo Sayer]] || '''Leo Sayer''', właśc. '''Gerard Hugh Sayer''' (ur. [[21 maja]] [[1948]] w [[Shoreham-by-Sea]]) – [[Anglia|angielski]] [[piosenkarz]], [[kompozytor]] i instrumentalista ([[gitara]], [[harmonijka ustna]]). Na świat przyszedł w niewielkim 17 tysięcznym miasteczku Shoreham-by-Sea w hrabstwie West Sussex jako syn Thomasa Sayera i Teresy Nolan.
|-
| 4477. || [[Leon Bokiewicz]] || W 1854 roku został lekarzem dworskim właściciela dóbr jadowskich i polityka konserwatywnego [[Andrzej Artur Zamoyski|hr. Andrzeja Zamoyskiego]]. Pozytywista i społecznik, zajął się podnoszeniem zdrowotności i higieny wśród chłopów żyjących nad [[Liwiec|Liwcem]] i [[Bug]]iem, niejednokrotnie wspomagając finansowo ubogich. Owocem jego zainteresowań kwestią niskiej zdrowotności ludności wiejskiej była praca "Higiena popularna, czyli nauka zachowania zdrowia dla ludu wiejskiego", która ukazała się w [[1861]] roku, i doczekała wznowienia w [[1870]] roku. Publikował także artykuły naukowe z zakresu medycyny na łamach "Tygodnika lekarskiego" (m.in. praca na temat plagi zimnicy nad [[Liwiec|Liwcem]] i [[Bug]]iem w [[1855]] roku). Wyrazem jego zainteresowań etnograficznych był wydany w Warszawie w 1872 roku "Opis powiatu radzymińskiego pod względem topograficzno-historycznym, statystycznym, higienicznym i lekarskim" przedstawiający fizjograficzny obraz powiatu radzymińskiego (dzisiejszy wołomiński) z uwzględnieniem stanu zagraryzowanych miasteczek, komunikacji i budownictwa na tych terenach. Publikacja zawiera także omówienie życia codziennego tamtejszych chłopów, ludności małomiasteczkowej, żydowskiej i kolonistów niemieckich.
|-
| 4478. || [[Leon Borowski (krytyk literacki)]] || * "Opisanie publicznych i prywatnych bibliotek w miasteczkach Persztelach w parafii ławorajskiej", ''Wiadomości Brukowe'' 1821, nr: 221, 239, 244; przedr. K. Bartoszewicz ''Księgi humoru polskiego'', t. 3, Petersburg 1897
|-
| 4479. || [[Leon Dehon]] || Leon Dehon urodził się w 1843 roku w La Capelle, małym [[Francja|francuskim]] miasteczku. Ojciec Aleksander Julian Dehon i matka Stefania Vandelet. Leon Dehon uczył się w kolegium w [[Hazebrouck]], a w sierpniu [[1859]] roku ukończył [[liceum ogólnokształcące|liceum]] klasyczne w Hazebrouck i zdał [[matura|egzamin dojrzałości]]. Po maturze młodego Leona wysłano na politechnikę do [[Paryż]]a, tamże zapisał się do Studenckiego Kółka [[Katolicyzm|Katolickiego]] i do Konferencji [[Święty Wincenty|Św. Wincentego]]. W latach [[1860]]-[[1864]] studiował [[nauki prawne|prawo]] i uzyskał [[doktorat]]. W roku [[1865]] przebywając na wycieczce w [[Rzym]]ie odbył audiencje u [[papież]]a [[Pius IX|Piusa IX]]. Leon mówił o swym powołaniu papieżowi, a ten poradził mu, by wstąpił do Seminarium Francuskiego w Rzymie.
|-
| 4480. || [[Leon Frankowski]] || Na miejscu kaźni jego i innych powstańców (dawniej teren koszar, obecnie miasteczka akademickiego) znajduje się krzyż i głaz z tablicą pamiątkową.
|-
| 4481. || [[Leon Ludwik Jaworowski]] || W latach dwudziestych XIX w. biskup Leon Jaworowski dokonał licznych remontów zabudowań klasztornych, wspierał przyklasztorną posługę sakramentalną parafii unickiej (obu obrządków), założył pierwszą w historii Supraśla szkołę parafialną oraz starał się odzyskać majątki klasztoru przejęte przez Prusaków w [[1796]] r. Praca Leona Jaworowskiego włożona w modernizację dzierżawionego przez niego (w latach [[1819]]–[[1831]]), folwarku Supraśl stworzyła możliwość przeobrażenia się osady klasztornej w miasteczko. W [[1817]] r. został wiceprezesem terenowego oddziału Rosyjskiego Towarzystwa Biblijnego na Obwód Białostocki. Poprzez rozpowszechnianie polskiego przekładu Biblii oraz innych książek drukowanych w języku polskim wspierał wiernych obu obrządków przed tendencjami rusyfikacyjnymi. 
|-
| 4482. || [[Leon Nowosielski]] || Majętności ziemskie ''Leona Nowosielskiego'' w postaci dóbr lubczańskich to obszar 9933 morg (5598 ha)<ref>Bronisław Chlebowski, ''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich '', Warszawa 1886, t. 5, s. 393-394.</ref>, dzierżawione przez Nowosielskich starożytne miasteczko Lubcz woj. nowogródzkim, nad Niemnem posiadało w okolicy ok. 200 wiosek żydowskich, 32 sioła, tereny te zamieszkiwało ok. 6800 włościan o pracy pańszczyźnianej. Miasta Grodno, Wsielub, Oświeja i okoliczne dobra w guberni mińska, okolicy [[Nowogródek|Nowogródka]] były uprzednio własnością rodzinną Antoniego, syna Wawrzyńca Nowosielskiego. Spisy i herbarze<ref>Bronisław Chlebowski, ''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich'', Warszawa 1895, t. 14, s. 65.</ref> zawierają informacje o dobrach ziemskich i majątkach. Miasto i okolice [[Wsielub]] o powierzchni 7582 [[Dziesięcina (miara powierzchni)|dziesięcin]] należące do rodziny Nowosielskich składały się z 52 wiosek, 595 domów, 1 miasto, 19 uroczysk, 10 folwarków. Tereny te w początkach XVIII wieku zamieszkiwało ok. 3800 katolików i żydów. Od początku XVIII wieku majątek (8283,3 ha) należał do Nowosielskich, a następnie do [[Radziwiłłowie|Radziwiłłów]]. W II połowie XVIII wieku Wsielub przeszedł we władanie rodziny O'Rourke.
|-
| 4483. || [[Leon Tarnowski]] || Leon Tarnowski urodził się 25 lutego 1775 roku, na terenie I zaboru austriackiego, tzw. Galicji austriackiej(urodził się, albo mieszkał we Lwowie) <ref>„Tarnowski Leon ze Lwowa (1775-1830)”; – Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom II „Zwycięstwa i klęski 1797-1799”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1976, s. 669.</ref>. W roku 1794, tj. gdy miał 19 lat, wstąpił do [[1 Regiment Grenadierów Krakowskich|pułku grenadierów krakowskich]], z którego został przeniesiony do pułku Czapskiego i awansowany na sierżanta, brał udział w bitwach pod Polanami, Szczekocinami, w oblężeniu Warszawy i w obronie Pragi. Po powstaniu kościuszkowskim wyjechał przez Wiedeń <ref>Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom II „Zwycięstwa i klęski 1797-1799”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1976, s. 669.</ref> do Włoch i jako starszy sierżant zaciągnął się 19 kwietnia 1797 do 2 batalionu drugiej legii włoskiej [[Legiony Polskie we Włoszech|Legionów Polskich we Włoszech]], tam też 26 marca 1799 za męstwo na polu Bitwy pod Weroną awansował na podporucznika.<ref>Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, s. 669, oraz 437, z powołaniem na: Wójcicki „Cmentarz Powązkowski”, tom II, s. 148, oraz tom III, s. XXIX.</ref> Należał do oficerów polskich którzy dostali się do niewoli w skutek kapitulacji Mantui i trafili do austriackiego obozu jeńców 2 Legii w Loeben w Styrii, jest wymieniany pośród podporuczników z II baonu 2 Legii.<ref>Wedle zestawienia sporządzonego przez generała brygady Józefa Wielhorskiego z 3 grudnia 1799, – Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, s. 90.</ref> Wraz z resztą oddziału wcielony został do [[2 Półbrygada Polska|114 półbrygady francuskiej]] i wysłany do w roku 1801 na [[San Domingo]]. Przez 5 lat brał udział w ciężkich walkach, awansując w tym czasie kolejno na stopnie porucznika i kapitana.<ref name="Państwowy Instytut Wydawniczy 1979">Stanisław Szenic „Cmentarz Powązkowski 1790-1870. Zmarli i ich rodziny”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1979, s. 224.</ref> Na [[San Domingo]], w miasteczku [[Mirebalais]], leżącym w pobliżu [[Port-au-Prince]],<ref>Port au Prince przemianowano w tym czasie na Port Républicain; – Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 351.</ref> zostało obsadzone oddziałem Leona Tarnowskiego, który początkowo był podporucznikiem w 1 kompanii II batalionu 114 półbrygady, ale po śmierci porucznika Szumskiego w r. 1803 zajął jego miejsce i został porucznikiem,<ref>Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 351, 725.</ref> <ref group=uwaga>Nieodległy fort Grand Bois został obsadzony przez kapitana Sebastiana Gołaszewskiego wraz z 8 kompanią III batalionu 114 półbrygady, która liczyła wówczas 121 żołnierzy; – Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 350.</ref> Skrwawione obroną i liczące w sumie około 80 legionistów oddziały porucznika Tarnowskiego broniące [[Mirebalais]] oraz kapitana Gołaszewskiego broniące Grand Bois dotarły jako jedne z pierwszych do [[Santo Domingo]].<ref>Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 391.</ref> Jako dowódca kompanii 1 fizylierów brał udział w przygotowaniach do obrony wschodniej części San Domingo przed wyprawą [[Jean-Jacques Dessalines|gen. Dessalines]]. <ref group=uwaga>Polaków były w sumie 3 kompanie: grenadierów (Baera) oraz 1 (por. Tarnowskiego) i 2 fizylierów (kpt. Kamińskiego) – Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 397.</ref> Kapitanem został mianowany w r. 1805 <ref name="Legiony Polskie 1807">Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 725.</ref> Latem r. 1805 na prywatnej zabawie został pchnięty pałaszem w brzuch przez dotychczasowego przyjaciela kapitana Gołaszewskiego, Tarnowski jednak szczęśliwie po dwóch miesiącach wrócił do zdrowia. <ref group=uwaga>„Gen. Ferrand kazał winnemu [kpt. Gołaszewskiemu] opuścić miasto w ciągu 24 godzin, co oczywiście było wybitnie łagodną karą ze względu na jego dotychczasowe zasługi i sprawowanie się.” –  Jan Pachoński „Legiony Polskie. Prawda i legenda 1794-1807.”, tom IV „Z ziemi włoskiej do Polski 1800-1807”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1979, s. 399.</ref> Na San Domingo ożenił się z wdową po oficerze francuskim, Jacqueline z domu Larguett<ref group=uwaga>Utarło się spolszczone imię Jacqueline Larguett, tj. Jakobina – Stanisław Szenic „Cmentarz Powązkowski 1790-1870. Zmarli i ich rodziny”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1979, s. 224.</ref>, pochodzącą z Vannes w Bretanii.
|-
| 4484. || [[Leona Woods]] || Urodzona w małym miasteczku (obecnie przedmieścia [[Chicago]]) jako drugie z pięciorga dzieci prawnika. Studiowała na [[University of Chicago]], gdzie w wieku 19 lat uzyskała [[licencjat]] (B.S.) z [[chemia|chemii]]. Następnie uczestniczyła w seminarium  z [[chemia kwantowa|chemii kwantowej]], prowadzonym przez [[James Franck|Jamesa Francka]], który przydzielił jej do opracowania temat z teorii [[Léon Brillouin|Brillouina]]. Poradziwszy sobie z tematem, poprosiła Francka o opiekę naukową i została zaakceptowana jako ''post-graduate student''. Pracę doktorską pisała pod kierownictwem [[Robert Mulliken|Roberta Mullikena]], a pomagał jej [[Stanisław Mrozowski]]. Obrona nastąpiła w 1943<ref name="Women">{{Cytuj książkę | nazwisko = Grinstein | imię = Luise S. | tytuł = Women  in  Chemistry and  Physics | wydawca = GREENWOOD PRESS  | miejsce = Greenwood | data = 1993 | strony = 320-325 | isbn =  0-313-27382-0 | nazwisko2 = Rose | imię2 = Rose K. | nazwisko3 = Rafailovich | imię3 = Miriam H.}}</ref>. 
|-
| 4485. || [[Leonard z Porto Maurizio]] || Leonard urodził się 20 grudnia 1676 w rodzinie Dominika Casanuova i Anny Benza. Na [[Chrzest|chrzcie św.]] otrzymał imiona Paweł Hieronim<ref name="catholicnewsagency">{{Cytuj stronę | url =http://www.catholicnewsagency.com/saint.php?n=65| tytuł =St. Leonard of Port Maurice | data dostępu = 2013-11-26 | opublikowany =www.catholicnewsagency.com | data = 2013-11-26| język =en}}</ref>. Ojciec Leonarda był kapitanem statku. Rodzina mieszkała w miasteczku portowym Porto Maurizio nad [[Morze Liguryjskie|Morzem Liguryjskim]]. Matka zmarła, gdy Leonard miał dwa lata. Wychowywała go [[Przybrana rodzina#Macocha|macocha]] Maria Riolfo. Atmosfera domu była bardzo religijna. Poza Leonardem jeszcze dwóch braci wstąpiło do franciszkanów, siostra do [[Klaryski|klarysek]] w [[Siena|Sienie]]. Mając trzynaście lat, Leonard wyjechał do wuja do [[Rzym]]u, gdzie rozpoczął naukę w kolegium [[Jezuici|jezuickim]]. Ze względu na zdolności sugerowano, by Leonard rozpoczął studia [[Medycyna|medyczne]]. Jako młodzieniec uczęszczał również do oratorium [[Filipini|filipinów]]. W 1697 Leonard wstąpił jednak do franciszkanów<ref name="Foley">{{Cytuj stronę | url = http://www.americancatholic.org/Features/Saints/saint.aspx?id=1211| tytuł =St. Leonard of Port Maurice | data dostępu = 2013-11-26 | autor =Leonard Foley OFM| opublikowany =www.americancatholic.org | język = en}}</ref>. Reakcją wuja było wydziedziczenie<ref name="catholicnewsagency"/>. Leonard przyjął [[habit]] św. Franciszka 2 października 1697. Wówczas przyjął też [[imię zakonne]]. Po odbyciu [[nowicjat]]u w [[Ponticelli]] w [[Góry Sabińskie|Górach Sabińskich]] Leonard przygotowywał się do przyjęcia święceń kapłańskich, uzupełniając studia w Klasztorze św. Bonawentury na [[Palatyn (wzgórze)|Palatynie]] w Rzymie. [[Sakrament święceń|Święcenia kapłańskie]] przyjął w 1702<ref name="Bihl">{{Cytuj stronę | url =http://www.newadvent.org/cathen/09178c.htm | tytuł =St. Leonard of Port Maurice | data dostępu = 2013-11-26 | autor = Michael Bihl| opublikowany =www.newadvent.org | język = en}}</ref>.
|-
| 4486. || [[Leonardo da Vinci]] || Wiadomo, że pierwsze 5 lat swojego życia Leonardo da Vinci spędził w osadzie Anchiano<ref group=uwaga>Odrestaurowana obecnie zagroda wiejska ''[[Campo Zeppi]]'' w Anchiano jest uważana za miejsce urodzenia artysty, lecz brak na to niepodważalnych dowodów. Najprawdopodobniej takie przekonanie powstało w połowie [[XIX wiek]]u. Jako pierwszy pisał o tym [[Emanuele Repetti]], jednakże jest to opinia mało wiarygodna. Przeczy jej fakt, że budynek został kupiony przez rodzinę da Vinci 30 lat później. Z notatek Antonia da Vinci, dziadka Leonarda wynika natomiast, że narodziny miały miejsce w miasteczku Vinci. W 1452 r. właścicielem domu, opisywanego wówczas jako [[tłocznia oliwy]], był Tomma di Marco. Z rodziną da Vinci łączyła go wspólna profesja oraz fakt, że [[18 października]] 1499 r. dziadek Leonarda sygnował jako świadek umowę przekazującą udział we własności domu innym osobom. Z uwag umowy wynika, że Antonio da Vinci przebywał wówczas w tym domu.</ref> w domu swojej matki, a od 1457 roku zamieszkał w miasteczku Vinci, w domu swojego ojca, w którym mieszkali jeszcze jego dziadkowie i wuj Francesco . Jego ojciec ożenił się z szesnastoletnią dziewczyną, Albierą Amadori, która opiekowała się Leonardo, ale umarła młodo{{odn|Bortolon|1967}} w 1465 roku nie pozostawiając swojemu mężowi dzieci. W 1466 r. ojciec zabrał Leonarda do Florencji, gdzie prowadził kancelarię adwokacką przy dzisiejszej ulicy Via dei Gondi.
|-
| 4487. || [[Leonel Manzano]] || Urodzony w [[Meksyk]]u, Manzano przeniósł się do [[Teksas]]u w wieku 4 lat. Dorastał w miasteczku [[Granite Shoals]]. Błyszczał w szkole średniej Marble Falls, gdzie zdobył dziewięć tytułów mistrza stanu w [[Lekkoatletyka|lekkoatletyce]] i [[Bieg przełajowy|biegach przełajowych]]. Później zdecydował się na studia na uczelni [[University of Texas at Austin|University of Texas]], gdzie czterokrotnie zostawał mistrzem [[National Collegiate Athletic Association|NCAA]] (na 1500 m na stadionie w 2005 i 2008, oraz w hali w [[bieg na milę|biegu na milę]] w 2005 i 2007)<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.usatf.org/Athlete-Bios/Leonel-Manzano.aspx|tytuł=Leo Manzano|opublikowany=usatf.org|język=en|data dostępu=2012-08-11}}</ref>. Do niego należą rekordy uczelni w biegu na 1500 m (3:35,29) i na milę (3:58,78).
|-
| 4488. || [[Leonia Nastał]] || Maria Nastał urodziła się w Starej Wsi, wsi położonej koło miasteczka [[Brzozów]] na [[Pogórze Dynowskie|Pogórzu Dynowskim]] na [[Podkarpacie|Podkarpaciu]]{{odn|Kluz|1993|s=9}}{{odn|Lipian|1983|s=228}}. Jej rodzice, Franciszek Nastał (ur. 1879) i Katarzyna z Jopów, byli małorolnymi chłopami{{odn|Kluz|1993|s=12}}{{odn|Lipian|1983|s=230}}. W [[księga metrykalna|księgach metrykalnych]] znajdują się zapisy, iż ojciec Marii był człowiekiem niezrównoważonym, skłonnym do pijaństwa i awantur{{odn|Lipian|1983|s=230}}{{u|uw3}}. Niepodzielnie rządził rodziną i wymagał bezwzględnego posłuszeństwa{{odn|Karaś|1980|s=438}}. Matka natomiast była zrównoważona, pełna pogody ducha i bardzo pobożna{{odn|Lipian|1983|s=230}}; przyszła zakonnica od niej uczyła się religijności poprzez wspólne odmawianie modlitw i czytanie książek religijnych{{odn|Karaś|1980|s=438}}{{odn|Kluz|1993|s=13}}. Maria Nastał miała starszą siostrę Stefanię i młodszego brata Stanisława{{r|AŚ}}. Dwoje dalszego rodzeństwa zmarło w dzieciństwie{{odn|Lipian|1983|s=231}}. Wskutek panującej w [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]] biedy, jej ojciec w pierwszych latach XX wieku wyemigrował na 18 lat za pracą do Ameryki{{r|AŚ}}{{odn|Lipian|1983|s=230}}. Rodzina utrzymywała się z małego gospodarstwa rolnego, drobnych prac na rzecz innych ludzi oraz pieniędzy przesłanych przez ojca{{r|AŚ}}{{odn|Lipian|1983|s=231}}. 
|-
| 4489. || [[Leonid Dobyczin]] || * ''Miasto En. Opowiadania'', przełożył, posłowiem i przypisami opatrzył Henryk Chłystkowski, Warszawa 1999. Oprócz tytułowej opowieści zamieszczono tu opowiadania: ''Staruszki w miasteczku'', ''Kukujewa'', ''Kozłowa'', ''Spotkania z Liz'', ''Sawkina'', ''Jerygin'', ''Dorian Gray'', ''Konopatczikowa'', ''Park'', ''Portret''.
|-
| 4490. || [[Leonpol]] || Dawne miasteczko [[Województwo połockie|województwa połockiego]] I Rzeczypospolitej, do 1945<ref>Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej ({{Dziennik Ustaw|1946|2|5}}).</ref> [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]]<ref>{{cytuj książkę|tytuł=Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej|wydawca=Główny Urząd Statystyczny|miejsce=Warszawa|rok=1938|strony=7|tom=1|tytuł tomu=Województwo wileńskie|isbn=}}</ref> w Polsce, w [[Województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]], w [[powiat dziśnieński|powiecie dziśnieńskim]] do 1925, w [[Powiat brasławski (II Rzeczpospolita)|pow. brasławskim]] do 1939, siedziba [[Gmina Leonpol|gminy Leonpol]].
|-
| 4491. || [[Leopold Badeński]] || Po tym jak w [[1818]] umożliwiono dziedziczenie synom Karola Fryderyka z drugiego małżeństwa, Leopold von Hochberg uzyskał rangę następcy tronu, a rok później zawarł małżeństwo ze [[Szwecja|szwedzką]] księżniczką [[Zofia Wilhelmina von Holstein-Gottorp|Sophie Wilhelmine von Holstein-Gottorp]], skądinąd prawnuczką swojego ojca z pierwszego małżeństwa. Wraz z żoną i szybko rosnącą rodziną spędzał miesiące letnie w [[Baden-Baden|Baden]], gdzie w [[1824]] nabył duży dom poza murami miejskimi zaprojektowany przez [[Friedrich Weinbrenner|Friedricha Weinbrennera]]. Następca tronu wywarł duży wpływ na przebudowę małego średniowiecznego miasteczka zdrojowego na nowoczesne i odpowiednie do rangi swojej siedziby miasto.
|-
| 4492. || [[Leopold Engleitner]] || Leopold Engleitner urodził się 23 lipca 1905 roku w [[Aigen-Voglhub]] w Alpach Austriackich, jako najstarszy syn pracownika tartaku i córki rolnika. Dzieciństwo spędził w miasteczku Bad Ischl koło [[Salzburg]]a. W maju 1932 roku został [[chrzest#Świadkowie Jehowy|ochrzczony]] jako [[Świadkowie Jehowy|Świadek Jehowy]]. W styczniu 1934 roku został [[pionier (Świadkowie Jehowy)|pionierem]]. Pierwszy raz za [[Praktyki religijne Świadków Jehowy#Ewangelizacja|działalność kaznodziejską]] został aresztowany w styczniu 1936 roku<ref>{{cytuj książkę|url=http://da-ip.getmyip.com:8080/PDF/Old%20Publications/1999,%202003%20-%20Purple%20Triangles%20-%20brochure.pdf|tytuł=Purple Triangles “Forgotten Victims“ of the Nazi Regime A Remarkable Story of Resistance Guide to the History Exhibition|autor=Wachtturm Bibel- und Traktat-Gesellschaft der Zeugen Jehovas, e. V., Selters/Taunus|strony=18|data=1999, 2003|język=en}}</ref>. Latem 1937 roku odbył rowerem 350-kilometrową podróż do [[Praga|Pragi]] na [[kongres (Świadkowie Jehowy)|zgromadzenie międzynarodowe]].
|-
| 4493. || [[Leopold Lis-Kula]] || W roku 1917, w czasie [[Kryzys przysięgowy|kryzysu przysięgowego]] odmówił złożenia przysięgi wierności cesarzowi niemieckiemu, został internowany. Po oficjalnym rozwiązaniu Legionów, jako obywatel austriacki, znalazł się na froncie włoskim w stopniu feldfebla (sierżanta), gdyż nie uznano mu wcześniejszych awansów<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Leszek | imię = Mazan | tytuł = A to Polska właśnie | data = 1987 | wydawca = Krajowa Agencja Wydawnicza | miejsce = Kraków | isbn = 83-03-01411-0 | strony = 114}}</ref>. Po powrocie do Polski w roku 1918 zajął się tworzeniem polskich sił zbrojnych za frontem wschodnim. W wieku 22 lat został pierwszym Komendantem Placu [[Polska Organizacja Wojskowa|POW]] w Kijowie. Prowadził tam walki dywersyjne. W Legionach polskich rosła jego legenda. Był ulubieńcem Józefa Piłsudskiego, uzdolnionym dowódcą, niezwykle odważnym żołnierzem. Powierzano mu najtrudniejsze odcinki walki m.in. na [[Ukraina|Ukrainie]]. 17 grudnia 1918 r. awansowany do stopnia [[major]]a. Na przełomie 1918–1919 brał udział w odsieczy [[Lwów|Lwowa]] przeciwko wojskom ukraińskim{{Odn|Urbankowski|2014|s=631}}. Na froncie ukraińskim odbył szereg zwycięskich potyczek. Nocą z 6 na 7 marca 1919 roku przeprowadził na czele polskich żołnierzy atak na zajęte przez Ukraińców miasteczko [[Torczyn]]. Po jego zdobyciu został ciężko ranny i po kilku godzinach zmarł z upływu krwi{{Odn|Urbankowski|2014|s=632}}.
|-
| 4494. || [[Leopold Nerlich]] || Po skończeniu szkoły powszechnej poszedł do gimnazjum w [[Opole|Opolu]], gdzie w [[1849]] roku zdał egzamin dojrzałości, po którym udał się na studia [[teologia|teologiczne]] do [[Wrocław]]ia. Święcenia kapłańskie otrzymał [[9 lipca]] [[1853]]. W tym samym roku rozpoczął pracę w parafii w [[Gorzów Śląski|Gorzowie Śląskim]], w [[1854]] roku w [[Toszek|Toszku]]. Od [[1857]] pracował w [[protestantyzm|protestanckim]] wówczas miasteczku [[Wołczyn]], gdzie wybudował [[neogotyk|neogotycki]] kościół parafialny NMP Niepokalanego Poczęcia i nowe probostwo.
|-
| 4495. || [[Leopoldstadt]] || Atrakcją turystyczną tej dzielnicy jest Prater (łac. pratum "łąka"), do roku 1766, cesarskie tereny łowieckie niedostępne dla szerokich mas. Obszar parku leżący najbliżej centrum miasta to ogromne wesołe miasteczko zwane Volksprater, czyli "Prater Ludu" oraz Wurstelprater. Przy wejściu znajduje się tzw. "Wiener Riesenrad", czyli "Wiedeńskie wielkie koło" oddane do użytku w roku 1897. "Wielkie koło" jest dzisiaj jednym z symbolów miasta. Atrakcją Prateru jest również miniaturowa kolejka tzw. "Liliputbahn", której trasa prowadzi obok [[Ernst Happel Stadion|stadionu Ernst-Happela]]. Na Praterze znajduje się również teren [[Kugelmugel|Republiki Kugelmugel]], [[Micronation|mikronacji]] proklamowanej w roku 1984. 
|-
| 4496. || [[Lerma (Hiszpania)]] || '''Lerma''', także '''Villa Ducal de Lerma''', to niewielkie miasteczko w [[Burgos (prowincja)|prowincji Burgos]] ww wspólnocie autonomicznej [[Kastylia i León]] w [[Hiszpania|Hiszpanii]] w połowie drogi pomiędzy [[Burgos (Hiszpania)|Burgos]] i [[przełęcz]]ą [[Somosierra]] na głównym trakcie biegnącym z [[San Sebastián]] na granicy [[Francja|francuskiej]] do [[Madryt]]u ([[autostrada]] A-1).
|-
| 4497. || [[Leroy Merlin]] || * {{fakt|'''1923&nbsp;r.''' – W miasteczku Noeux les Mines Adolf Leroy otworzył sklep, gdzie pod szyldem Stocks Americains sprzedawał materiały z amerykańskiego [[demobil]]u (materiały budowlane, drewno, taczki, łopaty, motyki itp.). Polityka handlowa Adolfa Leroy polegała na sprzedawaniu produktów po przystępnych cenach. Jako pierwszy wprowadził bezpłatne dostawy w promieniu 100 kilometrów.
|-
| 4498. || [[Les Borges Blanques]] || '''Les Borges Blanques''' ([[Język hiszpański|hiszp.]] '''Borjas Blancas''') – miasto w [[Hiszpania|Hiszpanii]] w północnej [[Katalonia|Katalonii]] w [[comarca|comarce]] [[Garrigues (Hiszpania)|Las Garrigas]], będące zarazem jej siedzibą. Gospodarka miasteczka opiera się na uprawie oliwek i zbóż a także [[Owoce jadalne|drzew owocowych]]. Rozwinięty [[przemysł spożywczy]] i [[usługa|usługi]].
|-
| 4499. || [[Les Salines (Martynika)]] || '''Les Salines''' albo '''Plage des Salines''' – [[plaża]] na [[Karaiby|Karaibach]], na południowym wybrzeżu [[Martynika|Martyniki]], ok. 3 km na południe od miasteczka [[Sainte-Anne (Martynika)|Sainte-Anne]]. Jest jedną z najchętniej odwiedzanych plaż na wyspie, zarówno przez turystów, jak i miejscową ludność. 
|-
| 4500. || [[Leszczków (dwór)]] || Dwór został wybudowany przez Kaspra Świeżawskiego, [[Paprzyca (herb szlachecki)|herbu Paprzyca]] i jego syna Michała w drugiej połowie XVIII wieku (zmarli niemal równocześnie przed 1793r.<ref>B. Sokalski, Powiat Sokalski, s. 334, Lwów 1899. W kościele w miasteczku Waręż (7 km od Leszczkowa) znajdował się nagrobek obu wymienionych Świeżawskich, wykonany w 1793r.</ref>)  W pierwszej połowie XIX wieku właścicielem został Feliks Obertyński, członek [[Stany Galicyjskie|Stanów Galicyjskich]] w latach 1817-1845.  Dwór po nim odziedziczył jego syn Wacław.  Około 1857r. majątek został sprzedany A. Hulimce.  W ostatnim dziesięcioleciu XIX wieku majątek ziemski należał do Stanisława Łomnickiego, a przed pierwszą wojną światową do Stefanii Łomnickiej.  11 września 1919r. majątek został kupiony przez Romana Żurowskiego i Karolinę z Kraińskich Żurowską<ref>Wyciąg Hipoteczny Ldz. 7508 12 września 1919, obj.wyk.hip.L.413 ks.gr., archiwum rodziny Żurowskich.</ref> od grupy żydowskich finansistów, którzy weszli w posiadanie majątku, gdy Łomniccy nie wywiązali się ze swoich zobowiązań i nie wykupili wystawionych weksli<ref>Stanisław Adam Żurowski, Pamiętnik, s. 76, Dział Rękopisów [[ZNiO]].</ref>.  Na terenie majątku ziemskiego znajdował się młyn, gorzelnia i XVIII wieczny spichlerz<ref>Karol Borysowicz, Leszczków Wspomnienia, s. 3.</ref>.  Przy dworze Żurowscy wybudowali [[Leszczków (fabryka samodziałów)|fabrykę samodziałów]] (rozbudowana w latach 1935-1937 po pożarze; wybuchł 24 grudnia 1934r.), która dzięki wysokiej jakości swoich produktów z czystej wełny cieszyła się uznaniem w [[II RP]]<ref>Karol Borysowicz, Leszczków Wspomnienia, Dział Rękopisów.</ref>.  W 1944r. wojska [[Wehrmacht|niemieckie]], wycofując się przed nacierającą [[Armia Czerwona|Armią Czerwoną]], podpalili dwór, złożywszy w nim wcześniej nadmiar amunicji.  Zabudowania dworskie zostały doszczętnie zniszczone. Ocalał tylko XVIII-wieczny spichlerz i budynek gospodarczy tzw. oficyna południowa<ref name="ReferenceA">Klementyna Żurowska, Z Leszczkowa w świat, (w przygotowaniu do druku) Kraków 2012r.</ref>.
|-
| 4501. || [[Leszek Leo Kantor]] || Leszek Leo Kantor urodził się w 1940 roku. W 1943 roku był na [[Syberia|Syberii]]. W czasie wojny był z matką Mery Bord na Uralu w miasteczku Alapajewsk koło Jekaterenburga  Jego ojciec zginął w 1941 roku na froncie  z rąk Niemców. W 1945 został zaadoptowany przez Grzegorza Kantora z Kołomyi , podoficera Wojska Polskiego, który bronił Warszawy pod Modlinem. Wzięty do niewoli w 1939 roku uciekł do Rosji.
|-
| 4502. || [[Leszek Wiśniowski]] || W 1863, gdy wybuchło [[powstanie styczniowe]], zorganizował oddział ochotników, na którego czele wkroczył na [[Wołyń]], gdzie w okolicy miasteczka [[Oczeretne|Świniuch]] (dziś [[rejon krzemieniecki]]), otoczony przez przeważające siły moskiewskie, po krótkiej walce, rozbity, przeszedł w Lubelskie pod dowództwo [[Jan Żalplachta|Jana Żalplachty]], lecz opuścił jego oddziały w krytycznym momencie bitwy pod [[Tuczapy (powiat hrubieszowski)|Tuczapami]] w Lubelskiem<ref>[http://www.genealogia.okiem.pl/powstanies/index.php?inne_pole=Tuczapam ''Antoni Bogdański'' w ''Powstanie styczniowe - lista uczestników'']</ref> [[18]]/[[19 maja]] [[1863]] i wycofał się za [[Bug]]. 
|-
| 4503. || [[Leszniów]] || '''Leszniów''' ([[język ukraiński|ukr.]] Лешнів) – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]] ([[rejon brodzki]]). Miejscowość liczy niecałe 1200 mieszkańców.
|-
| 4504. || [[Leszno (powiat warszawski zachodni)]] || '''Leszno''' – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo mazowieckie|województwie mazowieckim]], w [[powiat warszawski zachodni|powiecie warszawskim zachodnim]], w [[Leszno (gmina wiejska)|gminie Leszno]], przy południowej granicy [[Kampinoski Park Narodowy|Kampinoskiego Parku Narodowego]]. Leszno ma charakter małego miasteczka, choć nie posiada praw miejskich.
|-
| 4505. || [[Leszno]] || Okres rozwoju miasta zbiegł się w czasie z okresem podziału chrześcijaństwa, walk religijnych i prześladowań. Właśnie takie ośrodki jak Leszno pozwoliły uzyskać Polsce status kraju „bez stosów”. W Lesznie współżyły cztery wyznania: bracia czescy, luteranie, katolicy oraz żydzi. Leszno stało się w czasach nowożytnych również ośrodkiem życia naukowego. Będąc jeszcze pod względem ludności miasteczkiem potrafiło się ufortyfikować oraz założyć sieć wodociągową. Leszno stało się od tego momentu drugim, po [[Poznań|Poznaniu]], miastem Wielkopolski. Stan ten nienaruszalnie zachował się aż do rozbiorów.
|-
| 4506. || [[Letnie wakacje]] || Akcja dzieje się na przełomie XIX i XX wieku w małym miasteczku stanie [[Connecticut]]. Film opowiada o dorastaniu młodego chłopca i jego zmaganiach<ref>[http://wwwtcm.com/tcmdb/title/1950/Sumer-Holiday/ ''Summer Holiday'' (1948)] w bazie [[Turner Classic Movies|TCM]] {{lang|en}}</ref>. Młody Richard Miller ([[Mickey Rooney]]) zakochał się w sąsiadce Muriel ([[Gloria DeHaven]]). Niestety, ojciec dziewczyny nie akceptuje tego uczucia, ze względu na dość oryginalne pomysły Richarda.
|-
| 4507. || [[Leudelange]] || '''Leudelange''' − gmina i miasteczko w południowym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Esch-sur-Alzette|kantonie Esch-sur-Alzette]].
|-
| 4508. || [[Levi Vaoga]] || Mieszka w miasteczku [[Waiouru]], w [[Podział administracyjny Nowej Zelandii|regionie]] [[Manawatu-Wanganui]].
|-
| 4509. || [[Levočský potok]] ||  | ujście: miejsce     = koło miasteczka [[Markušovce]]
|-
| 4510. || [[Lew Bielski]] || '''Lew Nikołajewicz Bielski''' (właśc. ''Abram Michajłowicz Lewin'', [[język rosyjski|ros.]] Лев Никола́евич Бе́льский (Абра́м Миха́йлович Ле́вин), ur. [[1889]] w miasteczku [[Mir (osiedle typu miejskiego)|Mir]], zm. [[16 października]] [[1941]]) – funkcjonariusz [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckich]] służb specjalnych, komisarz bezpieczeństwa państwowego II rangi, zastępca ludowego komisarza spraw wewnętrznych ZSRR (1936-1938), jeden z głównych organizatorów [[wielki terror (ZSRR)|wielkiego terroru]] [[stalinizm|stalinowskiego]] (1936-1938).
|-
| 4511. || [[Lewin Kłodzki]] || '''Lewin Kłodzki''' ([[Język niemiecki|niem.]] ''Lewin'', [[język czeski|cz.]] Levín) – [[miejscowości w Polsce pozbawione praw miejskich|dawne miasto]], obecnie [[wieś]] o zabudowie miasteczka, w [[województwo dolnośląskie|województwie dolnośląskim]], [[powiat kłodzki|powiecie kłodzkim]], [[Lewin Kłodzki (gmina)|gmina Lewin Kłodzki]] w [[Polska|Polsce]] południowej, dawniej w [[Czechy|Czechach]], [[Austria|Austrii]] i w [[Niemcy|Niemczech]]. [[Prawa miejskie]] od roku 1401 do 1946. Według Narodowego Spisu Powszechnego liczy 880 mieszkańców{{r|GUS}}.
|-
| 4512. || [[Lexington (Maine)]] || '''Lexington''' - miasteczko w zamieszkanym przez 336 ludzi ([[2000]]) [[terytorium niezorganizowane|niezorganizowanym terytorium]] [[Central Somerset]], w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]], w [[Podział terytorialny Stanów Zjednoczonych|stanie]] [[Maine]] i [[Hrabstwo Somerset (Maine)|hrabstwie Somerset]].
|-
| 4513. || [[Lexington]] || * [[Lexington (Maine)|Lexington]] - miasteczko w stanie [[Maine]] i [[Hrabstwo Somerset (Maine)|hrabstwie Somerset]]
|-
| 4514. || [[Leśna]] || Ważne dla rozwoju miasteczka były przywileje, nadane mu m.in. w roku 1487 (przywilej cechowy) i w 1515 (prawo organizacji targów uzyskane od [[Władysław II Jagiellończyk|Władysława II Jagiellończyka]]{{r|pilch}}. Dzięki tym aktom prawnym Leśna stała się dużym i znanym ośrodkiem rzemiosła.
|-
| 4515. || [[Leśnica (Wrocław)]] || Osadę, a następnie już gród kasztelański nazywano ''Lesnyc'' ([[1226]]){{odn|Colmar Grünhagen|1866|s=133}}, ''Lesnicza'' ([[1231]]), ''Lesnicz'' ([[1271]]), ''Lesnitz'' ([[1228]]), ''Lesna'' (Leśna [[1425]]). Ponieważ niemiecką nazwę ''Lissa'' nosiło także [[Leszno]], dlatego Leśnicę nazywano ''Deutsch Lissa'' (''Leszno'' - ''Polnisch Lissa''). Nazwa ta pochodzi od rzeki Leśnicy (Leśnej), jak w średniowieczu nazywano [[Czarna Woda (dopływ Bystrzycy)|Czarną Wodę]], przepływającą obok masywu [[Ślęża|Ślęży]] i będącą lewym dopływem [[Bystrzyca (dopływ Odry)|Bystrzycy]]. Leśnica zaś stąd, że płynęła przez las<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Antkowiak |imię=Zygmunt |tytuł=Wrocław od A do Z |wydawca=Ossolineum |miejsce=Wrocław-Warszawa-Kraków |rok=1991 |isbn=83-04-03723-8}} s. 171 "Leśnica, osiedle w dzielnicy Fabrycznej. ślady stałego osadnictwa sięgają tu epok brązu i żelaza. W 1226 osada wzmiankowana jest jako Lesnyc. Przekaz stwierdza, że Henryk, książę Śląska, wystawia w Leśnicy dokument dla opata Witosława z klasztoru na Piasku, nadając majątkom klasztornym prawo niemieckie. W 1425 r. osada wymieniana jest jako Lesna (Leśna), jak w średniowieczu nazywano Czarną Wodę, przepływającą obok masywu Ślęży i będącą dopływem Bystrzycy. Leśnica zaś stąd, że płynęła przez las. Już w 1261 r. Leśnica miała wójta, co wskazuje na jej miejski charakter. Herb miasta z połowy XIV w. przedstawia pół orła piastowskiego i rękę. W Leśnicy już w XII w. znajdował się zamek wrocławskich Piastów, w którym 7 XII 1201 r. zmarł Bolesław Wysoki. W 1330 r. miasteczko przeszło w prywatne ręce. Do jego większego rozwoju nigdy nie dopuściła obawiająca się konkurencji rada miejska pobliskiego Wrocławia. W l. 1733-1753 Leśnica była własnością szpitala i klasztoru Św. Macieja we Wrocławiu. W XVIII stuleciu utraciła prawa miejskie i jako wieś należała do powiatu średzkiego. Połączenie kolejowe otrzymała w 1844 r. W granicach Wrocławia od 1928 r. W obozie pracy przymusowej zorganizowanym tu przez hitlerowców czasie wojny przebywało ok. 300 Polaków. Wojska radzieckie zajęły osiedle 16 II 1945 r. Przebudowany w okresie baroku zamek jest siedzibą Dzielnicowego Domu Kultury."</ref>.
|-
| 4516. || [[Leśno Rajza]] || '''Leśno Rajza''' – szlak rowerowy przebiegający przez obszary leśne na terenie województwa śląskiego (powiaty: tarnogórski i lubliniecki). Stworzony został na podstawie porozumienia partnerskiego przez 6 gmin (Kalety, Świerklaniec, Koszęcin, Woźniki, Tworóg i Miasteczko Śląskie) w porozumieniu z Nadleśnictwami: Świerklaniec, Koszęcin oraz Brynek. Inicjatorem powstania szlaku był Jacek Lubos z Urzędu Miejskiego w Kaletach<ref name="mapa">{{Cytuj stronę | url = http://www.miasteczko-slaskie.pl/trasy-rowerowe-w-gminie.html?month=201409&file=Data/inne/2013/Trasy%20rowerowe/Opis%20do%20mapy%20Lesno%20Rajza111.jpg | tytuł = Szlak rowerowy „Leśno Rajza” – opis na rewersie mapy szlaku | opublikowany = Wydawnictwo Kartograficzne Azymut | data dostępu = 2015-12-02|archiwum=}}</ref>. Logo i nazwa wybrane zostały w konkursie przeprowadzonym w 2012 roku. Jego zwyciężczynią została Karolina Szeliga<ref name="Szeliga">{{Cytuj stronę | url = http://www.archiwum.kalety.pl/index.php?id=1&n_id=1109 | tytuł = Konkurs na logo i nazwę grupy inicjatywnej miejscowości tworzących sieć szlaków rowerowych | opublikowany = Urząd Miejski w Kaletach | data dostępu = 2015-12-02}}</ref>. Trasa szlaku przebiega przez gminy [[Kalety]], [[Koszęcin (województwo śląskie)|Koszęcin]], [[Miasteczko Śląskie]], [[Świerklaniec]], [[Tworóg]], [[Woźniki]]<ref>{{Cytuj pismo | autor = Jacek Lubos | tytuł = Jest koncepcja i dobra wola– będzie sieć ścieżek i przewodnik | czasopismo = Biuletyn informacyjny miasta Kalety | wydanie = 9 | wolumin = 245 | strony = 15 | issn = 1426-7861 | data = 2012 | url = http://kalety.pl/upload/biuletyn/archiwalne%20biuletyny%202010%202014/biuletyn%20wrzesien%202012.pdf}}</ref>.
|-
| 4517. || [[Leśno Uciecha]] || [[Plik:Leśno Uciecha mapa.svg|mały|centruj|500px|Mapa poglądowa<ref>{{cytuj stronę| url = http://miasteczko-slaskie.pl/trasy-rowerowe-w-gminie.html?file=data/_inne/2013/Trasy%20rowerowe/Mapa%20tras%20rowerowych%20Lesno%20Rajza111.jpg| tytuł = Mapa tras rowerowych Leśno Rajza| data dostępu = 25.04.2014| opublikowany = miasteczko-slaskie.pl| język = pl}}</ref>]]
|-
| 4518. || [[Libice nad Doubravou]] || '''Libice nad Doubravou''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Havlíčkův Brod|powiecie Havlíčkův Brod]], w [[Kraj Wysoczyna|kraju Wysoczyna]]. 1 stycznia 2014 liczyła 857 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4519. || [[Libštát]] || '''Libštát''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Semily|powiecie Semily]], w [[Kraj liberecki|kraju libereckim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 971 mieszkańców<ref name="urz"/>.  
|-
| 4520. || [[Liceum na morzu]] || * '''Alejandro Pineda''' – czarujący sportowiec z małego miasteczka w Teksasie.
|-
| 4521. || [[Lichtenvoorde]] || '''Lichtenvoorde''' – miasteczko w [[Holandia|Holandii]], w [[gmina|gminie]] [[Oost Gerle]].
|-
| 4522. || [[Lido degli Estensi]] || Po [[Lido delle Nazioni]] jest największym z siedmiu Lido. Nazwany został na cześć rodziny [[D'Este]], która długo rządziła Ferrarą. By zrobić miejsce dla nowych budynków, lokalna polityka środowiska doprowadziła do zmniejszenia minimalnej liczby sosen. Konsekwencją tego dostosowania jest ożywienie do sadzenia sosen w architektonicznych planach budowy środkowej części miasteczka. Plaża w Lido degli Estensi jest największa we Włoszech. Na wybrzeżu zachodzi zjawisko ekspansji – plaża rozszerza się co roku o kilka centymetrów z powodu naturalnej erozji i sedymentacji.
|-
| 4523. || [[Lido di Spina]] || Nieopodal delty rzeki [[Pad (rzeka)|Pad]]. Poza sezonem letnim Lido di Spina jest puste. W miasteczku mieści się wiele hoteli, 2 kempingi oraz wiele atrakcji. Targ odbywa się w soboty. Lido di Spina jest połączone z Lido degli Estensi, z którym to rywalizuje w corocznych regatach na dzielącym je kanale Logonovo.
|-
| 4524. || [[Lidowiany]] || '''Lidowiany'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|V|218}} [dostęp 16 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Lyduvėnai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]] i w [[Rejon rosieński|rejonie rosieńskim]], nad [[Dubissa|Dubissą]]. Liczy 125 mieszkańców (2001). 
|-
| 4525. || [[Lidzbark Warmiński]] || W Lidzbarku Warmińskim co roku na przełomie sierpnia i września odbywają się [[Lidzbarskie Wieczory Humoru i Satyry]]. W listopadzie zaczynają się [[Lidzbarskie Starcia Kabaretowe]] (eLeSKi), odbywają się one co 3 miesiące aż do maja. Lidzbark Warmiński jest miasteczkiem, które w ostatnich latach coraz szybciej się rozwija. Wielość zabytków i imprez kulturalnych oraz sportowych o europejskim zasięgu przyciąga do miasta coraz więcej turystów<ref> Świadczy o tym wzrastająca z roku na rok liczba noclegów udzielonych przez placówki noclegowe, dane statystyczne [http://www.stat.gov.pl/bdr_s/app/dane_cechter.nowe_okno?p_zest_id=512821&p_typ=HTML| z lat 2004 - 2006 na stronie GUS]</ref>.
|-
| 4526. || [[Liebenau (Dolna Saksonia)]] || '''Liebenau''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]] w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Nienburg (Weser)|powiecie Nienburg (Weser)]], siedziba [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Liebenau|Liebenau]].
|-
| 4527. || [[Lieler]] || '''Lieler''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Léiler'') – małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Heinerscheid|gminie Heinerscheid]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 168 osób.
|-
| 4528. || [[Life Is Strange]] || Max zostaje porwana i jest przetrzymywana w bunkrze przez Jeffersona, który wyjawia, że porywał młode dziewczyny, które wykorzystywał jako modelki. Twierdzi, że tylko w ten sposób był w stanie uchwycić ich niewinność. Max korzysta ze swoich mocy aby uciec przy użyciu zdjęcia. Powracając do lekcji z Jeffersonem wysyła wiadomość do Ojczyma Chloe, Davida Madsena (Don McManus) informując o tożsamości porywacza. Jefferson zostaje ujęty, Chloe uratowana a Max wygrywa konkurs fotograficzny i otrzymuje nagrodę w postaci wyjazdu do  San Francisco do galerii sztuki, na wystawę, na której zostaje wystawione jej zwycięskie zdjęcie. Podczas wydarzenia dzwoni do Chloe i uświadamia sobie, że pomimo wszystkich wysiłków tornado uderza w Arcadia Bay. Max cofa się w czasie do momentu, w którym zrobiła zwycięskie zdjęcie, co ostatecznie powoduje podróż przez liczne alternatywne rzeczywistości, które przekształcają się w koszmar na jawie. Po ocknięciu się z koszmaru Max z pomocą Chloe dociera do latarni. Bohaterki muszą zmierzyć się z faktem, że podróże w czasie Max są powodem powstania Tornada klasy F-6. Max musi podjąć decyzję: Oszczędzić Chloe i skazać Arcadia Bay na zniszczenie lub poświęcić życie Chloe aby ocalić miasteczko<ref>{{cytuj grę komputerową | tytuł = Life Is Strange, ep. 4: „Polarized” | producent = Dontnod Entertainment | wydawca = Square Enix | platforma = MS Windows | język = en}}</ref>.
|-
| 4529. || [[Liga Dżentelmenów]] || Tytuł serialu nie ma wiele wspólnego z jego fabułą, lecz jest po prostu nazwą przygotowującej go grupy komików w składzie: [[Mark Gatiss]], [[Steve Pemberton]], [[Reece Shearsmith]] (aktorzy i scenarzyści) oraz [[Jeremy Dyson]] (scenarzysta). Nazwa pochodzi od brytyjskiego filmu kryminalnego z [[1959]] pod takim właśnie tytułem. W [[1994]] rozpoczęli oni wspólne występy sceniczne, a w [[1997]] przygotowali dla [[BBC Radio 4]] sześcioodcinkowe słuchowisko "W miasteczku z Ligą Dżentelmenów" ({{ang.|On the town with the League of Gentlemen}}), którego fabuła była zbliżona do późniejszego serialu telewizyjnego.
|-
| 4530. || [[Ligne (ród)]] || '''De Ligne''' - jeden z najstarszych i najbardziej znanych rodów książęcych w [[Belgia|Belgii]]. Jego korzenie sięgają [[XI wiek]]u, a jego nazwa pochodzi od nazwy miasteczka między [[Ath]] a [[Tournai]] (dzisiejsza Belgia). Panowie de Ligne należeli do towarzyszy [[wyprawy krzyżowe|krzyżowców]] z [[Władcy Hainaut|hrabstwa Hainaut]]. Podczas [[Bitwa pod Bouvines|bitwy pod Bouvines]] ([[1214]]), zostali opisani przez kronikarzy jako ludzie wielkiego imienia i honoru. W [[XII wiek]]u zostali podniesieni do rangi [[baron]]ów i otrzymali tytuł hrabiów [[Fauquemberg]], a w [[XVI wiek]]u - książąt [[Épinoy]]. Lamoral I otrzymał od [[cesarz]]a [[Rudolf II Habsburg|Rudolfa II Habsburga]] tytuł księcia de Ligne i [[Książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego|księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego]].
|-
| 4531. || [[Ligumy]] || '''Ligumy'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|V|229}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Lygumai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon pokrojski|rejonie pokrojskim]], nad rzeką [[Kroja|Kroją]]. Liczy 664 mieszkańców (2001).
|-
| 4532. || [[Likwidator (film 2013)]] || Z konwoju [[Federal Bureau of Investigation|FBI]] zostaje odbity jeden z najbardziej niebezpiecznych bossów narkotykowych, Gabriel Cortez ([[Eduardo Noriega (hiszpański aktor)|Eduardo Noriega]]). On i jego ludzie kierują się w stronę miasteczka leżącego blisko granicy z [[Meksyk]]iem. Szeryf Ray Owens ([[Arnold Schwarzenegger]]) i jego współpracownicy muszą zatrzymać zbiega.
|-
| 4533. || [[Lilian Jackson Braun]] || Głównymi bohaterami serii są: były dziennikarz gazety [[James Qwilleran]] oraz jego dwa koty syjamskie: Kao K'o-Kung (w skrócie Koko) i kotka Yum Yum. Akcja - od tomu 5 - rozgrywa się w fikcyjnym miasteczku Pickax w Moose County, "400 mil na północ od reszty świata". Jako wzór posłużyło pisarce miasto [[Bad Axe (Michigan)|Bad Axe]] w stanie [[Michigan]], w którym wraz z mężem przez wiele lat mieszkała.
|-
| 4534. || [[Lilly (Pensylwania)]] || '''Lilly''' - miasteczko w gminie Cambria, w stanie [[Pensylwania]] - [[Stany Zjednoczone|Stany Zjednoczone Ameryki Północnej]]. Lilly jest częścią zespołu miejskiego Johnstown. Liczba mieszkańców wynosi około 1 tys. Miasteczko zostało założone na przełomie [[XVII]]w., a [[XVIII]] wieku przez [[Niemcy|niemieckich]] osadników.
|-
| 4535. || [[Lim]] || Źródła Limu znajdują się w czarnogórskich górach [[Žijovo]], skąd rzeka płynie na wschód jako Vrmoša (Врмошa). Po kilku km wpływa do Albanii i jako ''Lumi i Vermoshit'' przecina jej najbardziej wysunięty na północ skrawek koło wsi [[Vermosh]]. Po następnych kilku km wypływa z powrotem do Czarnogóry jako [[Grnčar]] (Грнчар), a następnie [[Ljuča]] (Ључа). Na tym odcinku tworzy dość szeroką dolinę, oddzielającą masyw [[Visitor]] na północy od gór [[Góry Północnoalbańskie|Prokletije]] na południu. W dolinie tworzy deltę i uchodzi do naturalnego jeziora [[Plav]]. Opuszcza jezioro już jako Lim i płynie na północ przez [[Góry Dynarskie]], mijając od wschodu masywy górskie [[Komovi]], [[Ključ]], [[Bjelasica]], [[Lisa planina]] i [[Kamenna gora]]. Koło miasteczka [[Berane]] dolina Limu znacznie się poszerza. Rzeka przecina kolejne miasteczko [[Bijelo Polje]] i przez kilka km stanowi granicę czarnogórsko-serbską. Na tym odcinku Lim tworzy długi wąwóz ''Kumanička klisura'' między Lisą planiną na zachodzie a górami [[Ozren]] na wschodzie. Koło serbskiej wsi [[Gostun]] Lim wypływa na terytorium Serbii, gdzie wąską doliną płynie u stóp gór [[Jadovnik]], [[Pobijenik]] i [[Zlatar]]. Poniżej miasteczka [[Prijepolje]] zasila sztuczny zbiornik [[Potpeć]] z elektrownią wodną. Za mistem [[Priboj]] Lim skręca na północny zachód i przecina granicę serbsko-bośniacką. W Bośni Lim oddziela góry [[Bič]], [[Javorje]] i [[Vučevica]] na południu od gór [[Varda]] na północy. Koło wsi Međeđa uchodzi do sztucznego zbiornika wodnego [[Wiszegrad]] na Drinie.
|-
| 4536. || [[Limmat]] || '''Limmat''' – rzeka w [[Szwajcaria|Szwajcarii]], która ma źródło w [[Zurych]]u u północnego końca [[Jezioro Zuryskie|Jeziora Zuryskiego]], skąd płynie w północno-zachodnim kierunku, gdzie po 35 km wpada do rzeki [[Aare]], na północ od małego miasteczka [[Brugg]].
|-
| 4537. || [[Limpach (Luksemburg)]] || '''Limpach''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Lampech'') – małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Reckange-sur-Mess|gminie Reckange-sur-Mess]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 244 osoby.
|-
| 4538. || [[Lina Medina]] || Ojciec Liny, Tiburcio Medina, zauważył, że jego córka (jedna z jego dziewięciorga dzieci) miała nienaturalnie opuchnięty brzuch. W połowie kwietnia 1939 roku ojciec zaprowadził Linę do szamanów z wioski, którzy osądzili, że dziewczynka ma guza i poradzili, aby zawieźć ją do szpitala w pobliskim miasteczku Pisco.
|-
| 4539. || [[Linares (Kolumbia)]] ||  |gęstość zaludnienia          = 79,1<ref>{{Cytuj | url=http://pl.db-city.com/Kolumbia--Nari%C3%B1o--Linares | tytuł=Nariño, Kolumbia - Miasto i miasteczko na świecie<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=pl.db-city.com | język=pl | data dostępu=2017-11-18}}</ref>
|-
| 4540. || [[Linger (Luksemburg)]] || '''Linger''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Lénger'') – małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Bascharage|gminie Bascharage]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 577 osób.
|-
| 4541. || [[Linia D metra w Porto]] || Po pokonaniu na powierzchni ziemi pierwszego, kilkusetmetrowego odcinka w okolicy miasteczka uniwersyteckiego torowisko schodzi do liczącego ok. 4 km tunelu. Na stacji Trindade trasa żółtej linii krzyżuje się z głównym kanałem komunikacyjnym metra w Porto (linie [[Linia A metra w Porto|A]], [[Linia B metra w Porto|B]], [[Linia C metra w Porto|C]], [[Linia E metra w Porto|E]], [[Linia F metra w Porto|F]]). Stacja [[Estação São Bento|São Bento]] znajduje się w bezpośrednim pobliżu stacji kolejowej o [[Porto-São Bento|tej samej nazwie]]; ponadto w tym samym miejscu przewidziane jest połączenie z oznaczono na różowo [[Linia G metra w Porto|linią metra G]], której powstanie zaplanowano na lata 2019–2022{{r|G}}.
|-
| 4542. || [[Linia Focha]] || Linia ta rozpoczynała bieg od granicy [[Prusy Wschodnie|Prus Wschodnich]], w pobliżu miasteczka [[Wisztyniec]], zostawiając je po stronie litewskiej, następnie na południowy wschód do miejscowości [[Berżniki]], pozostawiając je po stronie polskiej, podobnie jak [[Suwałki]], [[Krasnopol (województwo podlaskie)|Krasnopol]] i [[Sejny]], stamtąd do [[Niemen|Niemna]], następnie na północny wschód w przybliżeniu w linii prostej do [[Orany|Oran]], zostawiając je po stronie polskiej. Stamtąd linia biegła na północny wschód w kierunku [[Dubinki|Dubinek]], zostawiając po stronie polskiej [[Troki]], [[Landwarów]], [[Wilno]], [[Nowa Wilejka|Nową Wilejkę]]<ref name="Kronika"/>.
|-
| 4543. || [[Linia Transpółwyspowa]] || Linia Transpółwyspowa podzieliła na pół kilka miejscowości istniejących na półwyspie Delmarva. Najbardziej znane są bliźniacze miasteczka noszące nazwę Delmar (utworzoną od skrótów nazw stanów '''Del'''aware i '''Mar'''yland). Powstały one, ponieważ linie kolejowe Delaware miały prawo operowania tylko na terenie Delaware, zaś linie kolejowe Marylandu – tylko na terenie tej kolonii. W Delmar obie linie spotkały się na granicy. Przyjęte przez mieszkańców Delmar w stanie Delaware motto miasta brzmi: "Małe miasteczko, zbyt duże na jeden stan".
|-
| 4544. || [[Linia kolejowa Tábor – Bechyně]] || [[Plik:Bechyňský most Duha, Regionova (02).jpg|mały|240px|[[Most drogowo-kolejowy w Bechyně|most drogowo-kolejowy w miasteczku Bechyně]]]]
|-
| 4545. || [[Linia kolejowa nr 68]] || W roku 1886 otwarta została linia kolejowa łącząca [[Dębica|Dębicę]] z leżącym na północy [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]] miasteczkiem [[Rozwadów (Stalowa Wola)|Rozwadów]] (obecnie dzielnica [[Stalowa Wola|Stalowej Woli]]), w którym mieściła się stacja końcowa. Linia ta miała znaczenie strategiczne, gdyż pozwalała szybko dotrzeć do najbardziej wysuniętych na północ części [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]].
|-
| 4546. || [[Linnanmäki]] || '''Linnanmäki''' – [[wesołe miasteczko]] w [[Helsinki|Helsinkach]], położone w dzielnicy ''Alppila''. Należy do fundacji, która zbiera pieniądze na pracę ochrony dzieci. W Linnanmäki jest około 40 różnych dużych i małych urządzeń. Poza tym są hale z automatami do gry, kioski, restauracje i scena zewnętrzna.
|-
| 4547. || [[Linowo (Białoruś)]] || '''Linowo''' ([[język białoruski|biał.]] ''Лінова'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[rejon prużański|rejonie prużańskim]] [[obwód brzeski|obwodu brzeskiego]].
|-
| 4548. || [[Lintgen]] || '''Lintgen''' − gmina i małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Mersch|kantonie Mersch]], nad rzeką [[Alzette]].
|-
| 4549. || [[Linus (papież)]] || Zachowało się o nim mało informacji. Pochodził z [[Etruria|Etrurii]], być może z [[Toskania|Tuscji]], gdzie miał przyjść na świat w miasteczku [[Volterra]], jako syn Herkulanusa. Jako następca św. Piotra wsławił się napomnieniem adresowanym do kobiet, aby w świątyni nakrywały głowy welonem, czego zresztą wymagał już św. Paweł apostoł. Chodziło mu zapewne o to, by ich fryzury i ozdoby do włosów nie stawały się przyczyną roztargnienia mężczyzn. Linus miał być według [[Ireneusz z Lyonu|Ireneusza]] i [[Euzebiusz z Cezarei|Euzebiusza]] towarzyszem św. Pawła, który przesłał z Rzymu pozdrowienia [[Tymoteusz (postać biblijna)|Tymoteuszowi w Efezie]]{{r|Kelly}}.
|-
| 4550. || [[Linz]] || * [[Adolf Hitler]] urodził się w położonym ok. 100&nbsp;km na zachód od Linzu miasteczku [[Braunau am Inn]]. Kiedy był dzieckiem jego rodzice przeprowadzili się do Linzu. W okolicach tego miasta spędził wiele lat swojej młodości (1898-1907). Rodzina mieszkała najpierw w [[Leonding]], położonej na obrzeżach miasta, a następnie w mieszkaniu przy ulicy Humboldtstrasse w Linzu. Rodzice Hitlera zostali pochowani w Leonding. Pod koniec życia Hitler uważał Linz za swoje „rodzinne miasto”<ref>Kershaw, Ian. ''Hitler: 1889–1936: Hubris''. New York: Norton, 1998. s. 15.</ref>, i chciał go rozbudować i stworzyć z niego centrum kulturalne [[III Rzesza|III Rzeszy]]. Planował tu m.in. budowę galerii obrazów, muzeum broni, biblioteki z posągami [[Immanuel Kant|Kanta]], [[Arthur Schopenhauer|Schopenhauera]] i [[Friedrich Nietzsche|Nietzschego]] w hallu, planetarium (obserwatorium astronomiczne) na górze [[Pöstlingberg]]<ref>Na którym miał widnieć napis: „Niebiosa głoszą chwałę Wieczności!| – zob. "Rozmowy przy stole", Wyd. Charyzma 1996, s. 159, 293, 419, ISBN 83-85820-02-07.</ref>, a także swojego mauzoleum. Aby ożywić miasto ekonomicznie, rozpoczął jego uprzemysławianie – krótko przed i w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Wiele fabryk znajdujących się na terenach należących uprzednio do [[Pierwsza Republika Czechosłowacka|Czechosłowacji]], a przyłączonych do III Rzeszy na podstawie [[Układ monachijski|Układu monachijskiego]] (29–30 września 1938), rozebrano, a następnie zmontowano w Linzu. W ten sposób powstały m.in. zakłady [[Hermann Göring|Hermanna Göringa]] (obecnie [[Voestalpine]]). W Linzu znajdowały się również zakłady produkujące [[benzol]], które zostały zbombardowane przez [[alianci (II wojna światowa)|alianckie]] lotnictwo w dniu 16 października 1944 roku.
|-
| 4551. || [[Lion’s Head Provincial Park]] || Leży na [[Bruce Peninsula|Półwyspie Bruce’a]], na zachodnim brzegu [[Georgian Bay|Zatoki Georgian]], na skraju miasteczka  [[Lion’s Head (Ontario)|Lion’s Head]]. Obejmuje większą część powierzchni Półwyspu Lion’s Head, wcinającego się w wody Georgian Bay pomiędzy zatokami [[Isthmus Bay]] na zachodzie i [[Barrow Bay]] na wschodzie. Tereny parku leżą pomiędzy 176 m n.p.m. (lustro wody w zatoce) a 247,3 m n.p.m. (szczyt Lion’s Head).
|-
| 4552. || [[Lipa (powiat stalowowolski)]] || Wieś jest otoczona lasami. Od południa graniczy z [[Wola Rzeczycka|Wolą Rzeczycką]], na północy od miasteczka leżą duże stawy, od zachodu poligon wojskowy (jeden z największych w Polsce). W okolicy występują wody mineralno-siarczkowe. W przyszłości ma powstać sanatorium. Przypadkowe odkrycie w 1959 roku wód siarczkowych doprowadziło do badań i udokumentowania bogatych ich zasobów, a także wód siarczanowo-chlorkowo-wodorowo-węglanowo-sodowo-wapiennych o składzie podobnym jak w [[Busko-Zdrój|Busku-Zdroju]]. W perspektywie określa to funkcje Lipy jako ośrodka uzdrowiskowego, czemu sprzyjają również warunki klimatyczne i przyrodnicze. W oparciu o ustawę z dnia 17 czerwca 1966 roku o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym Lipa zaliczona została do miejscowości potencjalnie uzdrowiskowych z uwagi na występowanie wody siarczkowej siarczanowo-chlorkowo-wodorowęglanowo-sodowo-wapniowej o mineralizacji sięgającej 3 g/dm³. Jednak Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej w 1999 roku stwierdziło, że stan udokumentowania tych wód jest niedostateczny, nie ma bowiem zatwierdzenia zasobów w kat. B, w związku z tym nie mogą być uznane za lecznicze.
|-
| 4553. || [[Lipiec 2007]] || * W zamachu bombowym w [[Emerli]], miasteczku na północy [[Irak]]u zginęło ponad 150 osób. ([http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80590,4298880.html Gazeta.pl])
|-
| 4554. || [[Lipiec 2016]] || * Trzy osoby zginęły w wyniku strzelaniny, do której doszło w sądzie w miasteczku St. Joseph, w hrabstwie [[Hrabstwo Berrien (Michigan)|Berrien]], na południowym zachodzie stanu [[Michigan]]. Kilka osób zostało rannych, w tym zastępca szeryfa. Wśród zabitych jest napastnik. ([http://wiadomosci.wp.pl/kat,1017099,title,USA-strzelanina-w-sadzie-sa-zabici,wid,18418040,wiadomosc.html wp.pl], [http://wiadomosci.onet.pl/swiat/usa-strzelanina-w-sadzie-w-michigan-sa-zabici/h1r791 onet.pl])
|-
| 4555. || [[Lipnica Murowana]] || Nieurodzajność gleby, przeważnie czerwonej garncarskiej gliny i do niedawna niedostępność miejsca były powodem, że mimo nadań królewskich miasto podnieść się nie mogło i mimo nazwy Lipnica Murowana Murowanej, niczym się odróżnia od dwóch sąsiednich wsi, pozostało małym, drewnianym miasteczkiem<ref name=SgKP/>.
|-
| 4556. || [[Lipowiec (obwód winnicki)]] || W roku 1775 miasto kupili Głowiński i Strusiński, a na początku XIX wieku należało ono do Rogozińskich i Zdziechowskich. Dzięki hrabiemu Strusińskiemu niewielkie miasteczko zostało podniesione do rangi powiatowego i otrzymało własny herb w kolorach polskiej flagi (biały byk na czerwonym polu).
|-
| 4557. || [[Lipsko]] || * Robert Kąkol, Eryk Kacewicz i in., ''Polskie miasta i miasteczka'', Warszawa: Reader's Digest, 2010, {{ISBN|978-83-60530-95-5}}
|-
| 4558. || [[Liptovská Teplá]] || Od XVIII w. Teplá była prywatnym miasteczkiem z prawem organizowania cotygodniowych targów i dorocznych jarmarków. Ważnym momentem w dziejach wsi była budowa latach 1869–1872 biegnącej wzdłuż Wagu linii [[Kolej Koszycko-Bogumińska|Kolei Koszycko-Bogumińskiej]]. Mieszkańcy zajmowali się rzemiosłami związanymi z obróbką drewna oraz flisactwem na Wagu, natomiast od drugiej połowy XIX w. pracą na kolei i w zakładach przemysłowych Rużomberku. Po II wojnie światowej we wsi powstała duża ferma drobiarska oraz zakłady przemysłowe „Prefa” i „Stavoindustria”.
|-
| 4559. || [[Lipusz]] || '''Lipusz''' ([[Dwujęzyczne nazewnictwo geograficzne w Polsce|dodatkowa nazwa]] w [[Język kaszubski|j. kaszub.]] '''Lëpùsz'''; [[język niemiecki|niem.]] ''Lippusch''<ref>Dr F. Lorentz "Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem" ({{ISBN|83-60437-22-X}}) ({{ISBN|978-83-60437-22-3}})</ref>) – duża [[wieś]] [[Kaszuby|kaszubska]] o charakterze małomiasteczkowym położona w północnej [[Polska|Polsce]] w [[województwo pomorskie|województwie pomorskim]], w [[powiat kościerski|powiecie kościerskim]], w [[Lipusz (gmina)|gminie Lipusz]] nad rzeką [[Wda (rzeka)|Wdą]]. [[Podział administracyjny Polski (1975–1998)|W latach 1975–1998]] należała do [[Województwo gdańskie (1975–1998)|województwa gdańskiego]].
|-
| 4560. || [[Lipów (Białoruś)]] || '''Lipów''' ([[język białoruski|błr.]] Ліпава, [[język rosyjski|ros.]] Липов) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon kalinkowicki|rejonie kalinkowickim]] [[Obwód homelski|obwodu homelskiego]], około 40 km na północny wschód od [[Mozyrz]]a, siedziba [[sielsowiet]]u.
|-
| 4561. || [[Lipówka (rejon rohatyński)]] || Za czasów [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] Firlejów był miasteczkiem i siedzibą [[Gmina Firlejów|gminy Firlejów]]. ([[Samorząd terytorialny w II Rzeczypospolitej|ustawa scaleniowa]], do [[1934]]), a następnie miejscowością w [[gmina Rohatyn|gminie Rohatyn]] w [[powiat rohatyński|powiecie rohatyńskim]] w [[województwo stanisławowskie|województwie stanisławowskim]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1934|numer=69|pozycja=663}}</ref>. W [[1921]] roku liczył 1210 mieszkańców<ref name="skorowidz">''Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – T. XIV – Województwo Stanisławowskie'', Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1924.</ref>.
|-
| 4562. || [[Liri]] || Liri wypływa u stóp góry Monte Camiciola (1701 m n.p.m.) w paśmie [[Monti Simbruini]] środkowych [[Apeniny|Apeninów]] w regionie [[Abruzja]], w pobliżu jeziora [[Lago Fucino|Fucino]], które dawniej, lecz błędnie, uważano za jej podziemne źródło. Początkowo płynie w kierunku południowo-wschodnim, długą rynnową doliną, równolegle do głównego pasma Apeninów, aż do miasteczka [[Sora]]. 
|-
| 4563. || [[Lis i Pies 2]] || W okolicę gdzie dorastają i beztrosko się bawią Todd i Miedziak przyjeżdża wesołe miasteczko. O zachodzie słońca ma odbyć się pokaz fajerwerków. Podczas występu zespołu muzycznego pod nazwą Bezpański Band - Dixie która jest wokalistką tego zespołu obraża się na resztę zespołu i odmawia wystąpienia przed publicznością, niespodziewanie na scenie pojawia się szczeniak Miedziak i robi furorę. Szef zespołu Jazz w miejsce Dixie proponuje wspólne występy Miedziakowi a jego kompanowi Toddowi stanowisko asystenta solisty. Miedziak musi trenować przed występem i ma coraz mniej czasu dla swojego kompana Todda. Dixie nie pozwala się jednak tak łatwo usunąć z zespołu i używa różnych podstępów aby utrudnić występ Miedziakowi.
|-
| 4564. || [[Lisdoonvarna]] || '''Lisdoonvarna''' ([[język irlandzki|irl.]] ''Lios Dúin Bhearna'') – miasteczko w zachodniej [[Irlandia|Irlandii]], położone w hrabstwie [[Clare (hrabstwo)|Clare]], około 14&nbsp;km na południe od [[Ballyvaughan]].
|-
| 4565. || [[List do matki]] || Józef Green, który przebywał wiele lat w [[Stany Zjednoczone|USA]], w filmie ''A briwełe der mamen'' starał się przenieść na polski grunt elementy podobające się widzom amerykańskim. Akcja rozpoczyna się w małym [[Galicja (Europa Wschodnia)|galicyjskim]] miasteczku przed [[I wojna światowa|I wojną światową]]. Dawid Berdyczowski, ojciec cierpiącej nędzę i skonfliktowanej rodziny, ucieka do Ameryki w poszukiwaniu zarobku. Po różnego rodzaju perypetiach rodzina ma szansę na ponowne złączenie. Spajającym całość motywem jest [[Chasydyzm|chasydzka]] melodia, symbolizująca tradycję, od której nie sposób się odciąć.
|-
| 4566. || [[Lista albańskich filmów]] || * 1983: ''[[Światła miasteczka|Dritat e qytezës]]''
|-
| 4567. || [[Lista arabskich zamachów w Izraelu]] || * [[31 grudnia]] [[1968]] terroryści [[Al-Fatah]] ostrzelali z [[moździerz]]a miasteczko [[Kirjat Szemona]].
|-
| 4568. || [[Lista członków rodzin głównych bohaterów w South Parku]] || Cała rodzina jest pochodzenia [[Irlandia|irlandzkiego]]. Rodzina McCormicków jest najbiedniejszą rodziną w całym miasteczku. Mieszkają w starym i bardzo zaniedbanym bungalowie. Oboje rodzice są bezrobotnymi [[alkoholizm|alkoholikami]], którzy często po pijanemu napastują się nawzajem. Zawsze zresztą mają aż nadto widoczne sińce na twarzy.
|-
| 4569. || [[Lista dzieł Francisca Goi]] || | [[Plik:Corrida de toros en un pueblo Goya.jpg|150px]] || ''[[Walka byków w miasteczku]]'' || 1814–1816 || 45 × 72 cm || [[Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda]] || [[Hiszpania]]
|-
| 4570. || [[Lista laureatów konkursu komiksowego na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Łodzi]] || :: [[Dennis Wojda]] (scenariusz – nie podano)<ref>{{cytuj stronę | url = http://miasteczkomikropolis.blogspot.com/2012/10/dwie-nagrody-i-mae-faux-pas.html | tytuł = Dwie nagrody i małe faux pas | data dostępu = 2012-10-09}}</ref> i [[Krzysztof Gawronkiewicz]] (grafika) za pracę pt. ''Mikropolis. Terra incognita''.
|-
| 4571. || [[Lista miejsc związanych z Domkiem na prerii]] || * [[Winoka (Terytorium Dakoty)]] – fikcyjne miasteczko na [[Terytorium Dakoty]], w którym mieszkali przez pewien czas bohaterowie serialu ''[[Domek na prerii (serial telewizyjny)|Domek na prerii]]''
|-
| 4572. || [[Lista mieszkańców South Parku i okolic]] || '''Burmistrz McDaniels''' – jedna z postaci serialu animowanego dla dorosłych [[South Park]]. Jako [[burmistrz]] kieruje miasteczkiem, jednak robi to bardzo nieudolnie. Bardziej dba o popularność w mediach i własną urodę niż o losy miasta. Zawsze, gdy coś się dzieje, każe dzwonić po dziennikarzy. Często towarzyszy jej dwóch asystentów: [[Lista mieszkańców South Park i okolic#Burmistrz McDaniels|Johnson i Ted]].
|-
| 4573. || [[Lista odcinków kreskówek o Myszce Miki]] || * ''W wesołym miasteczku'' (ang. ''The Karnival Kid'')
|-
| 4574. || [[Lista odcinków serialu Agenci NCIS]] ||  |opis           = W małym miasteczku znaleziono ludzką nogę w skarpetce. Na kończynie zauważono tatuaż, jaki wykonują sobie żołnierze marynarki wojennej. Gibbs, Tony i Kate rozpoczynają dochodzenie. 
|-
| 4575. || [[Lista odcinków serialu Czterej pancerni i pies]] || Honorata opuszcza załogę, godząc się przeczekać wojnę u Kugla. „Zadra” wysadza uciekinierów tuż przed opuszczonym miasteczkiem, gdzie chwilę wcześniej byli pancerni. Znajdują tam zwłoki niedawno zabitych przez snajpera Francuzów. Załoga Rudego dociera do stanowiska haubicy w ruinach podberlińskiego miasteczka. Dalsza drogę blokują Niemcy przebijający się z Berlina na zachód. Dociera „Zadra”, lecz zamiast brata („Magneto”) znajduje tylko jego zwłoki. W nocy pancerni napotykają szpitalnych uciekinierów. Lidka, tuląc się, oświadcza Jankowi, że „chciała być bliżej niego”. Niechętnie reaguje na to Grześ. Pod osłoną nocy czołg razem z piechurami przedziera się przez szosę, którą wędrują Niemcy. Janek dostarcza meldunek i dostaje nowy rozkaz – ma wyruszyć w stronę Berlina. Gustlikowi wydaje się, że widzi na zgliszczach Olgierda. Janek nie chce w to wierzyć i mówi, że to głupi dowcip.
|-
| 4576. || [[Lista odcinków serialu Czysta krew]] || |opis = Sookie i Sam udają się do pobliskiego miasteczka. Obydwoje wierzą, że zdobędą tam nowe informacje dotyczące sprawy tajemniczych zabójstw w Bon Temps. Jason pomaga Amy w pozbyciu się obciążających ich dowodów, ale coraz bardziej martwi się o przyszłość ich związku. Lafayette z niechęcią śledzi najnowsze poczynania pewnego senatora, który promuje się jako zagorzały przeciwnik wampirów.	
|-
| 4577. || [[Lista odcinków serialu Dawno, dawno temu]] || Nie wierząc w żadne słowo Henry’ego, Emma przyjechała z nim do Storybrooke. Ją samą pociągała niezwykłość chłopca i dziwne miasto w [[Nowa Anglia|Nowej Anglii]]. Zaniepokojona o niego, zdecydowała się zostać i sama zaczęła dostrzegać, że miasteczko jest czymś więcej, niż się wydaje. Znalazła miejsce, gdzie magia przestała działać, ale wciąż była potężnie bliska. Gdzie baśniowe postacie były żywe, nawet jeśli nie pamiętały tego kim są. Gdzie Zła Królowa, znana jako Regina, została adopcyjną matką Henry’ego. Epokowa bitwa o wszystkie krainy rozpoczęła się a jeśli dobro miało zwyciężyć, Emma musiała zaakceptować swe przeznaczenie i zaangażować się.
|-
| 4578. || [[Lista odcinków serialu Domek na prerii]] || | colspan=6 style="text-align:left;"| '''Streszczenie:''' Laura i Mary rozpoczynają naukę w szkole w [[Walnut Grove (Minnesota)|Walnut Grove]]. Gdy Caroline musi sobie radzić z Harriet Oleson opryskliwą i bogatą właścicielką jedynego sklepu w miasteczku, Laura musi sobie radzić z jej rozpieszczną córką [[Nellie Oleson]]. Gdyby tego było mało, Laura ma większy problem niż radzenie sobie z Nellie. Zbliża się Dzień Rodziców i mała Laura martwi się, że nie potrafi napisać pięknego eseju, gdyż brakuje jej słów. Gdy zdaje sobie sprawę, że potrafi zapisać tylko kilka słów, wymyśla opowiadanie o swojej mamie, które mocno wpływa na całą rodzinę Ingallsów. Słowa Laury ukazują bliskość całej rodziny.<br />'''Uwagi :''' Zgodnie z numeracją produkcji, odcinek ten ma numer niższy, niż pierwszy odcinek serialu i w związku z tym, często (również w Polsce) jest emitowany jako pierwszy, mimo że zaburza to porządek chronologiczny.
|-
| 4579. || [[Lista odcinków serialu Dotyk anioła]] || Do kościoła w małym miasteczku schodzą się wierni, by przygotować szopkę bożonarodzeniową. Jest wśród nich kilkuletnia dziewczynka, imieniem Serena, która pragnie wystąpić w roli Anioła, ale coraz silniejsze ataki duszności, spowodowane chorobą serca, zapowiadają najgorsze. To będzie potworny cios dla jej nastoletniego przyjaciela, Joeya. Opóźniony w rozwoju umysłowym chłopiec jest bardzo wrażliwy. Opiekuje się nim jego dorosły brat, Wayne, który go kocha, ale nie potrafi mu tego okazać, bo obawia się odpowiedzialności za jego los.
|-
| 4580. || [[Lista odcinków serialu Drużyna A]] || |Miasteczko z akcentem / Dziwne miasteczko ''(TVP)''
|-
| 4581. || [[Lista odcinków serialu Dwie spłukane dziewczyny]] || |opis = Max zabiera Caroline do swojego rodzinnego miasteczka, w którym podchodzi do egzaminu z historii po zdaniu którego otrzymuje dyplom ukończenia szkoły średniej.
|-
| 4582. || [[Lista odcinków serialu Dziewczyna poznaje świat]] || |opis = Lucas zaprasza Riley na ich pierwszy bal w życiu. Dziewczyna jest w niebie, ale później czar pryska, kiedy okazuje się, że w ten sam dzień ma odbyć się kolejny dzień ojca i córki, w którym Cory i Riley idą na najbardziej ekstremalną kolejkę w wesołym miasteczku. Cory twierdzi, że jeśli raz tam nie pójdą yo złamią tradycje. Ostatecznie postanawia zorganizować coś z czego oboje będą zadowoleni.
|-
| 4583. || [[Lista odcinków serialu Family Guy]] || opis_odcinka= Peter miał przykry oddech i po usunięciu przyczyny udał się do restauracji, gdzie dowiedział się o skarbie ukrytym przez Milesa „Gadułę” Musketa, założyciela Quahog. W poszukiwania włączył całe miasteczko, gdy pokazał pierwszą wskazówkę w lokalnej telewizji.
|-
| 4584. || [[Lista odcinków serialu Grimm]] ||  |opis           = Podwójne morderstwo prowadzi Nicka i Hanka do wesołego miasteczka, Monroe i Rosalee również tam zmierzają by odkryć, co się tam wyprawia. Członek ''Ruchu oporu'' poświęca się dla Adalind.<br />
|-
| 4585. || [[Lista odcinków serialu I kto tu rządzi?]] || Wystrojona Barbara przyjmuje w domu gości – Andrzeja, Julkę i Maksa. Agata i Tomek zauważają spore podekscytowanie Barbary, przypuszczają, że może to być sprawka Andrzeja. Tomek odkrywa jednak, iż Barbara całuje się z Maksem. Ma on tyle lat, że mógłby być jej synem. Ta wiadomość wywołuje szok u Agaty. Barbara wyznaje jej, że spędzili noc w wesołym miasteczku i tam pozwoliła się pstryknąć. Okazuje się, że chodzi o pamiątkowe zdjęcie. Agata zaprasza do domu matkę Maksa, by porozmawiać o jego związku z Barbarą. Okazuje się, że mąż Ireny jest od niej starszy o dobre kilkadziesiąt lat. Agata nie wie, jak ma się zachować. Z pomocą przychodzi jej Tomek, ironicznie komentujący całą sytuację...
|-
| 4586. || [[Lista odcinków serialu Jerycho]] || |opis = 'Kiedy mieszkańcy przygotowują się do Halloween, do miasteczka wraca Grey Anderson, który był na wyprawie po jakiekolwiek informacje, na temat sytuacji USA. Wraca z niezbyt optymistycznymi wiadomościami. Waszyngton, jak i prawie wszystkie największe miasta USA został zniszczony. Z większych miast, nadal istnieje tylko Nowy Jork, którego policja znalazła vany z bombami atomowymi, kilka minut przed planowanym wybuchem. W międzyczasie do miasteczka przyjeżdża Jonah Prowse, który kiedyś przyjaźnił się Jakem. Jest przywódcą grupy facetów o ciemnej przeszłości, prowadzących nieczyste interesy za miastem. Okazuje się, że Jonah jest także ojcem Emily. Jonah mówi, że chce wpłacić kaucje za Mitchella, który nadal siedzi w więzieniu za kradzież koni Greenów. Umowa staje na tym, że Mitchell wyjdzie z więzienia, ale w zamian za jedzenie, które ukradł z pociągu i gdzieś ukrył oraz obietnicę, że żaden z ludzi Jonah nie zbliży się do miasteczka. Lecz kiedy rada miasteczka nie zgadza się na warunki, jakie wynegocjował Jake, Johan wysyła dwóch ludzi do Jericho, którzy wyciągają Mitcha z więzienia. W międzyczasie, kiedy mieszkańcy przygotowują halloweenowe dekoracje, Emily mówi Heather trochę więcej nt. jej byłego związku z Jakem. Kiedy Heather przyznaje, że czuje coś do Jake'a, Emily ostrzega ją, że jest wiele rzeczy o Jake'u, których ona nie wie. Stan burmistrza Greena jest coraz gorszy. Antybiotyki, które są dostępne w Jericho już na niego nie działają i April mówi, że jeśli w ciągu ok. 12 godzin nie dostanie innego antybiotyku – Cipro, burmistrz najprawdopodobniej umrze. Jake i Eric decydują się więc, że pojadą do Rogue River, gdzie znajduje się najbliższy duży szpital. 
|-
| 4587. || [[Lista odcinków serialu Jezioro marzeń]] || |Pacey jedzie do Capeside odwiedzić chorego ojca w szpitalu. Dawson również odwiedza rodzinne miasteczko i wygłasza wykład w klasie filmowej w Capeside High.
|-
| 4588. || [[Lista odcinków serialu Jeździec bez głowy]] ||  |opis           = Do miasteczka przybywa mały chłopiec, który mówi starszą odmianą języka angielskiego i jest chory na nieznaną nauce chorobę. Wkrótce choroba zaczyna się rozprzestrzeniać, więc Ichabod i Abby muszą odnaleźć lek na chorobę.
|-
| 4589. || [[Lista odcinków serialu Katastrofa w przestworzach]] || Bomba podłożona w samolocie linii [[Pan American World Airways|Pan Am]] [[eksplozja|eksploduje]] podczas lotu nad [[Szkocja|szkockim]] miasteczkiem [[Lockerbie]]. Komisja śledcza ustaliła, że winę za katastrofę ponosi przewoźnik, gdyż dopuścił się on zaniedbań, w związku z którymi na pokładzie samolotu znalazł się bagaż, nieprzypisany do żadnego pasażera. Bagaż ów został przeładowany z poprzedniego lotu, a zamachowca nie było na pokładzie w momencie eksplozji.
|-
| 4590. || [[Lista odcinków serialu Kości]] || |opis          = Harcerki znajdują nad rzeką ludzkie szczątki. Zabezpieczają dowody i przewożą wszystko do Instytutu Jeffersona. Brennan nie jest zachwycona faktem, że dzieci naruszyły miejsce znalezienia ciała. Rekonstrukcja wykonana przez Angelę sugeruje, że mężczyzna był człowiekiem-kurczakiem… W dodatku Hodgins znajduje w ciele pasożyty, które zwykle występują u kur. Niedługo później okazuje się, że ofiara była właścicielem znienawidzonej przez mieszkańców miasteczka i ekologów kurzej fermy.
|-
| 4591. || [[Lista odcinków serialu Kryminalne zagadki Las Vegas]] || |opis =Ludzki ząb odnaleziony na terenie miasteczka uniwersyteckiego naprowadza zespół CSI na trop seryjnego sadystycznego mordercy. Czy uda się go powstrzymać zanim zginie kolejna osoba?
|-
| 4592. || [[Lista odcinków serialu Leniuchowo]] || | '''''Najbardziej leniwe miasteczko'''''
|-
| 4593. || [[Lista odcinków serialu Malanowski i Partnerzy]] || | ''Gwałciciel z miasteczka''
|-
| 4594. || [[Lista odcinków serialu Miasteczko South Park]] ||  |opis            = W miasteczku odbywają się święto krów. Chłopcy za wszelką cenę próbują zdobyć pieniądze na udział w konkursie rzutów piłką do ust [[Jennifer Love Hewitt]], w którym nagrodą są maskotki Terrance’a i Phillipa. W tym celu przymuszają Cartmana do udziału w rodeo, a ten dostaje urazu głowy i myśli, że jest wietnamską prostytutką.
|-
| 4595. || [[Lista odcinków serialu Miś Uszatek]] || |tytuł = Wesołe miasteczko
|-
| 4596. || [[Lista odcinków serialu Morderstwa w Midsomer]] || |W zbudowanym z miniaturowych modeli miasteczku, będącym jednym z głównych atrakcji turystycznych Little Worthy zostaje znaleziony zamordowany mężczyzna. Ciało zostało ułożone pośród figurek w ten sposób, by przypominało związanego Guliwera. Motyw ten pojawia się też szkolnych pracach dzieci.
|-
| 4597. || [[Lista odcinków serialu My Little Pony: Przyjaźń to magia]] ||  | opis           = Status Rainbow Dash w miasteczku wzrasta do rangi bohatera. Jednak w mieście pojawia się zupełnie nowa bohaterka, zwana przez mieszkańców Tajemniczą Wybawicielką, która zawsze jest na miejscu zdarzenia parę chwil przed Rainbow, podczas gdy ona nie daje sobie rady...
|-
| 4598. || [[Lista odcinków serialu Na imię mi Earl]] || |align="justify" colspan="6" style="padding: 5px"|Earl zaprasza do Camden Pierre'a, Francuza, który w dzieciństwie chodził do podstawówki w Camden. Wyjechał z miasteczka w pośpiechu, gdy mały Hickey zagroził mu uduszeniem. Dziewczynki w klasie szalały za Pierre'em, czego mały Earl nie mógł znieść. Dorosły Pierre jako zadośćuczynienie żąda od Earla pomocy w spełnieniu planu sprzed lat: pocałowania wszystkich ładnych dziewczynek w klasie. Randy publicznie wyznaje miłość Catalinie. Ta zaskoczona rzuca mu się na szyję, choć naprawdę czuje do niego tylko wdzięczność i sympatię.
|-
| 4599. || [[Lista odcinków serialu Nie z tego świata]] ||  |opis           = Kilka dni przed Halloween Sam i Dean badają sprawę dwóch tajemniczych zgonów w małym miasteczku. Bracia znajdują woreczki złego uroku, i dedukują że jakaś wiedźma zabija ludzi by przyzwać demona zwanego [[Samhain]]. W międzyczasie Castiel pojawia się w miasteczku w towarzystwie innego anioła – Uriela i wyjaśnia braciom że uwolnienie Samhaina jest jedną z pieczęci. Uriel ma za zadanie zniszczyć miasteczko zanim uda się uwolnić demona i wierzy że Winchesterowie nie są wstanie podołać powierzonemu im zadaniu. Bracia się niezgadzają i przekonują, że są wstanie powstrzymać wiedźmę. Pomimo najszczerszych chęci pieczęć zostaje jednak złamana, a Sam jest zmuszony ponownie użyć swoich nadprzyrodzonych mocy.
|-
| 4600. || [[Lista odcinków serialu Persons Unknown]] || |opis = Grupa obcych sobie ludzi budzi się w hotelu w [[Miasta opuszczone|opuszczonym miasteczku]]. Każdy ich ruch obserwowany jest przez kamery, a próba wydostania się z miasta kończy się niepowodzeniem. Podczas obiadu w chińskiej restauracji, jedna z osób znajduje złowrogą wiadomość ukrytą w chińskim ciasteczku. Tymczasem w [[San Francisco]], Renbe, reporter jednego z brukowców, zaczyna poszukiwania jednej z zaginionych osób.
|-
| 4601. || [[Lista odcinków serialu Power Rangers]] || | ''Niewesołe miasteczko''
|-
| 4602. || [[Lista odcinków serialu Przystanek Alaska]] || | style="font-size: 92%; vertical-align: top"|Dr Joel Fleischman, świeżo upieczony lekarz przybywa na Alaskę, do pracy w szpitalu w [[Anchorage]]. Zostaje jednak skierowany jako lekarz rejonowy do Cicely, małego miasteczka kilkaset kilometrów dalej. Próbuje dostosowywać się do nowego otoczenia, szukając jednocześnie kruczków w kontrakcie.<br />
|-
| 4603. || [[Lista odcinków serialu Przystań]] ||  |opis            = Agentka FBI Audrey Parker zostaje wysłana do miasteczka Haven z zadaniem odnalezienia zbiegłego tam więźnia. Na miejscu okazuje się, że więzień zginął w tajemniczych okolicznościach. Zaczyna współpracować z lokalnym detektywem Nathanem Wuornosem by rozwiązać sprawę. W międzyczasie miasteczko nawiedzają dziwne i gwałtowne zjawiska pogodowe.
|-
| 4604. || [[Lista odcinków serialu Salem]] || |opis = Po dziesięciu latach służby, walcząc w wojnie z Francuzami i Indianami, John Alden powraca do swojego domu w Salem w stanie Massachusetts z zamiarem ponownego połączenia się ze swoją ukochaną Mary. Po przybyciu na miejsce, z zaskoczeniem odkrywa, że Salem całkowicie opanowała fala histerii związanej z polowaniem na czarownice, a Mary poślubiła najbogatszego i najbardziej wpływowego mieszkańca miasteczka.
|-
| 4605. || [[Lista odcinków serialu Simpsonowie]] || | {{flaga|POL}} || ''23 kwietnia 2008'' || align="left" | '''Wesoło-miasteczkowy Bart'''
|-
| 4606. || [[Lista odcinków serialu Wallander]] || | colspan=6 |Starszy mężczyzna, któremu towarzyszą trzy psy, pobiera ze swego konta bankowego 3 miliony szwedzkich koron. Kilka dni później on i jego zwierzęta są już martwi. Pieniądze giną. Podejrzenia padają na sąsiada ofiary, ale wkrótce on także zostaje zamordowany, wraz z całą rodziną. Co kryje się za idylliczną fasadą małego miasteczka Saldala? Wallander musi rozwiązać też zagadkę.
|-
| 4607. || [[Lista odcinków serialu Wodogrzmoty Małe]] ||  |opis           = Wujek Stanek organizuje wesołe miasteczko przy Tajemniczej Chacie. Dipper zaprasza tam Wendy, a Mabel wygrywa świnię Naboki. Jest tam również podróżnik w czasie, Blendin Blondyn, który ma zapobiec czasowym anomaliom. Bliźniaki zabierają mu miarkę do podróżowania w czasie i powtarzają ten dzień by Dipper nie trafił Wendy piłką w oko, a Robbie nie umówił się z nią. Gdy w końcu mu się to udaje, zamiast Mabel świnię wygrywa Pacyfika. Brat jej ustępuje i Robbie zarywa do Wendy, lecz Naboki wylewa na niego gorącą wodę i kurczą mu się spodnie.
|-
| 4608. || [[Lista odcinków serialu Z Archiwum X]] || |opis = W małym miasteczku, w Iowa, znanym z wysokiej aktywności UFO, znika dziewczyna, w okolicznościach bardzo podobnych do zaginięcia siostry agenta Muldera. Młodszy brat zaginionej, który był świadkiem zajścia, zaczyna odkodowywać szum pochodzący z przekazu satelitarnego. Mulder wierzy, że jest on kluczem do rozwiązania zagadki.
|-
| 4609. || [[Lista odcinków serialu Z Nation]] || |opis =Grupa dociera do Kansas, gdzie zatrzymuje się w małym miasteczku. W czasie kiedy odpoczywają przy barze, wielka horda zombie zbliża się do miasta. Mack i Addy podróżują na motocyklu i odłączają się od grupy. W miasteczku odbywa się konkurs strzelecki, gdzie do wygrania jest karabin Barrett M82. Konkurs wygrywa Tommy 10K, ale oddaje karabin dziewczynie, która zajęła drugie miejsce. Murphy, w przypływie instynktu zombie, gryzie człowieka w szyję. Ten umiera, ale nie zmienia się w zombie. 
|-
| 4610. || [[Lista odcinków serialu Zabójcze umysły]] || |opis = W miasteczku uniwersyteckim dochodzi do serii podpaleń, w których giną ludzie. Pomimo braku dowodów agenci próbują stworzyć profil psychopaty. 
|-
| 4611. || [[Lista odcinków serialu anime Czarodziejka z Księżyca]] || |            Opis = Luna informuje dziewczyny, że ich misją (oprócz walki z Królestwem Ciemności) jest także odnalezienie Księżniczki. Dodatkowo prosi je, aby sprawdziły co się dzieje w pobliskim wesołym miasteczku, gdzie zaginęło sporo osób.
|-
| 4612. || [[Lista odcinków serialu animowanego Ben 10: Obca potęga]] || |opis = Na planecie Teca toczy się walka między Ultimosem a Vilgaxem. Zgodnie z Galaktycznym Kodeksem Postępowania, Vilgax wyzywa Ultimosa na Pojedynek Zdobywców – najsilniejszy wojownik rasy atakującej, kontra najsilniejszy wojownik rasy atakowanej – o władzę na planecie. Po krótkiej walce Vilgax pokonuje Ultimosa i absorbuje jego moc, po czym rozkazuje swoim sługom obrać kurs na Ziemię. Na Ziemi Gwen i Kevin z trudem walczą z Serpentem – wężem, który chodzi jak człowiek. Czekają na pomoc Bena, niekwapiącego się jednak zbytnio. Podczas gdy chłopak ogląda w domu telewizję zjawia się u niego Locic – Starszy Ambasador Imperium Drakozjańskiego, który w podzięce za uratowanie wszystkich istot we wszechświecie, przed śmiercią z ręki Nadplemienia uhonorowuje go odznaczeniem. Gdy Ambasador znika, do Bena dzwoni rozwścieczona nieobecnością kuzyna Gwen i każe mu przybyć na miejsce akcji. Ben zmienia się w Jet Raya i po chwili dociera do niej. Lądując chłopak zamienia się w Kulopłota i w parę sekund rozprawia się z problemem. Jednak Gwen i Kevin są źli na Bena – twierdzą, że zrobił się bardzo zarozumiały. W tym czasie Max i jego drużyna Hydraulików, jadąc na misję szkoleniową, odbierają Alarm Obrony Planetarnej i udają się w miejsce wskazane na radarze. Vilgax pojawił się na Ziemi. Policja próbuje go powstrzymać, niestety bezowocnie. Do akcji wkraczają Hydraulicy, jednak i oni dostają manto od kosmicznego przybysza. Tym samym każe Maxowi, aby przekazał swemu wnukowi, że wyzywa go na Pojedynek Zdobywców. Walka będzie się toczyć o Ziemię. Odkąd chłopak się o tym dowiaduje, nie może się doczekać bitwy. Jest bardzo pewny siebie, co denerwuje jego przyjaciół. Gdy drużyna ogląda nagranie z walki Vilgaxa z Hydraulikami, dochodzą do wniosku, iż Vilgax jest znacznie silniejszy niż przedtem. Postanawiają ulepszyć Omnitrix, aby Ben miał dostęp do wszystkich kosmitów. Podczas próby włamania się do zegarka, pojawia się Azmuth i zakazuje Benowi grzebać przy Omnitrxie, gdyż twierdzi, że nie jest jeszcze na to gotowy. Chłopak – sądząc, że to tylko taki test – dokańcza próbę. Wtedy dochodzi do przeciążenia systemu. Ben nie może się ruszyć, a zegarek za chwilę wybuchnie. Kevin postanawia pomóc przyjacielowi. Dochodzi do wybuchu. Gwen, która pierwsza wydostała się spod gruzowiska odnajduje 4 kosmitów z Omnitrixa – Chromatona, Pajęczarza, Plazmę i Największego – którzy uciekli z zegarka. Pod gruzami budynku Ben i Gwen odnajdują również Kevina, który na stałe pochłonął kilka materiałów. Teraz nie może się odmienić. Nagle pokazuje się Azmuth. Jest wściekły na Bena, że ten go nie posłuchał. Mówi mu również, iż musi odnaleźć zaginione archetypy w ciągu 24 godzin, albo ulegną bezpowrotnemu zatraceniu. Drużyna wybiera się na poszukiwania. Jako pierwszego odnajdują Chromatona w wesołym miasteczku. Ben chce zmienić się w Gigantozaura, ale zmienia się w Upchucka. Chłopak pochłania go, a następnie wyruszają w dalszą podróż. Podczas drogi Gwen dowiaduje się, że Vilgax pokonał 10 największych wojowników we wszechświecie, a teraz jest straszliwie silny. Nagle bohaterowie wpadają w sieć złożoną przez Pajęczarza. Ben zmienia się w Łebkraba, a potem go pochłania. Podczas dalszej podróży Ben, Gwen i Kevin namierzają Plazmę w kanale. Schodzą na dół. Ben znajduje projektor antygrawitacji plazmy i wpada w pułapkę. Zmienia się w Szlamfire’a i używa ognistej kuli. Dochodzi do wybuchu, bo w kanale było dużo metanu. Na powierzchni łapią Plazmę. Została godzina do walki z Vilgaxem. Max dzwoni do grupy i informuje, że to on chce z nim walczyć. Twierdzi, że jest to zbyt niebezpieczne dla Bena. Po chwili rozmowy, drużyna przekonuje go jednak, żeby zostawił to młodemu Tenysonowi. Rozpoczyna się walka z Vilgaxem. Początkowo Ben jest zmieniony w Jet Raya, a później w Ziąba i Gigantozaura. Za każdym razem jednak nie może dać mu rady. Nagle, razem z Gwen i Kevinem pojawia się Największy – ostatni uciekinier. Ben wchłania go i chce się w niego przemienić, jednak staje się Chromatonem. Vilgax używając swojego miecza, rozbija Bena na wiele małych części. Gwen, Kevin i Max są przekonani, iż Ben nie żyje. Jednak z odznaki, która po nim została, chłopak odradza się pod postacią połączenia Chromatona i Diamentogłowego. Ben pokonuje Vilgaxa z łatwością. Zgodnie z Galaktycznym Kodeksem Postępowania, kosmita ma zakaz ponownego atakowania Ziemi, jednak przysięga Benowi zemstę. Chłopak przeprasza Kevina i Gwen za swoje zachowanie i godzi się z nimi.
|-
| 4613. || [[Lista odcinków serialu animowanego Fineasz i Ferb]] || '''Żyj i pozwól jechać:''' Pepe wyrusza do czarującego miasteczka Księstwo w Montezłościowa, aby powstrzymać Doktora Dundersztyca przed wygraniem Grand Prix i zdobycia mnóstwa pieniędzy. Kiedy Dundersztyc używa Nie-obchodzi-mnie-Inatora, aby sabotować wyścig i wyeliminować przeciwników, w tym międzynarodową legendę jazdy włosko-szwajcarsko-szkocko-holenderskiego pochodzenia Paolo Vanderbeeka, Agent P musi chwycić za kierownicę i zmierzyć się ze swoim przeciwnikiem. Tymczasem Fineasz i Ferb organizują swój własny rajd samochodowy, z prowadzącymi programu Top Gear w roli prowadzących.
|-
| 4614. || [[Lista odcinków serialu animowanego Młodzi Tytani]] || | colspan=3| Kolejny raz Tytani razem z Terrą niweczą plany Slade’a, jednak coś jest nie tak... Po bitwie cała szóstka wraca do Wieży i tam każdy zajmuje się już sobą. Niespodziewanie do pokoju Terry, która wysyła do kogoś wiadomość przez laptop, ktoś puka. Okazuje się to być Bestia, który wręcza dziewczynie prezent – pudełeczko z lustrem w kształcie serca – i zaprasza na randkę. Dziewczyna, zmieszana, odmawia, co wywołuje głęboką rozpacz u Bestii. Jednak ostatecznie Terra zaproponowała randkę i oboje wybierają się do wesołego miasteczka. W międzyczasie Wieża Tytanów zostaje zaatakowana przez kilkaset robotów Slade’a, ponieważ system alarmowy nie wykrył wrogów. Tytani starają się odeprzeć atak. Tymczasem Slade przerywa romantyczny moment zakochanym i jest zainteresowany dziewczyną. Bestia stara się bronić jej najlepiej jak umie, aż w końcu ratują się ucieczką do sali luster. Tam Bestia zostaje zapędzony w ślepy zaułek i Slade odkrywa przed nim prawdziwą twarz Terry... Okazuje się, że dziewczyna przez cały czas pracowała dla Slade’a - a on ją wysłał, by odkryła słabe strony Tytanów, ich lęki i wszystko, co potrzebne, by zniszczyć drużynę od wewnątrz. Bestia nie wierzy, póki sama Terra mu tego nie mówi. Dziewczyna próbuje się tłumaczyć, lecz Bestia odrzuca ją. Terra wydaje się być w szoku, lecz podąża za swoim nowym mistrzem.
|-
| 4615. || [[Lista odcinków serialu animowanego Spadkobiercy tytanów]] || | colspan=4 | Podczas wyjazdu do kina Nar drażni Odie'ego. Zdenerwowany chłopak odjeżdża z kina. Po długiej jeździe Odie natrafia na pewne miasteczko, w którym trwa bal. Spotyka tam piękną dziewczynę o imieniu Josephine X. Nie wie jednak, że jego wybranka to starożytny potwór Sfinks, który przywłaszczył sobie całą dzielnicę. Teraz Odie musi odpowiedzieć na jej zagadkę, inaczej długo nie pożyje. Nar i Hers, którzy byli z Odiem w kinie, postanawiają go szukać. Inni Herosi dołączają do nich później.
|-
| 4616. || [[Lista odcinków serialu Święta wojna]] || |tytuł = Wesołe miasteczko
|-
| 4617. || [[Lista odcinków serialu Żywe trupy]] ||  |opis           = Andrea i Michonne są świadkami katastrofy śmigłowca. Na miejscu pojawia się Merle, który porywa obie kobiety i zabiera do Woodbury - miejsca, które jest zarządzane przez Gubernatora, który stworzył namiastkę normalności, odgradzając niewielki fragment miasteczka od Szwendaczy.
|-
| 4618. || [[Lista osób skazanych na karę śmierci w Polsce po roku 1945]] || | align="left"| Żołnierz [[Ludowe Wojsko Polskie|Ludowego Wojska Polskiego]] uczestniczący w interwencji zbrojnej państw członków [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]] w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] w [[1968]]. W późnych godzinach wieczornych w dniu 7 września 1968 w czeskim [[Jiczyn]]ie będąc pod wpływem alkoholu, wraz z trzema innymi polskimi żołnierzami usiłował dokonać gwałtu na młodej kobiecie. Kiedy mieszkańcy miasteczka ruszyli na pomoc w napadzie szału zaczął strzelać z [[Pistolet maszynowy PPS|pistoletu maszynowego PPS]] raniąc kilkanaście osób (w tym swojego kolegę z jednostki). Pijany Stefan Dorna, zmieniając magazynki wystrzelił w sumie 74 pociski. Dwie osoby zmarły na miejscu w wyniku odniesionych ran postrzałowych – 45-letni Jaroslav Veselý oraz Zdenka Klimešová. Po czteromiesięcznym procesie Stefan Dorna na początku [[1969]] roku został skazany przez [[Sądownictwo wojskowe|Sąd Wojskowy]] w [[Tryb doraźny|trybie doraźnym]] na [[kara śmierci|karę śmierci]] przez [[rozstrzelanie]]. Przebywając w celi śmierci żołnierz zwrócił się z prośbą o łaskę do [[Wojciech Jaruzelski|Wojciecha Jaruzelskiego]], który jednak nie odpowiedział na list skazanego. Tymczasem łaskę skazanemu udzieliła [[Rada Państwa (Polska)|Rada Państwa]] zamieniając mu wyrok z kary śmierci na [[Kara dożywotniego pozbawienia wolności|dożywocie]]. Po wejściu w życie nowego [[Kodeks karny (1969)|kodeksu karnego]] w [[1970]] karę dożywocia zamieniono na 25 lat pozbawienia wolności. Stefan Dorna za dobre sprawowanie, został zwolniony z więzienia i wyszedł na wolność w [[1983]], po 15 latach przebywania w zakładzie karnym.
|-
| 4619. || [[Lista postaci cyklu Dziedzictwo]] || Na jednym z polowań, gdy miał 15 lat, wziął niebieski kamień, nie wiedząc, że jest to jajo smoka. Z jaja potem wykluła się [[#Saphira|Saphira]], wybierając go w ten sposób na swego [[Smoczy Jeźdźcy|Jeźdźca]]. Eragon ukrywał smoczycę w tajemnicy i opiekował się nią. Pewnego dnia do Carvahall przyjechali nieznajomi i wypytywali się o niebieski kamień. Byli to [[#Ra'zac|Ra'zacowie]]. Saphira, bojąc się o życie Eragona, porywa go na jakąś polanę w Kośćcu. Następnego dnia wracają do domu, ale okazuje się, że został zniszczony. Młody Jeździec wygrzebuje swojego wuja i próbuje go zanieść do miasta, niestety traci przy tym przytomność. Odzyskuje ją w domu Gertrude – uzdrowicielki, natomiast jego wuj jest u Horsta, kowala w Carvahall. Wkrótce Garrow umiera, a Eragon próbuje uciec z miasteczka. Za domem garbarza Gedrica (od którego ukradł skórę) zatrzymuje go Brom, który wie, że chłopiec ma smoka. Eragon opowiada mu o tym jak znalazł jajo i co się potem wydarzyło. Potem chłopak wraz z Bromem i Saphirą uciekają z miasta w poszukiwaniu Ra'zaców, gdyż chłopak obiecał sobie, że za wszelką cenę ich pomści za śmierć swojego wuja.
|-
| 4620. || Lista postaci drugoplanowych serialu Dawno, dawno temu || W Storybrooke Babcia prowadziła „zagrodę u Babci”, gdzie mogli się zatrzymywać mieszkańcy miasteczka lub nowo przybyli gośćie oraz „bar u Babci”, gdzie spożywali posiłki. Chciała by wnuczka przejęła więcej obowiązków związanych z lokalem i pracowała w sobotę. Ruby nie chciała być tak jak ona i odrzuciła ofertę a ponadto rzuciła pracę. Następnie, jako asystentka Emmy−szeryfa przyszła do Babci po zamówienie. Staruszka zauważyła, że ona robi to samo co przedtem ale eks kelnerka twierdziła, że wykonuje to co zawsze chciała. Ruby ostatecznie rzuciła pracę asystentki i przyszła pokornie do Babci. Wyjaśniła, że nie była gotowa na przejęcie obowiązków bo nie wiedziała, czy to potrafi. Spanikowała, ale dopiero teraz uznała, że da radę. Emma była jej przygodą i chciała pracę w której nie niszczy się komuś życia. Babcia chciała natomiast przekazać interes komuś kogo kocha, gdy odejdzie na emeryturę. Była dumna z wnuczki i obie się objęły.<br />
|-
| 4621. || [[Lista postaci drugoplanowych serialu M jak miłość]] || * '''Marek Lewicki''' ([[Krzysztof Stelmaszyk]]) - znany aktor, który zamieszkał w Gródku. Uwiódł Dorotę by przejąć jej spadek. Wkrótce jednak się w niej zakochał i postanowił walczyć o jej uczucie. Ta jednak ostatecznie odrzuciła jego miłość i wyjechała z miasteczka. Marek wyjechał do Włoch gdzie dostał rolę w serialu.
|-
| 4622. || Lista postaci gościnnych serialu Dawno, dawno temu || Marco tak jak inni odzyskał wspomnienia. Rozwiesił też plakaty z wizerunkiem jego syna bo go szukał. Od krasnoludków usłyszał, że wraz ze sprowadzeniem magii, zostali uwięzieni w miasteczku. Jeśli by przekroczyli granicę miasta, stracą zaczarowane wspomnienia. Widział jak Regina odzyskała swe magiczne moce i chciał opuścić miasto, ale David odwiódł go od tego. Od Henry’ego dowiedział się gdzie jest dorosły Pinokio, ale jego pokój w „zagrodzie u Babci” był pusty.<br />
|-
| 4623. || [[Lista postaci głównych serialu Dawno, dawno temu]] || Kapturek została zabrana przez klątwę do Storybrooke. Tak jak innym mieszkańcom, wyczyszczono jej pamięć i została kelnerką o imieniu Ruby w barze prowadzonym przez jej Babcię. Czas stanął w miejscu, więc każdy dzień przebiegał dla niej tak samo. Rankiem kłóciła się z Babcią o to, że ma poranną zmianę. Starsza kobieta odpowiadała jej, że nie powinna imprezować do takiego późna. Z buntowniczą naturą Ruby współgrał jej strój i makijaż w kolorze czerwonym, spójnym dla całości. Dwadzieścia osiem lat później do Storybrooke przyjechała Emma. Ruby pożyczyła pojazd Ashley Boyd by mogła opuścić miasto, ale Emma dowiedziała się o tym i zawiozła Ashley znad granicy miasta do szpitala, gdzie urodziła zdrową córeczkę. [[#Pinokio/August Booth|August Wayne Booth]] zainteresował Ruby swymi opowieściami z egzotycznych miejsc. Ruby pokłóciła się z Babcią i rzuciła pracę. Chciała wyjechać z miasta, ale Emma spostrzegła jej imponujące zdolności tropicielskie. Ruby pomogła jej znaleźć szkatułkę z ludzkim sercem co zostawiło u niej traumę. Wróciła do pracy w barze i pogodziła się z prowadząca lokal. Babcia pragnęła przekazać biznes komuś kogo kocha, gdy odejdzie na emeryturę. Ruby była też pierwszą osobą, która odkryła żyjącą Kathryn Nolan za "barem u Babci". Krótko potem odzyskała wspomnienia z Zaczarowanego Lasu, gdyż klątwa została przełamana przez Emmę a magię sprowadzono do miasteczka.
|-
| 4624. || [[Lista postaci serialu Chojrak – tchórzliwy pies]] || * '''Dzwonnik z Nikąd''' - dzwonnik, który w pewną burzową noc szukał schronienia w Nigdzie. Wyglądem bardzo przypomina [[Quasimodo (postać literacka)|Quasimodo]], dzwonnika z disnejowskiej adaptacji powieści [[Victor Hugo|Wiktora Hugo]]. Mieszkańcy miasteczka nie chcieli udzielić mu gościny, ze względu na jego odrzucający wygląd. Nie chciał go również wpuścić Eustachy. Ostatecznie Muriel i Chojrak zaopiekowali się przybyszem. Z czasem Chojrak zaprzyjaźnił się z dzwonnikiem i grał na dzwonkach razem z nim.
|-
| 4625. || [[Lista postaci serialu Słoneczna Sonny]] || '''Allison "Sonny" Munroe''' - prosta dziewczyna, pochodząca z małego miasteczka w [[Wisconsin]]. Jej życie zmienia się, gdy wrzuca do internetu parę śmiesznych filmików; twórczość dziewczyny doceniają twórcy programu "Z innej beczki" i zapraszają ją do współpracy.  
|-
| 4626. || [[Lista postaci serialu Wakfu]] || | colspan=3 style="text-align:left;"|Przybrany ojciec Yugo. Znalazł chłopca, gdy ten został pozostawiony przez Grugaloragana. Mężczyzna jest wójtem we wsi i szefem kuchni w karczmie, którą prowadził razem z Yugo. Po przejęciu opieki nad Yugo, Alibert otrzymuje wiadomość dotyczącą przyszłości chłopaka. Przez 12 lat zajmował się Yugo - do czasu kiedy jego rodzinne miasteczko zostaje zaatakowane, a Yugo odkrywa swoje zdolności i poznaje mroczną tajemnicę. W 2 serii Yugo dalej traktuje go jak ojca.
|-
| 4627. || [[Lista postaci serii Fullmetal Alchemist]] || {{nihongo|'''Tim Marcoh'''|ティム・マルコー|Timu Marukō}} – były Państwowy Alchemik, posługujący się pseudonimem „Kryształowy”. W przeszłości pracował nad kamieniem filozoficznym i do tego poświęcił życia wielu mieszkańców Ishvalu{{r|odc. 31}}. Po tych doświadczeniach, dręczony wyrzutami sumienia, odszedł z wojska i osiadł w małym miasteczku{{r|manga8}}. Został tam znaleziony przez majora Armstronga i braci Elric, którym odmówił pomocy, lecz później zmienił zdanie i przekazał im miejsce ukrycia wyników swoich badań{{r|manga8}}. Następnie został porwany przez Lust i uwięziony{{r|manga8}}. Kiedy znalazł go Scar, Marcoh poprosił go by go zabił, bo homunkulusy zmuszają go do stworzenia kolejnych kamieni, jednak Ishvalczyk postanawia zabrać go ze sobą{{r|manga57}}. Za pomocą swojej mocy Scar zmienia także twarz doktora, aby nikt go nie rozpoznał{{r|odc. 31}}. Następnie wyruszają, by odnaleźć i odszyfrować notatki brata Scara{{r|manga62}}. Dzięki jego podstępowi oraz jego mocy, grupie Scara udaje się także pokonać ścigającego ich Envy'ego{{r|odc. 43}}.
|-
| 4628. || [[Lista postaci serii Kingdom Hearts]] || ** Opis: Jack to najpopularniejszy mieszkaniec miasteczka Halloween. Jest przez wszystkich nazywany ''The Pumpkin King'' (Dyniowym Królem). Jack jest bardzo żywiołowym, ciekawskim i upartym szkieletem, gdy wpadnie na jakiś pomysł, zrobi wszystko by go zrealizować.
|-
| 4629. || [[Lista postaci serii Silent Hill]] || * '''Angela Orosco''' – dość niestała emocjonalnie dziewczyna, która szuka w Silent Hill swojej matki. Jest pierwszą osobą, którą James spotyka w grze. Ostrzega go przed możliwym niebezpieczeństwem czyhającym w miasteczku. Głosu użyczyła [[Donna Burke]].
|-
| 4630. || [[Lista pracowników szkolnych w South Parku]] || '''Siostra Gollum''' – pielęgniarka i higienistka, jest zroślakiem, ma wystający obumarły płód na głowie. W miasteczku zorganizowano tydzień na temat jej choroby. Chłopcy początkowo boją się pielęgniarki.
|-
| 4631. || [[Lista programów TVN]] || * ''Projekt plaża'' (2007-2010) – program wakacyjny telewizji TVN emitowany w 2007 roku. Przez dwa miesiące ekipa TVN przemierzała polskie wybrzeże, by prezentować wakacyjne preferencje Polaków. Bohaterami programu są plażowicze i mieszkańcy kurortów. Autorzy odwiedzili 10 nadmorskich miejscowości: [[Świnoujście|Świnoujścia]], [[Międzyzdroje|Międzyzdrojów]], [[Rewal]]a/[[Niechorze|Niechorza]], [[Kołobrzeg]]u, [[Mielno|Mielna]], [[Darłowo|Darłowa]], [[Ustka|Ustki]], [[Władysławowo|Władysławowa]], [[Hel (miasto)|Helu]] i [[Gdańsk]]a. W każdym z tych miast prowadzący zbudowali na plaży namiotowe miasteczko, w którym znalazły się boisko do siatkówki, parkiet do tańca, a także bar. W miasteczku gościły również gwiazdy polskiego show-biznesu. 2 edycja była emitowana od 12 lipca 2008. Ekipa odwiedziła te same miejscowości co w roku 2007. 3 edycja odbyła się w 2009 roku, a ekipa odwiedziła takie miasta jak [[Giżycko]], [[Augustów]], Władysławowo, Ustka, Darłowo, Kołobrzeg, Mielno i Rewal. W 2010 roku ekipa odwiedziła Darłowo, Ustkę, Mielno, Kołobrzeg i Giżycko. 4 edycja i następne ograniczyła się jednak do relacji w programach Co za tydzień oraz Dzień Dobry Wakacje. Pierwszą edycję programu w 2007 roku prowadzili wspólnie [[Olivier Janiak]], [[Karolina Malinowska-Janiak|Karolina Malinowska]], [[Jakub Wesołowski]] i [[Omenaa Mensah]]. Gospodarzami 2 edycji byli [[Olivier Janiak]], [[Agnieszka Cegielska]] oraz [[Elisabeth Duda]]. 3 edycją prowadziła [[Dorota Gardias (dziennikarka)|Dorota Gardias]] i [[Irek Bielennik]]. 4 edycje ponownie poprowadził [[Olivier Janiak]].
|-
| 4632. || [[Lista uczniów szkoły podstawowej w South Parku]] || [[Lista mieszkańców South Park i okolic#Richard i Pani Tweek|Rodzice Tweeka]], którzy prowadzą w miasteczku kawiarnię, na jego nadpobudliwość częstego podają mu kawę aby go uspokoić, powtarzając „Synu, zrelaksuj się, wypij kawę”. Ma to jednak wpływ na zwiększenie poziomu kofeiny w jego ciele i pogorszenie stanu psychicznego. W rezultacie Tweek ma wiecznie zszargane nerwy i jest stale pobudzony. Zawsze ma potargane włosy i nieprawidłowo zapiętą koszulkę.
|-
| 4633. || [[Lista zabytków historii i architektury na Białorusi zniszczonych przez władze ZSRR]] || | [[Druja]]<ref>{{Cytuj |autor=K. Shastouski |tytuł=Kościół Św. Antoniego i klasztor Dominikanów {{!}} miasteczko Druja obwód witebski |data dostępu=2016-05-09 |opublikowany=www.radzima.org |url=http://www.radzima.org/pl/object/7420.html}}</ref>
|-
| 4634. || [[Lista zamachów terrorystycznych w 2015]] || | 10 stycznia || 3||26 || {{Flaga|NGR}} [[Potiskum]]|| Dwie dziewczynki wysadziły się w miasteczku na północnym wschodzie Nigerii<ref name="Nigeria:Dwie dziewczynki">{{Cytuj stronę | url = http://www.rp.pl/artykul/1170516.html?print=tak&p=0| tytuł = Nigeria: Dwie dziewczynki dokonały samobójczego zamachu| data = 2015-01-11 | opublikowany = rp.pl | język = pl | data dostępu = 2015-01-12}}</ref>
|-
| 4635. || [[Listonosz Pat]] || '''Listonosz Pat''' – [[Wielka Brytania|brytyjski]] [[film animowany|serial animowany]] dla dzieci, opowiadający przygody Pata, listonosza z fikcyjnego miasteczka Zielona Dolina (ang. ''Greendale'') w hrabstwie [[Yorkshire]].
|-
| 4636. || [[Listopad 2004]] || * [[Ukraina|Ukraińska]] Centralna Komisja Wyborcza ogłosiła wyniki [[Wybory prezydenckie na Ukrainie w 2004 roku|wyborów prezydenckich]], według których [[Wiktor Janukowycz]] zdobył 49,42% głosów a [[Wiktor Juszczenko]] 46,70%. Kandydat opozycji [[Pomarańczowa rewolucja|zakwestionował uczciwość komisji]] i wezwał do [[Obywatelskie nieposłuszeństwo|obywatelskiego nieposłuszeństwa]]. W [[Kijów|Kijowie]] odbyła się dwustutysięczna [[demonstracja]] poparcia dla lidera [[opozycja (polityka)|opozycji]]. Część demonstrantów rozbiła na noc miasteczko namiotowe.
|-
| 4637. || [[Listopad 2013]] || * W zachodnim [[Meksyk]]u mieszkańcy miasteczka Tancitaro w stanie [[Michoacán]] zabili dziewięciu członków gangu narkotykowego Rycerze Templariusze, terroryzującego okolicę. ([http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-samosad-mieszkancow-zabili-gangsterow,nId,1059258 RMF24], [http://wiadomosci.onet.pl/swiat/meksyk-czlonkowie-samoobrony-obywatelskiej-zabili-9-gangsterow/2bkpk onet.pl], [http://wyborcza.pl/1,75477,14968557,W_Meksyku_zdesperowani_mieszkancy_zabili_dziewieciu.html wyborcza.pl]) 
|-
| 4638. || [[Listopad 2015]] || * Mieszkańcy [[Sycylia|sycylijskiego]] miasteczka [[Bagheria]] zerwali zmowę zmilczenia i zbuntowali się przeciw mafii. Dzięki zeznaniom 36 kupców i przedsiębiorców, których zmuszano do płacenia haraczu, zatrzymano 21 przestępców. ([http://wiadomosci.onet.pl/swiat/sycylijskie-miasto-zbuntowalo-sie-przeciw-mafii-21-osob-w-areszcie/rn90sl onet.pl])
|-
| 4639. || [[Listopad 2016]] || * Ok. godz 8:00 czasu lokalnego (14:00 czasu polskiego) wstrząs o sile 6,2 stopni w skali Richtera dotknął północno-zachodnią [[Argentyna|Argentynę]]. Epicentrum znajdowało się około 26 kilometrów na północ od miasteczka Chilecito w prowincji [[La Rioja (prowincja Argentyny)|La Rioja]], przy granicy z [[Chile]]. Jego hipocentrum znajdowało się 100 km pod powierzchnią ziemi. Nie ma doniesień o ofiarach lub zniszczeniach. ([http://wiadomosci.wp.pl/kat,1356,title,Silne-trzesienie-ziemi-w-Argentynie,wid,18587178,wiadomosc.html?ticaid=11814b&_ticrsn=5 wp.pl], [http://wiadomosci.onet.pl/swiat/trzesienie-ziemi-w-argentynie/6vvp64 onet.pl])
|-
| 4640. || [[Listopad 2017]] || * Co najmniej 15 osób zginęło pod naporem tłumu w [[Maroko|marokańskim]] miasteczku Sidi Boulaalam w czasie odbioru pomocy humanitarnej. Wszystkie ofiary to kobiety<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/maroko-15-ofiar-w-sidi-boulaalam,791474.html | tytuł = ''Przyszli po pomoc humanitarną, zaczęli się tratować'' | opublikowany = tvn24.pl | data dostępu = 19 listopada 2017 | język = pl}}</ref>.
|-
| 4641. || [[Listy z getta tomaszowskiego]] || Młodzi poznali się latem 1939 roku w [[Bydgoszcz]]y, gdzie osiedliła się żydowska rodzina Blau, która w latach trzydziestych uciekła z Gdańska z obawy przed ekscesami nazistowskimi. Lutek Orenbach przeniósł się z rodzicami z [[Tomaszów Mazowiecki|Tomaszowa Mazowieckiego]] do Bydgoszczy i tu zdał maturę w maju 1939 roku. Ich miłość trwała dwa miesiące. Po wybuchu wojny kochankowie zostali rozdzieleni. Lutek Orenbach powrócił do Tomaszowa i trafił do [[Getto w Tomaszowie Mazowieckim|getta]], a Edith Blau wraz z matką zamieszkała w miasteczku [[Minden (Nadrenia Północna-Westfalia)|Minden]] koło [[Bielefeld]]. Młodzi utrzymywali stały kontakt między sobą. On pisał do niej po polsku, ona odpowiadała po niemiecku. Korespondencja urywa się wraz wywiezieniem Edith Blau do getta w [[Ryga|Rydze]] pod koniec 1941 roku.
|-
| 4642. || [[Liszki (gmina)]] || :: * charakterystyczne centrum – rynek, wokół zabudowa typowo miasteczkowa;
|-
| 4643. || [[Liszki (województwo małopolskie)]] || * 1363 – w miejscowości przebywał [[Kazimierz III Wielki]]. Wówczas to król, jak mówi tradycja miejscowa, dał przywilej miasteczka Liszkom. W tym czasie powstał rynek, zwany w tym czasie placem św. Mikołaja;
|-
| 4644. || [[Liszniówka]] || '''Liszniówka''' (ukr. ''Лишнівка'') – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] na terenie [[rejon maniewicki|rejonu maniewickiego]] w [[obwód wołyński|obwodzie wołyńskim]]. Wieś liczy 567 mieszkańców.
|-
| 4645. || [[Litenčice]] || '''Litenčice''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Kromieryż|powiecie Kromieryż]], w [[Kraj zliński|kraju zlińskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 514 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4646. || [[Literatura krytyczna]] || == ''Sąsiedzi. Historia zagłady żydowskiego miasteczka'' Jana Tomasza Grossa ==
|-
| 4647. || [[Literatura rumuńska]] || Kronikarskie dzieło Grigora Ureche kontynuował [[Miron Costin]] (1633-1691), wywodzący się z wpływowego rodu mołdawskiego. Wykształcenie zdobywał on w jezuickich szkołach w miasteczku [[Bar (obwód winnicki)|Bar]] oraz w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]] oraz prawdopodobnie również we Lwowie<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Mirska-Lasota| imię =Halina| autor link = | tytuł =Mały słownik pisarzy rumuńskich| strony = 56}}</ref>. Costin jest autorem ''Latopisu Ziemi Mołdawskiej od wojewody Arona'' (rum. ''Letopiseţul Ţării Moldovei de la Aaron Vodă''), który powstał w latach 1675-1677 i opisuje wydarzenia rozrywające się w przeciągu 66 lat od okresu powtórnego objęcia rządów przez hospodara [[Aron Tyran|Arona]] w 1594 r., do objęcia władzy przez [[Istrate Dabija]] w 1661 r.<ref>{{cytuj książkę | autor r = Ilona Czamańska | tytuł = Miron Costin, Latopis Ziemi Mołdawskiej i inne utwory historyczne|rozdział= Miron Costin. Życie i twórczość|strony=50-51}}</ref> Latopis przedstawia napisane barwnym językiem dzieje polityczne ówczesnej Mołdawii, prezentuje także portrety znanych osobistości, władców i arystokratów mołdawskich. 
|-
| 4648. || [[Literatura szwedzkojęzyczna]] || Literatura po roku 1914 bardziej niż dotychczas skłaniała się ku problemom niższych warstw społecznych. Krytyczne przedstawienie mieszczaństwa opierane było na własnych doświadczeniach autorów, a w latach 20. i 30. przybrało formę utworów [[autobiografia|autobiograficznych]]. W okresie tym na szczególną uwagę zasługują [[Hjalmar Bergman]] (1883–1931), który w humorystyczny i zabawny sposób opisywał złe strony ludzkiej natury, a którego ''Makurells in Wadköping'' (''Makurellowie w Wadköping'', 1919) opisywały miejską społeczność szwedzkiego małego miasteczka{{odn|Jordahl|2002|s=2}}. Oprócz niego [[Sigfrid Siwertz]] (1882–1970), [[Gustaf Hellström]] (1882–1953), [[Ludvig Nordström]] (1882–1942) i [[Elin Wägner]] (1882–1949) portretowali ówczesną Szwecję przechodzącą przemianę ze [[społeczeństwo tradycyjne|społeczeństwa tradycyjnego]] w [[społeczeństwo przemysłowe]]{{odn|Jordahl|2002|s=1}}. Sigfrid Siwertz opisał w swojej [[powieść|powieści]] ''Selambowie'' (szw. ''Selambs'', 1920) różne rodzaje aspołecznego egoizmu; Gustaf Hellström w ''Snörmakare Lekholm får en idé'' (''Koronkarz Lekholm wpadł na pomysł'', 1927) ukazał wielopokoleniową historię rodziny, która czyniła wielkie wysiłki, aby wyedukować swoje dzieci; Ludvig Nordström w ''Landsorts-bohème'' (''Bohema z małego miasteczka'', 1911) przedstawił [[François Rabelais|rabelaisowskie]] studium prowincjonalnej degeneracji; Elin Wägner – nowoczesną, pracującą zawodowo kobietę w ''Norrtullsligan'' (''Norrtullska banda'', 1908) oraz walkę o prawa wyborcze kobiet w ''Pennskaftet'' (''Obsadka'', 1910){{odn|Jordahl|2002|s=2}}. Powieści o podobnej tematyce pisali także [[Agnes von Krusenstjerna]] (1894–1940), [[Olle Hedberg]] (1899–1974) i [[Fritiof Nilsson Piraten]] (1895–1972){{odn|Hägg|1996|s=411-423}}.
|-
| 4649. || [[Litewscy kolporterzy książek]] || Przemycaną z Prus literaturę litewskojęzyczną kolportowano na terenie całej dzisiejszej Litwy, a także na Suwalszczyźnie, w [[Ryga|Rydze]] i [[Jełgawa|Mitawie]]. Oprócz tego powstawały podziemne szkółki litewskie. Właściwie trudno było znaleźć na Litwie miasteczko lub wieś parafialną, gdzie nie byłoby możliwe nabycie prasy litewskiej. Skalę przedsięwzięcia ukazują nawet statystyki carskie: jedynie w latach [[1900]]–[[1902]] władza carska skonfiskowała 56 tysięcy druków.
|-
| 4650. || [[Litewska Armia Wolności]] || Organizacja została założona w grudniu [[1941]] r. w okupowanym przez Niemców [[Wilno|Wilnie]] z inicjatywy studenta prawa uniwersytetu [[Kazys Veverskis|Kazysa Veverskisa]]. Do czołowych działaczy należeli też bracia K. Veverskisa [[Pranas Veverskis]] i [[Aleksandras Veverskis]], gen. [[Motiejus Pečiulionis-Miškinis]], kpt. [[Juozas Čeponis-Tauragis]], [[Petras Bartkus-Žadgaila]], ppor. [[Adolfas Eidimtas-Papunis]], kpt. Karalius-Varenis, inż. Snarskis-Šnairys, kpt. J. Kasperavičius-Visvydas, kpt. [[Juozas Krištaponis]], [[Vytautas Šniuolis]], kpt. [[Antanas Kazanas]] i jego syn por. [[Mykolas Kazanas-Mutka]], por. A. Kubilius, [[Vladas Montvydas-Žemaitis]], [[Jonas Misiūnas-Žalias]], J. Šibaila-Merainis, mjr B. Kaletka-Senis, por. D. Vaitelis-Briedis, kpt. J. Žemaitis-Lukas, L. Vilutis-Arūnas, mjr J. Semaška-Liepa, płk P. Budraitis. Podstawowym celem LLA było odzyskanie niepodległości przez [[Litwa|Litwę]] nie tylko w drodze działań politycznych i dyplomatycznych, ale też wojskowych. Początkowymi przejawami działalności było budowanie struktur organizacyjnych i zbieranie broni. Kierownictwo LLA czekało na osłabienie niemieckiej okupacji, zdając sobie sprawę, że jakakolwiek akcja zbrojna na razie nie jest możliwa. W listopadzie [[1943]] r. poparło koncepcję gen. [[Povilas Plechavičius|Povilasa Plechavičiusa]] utworzenia pod nadzorem niemieckim narodowych sił zbrojnych pod nazwą [[Lietuvos vietinė rinktinė]], ale czynnie nie zaangażowało się. LLA prowadziło ograniczoną współpracę z Niemcami, przede wszystkim z [[Abwehra|Abwehrą]]. Nie prowadziła działań sabotażowych przeciwko infrastrukturze, gdyż chciała zachować ją na okres odzyskania niepodległości. Pod koniec okupacji niemieckiej w poł. [[1944]] r. LLA miała ok. 10 tys. członków. Była najliczniejszą organizacją konspiracyjną. Na czas wkroczenia na terytorium Litwy [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] przygotowywała powszechne powstanie, licząc na reakcję międzynarodową, szczególnie ze strony [[USA]] i [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Wydała wiele instrukcji i dyrektyw, które regulowały działania ruchu partyzanckiego. LLA miała dosyć elastyczną strukturę organizacyjną. Była podzielona na 2 sektory: organizacyjny i czynny, zwany Vanagai (Jastrzębie). Vanagai stanowiło właściwą armię partyzancką, przygotowującą wystąpienie zbrojne przeciwko Sowietom. Natomiast członkowie sektora organizacyjnego mieli zapewnić partyzantom żywność, transport, informacje, łączność i leczenie. W terenie istniały okręgi. Do walki zbrojnej latem 1944 r. przystąpiły 4 spośród nich: Wilno, [[Kowno]], [[Poniewież]] i [[Szawle]]. Ponieważ tylko Okręg Szawle miał dogodne warunki do rozwoju sił partyzanckich, gdyż na terenie pozostałych przebywały silne oddziały sowieckie, jego sztab na czele z ppor. A. Eidimtasem-Papunisem przejął funkcje sztabu głównego organizacji. W okręgu działało prawdopodobnie ok. 14-15 tys. wyszkolonych i uzbrojonych partyzantów, rozlokowanych w gminach i miasteczkach w oddziałach liczących po 20-60 osób. Do [[1945]] r. LLA odgrywała najważniejszą rolę w litewskich antysowieckim ruchu partyzanckim ze względu na szeroko rozwinięte struktury organizacyjne i sieć łączności. 28 grudnia 1944 r. został zabity K. Veverskis. W 1945 r. zostało zniszczonych lub znacznie osłabionych wiele terenowych struktur organizacyjnych. Resztki struktur i nieliczne oddziały partyzanckie w [[1949]] r. podporządkowały się [[Ruch Walki o Wolność Litwy|Ruchowi Walki o Wolność Litwy]].
|-
| 4651. || [[Litewska Liga Gejów]] || Wkrótce po przywróceniu niepodległości Litwa dekryminalizowała dobrowolne stosunki seksualne pomiędzy mężczyznami. Przed nowelizacją kodeksu karnego w 1993 roku takie stosunki były karane wieloletnią karą więzienia. Jednak pomimo tego postępu, jak wspominają liderzy narodowego ruchu na rzecz praw osób LGBT* [[Vladimiras Simonko]] i [[Eduardas Platovas]], litewscy homoseksualiści wciąż żyli "w podziemiu" nie mogąc być sobą, napiętnowani przez media jako rozsiewacze HIV / AIDS. W celu zwalczania niniejszej dyskryminacji, V. Simonko i E. Platovas otworzyli w Wilnie w 1993 roku klub "Amsterdam" i opublikowali gazetę "Amsterdam" w 1994 roku. W kwietniu 1994 zorganizowali pierwszą wschodnioeuropejską konferencję Międzynarodowego Stowarzyszenia Lesbijek i Gejów (ILGA), która odbyła się w litewskim miasteczku wypoczynkowym [[Połąga]]. Była to pierwsza tego rodzaju konferencja, która odbyła się w państwie postsowieckim. Simonko i Platovas założyli Litewską Ligę Gejów w 1995 roku i od tego czasu organizacja jest jedyną organizacją w kraju, walcząc wyłącznie za promowanie praw LGBT*. 
|-
| 4652. || [[Liteň]] || '''Liteň''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Beroun|powiecie Beroun]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 078 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4653. || [[Litki]] || '''Litki''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Літки''), dawna nazwa [[język polski|pol.]] '''Letki''', '''Litkowicze''' ([[język ukraiński|ukr.]]: Літковичі, Velyki Litkovychi, Velyki Litky) – [[Ukraina|ukraińska]] wieś (od [[XVII wiek]]u do [[1923]] roku – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]]) położona nad [[Desna (rzeka)|rzeką Desną]] w [[rejon browarski|rejonie browarskim]] [[obwód kijowski|obwodu kijowskiego]], 29 km na północny wschód od stolicy [[Ukraina|Ukrainy]], [[Kijów|Kijowa]].
|-
| 4654. || [[Little Athens]] || Film prezentuje pełen zamieszania dzień z życia małomiasteczkowej młodzieży, nieszczęśliwie zawieszonej w pustce po skończeniu szkoły średniej. Podróże czterech grup w wieku z przełomu nastoletniego i dwudziestego bazują na rozdzielnych wątkach. Różne historie łączą się jednak w czasie hucznej imprezy.
|-
| 4655. || [[Little Mosque on the Prairie]] || '''Little Mosque on the Prairie''' – kanadyjski serial komediowy, którego akcja rozgrywa się w społeczności [[islam|muzłumańskiej]] z fikcyjnego miasteczka Mercy, w prowincji [[Saskatchewan]]. Serial nawiązuje do serialu z [[Domek na prerii (serial telewizyjny)|"Domek na prerii"]] (''Little House on the Prairie, 1974-1984'').
|-
| 4656. || [[Litultovice]] || '''Litultovice''' ([[język niemiecki|niem.]] Leitersdorf) – [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Opawa|powiecie Opawa]], w [[Kraj morawsko-śląski|kraju morawsko-śląskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 842 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4657. || [[Lituma w Andach]] || To historia tytułowego kaprala [[Lituma|Litumy]] i jego młodszego zastępcy Tomasa Carreño – policjantów pełniących służbę w górniczym miasteczku (właściwie wędrownym obozie robotniczym) Naccos w [[Andy|Andach]] w [[Peru]]. Dochodzi w nim do serii tajemniczych zaginięć. Policjanci spotykają się z nieufnością, czasem wręcz wrogością, miejscowej ludności. Cały czas żyją w obawie przed atakiem partyzantów ze Świetlistego Szlaku. Swoje miejsce służby sami określają jako ''koniec świata''<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Vargas Llosa | imię = Mario | tytuł = Lituma w Andach | wydawca = Dom Wydawniczy Rebis | miejsce = Poznań | rok = 1998 | strony = 15}}</ref>.
|-
| 4658. || [[Litwiny (rejon rosieński)]] || '''Litwiny''' ([[Język litewski|lit.]] ''Litvinai'') – [[wieś]] na [[Litwa|Litwie]], położona w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]], w [[Rejon rosieński|rejonie rosieńskim]], w gminie [[Szydłowo (Litwa)|Szydłowo]] (''Šiluvos seniūnija''). Miejscowość położona 3,5 km na północny wschód od miasteczka [[Żoginie]].
|-
| 4659. || [[Litwiny (rejon szkudzki)]] || '''Litwiny''' ([[Język litewski|lit.]] ''Litvinai'') – [[wieś]] na [[Litwa|Litwie]], położona w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]], w [[Rejon szkudzki|rejonie szkudzkim]], w gminie [[Lenkimy]] (''Lenkimų seniūnija''); niewielka wioska w pobliżu granicy z [[Łotwa|Łotwą]] niedaleko [[wybrzeże|wybrzeży]] [[Morze Bałtyckie|Morza Bałtyckiego]], 7 km na wschód od miasteczka Lenkimy.
|-
| 4660. || [[Livange]] || '''Livange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Léiweng'') – małe miasteczko w południowo [[Luksemburg]]u, w [[Roeser|gminie Roeser]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 292 osoby.
|-
| 4661. || [[Liw]] || Po [[1795]] r. Liw znalazł się pod zaborem austriackim i został kolejny raz ograbiony. Zlikwidowano wówczas ziemię liwską i zdegradowano zupełnie rolę miasteczka, gdyż stolicą [[cyrkuł (w Galicji)|cyrkułu]] stały się [[Siedlce]]. Od [[1807]] r. Liw był w granicach [[Księstwo Warszawskie|Księstwa Warszawskiego]] i wszedł w skład powiatu węgrowskiego w departamencie siedleckim. W tym czasie bardziej już przypominał dużą wieś niż miasto. Od [[1815]] r. należał do Królestwa Polskiego. Podczas [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]] pod Liwem na początku [[1831]] r. rozegrała się bitwa wojsk polskich z wojskami rosyjskimi, której celem było odparcie próby przedarcia się Rosjan przez most na Liwcu i osłonięcie Warszawy przed kontruderzeniem gen. Dybicza. W [[1866]] r. ukazem carskim za udział mieszkańców Liwu w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] władze rosyjskie odebrały mu prawa miejskie. Od tej pory miejscowość była już tylko wsią sąsiadującą z większym organizmem miejskim, jakim jest [[Węgrów]].
|-
| 4662. || [[Liza Laska]] || * [[1983 w filmie|1983]]: ''[[Światła miasteczka|Dritat e qytezes]]'' jako matka
|-
| 4663. || [[Llangollen]] || '''Llangollen''' (walijska wymowa: [{{IPA|ɬaŋˈɡoɬɛn}}]) – miasteczko w [[Walia|walijskim]] hrabstwie [[Denbighshire]], położone nad [[Dee (rzeka w Walii)|rzeką Dee]].
|-
| 4664. || [[Lloyd Knibb]] || Po rozłamie do jakiego z różnych przyczyn doszło w sierpniu 1965 roku, The Skatalites podzielili się na dwie formacje, z których jednej przewodził Alphonso (The Soul Brothers, później The Soul Vendors), drugiej zaś McCook (The Supersonics). Knibb zdecydował się dołączyć do zespołu tworzonego przez McCooka, w którego brzmieniu dominowało już wówczas nieco wolniejsze [[rocksteady]]. Jeszcze przez jakiś czas grywał także dla Coxsone'a, jednak wraz z nadejściem ery [[reggae]] zdecydował się zawiesić karierę i przez sześć lat pracował, grając na "Star Water" i "The Bahama Star", dwóch wielkich statkach wycieczkowych kursujących po wyspach karaibskich. Po powrocie na scenę współpracował z dwójką dawnych przyjaciół ze Studia One: najpierw przez dwanaście lat z [[pianino|pianistą]] jazzowym Cecilem Lloydem, a przez kolejnych siedem lat z [[wibrafon]]istą Lenem Hibbertem w [[Ocho Rios]]. W międzyczasie, w roku 1975, większość dawnych członków założycieli The Skatalites, a wśród nich Knibb, zebrało się na pierwszej od niemal dekady wspólnej sesji, której efekty usłyszeć możemy na "solowym" albumie Brevetta ''[[African Roots (album Lloyda Brevetta)|African Roots]]''. Była to niejako zapowiedź reaktywacji zespołu, do której faktycznie doszło wstępnie na przełomie czerwca i lipca 1983 roku (pamiętny koncert na festiwalu [[Reggae Sunsplash]] w [[Montego Bay]]), a na stałe w roku 1986. Knibb, który w międzyczasie osiedlił się w miasteczku [[Hull (Massachusetts)|Hull]] w amerykańskim stanie [[Massachusetts]], również dołączył do składu reaktywowanej grupy. Z niewielkimi przerwami The Skatalites okazjonalnie nagrywają i koncertują do dziś, mimo iż w roku 1998 zmarli zarówno Alphonso, jak i McCook.
|-
| 4665. || [[Loch Lomond]] || Turyści mogą też wybrać się na rejsy wycieczkowe z miasteczka Balloch, oferowane przez firmę Sweeney's Cruises.
|-
| 4666. || [[Loch Tay]] || '''Loch Tay''' ([[język szkocki gaelicki|gael.]] ''Loch Tatha'') – jezioro w [[Szkocja|Szkocji]] położone na południe od gór [[Grampiany (Szkocja)|Grampian]]. Jest to największe jezioro [[Perth and Kinross]]; o długości 14 [[mila angielska|mil]] i tylko jednej [[mila angielska|mili]] szerokości. Na południowym krańcu jeziora znajduje się miasteczko Killin, na północnym zaś wioska Kenmore. Loch Tay jest znanym ośrodkiem sportów wodnych: kajakarstwa, wioślarstwa, żeglarstwa i wędkarstwa.
|-
| 4667. || [[Locronan]] || [[Charles Daniélou]], mer Locronan w latach 1912-45 i deputowany w latach 1910-14 i 1919-36, prowadził działalność na rzecz objęcia ochroną zabytkowych budynków prywatnych. 11 listopada 1911 wygłosił w [[Zgromadzenie Narodowe (Francja)|Zgromadzeniu Narodowym]] przemówienie w obronie projektu ustawy o ochronie zabytków. Podawał przykład Locronan gdzie "wszystkie domy pochodzą z XVII wieku, wraz z katedrą stanowią cud sztuki architektonicznej". Sprzeciwiał się wyburzaniu historycznych budynków i wytyczaniu nowych, prostych dróg w zabytkowych miasteczkach, czego domagali się ówcześni automobiliści, co wymagało wyburzania starych zabudowań (jak w Locronan między 1872 a 1882). Ustawa pozwalająca na objęcie ochroną budowli historycznych, za zgodą ich właścicieli, została przyjęta 31 grudnia 1913. Na początku lat 20. XX w. [[Charles Daniélou|Daniélou]] i jego zastępca, Guillaume Hemon, postulowali o objęcie ochroną głównego placu w Locronan i wszystkich domów znajdujących się przy nim. Ze względu na wymóg uzyskania zgody właścicieli objęcie ochroną nastąpiło w kilku etapach od 1925 do 1927. Objęcie ochroną pozwoliło na uzyskanie subwencji na remont domów w kolejnych latach. Dzięki [[Charles Daniélou|Daniélou]] nowo zbudowane domy w latach 30. XX w. respektowały zabytkowy charakter miejscowości, która jest jedną z najładniejszych w całej [[Bretania|Bretanii]] i została uznana za jedną z najpiękniejszych miejscowości we Francji.
|-
| 4668. || [[Lodina]] || {{Rzeka infobox/dopływ||L|lewostronny dopływ z okolic miasteczka [[Uloža]]}}
|-
| 4669. || [[Lokacja (historia)]] || {{Cytat
 |treść = Rozumiej, czytelniku miły, chocia pod cesarzem nie jesteśmy, przedsię prawy cesarskimi wiele sądzimy, prawy saskiemi, magdeburskiemi, które prawa są też cesarskie, nam od królów polskich, od Kazimierza Wielkiego, Lodowika Loisza (Ludwika Węgierskiego), Władysława Jagiełła i innych królów polskich Królestwu Polskiemu, z przyzwoleniem rad, senatorów koronnych roku pańskiego 1356 wiecznemi czasy nadane, ku pożytkowi obywatelów koronnych. I postanowili to, aby się według tych praw w mieściech, w miasteczkach i we wsiach wszędzie sprawowali i zachowali jako to jest w statucie Koronnym szeroko opisano. A gdzieby się co w prawie pisanym nie najdowało aby według zwyczaju i podobnych dekretów rozsądków sądzono było.
 |styl = środek
}}
|-
| 4670. || [[Lokajcie]] || '''Lokajcie''' ([[język litewski|lit.]] ''Lekėčiai'') - [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg mariampolski|okręgu mariampolskim]] w [[Rejon szakowski|rejonie Szaki]], położone ok. 30 km na wschód od [[Szaki (Litwa)|Szaków]], siedziba [[starostwo Lokajcie|starostwa Lokajcie]]. Zlokalizowane przy drodze [[Szaki (Litwa)|Szaki]]-[[Kowno]] nad rzeką [[Leka (rzeka)|Leką]], dopływem [[Niemen]]u. Znajduje się tu poczta, kościół parafialny św. Kazimierza i szkoła. W sąsiedztwie miasteczka znajduje się [[Lokajcie (wieś)|wieś o tej samej nazwie]].
|-
| 4671. || [[Lolita]] || Humbert Humbert, bohater i [[narrator]] powieści, urodził się w Paryżu w 1910 roku. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel języka angielskiego i redagował podręcznik akademicki do literatury. Dzieciństwo spędził na [[Lazurowe Wybrzeże|Riwierze Francuskiej]], gdzie zakochał się z wzajemnością w swojej koleżance, Annabel Leigh. Ta młodzieńcza, niespełniona fizycznie miłość, przerwana przedwczesną śmiercią Annabel (spowodowaną [[tyfus plamisty|tyfusem]]), była być może powodem, dla którego Humberta ogarnęła erotyczna obsesja na punkcie pewnego typu małych dziewczynek, w wieku od dziewięciu do czternastu lat, nazywanych przez niego „nimfetkami”. Przed wybuchem [[II wojna światowa|drugiej wojny światowej]] bohater przenosi się z Paryża do Nowego Jorku. W 1947 roku postanawia wprowadzić się do Ramsadale, małego miasteczka w [[Nowa Anglia|Nowej Anglii]], gdzie mógłby w spokoju kontynuować prace nad książką. Na miejscu okazuje się, że dom, w którym miał zamiar zamieszkać, uległ zniszczeniu podczas pożaru, jest więc zmuszony szukać nowego lokum. Trafia do wdowy, Charlotty Haze, która gotowa jest przyjąć lokatora. Podczas oględzin domu, Humbert poszukuje pretekstu, który pozwoliłby mu wykręcić się od wynajmu. Jednak pani Haze prowadzi go do ogrodu, w którym właśnie opala się jej dwunastoletnia córka Dolores (nazywana też Dolly, Lo, Lolą i Lolitą). Humbert dostrzega w niej idealną nimfetkę, wcielenie swojej dawnej miłości, Annabel i błyskawicznie podejmuje decyzję o wprowadzeniu się do Charlotty.
|-
| 4672. || [[Lolol]] || '''Lolol''' ([[Język mapudungun|język Mapudungun]]: "kraj krabów i dziur") – [[Chile|chilijska]] gmina i miasteczko w prowincji Kolczagua, w regionie [[Libertador|O'Higgins]]. Lolol został założony w 1830<ref>[http://www.municipalidadtimaukel.cl/?p=185 MUNICIPIO DE TIMAUKEL FIRMÓ CONVENIO EDUCATIVO Y CULTURAL CON COMUNA DE LOLOL]</ref>.
|-
| 4673. || [[Lomnice (powiat Brno)]] || '''Lomnice''' (niem. ''Lomnitz'') – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], na [[Morawy|Morawach]], w [[Powiat Brno|powiecie Brno]], w [[Kraj południowomorawski|kraju południowomorawskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 374 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4674. || [[Long Beach (Kalifornia)]] || '''Long Beach''' – miasto znajdujące się w południowej części [[Hrabstwo Los Angeles|hrabstwa Los Angeles]], na wybrzeżu [[Ocean Spokojny|Pacyfiku]], około 30&nbsp;km na południe od centrum [[Los Angeles]]. Sąsiaduje m.in. z miasteczkiem Marina Del Rey. W [[2006]] roku Long Beach liczyło 466 718 mieszkańców. Na ulicach miasta kiedyś odbywał się wyścig Formuły 1 o Grand Prix zachodnich Stanów Zjednoczonych. Dziś odbywają się tam co roku inne amerykańskie serie wyścigowe, na przykład American Le Mans Series.
|-
| 4675. || [[Long Island]] || Long Island znana jest z długich, [[mierzeja|mierzejowych]] plaż (szczególnie na południowym wybrzeżu), stanowiących tradycyjne miejsce wypoczynku letniego dla nowojorczyków. Najbardziej znaną jest Jones Beach. Dawne miasteczka i miejscowości rybackie przekształciły się w lokalne kurorty.
|-
| 4676. || [[Long Mynd]] || '''Long Mynd''' – pasmo górskie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] w hrabstwie [[Shropshire]]. Szczyty rozciągają się na powierzchni 22 km². Pasmo mieści się 16 km od miasta [[Shrewsbury]]. Najbliższym miasteczkiem jest [[Church Stretton]]' skąd najłatwiej dostać się na szczyty (z miasta prowadzi wąska droga dla samochodów i liczne szlaki górskie). Nazwa "Long Mynd" pochodzi od "Long Mountain" czyli "Długa Góra". Na samym szczycie jednego z najwyższych wzniesień znajduje się klub szybownictwa.
|-
| 4677. || [[Long Valley Caldera]] || Na terenie Long Valley Caldera leży miasteczko [[Mammoth Lakes]]{{r|usgs}}. W pobliżu znajduje się [[stratowulkan]] [[Mammoth Mountain]]{{r|usgs}}.
|-
| 4678. || [[Longina Kaczmarska]] || Posiada tytuł magistra pielęgniarstwa ze specjalnością chirurgiczną<ref name="wkds">{{Cytuj stronę | url = http://wkds1.zpwim.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=386:iv-zjazd-sprawozdawczo-wyborczy-regionu-mazowieckiego-ozzpip-&catid=4:aktualnoci | tytuł = ''Longina Kaczmarska przewodnicząca Regionu Mazowieckiego OZZPiP'' | opublikowany = wkds1.zpwim.pl | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref>. W czerwcu 2007 roku jako wiceprzewodnicząca Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych była jedną z liderek [[Białe miasteczko|protestu pielęgniarek i położnych]] przed [[Kancelaria Prezesa Rady Ministrów|Kancelarią Prezesa Rady Ministrów]] w [[Aleje Ujazdowskie w Warszawie|Alejach Ujazdowskich]] w [[Warszawa|Warszawie]]. Pielęgniarki domagały się zwiększenia wynagrodzeń oraz nakładów na służbę zdrowia. Wraz z trzema innymi działaczkami związkowymi: [[Dorota Gardias (pielęgniarka)|Dorotą Gardias]] (przewodniczącą OZZPiP), Iwoną Borchulską i Janiną Zaraś przez siedem dni okupowała kancelarię premiera prowadząc jednocześnie z dwoma koleżankami głodówkę<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/rzad-opisuje-co-robily-pielegniarki-w-kancelarii-premiera,26429.html | tytuł = ''Rząd opisuje, co robiły pielęgniarki w Kancelarii Premiera'' | opublikowany = tvn24.pl | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Pielegniarki-przebywajace-w-kancelarii-premiera-rozpoczely-glodowke,wid,8961219,wiadomosc.html?ticaid=115f98  | tytuł = ''Pielęgniarki przebywające w kancelarii premiera rozpoczęły głodówkę'' | opublikowany = wiadomosci.wp.pl | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref>. Podczas [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2007 roku|wyborów parlamentarnych w Polsce w 2007 roku]] była kandydatką [[Lewica i Demokraci|Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Lewica i Demokraci SLD+SDPL+PD+UP]] do [[Senat Rzeczypospolitej Polskiej|Senatu RP]] w [[Okręg wyborczy nr 18 do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (2001–2011)|okręgu wyborczym nr 18]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wybory2007.pkw.gov.pl/SNT/PL/KOMITETY/k7_18.htm | tytuł = ''Koalicyjny Komitet Wyborczy Lewica i Demokraci SLD+SDPL+PD+UP'' | opublikowany = wybory2007.pkw.gov.pl | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url =  http://wybory2007.pkw.gov.pl/SNT/EN/WYN/P/140000/146508_374.htm | tytuł = ''Protokół Komisji Obwodowej'' | opublikowany = wybory2007.pkw.gov.pl/ | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref>. Po rezygnacji Doroty Gardias z funkcji przewodniczącej OZZPiP, od 1 czerwca do 4 listopada 2011 roku była pełniącą obowiązki przewodniczącego OZZPiP. Na stanowisku zastąpiła ją wybrana podczas VI Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Delegatów OZZPiP na nową przewodniczącą – Iwona Borchulska<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.mp.pl/kurier/63512 | tytuł = ''Nowa szefowa OZZPiP'' | opublikowany = mp.pl/kurier | język = pl | data dostępu = 2015-11-20}}</ref>. 
|-
| 4679. || [[Lope de Aguirre]] || Niespodziewający się niczego Aguirre i jego ludzie zostali zaskoczeni podczas postoju w niewielkim wówczas miasteczku [[Barquisimeto]] w Wenezueli i zmuszeni do kapitulacji. Tuż przedtem Aguirre zamordował własną córkę (''„by osoba, którą tak kochałem, nie poszła do łóżka z byle kim”''). Hiszpanie byli bezwzględni wobec wodza piratów. Został on ścięty, a jego poćwiartowane członki wystawiono ku przestrodze na widok publiczny w kilku miastach Wenezueli.
|-
| 4680. || [[Lora czarna]] || ; '''W ogrodach zoologicznych''': Bardzo rzadko spotykana w ogrodach zoologicznych; przeważnie są to samice. Do lęgów dochodzi rzadko, a często przeżywa tylko jedno młode. Po raz pierwszy trafił do miasteczka [[Platen]] ([[Luksemburg]]) w roku 1900, był to podgatunek ''insignis''. Po raz pierwszy rozmnożyła się u szkockiego hodowcy w 1909 roku, a w kolejnym roku także otrzymał przychówek. Po raz trzeci zdarzyło się to w Ameryce w 1941 roku w prywatnej hodowli. W ogrodzie zoologicznym w [[San Diego]] w 1969 roku rozmożył się podgatunek nominatywny. Kolejny lęg był zanotowany w ZOO w [[Lipsko|Lipsku]].
|-
| 4681. || [[Lord John i sukub]] || [[Major]] Grey, brytyjski [[oficer łącznikowy]] przy wojskach [[hanower]]skich, stacjonuje w posiadłości miejscowej arystokratki w małym miasteczku w [[Królestwo Prus|Prusach]]. Codzienny znój urozmaica mu sprawa [[sukub]]a, który jakoby pojawił się w okolicy i nawiedza młodych mężczyzn. Są nawet dwie ofiary śmiertelne. John, nie wierząc w przesądy, próbuje rozwiązać sprawę przy pomocy logicznego myślenia. Początkowo o zaaranżowanie całej afery podejrzewa księżną, która mogła paść ofiarą szantażu z powodu [[cudzołóstwo|cudzołóstwa]]. Ostatecznie okazuje się, że to [[Austriacy]] i [[Francuzi]] przy pomocy [[markietanka|markietanek]] demoralizowali wojska brytyjsko-hanowerskie. Kobiety podawały żołnierzom [[opium]] i rozpuszczały plotki o sukubie. Efektem było zmęczenie i defetyzm wśród Brytyjczyków i [[Niemcy|Niemców]], dające nadzieją na łatwe przełamanie lokalnego [[front (wojsko)|frontu]]. Na szczęście Grey w porę wykrywa intrygę i zawiadamia swoje dowództwo. 
|-
| 4682. || [[Lord Tanamo]] || Koniec lat 50. przyniósł zmierzch popularności jamajskiego mento-calypso. Idąc z duchem nowego trendu, w roku 1958 Lord Tanamo nagrał dla Khouriego singel pt. "The Blues Have Got Me Down" / "Sweet Dreaming" o stylistyce zbliżonej do robiącego furorę na wyspie amerykańskiego [[Rhythm and blues|R&B]]; był to pierwszy jego krążek, który ukazał się również w Wielkiej Brytanii. Mimo to, od roku 1959 wraz ze swoim Calypso Bandem podjął pracę w luksusowym hotelu Arawak w [[Ocho Rios]], gdzie występował przed turystami i różnymi prominentnymi gośćmi (w latach późniejszych można go było także usłyszeć w hotelu Marrakesh w miasteczku [[Oracabessa]]). W roku 1961 zwyciężył w konkursie "The Albany King Size Calypso" na najlepszą piosenkę reklamową zorganizowanym przez spółkę Machado Tobacco Ltd., producenta marki [[papieros]]ów ''The Albany Cigarettes''. W transmitowanym na żywo przez Radio Jamaica finale konkursu, który odbył się w największym wówczas na wyspie plenerowym kinoteatrze [http://www.saengeramusements.com/theatres/jamaica/palace.htm Palace Theatre], Lord Tanamo pozostawił w pokonanym polu m.in. [[Count Owen|Counta Owena]]. Oprócz nagrody głównej w wysokości 75 [[Funt szterling|funtów]], jego zwycięski utwór został przez Machado wydany w postaci promocyjnego singla 7" (na stronie B krążka znalazła się kompozycja Owena).
|-
| 4683. || [[Lorentzweiler]] || '''Lorentzweiler''' − gmina i małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Mersch|kantonie Mersch]], nad rzeką [[Alzette]].
|-
| 4684. || [[Lorenzo Lotto]] || Często zmieniał miejsce zamieszkania. Działał głównie na prowincji: w [[Bergamo]] (1513-1525) i [[Treviso]] (1503-1506, 1532, 1542) oraz w miasteczkach regionu [[Marche]]: ([[Ankona]], [[Cingoli]], [[Jesi]], [[Loreto (Włochy)|Loreto]], [[Macerata]], [[Recanati]]). W Wenecji przebywał w latach 1525-1530, 1540-1541 i 1545-1549. Przyjaźnił się z weneckim rzeźbiarzem i architektem [[Jacopo Sansovino|Jacopo Sansovinem]], który organizował sprzedaż jego obrazów i wspomagał go finansowo. W 1552 na stałe zamieszkał w Loreto. Dwa lata później został bratem [[oblat]]em w loretańskim klasztorze Santa Casa.
|-
| 4685. || [[Lorne]] || '''Lorne''' – nadmorskie miasteczko nad zatoką Louttit Bay w stanie [[Wiktoria (stan Australii)|Wiktoria]] w [[Australia|Australii]], zamieszkane przez mniej niż 1 tys. osób (2006), ale w okresie noworocznym liczba turystów przebywających w miejscowości wynosi ok. 13 tys. Lorne leży nad rzeką Erkine River oraz na popularnej drodze [[Great Ocean Road]].
|-
| 4686. || [[Los Alamos National Laboratory]] || '''Los Alamos National Laboratory''' - laboratorium naukowe położone w pobliżu miasteczka [[Los Alamos (Nowy Meksyk)|Los Alamos]] w [[Stany Zjednoczone|amerykańskim]] [[stan (podział administracyjny)|stanie]] [[Nowy Meksyk]]. Organizacyjnie podlega [[Departament Energii Stanów Zjednoczonych|Departamentowi Energii Stanów Zjednoczonych]]. W pracach badawczych współpracuje z [[University of California|Uniwersytetem Kalifornijskim]]. Zatrudnia ponad 9000 pracowników, a jego roczny budżet to około 2,2 mld dolarów<ref>[http://www.lanl.gov/organization/ Los Alamos Laboratory Organization]</ref>. Ośrodek prowadzi badania nad wieloma dziedzinami nauki, między innymi nad wykorzystaniem [[energetyka słoneczna|energii słonecznej]] i jądrowej do celów pokojowych. Jego rola w badaniach nad bronią nuklearną skupia się głównie na przeprowadzaniu komputerowych symulacji wybuchów jądrowych. Znajduje się tu [[superkomputer]] [[Roadrunner]], który w 2008 roku jako pierwszy superkomputer w historii osiągnął wydajność ponad 1 PFLOPS<ref>{{Cytuj stronę | url=http://www.ibm.com/news/us/en/2008/06/09/d074803y96972a84.html | opublikowany=IBM | tytuł=Los Alamos computer breaks petaflop barrier | data dostępu=2011-03-10 | data=2008-06-09 }}</ref><ref>[http://www.top500.org/site/systems/2996 Systemy zainstalowane w LANL według listy top500.org]</ref>.
|-
| 4687. || [[Los Angeles]] || W 1771 roku misjonarz franciszkański [[Junípero Serra]] zaprojektował budynek [[Mission San Gabriel Arcángel|Mission San Gabriel Arcangel]], czyli pierwszą siedzibę misjonarską na tych terenach<ref name=LeffingwellWorden2005>[https://books.google.com/books?id=zFn57UJ1mJIC&pg=PA43 California missions and presidios].</ref>. 4 września 1781 roku grupa czterdziestu czterech osadników, znanych jako „Los Pobladores”, założyła [[pueblo]] „La Reyna de los Angeles”, nazwane tak na cześć [[Dziewictwo Marii z Nazaretu|Nuestra Señora la Reina de los Ángeles]] z [[Los Angeles (rzeka)|Río de Porciúncula]] (Matki Bożej Królowej Aniołów z Porcjunkuli)<ref name=Sullivan2009>[https://books.google.com/books?id=bwRrshiH0oUC&pg=PA7 It Happened in Southern California: Remarkable Events That Shaped History].</ref>. Ponad połowa z przybyszów była [[metys]]ami lub [[mulat]]ami o afrykańskim, indiańskim lub europejskim pochodzeniem<ref>[https://books.google.com/?id=2eH35EuLuUsC Seeking El Dorado: African Americans in California].</ref>. Ich osada pozostawała małym miasteczkiem przez dekady; do 1820 roku populacja wzrosła do około 650 mieszkańców<ref name=aaal>[https://books.google.com/books?id=KyFPAAAAYAAJ Historical and biographical record of southern California: containing a history of southern California from its earliest settlement to the opening year of the twentieth century].</ref>. Obecnie pueblo leży na obszarze dystryktu historycznego [[Los Angeles Plaza Historic District|Los Angeles Pueblo Plaza]] oraz przy [[Olvera Street]], czyli w najstarszej części miasta<ref name=Estrada2006>[https://books.google.com/books?id=NzlO8C5-Q88C Los Angeles’s Olvera Street].</ref>.
|-
| 4688. || [[Los Gigantes]] || '''Los Gigantes''' nadmorskie miasteczko, którego nazwa wzięła się od  Acantilados de los Gigantes (klify olbrzymów), ogromnych klifów, które osiągają wysokość od 300 do 600 metrów. Los Gigantes znajduje się na zachodzie [[Teneryfa|Teneryfy (Wyspy Kanaryjskie, Hiszpania)]], w gminie [[Santiago del Teide]], ok. 11 km od miasta Santiago del Teide.
|-
| 4689. || [[Lotnisko Żagań-Tomaszowo]] || Jest ono częścią kompleksu lotniskowego zaprojektowanego na samowystarczalne miasteczko.
|-
| 4690. || [[Louis-Charles de Flers]] || Potężna forteca Bellegarde, położona ponad miasteczkiem [[Perthus]], chroniła szlaku wiodącego przez [[Pireneje]]. Szlak znajdował się na wysokości 300 metrów i stanowił główne połączenie pomiędzy [[Barcelona|Barceloną]] i Perpignan. De Flers usiłował przyjść  garnizonowi twierdzy z odsieczą. Próbował m.in. dostarczyć obrońcom zapasy pod eskortą 3350 żołnierzy, którzy 29 maja  próbowali dotrzeć do twierdzy, przedzierając się przez linie wroga, oblegającego twierdzę<ref>Smith (1998), 47</ref>. Działania de Flersa zakończyły się niepowodzeniem. W czasie gdy Hiszpanie byli zajęci oblężeniem Bellegarde, de Flers przepędził inne oddziały wroga z portu w [[Collioure]]<ref name="Michaud, Flers, Charles de"/>. Oblężenie Bellegarde dobiegło końca 24 czerwca, gdy francuski garnizon skapitulował<ref>Smith (1998), 48</ref>.
|-
| 4691. || [[Louis-Marie de Lescure]] || Chłopskie oddziały Lescure'a w walce z armią republikańską generała [[François-Joseph Westermann|Westermanna]] poniosły szereg porażek. Udało im się jednak pokonać przeciwnika w [[Bitwa pod Tiffauges|bitwie w okolicach Tiffauges]] i [[Cholet]], stoczonej w dniu 19 września 1793. Walki skoncentrowały się w okolicach miasteczka [[Bitwa pod Châtillon|Châtillon]], które kilkakrotnie przechodziło z rąk do rąk. Lescure został ciężko [[ranny w walce]] w pobliżu [[Bitwa pod La Tremblaye|La Tremblaye]], pomiędzy [[Ernée]]&nbsp;i&nbsp;[[Fougères]]. Zginął w walce pod [[La Pellerine (Mayenne)|La Pellerine]] w dniu 4 listopada 1793.
|-
| 4692. || [[Loučeň]] || '''Loučeň''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Nymburk|powiecie Nymburk]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 253 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4693. || [[Louňovice pod Blaníkem]] || '''Louňovice pod Blaníkem''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Benešov|powiecie Benešov]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 653 mieszkańców.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/documents/10180/45964084/1300721703.pdf/c2733bca-a698-42cb-a6ec-19b8e95f5bc6?version=1.0 | tytuł = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.| autor = Český statistický úřad | data = 28.04.2017 | praca = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 | data dostępu = 2017-06/03}}</ref>
|-
| 4694. || [[Lovran]] || '''Lovran''' – miasteczko na półwyspie [[Istria]] w [[Chorwacja|Chorwacji]], na zachodnim brzegu Zatoki [[Kvarner]]. W roku 2001 zamieszkane przez 3241 osób.
|-
| 4695. || [[Lubaczów]] || Podhalańska [[21 Dywizja Piechoty Górskiej]] ze swoim dowódcą gen. bryg. [[Józef Kustroń|Józefem Kustroniem]] znalazła się na Ziemi Lubaczowskiej 14 września 1939 i miała za sobą 13 dni morderczych bojów i przemarszów siedemnastu tysięcy stanu wyjściowego. W Lubaczowskiem walczyło ok. 3500 – 4000 żołnierzy WP, mających na wyposażeniu 47 ciężkich karabinów maszynowych, 19 działek przeciwpancernych, 13 dział, 3 czołgi „Vickers”. 21 DPG w Lubaczowskiem przeorganizowała się i stoczyła tu ciężkie walki z Niemcami.16 września 1939 dywizja, usiłując przebić się, stoczyła zaciekłą walkę [[Oleszyce|pod Oleszycami]] z przeważającą niemiecką 45. Dywizją Piechoty. Około godz. 14 w lesie między [[Koziejówka (województwo podkarpackie)|Koziejówką]] a [[Ułazów|Ułazowem]] generał Kustroń został zabity, uczestnicząc w ataku podczas próby przebicia. Po pokonaniu wojsk polskich do Lubaczowa wkroczyły wojska niemieckie, ale 26 września ustąpiły miejsca wojskom sowieckim na mocy [[Pakt Ribbentrop-Mołotow|paktu Ribbentrop-Mołotow]]. Ponowna okupacja niemiecka rozpoczęła się z wybuchem wojny niemiecko-sowieckiej 22 czerwca 1941 i skutkowała w latach 1942–1943 eksterminacją dużej części ludności [[Żydzi|żydowskiej]] (której przed wojną było prawie 2000 na ponad 6 tys. mieszkańców miasteczka). Koniec okupacji niemieckiej nastąpił w Lubaczowie 22 lipca 1944, kiedy to miasto zostało zdobyte przez wojska sowieckie<ref>[http://www.victory.mil.ru/war/sib/1944.07.html ВОВ-60 – Сводки<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>.
|-
| 4696. || [[Lubań (obwód miński)]] || Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1566 jako o [[miasteczko|miasteczku]] w [[księstwo słuckie|księstwie słuckim]] w składzie [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]].
|-
| 4697. || [[Lubań (województwo dolnośląskie)]] || * Materiał TVP Wrocław pt. "Miasteczko jak ze snu"<ref>{{Cytuj odcinek|tytuł=Lubań - miasteczko jak ze snu, "Fakty" 14.10.2012|url=https://www.youtube.com/watch?v=A_qhWzjmrl4|autorzy=Fakty TVP3 Wrocław|data dostępu=2017-09-12|emisja=2012-10-15}}</ref>
|-
| 4698. || [[Lubcz (osiedle typu miejskiego)]] || 3 maja 1499 [[Aleksander Jagiellończyk]] nadał dwór Lubcz [[Podskarbi ziemski litewski|podskarbiemu]] [[Teodor Chreptowicz|Teodorowi Chreptowiczowi]]. Miasteczko powstało niedługo przed 1528, na co wskazuje dokument króla [[Zygmunt I Stary|Zygmunta Starego]] wspominający o udzielonym wcześniej przez niego zezwoleniu na prowadzenie [[targ]]u. W 1528 Lubcz kupił wojewoda [[Olbracht Gasztołd]], a w 1574 [[Jan Kiszka]]. Odbywały się tu [[arianizm|ariańskie]] synody [[bracia polscy|braci polskich]]<ref>[http://www.omen.aplus.pl/strony/bracia_polscy/images/stories/pdf/Synody%20Arjan%20Polskich%201.pdf ''Synody Arjan Polskich'', Stanisław Szczotka s. 36]</ref>. 15 kwietnia 1590 na prośbę Jana Kiszki, król [[Zygmunt III Waza]] nadał osadzie [[Prawo magdeburskie|prawa miejskie magdeburskie]]. W 1606 za pośrednictwem Anny z Kiszków Radziwiłłowej miasto stało się własnością rodu Radziwiłłów, którzy byli jego właścicielami do XIX w. Ponowny przywilej nadania praw miejskich wydał król [[Władysław IV Waza|Władysław IV]] 22 marca 1644. W tym samym roku wymieniono istnienie w mieście 144 posesji. W 1 połowie XVII wieku istniała w miasteczku drukarnia radziwiłłowska oraz [[Kalwinizm|kalwiński]] zbór. W 1647 roku istniał most przez Niemen. Miasteczko zostało zniszczone w 1655 przez Kozaków. 
|-
| 4699. || [[Lubichowo]] || Lubichowo leży przy drodze z [[Warlubie (wieś w województwie kujawsko-pomorskim)|Warlubia]] do [[Zblewo|Zblewa]] i [[Kościerzyna|Kościerzyny]]. Jest rozległą wsią gminną o charakterze miasteczka. Podobnie jak w Zblewie, centrum zabudowane jest stylowymi kamieniczkami z l połowy [[XX wiek|XX]] wieku, a panujący porządek i dobrze skomponowana mała architektura dodają uroku tej miejscowości. Prawie w centrum Lubichowa, z południowej strony wsi znajduje się [[Jezioro Lubichowskie]]. Można skorzystać z niestrzeżonego kąpieliska przy ul. Dworcowej.
|-
| 4700. || [[Lubicz (województwo kujawsko-pomorskie)]] || * domy drewniane i murowane z końca XIX i pocz. XX w.; w Lubiczu Górnym częściowo zabudowa o charakterze małomiasteczkowym
|-
| 4701. || [[Lubieszów (Ukraina)]] || W połowie XVII wieku była tu wieś spalona przez Tatarów w 1653 roku. Większego znaczenia miejscowość nabrała w II poł. XVII wieku, gdy marszałek wielki litewski [[Jan Karol Dolski]] herbu [[Kościesza]] zbudował tu miasteczko ''Nowy Dolsk'' (nazwa się nie przyjęła) wraz z pałacem i ogrodem. Dolski założył tu w 1684 roku klasztor zakonu pijarów, którzy w otworzyli tu w 1693 roku [[kolegium]] słynące z wysokiego poziomu nauczania. W 1706 roku miasteczko zniszczyły poważnie wojska szwedzkie. Odbudował je [[Michał Serwacy Wiśniowiecki]], który zbudował w nim nowy pałac. W 1768 roku kasztelan bracławski [[Jan Antoni Czarnecki]] zbudował w Lubieszowie klasztor kapucynów. W kolegium pijarów uczył się w latach 1753-1756 [[Tadeusz Kościuszko]], jego brat Józef Kościuszko, historyk [[Kazimierz Narbutt]], botanik [[Stanisław Bonifacy Jundźiłł]]. Szkołę zamknęli w 1834 roku Rosjanie po upadku Powstania listopadowego. Dwa lata wcześniej zamknięto oba klasztory.
|-
| 4702. || [[Lubniewice]] || Miasto jest lokalnym ośrodkiem usługowo-handlowym i przemysłowym. Brak tutaj uciążliwego przemysłu, co dodatnio wpływa na walory turystyczne miasteczka. Do największych przedsiębiorstw należy Zakład Przetwórstwa Drzewnego „Lubdrew”, nadleśnictwo Lubniewice. Ze względu na znakomite walory rekreacyjne i turystyczne powstały tutaj liczne ośrodki wypoczynkowe i ośrodki czynnej rekreacji. W mieście rozwija się handel i usługi. Istnieją tutaj: stacja benzynowa, ośrodek zdrowia, liczne sklepy, restauracje, hotele, kawiarnie, biura ubezpieczeniowe.
|-
| 4703. || [[Lubomierz]] || '''Lubomierz''' ([[język niemiecki|niem.]] ''Liebenthal'') – [[miasto]] w [[Polska|Polsce]] położone w [[województwo dolnośląskie|województwie dolnośląskim]], w [[powiat lwówecki|powiecie lwóweckim]], siedziba [[Lubomierz (gmina)|gminy miejsko-wiejskiej Lubomierz]]. Jest to jedno z najmniejszych i najstarszych miast w województwie dolnośląskim, z zachowanym średniowiecznym układem urbanistycznym. Prawa miejskie posiada od 1291. W 2015 roku w mieście zamieszkiwało 1949 osób<ref name="GUS 2015">{{Cytuj stronę | url = http://stat.gov.pl/obszary-tematyczne/ludnosc/ludnosc/powierzchnia-i-ludnosc-w-przekroju-terytorialnym-w-2015-r-,7,12.html | tytuł = Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2015 r. | data = 2015 | praca = Główny Urząd Statystyczny }}</ref>. Lubomierz znany jest przede wszystkim z miasteczkowych scen filmu ''[[Sami swoi]]'' oraz organizowanego w mieście Festiwalu Filmów Komediowych.
|-
| 4704. || [[Lubowo (Litwa)]] || '''Lubowo''' ([[język litewski|lit.]] Liubavas; alt. Lubów) – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], w [[okręg mariampolski|okręgu mariampolskim]], w [[Rejon kalwaryjski|rejonie kalwaryjskim]], siedziba [[starostwo Lubowo|starostwa Lubowo]].
|-
| 4705. || [[Lubów]] || * [[Lubów (Litwa)|Lubów]] – miasteczko na [[Litwa|Litwie]]
|-
| 4706. || [[Lucek i Luśka - strażnicy Teksasu]] || Wszyscy strażnicy Teksasu zostali porwani, dlatego Lucek i Luśka postanawiają rozwiązać zagadkę tajemniczych porwań. Trop prowadzi do pobliskiego miasteczka gdzie lokalne władze są terroryzowane przez Jima Parasite. 
|-
| 4707. || [[Luciano Laurana]] || '''Luciano Laurana''' ([[język chorwacki|chorw.]] ''Lucijan Vranjanin'', ur. ok. roku 1420, zm. 1479) – [[Chorwacja|chorwacki]]<ref>http://www.matica.hr/Vijenac/vijenac256.nsf/AllWebDocs/prostora Matica Hrvatska.</ref><ref>[http://www.southeasteurope.org/subpage.php?sub_site=11&required=c_info/c_info&doc=arts&site=4&subj=7 Southeast Europe Online].</ref> architekt i budowniczy, pochodzący z miasteczka [[Vrana]] w pobliżu dzisiejszego [[Zadar]]u w [[Dalmacja|Dalmacji]]. Po naukach pobieranych u swego własnego ojca pracował, głównie we [[Włochy|Włoszech]], w drugiej połowie XV wieku. W znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju [[Architektura renesansu we Włoszech|architektury renesansowej we Włoszech]]. Swoje projekty opatrywał notatkami sporządzanymi w [[Głagolica|chorwackiej odmianie głagolicy]], co odnotował Bernardo Baldi. Jego najsłynniejszym dziełem był [[Palazzo Ducale (Urbino)|Palazzo Ducale]] w [[Urbino]]. Był spokrewniony z rzeźbiarzem Francesco Lauraną (Franjo Vranjaninem).
|-
| 4708. || [[Luciano Tessari]] || Tessari pochodził z małego miasteczka [[San Martino Buon Albergo]], leżącego w [[Prowincja Werona|prowincji Werona]]. Piłkarską karierę rozpoczął w zespole [[Hellas Verona]] i w [[1948]] roku zadebiutował w jego barwach w [[Serie B]]. W sezonie [[1949]]/[[1950]] był podstawowym bramkarzem zespołu, a latem przeniósł się do [[Serie A|pierwszoligowej]] [[AS Roma|Romy]]. W Serie A zadebiutował [[10 września]] 1950 roku w przegranym 1:2 wyjazdowym meczu z [[Bologna FC|Bologną]]. W Romie miał pewne miejsce w składzie, jednak [[rzym]]ski klub zajął na koniec sezonu dopiero przedostatnią 19. pozycję i spadł do drugiej ligi. Na sezon [[1951]]/[[1952]] Tessari trafił do [[ACF Fiorentina|Fiorentiny]], gdzie jednak rozegrał tylko 2 spotkania i po roku powrócił na [[Stadio Olimpico (Rzym)|Stadio Olimpico]]. Przegrał jednak rywalizację z [[Luigi Albani|Luigim Albanim]] i na sezon [[1953]]/[[1954]] trafił do [[US Città di Palermo|US Palermo]]. Następnie przez rok nie grał w piłkę, a do uprawiania sportu wrócił w [[1955]] roku i znów występował w Romie będąc rezerwowym. Karierę sportową zakończył w [[1958]] roku w wieku 30 lat.
|-
| 4709. || [[Lucjan Bonaparte]] || W 1789 wybuchła [[rewolucja francuska]]; wkrótce przywódca powstań korsykańskich [[Pasquale Paoli]] został odwołany z wygnania w [[Anglia|Anglii]] i wysłany jako zarządca wyspy w imieniu [[Konstytuanta|Konstytuanty]] na Korsykę, gdzie wylądował 14 lipca 1790. Rodzice Lucjana należeli w młodości do gorących zwolenników Paolego, który udzielił teraz 16-letniemu młodzieńcowi poparcia i mianował go jesienią tegoż roku swym osobistym sekretarzem. Paoli nadal dążył do oderwania wyspy od Francji, bracia Bonaparte początkowo popierali jego plany. Napoleon przyjął nawet stanowisko komendanta korsykańskiej [[Gwardia Narodowa (Francja)|Gwardii Narodowej]], rezygnując ze służby w swym pułku artyleryjskim w [[Valence (Drôme)|Valence]]. Wkrótce jednak uznał, że sny o całkowitej niezależności wyspy są mrzonkami i powrócił do Francji. W październiku 1792 pojechał ponownie na Korsykę, gdzie partia Paolego postanowiła ostatecznie zerwać z rewolucyjną Francją i oprzeć się na Anglii. W międzyczasie [[Konwent Narodowy]] wydał rozkaz aresztowania Paolego i jego zastępcy [[Charles André Pozzo di Borgo|Pozzo di Borgo]] jako [[Separatyzm|separatystów]] i zdrajców ojczyzny. Okazało się, że Lucjan, wówczas już [[Jakobini|jakobin]] z pseudonimem ''Brutus'', który znalazł się w [[Tulon]]ie, złożył tamtejszemu [[Komitet Ocalenia Publicznego|Komitetowi Ocalenia Publicznego]] donos na obu przywódców korsykańskich, oskarżając ich o separatyzm i [[monarchia despotyczna|despotyzm]]. Cała rodzina Bonapartych musiała w popłochu uciekać do Francji, bojąc się [[wendeta|vendetty]] paolistów. Napoleon wrócił po wielkich tarapatach do Paryża, matka Letycja z najmłodszymi dziećmi udała się do [[Marsylia|Marsylii]], a Lucjan schronił się w miasteczku [[Saint-Maximin-la-Sainte-Baume|Saint-Maximin]], gdzie zamieszkał w gościnnym domu oberżysty nazwiskiem Boyer, przyłączył się do lokalnego klubu jakobińskiego i wygłaszał płomienne mowy na cześć [[Maximilien de Robespierre|Robespierre'a]].
|-
| 4710. || [[Lucjan Szymański]] || {{Cytat |treść = ''W czerwcu 1919 roku plutonowy Szymański Lucjan obsadzając placówkę w mieście [[Kobylnik (Białoruś)|Kobylnik]] wysuniętą o 25 km od miejsca postoju szwadronu mając pod swoją komendą 10 ludzi dostał 15 czerwca rozkaz zrobienia głębszego wywiadu na tyłach nieprzyjaciela i ewentualnego zbadania m. [[Miadzioł (miasto)|Miadzioł]]. Maszerując w wyżej wskazanym kierunku plut. Szymański spotkał w odległości 3 km od miejsca postoju placówki patrol nieprzyjacielski składający się z 1 plutonu piechoty. Brawurowym atakiem na nieprzyjaciela zmusił go plut. Szymański do cofnięcia się w nieładzie otwierając sobie drogę do dalszego patrolowania. Dotarłszy do folwarku Miadzioł położonego 2 km od miejscowości o tej samej nazwie spostrzegł, że jest ono obsadzone przez piechotę nieprzyjacielską. Spieszywszy patrol plut. Szymański zaatakował z 8 ludźmi miasteczko, do którego też wdarł się i utrzymywał przez dwie godziny odpierając kilkakrotne usiłowania nieprzyjaciela do zajęcia straconej placówki. Po nadejściu znaczniejszych sił nieprzyjacielskich i nie posiadając amunicji, wycofał się przywożąc cenne wiadomości. Straty własne jeden szeregowy.''
 |styl = środek
}}
|-
| 4711. || [[Lucy Lee Flippin]] || Oprócz wyżej wspomnianego serialu, zagrała m.in. w ''[[Potyczki Amy|Potyczkach Amy]]'', ''[[Czarodziejki|Czarodziejkach]]'', ''[[Ostry dyżur (serial telewizyjny)|Ostrym dyżurze]]'', ''[[Beverly Hills, 90210]]'', ''[[Eerie, Indiana|Eerie, Indiana, czyli dziwne miasteczko]]'', ''[[Pełna chata|Pełnej chacie]]'', ''[[Santa Barbara (serial telewizyjny)|Santa Barbarze]]'', ''[[Na wariackich papierach]]'' i ''[[Akademia Policyjna 2: Pierwsze zadanie|Akademii Policyjnej II]]''.
|-
| 4712. || [[Lucyn]] || * [[Wanda Dynowska]] – polska pisarka i tłumaczka (m. in. [[Helena Bławatska|Heleny Bławatskiej]]), teozofka, działaczka społeczno-kulturalna w [[Indie|Indiach]] (1888–1971) spędziła dzieciństwo i lata młodzieńcze w rodowym majątku ziemskim Istalsno, koło miasteczka Lucyn.
|-
| 4713. || [[Ludvík Kundera]] || Mieszkał w miasteczku [[Kunsztat]] na Morawach.
|-
| 4714. || [[Ludwig Klemm]] || W latach 1941–1944 rezydował w [[Izbica (województwo lubelskie)|Izbicy]], gdzie wraz ze swoim przełożonym, [[Kurt Engels|Kurtem Engelsem]], zasłynął z okrucieństwa i bezwzględności. Jest posądzany o zbrodnie na ludności cywilnej – doraźne rozstrzeliwanie zarówno Polaków, jak i Żydów. Często odbywało się to na ulicach miasteczka lub też na miejscowym [[Kirkut|kirkucie]].  
|-
| 4715. || [[Ludwik Adam Dmuszewski]] || # ''Rabunek w miasteczku. Komedia w 1 akcie'', odnotował ją Estreicher I (1872) 402, prawdopodobnie identyczna z poz. 116?
|-
| 4716. || [[Ludwik Baldwin-Ramułt]] || Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, jego rodzicami byli Bronisław i Zofia z Rupniewskich. Po ukończeniu tarnowskiego gimnazjum rozpoczął naukę w Akademii Wojskowej, gdzie uczył się technik artylerii. Po ukończeniu nauki służył w [[40 Pułk Piechoty Austro-Węgier|40 Pułku Piechoty]] armii austriackiej, a następnie wystąpił z niego i rozpoczął studia na Wydziale Architektury [[Politechnika Lwowska|Szkoły Politechnicznej we Lwowie]]. W 1881 wstąpił do lwowskiego [[Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie|Towarzystwa Politechnicznego]], a rok później ukończył naukę z wyróżnieniem. Uczestniczył w konkursie na projekty budynków szkolnych i zajął pierwsze miejsce, a następnie został asystentem profesora w Szkole Inżynierskiej we Lwowie. Równolegle pracował w Wydziale Budownictwa przy lwowskiej radzie miasta. W 1890 otrzymał uprawnienia do pracy architekta, a następnie założył biuro projektowo-architektoniczne z [[Julian Cybulski|Julianem Cybulskim]]. Wspólnie zaprojektowali i wybudowali budynki, które powstały przy głównych ulicach Lwowa. Ich biuro nadzorowało budowę Greckokatolickiego Seminarium Duchownego (projekt [[Sylwestr Hawryszkewycz]]), [[Pałac Potockich we Lwowie|Pałacu Potockich]] (projekt [[Louis Dauvergne (syn)|Louis Dauvergne]] zmodyfikowany przez [[Julian Cybulski|Juliana Cybulskiego]]). Był członkiem rady miasta, a także był prezesem Związku Architektów we Lwowie oraz przewodniczącym koła literacko-artystycznego. Ludwik Baldwin-Ramułt został wybrany na członka Rady Państwa w [[Wiedeń|Wiedniu]], odpowiadał za budowę dróg wodnych, równocześnie pełnił funkcję delegata [[Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie|Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie]]. Po powrocie do [[Galicja Wschodnia|Galicji]] został wybrany na marszałka [[Powiat leski (II Rzeczpospolita)|Powiatu liskiego]] i pełnił tę funkcję przez czternaście lat, w 1902 otrzymał honorowe obywatelstwo [[Ustrzyki Dolne|Ustrzyk Dolnych]]. Zakupił majątek w [[Dwernik]]u, był autorem projektów obiektów budowanych okolicznych wsiach i miasteczkach. Podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] przebywał w [[Graz]]u, gdzie zorganizował i prowadził ośrodek dla polskich uchodźców. Po wybuchu [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]] będąc w stopniu porucznika był dowódcą sztabu, pełnił funkcję zastępcy komendanta miasta Lwowa (również podczas [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|obrony Lwowa]]). Za swoje zaangażowanie został odznaczony [[Odznaka Honorowa „Orlęta”|„Orlętami”]] i [[Krzyż Obrony Lwowa|Krzyżem Obrony Lwowa z Mieczami]]. Od 1922 był pracownikiem gabinetu prezesa [[Najwyższa Izba Kontroli|Najwyższej Izby Kontroli]], a następnie prezesem międzyresortowej komisji do spraw badań nad gospodarowaniem zasobami lasów państwowych. Po przejściu na emeryturę powrócił do Lwowa, gdzie zmarł w 1929. Spoczywa na [[Cmentarz Łyczakowski we Lwowie|Cmentarzu Łyczakowskim]].
|-
| 4717. || [[Ludwik Dybizbański]] || W 1919 został kierownikiem teatru objazdowego zorganizowanego przez [[Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej]] dla północnych obszarów [[Prowincja Poznańska|Poznańskiego]] i byłych [[Prusy Zachodnie|Prus Zachodnich]]. Objazdowy Teatr Polski od grudnia 1919 do marca 1920 w pięciu cyklach wystąpień dał ogółem 34 przedstawienia. Prezentował przede wszystkim repertuar polski, sięgając do wielkich klasyków literatury ([[Adam Mickiewicz]], [[Juliusz Słowacki]], [[Stanisław Wyspiański]]). Teatr miał, wedle założeń charakter objazdowy, a jego trasa obejmowała miasta i miasteczka Pomorza. Repertuar był ambitny, a zespół pracował w trudnych warunkach, w atmosferze szykan: bywał często niepokojony przez bojówki niemieckie. Teatr ten zwany Plebiscytowym 22 stycznia 1920 uświetnił uroczystość przyłączenia [[Bydgoszcz]]y do [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]].
|-
| 4718. || [[Ludwik Fryde]] || Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] znalazł schronienie w [[Wilno|Wilnie]]. W okresie państwa litewskiego brał udział w zebraniach [[Towarzystwo Filozoficzne|Towarzystwa Filozoficznego]], wygłosił kilka odczytów (m.in. ''Stanowisko [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]] w rozwoju poezji polskiej'') oraz zamieścił dwa artykuły w „[[Kurier Wileński (1939–1940)|Kurierze Wileńskim]]”. Po włączeniu [[Litwa|Litwy]] do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] współpracował z „Prawdą Wileńską” (styczeń-marzec 1941). Podczas okupacji niemieckiej przebywał u [[Adam Borzobohaty|Adama Borzobohatego]] w Wesołym Dworze 5 km od miasteczka Zdzięcioł<ref>[[Aleksander Maliszewski]], "[[Na przekór nocy]]", [[Biblioteka Syrenki]], [[Państwowy Instytut Wydawniczy]], Warszawa 1967, strona 142</ref> na [[Białoruś|Białorusi]] w którym pracował w magistracie. Po odkryciu jego żydowskiego pochodzenia zimą 1942 został aresztowany i osadzony w więzieniu w Nowogródku. W więzieniu przyjął wyznanie rzymsko-katolickie. Zginął rozstrzelany wiosną 1942 roku. Jego równolatkowie ([[Kazimierz Wyka]], [[Jan Kott]], Grudziński, Otwinowski, Kuliczkowska, Lichański) pośmiertnie przyznali mu po latach rangę najwybitniejszego krytyka pokolenia.
|-
| 4719. || [[Ludwik Michał Pac]] || Pac był wybitnym kolekcjonerem sztuki. Bardzo interesujące są dzieje jego galerii obrazów z pałacu warszawskiego. Były to głównie dzieła artystów północnych, m.in. ''Walka psa z czaplą'' A. Hondiusa (Muzeum Narodowe w Warszawie), ''Jakub sprzedający zboże ''J. de Wet (Muzeyum Narodowe w Warszawie), ''Portret damy'' S. del Piombo (Muzeu d’Arte de Catalunya), ''Pożar miasteczka'' E. van der Poel (Muzeum Narodowe w Warszawie, dep. w Muzeum Narodowym w Gdańsku) oraz wiele innych obrazów przypisywanych m.in. D. Teniersowi Mł., C. Berchemowi, W. van de Velde, I. van Ostade, P. Breughelowi St. (zap. naśladownictwa P. Brueghla Mł. zw. ''Piekielnym'') i G. Ter Borchowi. W czasie walk 1831 roku w obawie przed konfiskatą w przypadku klęski powierzył je Pac na przechowanie profesorowi malarstwa na Uniwersytecie Antoniemu Blankowi. Potem udało się je w tajemnicy wysłać przez Drezno do Francji (1833-1835). Po śmierci właściciela (w Turcji) trafiły, jako depozyt, w ręce gen. [[Karol Otto Kniaziewicz|Karola Kniaziewicza]], prawnego opiekuna jego córki Ludwiki i przyjaciela. Gdy z kolei zmarł on sam, Pacówna, zamężna już wówczas za księciem Ksawerym Sapiehą, zabrała obrazy do ich dóbr w Wysokiem na Litwie. Następnie w latach 60. ponownie przewieziono je do Francji, do rezydencji Sapiehów w Biarritz na południu kraju. W 1904 r. wnuk Paca, [[Leon Kazimierz Sapieha|Leon Sapieha]] wystawił je na licytację w l’Hôtel Drouot, skąd ponad trzydzieści wykupił syn jego przyrodniej siostry Jakub Potocki z Helenowa. Ten w 1936 roku podarował je Muzeum Narodowemu w Warszawie, ale zanim doszło do realizacji zapisu, bezpośrednio przed wojną wywiózł je do swojego mieszkania paryskiego. Muzeum odebrało obrazy dopiero w 1946 roku i była to jedna z nielicznych kolekcji arystokratów, jaki w tych latach legalnie zasiliły polskie zbiory publiczne.
|-
| 4720. || [[Ludwik Pieguszewski]] || Obok działalności zawodowej, Ludwik Pieguszewski aktywnie włączył się w życie społeczne miejscowości. Był radnym Tymbarku, członkiem [[Związek Strzelecki "Strzelec"|Związku Strzeleckiego]], wraz z żoną działał w [[Towarzystwo Szkoły Ludowej|Towarzystwie Szkoły Ludowej]]. Założył i prowadził amatorski zespół teatralny przy Ochotniczej Straży Pożarnej, który był pierwszą instytucją kulturalną w miasteczku oraz, w 1936 roku, Koło Miłośników Tymbarku. Przy prowadzeniu teatru korzystał z pomocy i porad krakowskich aktorów, z którymi przyjaźnił się w czasach studenckich. Samodzielnie zaprojektował nowy dom rodzinny, w którym znalazł się również lokal na aptekę. Wykorzystując swe zdolności plastyczne (w młodości rysował i malował akwarele), zaprojektował witraże i ozdoby kowalskie do willi.
|-
| 4721. || [[Ludwik Zwierzdowski]] || W 1858 roku otrzymał przydział do Wilna, w rok później został [[sztabskapitan]]em, a w 1860 roku kapitanem<ref name="K01"/>. Związał się z polską konspiracją, co wywołało podejrzenia u jego rosyjskich dowódców<ref name="K01"/>. Od 1859 roku należał do ''Koła'', zorganizowanego przez [[Franciszek Dalewski|Franciszka Dalewskiego]]<ref name="K03">{{cytuj stronę|url= http://www17.us.archive.org/stream/rok1863nakresach00mali/rok1863nakresach00mali_djvu.txt|tytuł= Rok 1863 na Kresach Mohilewskich|data dostępu= 2014-31-01|autor= Edward Maliszewski|język= pl}}</ref>. Tuż przed wybuchem powstania przeniesiony został do [[Moskwa|Moskwy]]<ref name="K03"/>. Ostatecznie nie został jednak aresztowany, lecz w 1863 roku poprosił o urlop, z którego już nie powrócił. W czasie [[Powstanie styczniowe|powstania styczniowego]] przyjął pseudonim ''Topór'' (od rodowego [[herb]]u<ref name="K03"/>) i działał na terenie [[Gubernia mohylewska|guberni mohylewskiej]]<ref name="K01"/>. W 1863 roku został naczelnikiem wojennym województwa mohylewskiego. Zamierzenia Topora i Sierakowskiego miały być ambitne, gdyż wraz z Sierakowskim snuli plan ''poniesienia orężnej rewolucji w głąb Rosji i połączenia się z przygotowanym przez Kiniewicza rokoszem Tatarów Kazańskich''<ref name="K03"/>. Uznaje się jednak, że prawdopodobniejszym planem miała być próba zajęcia samego [[Mohylew]]a, co dałoby powstańcom świetną pozycję, zarówno pod względem wojskowym jak i moralnym<ref name="K03"/>. Stworzywszy oddziałek powstańczy złożony z polskich studentów [[Białoruska Akademia Rolnicza w Horkach|szkoły rolniczej]] w [[Horki|Hory-Horkach]], stoczył bitwę pod tą miejscowością 6 maja 1863 roku. Załoga miasteczka liczyła około 200 inwalidów i żołnierzy<ref name="K04">{{cytuj stronę|url= http://www.muzeumwp.pl/kalendarium/11/|tytuł= Powstanie styczniowe|data dostępu= 2014-31-01|autor= Muzeumwp.pl|język= pl}}</ref>. Zwierzdowski i jego oddział zdobyli broń, konie i 15 tysięcy rubli<ref name="K04"/>. 11 maja 1863 roku pod Liciągami oddział dowodzony przez Topora został zaatakowany przez wojsko rosyjskie i okolicznych chłopów<ref name="K04"/>. Powstańcy zdołali wycofać się, ponosząc jedynie niewielkie straty<ref name="K04"/>. Spotkawszy się z niechęcią miejscowej ludności, rozpuścił oddział. Nie jest jasne w jaki sposób Zwierzdowski opuścił kraj. Źródła z epoki podają, że ''po rozpuszczeniu oddziału sam udał się do Moskwy, skąd, po dwukrotnym chwilowem aresztowaniu w drodze, wyjechał w miesiącu maju zagranicę, gdzie bawił aż do października, zajmując się kreśleniem planu wyprawy na Żmudź''<ref name="K03"/>. Tradycja miejscowa podawała natomiast, że Zwierzdowski schronił się w majątku Święckopolu, po kilku godzinach, gdy gospodarz sprowadził z pobliskiej stacji konie pocztowe, udał się niemi w kierunku Mohylewa. Po drodze, obawiając się pogoni, zostawił konie w lesie, a sam w przebraniu chłopskim zdołał dotrzeć do Mohylewa<ref name="K03"/>.
|-
| 4722. || [[Ludwinów (Litwa)]] ||  |opis zdjęcia                 = Centrum miasteczka
|-
| 4723. || [[Ludwipol]] || W okresie między I i II wojną światową Ludwipol był centrum kapitału (głównie żydowskiego) na terenie gminy Ludwipol. [[Żydzi]] stanowili 75% mieszkańców miasteczka. Drugą najliczniejszą grupą narodowościową byli [[Ukraińcy]]<ref name=siem>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'', Warszawa 2000, {{ISBN|83-87689-34-3}}, s.267-268</ref>.
|-
| 4724. || [[Ludynia]] || * '''Dwór drewniano-murowany''' z II poł. [[XVIII wiek|XVIII w.]] Ostatnim przed parcelacją i nacjonalizacją właścicielem był Jan Kowalski. Od 1979 dwór wraz z parkiem był własnością Góreckich, a od 1997 Gierzyńskich. Kręcono tutaj zdjęcia do filmu [[Przedwiośnie (powieść)|„Przedwiośnie”]]<ref>[http://swietokrzyskie.org.pl/warto-zobaczyc/miasta-miasteczka-i-wsie/439-ludynia Ludynia swietokrzyskie.org.pl]</ref> – „dwór w Nawłoci”.
|-
| 4725. || [[Lugano]] || Właśnie pod władzą tzw. ''[[Stara Konfederacja Szwajcarska|Starej Konfederacji Szwajcarskiej]]'' (1525-1798) Lugano - dotychczas miasteczko rolników i rybaków - zaczęło się rozwijać dzięki targom jesiennym stając się jednym z najważniejszych punktów handlowych między Italią i północną Europą. W tym czasie pokoju i dostatku powstało tu wiele reprezentacyjnych budowli, kościołów, pałaców i ogrodów. Prestiżu przysporzła miastu również powstała tu w XVIII wieku drukarnia, szczególnie kiedy po [[Rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]] [[Lombardia]] została zajęta przez [[Napoleon Bonaparte#Kampanie we Włoszech i Egipcie oraz zdobycie władzy|wojska napoleońskie]].
|-
| 4726. || [[Luige (Kiili)]] || {{inne znaczenia|miasteczka w gminie Kiili|[[Luige|inne znaczenie tej nazwy]]}}
|-
| 4727. || [[Luige]] || * '''[[Luige (Kiili)|Luige]]''' - miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[gmina Kiili|gminie Kiili]], w [[prowincja Harju|prowincji Harju]]
|-
| 4728. || [[Luka kod Stublina]] || '''Luka kod Stublina''' ([[język serbski|serb.]] ''Лука код Стублина'') – [[wieś]] o charakterze małomiasteczkowym w [[Bośnia i Hercegowina|Bośni i Hercegowinie]], na obszarze [[Federacja Bośni i Hercegowiny|Federacji Bośni i Hercegowiny]], w [[Kanton sarajewski|kantonie sarajewskim]], w gminie [[Ilijaš]]{{r|statut}}. 
|-
| 4729. || [[Luka nad Jihlavou]] || '''Luka nad Jihlavou''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Igława|powiecie Igława]], w [[Kraj Wysoczyna|kraju Wysoczyna]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2 781 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4730. || [[Luke Evans (aktor)]] || Urodził się w [[Pontypool]]u<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.walesonline.co.uk/news/wales-news/pontypool-born-luke-evans-hopes-new-1838589|tytuł=Pontypool-born Luke Evans hopes to be new Bourne star|opublikowany=walesonline|język=en|data dostępu=2015-10-30}}</ref> i dorastał w Aberbargoed<ref name="Evans finds himself among the stars"/>, małym miasteczku w Rhymney Valley, w Walii, jako jedyne dziecko Yvonne i Davida Evansów<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.walesonline.co.uk/news/local-news/aberbargoed-actor-luke-evans-success-1911255|tytuł=Aberbargoed actor Luke Evans’ success in Hollywood|opublikowany=Wales Online|język=en|data dostępu=2015-10-30}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://www.walesonline.co.uk/news/wales-news/welsh-actor-luke-evans-hot-1920740|tytuł=Welsh actor Luke Evans is hot Hollywood property|opublikowany=Wales Online|język=en|data dostępu=2015-10-30}}</ref>. Był wychowywany jako [[Świadkowie Jehowy|Świadek Jehowy]], choć porzucił religię, gdy miał 16 lat i opuścił szkołę w tym samym czasie<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.theguardian.com/film/2013/dec/07/luke-evans-swaps-valleys-for-shire-hobbit|tytuł=Hobbit star Luke Evans swaps the valleys for the Shire|opublikowany=The Guardian|język=en|data dostępu=2015-10-30}}</ref>.
|-
| 4731. || [[Lullange]] || '''Lullange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Lëllgen'', [[język niemiecki|niem.]] ''Lullingen'') – małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Wincrange|gminie Wincrange]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 124 osób.
|-
| 4732. || [[Lumbarda]] || W miasteczku zlokalizowany jest port, umiejscowiony wokół zatoki Prvi Žal. W okolicy znajdują się również naturalne plaże Bili Žal i Vela Pržina.
|-
| 4733. || [[Lumumbowo]] ||  |nazwa miasteczka          = Osiedle akademickie „Lumumbowo”
|-
| 4734. || [[Lumut (Malezja)]] || '''Lumut''' — nadmorskie miasteczko (populacja 31880) w stanie Perak, Malezja, położonej około 84 km od Ipoh, 12 km od miasta Sitiawan i jest bramą do Pangkor Island. To urocze miasteczko słynie z pięknych muszli i rzemiosła koralowych. Ten mało znany niegdyś miasteczko rybackie od tego czasu stała baza Marynarki Królewskiej malezyjskiej.
|-
| 4735. || [[Lunapark w Łodzi]] || Obiekt położony był przy [[ulica Konstantynowska w Łodzi|ul. Konstantynowskiej]] w dzielnicy [[Polesie (dzielnica Łodzi)|Polesie]] na Zdrowiu, w pobliżu [[Miejski Ogród Zoologiczny w Łodzi|ZOO]] i [[Łódzki Ogród Botaniczny|Ogrodu Botanicznego]]. Stanowił jeden z elementów krajobrazu [[Park na Zdrowiu|Parku im. Józefa Piłsudskiego]]. W wesołym miasteczku znajdowało się 38 atrakcji. Wśród nich m.in.: wysoka na 16 m [[kolejka górska]] ''Jet Star'' osiągająca prędkość 96 [[km/h]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://turystyczna.lodz.pl/page/34,Lodz-dla-dzieci.html?offset=10&id=48 | tytuł = Łódź dla dzieci: Lunapark | praca = www.turystyczna.lodz.pl | opublikowany = Biuro Promocji, Turystyki i Współpracy z Zagranicą Urzędu Miasta Łodzi | data dostępu = 2014-07-03}}</ref>, [[diabelski młyn]] oraz dwie [[karuzela|karuzele]] przywiezione z [[Wiedeń|Wiednia]].
|-
| 4736. || [[Lunapark]] || [[Plik:Madrid - Fiestas de San Isidro - 20070515-45.jpg|mały|prawo|Wesołe miasteczko w [[Madryt|Madrycie]]]]
|-
| 4737. || [[Lund (miasto)]] || W trakcie [[XVIII wiek|XVIII]] i [[XIX wiek|XIX]] wieku Lund pozostawało niewielkim, uśpionym miasteczkiem. Dotknęła je jedynie ostatnia próba odbicia Skanii przez Duńczyków w [[1709]], w ramach [[III wojna północna|Wielkiej Wojny Północnej]] ([[1700]]-[[1721]]). W [[1768]] otworzono w Lund pierwszy w Skanii szpital, który dał fundament dla ogromnego kompleksu Szpitala Uniwersyteckiego, mieszczącego się tu dzisiaj. Momentem przełomowym dla rozwoju Lund było otwarcie w 1856 połączenia kolejowego z Malmö, które wpłynęło na znaczny rozwój gospodarczy miasta.
|-
| 4738. || [[Lunenburg]] || Lunenburg to miejsce budowy [[szkuner]]a ''[[Bluenose]]'' i jego następcy ''Bluenose II'', który pozostaje ważną lokalną atrakcją turystyczną. Turystyka jest dziś najważniejszą gałęzią gospodarki w miasteczku, odwiedzanym co roku przez tysiące gości. W miasteczku funkcjonują liczne restauracje, kawiarnie, hotele i sklepy z pamiątkami, a także Atlantyckie Muzeum Rybołówstwa. Z Lunenburga pochodzi trio [[Air Traffic Control]] grające muzykę [[Muzyka pop|pop]]/[[rock]].
|-
| 4739. || [[Lutraki-Aji Teodori]] || Ta położona nad [[Zatoka Sarońska|Zatoką Sarońską]] miejscowość jest miasteczkiem letniskowo-weekendowym dla Aten i lokalnym centrum produkcji rolnej. Połączenie z Atenami realizuje komunikacja autobusowa KTEL i położona poza miastem stacja kolei podmiejskiej ''Proastiakos''. Tory prowadzone są aż na lotnisko Elefterios Wenizelos, pomiędzy pasmami autostrad Olympia Odos, następnie Attiki Odos.
|-
| 4740. || [[Lutter am Barenberge]] || '''Lutter am Barenberge''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] w [[Niemcy|Niemczech]] położone w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Goslar|powiecie Goslar]], siedziba [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Lutter am Barenberge|Lutter am Barenberge]]. Leży ok. 27 km na południe od miasta [[Wolfenbüttel]]. Liczba mieszkańców wynosi 2 398 (według spisu z 31.12.2013).
|-
| 4741. || [[Lututów]] || W Lututowie dobre warunki życie i pracy znalazła społeczność żydowska. W II poł. XIX w., w tym najmniejszym podówczas miasteczku powiatu wieluńskiego zamieszkałym przez 389 ludzi, żyło 89 Żydów<ref>Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. 5, s. 493.</ref>, czyli około 23% ogółu mieszkańców. W 1921 r. zamieszkiwało tu już 1466 Żydów, którzy stanowili 69% mieszkańców wsi.
|-
| 4742. || [[Lutynia (powiat pleszewski)]] || Pierwsza wzmianka pochodzi z [[1398]] roku. Lutynia swoją nazwę wzięła bądź od luty, tzn. sroga, bądź od rzeki tu przepływającej, noszącej nazwę Lutyni. W [[1458]] Lutynia jest wspominana jako miasteczko.
|-
| 4743. || [[Luz Blues]] || '''Luz Blues''' (tytuł [[język angielski|oryg.]] ''Varsity Blues'') – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[film fabularny]] ([[komediodramat (gatunek filmowy)|komediodramat]]) z [[1999 w filmie|1999]] roku, opowiadający o grupie futbolistów z małego [[Teksas|teksańskiego]] miasteczka. Scenariusz do filmu napisał W. Peter Iliff, reżyserem jest Brian Robbins. Światowa premiera projektu miała miejsce [[15 stycznia]] [[1999]] roku; w [[Polska|Polsce]] film pojawił się [[9 lipca]] [[1999]] roku. Za rolę w tym filmie aktor [[James Van Der Beek]] zdobył nagrodę Teen Choice Award, był też nominowany do [[MTV Movie Awards]] i Blockbuster Entertainment Award. Również film był nominowany do Teen Choice Award (jako najlepszy dramat), a na gali nominacją do statuetki wyróżniono również [[ścieżka dźwiękowa|soundtrack]] z filmu. Do nagrody filmowej MTV nominowano także hit ''Nice Guys Finish Last'' punkowego zespołu [[Green Day]], jako najlepszą piosenkę filmową. W pierwszy weekend wyświetlania filmu w kinach ''Luz Blues'' zarobił blisko 18 mln dolarów, pomimo iż budżet wynosił dwa miliony mniej; był to spory sukces. Ponadto obraz Robbinsa gruntował kariery [[Paul Walker|Paula Walkera]] i Jamesa Van Der Beeka.
|-
| 4744. || [[Luzenac AP]] || '''Luzenac AP''' (''Luzenac Ariège Pyrénées'') – [[Francja|francuski]] [[klub piłkarski]] z siedzibą w małym miasteczku [[Luzenac]]. Został założony w [[1936]] roku. Ich domowy stadion to [[Stade Paul Fédou]] o pojemności około 1600. Barwy zespołu są czerwono - niebieskie. W tej chwili klub gra na siódmym poziomie rozgrywkowym ze względu na zdegradowanie ich przez francuski związek piłkarski, mimo awansu do Ligue 2 w sezonie 2013/2014.
|-
| 4745. || [[Luzino]] || '''Luzino''' ([[Język kaszubski|kaszub.]]: ''Lëzëno''; [[język niemiecki|niem.]] ''Lusin'') – duża [[wieś]] [[Kaszuby|kaszubska]] o charakterze małomiasteczkowym w [[Polska|Polsce]], położona w [[województwo pomorskie|województwie pomorskim]], w [[powiat wejherowski|powiecie wejherowskim]], w [[Luzino (gmina)|gminie Luzino]], nad rzeką [[Bolszewka|Bolszewką]] w pobliżu [[Droga krajowa nr 6 (Polska)|drogi krajowej nr 6]]. 
|-
| 4746. || [[Lwia Góra]] || Szczyt wzniesienia zwieńcza grupa okazałych granitowych  [[skałka (geomorfologia)|skałek]] o nazwie [[Starościńskie Skały]], w których [[erozja]] i [[denudacja]] wypreparowały w [[granit|granicie]] fantastyczne kształty, tworząca malownicze gniazdo skalne, [[skalne miasto|skalne miasteczko]] w miniaturze, pełne uroczych okien, półek, filarów i [[kociołek wietrzeniowy|kociołków wietrzenioych]]. Na zboczach wśród licznych grup skałek występują pojedyncze skały [[granit]]owe i niewielkie [[urwisko (geomorfologia)|urwiska skalne]].
|-
| 4747. || [[Lwów]] || * Park kultury i rekreacji Bohdana Chmielnickiego – na jego terenie znajduje się m.in. stadion, sala koncertowa i wesołe miasteczko. 26 hektarowy park powstał na początku lat 50. XX wieku<ref>http://www.lvivcenter.org/pl/uid/picture/?pictureid=1827.</ref>. Przy końcu głównej alei parku, w okolicy Akademii Wojskowej, znajduje się Monument Sławy Bojowej Armii Radzieckiej z 1970, będący jednym z ostatnich typowo sowieckich monumentów w tej części Ukrainy<ref name="podroze">http://podroze.gazeta.pl/podroze/1,114158,12419415,Lwow__Parki_lwowskie.html.</ref>.
|-
| 4748. || [[Lysefjorden]] || Z uwagi na nieprzyjazny teren okolice fiordu są bardzo słabo zaludnione. Wzdłuż jego biegu znajdują się zaledwie dwie osady - miasteczko [[Forsand]] oraz wioska Lysebotn. W związku z tym, że zbocza są najczęściej zbyt strome do jazdy samochodem głównym środkiem komunikacji są łodzie. Wyjątkiem jest niecodzienna - bardzo kręta (27 ostrych zakrętów) i stroma - droga prowadząca z Lysebotn, która pokonuje różnicę poziomów wynoszącą około 900 m. 
|-
| 4749. || [[Lázaro Cárdenas (Michoacán)]] || Wieś i miasteczko '''Los Llanitos''' (pierwotna nazwa miasta) przez stulecia rozwijało się bardzo powoli. Po podziale administracyjnym w 1875 roku miasteczko należało do gminy Artega<ref name=eg>{{cytuj stronę|url=http://www.e-local.gob.mx/wb/ELOCALNew/enciclo_mich|tytuł=Encyklopedia gmin Meksyku - Lázaro Cárdenas|data dostępu=2010-05-08|język=es}}</ref>. W roku 1932 z gmin Artega i Ocampo wydzielono nową gminę której siedzibą było Los Llanitos. W 1947 gubernator stanu Michoacán dla uczczenia pamięci [[Lázaro Cárdenas del Río]], byłego prezydenta Meksyku przemianował miasto i gminę na obecną nazwę<ref name=eg />.
|-
| 4750. || [[Lázně Toušeň]] || '''Lázně Toušeň''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Praga-Wschód|powiecie Praga-Wschód]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 269 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4751. || [[Lède]] || '''Lède''' – rzeka we [[Francja|Francji]] o długości 54 kilometrów, prawy dopływ [[Lot (rzeka)|Lot]]. Źródło rzeki znajduje się w okolicach miasteczka [[Lacapelle-Biron]]. Lède przepływa przez departament [[Lot-et-Garonne]].
|-
| 4752. || [[Léon Lommel]] || Léon Lommel urodził się [[3 lutego]] [[1893]] w luksemburskim miasteczku [[Schleiderhof]] jako syn rolnika. Podjął studia w [[Echternach]], [[Luksemburg (miasto)|Luksemburgu]], [[Rzym]]ie i [[Innsbruck]]u. 
|-
| 4753. || [[Líně]] || '''Líně''' - miasteczko w kraju [[kraj pilzneński|pilzneńskim]] w południowych [[Czechy|Czechach]] zamieszkiwane przez 2616 mieszkańców<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/csu/czso/pocet-obyvatel-v-obcich-k-112017 | tytuł = Počet obyvatel v obcích - k 1.1.2017 | praca = Czeski Urząd Statystyczny | data dostępu = 2017-12-16}}</ref>. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzą z [[1115]] roku.
|-
| 4754. || [[Lądowanie w Zatoce Lingayen]] || 9 stycznia (dzień S) o godz. 9.30 około 68 tysięcy żołnierzy ze składu 6 Armii gen. Waltera Kruegera rozpoczęło desant na plażach Zatoki Lingayen. XIV Korpus lądował między ujściami rzek Calmay i Dagupan na wprost miasta Lingayen i lotniska; dalej na wschód, między ujściem Dagupan a miasteczkiem San Fabian I Korpus. W związku z tym, że pomiędzy miejscami desantu obu korpusów powstała blisko 9-kilometrowa luka, kluczowym zadaniem było zajęcie mostów na Dagupan i nawiązanie łączności. 37 Dywizja Piechoty (dalej DP), lądująca na lewym skrzydle XIV Korpusu, musiała się w związku z tym kierować ku Dagupan, zaś zadaniem 40 DP było odbicie wzdłuż wybrzeża na zachód, w kierunku miejscowości Port Sual i Alaminos. Zajęcie Sual i zabezpieczenie drogi do Alaminos miało zabezpieczyć prawe skrzydło XIV Korpusu przed japońskim kontratakiem, co 1 Batalion 185 Regimentu Piechoty (dalej RP) wykonał około południa; 185 RP nie napotkał do końca dnia Japończyków i nie miał żadnych strat. 160 RP na lewym skrzydle 40 DP również nie poniósł strat i do wieczora posunął się 6 km w głąb lądu{{odn|Smith|1991|s=76-77}}. Na nieznaczny opór natrafił 129 RP na lewym skrzydle XIV Korpusu podczas przeprawy przez rzekę Calmay: kilku zaczajonych za wydmami Japończyków ostrzelało żołnierzy, ale zostali szybko zlikwidowani. Po południu regiment dotarł do Dugapan, ale nie stwierdził obecności I Korpusu, więc przekroczył rzeki Pantal i Mayruso pod wioską Calasiao (gdzie mosty były albo zniszczone, albo nieużyteczne dla ciężkich pojazdów) i wreszcie, wieczorem, nawiązał kontakt z żołnierzami 148 RP I Korpusu. Przyczółek miał już 32 km długości i miejscami 6 km głębokości{{odn|Smith|1991|s=78}}.
|-
| 4755. || [[Lądowisko Poznań-Bednary]] || * Sierpień 2000 roku, zlokalizowane było miasteczko [[Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego „Gniezno 2000”]] – zorganizowanego przez [[Związek Harcerstwa Polskiego]] z udziałem prawie 10 tys. harcerzy. W inauguracji zlotu uczestniczył [[prezydent Rzeczypospolitej Polskiej]] [[Aleksander Kwaśniewski]] – [[protektor ZHP]].
|-
| 4756. || [[Līvāni]] || * {{SgKP|V|356|Liwenhof 1), miasteczko i wieś, powiat dyneburski...}}
|-
| 4757. || [[M. Różański]] || Czynny w latach 1879–1890, związany z drzeworytnią Władysława Bojarskiego; w latach 1882-1889 rytował dla "[[Tygodnik Ilustrowany|Tygodnika Ilustrowanego]]"; swoimi drzeworytami ilustrował także książki ([[Stanisław Witkiewicz|Stanisława Witkiewicza]] ''Na przełęczy'', Warszawa 1881; Stanisława Stroynowskiego ''Ziemia i jej mieszkańcy...'', Warszawa 1879). Z ważniejszych prac: ''Przed dworską kuchnią'' - [[Antoni Adam Piotrowski|Antoniego Piotrowskiego]], ''Cmentarz wiejski'' - [[Feliks Brzozowski|Feliksa Brzozowskiego]], ''Powrót z majówki'' - [[Ksawery Pillati|Ksawerego Pillatiego]], ''Ulica zwana Maryensztad'' - Czesława Borysa Jankowskiego, ''Chęciny'', ''Solec'' i ''Targ w Lublinie'' - [[Aleksander Gierymski|Aleksandra Gierymskiego]], ''Bitwa pod Sokalem'' - [[Juliusz Kossak|Juliusza Kossaka]], ''Przednówek'' - [[Józef Eismond|Józefa Ejsmonda]], ''W miasteczku'' - [[Władysław Szerner|Władysława Szernera]].
|-
| 4758. || [[M.G. Ramachandran]] || Imieniem gwiazdora nazwano ulicę w Ćennaj{{r|India Chennai}} oraz uniwersytet medyczny i college{{r|Dr M G R Janaki College of}} w tym samym mieście{{r|The Tamil Nadu Dr M G R Medical}}. W 1988 powołano [[MGR Memorial Trust]]{{r|MGR Memorial Trust}}. Ramachandran patronuje także, związanemu z rządem stanowym, [[M.G.R. Government Film and Television Institute]]{{r|Its MGR after Swami Vivekananda-s3}} oraz miasteczku filmowemu [[MGR Film City]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.indiamarks.com/indian-film-cities/ | tytuł = Indian Film Cities | data dostępu = 30 marca 2013 | opublikowany = Indiamarks.com | język = en}}</ref> i [[Dr. M. G. R. Home and Higher Secondary School for the Speech and Hearing Impaired]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://ayjnihh.nic.in/aw/awareness/educationservicesd3.html | tytuł = List of Special Schools (Southern Region) | data dostępu = 30 marca 2013 | opublikowany = Nic.in | język = en}}</ref> czy [[Dr. M.G.R. Educational and Research Institute]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.drmgrdu.ac.in/ | tytuł = Dr. M.G.R. Educational and Research Institute University | data dostępu = 30 marca 2013 | opublikowany = Drmgrdu.ac.in | język = en}}</ref>. Poświęcono mu tablicę pamiątkową w Ćennaj{{r|Memorial plaque for M G Ramachandran}}.
|-
| 4759. || [[MChSZ Młodzi Demokraci]] || W [[wybory prezydenckie na Białorusi w 2006 roku|wyborach prezydenckich w 2006]] organizacja poparła wspólnego kandydata sił demokratycznych, Alaksandra Milinkiewicza. Po ogłoszeniu wyników członkowie organizacji wzięli udział w tzw. [[dżinsowa rewolucja|dżinsowej rewolucji]], czyli powyborczych protestach i budowie miasteczka namiotowego na placu Październikowym w [[Mińsk]]u. W czasie jego pacyfikacji przez milicję w nocy z 23 na 24 marca aresztowanych zostało 10 członków organizacji.
|-
| 4760. || [[MKS Nowe Miasteczko]] ||  |www                   = http://mksnowemiasteczko.futbolowo.pl
|-
| 4761. || [[Machov]] || '''Machov''' ([[język niemiecki|niem.]] ''Machau'') – [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] przygraniczne w [[Czechy|Czechach]], w [[Kraj hradecki|kraju hradeckim]]. Położone jest u podnóża [[Góry Stołowe|Gór Stołowych]] na północ od [[Błędne Skały|Błędnych Skał]] i jest doskonale widoczna z punktu widokowego na ich szczycie, po polskiej stronie granicy. Miejscowość wzmiankowana już w [[1354]] r. We wsi znajduje się kościół pod wezwaniem [[Wacław I Święty|Św. Wacława]] z [[1675]] r. w stylu [[barok]]owym, protestancki zbór, kolumna maryjna w centrum wsi z [[1761]] r. Zachowały się tu domy zrębowe, w tym [[kuźnia]] z [[1799]] r. i liczne murowane gospodarstwa typu broumovskiego.
|-
| 4762. || [[Machtum]] || [[Plik:Machtum1.JPG|mały|Widok na miasteczko od strony rzeki]]
|-
| 4763. || [[Maciej Frankiewicz (malarz)]] || Absolwent Szkoły Rolniczej w Bałtowie. Od roku 1988 mieszka wraz z żoną Anitą i dwanaściorgiem potomków w Starachowicach. Już od końca lat osiemdziesiątych Frankiewicza fascynuje historia [[Wierzbnik (dawne miasto)|Wierzbnika]], miasteczka nad rzeką [[Kamienna (dopływ Wisły)|Kamienną]], które obecnie jest częścią miasta [[Starachowice]]. Dla artysty pasjonujące są zwłaszcza dzieje społeczności żydowskiej, która w Wierzbniku obecna była przez ponad 200 lat. Frankiewicz od początku lat 90. gromadzi pamiątki, dokumenty i ślady po przedwojennych mieszkańcach tego „sztetl” nad Kamienną. Wraz z żoną Anitą, z pomocą władz miasta Starachowice, zakłada w roku [[2001]] Izbę Pamięci Żydów w [[Starachowickie Centrum Kultury|Starachowickim Centrum Kultury]]. W roku 2004 za swą twórczość artystyczną i działalność na rzecz upamiętniania kultury żydowskiej dostaje specjalny dyplom Ambasadora [[Izrael]]a w Polsce.
|-
| 4764. || [[Maciej Kononowicz]] || * ''Wenus w małym miasteczku'' (powieść)
|-
| 4765. || [[Maciej Maciejewski]] || * 1979: ''Wielka przygoda w małym miasteczku'' 
|-
| 4766. || [[Maciej Małecki (kompozytor)]] || * 2002 – ''[[Smutne miasteczko]]''
|-
| 4767. || [[Maciejów (Ukraina)]] || W marcu 1943 roku Maciejów zaatakowała [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]]. Wysłany w pościg za jej oddziałami 103 batalion Schutzmannschaft zdezerterował i przyłączył się do napastników. Inicjatorem dezercji był Iwan Kłymczak "Łysy"<ref>Grzegorz Motyka, ''Od rzezi wołyńskiej do akcji „Wisła”'', Kraków 2011, {{ISBN|978-83-08-04576-3}}, ss. 101-102</ref>, dowodzący później eksterminacją [[Ostrówki (Wołyń)|Ostrówek]] i [[Wola Ostrowiecka|Woli Ostrowieckiej]]<ref>Władysław Filar, Wołyń 1939-1944, Toruń 2003, s. 99-100</ref>. Według [[Grzegorz Motyka (historyk)|G. Motyki]] odtworzony batalion ponownie zdezerterował do UPA latem tego roku<ref>Grzegorz Motyka, "Ukraińska partyzantka 1942-1960", Warszawa 2006, {{ISBN|83-88490-58-3}}, s.198</ref>. W sierpniu 1943 podczas [[rzeź wołyńska|rzezi wołyńskiej]] Maciejów stał się miejscem schronienia polskich uchodźców. Niemcy sukcesywnie wywozili ich do [[Chełm]]a, na [[roboty przymusowe w III Rzeszy]] bądź do obozów przejściowych. W miasteczku przystąpili do werbowania Polaków do policji<ref>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'', Warszawa 2000, {{ISBN|83-87689-34-3}}, s.362</ref>. W grudniu 1943 przerzucono z Żytomierszczyzny do Maciejowa [[107 Batalion Schutzmannschaft]] złożony z Polaków, który miesiąc później zdezerterował do [[27 Wołyńska Dywizja Piechoty|27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej]]<ref>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo...'', s.1077</ref>.
|-
| 4768. || [[Madonna di Campiglio]] || '''Madonna di Campiglio''' – małe miasteczko i centrum sportów zimowych, położone w północnych [[Włochy|Włoszech]], w gminie [[Pinzolo]], w regionie [[Trydent-Górna Adyga]], około 30 km na północny zachód od [[Trydent]]u, 60 km na północ od jeziora [[Garda (jezioro)|Garda]]. Miejscowość jest położona w dolinie [[Val Rendena]] na wysokości 1522 m n.p.m. Otaczające ją góry należą do pasma [[Dolomity Brenty|Dolomitów Brenty]], będącego częścią [[Dolomity|Dolomitów]].
|-
| 4769. || [[Madryt]] || '''El Faro de La Moncloa''' – to niemal stumetrowa wieża z okrągłym, krytym tarasem widokowym na skraju miasteczka uniwersyteckiego. Widać z niej cały Madryt i góry [[Guadarrama]]. W pobliżu mieszczą się budynki rządowe.
|-
| 4770. || [[Madurodam]] || *Wesołe miasteczko
|-
| 4771. || [[Madżd al-Krum]] || Z miejscowości wyjeżdża się dwoma drogami na południe na [[droga ekspresowa 85 (Izrael)|drogę ekspresową nr 85]], którą jadąc na wschód dojeżdża się do miasta Karmiel i dalej do miasteczka [[Nachf]], lub jadąc na zachód dojeżdża się do skrzyżowania z lokalną drogą prowadzącą do wiosek Gilon i Curit, a dalej do moszawu Achihud. Lokalna droga prowadzi na północny wschód do miejscowości Dejr al-Asad i Bi’ina.
|-
| 4772. || [[Maengsan]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z 8 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 85 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Maengsan, Wŏnnam, Tong, Jidŏk, Kaljŏn (wszystkie uprzednio w powiecie Maengsan) i Hyŏngch'ŏn (3 wsie – powiat Yŏnghŭng). Powiat Maengsan składał się wówczas z jednego miasteczka (Maengsan-ŭp) i 26 wsi.
|-
| 4773. || [[Magdala (Izrael)]] || Obok pozostałości starożytnej Magdali znajduje się współczesne miasteczko '''[[Migdal]]'''.
|-
| 4774. || [[Magdalena Miklasz]] || Jest absolwentką PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie na Wydziale Reżyserii Dramatu w Krakowie, oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku (aktor). Gra na skrzypcach, ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną im. Mieczysława Karłowicza w Krakowie w Nowej Hucie w klasie skrzypiec. Współpracuje z teatrami w całej Polsce, m in. Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu, Teatrem Nowym w Poznaniu, Teatrem Muzycznym w Gdyni, Teatrem Malabar Hotel, Teatrem Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatrem Dramatycznym w Warszawie. Przez 11 lat była pomysłodawcą i organizatorem spektakli plenerowych w Dynowie, które angażowały do wspólnego działania mieszkańców miasteczka (dorosłych i dzieci) i artystów z całej Polski, współpracuje też z Teatrem Łaźnia Nowa tworząc wraz z grupą przyjaciół nietypowe, rozległe działania artystyczne z mieszkańcami Nowej Huty.
|-
| 4775. || [[Magdalena Neuner]] || Magdalena Neuner mieszka w [[Bawaria|bawarskim]] miasteczku [[Wallgau]] od urodzenia. W wieku 16 lat, została członkiem refundowanego przez rząd zespołu narciarskiego. Po wywalczeniu trzech tytułów mistrzyni świata w 2007 r. została jedną z najpopularniejszych sportowców Niemiec. Jest trzykrotną zwyciężczynią organizowanego od [[1947]] roku plebiscytu na najlepszą sportsmenką [[Niemcy|Niemiec]]. Zwyciężała w latach [[2007]], [[2011]] oraz [[2012]].
|-
| 4776. || [[Magen Dan]] || Leży w zachodniej części [[Samaria (kraina)|Samarii]], w otoczeniu miasteczka [[Elkana]], osiedla [[Sza’are Tikwa]], oraz arabskiej wioski [[Azzun Atma]]. Na południe od osiedla przebiega [[mur bezpieczeństwa]] oddzielający Izrael od [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]. Po stronie palestyńskiej znajduje się arabskie miasto [[Az-Zawija (Autonomia Palestyńska)|Az-Zawija]].
|-
| 4777. || [[Maghar (Izrael)]] || Miasteczko leży na stokach góry Chazon, na wysokości 231 metrów [[n.p.m.]] W rejonie tym [[Dolna Galilea]] zatacza łuk wokół [[Jezioro Tyberiadzkie|jeziora Tyberiadzkiego]], i rozpoczynają się góry [[Górna Galilea|Górnej Galilei]]. W jego otoczeniu jest miasteczko [[Dejr Channa]], moszawy [[Tefachot]] i [[Chazon]], kibuce [[Inbar]] i [[Kadarim]], wioska komunalna [[Kallanit]], oraz arabska wioska [[Sallama]]. Na północny wschód od miejscowości znajduje się szkoleniowa baza wojskowa Michve Alon, natomiast na południowym zachodzie jest więzienie Tzalmon.
|-
| 4778. || [[Magia]] || Osoby wierzące w magię uznają, iż w każdym etapie naszego życia mamy z nią do czynienia, niejednokrotnie nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Najbardziej widocznym elementem jest według nich potęga myśli. Choć niektóre aspekty tego zagadnienia zostały w obecnych czasach już częściowo udowodnione przez psychologów, nadal wiele pozostaje uznawanych za typową magię przez ogół [[społeczeństwo|społeczeństwa]]<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Fedorowicz | tytuł = Nauka kontra czary mary | wydawca = Miesięcznik popolarnonaukowy ''Focus'' Nr 10 | miejsce = Warszawa | rok = 2009 | strony = 46-49 | cytat = W XXI wieku...wierzy...w przesądy i astrologię ponad połowa [Amerykanów, Brytyjczyków, Polaków]...40% Amerykanów wierzyło w astrologię w 2008 roku (25% w 1990 r.)...sukcesy znów odnoszą wróżki, których w całej Europie jest ponad 200 tys. (więcej niż w średniowieczu)...15 000 wróżek pracuje obecnie w Paryżu. Podobnie w Polsce...Ze "szczęśliwych znaków" wielu Polaków – 38 proc. (według badań OBOP) – ceni sobie kominiarza...31 proc. Polaków za zwiastuna nieszczęścia uważa czarnego kota...Badania przeprowadzone przez psycholog Marię Mikołajczyk wśród nauczycielek nauczania początkowego, studiujących...w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, pokazały, że współczesna szkoła jest doskonałym miejscem do upowszechniania wiary w zabobony. Przedstawiona nauczycielkom lista szkolnych przesądów liczyła 84 pozycje...28 z nich nauczycielki uznały za sensowne zalecenia, których należy przestrzegać}}</ref><ref>{{cytuj książkę | imię = Anna | nazwisko = Mrozek-Dumanowska | tytuł = Człowiek w labiryncie magii | wydawca = Wiedza Powszechna | miejsce = Warszawa | rok = 1990 | strony = 75, 189, 213 | cytat = w Stanach Zjednoczonych astrologia ma około 10 mln w pełni oddanych zwolenników, a około 40 mln ludzi skłania się ku magii...W krajach Trzeciego Świata rozpiętość między nowoczesną metropolią a wspólnotą tradycyjną rodzi większe zapotrzebowanie na magię w miastach w porównaniu z wielkomiejskimi ośrodkami europejskimi. Ale również na Zachodzie właśnie te ośrodki skupiają największą liczbę ugrupowań i adeptów magii, wróżbiaży i ich klientów...Jak wykazały badania we Francji w małych miasteczkach i wsiach opozycja laicka lub religijna przeciwko magii jest większa niż w dużych miastach}}</ref>. [[Czarodziej|Magowie]] (choć nie ze wszystkich kręgów) jawnie uznają za prawdę fakt, że jeśli poświęcamy czemuś bardzo dużo uwagi, ma to większe szanse spełnienia, obojętnie czy to będzie obawa przed czymś, czy też pragnienie osiągnięcia czegoś. W podobny sposób działają nasze [[przekonanie|przekonania]], określające nasze doświadczanie. To znaczy, że jeśli nauczono nas, wpojono nam, bądź my sami uznaliśmy za prawdę fakt, że dany autobus bardzo często się spóźnia, to najprawdopodobniej jeśli następnym razem pójdziemy na przystanek, autobus także się spóźni. Ten pogląd jest m.in. często używany przez [[ezoteryka|ezoteryków]] do osiągnięcia zdolności paranormalnych poprzez zmianę wpajanego im od dzieciństwa np. przez rodziców poglądu, że nadprzyrodzone zdolności są niemożliwe. Zasada jest bardzo podobna do [[Placebo|efektu placebo]].
|-
| 4779. || [[Magierów (obwód lwowski)]] || W latach [[1920]]–[[1944]] Magierów leżał w [[powiat rawski (ruski)|powiecie rawskim]] w [[województwo lwowskie|województwie lwowskim]] i był siedzibą wiejskiej [[gmina Magierów|gminy Magierów]]. Po wojnie miasteczko zostało odłączone od Polski i włączone do [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]].
|-
| 4780. || [[Magny-Cours]] || Charakterystycznym elementem miasteczka jest profesjonalny [[Circuit de Nevers Magny-Cours|tor]] [[Formuła 1|Formuły 1]], na którym do 2008 roku rozgrywane były Eliminacje Mistrzostw Świata FIA F1.
|-
| 4781. || [[Magnús Ver Magnússon]] || Magnús Ver Magnússon wychowywał się w miasteczku [[Seyðisfjörður]] (poniżej 1000 mieszkańców), na wschodnim wybrzeżu Islandii. W wieku 17 lat rozpoczął treningi siłowe. W 1984 roku zajął się trójbojem siłowym i w 1985 roku zdobył medale jako junior w Mistrzostwach Europy i Świata. Dwukrotnie został Mistrzem Europy w trójboju siłowym w 1989 i 1991.<ref>{{Cytuj | url=www.magnusvermagnusson.com/ | tytuł=Magnus ver Magnusson<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.magnusvermagnusson.com/ | archiwum=http://web.archive.org/web/20011202113227/www.magnusvermagnusson.com/ | zarchiwizowano=2001-12-02 | data dostępu=2017-11-25}}</ref>
|-
| 4782. || [[Mahwelereng]] || Mahwelereng położone jest w północno-wschodniej części RPA, 2 [[kilometr|km]] od miasteczka [[Mokopane]] (Potgietersrus). Powstało w czasach [[apartheid]]u, leżało wówczas na terenie [[bantustan]]u [[Lebowa]].
|-
| 4783. || [[Maigret i goście z Europy Wschodniej]] || Oględziny zwłok prowadzą Maigreta do nadmorskiego miasteczka [[Fécamp]] i do rodziny norweskiego kapitana statku handlowego, Olafa Swaana, kolejnego mężczyzny pasującego do opisu. Obserwacja domu naprowadza go na ślad jeszcze jednego identycznego mężczyzny, wędrującego Rosjanina, potem zidentyfikowanego jako Fiodor Jurewicz. Maigret wraca, podążając za Jurewiczem, do Paryża, do taniego hotelu w dzielnicy [[Le Marais]], gdzie mieszka on z prostytutką, Anną Gorskin.
|-
| 4784. || [[Main Aisa Hi Hoon]] || Minęło 7 lat. Nie ma ludzi okazujących sobie więcej czułości niż Neol i jego córka Gungun ([[Rucha Vaidya]]). By nie urazić nie umiejącego czytać ojca, Gungun gotowa jest nawet przestać się uczyć. Nie chce mu sprawić przykrości przewyższając go wiedzą i umiejętnościami. Z miłości do niego, pragnie pozostać w jego naiwnym, ale i jasnym świecie. Matkę zastępuje mieszkająca w ich domu „ciocia” Ritu ([[Lillete Dubey]]). Tymczasem rzeczywista jej matka, Maya pogubiła się opuściwszy ich tak dalece, że właśnie gdzieś daleko od nich, samotna, zniszczona przez narkotyki popełnia samobójstwo. W ostatnim liście zawiadamia ojca, przez którego zawsze czuła się opuszczona, o córeczce, którą porzuciła w [[Shimla|Shimli]]. Ojciec Mayi, Dayanath Trivedi ([[Anupam Kher]]) przyjechał z [[Londyn]] u do miasteczka, aby zabrać dziewczynkę ze sobą do [[Anglia|Anglii]]. Bardzo bogatemu człowiekowi nietrudno odebrać dziecko niepełnosprawnemu intelektualnie ojcu. Ale Neal zaczyna walczyć w sądzie korzystając z pomocy zestresowanej samotnie wychowującej synka, ale bardzo skutecznej w pracy adwokat Neeti Khanna ([[Sushmita Sen]]).
|-
| 4785. || [[Main Prem Ki Diwani Hoon]] || Sanjana ([[Kareena Kapoor]]), ukochana córeczka Tatusia kończy [[college]]. Jej matka spodziewa się, że teraz nadszedł czas zaaranżowania małżeństwa dla Sanjany. Jej starsza siostra Roopa mieszkająca w [[Stany Zjednoczone|USA]] ma już dla niej odpowiedniego kandydata, którego interesy wiążą się z interesami jej męża. Prem to bogaty biznesmen, jedynak uwielbiany przez matkę. Ma właśnie przyjechać w sprawie służbowej do ich miasteczka pod [[Himalaje|Himalajami]] i na jakiś czas będzie gościć u rodziny Sanjany. Siostra uważa, że ten czas trzeba wykorzystać tak, aby Sanjanie udało się pozyskać względy Prema. Sanjana buntuje się, jest przekorna i zaczepna w stosunku do Prema ([[Hrithik Roshan]]), nie chce czuć się jak przedmiot wystawiany na sprzedaż, ale z czasem ulega urokowi. Prem ujmuje ją swoją radością życia, pogodą ducha, energią i serdecznością, z jaką traktuje jej rodziców. Sanjana zakochuje się. Gdy oboje już są pewni swoich uczuć i akceptacji rodziców, siostra przysyła z [[Ameryka|Ameryki]] [[Poczta elektroniczna|maila]], w którym przeprasza za odłożenie wizyty Prema i zapowiada jego rychły przyjazd. Rodzice Sanjany są wstrząśnięci. Kim jest człowiek, którego goszczą pod swoim dachem i któremu Sanjana oddała już swoje serce? Co począć dalej z aranżowanym małżeństwem?
|-
| 4786. || [[Maj 1968]] || Do pierwszych większych protestów, będących bezpośrednim zapalnikiem maja 1968, doszło w podparyskim [[Nanterre]], gdzie studenci sprzeciwiali się obecności w miasteczku akademickim policjantów w cywilu. W styczniu 1968 funkcjonariusze ci zostali sfotografowani przez studentów, po czym zdjęcia ich wykorzystano na tablicach niesionych podczas demonstracji. Doszło do zakłócenia wykładów na Wydziale Socjologicznym, a 14 lutego tak zwani „wściekli” (''Enragés'') zaczęli okupować w Nanterre domy akademickie.
|-
| 4787. || [[Maj 2016]] || * Wybuchł pożar na nielegalnym składowisku opon pod [[Madryt]]em w Hiszpanii. W związku z trującym dymem ewakuowano 9 tys. mieszkańców miasteczka [[Sesena]]. ([http://www.tvn24.pl/hiszpania-wielki-pozar-skladowiska-opon,643603,s.html tvn24.pl])
|-
| 4788. || [[Majakowskiring]] || Ulica w formie kręgu, którą utworzono w 1950 z dwóch dotychczasowych ulic  - ''Viktoriastraße'' (1900-1950) oraz ''Kronprinzenstraße'' (1900-1950), w okresie lat 1945-1973 stanowiąc centrum wydzielonego, ogrodzonego początkowo parkanem a następnie murem, pilnie strzeżonego przez wartowników z pułku wartowniczego Stasi im. Feliksa Dzierżyńskiego (''Wachregiment „Feliks Dzierzynski“'') osiedla z wjazdem z ''Ossietzkystraße'', do którego włączono kilka małych uliczek, z przeznaczeniem początkowo dla personelu [[Radziecka Administracja Wojskowa w Niemczech|radzieckich wojsk okupacyjnych]], następnie kierownictwa [[Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec|SED]] oraz [[Rada Ministrów NRD|Rządu NRD]]. Osiedle określano początkowo „miasteczkiem” (''Городок''), następnie „rządowym miasteczkiem” (''Regierungsstädtchen''). Było wyposażone w dwa sklepy spożywcze, fryzjera, krawca, szewca, przedszkole, kort tenisowy i elektrownię. Po wybuchu rewolucji węgierskiej w 1956 postanowiono jeszcze bardziej odgrodzić się od społeczeństwa przenosząc około 1960 rezydencje najważniejszych dostojników NRD do nowo wybudowanego leśnego osiedla nieopodal [[Waldsiedlung Wandlitz|Wandlitz]]. W kolejnych latach wiele z nich pełniło funkcje domów recepcyjno-gościnnych kilku urzędów i organizacji (np. Związku Literatów NRD) i rezydencji dyplomatycznych (1973-), m.in. ambasad [[Belgia|Belgii]], [[Francja|Francji]], Polski, zaś obecnie [[Zambia|Zambii]] oraz Wydz. Ekonomiczno-Handlowy Ambasady [[ChRL]]. Domy Piecka, Grotewohla i Bechera oraz dom recepcyjny przy ''Majakowskiring'' 2 objęto ochroną zabytków. 
|-
| 4789. || [[Majan Cewi]] || [[Kibuc]] Majan Cewi leży na południowym krańcu masywu górskiego [[Góra Karmel|Karmel]], w otoczeniu miasteczka [[Zichron Ja’akow]] i kibucu [[Ma’agan Micha’el]].
|-
| 4790. || [[Majdan Nepryski]] || Majdan Nepryski jest drugą co do wielkości (po wsi [[Długi Kąt (województwo lubelskie)|Długi Kąt]]), do niedawna największą wsią w gminie. Zabudowania są rozciągnięte wzdłuż liczącej ok. 3 [[Kilometr|km]] ulicy biegnącej od [[Droga wojewódzka nr 853|drogi wojewódzkiej nr 853]] w kierunku północno-zachodnim. Ok. 2 km na zachód od wsi znajduje się miasteczko [[Józefów (powiat biłgorajski)|Józefów]], natomiast na wschód, wzdłuż zabudowań ciągną się jedne z wyższych wzniesień [[Roztocze (kraina)|Roztocza]] – [[Góry Halińskie]]. Po drugiej stronie tych wzniesień znajdują się wsie [[Górniki (gmina Józefów)|Górniki]] i [[Stanisławów (powiat biłgorajski)|Stanisławów]]. Północny kraniec wsi sąsiaduje z otuliną [[Roztoczański Park Narodowy|Roztoczańskiego Parku Narodowego]] i [[las]]ami [[Puszcza Solska|Puszczy Solskiej]]. Południowy kraniec Majdanu sąsiaduje z wsiami [[Długi Kąt (województwo lubelskie)|Długi Kąt]], [[Siedliska (powiat biłgorajski)|Siedliska]] i [[Samsonówka]].
|-
| 4791. || [[Makaro/Ward]] || '''Makaro/Ward''' – jedna z trzech małych wysp położonych w [[Port morski Wellington|Porcie morskim Wellington]], na południowo-wschodnim krańcu [[Wyspa Północna (Nowa Zelandia)|Wyspy Północnej]] [[Nowa Zelandia|Nowej Zelandii]]. Wyspa znajduje się ok. 1,7 kilometra od miasteczka [[Eastbourne (Nowa Zelandia)|Eastbourne]], ma ok. 250 m długości i 80 m szerokości.
|-
| 4792. || [[Makarowce (obwód grodzieński)]] || '''Makarowce''' ([[język białoruski|biał.]] Макараўцы, ''Makaraucy'', [[język rosyjski|ros.]] Макаровцы, ''Makarowcy'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskim]], w [[rejon brzostowicki|rejonie brzostowickim]], centrum administracyjne [[sielsowiet]]u makarowieckiego. Położone jest na północnym brzegu rzeki [[Usnarka|Usnarki]], 38&nbsp;km na południe od [[Grodno|Grodna]], 3&nbsp;km od [[granica polsko-białoruska|granicy polsko-białoruskiej]], w oficjalnej strefie przygranicznej Białorusi<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.newsby.org/by/2009/03/19/text6978.htm| tytuł = Pierieczeń nasielennych punktow, paspołożennych w pogranicznoj zonie| data dostępu = 2010-11-28| autor = | opublikowany = Nowosti Biełarusi| praca = | data = 2009-03-19| język = ru}}</ref>.
|-
| 4793. || [[Makarowce]] || *[[Makarowce (obwód grodzieński)|Makarowce]] – [[agromiasteczko]] w [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskim]]
|-
| 4794. || [[Makarowo (obwód brzeski)]] || '''Makarowo''' ([[Język białoruski|biał]]. ''Макарава'', ''Makarawa'') – [[agromiasteczko]] położone na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon kamieniecki (Białoruś)|rejonie kamienieckim]] [[Obwód brzeski|obwodu brzeskiego]]. Miejscowość wchodzi w skład [[Sielsowiet Ogrodniki|Sielsowietu Ogrodniki]]. W czasach [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] miejscowość administracyjnie leżała w [[Województwo poleskie|województwie poleskim]], w [[Powiat brzeski (nadbużański)|powiecie brzeskim]].<ref>{{Cytuj|autor=Radzima.net, tioWeb|tytuł=Makarowo, agromiasteczko (kamieniecki rejon, obwód brzeski)|data dostępu=2016-03-26|opublikowany=www.radzima.net|url=http://www.radzima.net/pl/miejsce/makarowo.html}}</ref>
|-
| 4795. || [[Makarów]] || * {{SgKP|V|922|Makarów, miasteczko śród polesia kijowskiego}}
|-
| 4796. || [[Make It Pop]] || * '''warsztat''' - znajduje się w małym miasteczku. Wszyscy musieli tam przesiadywać podczas naprawy autobusu w drodze powrotnej do szkoły. Odbył się tam bal.
|-
| 4797. || [[Maks i Ruby]] || Maks jest króliczkiem i mieszka w króliczym miasteczku. Uwielbia bałaganić i psocić. Jego starsza siostra Ruby jest zupełnie inna – dba o porządek, jest grzeczna i dobrze wychowana (Maks uważa ją za głupkowatą). Psoty wesołego Maksa wydają się szkodliwe, jednak prawie zawsze w końcu okazują się zbawienne w skutkach. Maks nienawidzi słuchać, gdy Ruby plotkuje o tym i o owym ze swoją przyjaciółką, Luizą. Stara się przeszkodzić siostrze we wszystkim, co robi.
|-
| 4798. || [[Maksymilian Gierymski]] || Był synem Józefa, administratora [[Szpital Ujazdowski w Warszawie|Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie]], i Julii z Kielichowskich. W 1862 ukończył warszawskie [[Gimnazjum Realne w Warszawie|Gimnazjum Realne]] o profilu matematyczno-przyrodniczym i zapisał się do [[Instytut Politechniczny i Rolniczo-Leśny|Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego]] w [[Puławy|Nowej Aleksandrii]]. Równocześnie pobierał lekcje gry na fortepianie. Muzyka pozostawała jego pasją do końca życia. Jako siedemnastolatek uczestniczył w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]]. W 1863 porzucił uczelnię i wstąpił do oddziału powstańczego. W 1865 kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W 1867 roku otrzymał stypendium rządowe, dzięki któremu wyjechał do [[Monachium]], gdzie wstąpił do [[Akademia Sztuk Pięknych w Monachium|Akademii Sztuk Pięknych]] (Antikenklasse: immatrykulacja 26 VII 1867 r.)<ref>{{Cytuj |autor = H. Stępień, M. Liczbińska |rozdział = I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych... |tytuł = Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe) |data = 1994 |isbn = 83-903086-1-4 |wydanie = II |miejsce = Kraków |wydawca = Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors |s = 9}}</ref>. Wraz z innymi polskimi malarzami tworzył tzw. [[szkoła monachijska|grupę monachijską]]. W 1868 przyjęty został do monachijskiego Kunstverein. W 1872 podczas wizyty w kraju zakochał się bez wzajemności w Paulinie Tomaszewicz (była to miłość jego życia). W 1872 na międzynarodowej wystawie w [[Berlin]]ie otrzymał medal i dyplom za ''Wiosnę w małym miasteczku''. Brał udział także w wystawach międzynarodowych w Monachium (1869) i [[Wiedeń|Wiedniu]] (1873). W 1873 przebywał w [[Rzym]]ie. W 1874 został członkiem Akademii Sztuki w Berlinie. Zmarł na [[gruźlica człowieka|gruźlicę]] w wieku zaledwie 28 lat<ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.magazynsztuki.pl/maksymilian-gierymski|tytuł=Maksymilian Gierymski |opublikowany=magazynsztuki.pl}}</ref>. Pochowany w [[Bad Reichenhall|Bad Reichenhal]] na cmentarzu przy kościele św. Zenona. Grobowcem opiekował się [[Jerzy Mycielski (historyk)|Jerzy Mycielski]]. [[Jakub Juszczyk]] namalował obraz "[https://audiovis.nac.gov.pl/i/SM0/SM0_1-K-3393.jpg Grób Maksymiliana Gierymskiego w Reichenhall"]<ref>Płaskorzeźbione portrety w drzewnie małopolskiego artysty nowości Illustrowane 1924 nr 8 s. 4 [http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=120214&from=publication]</ref>
|-
| 4799. || [[Maksymilian Maria Kolbe]] || <ref name=BD>{{Cytuj stronę | url =http://www.nasza-arka.pl/2008/rozdzial.php?numer=1&rozdzial=4  | tytuł =Klasztorne miasteczko  | autor =  | data =2008-01  | praca =Miesięcznik Rodzin Katolickich „Nasza Arka”  | opublikowany =nasza-arka.pl  | język =  | data dostępu = 2017-11-01 | archiwum =  | zarchiwizowano = }}</ref>
|-
| 4800. || [[Maków (Ukraina)]] || '''Maków'''<ref>{{SgKP|V|930|Maków, pow. kamieniecki}}</ref> ([[Język ukraiński|ukr.]] Маків) – wieś, dawniej małe miasteczko na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[Rejon dunajowiecki|rejonie dunajowieckim]] [[Obwód chmielnicki|obwodu chmielnickiego]]. Wieś liczy 5602&nbsp;mieszkańców.
|-
| 4801. || [[Maków Mazowiecki]] || Co roku w mieście w czerwcu odbywają się Dni Makowa. Rozpoczyna je korowód przygotowany przez uczniów szkół. Organizowane są wtedy koncerty i wesołe miasteczka. Od 2007 roku organizowane są „Wyścigi Smoczych Łodzi”. Z okazji Dni Makowa w mieście gościły takie gwiazdy jak:
|-
| 4802. || [[Maków Podhalański]] || Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. na obszarze Polski były dwa miasteczka o takiej nazwie (drugie to [[Maków Mazowiecki]]). O uporządkowanie nazewnictwa wnioskowała kolej. Zaproponowano kilka określeń, które mogły być drugim członem nazwy: '''Krakowski''', '''Podgórski''', '''Małopolski''' i '''Podhalański'''. Ostatecznie przyjęta została ta ostatnia wersja, choć z geograficznego i historycznego punktu widzenia jest ona niepoprawna – [[kraina historyczna|kraina]] [[Podhale]] zaczyna się kilkadziesiąt kilometrów od miasta. Decyzję tę zaakceptowało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych 16 października 1930 r.
|-
| 4803. || [[Malcesine]] || '''Malcesine''' – miejscowość i gmina we [[Włochy|Włoszech]], w regionie [[Wenecja Euganejska]], w prowincji [[prowincja Werona|Werona]]. Jest to miejscowość turystyczna, szczególnie jeśli chodzi o starszą dzielnicę położoną nad samym [[Garda (jezioro)|Jeziorem Garda]]. Ma liczne połączenia żeglugowe z sąsiednimi miejscowościami, głównie z [[Limone sul Garda]] i [[Riva del Garda]]. Z miasteczka można też się dostać koleją linową na szczyt [[Monte Baldo]]. W Malcesine funkcjonuje spółdzielnia zrzeszająca producentów oliwek, która produkuje też oliwę z miejscowych oliwek.
|-
| 4804. || [[Malecz]] || '''Malecz''' ([[język białoruski|biał.]] ''Малеч'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon berezowski (Białoruś)|rejonie berezowskim]] [[obwód brzeski|obwodu brzeskiego]].
|-
| 4805. || [[Malena]] || Film, którego akcja toczy się w sycylijskim miasteczku czasu II wojny światowej, opowiada historię trzynastoletniego chłopca imieniem Renato zakochanego w miejscowej piękności - tytułowej Malenie. Młody człowiek widzi jak wydarzenia w życiu głównej bohaterki przybierają zły obrót, jak Malena staje się wdową, a następnie obiektem długo powstrzymywanej żądzy, zazdrości i gniewu. Malena staje się także zarzewiem erotycznej i uczuciowej burzy oraz podejrzeniem o bycie kobietą lekkich obyczajów - wszystko przez uniwersalną i ponadczasową klątwę urody, będącą przyczyną wszystkich nieszczęść w jej życiu. Malena po kolei zostaje upokorzona i wydziedziczona przez ojca, trafia przed sąd, traci źródło dochodów i zostaje bez grosza. Film widziany jest z perspektywy sycylijskiego chłopca Renato, zakochanego w pięknej kobiecie, który jako jedyny rozumie losy Maleny i stawia czoła prowincjonalnej mentalności. Kiedy wszystko wydaje się być stracone, Renato znajduje odwagę, by przejść do czynów i podjąć ryzyko pomocy Malenie w najbardziej nieoczekiwany sposób.
|-
| 4806. || [[Malešov]] || '''Malešov''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Kutná Hora|powiecie Kutná Hora]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 981 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 4807. || [[Malia]] || '''Malia (Mallia)''' – miasteczko położone na północnym wybrzeżu [[Kreta|Krety]], ok. 30 km na wschód od [[Heraklion]]u. Jedna z ważniejszych miejscowości wypoczynkowych Krety. Popularna szczególnie ze względu na piaszczystą plażę z wydmami. 
|-
| 4808. || [[Malindi]] || '''Malindi''' – nadbrzeżne miasto w [[Kenia|Kenii]], 120 kilometrów na północ od [[Mombasa|Mombasy]] na drodze do [[Lamu]]. Populacja 68 311 (2005). Główny ośrodek turystyczny, szczególnie popularny wśród [[Włosi|Włochów]]. Port lotniczy. W okolicy znajdują się ruiny [[Gede (Kenia)|Gede]], miasteczko [[Watamu]] oraz dwa morskie parki narodowe (Watamu oraz Malindi Marine National parks).
|-
| 4809. || [[Mall Tycoon 2]] || Ważnymi osobami, których należy zatrudnić, są menadżer centrum handlowego i menadżer do sprzedaży detalicznej. Pierwszy inwestuje w centrum, robi wszystko, by przyciągnąć klientów: urządza wesołe miasteczko, kino, bank, arkadę gier czy świetnie prosperujące restauracje. Za te rzeczy nie otrzymujemy pieniędzy, to ma jedynie przyciągać klientów. 
|-
| 4810. || [[Mallaig]] || '''Mallaig''' (wym. {{wymowa|Mallaig.ogg|[ˈmælɪɡ]}}, [[język gaelicki szkocki|gael.]] ''Malaig'' {{IPA|[ˈmal̪ˠɛkʲ]}}) – miasteczko portowe w zachodniej [[Szkocja|Szkocji]], na zachodnim krańcu zabytkowej linii kolejowej z [[Fort William]], mieszka tu około 800 ludzi. 
|-
| 4811. || [[Malowany ptak (powieść)]] || '''''Malowany ptak''''' ([[język angielski|ang.]] ''The Painted Bird'') – kontrowersyjna powieść [[Jerzy Kosiński|Jerzego Kosińskiego]] wydana w 1965 r. Przedstawia świat widziany oczyma młodego chłopca, „uważanego za cygańskiego lub żydowskiego przybłędę”, który błąka się między miasteczkami rozsianymi po Europie Wschodniej podczas II wojny światowej.
|-
| 4812. || [[Malta Ski]] || * miasteczko ruchu drogowego
|-
| 4813. || [[Malta]] || [[LWS Animal Park]] oraz [[Wildlife Park Malta]] to małe [[ogród zoologiczny|ogrody zoologiczne]], w których występuje wiele różnych gatunków zwierząt, takich jak emu, jelenie, lamy, króliki, kozy górskie, tygrysy, lwy, małpy, niedźwiedzie, ptaki i inne. Niektóre ze zwierząt są utrzymywane w ich naturalnym otoczeniu<ref>[http://www.malta.com/en/attraction/leisure-activities/animal-park/marsaskala/lws-animal-park LWS Animal Park] – malta.com.</ref>. [[Bird Park Malta]] oraz [[Malta Falconry Centre]] to ptasie parki. [[Malta National Aquarium]] to [[akwarium publiczne]] o powierzchni łącznej 20 000 m². Składa się z 26 zbiorników<ref>[http://www.aquarium.com.mt/about-us/ About US] – Malta National Aquarium.</ref>. [[Splash & Fun Water Park]] to [[aquapark]], w którego skład wchodzą baseny, zjeżdżalnie i inne atrakcje wodne. [[BOV Adventure Park]] to większy plac zabaw dla dzieci, z różnymi urządzeniami. [[Sant'Antnin Family Park]] to park rodzinny obejmujący miejsca piknikowe, place zabaw dla dzieci, siłownię na wolnym powietrzu, ścianki do wspinaczki skałkowej, dwa labirynty i amfiteatr<ref>[http://www.timesofmalta.com/articles/view/20130224/local/largest-family-park-inaugurated.458939 Largest family park inaugurated] – timesofmalta.com, 2013.</ref>. [[Popeye Village]] to wioska, która powstała jako sceneria do filmu [[Popeye (film)|Popeye]] z 1980 roku. Dziś jedna z atrakcji turystycznych wyspy. Niektóre z domów zostały wyposażone w różne przedmioty związane z filmem, w tym rekwizyty wykorzystywane w produkcji filmu. Dla turystów organizowane są różne pokazy oraz rejsy statkiem po zatoce. Na ulicach miasteczka można spotkać przechadzające się postacie z filmu, z którymi można porozmawiać i zrobić sobie zdjęcie.
|-
| 4814. || [[Malšice]] || '''Malšice''' – miasteczko oraz gmina, położona w [[kraj południowoczeski|kraju południowoczeskim]], w [[powiat Tabor|powiecie Tabor]], w [[Czechy|Czechach]].
|-
| 4815. || [[Mamer]] || '''Mamer''' − gmina i małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Capellen|kantonie Capellen]]. Znajduje się nad rzeką [[Mamer (rzeka)|Mamer]], dopływem rzeki [[Alzette]].
|-
| 4816. || [[Manchester by the Sea]] || Fabuła filmu skupia się wokół Lee Chandlera ([[Casey Affleck]]), który po nieoczekiwanej śmierci starszego brata ([[Kyle Chandler]]) musi się zaopiekować bratankiem ([[Lucas Hedges]]). Powrót do tytułowego miasteczka [[Manchester-by-the-Sea]] i spotkanie po latach z byłą żoną ([[Michelle Williams (aktorka)|Michelle Williams]]) pozwala Lee na skonfrontowanie się z dawną tragedią, która doprowadziła do końca ich małżeństwa.
|-
| 4817. || [[Mandurah]] || Mandurah uzyskało status miasteczka (''town'') w [[1987]] roku, a miasta (''city'') w [[1990]].
|-
| 4818. || [[Mani (półwysep)]] || Leży w bezpośrednim sąsiedztwie Sparty, na południe od niej i z centralnym miasteczkiem [[Gythio]]. Teren jest dobrze rozwinięty rolniczo, zwłaszcza uprawa oliwki. Godne polecenia jest prywatne Muzeum Uprawy i Przetwórstwa Oliwek – własność największego z greckich banków – zlokalizowane przy drodze krajowej Gythio-Sparta, nieco na południe od Sparty. Spore znaczenie turystyczne osiągnęły okolice miasta Gythio, chwalonego za "wyjątkowy" i "poza tym miejscem spotykany chyba tylko na greckich wyspach" charakter i spokój.
|-
| 4819. || [[Manieczki]] || '''Manieczki''' – [[osada]] ([[agromiasteczko]]<ref>Daniela Szymańska: Geografia osadnictwa, PKWN, Warszawa 2009</ref>) w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[powiat śremski|powiecie śremskim]], w [[Brodnica (gmina w województwie wielkopolskim)|gminie Brodnica]]. [[Podział administracyjny Polski (1975–1998)|W latach 1975–1998]] miejscowość administracyjnie należała do [[Województwo poznańskie (1975–1998)|województwa poznańskiego]].
|-
| 4820. || [[Maniewicze]] || Większość Polaków opuściła miasteczko po wojnie. Od 1993 działa tu [http://luckkg.polemb.net/?document=25&PHPSESSID=9460ad84df02487bc4549b64061a1501 oddział Stowarzyszenia Kultury Polskiej na Wołyniu].
|-
| 4821. || [[Manifest z Göttingen]] || 2. Nie istnieje zasadniczy limit dla rozwoju niszczącego życie efektu strategicznej broni nuklearnej. Taktyczna bomba atomowa może zniszczyć małe miasteczko, podczas gdy bomba wodorowa może sprawić, by region wielkości Zagłębia Ruhry nie nadawał się do zamieszkania przez wiele lat. Na skutek rozprzestrzeniania się promieniowania już obecnie istniałaby możliwość unicestwienia całej populacji zachodnich Niemiec przy użyciu bomb wodorowych. Nie znamy żadnej technicznej możliwości obrony olbrzymiej populacji przed tym zagrożeniem.
|-
| 4822. || [[Manny Perez]] || '''Manuel "Manny" Perez Batista''' (ur. [[5 maja]] [[1969]] roku w małym miasteczku Baitoa, [[Santiago de los Caballeros|Santiago]], [[Dominikana]]) – [[Dominikana|dominikański]] [[aktor]] [[film]]owy i [[Telewizja|telewizyjny]].
|-
| 4823. || [[Manszija Zabda]] || Wieś Manszija Zabda jest położona na wysokości od 90 do 130 metrów [[n.p.m.]] na północno-zachodnim skraju intensywnie użytkowanej rolniczo [[Dolina Jezreel|Doliny Jezreel]] w [[Dolna Galilea|Dolnej Galilei]], na północy [[Izrael]]a. Leży ona na południowym skraju zalesionej pagórkowatej kalenicy Givat Chacir (195 m n.p.m.), która biegnie w kierunku północnym. Okoliczny teren łagodnie opada w kierunku południowym. Na wschód od wioski przepływa strumień Szimron, a na zachodzie strumień Nahalal. W jej otoczeniu znajduje się miasteczka [[Ramat Jiszaj]] i [[Zarzir]], moszawy [[Bet Sze’arim (moszaw)|Bet Sze’arim]], [[Allone Abba]], [[Bet Lechem ha-Gelilit]] i [[Nahalal]], oraz wioska komunalna [[Timrat]].
|-
| 4824. || [[Manternach]] || '''Manternach''' − gmina i małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Grevenmacher|dystrykcie Grevenmacher]], w [[Kanton Grevenmacher|kantonie Grevenmacher]].
|-
| 4825. || [[Mapa z Madaby]] || Na mapie przedstawiono kościół Matki Bożej Nowej, który konsekrowano 20 listopada 542. Autorzy mozaiki nie odnotowali kształtów budowli jerozolimskich, które wzniesiono po 570. Te dwie daty wyznaczają więc granice okresu, w którym mozaika powstała, między 542 a 570. Autor dzieła jest anonimowy. Mozaikę ufundowali wierni z Madaby, która była w tym czasie [[Biskup diecezjalny|stolicą biskupią]]. W VIII w. w czasach [[Umajjadzi|Umajjadów]] z mozaiki usunięte zostały przedstawienia postaci ludzkich. W 746 Madabę zniszczyło [[trzęsienie ziemi]], miasteczko zostało opuszczone.
|-
| 4826. || [[Mapeciątka]] || | ''Wymarzone wesołe miasteczko''
|-
| 4827. || [[Mara Scherzinger]] || Mara wychowywała się w małym miasteczku Saig, niedaleko Titisee-Neustadt w Niemczech.
|-
| 4828. || [[Maraton tańca]] || Na rynku [[Dolny Śląsk|dolnośląskiego]] miasteczka Dąbie trwa festyn. Jego główną atrakcją ma być maraton tańca. Zwycięzca otrzyma 50 tysięcy złotych, a pozostali uczestnicy konkursu - szansę wylosowania luksusowego samochodu terenowego. Elokwentny konferansjer Alek i - występująca podczas imprezy - piosenkarka Dżessika zachęcają zgromadzonych mieszkańców do podjęcia wyzwania. Wygra ta z par, która wytrzyma na parkiecie najdłużej. Do rywalizacji stają m.in.: potrzebująca pieniędzy na leczenie chorego synka Agnieszka, jej koleżanka fryzjerka Monika oraz, podkochujący się w Dżessice, Krystian. Zbiorowemu szaleństwu ulega nawet miejscowy ksiądz Damian, który porywa do tańca siostrę zakonną Cezarię, a także doświadczona przez życie Zofia, której partneruje nastoletni syn Michaś. Tymczasem, wykorzystując ogólne zamieszanie, przybyli do miasteczka drobni przestępcy - Szymuś i Sylwuś - postanawiają wykraść pieniądze przeznaczone na główną nagrodę.
|-
| 4829. || [[Marcal]] || Źródła na wysokości 240 m n.p.m. w [[Las Bakoński|Lesie Bakońskim]] koło miasteczka [[Sümeg]]. Płynie na północ środkiem [[Mała Nizina Węgierska|Małej Niziny Węgierskiej]]. W dolnym biegu płynie równolegle do Raby, do której uchodzi w mieście [[Győr]]. W średnim i dolym biegu zbiera wyłącznie prawe dopływy spływające z Lasu Bakońskiego.
|-
| 4830. || [[Marcel Khalife]] || Marcel Khalife urodził się w [[1950]] w Amchit, małym miasteczku na wybrzeżu, na północ od Bejrutu. Jego dziadek był rybakiem i grał na flecie.
|-
| 4831. || [[Marcel Proust]] || Proust spędzał długie wakacje w [[Illiers-Combray|Illiers]], które później, uzupełnione o pewne szczegóły z jego pobytu w domu jego ciotecznego dziadka w Auteuil, stało się modelem fikcyjnego miasteczka Combray, w którym rozgrywają się niektóre sceny ''[[W poszukiwaniu straconego czasu]]''. (Nazwa Illiers została zmieniona na Illiers-Combray z okazji obchodów setnej rocznicy urodzin Prousta)<ref>{{Cytuj|tytuł=Fac-similé JO du 06/04/1971, page 03331 {{!}} Legifrance|data dostępu=2016-05-29|opublikowany=www.legifrance.gouv.fr|url=https://www.legifrance.gouv.fr/jo_pdf.do?id=JORFTEXT000000334735&pageCourante=03331}}</ref>.
|-
| 4832. || [[Marcelina Sembrich-Kochańska]] || Dzieciństwo spędziła w [[Bolechów (miasto)|Bolechowie,]] wielokulturowym podgórskim miasteczku galicyjskim. Ojciec jej był wędrownym nauczycielem muzyki i organistą w kościele parafialnym w [[Bolechów (miasto)|Bolechowie]]. Dzięki staraniom emerytowanego nauczyciela Jana Radwana Janowicza, który uwierzył w jej talent, trafiła do Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we [[Lwów|Lwowie]], gdzie opiekowała się nią zamożna rodzina Zellingerów.
|-
| 4833. || [[Marcelino, chleb i wino (film 1955)]] || Pewnego dnia jeden z mnichów otwierając bramę klasztorną znajduje niemowlę chłopca. Początkowo mnisi ochrzciwszy chłopca i zatrzymując go w klasztorze podejmują próby odnalezienia matki, która jak ostatecznie ustalają nie żyje. Następnie rozważają możliwość oddania go pod opiekę jakiejś dobrej rodzinie. Nie mogąc znaleźć nikogo odpowiedniego decydują ostatecznie o zaopiekowaniu się nim i pozostawieniu go w klasztorze. Po kilku latach Marcelino wyrasta na rezolutnego, lecz psotnego chłopca, nad którego wybrykami chcąc zapanować jeden z mnichów mówi chłopcu, żeby nie wchodził na strych strasząc go dużym człowiekiem, który tam rzekomo jest i go zabierze na zawsze, jeśli ten pokusi się tam wejść. W miasteczku odbyć ma się karnawał, mnisi chcąc pokazać Marcelino trochę świata spoza klasztoru postanawiają że jeden z nich idąc nazajutrz z wizytą do chorego w miasteczku, zabierze chłopca ze sobą. Tak też więc się dzieje. Na czas samej wizyty mnich każe Marcelino poczekać na siebie przed domem chorego, chłopiec jednak go nie usłuchał i powoduje duży zamęt i straty w mieście. Nowy burmistrz żywiąc urazę sprzed kilku lat do jednego z mnichów za niepowierzenie mu pod opiekę chłopca przy początkowym jej zaproponowaniu, wykorzystuje pretekst szkód narobionych przez Marcelino by wydać dokument nakazujący mnichom opuszczenie w ciągu trzydziestu dni budynku klasztoru. Po tych wydarzeniach mnisi traktują chłopca inaczej, nie chcą jego pomocy. Marcelino przypomina sobie o zakazanym strychu i wykorzystując okazję odważa się na niego wejść. Za pierwszym razem wchodząc na strych dostrzega niewyraźnie w ciemnościach jakąś postać (Jezus na krzyżu) jednakże nie dostrzegając jej wyraźnie przestrasza się i ucieka. Za drugim razem zbiera się na odwagę, nie ucieka pomimo ciemności i otwiera okiennicę wpuszczając światło do środka, jego oczom ukazuje się duża figura Jezusa na krzyżu. Przez pewien czas Marcelino przygląda się Jezusowi po czym stwierdza, że wygląda on na głodnego, biegnie więc przynieść mu chleb, po czym stara się dosięgnąć do wysoko zawieszonej figury by podać Jezusowi przyniesione mu jedzenie. Po chwili ręka Jezusa odrywa się od krzyża i bierze do ręki podawany przez Marcelino chleb. Po tym wydarzeniu Marcelino jeszcze kilkakrotnie wykrada jedzenie by zanieść je Jezusowi ze strychu. Mnich odpowiedzialny za gotowanie posiłków dostrzega znikanie jedzenia i po rozmowie z ojcem przełożonym uzgadniają potrzebę zbadania sprawy do końca, w tym celu jedzenie, które pochował na powrót ma zostawić na wierzchu i pójść za Marcelino, gdy ten je wykradnie. Gdy mnich poszedł za chłopcem podsłuchał rozmowę chłopca z Jezusem i nie mogąc za bardzo uwierzyć w co słyszy zdenerwowany zbiega na dół. Mnich, żeby się upewnić się w swoich przypuszczeniach iż słyszał coś niesamowitego postanowił pójść za chłopcem jeszcze raz, w tym celu zawczasu schował się już na strychu. Chłopiec ponownie idąc z jedzeniem do Jezusa usłyszał od niego, że jest dobrym chłopcem (przynosił mu jedzenie, picie, a raz nawet koc by mógł się ogrzać) i że chciałby mu za tą dobroć wynagrodzić. Zadał mu więc pytanie czy chciałby być zakonnikiem jak jego braciszkowie zakonni, czy może chciałby się w rzeczywisty sposób pobawić z Manuelem, swoim wyimaginowanym przyjacielem? Marcelino jednakże powiedział, że chciałby raczej zobaczyć swoją mamę, której nigdy nie widział. Jezus powiedział mu wówczas, że będzie musiał zasnąć jeśli chcę się z nią spotkać. Chłopiec się na to zgadza i oddaje się w jego ramiona. Mnich w tym czasie obserwuje poświatę wydobywającą się przez szpary drzwi i wzruszony, a zarazem zatrwożony woła resztę swoich klasztornych braci. Chłopiec aby zobaczyć się ze zmarłą matką musiał umrzeć. Zdarzenie uznano za cud (w filmie) i odtąd na pamiątkę tego wydarzenia świętowano ten dzień jako dzień świętego Marcelino.
|-
| 4834. || [[Marcin Babraj]] || Andrzej Babraj, syn Eugeniusza i Heleny z domu Kubiatowicz, urodził się [[21 października]] [[1933]] r. w miasteczku [[Berezne]] pow. [[Kostopol]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. W 1940 r. został wraz z matką (ojciec pozostał w armii podziemnej i w 1942 r. rozstrzelano go na [[Pawiak]]u) wywieziony przez Sowietów do Północnego [[Kazachstan]]u. Powrócił stamtąd w 1946 r. do [[Inowrocław]]ia, skąd pochodziła jego matka. Ukończył tam szkołę podstawową i w 1952 r. otrzymał [[świadectwo dojrzałości]]. Przez pół roku był nauczycielem w szkole podstawowej. Następnie studiował polonistykę na [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu]] i otrzymał tytuł magistra filologii polskiej. W czasie studiów należał do duszpasterstwa akademickiego prowadzonego przez o. [[Joachim Badeni|Joachima Badeniego]]. Po studiach 4 lata pracował w redakcji [[Przewodnik Katolicki|Przewodnika Katolickiego]] w Poznaniu. Następnie w 1962 r. wstąpił do [[dominikanie|dominikanów]], otrzymując przy [[obłóczyny|obłóczynach]] imię Marcin. Pierwszą profesję złożył [[17 sierpnia]] [[1963]] r., a [[śluby wieczyste]] [[8 grudnia]] [[1966]] r. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1963-1969 w [[Warszawa|Warszawie]] i [[Kraków|Krakowie]]. [[Święcenia kapłańskie]] przyjął [[22 czerwca]] [[1968]] r. w [[Poznań|Poznaniu]] z rąk ks. abpa [[Antoni Baraniak|Antoniego Baraniaka]]. W 1969 r. wrócił do Poznania i znowu pracował w Przewodniku Katolickim. Należał do pomysłodawców i organizatorów miesięcznika W drodze (razem z [[Konrad Hejmo|Konradem Hejmo]] i [[Jan Andrzej Kłoczowski|Janem Andrzejem Kłoczowskim]]), w 1973 r. został jego pierwszym redaktorem naczelnym i kierował pismem do roku 1995. W 1981 r. założył wydawnictwo "[[W drodze (wydawnictwo)|W drodze]]", którym kierował do 1990 r. Przeniesiony w 1995 r. do Warszawy (Służew) pracował jako [[wikariusz]] parafii. Wyjeżdżał na pracę duszpasterską do [[Kazachstan]]u. W latach 1996-1999 był redaktorem naczelnym Dominika nad Dolinką. Od 2002 r. mieszka w Krakowie<ref>{{cytuj stronę| url = http://slownik.dominikanie.pl/babraj-marcin-andrzej/| tytuł =Dominikański Słownik Bibliograficzny O. Cypriana Wichrowicza OP | język = pl}}</ref>.
|-
| 4835. || [[Marcin Dorociński]] || * [[2007 w filmie|2007]]: ''[[Na dobre i na złe]]'' jako Mieszkaniec miasteczka
|-
| 4836. || [[Marcin Kazanowski (1523–1587)]] || Po ojcu odziedziczył: [[Bogusławice (powiat radomski)|Bogusławice]], [[Ciepielów (województwo mazowieckie)|Ciepielów]] i [[Miechów (województwo mazowieckie)|Miechów]]. W 1548 lokował na gruntach Ciepielowa miasteczko [[Grzymałów]], a w 1566 na gruntach [[Miechów (województwo mazowieckie)|Miechów]] [[Kazanów (województwo mazowieckie)|Kazanów]] i był także właścicielem [[Stare Gardzienice|Gardzienic]] i [[Ostrownica (powiat zwoleński)|Ostrownicy]]. Był mężem Katarzyny z Tarłów (c. [[Andrzej Tarło|Andrzeja Tarły]] (? - ok. [[1531]]) [[chorąży|chorążego]] [[Lwów|lwowskiego]]).
|-
| 4837. || [[Marcin Przybylski]] || W 2001 roku zdobył wiele nagród podczas [[Przegląd Piosenki Aktorskiej#XXII Przegląd Piosenki Aktorskiej|XXII Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu]]: I nagrodę w konkursie aktorskiej interpretacji piosenki, nagrodę [[Ewa Demarczyk|Ewy Demarczyk]], nagrodę dziennikarzy, statuetkę Ucho Patrona i nagrodę „Andrzej 2001”. W tym samym roku został także laureatem Nagrody Publiczności V Elbląskich Nocy Teatru i Poezji. W 2002 brał udział w wielu telewizyjnych widowiskach muzycznych: ''Pod dachami Paryża'', ''A wszystko to ty'' (z piosenkami [[Marek Grechuta|Marka Grechuty]]) i ''Smutne miasteczko'' w reżyserii [[Andrzej Strzelecki|Andrzeja Strzeleckiego]].
|-
| 4838. || [[Marcin Szczygielski]] || Premiera kolejnej sztuki autora pt. ''Wydmuszka'' miała miejsce 26 lutego 2010 na deskach warszawskiego [[Teatr Komedia w Warszawie|Teatru Komedia]]. W głównych rolach wystąpiły [[Anna Guzik]], jako bibliotekarka Halina, i [[Joanna Liszowska]], jako Roksana, żona biznesmena z niewielkiego miasteczka. Sztukę wyreżyserował [[Tomasz Dutkiewicz]]. ''Wydmuszkę'' wystawił także [[Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku]]. Premiera spektaklu wyreżyserowanego przez [[Zbigniew Lesień|Zbigniewa Lesienia]] odbyła się 7 stycznia 2011, a w rolach głównych wystąpiły [[Hanna Zientara]] i [[Katarzyna Anzorge]]. Obie aktorki za „różnorodność postaci i kreacje w spektaklu ''Wydmuszka''” otrzymały w marcu 2011 Srebrne Maski – nagrody przyznawane przez Płockie Towarzystwo Miłośników Teatru z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru<ref>{{cytuj pismo|autor=Rafał Kowalski|tytuł=Srebrne Maski: Teraz teatrem rządzą Anzorge i Zientara.|czasopismo=Gazeta Wyborcza Płock|data=2011-03-27|url=http://plock.wyborcza.pl/plock/1,35681,9331115,Srebrne_Maski__Teraz_teatrem_rzadza_Anzorge_i_Zientara.html}}</ref>. Trzecią inscenizację sztuki ''Wydmuszka'' przygotował łódzki Teatr Mały w Manufakturze. Premiera spektaklu wyreżyserowanego przez [[Mariusz Pilawski|Mariusza Pilawskiego]] z [[Loretta Cichowicz|Lorettą Cichowicz]] i [[Malwina Irek|Malwiną Irek]] odbyła się 16 kwietnia 2011<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.e-teatr.pl/pl/repertuar/39599,szczegoly.html | tytuł = REPERTUAR Wydmuszka - Marcin Szczygielsk | praca = Teatr w polsce - polski wortal teatralny | opublikowany = Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego | data dostępu = 2013-03-18}}</ref>.
|-
| 4839. || [[Marcin Zborowski]] || Był właścicielem m.in. [[Solec-Zdrój|Solca-Zdroju]] i [[Zamek w Korzkwi|zamku]] w [[Korzkiew|Korzkwi]]. Przebudował zamek Jastrzębiec w okolicach Szydłowa. Założył miasteczko [[Jastrząb]]. 
|-
| 4840. || [[Marciszów]] || Posiadający walory turystyczne Marciszów nigdy nie nabrał cech letniska, tym niemniej stanowił punkt wyjścia dla wycieczek w [[Rudawy Janowickie]] oraz w mniej popularne [[Góry Kaczawskie]] i [[Góry Wałbrzyskie|Wałbrzyskie]]. Bazę turystyczną i noclegową przez wiele lat stanowiła duża gospoda. Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] znacznie spadło tempo rozwoju wsi, chociaż nadal istotną rolę odgrywało zatrudnienie w przemyśle. Marciszów Dolny posiadał wówczas cechy osady kolejowej, a zabudowa w otoczeniu dworca przypominała małe miasteczko (do dziś istniejące kamienice). W [[1917]] r. zelektryfikowano linię kolejową [[Wałbrzych]] – [[Jelenia Góra]], w [[1939]] r. linię do [[Kamienna Góra|Kamiennej Góry]]. 
|-
| 4841. || [[Marco Amelia]] || Amelia urodził się w miasteczku [[Frascati]] leżącym na przedmieściach [[Rzym]]u. Swoją piłkarską karierę zaczynał właśnie w [[Rzym|stolicy Włoch]], w szkółce piłkarskiej [[AS Roma]]. W [[AS Roma|Romie]] nie dane mu było zadebiutować w pierwszej drużynie i był jedynie rezerwowym dla [[Cristiano Lupatelli|Cristiana Lupatelliego]] i [[Francesco Antonioli|Francesca Antonioliego]]. W końcu latem 2001 Amelia odszedł do grającego w [[Serie C1]], [[AS Livorno Calcio]]. W sezonie 2001/2002 rozegrał jednak tylko 1 mecz w lidze. Po awansie Livorno do [[Serie B]] Amelia w kolejnym sezonie stał się pierwszym bramkarzem zespołu i jednocześnie jednym z najlepszych w lidze. Po rozegraniu 35 meczów i zajęciu ze swoją drużyną 10. miejsca na sezon 2003/2004 został wypożyczony do [[Serie A|pierwszoligowego]] [[US Lecce]]. Rywalizował o miejsce w składzie z [[Vincenzo Sicignano|Vincenzem Sicignanem]], ale to Amelia stał się pierwszym bramkarzem [[US Lecce|Lecce]]. W [[Serie A]] Amelia zadebiutował 31 sierpnia 2003 w przegranym 1:4 wyjazdowym meczu z [[Lazio Rzym]]. Warto odnotować, że w meczu [[Liga Europy UEFA|Pucharu UEFA]] z [[FK Partizan Belgrad|Partizanem Belgrad]] Marco stał się pierwszym [[Włochy|włoskim]] [[bramkarz]]em, który zdobył gola w europejskich pucharach. W [[US Lecce|Lecce]] grał do stycznia 2004 i wówczas przeszedł do [[AC Parma|Parmy]]. Jednak w zespole tym ani razu nie pojawił się na boisku.
|-
| 4842. || [[Marco Schank]] || Ukończył liceum klasyczne w [[Diekirch]] w 1974. W 1982 wybrany do rady miejskiej [[Heiderscheid (Luksemburg)|Heiderscheid]]. 1 stycznia 1994 został burmistrzem tego miasteczka. Pozostał nim do 2009. W 1999 dostał się do [[Izba Deputowanych (Luksemburg)|Izby Deputowanych]]. Mandat posła sprawował do 2009. 23 lipca 2009 objął stanowisko ministra mieszkalnictwa w czwartym rządzie [[Jean-Claude Juncker|Jeana Claude'a Junckera]]. Pełni także funkcję sekretarza generalnego Chrześcijańsko-Społecznej Partii Ludowej.
|-
| 4843. || [[Marco i Gina]] || Serial opowiada o przygodach zakochanej pary Marco i Gina, zamieszkujących miasteczko blisko zabytkowej Wenecji, gdzie żyje jedynie ptactwo. Jest to miasto wyposażone w najnowszą technologię, pełne cennych skarbów. To właśnie Marco i Gina są odpowiedzialni za min. Ku Wang. Zły książę Cyryl za wszelką cenę będzie chciał zagarnąć skarby dla siebie.
|-
| 4844. || [[Marcovia]] || Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie{{r|jednostki}}:
|-
| 4845. || [[Marcussen & Søn]] || Zakład organmistrzowski Marcussen & Søn został założony w 1806 w Vester Sottrup przez Jürgena Marcussena (1781-1860). Od 1830 ma siedzibę w miasteczku [[Aabenraa]] na południu Danii. W 1826 do spółki przystąpił Andreas Reuter (1798-1847) jako współwłaściciel, wskutek czego przyjęła ona nazwę Marcussen og Reuter.
|-
| 4846. || [[Mardy Fish]] || Mardy Fish urodził się w blisko 50-tysięcznym miasteczku leżącym w stanie [[Minnesota]], [[Edina (Minnesota)|Edinie]]. Obecnie mieszka w [[Tampa|Tampie]], na [[Floryda|Florydzie]]. Jest synem Toma, który jest nauczycielem w Vero Beach i Sally Fish. Ma młodszą siostrę, Meredith. Jego najlepszym przyjacielem z kortów jest Andy Roddick<ref>{{cytuj stronę| url = http://tennis.fanhouse.com/2010/07/24/andy-roddick-upset-by-mardy-fish-in-straight-sets/| tytuł = Andy Roddick Upset by Mardy Fish in Straight Sets at ATC| data dostępu = 2011-02-28| autor = | opublikowany = fanhouse.com| praca = | data = 2010-07-24| język = en}}</ref>. Razem dorastali i jako juniorzy wspólnie grali. Pierwszy kontakt z tenisem miał w wieku dwóch lat, a kiedy miał 19. lat rozpoczął karierę zawodową. W wolnym czasie lubi słuchać muzyki [[Muzyka country|Country]], [[Surfing|surfować]] oraz grać w golfa<ref>{{cytuj stronę| url = http://tennis-prose.com/articles/biofile-with-mardy-fish/| tytuł = Biofile with Mardy Fish| data dostępu = 2010-07-15| autor = | opublikowany = tennis-prose.com| praca = | data = | język = en}}</ref>.
|-
| 4847. || [[Marek Sieprawski]] || * [http://www.instytutksiazki.pl/literatura_polska/ksiazki/proza/ksiazka/miasteczko_z_ludzka_twarza.html?cHash=7daf012334 Jan Tomkowski - Miasteczko z ludzką twarzą]
|-
| 4848. || [[Marek Żelkowski]] || * ''„Spokojne miasteczko”''
|-
| 4849. || [[Margot Kidder]] || Swoją ekranową przygodę zapoczątkowała w 1969 roku gościnnym udziałem w kanadyjskich serialach: ''Wojeck'', ''Przygody w tęczowym miasteczku'' (''Adventures in Rainbow Country''), ''McQueen'' jako młoda dziennikarka Jenny i ''Corwin''. Po kinowym debiucie w amerykańskiej komedii ''Ale zabawa'' (''Gaily, Gaily'', 1969) i komedii romantycznej ''Lubiący się bawić'' (''Quackser Fortune Has a Cousin in the Bronx'', 1970) u boku [[Gene Wilder|Gene’a Wildera]], pojawiła się w seryjnym [[western]]ie [[NBC]] ''Nichols'' (1971, 1972) i serialu [[American Broadcasting Company|ABC]] ''Harry O'' (1973) z [[Martin Sheen|Martinem Sheenem]] i [[Cheryl Ladd]].
|-
| 4850. || [[Marguerite Gachet w ogrodzie]] || Jeszcze we wrześniu 1889 Vincent van Gogh poinformował [[Theo van Gogh (marszand)|brata]], iż chce opuścić szpital psychiatryczny w [[Saint-Rémy-de-Provence|Saint-Rémy]] i być może zamieszkać u przyjaciela, [[Camille Pissarro|Camille'a Pissarro]]. Pissarro zaproponował Auvers-sur-Oise i opiekę lekarza [[Paul Gachet|Paula Gacheta]]. 17 maja 1890 artysta przyjechał do Paryża gdzie na kilka dni zatrzymał się u Theo<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Beaujean | imię = Dieter | nazwisko2 = Hölmström (tłum.) | imię2 = Per | tytuł = Van Gogh, Liv och verk| strony = 84}}</ref>, po czym 20 maja 1890 wyjechał do [[Auvers-sur-Oise]], małego miasteczka położonego nad rzeką [[Oise (rzeka)|Oise]], niedaleko granic Paryża<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Walther|imię=Ingo F.|nazwisko2=Metzger|imię2=Rainer|tytuł=Van Gogh: The Complete Paintings. Vol. I & II|strony =635}}</ref>. Tam spotkał się z doktorem Gachetem. Gachet był w tym czasie 61-letnim wdowcem. Miał córkę Marguerite (w wieku ok. 20 lat) i syna Paula (16 lat). Interesował się malarstwem, a jego ściany zdobiły dzieła impresjonistów: m.in. Renoira, Moneta, Pisarro i Cézanne’a. Gachet znał język holenderski, co ułatwiło kontakt między nim a van Goghiem. Obaj wkrótce się zaprzyjaźnili, o czym Vincent poinformował Theo<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Field|imię=D. M.|tytuł=Van Gogh|strony=382}}</ref>. W czerwcu 1890 namalował ''[[Portret doktora Gacheta]]'' w dwóch wersjach oraz wykonał jedną [[akwaforta|akwafortę]] z jego podobizną<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Walther|imię=Ingo F.|nazwisko2=Metzger|imię2=Rainer|tytuł=Van Gogh: The Complete Paintings. Vol. I & II|strony =643}}</ref>. Namalował też wówczas dwa obrazy przedstawiające córkę doktora, Marguerite<ref group=uwaga> Clémentine Elisa Marguerite (Marguerite-Clémentine) Gachet (1869-1949), patrz: {{cytuj stronę|url=http://vangoghletters.org/vg/search/advanced?originaltext=original&translation=translation&annotations=notes&essays=essays&other=other&from=1&to=1&date_from=1872-09-29&date_until=1890-07-31&order=date&person_code=391|tytuł= Search results |autor= Van Gogh Museum, Amsterdam |język=en|data dostępu=2012-04-24}}.</ref>, z których jeden ukazuje ją siedzącą przy pianinie, a drugi – w ogrodzie ojca. Ogród Gacheta artysta obejrzał w ciągu tygodnia po swym przyjeździe. Namalował go dwukrotnie: pierwszy raz jako sam ogród, przedstawiony w żywych barwach, energicznymi pociągnięciami pędzla, natomiast w wersji drugiej umieścił w nim postać Marguerite, ubraną w białą suknię<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Anderson | imię = Janice | tytuł = Vincent van Gogh| wydanie = | wydawca = Bokia | miejsce = | rok = 1994 | strony = 73}}</ref>. W liście do brata pisał:
|-
| 4851. || [[Maria Danilewicz-Zielińska]] || W 1973, po śmierci Ludomira, wyszła powtórnie za mąż za przedwojennego dyplomatę i publicystę, [[Adam Kazimierz Zieliński|Adama Kazimierza Zielińskiego]]. Po 31 latach pracy na stanowisku kierowniczki biblioteki, przekazała posadę [[Zdzisław Jagodziński|Zdzisławowi Jagodzińskiemu]] i wraz z małżonkiem osiadła w ''Domku pod granatowcem'', wybudowanym przez Adama w miasteczku Feijó, na wzgórzu Gato Bravo, nieopodal Lizbony. Maria kolekcjonowała książki, a jej mąż stare mapy. Małżeństwo często zapraszało do swojego domu gości<ref name=In>[http://www.independent.co.uk/news/obituaries/maria-danilewicz-zielinska-548304.html The Independent – Obituaries] {{Lang|en}} [dostęp 2011-04-15].</ref>. Kiedy Adam zmarł pod koniec 1991, Maria zaczęła nazywać ich siedzibę ''jednoosobowym damskim domem trapistów''. Fakt, iż nie powróciła do ojczyzny skomentowała w książce ''Fado o moim życiu'' słowami: ''W języku żyje moja Polska na wyciągnięcie ręki. Tę Polskę noszę również z sobą. Ale konkretne moje adresy w Polsce przepadły. Istnieje takie kapitalne określenie: człowiek bez adresu. Już lepiej niech Polska przyjeżdża do mnie''.
|-
| 4852. || [[Maria Karpluk]] || Maria Karpluk była z pochodzenia kresowianką<ref name="nekrologi.wyborcza.pl">{{Cytuj stronę | url = http://nekrologi.wyborcza.pl/0,11,,346285,Maria-Karpluk-nekrolog.html | tytuł = Prof. Maria Karpluk | opublikowany = nekrologi.wyborcza.pl | język = pl | data dostępu = 2017-03-29}}</ref>. Urodziła się w miasteczku [[Brody (miasto)|Brody]]<ref name="pau.krakow.pl">{{Cytuj stronę | url = http://pau.krakow.pl/Rocznik_PAU/2015_2016/Rocznik_2015_2016_zmarli_Karpluk.pdf | tytuł = Maria Karpluk (30 X 1925–2 I 2016) | autor = Leszek Bednarczuk | data = 2016 | opublikowany = pau.krakow.pl | język = pl | data dostępu = 2017-03-29}}</ref> położonym na wschód od [[Lwów|Lwowa]]. W miejscowości tej spędziła pierwsze lata życia. Chodziła tam też do szkoły. Zdołała ukończyć drugą klasę gimnazjum, kiedy rozpoczęła się [[II wojna światowa]]{{r|pau.krakow.pl}}. Edukację gimnazjalną, przerwaną przez okupację, ukończyła dopiero po wojnie, zdając maturę w [[Kielce|Kielcach]] w 1946{{r|pau.krakow.pl}}. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości zdecydowała się na studia uniwersyteckie w dziedzinie filologii polskiej na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]] w [[Kraków|Krakowie]]{{r|pau.krakow.pl}}. Z miastem tym pozostała związana do końca życia. W czasie studiów słuchała wykładów wybitnych polskich językoznawców i literaturoznawców, w tym [[Witold Taszycki|Witolda Taszyckiego]], [[Kazimierz Nitsch|Kazimierza Nitscha]], [[Tadeusz Lehr-Spławiński|Tadeusza Lehra-Spławińskiego]], [[Zenon Klemensiewicz|Zenona Klemensiewicza]], [[Stanisław Pigoń|Stanisława Pigonia]], [[Jerzy Kuryłowicz|Jerzego Kuryłowicza]] i [[Jan Safarewicz|Jana Safarewicza]]{{r|pau.krakow.pl}}{{r|rl.czasopisma.pan.pl}}. W czasie studiów brała udział w działalności Komisji Ustalania Nazw Miejscowych (na [[Ziemie Odzyskane|Ziemiach Odzyskanych]]){{r|pau.krakow.pl}}. W 1949 znalazła etat w Pracowni Słownika Polszczyzny XVI wieku Instytutu Badań Literackich{{r|pau.krakow.pl}}{{r|rl.czasopisma.pan.pl}}. Przez wiele lat była sekretarzem naukowym pisma ''[[Onomastica]]''{{r|pau.krakow.pl}}. Była też członkinią redakcji czasopisma ''[[Język Polski]]''{{r|pau.krakow.pl}}. Pod koniec życia przebywała w domu opieki w Głogaczowie{{r|pau.krakow.pl}}. Zmarła w wieku dziewięćdziesięciu lat{{r|nekrologi.wyborcza.pl}}{{r|nekrologi.net}}.
|-
| 4853. || [[Maria Magdalena]] || W Cerkwi prawosławnej zachowuje się tradycję, według której Maria Magdalena zmarła w [[Efez]]ie, gdzie wzniesiono bazylikę na jej cześć. Za czasów panowania cesarza [[Leon VI Filozof|Leona Filozofa]] ([[886]]-[[912]]) miasto Efez zostało zdobyte przez [[Turcja|Turków]]. Ciało Marii przewieziono do [[Konstantynopol]]a, a gdy ten został zdobyty przez krzyżowców w [[1204]], święte relikwie zawieziono do Francji, do miasteczka [[Vézelay]], gdzie do dziś istnieje ich kult.
|-
| 4854. || [[Maria Nietyksza]] || * ''Wspólnoty lokalne i środowiskowe w miastach i miasteczkach ziem polskich pod zaborami i po odzyskaniu niepodległości'', (red. nauk.) Toruń 1998
|-
| 4855. || [[Maria Teresa Oliwia Hochberg von Pless]] || Na jej polecenie specjaliści sprowadzeni z [[Anglia|Anglii]] zlikwidowali w [[Wałbrzych]]u problem zanieczyszczenia przepływającej przez to miasto rzeki [[Pełcznica (rzeka)|Pełcznicy]], źródła wielu epidemii, bo ludzie pili wodę z przybrzeżnych studni, a rzeka była bardziej skażona bakteriami niż kanały Wrocławia. Był to potężny projekt, który kosztował Daisy wiele czasu i wysiłku. W rezultacie w latach 1907–1912 powstała kanalizacja i oczyszczalnia ścieków, a ostatnia epidemia tyfusu w miasteczku [[Altwasser]] (dziś wałbrzyska dzielnica [[Stary Zdrój]]) wybuchła w 1911 roku.
|-
| 4856. || [[Maria od Jezusa López de Rivas]] || Urodziła się w małym miasteczku, w szlacheckiej rodzinie. Gdy poczuła powołanie do życia zakonnego, wstąpiła do klasztoru Karmelitów Bosych. W 1577 roku otrzymała habit, a w dniu 15 sierpnia 1578 roku złożyła [[śluby zakonne]]. W 1584 roku została mianowana mistrzem [[nowicjat]]u, a w 1591 roku została przeoryszą. W 1600 roku została odwołana z stanowiska z powodu fałszywych oskarżeń zazdrosnej zakonnicy.
|-
| 4857. || [[Maria łaski pełna]] || María Álvarez mieszka z rodziną w małym miasteczku na północ od [[Bogota|Bogoty]]. Pracuje na plantacji kwiatów i marzy o lepszym życiu. Pewnego dnia poznaje Franklina, który składa jej propozycję pracy w charakterze tzw. „muła”. Ma przemycać do USA we własnym żołądku narkotyki.
|-
| 4858. || [[Mariampol (Ukraina)]] || W Mariampolu miały miejsce zbrodnie [[Nacjonalizm ukraiński|nacjonalistów ukraińskich]] na polskiej ludności cywilnej w okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.stankiewicze.com/ludobojstwo/1944_6.html | tytuł = Kalendarium ludobójstwa ukraińskiego dokonanego na ludności polskiej w latach 1939–1948 | autor = Stanisław Żurek | język = pl | data dostępu = 2017-06-16}}</ref>. Między innymi: w dniu 23 kwietnia 1941 r. oraz w nieustalonym terminie w 1944 r. w Mariampolu ukraińscy nacjonaliści zabili nie mniej niż 6 osób<ref>{{Cytuj stronę | url = Plik:///C:/Users/user/AppData/Local/Temp/14_05_2012-Ludobojstwo-dokonane-przez-nacjonalistow-ukrainskich-na-209-obywatelach-narodowosci-polskiej-na-terenie-b_-powiatu-stanislawowskiego.pdf | tytuł = Umorzenie śledztwa w sprawie ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich na 209 obywatelach narodowości polskiej na terenie b. powiatu stanisławowskiego | autor = Prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Lilianna Ciepłoch | data = 14 maja 2012 | język = pl | data dostępu = 2017-06-16}}</ref>; w nocy 23–24 września członkowie UPA zabili księdza rzymskokatolickiego, ojca Marcina Bosaka. W nocy z 29 na 30 marca 1944 r. prawie 60 osób było zamordowanych przez nacjonalistów ukraińskich w sąsiedniej miejscowości Wołczków. Natomiast 30 i 31 marca 1944 Polacy ocalali ze [[Zbrodnia w Wołczkowie|Zbrodni w Wołczkowie]] przenieśli się w większości do graniczącego z Wołczkowem Mariampola. 31 marca rozeszła się pogłoska, że UPA planuje rzeź Polaków w Mariampolu. Miejscowi Ukraińcy wynieśli się z dobytkiem do okolicznych wsi. Atak jednak nie nastąpił. Nad ranem 1 kwietnia 1944 roku do miasteczka wkroczył oddział [[Partyzantka radziecka|partyzantki sowieckiej]] i tym tłumaczy się brak napaści UPA na Mariampol.
|-
| 4859. || [[Mariampol (okręg wileński)]] || '''Mariampol''' ([[język litewski|lit]]. ''Marijampolis'') – [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]] na [[Wileńszczyzna|Wileńszczyźnie]], [[okręg wileński]], [[Rejon wileński]], siedziba starostwa Mariampol. Położone w połowie drogi z [[Wilno|Wilna]] do [[Jaszuny|Jaszunów]].
|-
| 4860. || [[Marian Fikus]] || Jak sam określił Marian Fikus, jego działalność projektowa obejmuje tzw. architekturę duchową. W niej wyspecjalizował się w [[Miasteczko uniwersyteckie|miasteczkach uniwersyteckich]] i [[Kościół (budynek)|kościołach]]<ref name=rp/><ref>{{cytuj stronę
|-
| 4861. || [[Marian Glinka]] || * [[1974 w filmie|1974]]: ''[[Najważniejszy dzień życia]]'' jako mieszkaniec miasteczka i Marian, kierowca dyr. Sochnackiego (2 role)
|-
| 4862. || [[Marian Lichtman]] || W 1999 ukazała się płyta ''Trubadurzy śpiewają Lichtmana'', na której wykonał także samodzielnie kilka utworów: „Moje rodzinne miasteczko”, „Dla Ciebie nie znaczy nic”, „Taki jazz”, „Mariana samba” i „Witamy rok 2000”.
|-
| 4863. || [[Marian Półtoranos]] || * ''Pożegnanie miasteczka'' (vel ''Autoportret'')
|-
| 4864. || [[Marienhafe]] || '''Marienhafe''' - [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Aurich|powiecie Aurich]], siedziba [[wspólnoty administracyjn e i związki gmin Niemiec|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Brookmerland|Brookmerland]].
|-
| 4865. || [[Marienhagen (Duingen)]] || {{Inne znaczenia|dzielnicy miasteczka Duingen|[[Marienhagen|inne znaczenia tego słowa]]}}
|-
| 4866. || [[Marienhagen]] || * [[Marienhagen (Duingen)|Marienhagen]] - dzielnica miasteczka [[Duingen]]
|-
| 4867. || [[Mariensztat]] || W latach 1948–1949 w miejscu zniszczonej zabudowy, w związku z budową [[Trasa W-Z w Warszawie|Trasy W–Z]] i [[Most Śląsko-Dąbrowski|mostu Śląsko-Dąbrowskiego]], wzniesiono osiedle mieszkaniowe według projektu [[Zygmunt Stępiński|Zygmunta Stępińskiego]]<ref name="Encyklopedia"/>. Urbanistycznie i architektonicznie nawiązuje ono w luźny sposób do polskiej małomiasteczkowej zabudowy z [[XVIII wiek|XVIII]] wieku<ref name="Encyklopedia"/>. Do budowy użyto częściowo cegły rozbiórkowej<ref name="Majewski28"/>. Początkowo miało ono objąć teren przy ul. Mariensztat do ul. [[Ulica Dobra w Warszawie|Dobrej]], jednak później rozszerzono go także o ul. [[Ulica Bednarska w Warszawie|Bednarską]]<ref name="Stępiński59">{{cytuj książkę | nazwisko = Stępiński | imię = Zygmunt | tytuł = Gawędy warszawskiego architekta | wydawca = Krajowa Agencja Wydawnicza | miejsce = Warszawa | data = 1984 | strony = 59 | isbn = 83-03-00447-6}}</ref>. Centrum osiedla stanowił prostokątny plac, [[rynek Mariensztacki]], otoczony z trzech stron dwupiętrowymi budynkami stylizowanymi na kamieniczki i krytymi dachówką, a od czwartej (od północy) otwarty na Trasę W–Z<ref name="Majewski28">{{Cytuj książkę | nazwisko = Majewski | imię = Jerzy S. | tytuł = Spacerownik. Warszawa śladami PRL-u.  | wydawca = Agora | miejsce = Warszawa | data = 2010 | strony = 28 | isbn = 978-83-268-0280-5}}</ref>. Na placu zbudowano fontannę z rzeźbami chłopców dłuta [[Jerzy Jarnuszkiewicz|Jerzego Jarnuszkiewicza]]<ref name="Stępiński64">{{cytuj książkę | nazwisko = Stępiński | imię = Zygmunt | tytuł = Gawędy warszawskiego architekta | wydawca = Krajowa Agencja Wydawnicza | miejsce = Warszawa | data = 1984 | strony = 64 | isbn = 83-03-00447-6}}</ref>. Zlikwidowano wszystkie pozostałości dawnej zabudowy na skarpie powyżej zachodniej pierzei rynku odsłaniając widok na [[Kościół św. Anny w Warszawie (Śródmieście)|kościół św. Anny]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Zieliński | imię = Jarosław | tytuł = Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 10. Mackiewicza-Mazowiecka | wydawca = Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami | miejsce = Warszawa | data = 2004 | strony = 108–109 | isbn = 83-88372-28-9}}</ref>.
|-
| 4868. || [[Marienthal (Luksemburg)]] || '''Marienthal''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Mariendall'') - małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Tuntange|gminie Tuntange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 105 osób.
|-
| 4869. || [[Marilleva]] || '''Marilleva''' to małe miasteczko i centrum sportów zimowych, położone w północnych [[Włochy|Włoszech]], w regionie [[Trydent-Górna Adyga]], w gminie [[Mezzana]], około 45 km na północny zachód od [[Trydent]]u, 60 km na północ od jeziora [[Garda (jezioro)|Garda]]. Miejscowość jest położona na zboczu  w dolinie Val Meledrio na wysokości 900–1400 m n.p.m. Otaczające ją góry należą do [[łańcuch górski|łańcucha]] [[Dolomity Brenty|Grupy Brenta]], będącego częścią [[Dolomity|Dolomitów]]. 
|-
| 4870. || [[Marilyn Maxwell]] || Urodziła się w miasteczku [[Clarinda (Iowa)|Clarinda]], w Stanach Zjednoczonych. Kiedy miała pięć lat jej rodzicie przeprowadzili się do [[Indianapolis]]. Swoją profesjonalną karierę w show biznesie rozpoczęła jako śpiewaczka radiowa. W 1942 roku podpisała kontrakt z [[Metro-Goldwyn-Mayer|MGM]]. Jako aktorka zadebiutowała w 1942 roku w filmie ''Gotowi do akcji'' (''Stand By For Action''), gdzie partnerował jej [[Robert Taylor (amerykański aktor)|Robert Taylor]]. Następnie grała w takich filmach jak: ''[[Zagubieni w haremie]]'' (''Lost in harem''), ''Cytrynowy drops'' (''The Lemon Drop Kid''), ''Champion'', czy ''Letnie wakacje'' (''Summer Holiday''). Bardzo często występowała obok znanych komediantów takich jak [[Bob Hope]], [[Jerry Lewis]], [[Jack Benny]], czy duet [[Abbott i Costello]]. W 1972 roku zmarła na atak serca w wieku 51 lat.
|-
| 4871. || [[Marine Turbine Technologies]] || {{flaga|USA}} '''MTT''', ''Marine Turbo Technologies'' – [[ameryka]]ńskie [[przedsiębiorstwo]] produkujące napędy [[Turbina|turbinowe]] i różnego rodzaju urządzenia wykorzystujące turbinę, także na potrzeby [[wojsko|wojska]]. Siedziba przedsiębiorstwa znajduje się w miasteczku [[Franklin]] w obszarze [[Los Angeles]]. Przedsiębiorstwo w 2002 roku zasłynęło z produkcji najszybszego motocykla na świecie, znanego także pod nazwą [[MTT Superbike|MTT Y2K]].
|-
| 4872. || [[MarineLand w Niagara Falls]] || '''MarineLand''' (oficjalna nazwa '''Marineland of Canada Inc.''')<ref>[https://www.marineland.ca/estore/privacy_policy.cgi Official Name] Witryna Internetowa MarineLan</ref> – [[morski park rozrywki]] położony w [[Kanada|kanadyjskiej]] miejscowości [[Niagara Falls (Kanada)|Niagara Falls]] w stanie [[Ontario]]. Łączy w sobie cechy [[akwarium publiczne|akwarium]] i [[ogród zoologiczny|ogrodu zoologicznego]], ale przede wszystkim typowego [[wesołe miasteczko|parku rozrywki]]
|-
| 4873. || [[Mario Adorf]] || Urodził się w [[Zurych]]u, w Szwajcarii jako syn niemieckiej pielęgniarki i włoskiego chirurga<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.filmportal.de/person/mario-adorf_8c9ba38d9d5d4a6d957251f7386471e5|tytuł=Mario Adorf|opublikowany=Filmportal|język=de|data dostępu=2016-07-27}}</ref>. Wychowywany przez samotną matkę w [[Eifel]] w [[Niemcy|Niemczech]] w miasteczku [[Mayen (Niemcy)|Mayen]]. W 1950 studiował germanistykę, [[filozofia|filozofię]] i dramat na [[Uniwersytet Jana Gutenberga w Moguncji|Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji]]. W tym czasie był aktywny zarówno w studenckim klubie bokserskim, a także na scenie studenckiej. Po kilku semestrach przeniósł się na [[Uniwersytet w Zurychu]], gdzie miał praktykę jako asystent reżysera. W 1953 uczył się w szkole aktorskiej Otto-Falkenberg w [[Monachium]]. W latach 1955-62 grał na scenie w [[Monachium]] w repertuarze klasycznym jak ''[[Tramwaj zwany pożądaniem]]'' [[Tennessee Williams]]a czy ''[[Otello]]'' [[William Szekspir|Szekspira]].
|-
| 4874. || [[Mario i czarodziej]] || Treść opowiadania stanowią wspomnienia mężczyzny dotyczące letniego pobytu jego rodziny we włoskim miasteczku Torre di Venere. Rodzina miała tam zamiar spędzić spokojny, relaksujący urlop, okazało się jednak, że uniemożliwia im to obecność głośnej, prostej i nieprzychylnie nastawionej do cudzoziemców włoskiej klasy średniej. Rodzina poddawana jest kolejnym bezpodstawnym szykanom - w restauracji hotelu ''Grand'', w którym mieszkają, zabrania im się zajęcia miejsca na jasno oświetlonej werandzie, twierdząc, że "miejsca te są zarezerwowane dla włoskich gości". Ostatecznie rodzina zostaje zmuszona do wyprowadzenia się z hotelu, jako że jedna z włoskich dam uskarża się na kaszel syna narratora. Wprowadzają się do pensjonatu ''Eleonora'', który jest prowadzony przez panią Angiolieri, której dawną przyjaciółką była słynna włoska aktorka [[Eleonora Duse]]. Mimo iż warunki w pensjonacie są bardzo dobre, a jego właścicielka bardziej przyjazna, rodzina nie odczuwa wakacyjnej radości i odprężenia. Pojawiają się kolejne przejawy dyskryminacji, m.in. nieprzyjemny incydent na plaży.
|-
| 4875. || [[Maripasoula]] || Nieco na południe od miasteczka Maripasoula, w strefie ograniczonego dostępu, usytuowane są indiańskie wioski {{link-interwiki|Antécume-Pata|lang=fr|tam=Antécume-Pata}}, {{link-interwiki|Élahé|lang=fr|tam=Élahé}}, [[Pidima]], {{link-interwiki|Kayodé|lang=fr|tam=Kayodé}} i [[Taluen-Twenke]] zamieszkałe przez Indian {{link-interwiki|Wayana|lang=fr|tam=Wayana}}.
|-
| 4876. || [[Mariusz Mielczarek]] || * 2002: ''[[Smutne miasteczko]]''
|-
| 4877. || [[Mariusz Parlicki]] || W marcu 2008 roku Mariusz Parlicki, Wojciech Modelski i Piotr Popik (reprezentujący ''Centrum Teorii i Praktyki Demokracji'') oraz Jan Rokita, Zdzisław Jurkowski i Adam Kalita (reprezentujący ''Stowarzyszenie NZS 1980'') był sygnatariuszem odezwy o ustanowienie dnia inauguracji Igrzysk Olimpijskich w Pekinie – 8 sierpnia 2008 roku Dniem Solidarności z Tybetem. W odezwie stwierdzono: „(...) Apelujemy do władz państwowych, samorządowych, organizacji społecznych by 8 sierpnia – dzień otwarcia Olimpiady w Pekinie stał się Dniem Solidarności z Tybetem. Niech w tym dniu na budynkach państwowych, samorządowych, siedzibach firm, budynkach prywatnych zawisną tybetańskie flagi, niech w miastach, miasteczkach, wsiach odbywają się tysiące różnorakich imprez z Tybetem w roli głównej. Niech dzień ten stanie się dniem wstydu dla chińskich oprawców”<ref>http://www.nzs1980.pl/index.php/artykuly-komunikaty/134--dzie-solidarnoci-z-tybetem?format=pdf</ref>. Skutkiem wystosowanej odezwy było zawieszenie tybetańskiej flagi 8 sierpnia 2008 roku na 156 budynkach należących do Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego i podległych mu instytucji w ramach ''Małopolskiego Dnia Solidarności z Tybetem''<ref>{{Cytuj | url=http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/2478810,flagi-na-urzedach,id,t.html?cookie=1 | tytuł=Flagi na urzędach - dziennikpolski24.pl<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.dziennikpolski24.pl | język=pl | data dostępu=2017-11-25}}</ref>.
|-
| 4878. || [[Mariusz Wawrów]] || W 2007 roku został trenerem Odry Bytom Odrzański<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.90minut.pl/skarb.php?id_klub=5063 | tytuł = Miejski Klub Sportowy Odra Bytom Odrzański | praca = 90minut.pl | język = pl | data dostępu = 2016-10-01}}</ref>. Funkcję tę pełnił do 2015 roku. W 2016 roku zatrudniono go na stanowisku trenera [[MKS Nowe Miasteczko]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://tygodnikkrag.pl/index.php/start/item/1892-wawrow-trenerem-w-mks-nowe-miasteczko | tytuł = Wawrów trenerem w MKS Nowe Miasteczko | autor = Marek Grzelka | praca = tygodnikkrag.pl | data = 2016-02-11 | język = pl | data dostępu = 2016-10-01}}</ref>.
|-
| 4879. || [[Mark von Wietersheim]] || W roku 1957 jako emerytowany starosta mieszkał w Friedrichsaue - przysiółku miasteczka [[Zierenberg]] w [[Hesja|Hesji]]<ref>Genealogisches Handbuch des Adels, Band 17, 1957, S. 231</ref>.
|-
| 4880. || [[Markopol]] || '''Markopol''' ([[język ukraiński|ukr.]] Маркопіль) – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]] ([[rejon brodzki]]). Miejscowość liczy ok. 700 mieszkańców.
|-
| 4881. || [[Markus Zusak]] || Zusak jest najmłodszym z czworga dzieci [[Austria]]ka, malarza domowego, oraz [[Niemcy|Niemki]]<ref>{{Cytuj stronę |tytuł= Markus Zusak |opublikowany= Lateral Learning Speakers' Agency |url= http://www.laterallearning.com/authors/zusak.html |data dostępu= 2007-07-14}}</ref>. W wywiadzie dla ''[[Sydney Morning Herald]]'' powiedział, że podczas dorastania słuchał opowieści o [[III Rzesza|III Rzeszy]], bombardowaniu [[Monachium]] i [[Żydzi|Żydach]] przechodzących przez małe miasteczko w którym żyła jego matka<ref name = "bio">{{Cytuj stronę |tytuł= Marcus Zusak notes |opublikowany= Random House |url= http://www.randomhouse.com/features/markuszusak/author.html |data dostępu= 2007-07-15}}</ref>. Te opowieści zainspirowały go do napisania ''[[Złodziejka książek|Złodziejki książek]]''.
|-
| 4882. || [[Marmaris]] || Miejscowość, odwiedzana głównie przez Rosjan i Brytyjczyków (ostatnio również przez Polaków i Holendrów), słynie z najstarszej w miasteczku „ulicy barów”, na której w jednym miejscu znajduje się większość dyskotek w mieście. W okresie letnim brukowane uliczki starówki przepełnione są turystami. W ścisłym centrum miasteczka znajduje się dzielnica handlowa, a wzdłuż biegnącej obok plaży promenady położone są liczne bary i dyskoteki.
|-
| 4883. || [[Marmelade]] || '''Marmelade''' – niewielkie miasteczko, będące stolicą [[Okręg (jednostka administracyjna)|okręgu]] o tej samej nazwie, w górzystej, północnej części [[Haiti]], w departamencie [[Artibonite]].
|-
| 4884. || [[Marnach]] || '''Marnach''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Maarnech'') - małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Munshausen|gminie Munshausen]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 441 osób. Niedaleko miasteczka znajduje się rozgłośnia [[Radio Luxembourg|Radia Luxembourg]].
|-
| 4885. || [[Mars (film)]] || Były bokser, Borys podróżujący do [[Moskwa|Moskwy]] przez przypadek wysiada z pociągu w małym miasteczku na prowincji Rosji. Miasteczko kiedyś nosiło imię Marksa, ale odkąd zniszczono jedną literę, miejscowi nazywają swoje miasto Marsem. Prawie wszyscy mieszkańcy miasta, którzy pracują, są zatrudnieni w lokalnej fabryce zabawek. Zabawki służą także jako lokalna waluta, bo pracownikom nie wypłaca się pensji. Młodzi ludzie marzą o wyjeździe z Marsa i zmianie stylu życia. Przewodnikiem Borysa po Marsie jest kierowca Grigorij, który kradnie mu pieniądze i dokumenty, a także mała dziewczynka Nadia, która kradnie mu bilet powrotny. Skazany na dłuższy pobyt w mieście Borys nawiązuje romans z bibliotekarką Gretą. Po wyjeździe Borysa, Greta popełnia samobójstwo.
|-
| 4886. || [[Marshall White]] || Marshall White dorastał w południowym [[Teksas]]ie, gdzie uprawiał [[futbol amerykański]] oraz [[trójbój siłowy]]. Później dołączył do [[Travis Ortmayer|Travisa Ortmayera]] i innych siłaczy, w ramach ośrodka treningowego, zwanego ''Jednostką''.<ref>[http://www.marunde-muscle.com/marshallinterview.html Marshall Interview<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref> Następnie otrzymał ofertę pracy w miasteczku [[Port Angeles]], w stanie [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]], gdzie poznał siłacza [[Jesse Marunde|Jessiego Marunde]] i rozpoczął z nim treningi.
|-
| 4887. || [[Marsz Radeckiego (miniserial)]] || Akcja toczy się na początku XX wieku, na terenie [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]]. Karol Józef, wnuk bohatera [[bitwa pod Solferino|spod Solferino]], pragnąc kontynuować rodzinne tradycje wstępuje do austriackiej armii, gdzie zostaje porucznikiem. Jego oddział stacjonuje na wschodnich rubieżach monarchii w [[Trembowla|Trembowli]]. Jedną z nielicznych rozrywek kadry oficerskiej w sennym miasteczku jest gra w karty. Chcąc pomóc przyjacielowi w spłaceniu karcianego długu sprzedaje swojego konia miejscowemu arystokracie, hrabiemu Chojnickiemu. Hrabia zaprzyjaźnia się z nim. Dzięki niemu, Karol poznaje piękną i ekscentryczną Walerię von Taussig. Wspólna podróż do Wiednia owocuje namiętnym romansem młodego oficera z dużo starszą od niego Walerią...
|-
| 4888. || [[Marta albo jarmark w Richmondzie]] || Na jarmarku dwaj bogaci dzierżawcy Plumkett i Lionel poszukują ludzi do pracy w gospodarstwie. Dowiadują się z ogłoszenia [[szeryf]]a, że po zapłaceniu zaliczki na poczet przyszłej pracy mają prawo wymagać minimum rocznego okresu zatrudnienia. Do miasteczka przychodzą Harriet i Nancy. Młodzi [[rolnik|farmerzy]] proponują dziewczętom pracę, a te, nie wiedząc o zarządzeniu szeryfa dla żartu zgadzają się i przyjmują zaliczkę. Dopiero kiedy sędzia Richmond informuje je, że muszą teraz pracować przez rok, są przerażone.
|-
| 4889. || [[Marta z Betanii]] || '''Św. Marta''' ([[Język aramejski|judeo-aramejski]] '''מַרְתָּא''', [[palma]]) – siostra [[Maria z Betanii|Marii]] i [[Łazarz (postać biblijna)|Łazarza]], z którymi mieszkała w [[Al-Ajzarija|Betanii]], miasteczku położonym ok. 3 km na wschód od [[Jerozolima|Jerozolimy]], czczona w [[Kościół katolicki|Kościele katolickim]] i [[Cerkiew prawosławna|prawosławnym]] jako święta.
|-
| 4890. || [[Martha Fuchs (Amerbach)]] || Martha była córką [[Leonhard Fuchs (burmistrz Neuenburga)|Leonharda Fuchsa]], burmistrza bryzgowijskiego miasteczka [[Neuenburg am Rhein|Neuenburg]] i jego żony Margarete. Ojciec utrzymywał kontakty z rodem [[Amerbachowie|Amerbachów]] i jego licznymi przyjaciółmi, zwłaszcza [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]]. Matka Margarete była siostrą [[Hieronymus Zscheckenbürlin|Hieronymusa Zscheckenbürlina]], przełożonego bazylejskiego klasztoru [[kartuzi|kartuzów]] – z klasztorem tym ród Amerbachów przez pokolenia utrzymywał bardzo żywe relacje.
|-
| 4891. || [[Martin (Słowacja)]] || Przez Martin przebiega słowacka droga krajowa [[Droga I/18 (Słowacja)|nr 18]] (przyszła [[autostrada D1 (Słowacja)|autostrada D1]] / [[E50 (trasa europejska)|E50]]) z [[Żylina|Żyliny]] do [[Rużomberk]]u. Łączy się z nią [[droga krajowa nr (Słowacja)|droga krajowa nr 65]] z [[Żar nad Hronem|Żaru nad Hronem]]. Przez miasto przebiega też linia kolejowa ze [[Zwoleń (Słowacja)|Zwolenia]], która w sąsiednim miasteczku [[Vrútky]] łączy się z [[Kolej Koszycko-Bogumińska|Koszycko-Bohumińską magistralą]] dając połączenia do [[Żylina|Żyliny]] oraz [[Poprad (miasto)|Popradu]].
|-
| 4892. || [[Martwe miasta]] || [[Qal’at Sim’an]] (arab. قلعة سمعان) to pozostałości kompleksu wzniesionego z inicjatywy cesarza [[Zenon Izauryjczyk|Zenona Izauryjczyka]] w latach 470–480 w miejscu [[Ascetyzm|ascezy]] [[Symeon Słupnik Starszy|Szymona Słupnika]] (386–429){{r|Ball223}}{{r|unesco}}. Do dnia dzisiejszego zachowały się pozostałości słupa oraz wybudowanego nad nim kościoła na planie krzyża – słup znajduje się pośrodku, na ośmiokątnym placu (prawdopodobnie oryginalnie zadaszonym kopułą), wokół którego zachowały się ruiny czterech [[nawa|naw]]{{r|Ball223}}. Z powierzchnią ponad 5 tys. m<sup>2</sup> kościół był jedną z największych świątyń w historii i mógł pomieścić 10 tys. wiernych{{r|Ball223}}. Kompleks był prężnym centrum pielgrzymkowym, przy czym pielgrzymi zatrzymywali się w nieopodal położonym miasteczku [[Dair Seman (Telanissos)|Dair Seman]], ówczesnym Telanissos{{r|Ball223}}.
|-
| 4893. || [[Martwica mózgu]] || Paquita, [[córka]] właściciela [[sklep]]u, zakochuje się w Lionelu, jednak jego matka nie chce dopuścić do związku syna z tą kobietą. Śledzi zakochanych w zoo, gdzie gryzie ją małposzczur. Po ukąszeniu starsza kobieta zaczyna się dziwnie zachowywać, zapada na tajemniczą chorobę i zmienia się w żądne krwi [[zombie]]. Każda osoba ukąszona przez chorą zapada na martwicę mózgu. Wkrótce w miasteczku rozpętuje się piekło, a Lionel i Paquita muszą zapobiec zagładzie.
|-
| 4894. || [[Marugame]] || W dniu 22 marca 2005 roku miasteczka Ayauta i Hanzan, oba z [[powiat Ayauta|powiatu Ayauta]], zostały połączone z Marugame, tworząc miasto w obecnym kształcie.
|-
| 4895. || [[Marvin Heemeyer]] || Marvin żył w miasteczku Grand Lake, 26 km od Granby. Do miasta sprowadził się w 1994 roku.
|-
| 4896. || [[Mary Beth Hurt]] || W [[1973]] roku zadebiutowała na [[Nowy Jork|nowojorskiej]] scenie Equity Library Theatre w sztuce ''Nowa dziewczyna w miasteczku'' (''New Girl in Town''), a następnie wystąpiła na [[Off-Broadway]]u w [[Komedia|komedii]] [[William Szekspir|szekspirowskiej]] ''[[Jak wam się podoba]]'' (''As You Like It'') podczas New York Shakespeare Festival oraz w [[1974]] roku zagrała na [[Broadway (teatr)|Broadwayu]] w przedstawieniu ''Miłość dla miłości'' (''Love for Love'') jako panna Prue. Była trzykrotnie nominowana do nagrody Tony za role w spektaklach [[Broadway (teatr)|broadwayowskich]]: ''Dobra Trelawny'' (''Trelawny of the "Wells"'', od [[15 października]] do [[23 listopada]] [[1975]]) w roli panny Rose Trelawny, ''[[Zbrodnie serca]]'' (''Crimes of the Heart'', od [[4 listopada]] [[1981]] do [[13 lutego]] [[1983]]) jako Meg MaGrath (nagroda Obie) i ''Dobroczyńcy'' (''Benefactors'', od [[22 grudnia]] [[1985]] do [[29 czerwca]] [[1986]]) w roli Sheili. 
|-
| 4897. || Mary Margaret Blanchard || Klątwa jaką zapoczątkowała Zła Królowa w Zaczarowanym Lesie, została rzucona [[23 października]] [[1983]] roku. Śnieżka została przeniesiona z Zaczarowanego Lasu do miasteczka i klątwa zmieniła ją w przestraszoną nauczycielkę czującą respekt przed burmistrz Reginą Mills. Ta przyszła do Mary Margaret i upewniła się, że nie pamięta kim jest oraz,nie zna pacjenta leżącego w szpitalu pogrążonego śpiączce o imieniu „[[John Doe]]”. Blanchard wyraziła jednak nadzieję, że może kiedyś ktoś go pokocha i wybudzi z tego stanu. Od tamtego czasu przychodziła do niego i stawiała kwiaty na stoliku. Idąc do szkoły, wpadła na Reginę którą tym zdenerwowała. Mary Margaret przeprosiła za to ale sytuacja powtórzyła się nazajutrz. Regina zapytała się jej dlaczego przeprasza i czemu się nie przeciwstawi. Blanchard nie miała pojęcia dlaczego by miała to zrobić i odeszła<ref name="2x17">Sezon 2 odcinek 17, „Welcome to Storybrooke”, reżyseria: Dave Barrett, scenariusz: Ian Goldberg i Andrew Chambliss, [premiera:] 17 marca 2013</ref>.
|-
| 4898. || [[Mary Slessor]] || [[Duke Town]], pierwszy cel podróży Mary, był małą, brudną mieściną tuż przy rozlewisku rzeki [[Rzeka Krzyżowa|Cross]]. Zamieszkała na misyjnym wzgórzu, wraz z rodziną Andersonów, parą kalwińskich misjonarzy, pionierów ewangelizacji ludzi z zatoki Benin. Protestanccy misjonarze nie osiągnęli na tych terenach zbyt wielu sukcesów-od początków ich działalności w [[1848]] r. przypadków nawrócenia można było zliczyć na palcach jednej ręki. Pewien postęp osiągnięto jedynie w pojedynczych miasteczkach ujścia, ale w głębi lądu nadal składano ofiary z ludzi, mordowano niemowlęta, wymierzano sprawiedliwość za pomocą prób wytrzymałości na truciznę lub na wrzący olej, a także prześladowano i zastraszano okoliczne plemiona. Alkohol był bardzo łatwo dostępny w zamian za kość słoniową, olej palmowy lub odrobinę złotego proszku. Pijaństwo było powszechne wśród mężczyzn i kobiet, a nawet dzieci. Po przyjeździe Mary musiała przyzwyczaić się do dusznego klimatu wybrzeża, długich wędrówek przez dżunglę i gwałtownych burz, zatapiających deszczem całe miasto, z którego trzeba było się pospiesznie ewakuować. Zaczęła uczyć się miejscowego języka efik, równocześnie odbywając coraz dalsze wędrówki.
|-
| 4899. || [[Marzec 2003]] || * Rozpoczęła się bitwa o most na [[Eufrat|Eufracie]] w rejonie miasteczka [[Abu Suhair]], 20 km na północ od [[Nadżaf]]u.
|-
| 4900. || [[María Santos Gorrostieta Salazar]] || '''María Santos Gorrostieta Salazar''' (ur. [[1976]], zm. [[15 listopada]] [[2012]]) - [[meksyk]]ańska burmistrz miasteczka Tiquicheo w stanie Michoacán. Zginęła w zamachu zorganizowanym przez kartel narkotykowy. 
|-
| 4901. || [[Maršovice (powiat Benešov)]] || '''Maršovice''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Benešov|powiecie Benešov]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 765 mieszkańców.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/documents/10180/45964084/1300721703.pdf/c2733bca-a698-42cb-a6ec-19b8e95f5bc6?version=1.0 | tytuł = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.| autor = Český statistický úřad | data = 28.04.2017 | praca = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 | data dostępu = 2017-06-03}}</ref>
|-
| 4902. || [[Maršovice]] || * [[Maršovice (powiat Benešov)|Maršovice]] – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim
|-
| 4903. || [[Masakra w Malmedy]] || [[Plik:Stavelot massacre maison Legaye.jpg|mały|[[Reporter wojenny]] [[Jean Marin]] ogląda zwłoki cywilów pomordowanych 19 grudnia 1944 w miasteczku [[Stavelot]]]]
|-
| 4904. || [[Masakra w Pińsku]] || Historycy nie oceniają masakry w Pińsku jednoznacznie. Według niektórych autorów egzekucja była usprawiedliwiona działaniami wojennymi, a żołnierze byli przekonani o nielegalnym celu zgromadzenia, toteż ich działania nie nosiły znamion przestępstwa<ref>{{cytuj książkę | autor = [[Norman Davies]]| tytuł = Orzeł biały, czerwona gwiazda. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920| wydawca = [[Wydawnictwo Przedświt|Przedświt]]| miejsce = Warszawa| rok = 1998| strony = | isbn = 83-7006-741-7| cytat = ''„W Pińsku, obsadzonym przez kompanię mjra Łuczyńskiego, doszło do krwawego incydentu. W obawie przed zamieszkami w tym miasteczku - jak i w pozostałych okupowanych przez Polaków - zakazano wszelkich publicznych zgromadzeń. Na straży pozostawiono jedynie 30 żołnierzy. 5 kwietnia zostali oni wezwani na miejsce spotkania, które odbywało się przy drzwiach zamkniętych. Żołnierze działali w przekonaniu, iż mają do czynienia z zebraniem bolszewików. Kiedy postawiono im opór i zebrał się tłum, obawiali się pułapki. Zatrzymali więc 35 zakładników, których Łuczyński kazał bez sądu rozstrzelać - dla przykładu. Miasto zostało spacyfikowane, ale incydent wywołał reperkusje międzynarodowe. Pińsk był miasteczkiem żydowskim: na 24 tysiące mieszkańców Żydów było 20 tysięcy. Wśród ofiar Żydzi stanowili większość. W prasie europejskiej niemal natychmiast pojawiły się doniesienia o „polskim pogromie w Pińsku”. Wyrażenie to zawierało wszak piękną aliterację i świetnie nadawało się na sensacyjne nagłówki. Choć na miejscu pierwsza komisja śledcza z ramienia aliantów zaprzeczyła, by powodem egzekucji był antysemityzm (reprezentant Stanów Zjednoczonych, porucznik Foster, stwierdził, iż postępowanie mjra Łuczyńskiego było w danych okolicznościach całkowicie uzasadnione), i chociaż charakter nielegalnego zebrania nigdy nie został wyjaśniony (...) to na skutek kampanii prasowej reputacja Wojska Polskiego została zszargana”''}}</ref>.
|-
| 4905. || [[Masakra w Port Arthur]] || '''Masakra w Port Arthur''' – strzelanina, do której doszło 28 kwietnia 1996 roku w australijskim miasteczku [[Port Arthur (Tasmania)|Port Arthur]] na [[Tasmania|Tasmanii]]. W jej wyniku zginęło 35 osób, a 23 zostało rannych.
|-
| 4906. || [[Masakra w Rumbuli]] || W ślad za dywizjami [[Grupa Armii Północ|Grupy Armii „Północ”]] na Łotwę wkroczyła także tzw. Einsatzgruppe A dowodzona przez [[Brigadeführer|SS-Brigadeführera]] [[Franz Stahlecker|Franza Stahleckera]]. Była to jedna z czterech specjalnych grup operacyjnych (Einsatzgruppen) niemieckiej [[Sicherheitspolizei|policji bezpieczeństwa]] i [[Sicherheitsdienst|służby bezpieczeństwa]], których zadaniem było mordowanie Żydów, [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|komunistów]] oraz wszystkich innych osób uznawanych za zagrożenie dla niemieckiego panowania. Rychło na całym terytorium Łotwy rozpoczęły się masakry ludności żydowskiej. [[Ludobójstwo|Ludobójcze]] działania Niemców były wspierane przez licznych Łotyszy, którzy zgodnie z popularnym stereotypem „[[Żydokomuna|żydokomuny]]” utożsamiali wszystkich Żydów z [[Stalinizm|systemem sowieckim]] i stosowaną przez niego polityką terroru{{odn|Hale|2012|s=234}}. Wkrótce po wkroczeniu do Rygi Einsatzgruppe A zainicjowała [[pogrom]], w trakcie którego zamordowano ok. 400 Żydów oraz spalono [[Synagoga Chóralna w Rydze|Synagogę Chóralną]] w centrum miasta (4 lipca 1941){{odn|Megargee|2009|s=111}}{{odn|Webb|2007}}. Egzekucje ryskich Żydów były kontynuowane w kolejnych tygodniach – przede wszystkim w podmiejskim lesie Bikernieki. Największe masakry odbyły się jednak na łotewskiej prowincji, gdzie funkcjonariusze Einsatzgruppe A wraz ze specjalną jednostką łotewskiej policji pomocniczej, znaną jako ''[[Arājs Commando]]'' (od nazwiska dowódcy – [[Viktors Arājs|Viktorsa Arājsa]]), systematycznie przeczesywali wsie i mniejsze miasteczka, mordując całe żydowskie społeczności{{odn|Hale|2012|s=235–239}}{{odn|Rhodes|2008|s=180–184}}. SS-Brigadeführer Stahlecker oceniał, że do połowy października 1941 zamordowano na Łotwie 30 025 Żydów{{odn|Angrick|Klein|2012|s=76}} – a więc blisko jedną trzecią przedwojennej populacji<ref group="uwaga">Terytorium przedwojennej Łotwy zamieszkiwało ok. 95 tysięcy Żydów. Patrz: {{odn|ref=nie|Rhodes|2008|s=180}}.</ref>{{odn|Rhodes|2008|s=281}}. 6 378 Żydów miało zostać zamordowanych w Rydze i jej okolicach{{odn|Angrick|Klein|2012|s=76}}.
|-
| 4907. || [[Masakra w Wassy]] || '''Masakra w Wassy''' (Vassy) miała miejsce dnia [[1 marca]] [[1562]] r. Do mordu na francuskich protestantach (hugenotach) doszło w miasteczku Wassy w północno-wschodniej Francji. Zdarzenie to było jednym ze starć początkowej fazy wojen hugenockich (1562-1598).
|-
| 4908. || [[Masakra]] || * [[Zbrodnia w Nalibokach|Masakra w Nalibokach]] – masakra dokonana na Polakach, mieszkańcach miasteczka Naliboki, przez oddziały radzieckich partyzantów [[8 maja]] [[1943]].
|-
| 4909. || [[Masakry w Kandanos i Kondomari]] || Już od pierwszych godzin bitwy [[cywil]]na ludność Krety spontanicznie i masowo przyłączała się do walki po stronie regularnych wojsk alianckich. Uzbrojeni w stare karabiny (niekiedy pamiętające czasy antytureckiego powstania z 1895 roku), widły, topory, a nawet noże, Kreteńczycy chwytali i zabijali pojedynczych niemieckich spadochroniarzy{{odn|MacDonald|2007|s=239–240}}, a w miasteczku [[Kastelli-Kissamos|Kastelli]] zdołali nawet bez pomocy regularnego wojska rozgromić niemiecką kompanię{{odn|Nowakowski|Skotnicki|1993|s=28}}. Tak liczny udział cywilów w walce wynikał w dużej mierze z powszechnej nienawiści do Niemców, wywołanej przez niszczące naloty Luftwaffe, które regularnie spadały na wyspę w tygodniach poprzedzających inwazję{{odn|MacDonald|2007|s=209}}. 
|-
| 4910. || [[Masan]] ||  |podział miasta               = 1 miasteczko ''(eup)''<br />4 dystrykty ''(myeon)''<br />27 osiedli ''(dong)''
|-
| 4911. || [[Masha]] || Leży w zachodniej części [[Samaria (kraina)|Samarii]], w otoczeniu miast [[Bidja]] i [[Az-Zawija (Autonomia Palestyńska)|Az-Zawija]]. Na zachód od wioski przebiega [[mur bezpieczeństwa]] oddzielający [[Izrael]] od [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]. Po stronie izraelskiej znajduje się miasteczko [[Elkana]] i osiedle [[Ec Efrajim]].
|-
| 4912. || [[Masiady]] || '''Masiady'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|VI|162}} [dostęp 13 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Mosėdis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]] i w [[Rejon szkudzki|rejonie szkudzkim]] nad rzeką [[Bartawa|Bartawą]]. Liczy 1379 mieszkańców (2001). 
|-
| 4913. || [[Mastro-don Gesualdo]] || ''Mastro-don Gesualdo'' miał w początkowych założeniach autora stanowić drugą część cyklu powieściowego ''Zwyciężeni'' (wł. ''I vinti''). Omawiając planowaną treść utworu, Verga podkreślał, że jej celem jest przedstawienie postaci mieszczanina owładniętego żądzą wzbogacenia się<ref name="żab75">{{cytuj książkę |nazwisko = Żaboklicki| imię = K. | tytuł = Giovanni Verga i weryzm| wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe| miejsce = Warszawa| rok = 1989| strony = 75-77| isbn = 83-01-08645-9}}</ref>. Ostatecznie z zaplanowanego cyklu powstały tylko dwie pierwsze z pięciu planowanych powieści - obok ''Mastro-dona Gesualdo'' także ''[[Rodzina Malavogliów]]''<ref name="żab75"/>. Verga umieścił akcję utworu w doskonale znanym mu miasteczku Vizzini, w którym najprawdopodobniej sam przyszedł na świat<ref name="żab111">{{cytuj książkę |nazwisko = Żaboklicki| imię = K. | tytuł = Giovanni Verga i weryzm| wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe| miejsce = Warszawa| rok = 1989| strony = 111| isbn = 83-01-08645-9}}</ref>. Gotowa powieść została po raz pierwszy opublikowana na łamach pisma ''Nuova Antologia'' w odcinkach<ref name="żab115">{{cytuj książkę |nazwisko = Żaboklicki| imię = K. | tytuł = Giovanni Verga i weryzm| wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe| miejsce = Warszawa| rok = 1989| strony = 115-118| isbn = 83-01-08645-9}}</ref>. Wydanie książkowe ukazało się w [[Mediolan]]ie w 1889<ref name="żab111"/>. Na potrzeby tejże edycji autor wprowadził podział powieści na cztery części, zachowywany także w kolejnych wydaniach<ref name="żab115"/>.
|-
| 4914. || [[Masuda (Akita)]] || {{nihongo|'''Masuda'''|増田町|Masuda-machi}} – dawne miasteczko (''machi'') w północnej [[Japonia|Japonii]], na [[wyspa|wyspie]] [[Honsiu]] w [[Prefektury Japonii|prefekturze]] [[Akita (prefektura)|Akita]]. Włączone w skład miasta [[Yokote]].
|-
| 4915. || [[Maszhad (Izrael)]] || Miejscowość jest położona na wysokości 348 metrów [[n.p.m.]] w północnym skraju masywu górskiego [[Hare Nacerat]] (ok. 400 m n.p.m.) w [[Dolna Galilea|Dolnej Galilei]] na północy [[Izrael]]a. Na zachód od miasteczka wznosi się góra Tel Gat Chefer (385 m n.p.m.), a na południowym wschodzie jest góra Har Jona (573 m n.p.m.). Okoliczny teren jest mocno pofałdowany, lecz opada w kierunku północnym do [[Bikat Turan|Doliny Bikat Turan]], którą płynie strumień Jiftahel. W jej otoczeniu znajdują się miasta [[Nazaret]] i [[Nacerat Illit]], miasteczka [[Ar-Rajna]] i [[Kefar Kanna]], moszaw [[Cippori]], kibuc [[Bet Rimmon]], wioska komunalna [[Hosza’aja]], oraz arabska wioska [[Rummat al-Hajb]]. Na północy jest [[strefa przemysłowa Cippori]], a na północnym zachodzie jest [[baza wojskowa Szimszon]]. Miejscowość jest częścią [[obszar metropolitalny|obszaru metropolitalnego]] Nazaretu.
|-
| 4916. || [[Matheran]] || '''Matheran''' ([[język hindi|hindi]] i [[język marathi|marathi]] माथेरान, [[transliteracja|trl.]] ''Mātherān'', [[transkrypcja (językoznawstwo)|trb.]] ''Matheran''; [[język angielski|ang.]] ''Matheran'') - niewielkie miasto w stanie [[Maharashtra]] w [[Indie|Indiach]], stacja końcowa linii kolejowej [[Górskie linie kolejowe w Indiach|Matheran Hill]]. 6 tysięcy mieszkańców (2002). Położone na wysokości 800 m [[n.p.m.]] w [[Ghaty Zachodnie|Ghatach Zachodnich]] miasteczko charakteryzuje się łagodnym klimatem i jest popularnym miejscem wypoczynku dla mieszkańców [[Bombaj]]u (oddalony o 110 kilometrów) i [[Pune]] (oddalona o 120 kilometrów).
|-
| 4917. || [[Mathias Rust]] || Tymczasem pilot cały i zdrowy leci nad [[Zatoka Fińska|Zatoką Fińską]] i wkrótce przecina linię brzegową Morza Bałtyckiego. Jest w przestrzeni powietrznej ZSRR. Omija Leningrad i obiera kurs na południowy wschód do Moskwy. Linia kolejowa Leningrad-Moskwa służy mu jako punkt orientacyjny. O godzinie 14.29 samolot Rusta pojawia się na ekranie radaru wojsk radzieckiej obrony powietrznej. Ponieważ próby nawiązania łączności radiowej z maszyną nie przynoszą rezultatu, namiarowcy przydzielają intruzowi numer 8255 i ogłaszają alarm. W stan gotowości bojowej zostają postawione trzy jednostki rakietowe. Przez pewien czas śledzą one podejrzany obiekt, ale nie otrzymują zezwolenia na jego zestrzelenie. Następnie w ślad za niezidentyfikowanym samolotem zostają wysłane dwa [[Myśliwiec przechwytujący|myśliwce przechwytujące]] [[MiG]]. O godzinie 14.48, niedaleko miasta [[Gdow]], jeden z pilotów myśliwców lokalizuje samolot podobny do [[Jak-12|Jaka-12]] i zwraca się do dowództwa z pytaniem, czy ma go zestrzelić. Rozkazu takiego nie otrzymuje. Wkrótce potem w pobliżu miasteczka [[Stara Russa]] oba myśliwce tracą Cessnę z pola widzenia. Przypuszcza się, że Rust mógł tam na krótko wylądować. Przemawiałby za tym fakt, że w drodze do Moskwy pilot przebrał się. Ponadto okres, jaki upłynął od chwili wtargnięcia w przestrzeń powietrzną ZSRR do lądowania samolotu w Moskwie, był zbyt długi, jak na prędkość, z którą początkowo leciał. Punkty OPK jeszcze kilkakrotnie namierzają maszynę Rusta, ale za każdym razem tracą z nią kontakt radarowy, prawdopodobnie z powodu niskiego pułapu lotu. Poza tym pilotowi sprzyjały jeszcze inne okoliczności – kilka dni wcześniej wprowadzono administracyjną reformę sił powietrznych ZSRR (struktury wojskowe zostały podzielone na kilka nowych jednostek, przydzielono im nowe zakresy działań). To spowodowało pewien chaos w centrum dowodzenia i trudności w ustaleniu zakresu odpowiedzialności za poszczególne strefy obrony kraju. Ponadto większość oficerów z pułku z okręgu [[Pskowa]], wyznaczonego do obrony odcinka wybrzeża nad Zatoką Fińską przebywała na manewrach, zaś pozostali na dyżurze młodzi, niedoświadczeni oficerowie kontroli ruchu powietrznego nie mogli samodzielnie podjąć decyzji o ewentualnym zestrzeleniu Rusta. Niemiec może więc bez przeszkód lecieć dalej. 
|-
| 4918. || [[Matka Boża z Guadalupe (Hiszpania)]] || ''Guadalupe'' – arabskie imię Matki Bożej oraz nazwa opactwa, miasta i okolic pochodzą od małego zbiornika wodnego poniżej miasteczka, nazwanego przez Arabów ''Guadalupe'' – słowo to prawdopodobnie znaczy „rzeka miłości” lub „ukryte wody”.
|-
| 4919. || [[Matka Boża z La Salette]] || Miejsce objawienia La Salette znajduje się na granicy pomiędzy departamentami [[Isère (departament)|Isere]] i [[Alpy Wysokie|Wysokich Alp]], na zboczach górskiego masywu [[Mont Pelvoux|Pelvoux]] i położone jest na wysokości 1800 m na płaskowzgórzu Sous-les-Baisses. Należy do wioski La Salette. Według spisu z 1975 r. liczba mieszkańców wioski La Salette wynosiła 79 osób. Z wioski prowadziła tam wówczas droga dostępna tylko dla mułów. Sama wioska leży na terenie dekanatu [[Corps (Isère)|Corps]] - miasteczka oddalonego o 15 km, do którego wiodła jedyna droga. Do [[Grenoble]], siedziby [[Diecezja Grenoble-Vienne|diecezji Grenoble-Vienne]], jest około 80 km.
|-
| 4920. || [[Matka Joanna od Aniołów (opowiadanie)]] || Treść, oparta na faktach, nawiązuje do głośnego przypadku [[opętanie|opętania]] zakonnic we [[Francja|francuskim]] mieście [[Loudun]] w XVII wieku. Autor jednak przeniósł miejsce akcji na wschodnie kresy XVII-wiecznej [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]] do miasteczka Ludyń.
|-
| 4921. || [[Mattan]] || Leży w [[Szefela|Szefeli]], w otoczeniu miasteczka [[Dżaldżulja]], [[kibuc]]u [[Choreszim]], [[moszaw]]ów [[Jarchiw]] i [[Newe Jamin]], oraz wiosek [[Nirit]] i [[Sede Chemed]]. Na północy i wschodzie przebiega granica terytoriów [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]], która jest strzeżona przez [[mur bezpieczeństwa]]. Po stronie palestyńskiej znajdują się miasta [[Kalkilja]] i [[Habla]], oraz wioska [[Ras Atija]].
|-
| 4922. || [[Mattencloitowie]] || Protoplastą rodu był Tillman Mattenclot mieszkający w miasteczku [[Geseke]] w [[Westfalia|Westfalii]], wzmiankowany w 1460. Przedstawiciele rodziny zostawali następnie m.in. burmistrzami tego i pobliskich miasteczek. W następnym stuleciu rodzina rozprzestrzeniła się na terytorium [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Niemiec]], dzieląc się na kilka gałęzi. Kiedy w 1683 biskupem wrocławskim został [[Franz Ludwig von Pfalz-Neuburg]] wraz z nim na [[Dolny Śląsk]] przybył Joachim Joannes Mattencloit z dwoma synami. Młodszy z nich, Bartholomaeus Gottfried został przyjęty w poczet czeskiego stanu szlacheckiego w 1689. Przedstawiciel rodu, Franciszek Ludwik von Mattencloit (który w 1732 otrzymał tytuł [[baron]]a), nabył w 1746 [[Dąbrowa (kraj morawsko-śląski)|Dąbrową]] a rok później [[Zebrzydowice (województwo śląskie)|Zebrzydowice]] na [[Śląsk Cieszyński|Śląsku Cieszyńskim]]. Odtąd rodzina ta stała się jedną z najważniejszych rodzin szlacheckich w regionie. Linia baronowska podzieliła się z czasem na cztery gałęzie: toszonowicką (która w XIX wieku przeniosła się na [[Węgry]]), zebrzydowicką, orłowską (po wejściu w posiadanie majątku w [[Orłowa|Orłowej]] w 1838) i marklowicką. Ostatnim przedstawicielem rodu był zmarły w 1971 Ryszard Edward.
|-
| 4923. || [[Matteo Maria Boiardo]] || Na początku XIV wieku [[Mikołaj III d'Este]] nadał Boiardom w zamian za Rubbierę górskie miasteczko Scandiano wraz z przynależnymi do niego posiadłościami. Ród Boiardów, ''Comites Scandiani et Casalgrande'', był wierny Estom ferraryjskim, dostarczał im [[kondotier]]ów, [[podesta|podestów]] i biskupów. Hrabiowie ze Scandiano brali udział we wszystkich poważniejszych poselstwach swoich władców. Feltrino Boiardo, dziad poety, uczestniczył w trzymiesięcznej pielgrzymce Mikołaja III do Ziemi Świętej w 1413 roku, należał też potem do koła literackiego [[Leonello d'Este|Leonella d’Este]] (1441–1450)<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko=Chłędowski |imię=Kazimierz |autor link=Kazimierz Chłędowski |tytuł=Dwór w Ferrarze |strony=26 i 92}}</ref>.
|-
| 4924. || [[Matteo da Agnone]] || Prospero Lolli urodził się w 1563 w Agnone w [[Prowincja Isernia|Isernii]]. Kiedy miał 18 lat doszło do tragicznego wydarzenia, którego sprawcą był Prospero Lolli. W miejskich dokumentach istnieje wpis o śmierci 6-letniego chłopca, który został śmiertelnie ugodzony strzałą z kuszy<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/pk201445-matteo.html| tytuł = Matteo – groźniejszy, niż był za życia| autor = Małgorzata Szewczyk| opublikowany = opoka.org.pl| praca = | data = | język = | data dostępu = 2016-02-15}}</ref>. Ojciec, by ochronić go przed gniewem rodziny zmarłego, kazał mu opuścić miasteczko. Prospero studiował [[Medycyna|medycynę]] w [[Neapol]]u. Następnie wstąpił do kapucynów, przyjmując [[imię zakonne]] Mateusz. Przebywał najpierw w [[Foggia|Foggii]]. W [[Bolonia|Bolonii]] przyjął [[Sakrament święceń|święcenia kapłańskie]]. Zasłynął jako wybitny [[kaznodzieja]] i [[egzorcysta]]. Zmarł 31 października 1616 w Serracapriola. Kazania zebrane w trzech tomach przechowywane są w klasztorze kapucyńskim w Serracapriola<ref>{{Cytuj stronę | url =http://www.cappuccinifoggia.it/page.php?Id=459&t=Santi_e_servi_di_Dio | tytuł =Matteo da Agnone, Servo di Dio | data dostępu = 2013-11-07 | opublikowany =www.cappuccinifoggia.it | język = it}}</ref>.
|-
| 4925. || [[Matthew Charlton]] || W późniejszym okresie swego życia Charlton skupił się na pracy samorządowej, zasiadając w radzie miasteczka Lamdton, gdzie mieszkał. Zmarł w [[1948]], w wieku 82 lat. Od [[1984]] jego imię nosi [[okręg wyborczy Charlton|jeden z okręgów wyborczych]] do Izby Reprezentantów.
|-
| 4926. || [[Matthew Hopkins]] || Był synem [[purytanizm|purytańskiego]] duchownego Jamesa Hopkinsa. Z wykształcenia prawnik, pracował w [[Ipswich]], później w Manningtree, jednak jego zawód przynosił mu niewielkie dochody. W 1644 zaczął tropić domniemane czarownice; ogłosił siebie „generalnym łowcą czarownic”. W swojej działalności traktował plotki i pomówienia jako formalne oskarżenia. Do tropienia rzekomych wiedźm dobrał czworo współpracowników - dwóch mężczyzn i dwie kobiety; jego zastępcą został Jack Stearne, znany jako „Szpikulec czarownic”, a „specjalistką” od „diabelskich znaków” została Mary Philips. Łącznie w latach 1644–1647 Hopkins wraz ze wspólnikami przyczynił się do skazania na śmierć ponad dwustu kobiet oskarżonych o czary. Za oczyszczenie miasteczka lub wsi z „czarownic” pobierał wysokie wynagrodzenie. Autor książki ''Odkrywanie czarownic'' (''The discovery of witches''), w której twierdził, że niedaleko swojego domu w Mannigtree odkrył sektę czarownic, która rzekomo składała ofiary diabłu i porozumiewała się z chochlikami.
|-
| 4927. || [[Matthew Rush]] || Urodził się w [[Huntingdon (Pensylwania)|Huntingdon]]<ref name="fanpix.famousfix">{{Cytuj stronę|url=http://fanpix.famousfix.com/gallery/matthew-rush|tytuł=Matthew Rush|opublikowany=FanPix.Net|język=en|data dostępu=2017-12-22}}</ref> w stanie [[Pensylwania]], a wychowywał się w pobliskim małym miasteczku Shirleysburg. Studiował [[psychologia|psychologię]] wykonawczą na Pennsylvania State University. Po ukończeniu studiów, przez krótki okres pracował jako trener osobisty na statkach wycieczkowych, lecz następnie przeniósł się do [[Columbus]] w stanie [[Ohio]], by pracować w tym właśnie zawodzie.
|-
| 4928. || [[Maurice Utrillo]] || Głównym tematem prac artysty był pejzaż miejski (wąskie, ubogie uliczki, zaułki paryskie, szare mury, małe miasteczka, prowincjonalne kościółki). Malował też [[portret]]y i [[martwa natura|martwe natury]]. Sporadycznie zajmował się scenografią: w 1926 wykonał dekoracje dla zespołu [[Ballets Russes|Balety Rosyjskie]] [[Siergiej Diagilew|Sergiusza Diagilewa]], w 1948 współpracował z Operą Komiczną w Paryżu.
|-
| 4929. || [[Maurits Cornelis Escher]] || Pierwsze nauki z zakresu malarstwa pobierał w szkole średniej w [[Arnhem]]. Przeniósł się do miasta [[Haarlem]] i zaczął studiować w Szkole Architektury i Sztuk Dekoracyjnych. W [[1922]] roku Escher ukończył szkołę. Następnie 13 lat mieszkał we Włoszech, tam poznał żonę i urodziło mu się dwóch synów. We Włoszech powstała ponad połowa jego prac. Starał się przedstawić w swych dziełach wszystko to, co go otaczało i ocalić to od zapomnienia. Po dojściu do władzy Mussoliniego, Escher zdecydował się opuścić Włochy i w 1935 roku przeniósł się do Szwajcarii. Nie mogąc się tam zadomowić w 1937 roku przeniósł się do małego miasteczka koło [[Bruksela|Brukseli]]. Po raz ostatni przeprowadził się w 1941 roku do Holandii, gdzie mieszkał aż do śmierci.
|-
| 4930. || [[Maurycy Beniowski]] || Urodził się w Verbó (dziś słowackie miasteczko [[Vrbové]]) koło [[Trnawa|Trnavy]] u podnóży [[Małe Karpaty|Małych Karpat]], wówczas część [[Węgry|Węgier]], jako syn Samuela Benyovszky'ego, pułkownika 9 Pułku Huzarów Węgierskich i baronówny Anny Róży Révay, ''primo voto'' Pestvarmegyei. Miał trzynaścioro rodzeństwa, w tym trzy przyrodnie siostry z pierwszego małżeństwa matki i jedną siostrę z pierwszego małżeństwa ojca. W dzieciństwie (prawdopodobnie w 1752 roku) złamał nogę, na którą utykał już do końca życia. W latach 1759-1760 był uczniem ''Scholarum Piarum'' (gimnazjum ojców [[pijarzy|pijarów]]) w miejscowości [[Svätý Jur|Święty Jur]] niedaleko [[Bratysława|Bratysławy]]. Od śmierci matki w lipcu 1760 do 1762 roku przebywał w rodzinnym majątku w Verbó, opiekując się młodszym rodzeństwem. Od śmierci ojca w roku 1762 do 1764 nie ma o Maurycym praktycznie żadnych informacji. Wiadomo tylko, że toczył w tym czasie spory o spadek po swej matce ze swoimi starszymi przyrodnimi siostrami oraz że zmienił wyznanie (z [[katolicyzm|katolickiego]] na [[luteranizm|luterańskie]]). Nie ma natomiast żadnych dowodów (poza ''Pamiętnikiem''), by w tym czasie służył w armii [[austria]]ckiej<ref>M. Lepecki: ''Maurycy August hr. Beniowski'', s.17</ref>.
|-
| 4931. || [[Maurycy Franciszek Karp]] || Urodził się w roku 1749, w starym rodzie szlachty żmudzkiej, jako syn Józefa ([[ciwun]] eyragolski), i Barbary Nagurskiej. Kształcił się w Akademii Krakowskiej, a nieco później (lata 70. XVIII w.) podróżował po Europie, odwiedzając m.in.: Anglię, Francję i Włochy. W młodzieńczych latach przygotowywany do stanu duchownego (nigdy się nie ożenił). Po śmierci rodziców odziedziczył dobra Rykijów, położone w pobliżu miasteczka [[Szawle]]. W roku 1790 posłował na [[Sejm Czteroletni]] reprezentując [[Księstwo Żmudzkie]]. Podczas jego obrad należał do aktywnych stronników reformy majowej<ref>W sprawie senatorów przemówił ''12 maja Karp żmudzki, poruszając obawy z okazji nadanego senatowi prawa zawieszania uchwał izby poselskiej. Żądał, aby na krzesła senatorskie świeckie województwa i powiaty wotami cichemi wybierały na lat sześć po dwóch kandydatów, z których jeden mianowany zostanie przez króla, obowiązany zaś będzie zdawać z czynności swoich sprawę na sejmikach i powołany być może na następny okres wtedy tylko, gdy zyskać potrafi ufność obywatelską.'' ([[Władysław Smoleński]], [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=63961 ''Ostatni rok Sejmu Wielkiego''], Kraków 1897, s. 27). Ostatecznie nominacje pozostały dożywotnie, ustawa ''o Sejmach'' w art. 4, p. 3 dozwalała na mianowanie ich przez [[Stanisław Antoni Poniatowski|Stanisława Poniatowskiego]] jak dotychczas, jego następcy mieli mianować spośród kandydatów wyłanianych przez sejmiki ([[Volumina Legum]], t. 9. [https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d9/Volumina_legum_T._9.djvu s. 251]).</ref>. W okresie [[insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] (15 maja 1794) przybył do Wilna, jako delegat powiatu szawelskiego do [[Rada Najwyższa Rządowa Litewska|Najwyższej Rady Narodowej Zastępczej]] Wielkiego Księstwa Litewskiego. Niespełna miesiąc później (10 czerwca 1794), po zmianie Rady w Deputację Centralną, otrzymał powołanie do Wydziału Instrukcji Narodowej. Po upadku powstania, aby uniknąć [[sekwestr]]u swego majątku, złożył przysięgę homagialną. W roku 1797 wszedł w skład wileńskiej Komisji Edukacyjnej. Pięć lat później (1802) sprzedał rodzinny Rykijów swemu kuzynowi Benedyktowi (przy zachowaniu tzw. dożywocia). Był jednym z wykonawców [[testament]]u [[Ignacy Karp (1780-1809)|Ignacego Karpia]], wyzwalającego swych poddanych. Zmarł w Rykijowie w wieku 68 lat (22 października 1817).
|-
| 4932. || [[Maurycy Horn]] || Podczas [[Marzec 1968|wydarzeń marcowych]] Maurycy Horn bronił nietykalności miasteczka akademickiego i nie pozwolił milicji rozganiać i pacyfikować wieców, które odbywały się na terenie uczelni. Swoją rozwagą uchronił wielu strajkujących przed represjami. Za swoją postawę został usunięty z funkcji rektora na fali [[antysemityzm|antysemickich]] ataków, jednak nie został zwolniony z uczelni.
|-
| 4933. || [[Max Fabiani]] || Urodził się w 1865 we [[Friulowie|friulskiej]] rodzinie o szlacheckim pochodzeniu, w niewielkiej wsi [[Kobdilj]] w południowej części [[Cesarstwo Austrii|Cesarstwa Austriackiego]] (dzisiejsza [[Słowenia]]). Jego ojcem był Anton Fabiani (1807–1893), matką – Charlotte Fabiani z domu Kofler (1827–1923). Wychowywał się w kosmopolitycznym środowisku. Jego ojczystym językiem był zarówno [[język włoski|włoski]], jak i [[język słoweński|słoweński]]. Ponadto od dzieciństwa znał powszechnie używany [[język niemiecki|niemiecki]]. Uczęszczał do słoweńskojęzycznej szkoły podstawowej w miasteczku [[Štanjel]], a następnie niemieckojęzycznej szkoły realnej w [[Lublana|Lublanie]]. Po jej ukończeniu wyjechał do [[Wiedeń|Wiednia]], gdzie studiował architekturę na [[Uniwersytet Techniczny w Wiedniu|Uniwersytecie Technicznym]] (TUW), dyplom magistra uzyskując w 1889. Od 1890 był asystentem na politechnice w [[Graz]]u, po czym w ramach stypendium przez dwa lata (1892–1894) podróżował po Europie. Kiedy wrócił do stolicy Austrii, wstąpił do pracowni [[Otto Wagner (architekt)|Ottona Wagnera]] na osobiste zaproszenie Wagnera, pozostając w niej do końca XIX wieku. W 1902 uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa TUW. Od 1910 do 1917 wykładał ornamentykę i dekorację wnętrz na tej uczelni. Największy okres aktywności Fabianiego jako architekta i urbanisty przypadał na ostatnie lata XIX i pierwszą dekadę XX wieku, tworzył głównie w Wiedniu i zniszczonej w 1895 przez trzęsienie ziemi Lublanie.
|-
| 4934. || [[Max Nivelli]] || Max Nivelli urodził się jako Menachem (Mendel) Lewin w żydowskiej rodzinie w Polsce, pod zaborem rosyjskim, w miasteczku [[Kuźnica (województwo podlaskie)|Kuźnica]]<ref name="aktślubu">Landesarchive Berlin, Rep. 805, Nr 517 - akt ślubu Heleny Kaufmann i Mendla Lewina.</ref>. Jego rodzice, Szmuel i Cipora Lewin, zajmowali się wyrobem słodyczy<ref name="aktślubu" />. Mendel Lewin w młodości wyjechał do Berlina i rozpoczął tam działalność w tej samej branży. W latach 1903-1911 był wspólnikiem i właścicielem kilku firm produkujących dżemy, cukierki i czekolady<ref name="ab1904_1911">''Berliner Adreßbuch'', 1904-1911.</ref>.
|-
| 4935. || [[Max Verstappen]] || Verstappen posiada dwa obywatelstwa – belgijskie (ze względu na fakt, iż jego matka jest Belgijką) i holenderskie. Choć mieszkał w [[Bree (Belgia)|Bree]], to postanowił jeździć z holenderską licencją, gdyż "bardziej czuje się Holendrem", ponadto z powodu działalności kartingowej więcej czasu spędzał z ojcem niż z matką, dodatkowo w okresie dorastania przebywał wśród Holendrów w [[Maaseik]], miasteczku położonego blisko granicy [[Granica belgijsko-holenderska|belgijsko-holenderskiej]]<ref>{{Cytuj stronę | tytuł= Geen rijbewijs, wel in de F1 | data dostępu = 2017-06-04 |autor = Marc Cornelissen | opublikowany = nieuwsblad.be | url = http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140816_01219423 |cytat = ''Max heeft een Belgische moeder, is geboren in Hasselt, woont in Bree en reist met een Belgisch paspoort. Genetisch en cultureel is hij Belgischer dan de gemiddelde Rode Duivel. Maar racen doet hij met een Nederlandse licentie. 'Ik heb heel mijn leven in België gewoond, maar ik voel meer Nederlander. Door al dat karten trek ik meer met mijn vader op dan met mijn moeder. Ik zit gewoon altijd tussen de Nederlanders'' | data = 2014-08-16|język = nl}}</ref>.
|-
| 4936. || [[Max von Gallwitz]] || Pomiędzy rokiem [[1916]] a [[1918]] Gallwitz był dowódcą 5 Armii Niemieckiej na froncie zachodnim. Najsłynniejszą bitwą, w jakiej brała udział 5 armia pod dowództwem Gallwitza, była bitwa w okolicach [[Francja|francuskiego]] miasteczka [[Saint-Mihiel]].
|-
| 4937. || [[Maya (film)]] || Debiut fabularny Plutona Vasi, znanego w Albanii dokumentalisty. Akcja filmu rozgrywa się w małym prowincjonalnym miasteczku Gromasi, w okresie [[Transformacja ustrojowa|transformacji ustrojowej]]. Do miasteczka przyjeżdża Sami, którego ojciec pod koniec [[II wojna światowa|II wojny światowej]] [[emigracja|wyemigrował]] z Albanii. Sami przywozi ze sobą prochy ojca Xheladina, którego ostatnim życzeniem było spocząć w ojczystej ziemi. Miejscowa społeczność traktuje Samiego jako obcego, a spełnienie życzenia ojca okazuje się bardzo trudne. Sytuację Samiego skomplikuje uczucie do jednej z mieszkanek miasteczka, tytułowej Mai, która jest mężatką i ma dwoje dzieci.
|-
| 4938. || [[Mayer Kirshenblatt]] || W [[1990]] zaczął malować wspomnienia z rodzinnego miasteczka i swojego dzieciństwa. Na swoich obrazach przedstawił głównie ludzi, wydarzenia, miejsca, obyczaje z przedwojennego Opatowa – są one ogromnym świadectwem dawnego życia mieszkańców miasteczka. Swoje prace wystawiał na kilku wystawach indywidualnych i grupowych w Muzeum Żydowskim w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], Żydowskim Muzeum Historycznym w [[Amsterdam]]ie, Aird Gallery i Koffler Gallery w Toronto, Kanadyjskiej Galerii Narodowej i podróżującej wystawie organizowanej przez Smithsonian Institution. W [[Polska|Polsce]] jego obrazy były eksponowane w Opatowie i [[Muzeum Galicja w Krakowie]].
|-
| 4939. || [[Mazkeret Batja]] || Leży w zachodniej części [[Szefela|Szefeli]], w otoczeniu miasteczka [[Kirjat Ekron]], moszawów [[Ganne Jochanan]], [[Jacic]], [[Pedaja]] i [[Jesodot]], oraz kibucu [[Chulda (Izrael)|Chulda]]. Na południe od miasteczka  znajduje się [[Baza lotnicza Tel Nof]], należąca do [[Siły Powietrzne Izraela|Sił Powietrznych Izraela]].
|-
| 4940. || [[Mazra'a]] || Miasteczko posiada typową arabską architekturę, charakteryzującą się ciasną zabudową i wąskimi, krętymi uliczkami. Zabudowa powstawała bardzo chaotycznie, bez zachowania jakiegokolwiek wspólnego stylu architektonicznego. W północnej części miasteczka znajduje się dom w którym przez pewien czas mieszkał duchowy przywódca bahaizmu, Bahá'u'lláh.
|-
| 4941. || [[Małaja Wolsa]] || [[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego]]{{r|S7}} (1886) wspomina o dwóch sąsiednich wsiach: Wielkiej Olsie (18 osad pełnonadziałowych) i Małej Olsie (15 osad pełnonadziałowych), tej drugiej zwanej inaczej Zapole. Na polskiej wojskowej mapie operacyjnej z 1934 roku w miejscu Wielkiej Olsy znajduje się Olsa, natomiast na miejscu Małej Olsy – Zapolje. Na współczesnych mapach: na miejscu Olsy znajduje się wieś, której współczesna białoruska nazwa to Małaja Wolsa, na miejscu Zapolja – [[agromiasteczko]] Zapolie (Заполье). Obie te miejscowości znajdują się w [[Sielsowiet|sielsowiecie]] [[Bacewicze|bacewickim]].
|-
| 4942. || [[Małe dramaty]] || Bohaterami pierwszej noweli ''Karuzela'' są chłopcy z niewielkiego miasteczka. Marzą oni, by przejechać się na karuzeli. Nie mają jednak na to pieniędzy. Chcąc zasłużyć na darmową jazdę, przez kilka godzin obracają karuzelę, w której niespodziewanie zepsuł się silnik.
|-
| 4943. || [[Małgorzata Pośpiech]] || * Miasteczko, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2014.<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.ziemiakepinska.pl/miasteczko-malgorzata-pospiech/|tytuł = Miasteczko|autor = Kępiński Ośrodek Kultury w Kępnie|data dostępu = 2014/03/06|opublikowany = Ziemia Kępińska Prasa lokalna - Kępno i okolice|język = pl}}</ref>
|-
| 4944. || [[Małomice]] || W 1766 roku właścicielem Małomic został ród von Dohnów, z którym są związane początki hutnictwa w miasteczku. [[hutnictwo|Huta]] w Małomicach powstała ok. roku 1800. Z tego roku pochodzi bowiem pierwszy [[rysunek techniczny]] przedstawiający [[elewacja|elewację]] i przekroje budynku huty. Piece hutnicze pracowały tu już w 1801 r. Fabian von Dohna manufakturę żelaza nazwał "Marienhütte" (huta "Maria") na cześć swojej żony Marii Amalii. Huta, dzięki zamówieniom cesarskiej armii, rozrosła się do kluczowego w tej branży na Śląsku zakładu przemysłowego. Wiąże się z nią tragiczna w skutkach historia z okresu [[wojny napoleońskie|wojen napoleońskich]]. Ówczesny właściciel Małomic, Fabian von Dohna, kazał wytopić, w tajemnicy przed Francuzami, znaczną ilość kul armatnich dla armii pruskiej. Kiedy sprawa wyszła na jaw, komando francuskie spaliło w odwecie wspaniały, górujący nad miastem, barokowy pałac von Dohnów. Pałac odbudowany w połowie stulecia, został zniszczony w czasie ostatniej wojny. W [[XIX wiek|XIX]] w. nastąpiło ożywienie życia gospodarczego. W Małomicach rozwijał się przemysł metalurgiczny opierający się o miejscowe zasoby rudy darniowej. Od powstania aż do upadku Rzeszy Niemieckiej przemysł nastawiony był wyłącznie na produkcję zbrojeniową. W 1898 roku uruchomiono fabrykę naczyń, dziś POLMETAL Fabryka Wyrobów Blaszanych S.A.
|-
| 4945. || [[Małomówny i rodzina]] || Rodzina Ptaszkowskich, po śmierci ojca Munia, Tunia i Rzodkiewki, przeprowadza się do miasteczka Śmietankowa, w którym wdowa po panu Ptaszkowskim ma objąć posadę bibliotekarki. Poprzednim bibliotekarzem był niedawno zmarły pan Zieliński, zajmujący się amatorsko badaniem historii miasta i okolic. Wkrótce po przeprowadzce okazuje się, że w budynku biblioteki (w którym p. Ptaszkowscy także mieszkają) pojawiają się liczni nieproszeni goście, najwyraźniej starający się spenetrować zawartość biblioteki, a nawet posuwający się do ogłuszenia matki p. Ptaszkowskiej ciężkim przedmiotem. Wśród natrętów jest m. in. rodzina Kwiatkowskich (ze względu na noszone stroje przezywana mianem Peleryniarzy), wyjątkowo niesympatyczna i pozbawiona dobrych manier. 
|-
| 4946. || [[Małopolskie Dni Dziedzictwa Kulturowego]] || Zwiedzającym udostępniane są różnorodne obiekty zabytkowe m.in. [[klasztor]]y, [[kościół (budynek)|kościoły]], [[muzeum|muzea]] oraz miasteczka z ich charakterystyczną zabudową. Nierzadko są to obiekty normalnie niedostępne dla turystów.
|-
| 4947. || [[Mały światek Don Camilla]] || Włochy po II wojnie światowej. Przez cały kraj przebiega niewidzialna linia podziału między światem komunistycznym i kościelnym. W miasteczku Po głównymi eksponentami tych odmiennych światów są proboszcz [[Don Camillo]] oraz wójt [[Peppone]]. Duchowny chce urządzić miasteczko po swojemu. Wójt inaczej widzi przyszłość miejscowości<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.imdb.com/title/tt0043918/plotsummary?ref_=tt_ov_pl | tytuł = Plot Summary | opublikowany =www.imdb.com | język = en| data dostępu = 2016-09-22}}</ref>.
|-
| 4948. || [[Mańkowicze (obwód witebski)]] || W XIX wieku miejscowość miała status miasteczka, choć w drugiej połowie tego wieku mieszkało w niej jedynie 74 mieszkańców{{r|S6}}. W 1931 roku we wsi mieszkało 89 osób, a w majątku – 73 osoby{{r|W}}, w 2009 roku w wiosce Mańkowicze mieszkało 15 osób{{r|L}}.
|-
| 4949. || [[Ma’anit]] || Na wschód od kibucu przebiega [[autostrada 6 (Izrael)|autostrada nr 6]], brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Z kibucu wyjeżdża się na zachód na drogę nr 574, którą jadąc na południe dojeżdża się do wioski Sza’ar Menasze i drogi nr 6403 prowadzącej na zachód do miasteczka [[Pardes Channa-Karkur]], lub jadąc na północ dojeżdża się do kibucu Barkaj i [[droga ekspresowa 65 (Izrael)|drogi ekspresowej nr 65]].
|-
| 4950. || [[Ma’or]] || [[Moszaw]] Ma’or leży w północno-wschodniej części [[Równina Szaron|równiny Szaron]] na południe od masywu [[Góra Karmel|Góry Karmel]], w otoczeniu miast [[Baka-Dżatt]] i [[Hadera]], miasteczka [[Pardes Channa-Karkur]], kibucu [[Lehawot Chawiwa]], moszawów [[Sede Jicchak]] i [[Talme Elazar]], oraz wiosek [[Sza’ar Menasze]] i [[Majsar]]. Na północ od moszawu znajduje się [[baza lotnicza Ein Shemer]].
|-
| 4951. || [[McCabe i pani Miller]] || Koniec XIX wieku, miejscowość Presbyterian Church. Do miasteczka przybywa drobny kanciarz, John McCabe. Jego celem jest zbudowanie domu publicznego, ale mężczyzna kompletnie nie zna się na tym interesie. Do miasteczka przybywa pani Miller, która zostaje jego wspólniczką. Sukces mocno kłuje w oczy właścicielowi kopalni, który proponuje wykupienie interesu. Gdy McCabe odmawia, pojawiają się rewolwerowcy mający go zabić...
|-
| 4952. || [[McLeod Ganj]] || Turystyka międzynarodowa stanowi ważne źródło dochodu miasteczka, które stało się centrum sztuki (np. [[thanka]]) oraz tradycyjnego rękodzieła tybetańskiego.
|-
| 4953. || [[McLintock!]] || Zamożny hodowca bydła George Washington McLintock żyje beztrosko na [[ranczo|ranczu]], nieopodal miasteczka nazwanego na jego cześć. Jego spokój burzy niespodziewany powrót żony, żądającej rozwodu i córki wracającej ze studiów...
|-
| 4954. || [[Mccheta-Mtianetia]] || Na końcu Gruzińskiej Drogi Wojennej po gruzińskiej stronie znajduje się klasztor [[Cminda Sameba]] (Świętej Trójcy). Położony niedaleko wioski [[Gergeti]], blisko granicy z [[Rosja|Rosją]], w pobliżu miasteczka [[Stepancminda]] (dawniej Kazbegi). Kościół umiejscowiony jest na wzgórzu, na wysokości 2170 m n.p.m., na lewym brzegu rzeki [[Terek]], nad klasztorem góruje szczyt [[Kazbek]]. Klasztor został zbudowany w [[XIV wiek]]u.
|-
| 4955. || [[Meandry uczuć]] || Serial opisuje historię Cesura Alemdaroglu, który powraca do swojej rodzinnej posiadłości w niewielkim miasteczku niedaleko [[Stambuł]]u, aby wyjaśnić i dowiedzieć się, w jakich okolicznościach zginął jego ojciec oraz zemścić się na Tahsinie, z powodu dzielącego ich rodziny konfliktu. Mężczyzna nie przewiduje tylko jednego. Wkrótce na horyzoncie niespodziewanie zjawia się piękna kobieta Sühan Korludağ – córka Tahsina, którego podejrzewa i obarcza odpowiedzialnością ze śmierć swego ojca. Cesur i Suhan zostają zaangażowani w długi historyczny spór rodzinny.
|-
| 4956. || [[Mecer]] || [[Kibuc]] Mecer leży w zachodniej części [[Samaria (kraina)|Samarii]] na południe od masywu [[Góra Karmel|Góry Karmel]], w otoczeniu miasta [[Baka-Dżatt]], miasteczka [[Arara (Izrael)|Arara]], oraz wiosek [[Majsar]], [[Harisz]] i [[Umm al-Kutuf]]. Na wschód od kibucu przebiega granica terytoriów [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]], która jest strzeżona przez [[mur bezpieczeństwa]]. Po stronie palestyńskiej znajduje się miasto [[Kaffin]].
|-
| 4957. || [[Meczet w Klecku]] || Pierwsi [[muzułmanin|muzułmanie]] pojawili się w [[Kleck]]u w II połowie [[XVIII wiek]]u<ref>W [[1836]] roku w [[Kleck]]u żyło 74 muzułmanów, w 1937 - 228, a w [[1989]] - 144, zob.: Drozd Andrzej (red.), "Meczety i cmentarze Tatarów polsko-litewskich", [[Warszawa]] [[1999]], {{ISBN|83-909001-1-4}}</ref> - początkowo podlegali gminie w Osmołowie. Ze względu na powstanie garnizonu w Klecku zdecydowano o stworzeniu muzułmańskiej parafii w miasteczku. W [[1876]] roku zgodę na budowę [[meczet]]u wydał muftiat w [[Półwysep Krymski|Taurydzie]], rok później [[gubernia mińska]]. Plac pod niego zapisał 1880 r. jako wakuf (dobro funduszowe gminy muzułmańskiej) Jakub Jakubowski. W[[1881]] roku wzniesiono malowaną na zielono drewnianą świątynię, materiał ofiarowany był przez [[Radziwiłłowie|rodzinę Radziwiłłów]]. W 1829 roku posługi religijne sprawował w Klecku miejscowy Tatar, Woronowicz.
|-
| 4958. || [[Meczet w Winksznupiach]] || Pierwszy [[meczet]] wystawiono w Winksznupiach w II połowie [[XVIII wiek]]u dzięki staraniom gen. Mustafy Baranowskiego, wcześniej miały istnieć w miasteczku trzy świątynie muzułmańskie. Nowy meczet zbudowano w latach dwudziestych [[XIX wiek]]u z pieniędzy władz [[Województwo augustowskie|województwa augustowskiego]] i przy poparciu ówczesnego namiestnika [[Józef Zajączek|gen. Zajączka]]. Architektonicznie budowla przypominała [[Meczet w Kruszynianach|świątynię w Kruszynianach]]. 
|-
| 4959. || [[Medal of Honor: Allied Assault]] || 20 sierpnia 1944 roku Powell przedostaje się do miasteczka w [[Bretania|Bretanii]], wkraczając do obsadzonej przez [[strzelec wyborowy|strzelców wyborowych]] alei. Po uporaniu się z nimi Powell przejmuje opuszczony czołg [[Panzerkampfwagen VI B Königstiger|„Königstiger”]]{{odn|Szczerbowski|2002|s=38-41}}. Jako dowódca pojazdu powstrzymuje kontratak sił niemieckich i wjeżdża za linię frontu{{r|IGN-por-5}}{{odn|Szczerbowski|2002|s=42-43}}. Następnie eliminuje siły niemieckie mające zniszczyć pobliski most i przywołuje wsparcie powietrzne, które niszczy Tygrysa Królewskiego wkraczającego na alianckie okopy{{r|IGN-por-5}}{{odn|Szczerbowski|2002|s=44-45}}.
|-
| 4960. || [[Medernach]] || '''Medernach''' - dawna gmina i małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Diekirch|dystrykcie Diekirch]], w [[Kanton Diekirch|kantonie Diekirch]]. Obecnie jest częścią gminy [[Vallée de l’Ernz]], która została utworzona z połączenia gmin [[Ermsdorf]] i Medernach.
|-
| 4961. || [[Medicopter 117]] || Serial opowiada o pracownikach górskiego pogotowia lotniczego, które zlokalizowane jest w miasteczku [[St. Johann im Pongau]] niedaleko [[Bischofshofen]] (środkowa Austria). Biorą oni udział w akcjach zarówno ratowniczych jak kryminalnych na terenie [[Alpy|Alp]] w Austrii i Niemczech. 
|-
| 4962. || [[Medingen (Luksemburg)]] || '''Medingen''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Méideng'') – małe miasteczko w południowo-wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Contern|gminie Contern]]. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 100 osób.
|-
| 4963. || [[Mediolan-San Remo]] || Do wyścigu najbardziej przygotowywał się ''Il Campionissimo'' – [[Fausto Coppi]]. Wyścig rozpoczął się od serii ataków, celem których były nagrody pieniężne, zdobywane na premiach w miasteczkach na trasie. Coppi znalazł się w jednej z atakujących grupek już po ok. 50 km ścigania. Zdając sobie sprawę z tego, że peleton będzie go gonił, konsekwentnie przechodził z grupy do grupy, tak by przed podjazdem pod Turchino Pass znaleźć się wśród prowadzących wyścig i rozpocząć natarcie. Udało mu się zgubić wszystkich rywali (jako ostatniego Luciena Teisseire'a) i wypracować sobie dwuminutową przewagę na ponad 140 km przed metą. Mimo prób grupek kolarzy jadących za nim, "fruwającego" Coppiego nie udało się dogonić. Włoch systematycznie powiększał przewagę, wygrywając różnicą 14 minut. Drugi finiszował Lucien Teisseire, a trzeci Mario Ricci.
|-
| 4964. || [[Medulin]] || W centrum miasteczka znajduje się jedna z nielicznych w tej części Chorwacji plaża piaszczysta. Pozostałe plaże w okolicy są żwirowe lub skaliste. Medulin oferuje niespełna 20 tys. miejsc noclegowych i w ostatnich latach stał się coraz bardziej cenionym kurortem wakacyjnym<ref>{{Cytuj|autor = Ł. Ropczyński|tytuł = Medulin|data = 2016-02-28|opublikowany = Kierunek Chorwacja|url = http://www.kierunekchorwacja.pl/medulin-chorwacja}}</ref>.
|-
| 4965. || [[Medzilaborce]] ||  |opis zdjęcia                 = Widok spod cerkwi na główną ulicę miasteczka
|-
| 4966. || [[Meekatharra]] ||  |opis zdjęcia                 = Panorama miasteczka
|-
| 4967. || [[Meir Ezofowicz (film 1911)]] || Tytułowy Meir Ezofowicz pochodzi z postępowej rodziny żydowskiej. Młody mężczyzna kieruje się zasadą miłości bliźniego, walczy z zacofaniem i niesprawiedliwością. Popada przy tym w konflikt ze starszyzną miasteczka kierowaną przez rabina. Meir zakochuje się w Gołdzie, młodej [[Karaimi|karaimce]]. Ich miłość kończy się tragicznie – Gołda zostaje porwana i utopiona w rzece przez fanatyczny tłum<ref name=":0" />.
|-
| 4968. || [[Meir Ezofowicz]] || '''Meir Ezofowicz''' – [[powieść]] [[Eliza Orzeszkowa|Elizy Orzeszkowej]]. Utwór ukazuje socjologiczny obraz małego [[Żydzi|żydowskiego]] miasteczka w Polsce. 
|-
| 4969. || [[Meispelt]] || '''Meispelt''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Meespelt'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Kehlen (Luksemburg)|gminie Kehlen]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwały 284 osoby.
|-
| 4970. || [[Mejszagoła (gmina)]] || Ośrodek gminy - miasteczko [[Mejszagoła]] (1 636 mieszkańców). Na terytorium gminy jest 41 wsi, większe z nich: Korwie (344 mieszkańców), Kiemiele (201 mieszkańców), Gudele (183 mieszkańców).
|-
| 4971. || [[Mejszagoła]] || '''Mejszagoła''', lit. ''Maišiagala'' - [[miasteczka na Litwie|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], zlokalizowane w [[Rejon wileński|rejonie wileńskim]] liczące 1 636 mieszkańców, siedziba [[Mejszagoła (gmina)|gminy Mejszagoła]].
|-
| 4972. || [[Meksyk (miasto)]] || ''Avenida Insurgentes'' jest główną osią przecinającą miasto z południa na północ. ''Zona Rosa'' („Różowa Strefa”) jest dzielnica turystyczną i rozrywkową. Im bardziej na południe tym więcej jest zabudowy mieszkaniowej, w której mieszka klasa średnia. Jednakże ''Avenida Insurgentes'' zachowuje swój handlowy i biznesowy charakter. Małe miasta na południu (Tacubaya, Mixcoac, San Ángel i Coyoacán) zostały włączone do Meksyku. ''Avenida Insurgentes'' przecina również [[miasteczko uniwersyteckie]], będące częścią Narodowego Autonomicznego Uniwersytetu Meksyku (UNAM). Kończy się natomiast w Tlalpanie, niegdyś oddzielnym miasteczkiem, a obecnie południowym przedmieściem. Na zachód od południowego krańca ''Avenida Insurgentes'' mieści się ''Pedregal de San Ángel'' – bogata dzielnica willowa.
|-
| 4973. || [[Meksyk]] || Kalifornia Dolna – historycznie jeden z najtrudniej dostępnych rejonów Meksyku pozostaje nadal rzadko zaludniony, mieszkańcy koncentrują się głównie w niewielkich miasteczkach położonych na przeciwnych końcach [[Półwysep Kalifornijski|Półwyspu Kalifornijskiego]]. Nieliczni Indianie w XVIII w. padli ofiarą przyniesionych tu przez misjonarzy chorób. Kolonizacja europejska koncentrowała się głównie w wilgotniejszych miejscach (np. [[San Ignacio (Sinaloa)|San Ignacio]] czy [[Mulejé]]), które dawały możliwość uprawy roli.
|-
| 4974. || [[Melchior Gurowski (zm. 1703/1704)]] || W parze z awansami publicznymi Gurowskiego szły jego sukcesy gospodarcze. Zaczynając jako nieposiadający właściwie majątku sługa Leszczyńskich, doszedł do prawie [[magnateria|magnackiej fortuny]]. Stale nabywał i sprzedawał dobra, powiększając jednak cały czas swój stan posiadania.  W chwili śmierci był właścicielem [[Trzebiny]], [[Piotrowice (powiat leszczyński)|Piotrowic]] i [[Krzycko Małe|Krzycka Małego]] w ziemi wschowskiej, Gołuciowa, Robakowa i Siekierczyna w powiecie kaliskim, [[Wąbiewo|Wąbiewa]] w powiecie Kościańskim, wsi [[Wyszyna (województwo wielkopolskie)|Wyszyna]] i miasteczka [[Kleczew]] z przyległymi wsiami w powiecie konińskim,  [[Godziszewo (województwo pomorskie)|Godziszewa]] i kilku mniejszych wsi w województwie pomorskim. Posiadał dwór i place w Warszawie. Dzierżył starostwo kościańskie i mszańskie w Małopolsce. W swoich wschowskich dobrach Trzebinach i Piotrowicach dokonał w 1695 r. bezprecedensowego w ówczesnej Polsce posunięcia. Za wykupem uwolnił z [[poddaństwo|poddaństwa]] chłopów i zawarł z nimi kontrakty czynszowe.
|-
| 4975. || [[Mele’a]] || [[Moszaw]] Mele’a jest położony na wysokości 67 metrów [[n.p.m.]] w południowej części intensywnie użytkowanej rolniczo [[Dolina Jezreel|Doliny Jezreel]], na północy [[Izrael]]a. Okoliczny teren jest płaski, opada jednak delikatnie w kierunku północnym. W odległości 2 km na południowy zachód od moszawu wznoszą się wzgórza płaskowyżu [[Wyżyna Manassesa|Wyżyny Menassesa]] w rejonie [[Wadi Ara]]. Spływają stamtąd strumienie Taine i Oz (na zachód od wioski) oraz Azam i Ta’anach (na wschód), które zasilają przepływającą na północy rzekę [[Kiszon]]. W odległości 8 km po stronie wschodniej wznoszą się [[Gilboa (wzgórza)|Wzgórza Gilboa]]. W otoczeniu moszawu Mele’a znajduje się arabskie miasteczko [[Ma’ale Iron]], kibuce [[Giwat Oz]] i [[Megiddo (kibuc)|Megiddo]], moszawy [[Ha-Jogew]] i [[Gadisz]], oraz wioski komunalne [[Nir Jafe]] i [[Merkaz Omen]]. W odległości 3 km na północ od maszawu znajduje się [[port lotniczy Megiddo]]. Natomiast w odległości 1 km na południowy zachód od moszawu przebiega [[mur bezpieczeństwa]] oddzielający terytorium Izraela od [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20171003134707/http://www.btselem.org/download/separation_barrier_map_eng.pdf | tytuł = The Separation Barrier Map | data dostępu = 2012-05-26| autor = | opublikowany = 2008 | praca = B´Tselem | data = | język = en}}</ref>. Po stronie palestyńskiej znajduje się wioska [[Zububa]].
|-
| 4976. || [[Melvil Poupaud]] || Rola Niemca w komediodramacie ''Normalne ludzie są niewyjątkowi'' (''Les Gens normaux n'ont rien d'exceptionnel'', 1993) przyniosła mu kolejną nominację do [[César (nagroda filmowa)|Cezara]]. Następnie zagrał postać syna aptekarza w dramacie ''Elisa'' (''Élisa'', 1994) u boku [[Vanessa Paradis|Vanessi Paradis]] i [[Gérard Depardieu|Gérarda Depardieu]]. W komedii romantycznej [[Éric Rohmer|Érica Rohmera]] ''Opowieść letnia'' (''Conte d'été'', 1995) wystąpił jako zakochany student, który spędza wakacje w [[Bretania|bretońskim]] miasteczku [[Dinard]]. W dreszczowcu ''Genealogia zbrodni'' (''Généalogies d'un crime'', 1996) z udziałem [[Michel Piccoli|Michela Piccolia]] i [[Andrzej Seweryn|Andrzeja Seweryna]] jako socjopatyczny zabójca swojej ciotki-psychoanalityczki ([[Catherine Deneuve]]) zdobył wiele pochwał krytyków. W [[Adaptacja filmowa|adaptacji]] powieści [[Marcel Proust|Marcela Prousta]] ''Czas odnaleziony'' (''Le Temps retrouvé'', 1999) jako książę de Foix partnerował takim sławom jak [[Catherine Deneuve]], [[Emmanuelle Béart]], [[Vincent Pérez]], [[John Malkovich]] i [[Patrice Chéreau]].
|-
| 4977. || [[Memoir '44]] || Atak na jednostkę przeciwnika zostaje dokonany poprzez rzut [[kość do gry|kostkami]]. Liczba kostek, którymi można rzucić (w normalnej rozgrywce najwyżej trzy), zależy od rodzaju jednostki, odległości od wrogiego oddziału będącego celem ataku i terenu, na którym się znajduje ten oddział. Artyleria nie traci kostek w związku z atakowanym terenem, choć ich liczba możliwa do wyrzucenia maleje wraz z odległością. Wojska opancerzone mają taką samą liczbę kostek do wyrzucenia w stosunku do odległości, natomiast piechota – malejącą; oba typy jednostek tracą kostki poprzez atak na oddziały wroga położone w terenach takich jak pagórki, lasy, ''[[bocage]]'' czy wioski i miasteczka, a także w okopach i bunkrach. Wyrzucenie symbolu przedstawiającego wrogą jednostkę lub granat powoduje usunięcie figurki przeciwnego oddziału; w przypadku wyrzucenia flagi jednostka będąca celem ataku zostaje przesunięta o jedno pole w kierunku gracza nią kierującego (o ile to możliwe, w przeciwnym razie flaga liczy się jako trafienie); wyrzucenie gwiazdy zaś oznacza pudło. W przypadku, gdy wroga jednostka zostanie usunięta z pola przyległego do kierowanego oddziału gracza, możliwe jest zajęcie tego pola. Całkowite usunięcie oddziału wroga z planszy zostaje nagrodzone medalem zwycięstwa, który można zdobyć również poprzez zajęcie niektórych celów wyznaczonych w danym scenariuszu. Zdobycie określonej w scenariuszu liczby medali oznacza zwycięstwo<ref name="RPG.net-rec"/><ref name="Wargamer-2"/>.
|-
| 4978. || [[Memphis Monroe]] || Występowała w wielu produkcjach Hustlera. W kwietniu 2006 była jedną z dwóch gwiazdek (drugą była [[Joey Hart]]) filmu ''Larry's Angels''. Memphis zagrała dziewczynę z małego miasteczka, która przeistacza się w kobietę uprawiającą seks z elementami [[BDSM]]<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.avn.com/video/articles/21559.html | tytuł =Hustler Video to Release Larry's Angels | data dostępu =12 sierpnia 2008 | opublikowany =AVN. Media network | oznaczenie = | strony = | język =en| id =}}</ref>.
|-
| 4979. || [[Menachemja]] || Wioska Menachemja jest położona na wysokości 195 metrów [[p.p.m.]] na południowo zachodniej krawędzi [[Dolina Kinaret|Doliny Kinaret]] w [[depresja (geografia)|depresji]] [[Rów Jordanu|Rowu Jordanu]], w pobliżu zbiegu rzek [[Jordan (rzeka)|Jordan]] i [[Jarmuk]]. Po stronie zachodniej wznoszą się strome zbocza płaskowyżu o wysokości 260 metrów [[n.p.m.]] Na północ od wioski przepływa strumień Anin, na południu strumień Menachemia, a wschodnią granicę wioski wyznacza rzeka Jordan. W odległości około 1,5 km na południowy wschód od wioski łączy się ona z rzeką Jarmuk, stanowiącą granicę z [[Jordania|Jordanią]]. W odległości 4 km na północny wschód jest [[Jezioro Tyberiadzkie]]. Teren położony na wschód od wioski jest stosunkowo płaski. Obszar ten jest wykorzystywany do upraw rolniczych i pod stawy hodowlane. W jej otoczeniu znajduje się miasteczko [[Jawne’el]], kibuce [[Geszer (kibuc)|Geszer]], [[Gazit]], [[Alummot]], [[Kewucat Kinneret]], [[Bet Zera]], [[Afikim]], [[Aszdot Ja’akow Me’uchad]] i [[Aszdot Ja’akow Ichud]], oraz moszawy [[Kefar Kisch]] i [[Szadmot Dewora]]. Po stronie jordańskiej jest wioska [[Al-Bakura|Bakura]].
|-
| 4980. || [[Mendele Mojcher Sforim]] || '''Mendele Mojcher Sforim''' ([[jidysz|jid.]] '''מענדעלע מוכר־ספֿרים''', właśc. '''Szolem Jakow Abramowicz'''; ur. [[2 stycznia]] [[1836]] w [[Kopyl]]u, zm. [[8 grudnia]] [[1917]] w [[Odessa|Odessie]]) – najstarszy z klasyków nowoczesnej [[literatura|literatury]] jidysz, jeden z pionierów nowożytnej literatury [[język hebrajski|hebrajskiej]]. Początkowo pisał po hebrajsku, później w jidysz, po czym powrócił do hebrajskiego, tłumacząc na ten język te swoje dzieła, które powstały w jidysz. Jako pierwszy [[pisarz]] doszedł do ujednolicenia języka jidysz ponad dialektami. W swych utworach posługiwał się satyrą i groteską, krytykując małomiasteczkową żydowską mentalność.
|-
| 4981. || [[Menomonee Falls]] || * [http://www.menomonee-falls.org/ Oficjalna strona miasteczka] {{lang|en}}
|-
| 4982. || [[Mensdorf (Luksemburg)]] || '''Mensdorf''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Menster'') – małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Betzdorf (Luksemburg)|gminie Betzdorf]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 765 osób.
|-
| 4983. || [[Merecz]] || '''Merecz''' ([[Język litewski|lit.]] ''Merkinė'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko]] na południowym zachodzie [[Litwa|Litwy]], na historycznym szlaku z [[Warszawa|Warszawy]] do [[Wilno|Wilna]], u ujścia [[Mereczanka|Mereczanki]] do [[Niemen|Niemna]].
|-
| 4984. || [[Mersch]] || '''Mersch''' − gmina i miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], stolica administracyjna [[Kanton Mersch|kantonu Mersch]].
|-
| 4985. || [[Merscheid-lès-Putscheid]] || '''Merscheid''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Mierscheet'') - małe miasteczko w północno-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Heiderscheid (Luksemburg)|gminie Heiderscheid]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 136 osób.
|-
| 4986. || [[Mertert]] || '''Mertert''' − gmina i miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Grevenmacher|dystrykcie Grevenmacher]], w [[Kanton Grevenmacher|kantonie Grevenmacher]]. Graniczy z [[Niemcy|Niemcami]]. Znajduje się tutaj najniższy punkt (132 m n.p.m.) w Luksemburgu. Stolicą administracyjną gminy jest [[Wasserbillig]]. Znajduje się tutaj port rzeczny na rzece [[Mozela|Mozeli]].
|-
| 4987. || [[Meryl Streep]] || Streep urodziła się jako Mary Louise Streep w [[Summit (New Jersey)|Summit]], w stanie [[New Jersey]], jako córka Mary Wolf (z domu Wilkinson), artystki i byłej redaktorki sztuki, i Harry’ego Williama Streepa Juniora, kierownika w zakładach farmaceutycznych [[Merck & Co.]]<ref>{{cytuj stronę| url=http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~battle/celeb/streep.htm | tytuł=Meryl Streep | opublikowany=Ancestry.com | data dostępu=2010-11-26}}</ref><ref>{{cytuj stronę| url=http://www.filmreference.com/film/65/Meryl-Streep.html | tytuł=Meryl Streep Biography (1949–) | opublikowany=Film Reference.com | data dostępu=2010-11-26}}</ref><ref>{{cytuj stronę| url=http://pqasb.pqarchiver.com/newsday/access/82788043.html?dids=82788043:82788043&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Oct+03%2C+2001&author=THE+ASSOCIATED+PRESS&pub=Newsday+%28Combined+editions%29&desc=OBITUARIES+%2F+Mary+Wilkinson+Streep%2C+Mother+of+the+Actress&pqatl=google | tytuł=Artist Mary W. Streep, mother of actress Meryl, dies at 86 | opublikowany=The Star-Ledger | data dostępu=2010-11-26}}</ref> Aktorka ma dwóch braci, Danę i Harry’ego<ref>{{cytuj stronę| url=http://movies.yahoo.com/movie/contributor/1800018835/bio | tytuł=Meryl Streep Biography | opublikowany=Yahoo! Movies | data dostępu=2010-11-26}}</ref>. Streep ma korzenie [[Niemcy|niemieckie]], [[Szwajcaria|szwajcarskie]] i [[Wielka Brytania|brytyjskie]]<ref>{{cytuj stronę| url=http://www.pbs.org/wnet/facesofamerica/profiles/meryl-streep/70/ | tytuł=Meryl Streep | opublikowany=Faces of America. 2010 | data dostępu=2010-11-26}}</ref><ref>{{cytuj stronę| url=http://www.nbcwashington.com/blogs/niteside/Henry-Louis-Gates-Explores-Immigrant-Origins-of-Famous-Americans-83509992.html | tytuł=Henry Louis Gates Says He Broke Meryl Streep's Heart | opublikowany=Niteside | data dostępu=2010-11-26}}</ref>. Jej przodkowie pochodzą m.in. z okolic [[Loffenau]], skąd jej drugi pradziadek, Gottfried Streeb, wyemigrował do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]], gdzie jeden z jej przodków był burmistrzem. Inna linia rodziny Streep osiedliła się w Giswil, małym miasteczku w [[Szwajcaria|Szwajcarii]]. Jej macierzyste pochodzenie można przypisać do okolic [[Pensylwania|Pensylwanii]] i [[Rhode Island]]. Jej ósmy pradziadek, Lawrence Wilkinson, był jednym z pierwszych Europejczyków osiadłych w [[Rhode Island]]. Streep jest daleką krewną [[William Penn|Williama Penna]], założyciela Pensylwanii; zapisy świadczą, iż jej rodzina była jednym z pierwszych nabywców gruntów w Pensylwanii<ref>{{cytuj stronę| url=http://www.pbs.org/wnet/facesofamerica/profiles/meryl-streep/70/ | tytuł=Faces of America: Meryl Streep | opublikowany=PBS | data dostępu=2010-11-26}}</ref>.
|-
| 4988. || [[Mesenia]] || W okresie II wojny światowej, w dniach 13-16 września 1944, w Mesenii doszło do krwawej, bratobójczej bitwy, stoczonej wokół miasteczka [[Meligalas]] przez lewicowych, republikańskich partyzantów [[ELAS (formacja partyzancka)|ELAS]] oraz lokalny garnizon [[Bataliony Bezpieczeństwa|Batalionów Bezpieczeństwa]] - także formacji greckiej, jednak hitlerowskiej. Hitlerowców pokonano, a następnie także rozstrzelano. Pamięć tych wydarzeń i następujących po nich kolejnych, wielokrotnych aktów masowej zemsty obu stron, jeszcze przez następne ponad pół wieku poważnie dzieliła greckie społeczeństwo, nie tylko w Meligalas.
|-
| 4989. || [[Meszkucie]] || '''Meszkucie'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|VI|263}} [dostęp 15 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Meškuičiai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon szawelski|rejonie szawelskim]]. Liczy 1 218 mieszkańców (2001).
|-
| 4990. || [[Metaponto]] || '''Metaponto''' – [[Włochy|włoskie]] miasteczko położone w [[Prowincja Matera|prowincji Matera]]. Populacja miasta wynosi około 1000 mieszkańców. Około 1 km od miasta znajduje się plaża nad [[Zatoka Tarencka|Zatoką Tarencką]].
|-
| 4991. || [[Metele (wieś)]] || '''Metele''' ([[lit.]] ''Meteliai'', [[język białoruski|błr.]] ''Мяцелі'') – [[wieś]] o charakterze małomiasteczkowym na [[Litwa|Litwie]] w [[okręg olicki|okręgu olickim]], w [[Rejon łoździejski|rejonie łoździejskim]],  w [[starostwo Sereje|starostwie Sereje]]. Położona jest ok. 2 km od [[Sereje|Serej]] i ok. 24 km od granicy z [[Polska|Polską]]. W [[2001]] r. liczba ludności wynosiła 252 osoby. Leży na wąskim [[przesmyk]]u między jeziorami [[Jezioro Duś (Litwa)|Duś]] i [[Metele (jezioro)|Metele]].
|-
| 4992. || [[Metro-2]] || Budowana w latach 1947-1967 ze stacjami: [[Bibliotieka imieni Lenina|Biblioteka im. Lenina]], tzw. żółty dom z wieżyczką dla dostojników państwowych na placu Smoleńskim, była rezydencja pierwszego i kolejnego prezydenta ZSRR{{fakt|data=2009-05}} na [[Wzgórza Worobiowe|Wzgórzach Leninowskich]], podziemne miasteczko pod osiedlem Ramieńki (połączone korytarzem z [[Uniwersytet Moskiewski|MGU - Moskiewskim Uniwersytetem Państwowym]]), położona nieopodal wioski olimpijskiej Akademia Federalnej Służby Bezpieczeństwa, Akademia Sztabu Generalnego, rządowy port lotniczy [[Port lotniczy Moskwa-Wnukowo|Wnukowo]]-2 - łącznie 27 km. Istnieją przesłanki, że w latach 1986-1987 przedłużono ją do wojskowych osiedli - Własicha, tj. [[Odincowo|Odińcowo]]-10 (siedziba podziemnego kompleksu dowództw) oraz Krasnoznamensk, tj. Golicyno-2 (Centrum Koordynacji Lotów Kosmicznych Wojsk Kosmicznych).
|-
| 4993. || [[Metsowo]] || Całe miasteczko wyróżnia się oryginalną drewniano - kamienną architekturą. Lokalny, tradycyjny styl budownictwa zachowują także wszystkie nowo wznoszone obiekty. 
|-
| 4994. || [[Metuje]] || Rzeka Metuje płynie w [[Kraj hradecki|kraju hradeckim]] przez [[Góry Stołowe]] i [[Pogórze Orlickie]]. Odwadnia [[Adršpašskoteplické skály]], północno-zachodnie zbocza Gór Stołowych i zachodnią część [[Wzgórza Lewińskie|Wzgórz Lewińskich]] i zachodnie stoki [[Góry Orlickie|Gór Orlickich]]. Rzeka ma około 69 kilometrów długości. Źródła znajdują się na wysokości około 560 m n.p.m. na południe od wsi [[Adršpach]]. W początkowym biegu rzeka płynie przez dwa górskie jeziorka położone na różnych poziomach oraz rozległy labirynt skalnych wież, filarów, głębokich i wąskich wąwozów Adršpašskoteplickich skál. Płynąc przez Adršpašskoteplické skály rzeka wyżłobiła głęboki wąwóz tworząc dwa wodospady, z których większy ma 19 m. Wypływając z Adršpachu rzeka płynie w kierunku południowym przez [[Teplice nad Metují]], [[Hronov]], [[Náchod]] i [[Nowe Miasto nad Metują]]. Poniżej miejscowości Náchod zaczyna się odcinek zaliczany do najpiękniejszych [[przełom]]ów rzecznych w Czechach, zwany Peklo. Kończy się on przed miasteczkiem Nowe Miasto nad Metują. Rzeka na tym odcinku płynie głębokim [[wąwóz|wąwozem]], otoczonym zalesionymi stokami gór sięgającymi 200 metrów wysokości. W połowie trasy znajduje się miejscowość [[Peklo]], gdzie potok Olešenka uchodzi do Metui. Rzeka przyśpiesza na odcinku kamienistych [[bystrze|bystrzy]] ciągnących się nieprzerwanie około trzech kilometrów. Potem nurt rzeki uspokaja się, a bystrza pojawiają się coraz rzadziej. Długość całego odcinka przełomowego wynosi 10 km, objęty jest on ochroną. Od Nowego Miasta rzeka zmienia kierunek i spokojnie płynie na zachód w kierunku miasta [[Jaroměř]], gdzie uchodzi do [[Łaba|Łaby]]. 
|-
| 4995. || [[Metulla]] || Miasteczko jest położone w [[Górna Galilea|Górnej Galilei]], na granicy z [[Liban]]em. Leży na północnym skraju [[Góry Naftali|Gór Naftali]] na wschodnim zboczu góry Har Cfija (610 m [[n.p.m.]]). We wschodniej części miasteczka znajdują się źródła rzeki Ajun, dającej początek [[Jordan (rzeka)|rzece Jordan]]. W jego otoczeniu znajduje się moszaw [[Juwal]], oraz kibuce [[Kefar Giladi]] i [[Misgaw Am]]. Po libańskiej stronie granicy znajduje się miasto [[al-Chijam]], oraz wioski [[Kafar Kila|Kfar Kila]], [[Dajr Mimas|Deir Mimas]], [[Burdż el-Moulouk]], [[Ajn Arab Marjaajun]] i [[Arab el-Louaize]]. Na zachód od miasteczka znajduje się zamknięte od 2000 [[przejście graniczne Brama Fatimy]] pomiędzy Izraelem a Libanem. W rejonie Metulli rozlokowanych jest kilkanaście posterunków [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]], a po stronie libańskiej jest wojskowa baza należąca do międzynarodowych sił [[UNIFIL]].
|-
| 4996. || [[Mezilečí]] || [[Mikuláš Trčka z Lípy]] zmarł w 1540 r. i nowym posiadaczem majątku został [[Vilém Trčka z Lípy a na Veliši]], który w 1549 r. połączył obie części w jedną całość. 20 lat później jednak zmarł i to doprowadziło do nowego podziału dóbr smirzickich. Mezilečí wraz z miasteczkem [[Smiřice]] oraz jego okolicą otrzymała wdowa [[Barbora z Bibrštejna]], druga połowa przypadła siostrze Veronice i jej dzieciom.
|-
| 4997. || [[Me’ir Szefeja]] || Wioska Me’ir Szefeja leży na wzgórzu położonym na zachodnich zboczach masywu [[góra Karmel|góry Karmel]], w odległości 5 kilometrów od wybrzeża [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Okoliczne wzgórza są zalesione. Na południe od wioski jest głęboka [[ued|wadi]] rzeki [[Nachal Dalijja]], która łączy się na wschodzie z głęboką wadi strumienia Tlimon. W jej otoczeniu znajdują się miasteczka [[Zichron Ja’akow]] i [[Furajdis]], moszawy [[Ofer]], [[Bat Szelomo]] i [[Ammikam]].
|-
| 4998. || [[Mgła (film 2007)]] || Po gwałtownej [[burza|burzy]], społeczność małego miasteczka pada ofiarą ataku stworzeń, które pojawiły się wraz z nastaniem gęstej [[mgła|mgły]]. Według lokalnych plotek ma to powiązanie z eksperymentem "Projekt Arrowhead" prowadzonym w tajnej bazie wojskowej. Pytanie o pochodzenie śmiercionośnej mgły schodzi na drugi plan, gdyż najważniejsze dla mieszkańców miasteczka jest teraz znaleźć plan, ażeby przeżyć i uciec jak najdalej od bestii.
|-
| 4999. || [[Mgła (serial telewizyjny)]] || Serial opowiada o miasteczku, w którym powstaje bardzo gęsta mgła. Mieszkańcy zostają odcięci od świata.
|-
| 5000. || [[Miadzioł (miasto)]] || * [http://rzecz-pospolita.com/miadziol.php3 O miasteczku - Rzeczpospolita]
|}



Przetworzono 1258640 stron.

{{User:mastiBot/Nawigacja|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 3|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 5}}