Przejdź do zawartości

Pemikan: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.8.2
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Poprawa linkowań i typografii
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{dopracować|przypisy=2014-01}}
{{dopracować|przypisy=2014-01}}
[[Plik:Pemmican.jpg|thumb|right|Tradycyjna metoda suszenia mięsa]]
[[Plik:Pemmican.jpg|thumb|Tradycyjna metoda suszenia mięsa]]
'''Pemikan''' ([[język kri|kri]] ''pimîhkân'', ''pemmicane'', czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej [[bizon amerykański|bizonów]], [[łoś|łosi]] lub [[jeleń|jeleni]]) lub ryb<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Zuzanna Kaszkur, Illuminatio |tytuł = Dzika strona jedzenia : utracone ogniwa zdrowego odżywiania |data = 2014 |data dostępu = 2021-04-07 |isbn = 978-83-63965-50-1 |miejsce = Białystok |wydawca = Illuminatio |oclc = 892606983}}</ref>, pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim [[Łój (surowiec)|łojem]] i kwaśnymi jagodami lub suszonymi [[Jabłoń niska|rajskimi jabłkami]]<ref name=":0" />, po czym umieszczane w zszytych ze skóry jeleni długich, wąskich rurkach<ref name=":0" /> lub bochenkach<ref name="Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów">{{Cytuj | url = http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | tytuł = Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów | autor = Zbigniew Olszewski | data dostępu = 2013-10-07 | archiwum = https://web.archive.org/web/20150526214511/http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | zarchiwizowano = 2015-05-26 }}</ref>. Skórzany wałek wypełniony pemikanem potrafił osiągać długość 90 cm<ref name=":0" />.
'''Pemikan''' ([[język kri|kri]] ''pimîhkân'', ''pemmicane'', czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej [[bizon amerykański|bizonów]], [[Alceini|łosi]] lub [[jeleń|jeleni]]) lub ryb<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Zuzanna Kaszkur |tytuł = Dzika strona jedzenia : utracone ogniwa zdrowego odżywiania |data = 2014 |data dostępu = 2021-04-07 |isbn = 978-83-63965-50-1 |miejsce = Białystok |wydawca = Illuminatio |oclc = 892606983}}</ref>, pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim [[Łój (surowiec)|łojem]] i kwaśnymi jagodami lub suszonymi [[Jabłoń niska|rajskimi jabłkami]]<ref name=":0" />, po czym umieszczane w zszytych ze skóry jeleni długich, wąskich rurkach<ref name=":0" /> lub bochenkach<ref name="Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów">{{Cytuj | url = http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | tytuł = Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów | autor = Zbigniew Olszewski | data dostępu = 2013-10-07 | archiwum = https://web.archive.org/web/20150526214511/http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | zarchiwizowano = 2015-05-26}}</ref>. Skórzany wałek wypełniony pemikanem potrafił osiągać długość 90&nbsp;cm<ref name=":0" />.


Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez [[Indianie Ameryki Północnej|Indian północnoamerykańskich]] żyjących w rejonie [[Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie|Wielkich Jezior]] i [[Wielkie Równiny|Wielkich Równin]]. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez [[Indianie Ameryki Północnej|Indian północnoamerykańskich]] żyjących w rejonie [[Wielkie Jeziora|Wielkich Jezior]] i [[Wielkie Równiny|Wielkich Równin]]. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.

Pierwotny lud [[Południowa Afryka|południowoafrykański]], [[Buszmeni]], znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się ''[[biltong]]''. Współcześnie tą nazwą w [[Południowa Afryka|Południowej Afryce]] określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry [[wołowina|wołowiny]] lub mięsa [[strusie|strusia]].


Pierwotny lud [[Południowa Afryka|południowoafrykański]], [[Buszmeni]], znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się ''[[biltong]]''. Współcześnie tą nazwą w [[Południowa Afryka|RPA]] określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry [[wołowina|wołowiny]] lub mięsa [[strusie|strusia]].
__notoc__
== Zobacz też ==
== Zobacz też ==
* [[jerky]]
* [[jerky]]

Aktualna wersja na dzień 14:32, 2 sty 2023

Tradycyjna metoda suszenia mięsa

Pemikan (kri pimîhkân, pemmicane, czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej bizonów, łosi lub jeleni) lub ryb[1], pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami lub suszonymi rajskimi jabłkami[1], po czym umieszczane w zszytych ze skóry jeleni długich, wąskich rurkach[1] lub bochenkach[2]. Skórzany wałek wypełniony pemikanem potrafił osiągać długość 90 cm[1].

Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.

Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w Południowej Afryce określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Zuzanna Kaszkur, Dzika strona jedzenia : utracone ogniwa zdrowego odżywiania, Białystok: Illuminatio, 2014, ISBN 978-83-63965-50-1, OCLC 892606983 [dostęp 2021-04-07].
  2. Zbigniew Olszewski, Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów [online] [dostęp 2013-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-26].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]