Przejdź do zawartości

Keith Carradine

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Keith Carradine
Ilustracja
Keith Carradine (2006)
Imię i nazwisko

Keith Ian Carradine

Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1949
San Mateo

Zawód

aktor, kompozytor, producent filmowy, scenarzysta, artysta malarz

Współmałżonek

Sandra Will
(1982–1999; rozwód)
Hayley Leslie DuMond
(od 2006)

Lata aktywności

od 1971

Multimedia w Wikimedia Commons

Keith Ian Carradine (ur. 8 sierpnia 1949 w San Mateo) – amerykański aktor, kompozytor, scenarzysta i artysta malarz.

Laureat Oscara 1976[1] i Złotego Globu 1976 za najlepszą piosenkę oryginalną[1] – „I’m Easy” w dramacie muzycznym Roberta Altmana Nashville (1975). Dwukrotnie nominowany do Tony Award (1991, 2013)[1].

W 1993 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6233 Hollywood Boulevard[2][3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w San Mateo[4] Kalifornii jako syn pary aktorskiej – Sonii Sorel (z domu Henius) i Johna Richmonda Reeda[5][6]. Jego matka była pochodzenia żydowskiego, duńskiego, niemieckiego i szwajcarskiego, a ojciec miał korzenie angielskie, irlandzkie i duńskie[7]. Pradziadek jego matki Max Henius (1859–1935) był duńsko–amerykańskim biochemikiem, a prababka jego matki była siostrą historyka Johana Ludviga Heiberga (1854–1928)[8]. Miał dwóch starszych przyrodnich braci ze strony ojca – Bruce’a i Davida oraz jednego młodszego brata przyrodniego ze strony matki – Michaela Bowena[9].

Dzieciństwo Carradine miał trudne. Jego ojciec nadużywał alkoholu, a matka cierpiała na zaburzenia urojeniowe[10]. Jego rodzice rozwiedli się w 1957, gdy miał osiem lat. Gorzka bitwa doprowadziła, że ojciec zyskał prawa do opieki nad nim i jego dwoma braćmi – starszym Christopherem Johnem (ur. 1947) i młodszym Robertem Reedem (ur. 1954)[11]; wcześniej spędzili trzy miesiące w domu dziecka. Matkę nie można było zobaczyć przez osiem lat.

Po ukończeniu szkoły średniej Hollywood High School[12] w Hollywood, w 1967 studiował teatr na Colorado State University[12] w Fort Collins w Kolorado. Porzucił naukę po pierwszym semestrze i powrócił do Kalifornii, do starszego przyrodniego brata – Davida, który zachęcił go do rozpoczęcia kariery aktorskiej, opłacił jego lekcje aktorstwa i zajęcia wokalne, i pomógł mu zdobyć agenta[13].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1968 zadebiutował na scenie Broadwayu jako Claude w musicalu Hair[14]. W 1970 pojawił się także na Florydzie u boku swojego ojca w spektaklu Tobacco Road.

Karierę ekranową rozpoczął od występu w dwóch westernach – McCabe i pani Miller (McCabe & Mrs. Miller, 1971)[15] w reż. Roberta Altmana z udziałem Warrena Beatty i Julie Christie oraz Pojedynek rewolwerowców (A Gunfight, 1971) z Kirkiem Douglasem, a także serialu–westernie NBC Bonanza (1971). W serialu Kung Fu (1972) zagrał nastoletniego Kwai Chang Caine’a u boku przyrodniego brata Davidem Carradine’em.

Skomponowana przez niego piosenka „I’m Easy” z dramatu muzycznego Roberta Altmana Nashville (1975) stała się popularnym hitem i została uhonorowana nagrodą Oscara i Złotego Gobu, a album z muzyką z filmu zdobył nominację do nagrody Grammy[16].

W sensacyjnym dramacie wojennym Ridleya Scotta Pojedynek (The Duellists, 1977) z Harveyem Keitelem zagrał porucznika Armanda d’Huberta. W kontrowersyjnym dramacie historycznym Ślicznotka (Pretty Baby, 1978)[17] z Susan Sarandon i Brooke Shields zagrał postać fotografa Ernesta J. Bellocqa uwikłanej w romans z 12–latką. W komedii romantycznej Michaela Ritchie Romans prawie doskonały (An Almost Perfect Affair, 1979) z Monicą Vitti i Rafem Vallone wcielił się w początkującego reżysera Hala Raymonda.

W 1979 wystąpił w roli Orfeusza w produkcji off-Broadwayowskiej Obudź się, czas iść spać (Wake Up, It’s Time to Go to Bed)[18].

Jako samotnik „Foxy” Funderburke, odpowiedzialny za morderstwa młodych włóczęgów i autostopowiczów w serialu CBS Chiefs (1983) z Charltonem Hestonem był nominowany do Nagrody Emmy[19]. Wystąpił w teledysku Madonny do piosenki „Material Girl” (1984) w reżyserii Mary Lambert. Znalazł się w obsadzie melodramatu Andrieja Konczałowskiego Kochankowie Marii (Maria’s Lovers, 1985), który ukazuje dramatyczne skutki wojny, a także obrazuje sytuację imigrantów w powojennej Ameryce. Za rolę Dzikiego Billa Hickocka w serialu Deadwood (2004) zdobył nominację do Nagrody Satelity[19].

W 1991 powrócił na Broadway w roli Willa Rogersa w musicalu Will Rogers Follies, za którą był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk. W 2010 zdobył nominację do nagrody teatralnej Lucille Lortel za rolę Baylora w sztuce Sama Sheparda Kłamstwo umysłu[18] w reż. Ethana Hawke’a z Joshem Hamiltonem i Laurie Metcalf. W 2013 jako JD Drew w broadwayowskim musicalu Hands on a Hardbody był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk[19].

W 2012 Carradine użyczył swojego głosu do gry Hitman: Rozgrzeszenie (Hitman: Absolution) jako główny antagonista Blake Dexter.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1969–1970 związany był z Shelley Plimpton, z którą ma córkę Marthę (ur. 16 listopada 1970)[20]. W latach 1974–1978 spotykał się z Cristiną Raines. 6 lutego 1982 poślubił Sandrę Will, z którą ma syna Cade’a Richmonda (ur. 19 lipca 1982) i córkę Sorel Johannah (ur. 18 czerwca 1985). Jednak od 1993 byli w separacji i po latach ich małżeństwo rozpadło się 11 maja 2000[20]. Od 1997 związał się z Hayley DuMond, wzięli ślub 18 listopada 2006[20]. Przyrodni brat Davida[21].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1976: I'm Easy
  • 1978: Lost & Found
  • 1992: Annie Oakley
  • 1995: Little Miss Sure Shot: The Story of Annie Oakley
  • 2004: I'm Easy/Lost And Found
  • 2005: I'm Easy (wersja japońska)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Keith Carradine Awards. AllMovie. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  2. ↑ Keith Carradine. Walk of Fame. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  3. ↑ Hollywood Star Walk: Keith Carradine. „Los Angeles Times”. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  4. ↑ Keith Carradine. TV.com. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  5. ↑ Keith Carradine Biography (1949-). Film Reference. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  6. ↑ Keith Ian Carradine – Genealogy. Geni. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  7. ↑ Robert Carradine What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  8. ↑ Keith Carradine. AMC. [dostęp 2015-12-11]. (ang.).
  9. ↑ Keith Carradine Trivia. FamousFix.com. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  10. ↑ Keith Carradine's Long Road to 'Dirty Rotten Scoundrels. „The New York Times”. [dostęp 2015-12-11]. (ang.).
  11. ↑ Keith Carradine Biography. „TV Guide”. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  12. ↑ a b Keith Carradine Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  13. ↑ I didn’t want to fail. Parade Magazine. [dostęp 2015-12-11]. (ang.).
  14. ↑ Keith Carradine. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  15. ↑ Hal Erickson: Keith Carradine Biography. AllMovie. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  16. ↑ Steve Huey: Keith Carradine Biography. AllMusic. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  17. ↑ Keith Carradine. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  18. ↑ a b Keith Carradine. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  19. ↑ a b c Keith Carradine Awards. FamousFix.com. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  20. ↑ a b c Keith Carradine Relationships. FamousFix.com. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  21. ↑ Chad, Keith Carradine [online], Hollywood Walk of Fame, 25 października 2019 [dostęp 2024-08-08] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Złoty Glob za najlepszą piosenkę

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Keith_Carradine&oldid=74503619”