Jan Guillou

Jan Guillou
Imię i nazwisko	Jan Oscar Sverre Lucien Henri Guillou
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1944 ; Södertälje
Narodowość	szwedzka
Język	szwedzki
Dziedzina sztuki	powieść kryminalna, historyczna
	Nagrody
	Najlepsza szwedzka powieść kryminalna: 1988 I nationens intresse;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jan Oscar Sverre Lucien Henri Guillou (ur. 17 stycznia 1944 w Södertälje) – szwedzki pisarz, dziennikarz i scenarzysta.

Życiorys

Jan Guillou urodził się w 1944 jako dziecko pochodzącego z Francji syna dozorcy francuskiej ambasady w Sztokholmie Charles Guillou^[1] i wywodzącej się z zamożnej norweskiej rodziny Marianne Guillou z domu Botolfsen^[2]. Od urodzenia miał obywatelstwo francuskie, a szwedzkie uzyskał w roku 1975^[3]. Kiedy jego dziadek zmienił miejsce pracy na ambasadę w Helsinkach, jego syn wyjechał wraz z nim. Jan Guillou wraz z matką i jej nowym partnerem zamieszkał w Saltsjöbaden i Näsbypark^[2]. Uczył się w liceum Vasa Real, skąd został wydalony za przemoc fizyczną, kradzież i szantaż, następnie przez dwa lata uczył się w szkole z internatem w Södermanland, z której również został wydalony^[2]. Ze związku z pierwszą żoną, szwedzką autorką i tłumaczką Mariną Stagh, ma dwoje dzieci syna Dana i córkę Ann-Linn (Szwedzka dziennikarka i feministka). Od 2010 jego żoną jest Ann-Marie Skarp. Guillou wraz z żoną i Lizą Marklund są właścicielami wydawnictwa Piratförlaget^[4]. Jest socjalistą, a swoje poglądy umieszcza na lewo od Partii Lewicy^[2]^[5]. W październiku 2009 szwedzka gazeta Expressen oskarżyła go o to, że w latach 1967 i 1972 współpracował z KGB, opierając oskarżenia o dokumenty opublikowane przez Säkerhetspolisen i wywiady z byłym oficerem KGB Olegiem Gordijewskim^[6]. Guillou przyznał, że utrzymywał kontakty z radzieckim wywiadem i brał od nich pieniądze, ale jego celem było wyłącznie zebranie informacji do jego pracy dziennikarskiej^[7].

Kariera dziennikarska

Jako dziennikarz pracował dla szwedzkich pism FIB aktuellt i Folket i Bild/Kulturfront oraz prowadził programy telewizyjne Magazinet (1981–1984), Rekordmagazinet oraz Grabbarna på Fagerhult. W 1973 wraz z Peterem Brattem opublikował serię artykułów o działalności szwedzkiej agencji wywiadowczej IB, w efekcie został oskarżony o szpiegostwo i spędził dziesięć miesięcy w więzieniu^[8]. W 1984 został laureatem nagrody prasowej Stora journalistpriset. W latach 2000 – 2004 był szefem szwedzkiej organizacji prasowej Publicistklubben.

Kariera pisarska

Jako autor jest najbardziej znany z cyklu książek o fikcyjnym szwedzkim agencie wywiadu Carlu Hamiltonie i trylogii Templariusz (po polsku wydanej jako Krzyżowcy) (Tempelriddaren), oraz częściowo opartej na własnej biografii książki Ondskan – studium zła i przemocy na przykładzie losów 14-letniego Erika bitego przez sadystycznego ojca.

Publikacje książkowe

Cykl o Carlu Hamiltonie

Coq Rouge – berättelsen om en svensk spion (pierwsze wydanie: Norstedts Förlagsgrupp, 1986, wydanie polskie: Coq Rouge, Czytelnik Warszawa 1992)
Den demokratiske terroristen (pierwsze wydanie 1987, wydanie polskie: Terrorysta na zamówienie, Oficyna Wydawnicza Alma-Press 1994)
Fiendens Fiende (wydanie polskie: Wróg wroga, Oficyna Wydawnicza Alma-Press 1994)
Den hedervärde mördaren (Norstedts Förlagsgrupp, 1990)
Vendetta (Norstedts Förlagsgrupp, 1991)
Ingen mans land (Norstedts Förlagsgrupp, 1991)
Den enda segern (Norstedts Förlagsgrupp, 1993)
I hennes majestäts tjänst (Norstedts Förlagsgrupp, 1994)
En medborgare höjd över varje misstanke (Norstedts Förlagsgrupp, 1995)
Hamlon – en skiss till en möjlig fortsättning (Norstedts Förlagsgrupp, 1995)
Madame Terror (Piratförlaget, 2006)
Men inte om det gäller din dotter (Piratförlaget, 2008)

Krzyżowcy

Vägen till Jerusalem (Norstedts Förlagsgrupp, 1998, wydanie polskie: Droga do Jerozolimy, VIDEOGRAF II, 2010)
Tempelriddaren (Norstedts Förlagsgrupp, 1999, wydanie polskie: Rycerz zakonu templariuszy, VIDEOGRAF II, 2010)
Riket vid vägens slut (Piratförlaget, 2000, wydanie polskie: Królestwo na końcu drogi, VIDEOGRAF II, 2010)

Ta trylogia ma też kontynuację opowiadającą o losach wnuka jej głównego bohatera.

Arvet efter Arn (Piratförlaget, 2001, wydanie polskie: Dziedzictwo rycerza Arna, VIDEOGRAF II, 2010)

Cykl „Złoty wiek” o losach rodziny Lauritzen

Brobyggarna (Piratförlaget, 2011, wydanie polskie: Bracia z Vestland, Sonia Draga, 2013, tłum. Anna Krochmal, Robert Kędzierski)
Dandy (Piratförlaget, 2012, wydanie polskie: Dandys, Sonia Draga, 2014, tłum. Anna Krochmal, Robert Kędzierski)
Mellan rött och svart (Piratförlaget, 2013, wydanie polskie: Pomiędzy czerwienią a czernią, Sonia Draga, 2015, tłum. Anna Krochmal, Robert Kędzierski)
Att inte vilja se (Piratförlaget, 2014, wydanie polskie: Uciec przed prawdą, Sonia Draga, 2015, tłum. Anna Krochmal, Robert Kędzierski)
Blå stjärnan (Piratförlaget, 2015; Niebieska gwiazda)

Cykl o nadinspektor Evie Johnsén-Tanguy

Tjuvarnas marknad (Piratförlaget, 2004)
Fienden inom oss (Piratförlaget, 2007)
Men inte om det gäller din dotter (Piratförlaget, 2008)

Inne powieści

Om kriget kommer (PAN/Norstedts, 1971)
Det stora avslöjandet (1974)
Ondskan (Norstedts Förlagsgrupp, 1981, wydanie polskie: Zło, W.A.B., 2012)
Gudarnas berg (Norstedts Förlagsgrupp, 1990)

Adaptacje filmowe

Terrorysta na zamówienie (1989)
Zło (2003)
Arn – Rycerz Zakonu Templariuszy (2007) (oryg.: Arn: Tempelriddaren)
Arn – Królestwo na końcu drogi (2008) (oryg.: Arn: Riket vid vägens slut)
Templariusze. Miłość i krew (2007) [Pod tym tytułem był wyświetlany film o przygodach Arna – film powstał z połączenia i skrócenia wątków z filmów Arn – Rycerz Zakonu Templariuszy oraz Arn – Królestwo na końcu drogi]
Hamilton: Men inte om det gäller din dotter (Hamilton: Na własną rękę) (2012)
I nationens intresse (Hamilton: W interesie narodu) (2012)
serial telewizyjny Fiendes Fiende (1990) składający się z ośmiu odcinków, nakręcony na podstawie powieści o tym samym tytule, raz wyemitowany w TVP pod tytułem Wróg wroga

Scenarzysta

Był scenarzystą dwóch filmów: Biały rycerz (1994) oraz Tribunal (1995)^[9].

Przypisy

↑ Kan man ta bort sin ondska, Jan Guillou?. aftonbladet.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).
↑ ^a ^b ^c ^d Det ska mycket till för att reta upp mig. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).
↑ Ljuger Guillou om sin värnpliktstjänstgöring?. newsmill.se. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 listopada 2009)]. (szw.).
↑ Oficjalna strona wydawnictwa. piratforlaget.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).
↑ Här fortsätter chatten med Jan Guillou. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).
↑ KGB-chefen om fallet Jan Guillou. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).
↑ Swedish journalist admits working for KGB. swedishwire.com. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 lipca 2011)]. (ang.).
↑ Guillous lögner om IB-affären. newsmill.se. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 czerwca 2012)]. (szw.).
↑ Jan Guillou. filmweb.pl. [dostęp 2012-10-04]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Nota biograficzna na stronie wydawnictwa Pirat Förlaget (szw.) [dostęp 29 stycznia 2010]

[1] Kan man ta bort sin ondska, Jan Guillou?. aftonbladet.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).

[expressen.se-2] Det ska mycket till för att reta upp mig. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).

[3] Ljuger Guillou om sin värnpliktstjänstgöring?. newsmill.se. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 listopada 2009)]. (szw.).

[4] Oficjalna strona wydawnictwa. piratforlaget.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).

[5] Här fortsätter chatten med Jan Guillou. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).

[6] KGB-chefen om fallet Jan Guillou. expressen.se. [dostęp 2012-10-04]. (szw.).

[7] Swedish journalist admits working for KGB. swedishwire.com. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 lipca 2011)]. (ang.).

[8] Guillous lögner om IB-affären. newsmill.se. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 czerwca 2012)]. (szw.).

[9] Jan Guillou. filmweb.pl. [dostęp 2012-10-04]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]