Granatnik przeciwpancerny
Granatnik przeciwpancerny (zwany też pancerzownicą) − indywidualna lub zespołowa broń strzelecka piechoty. Jej kaliber zwykle nie przekracza 115 mm. Jest przeznaczona do zwalczania wozów bojowych i burzenia umocnień polowych na dużych odległościach. Może być bronią jednorazowego lub wielokrotnego użytku. Strzela pociskami kumulacyjnymi, kalibrowymi (o średnicy równej kalibrowi granatnika) lub nadkalibrowymi (o średnicy większej niż kaliber broni).
W zależności od rodzaju napędu pocisku, rozróżnia się granatniki bezodrzutowe (pocisk jest napędzany energią gazów, powstałych podczas wybuchu ładunku miotającego w częściowo otwartej od strony wlotu lufie), rakietowe (pocisk jest napędzany silnikiem rakietowym na paliwo stałe) i kombinowane (pocisk otrzymuje wstępny napęd w lufie przy pomocy ładunku miotającego, a następnie, na torze lotu, w bezpiecznej dla strzelca odległości uruchamia się silnik rakietowy). Dawniej granatniki przeciwpancerne nazywane były pancerzownicami.
Skróty:
- pl. - RGppanc (ręczny granatnik przeciwpancerny)
- ros. - РПГ (ручной противотанковый гранатомёт - rucznoj protiwotankowyj granatomiot) - ręczny granatnik przeciwczołgowy
- ang. - RPG (rocket propelled grenade) - granat o napędzie rakietowym
Zobacz też
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.