Budynek Banku Wschodniego w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
uzup., źr., drobne redakcyjne |
|||
| Linia 36: | Linia 36: | ||
== Architektura == |
== Architektura == |
||
Obiekt wzniesiony w latach 1910-1911 dla ''[[Bank Wschodni (Poznań)|Ostbank für Handel und Gewerbe]]'' (Banku Wschodniego), według projektu [[Hans Uhl|Hansa Uhla]] (wybrany w [[Konkurs architektoniczny|konkursie]]). Koncepcja została nieco zmieniona i przeprojektowana przez [[Berlin|berlińskich]] architektów - [[Richard Bielenberg|Richarda Bielenberga]] i [[Josef Moser|Josefa Mosera]]. Ciężki gmach, typowy dla niemieckiej architektury doby wilhelmińskiej, nawiązuje do form [[barok]]owych, nie unikając jednocześnie drobnego detalu w poetyce [[art déco]], co sprawia, że jest przykładem architektury przejściowej między [[Styl architektoniczny|stylami]]. Wewnątrz znajduje się sala operacyjna i pokoje biurowe, eksploatowane obecnie przez [[Bank Zachodni WBK]]. |
Obiekt wzniesiony w latach 1910-1911 dla ''[[Bank Wschodni (Poznań)|Ostbank für Handel und Gewerbe]]'' (Banku Wschodniego), według projektu [[Hans Uhl|Hansa Uhla]] (wybrany w [[Konkurs architektoniczny|konkursie]]). Wcześniej stał tu stary gmach niemieckiego Ziemstwa Kredytowego, wyburzony pod budowę Ostbanku<ref>[[Jan Skuratowicz]], ''Architektura poznańskich banków do 1918 roku'', w: ''[[Kronika Miasta Poznania]]'', nr 2/1997, s.132, ISSN 0137-3552</ref>. Koncepcja została nieco zmieniona i przeprojektowana przez [[Berlin|berlińskich]] architektów - [[Richard Bielenberg|Richarda Bielenberga]] i [[Josef Moser|Josefa Mosera]]. Ciężki gmach, typowy dla niemieckiej architektury doby wilhelmińskiej, nawiązuje do form [[barok]]owych, nie unikając jednocześnie drobnego detalu w poetyce [[art déco]], co sprawia, że jest przykładem architektury przejściowej między [[Styl architektoniczny|stylami]]. Wewnątrz znajduje się sala operacyjna i pokoje biurowe, eksploatowane obecnie przez [[Bank Zachodni WBK]]. |
||
Obiekt sąsiaduje z [[Kamienica Towarzystwa Ubezpieczeniowego Union w Poznaniu|kamienicą Towarzystwa UNION]] i [[Budynek Banku Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu|gmachem BGK]]. Według [[Marcin Libicki|Marcina Libickiego]] kamienica Union i gmach Ostbanku pokazują różnicę mentalną w traktowaniu stylów architektonicznych przez Polaków i Niemców (oba budynki nawiązują do stylu barokowego, ale każdy z nich w zupełnie inny sposób). Ostbank był jednym z licznych niemieckich banków otwierających swe oddziały w Poznaniu w początkach XX wieku, co miało związek z dynamicznym rozwojem gospodarczym, zarówno w mieście, jak i na terenie całego [[Wielkie Księstwo Poznańskie|Wielkiego Księstwa Poznańskiego]], gdzie trwała silna ''walka o ziemię'', pomiędzy Polakami i Niemcami. Przykładem polskiej inicjatywy bankowej i kredytowej jest natomiast [[Bank Włościański w Poznaniu|Bank Włościański]], zlokalizowany niemalże po przeciwnej stronie Placu Wolności. |
Obiekt sąsiaduje z [[Kamienica Towarzystwa Ubezpieczeniowego Union w Poznaniu|kamienicą Towarzystwa UNION]] i [[Budynek Banku Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu|gmachem BGK]]. Według [[Marcin Libicki|Marcina Libickiego]] kamienica Union i gmach Ostbanku pokazują różnicę mentalną w traktowaniu stylów architektonicznych przez Polaków i Niemców (oba budynki nawiązują do stylu barokowego, ale każdy z nich w zupełnie inny sposób). Ostbank był jednym z licznych niemieckich banków otwierających swe oddziały w Poznaniu w początkach XX wieku, co miało związek z dynamicznym rozwojem gospodarczym, zarówno w mieście, jak i na terenie całego [[Wielkie Księstwo Poznańskie|Wielkiego Księstwa Poznańskiego]], gdzie trwała silna ''walka o ziemię'', pomiędzy Polakami i Niemcami. Przykładem polskiej inicjatywy bankowej i kredytowej jest natomiast [[Bank Włościański w Poznaniu|Bank Włościański]], zlokalizowany niemalże po przeciwnej stronie Placu Wolności. |
||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
| Linia 44: | Linia 46: | ||
# [[Marcin Libicki]], ''Poznań - przewodnik'', Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, s.312, ISBN 83-902028-4-0 |
# [[Marcin Libicki]], ''Poznań - przewodnik'', Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, s.312, ISBN 83-902028-4-0 |
||
{{przypisy}} |
|||
{{Zabudowa Placu Wolności w Poznaniu}} |
{{Zabudowa Placu Wolności w Poznaniu}} |
||
Wersja z 14:30, 11 sty 2016
 nr rej. A-417 z 5.10.1994 [1]
| |
 Dawny Bank Wschodni | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
Poznań |
| Adres |
pl. Wolności 15 |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1910 |
| Ukończenie budowy |
1911 |
Położenie na mapie Polski  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Poznania  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Budynek Banku Wschodniego – budynek o formach zbliżonych do baroku, zlokalizowany w Poznaniu przy Placu Wolności 15, na narożniku ul. Nowowiejskiego.
Architektura
Obiekt wzniesiony w latach 1910-1911 dla Ostbank für Handel und Gewerbe (Banku Wschodniego), według projektu Hansa Uhla (wybrany w konkursie). Wcześniej stał tu stary gmach niemieckiego Ziemstwa Kredytowego, wyburzony pod budowę Ostbanku[2]. Koncepcja została nieco zmieniona i przeprojektowana przez berlińskich architektów - Richarda Bielenberga i Josefa Mosera. Ciężki gmach, typowy dla niemieckiej architektury doby wilhelmińskiej, nawiązuje do form barokowych, nie unikając jednocześnie drobnego detalu w poetyce art déco, co sprawia, że jest przykładem architektury przejściowej między stylami. Wewnątrz znajduje się sala operacyjna i pokoje biurowe, eksploatowane obecnie przez Bank Zachodni WBK.
Obiekt sąsiaduje z kamienicą Towarzystwa UNION i gmachem BGK. Według Marcina Libickiego kamienica Union i gmach Ostbanku pokazują różnicę mentalną w traktowaniu stylów architektonicznych przez Polaków i Niemców (oba budynki nawiązują do stylu barokowego, ale każdy z nich w zupełnie inny sposób). Ostbank był jednym z licznych niemieckich banków otwierających swe oddziały w Poznaniu w początkach XX wieku, co miało związek z dynamicznym rozwojem gospodarczym, zarówno w mieście, jak i na terenie całego Wielkiego Księstwa Poznańskiego, gdzie trwała silna walka o ziemię, pomiędzy Polakami i Niemcami. Przykładem polskiej inicjatywy bankowej i kredytowej jest natomiast Bank Włościański, zlokalizowany niemalże po przeciwnej stronie Placu Wolności.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo wielkopolska [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.
- ↑ Jan Skuratowicz, Architektura poznańskich banków do 1918 roku, w: Kronika Miasta Poznania, nr 2/1997, s.132, ISSN 0137-3552
Bibliografia
- Praca zbiorowa, Atlas architektury Poznania, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008, s.321, ISBN 978-83-7503-058-7
- Marcin Libicki, Poznań - przewodnik, Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, s.312, ISBN 83-902028-4-0
| Pierzeja zachodnia | |
|---|---|
| Pierzeja północna (od zachodu) |
|
| Pierzeja wschodnia (od północy) | |
| Pierzeja południowa (od zachodu) | |
| Obiekty nieistniejące poza pierzejami | |
| Przyległe ulice |
