Mieczysław Jaroński

polski skrzypek i pedagog

Mieczysław Jaroński (ur. 1 stycznia 1861 w Kielcach[1][martwy link], zm. 10 października 1922 w Dobromyślu na terenie dzisiejszych Kielc)[2]polski wirtuoz skrzypiec i pedagog.

Mieczysław Jaroński
Ilustracja
Mieczysław Jaroński
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1861
Kielce

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

10 października 1922
Dobromyśl (Kielce)

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

skrzypek, pedagog

Instrument
skrzypce Giovanniego Paola Magginiego

Życiorys

edytuj

Syn Feliksa Jarońskiego (1823–1895) – pianisty, kompozytora i pedagoga oraz Stefanii z Głowackich (1835–1907); brat wiolonczelisty i śpiewaka Stanisława (1863–1916) oraz polityka i prawnika Wiktora (1870–1931); wnuk Józefa (1775–1834), sędziego Trybunału Cywilnego w Kielcach i Sądu Apelacyjnego w Warszawie; stryjeczny wnuk filozofa Feliksa (1777–1827).

Początkowo lekcje muzyki pobierał u swojego ojca Feliksa. Studia odbył w klasie skrzypiec konserwatorium w Dreźnie wraz z młodszym bratem, wiolonczelistą Stanisławem. W 1887 objął stanowisko profesora gry skrzypcowej konserwatorium w Odessie[3]. Koncertował m.in. w Paryżu, Londynie i Berlinie.

Słuchałem wieczorem kolegi Jarońskiego, syna autora Dumek ukraińskich,mistyka, towiańczyka. Śliczny to chłopak! Nikogo tak nie lubię dla powierzchowności jak jego. Przy tym improwizuje on czasem w ciche wieczory… Dziś staliśmy z Tomkiem pod jego oknami i słuchaliśmy czardasza, którym się zachwycałem, gdy wybiegał spod palców Paderewskiego. Cichy jasny wieczór, taka muzyka… Doprawdy ten śliczny Jaroński jest artystą. Jak ja go bardzo lubię! Twarz ma pociągłą, oliwkową, czarne wilgotne oczy. (...) Doprawdy leciałem na skrzydłach tej pięknej węgierskiej pieśni. Czardasz jest ulubionym tańcem moim. Staje mi przed oczyma ten lud, co go kocham, jak kocham lud francuski…

Pod koniec XIX wieku przebywał w Konstantynopolu, w gościnie u swojej ciotki Ludwiki z Głowackich Groppler i jej męża Henryka Gropplera, gdzie regularnie koncertował, w tym wielokrotnie dla Sułtana Abdülhamida II[2]. W jego posiadaniu znajdowały się skrzypce włoskiego lutnika Giovanni Paolo Magginiego z początku XVII wieku z inkrustowanym diamentami smyczkiem[4]. Po powrocie do Kielc objął stanowisko dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzyczno-Dramatycznego (1907)[5][6][7]. Około 1911 osiadł[potrzebny przypis] w wówczas podkieleckim Dobromyślu, gdzie zmarł ponad dziesięć lat później. Został pochowany na cmentarzu parafii Przemienienia Pańskiego na kieleckim Białogonie[2].

Przypisy

edytuj
  1. Księga urodzeń par. katedralnej w Kielcach. [dostęp 2017-05-17].
  2. a b c Bożena Sabat, Romantyczna i nieznana : rzecz o Ludwice Groppler, „Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach”, 26, Muzeum Narodowe w Kielcach, 2011, s. 176-177 [dostęp 2024-06-30].
  3. Jan Kleczyński, Aleksander Rajchman. Ze świata tonów. „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, s. 9, 1887–1888. A. Rajchman. 
  4. Dorota Kosiarkiewicz. Jarońscy – jak z nut.... „Kielecki Tygodnik Radiowy Plus”, s. 22-23, 20.12.2009. Radio Plus Kielce. 
  5. Wycieczka fotograficzna po zabytkowym teatrze w Kielcach [online], Europejskie Dni Dziedzictwa [dostęp 2024-06-30] (pol.).
  6. Wieści z kraju - Towarzystwo dramatyczne w Kielcach, „Goniec Wieczorny” (400), CRISPA, 31 sierpnia 1907, s. 5 [dostęp 2024-06-30].
  7. Marta Pawlina-Meducka, Towarzystwo Muzyczno-Dramatyczne w Kielcach (1907-1914), „Studia Muzealno-Historyczne”, 4, Muzeum Historii Kielc, 2012 [dostęp 2024-06-30].

Literatura dodatkowa

edytuj
  • A. Oborny, Życie muzyczne Kielc w latach 1815–1914, Kielce 2006, passim.