Εκ προοιμίου, το θέαμα του Οβελίξ που προσπαθεί να χορέψει τη «Λίμνη
των Κύκνων», αν δεν ενεργοποιήσει αισθήματα συμπόνοιας, μπορεί και να
είναι διασκεδαστικό. Τα pas des deux και οι πιρουέτες του τεράστιου
ανθρώπινου όγκου καταπατούν κάθε έννοια αισθητικής και παρωδούν την
πλαστικότητα του σώματος που είναι απαραίτητη για να αποδώσει τη μουσική
του Τσαϊκόφσκι. Κάτι είναι κι αυτό θα μου πείτε. Εξάλλου, ο σύγχρονος
χορός, ως πολιτικώς ορθότερος του κλασικού μπαλέτου, δεν διστάζει να
ανεβάσει επί σκηνής υπέρβαρα σώματα που μένουν ακίνητα, κουνάνε δεξιά κι
αριστερά το κεφάλι τους στον ρυθμό ασύντακτων ηλεκτρονικών ήχων και
κατ’ αυτόν τον τρόπο εκστασιάζουν το μυημένο τους κοινό. Ομως εδώ μιλάμε
για μπαλέτο. Και αν ο Οβελίξ δεν θέλει να προκαλέσει τον οίκτο του
φιλοθεάμονος κοινού, ή τους γέλωτες, δεν έχει παρά να μετατρέψει την
αδυναμία του σε όπλο. Κοινώς να τα κάνει λίμπα. Να σπρώχνει, να χτυπάει
δεξιά κι αριστερά, να ποδοπατάει όποιον βρει μπροστά του εκστασιασμένος
από τον ρυθμό, και αν παραστεί ανάγκη να σπάσει και κάνα πολυέλαιο μ’
έναν πήδο αντάξιο του μεγέθους του. Κοινώς να προκαλέσει πανικό.
Ο κ. Πάγκαλος είχε στη διάθεσή του πολλούς τρόπους για να σχολιάσει το ζήτημα των παρακολουθήσεων από την
Ο κ. Πάγκαλος είχε στη διάθεσή του πολλούς τρόπους για να σχολιάσει το ζήτημα των παρακολουθήσεων από την