Θέλω να μαζέψω τα γυαλιά!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που τους άκουγα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν τους ένοιαζε τίποτα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έσπαγε κάτι.

Έπρεπε να πάω γρήγορα να το μαζέψω, γιατί αλλιώς θα έβρισκαν κι’ άλλη αφορμή.

Αν τα μαζέψω γρήγορα ίσως δεν τους ξανακούσω για σήμερα.

Θα κάτσω να περιμένω να σταματήσει και μετά θα πάω κρυφά να τα μαζέψω.

Δεν είμαι τόσο μικρή πια, θα τα καταφέρω μερικά γυαλιά είναι.

Αρκεί να σταματήσουν να μπορέσω να πάω μέσα.

Σας παρακαλώ θέλω να μαζέψω τα γυαλιά, κάνε Θεούλη μου να σταματήσουν να μαζέψω τα γυαλιά!

Θα σταματήσουν αν μαζέψω  τα γυαλιά, σε παρακαλώ Θεούλη μου κάνε να σταματήσουν!!

Θέλω να μαζέψω τα γυαλιά!

Σε παρακαλώ Θεούλη μου!

Κάνε σε παρακαλώ να σταματήσουν!

Αυτά τα λόγια πονάνε τόσο πολύ.

Τα κουβαλάω πάντα.

Πονάνε πάντα και πήραν ένα κομμάτι μαζί τους!

Από την ψυχή, το μυαλό, την καρδιά!

Αν ξεκινήσω να λέω, πόσο κακό κάνει στις αθώες ψυχές να τσακώνονται και να παίζουν ξύλο μπροστά τους, οι ίδιοι τους οι γονείς, δεν θα σταματήσω ποτέ!

Κρατήστε αυτά τα λόγια και νομίζω ότι καταλάβατε!

Εγώ δυστυχώς κατάλαβα!

Ελπίζω να καταλάβουν και αυτοί που πρέπει!

Πονάει πολύ και δεν ξαναγυρίζει πίσω!

                                 Άδειασα σε μια στιγμή

              δεν πόνεσα πολύ σταμάτησε ο πόνος κάπου εκεί

                  που πήρε η ανάσα μου ότι είχε για να ζει.

               Τώρα άδεια και μόνη η ψυχή περιμένει απλά

                                 η ώρα της να ‘ρθει

                         μήπως και έτσι ολοκληρωθεί

                               ετούτη η άσκοπη ζωή.

Πρόσφατα μου έτυχε να γνωρίσω έναν άνθρωπο που δεν έχει να χάσει τίποτα!

Περίεργο αυτό που σας λέω ε;

Κι  όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και έχει αδειάσει η ψυχή τους σε μία νύχτα;

Έχουν χαρακιές στην καρδιά τους, στην ψυχή τους, στο σώμα τους και φαίνεται από αυτές ότι πόνεσαν πολύ, αλλά δεν ματώνουν πια, έχει αδειάσει το αίμα από μέσα τους.

Έχουν μια περίεργη κλίση οι ώμοι τους σαν να κουβαλάνε το πιο μεγάλο βάρος.

Δεν έχουν τίποτα να χάσουν δεν τους κρατάει τίποτα!

Δεν νοιώθουν τίποτα, δεν ακούνε, δεν βλέπουν!

Είναι εκεί τους βλέπεις αλλά νοιώθεις ότι δεν υπάρχουν.

Αυτό το βλέμμα δεν περιγράφετε!

Άδειο, απόκοσμο χωρίς κανένα συναίσθημα, χωρίς πνοή!

Το χειρότερο είναι όταν συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια για να βοηθήσεις, να τους γυρίσεις πίσω, σε πονάει τόσο πολύ.

Όσο και αν πουν κάποιοι ότι μπορείς να βοηθήσεις και να είσαι δίπλα για να τους επαναφέρεις στην ζωή, δεν γίνεται, έχουν πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχουν, δεν θέλουν την βοήθειά σου και αυτό είναι που πονάει περισσότερο από όλα.

Στέκονται και νοιώθεις ότι η ζωή έχει ρουφήξει ,άσπλαχνη όπως είναι μερικές φορές, ότι είχαν μέσα τους!

Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο απλά εύχομαι να μην χάσει κανένας άνθρωπος ποτέ ξανά την ανάσα του, το βλέμμα του, την ζωή, το νόημα!

Πονάει πολύ και δεν ξαναγυρίζει πίσω!

Τον κουβαλάω μέσα μου και θα τον κουβαλάω μέσα μου για πάντα!