Κι έφτασαν οι ημέρες που ο κόσμος βγαίνει στις αγορές για τα καθιερωμένα χριστουγεννιάτικα δώρα κι ας κόπηκε εδώ και χρόνια το δώρο στους μισθούς. Οι καταναλωτές δεν πρέπει να πάψουν να έχουν τον ρόλο τους, σταθερά και αμετάκλητα, πιστοί στον βωμό του κέρδους. Εξάλλου δεν τους ρώτησε ποτέ κανείς πώς τα βγάζουν πέρα ή αν επιθυμούν τη συμμετοχή στο καταναλωτικό πανηγύρι.
Αν δεν τα βγάζουν πέρα και το μαρτυρήσουν, θα γίνουν είτε θέμα για είδηση ψεύτικης ενσυναίσθησης και συμπόνιας από τα ΜΜΕ (για να υπάρχει, δηλαδή, κι ένα θέμα κοινωνικής ευαισθησίας) είτε θα διαστρεβλωθούν όσα μαρτυρούν, για να μην χαλάσει η επίπλαστη εικόνα της ευημερίας. Μα αν σου πουν ότι όλα είναι καλά, οφείλεις να συμφωνήσεις, ειδάλλως είσαι γραφικός, γκρινιάρης κι αχάριστος (Ε;. Ναι!).
Τώρα, αν δεν θέλεις να συμμετέχεις στο καταναλωτικό πανηγύρι (ακόμη κι αν έχεις μια κάποια οικονομική δυνατότητα), σε κοιτούν σαν να έπεσες με φόρα από τον Άρη! Πώς λέμε, αν δεν αγοράζεις, δεν υπάρχεις. Και καλά, να ακούγεται κάτι τέτοιο από όσους έχουν συμφέρον είναι αναμενόμενο και κατανοητό, όμως όταν το ακούς από ανθρώπους γύρω σου, ε, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι θα ειρωνευτούν, θα κοροϊδέψουν ή και θα δείξουν τη δυσαρέσκειά τους στην περίπτωση που λάβουν δώρο κατώτερο των προσδοκιών τους. Πιστεύουν, λανθασμένα για μένα, ότι η αξία ενός δώρου συνδέεται μόνο με το κόστος του κι όχι με το νοιάξιμο και την προσπάθεια του άλλου να βρει κάτι για να τους ευχαριστήσει ή να τους δείξει ότι τους θυμάται. Κίνηση αγάπης ή έστω συμπάθειας είναι και τίποτε άλλο.
Δυστυχώς, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ δεν έχουν καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού τους, τις υποχρεώσεις τους ή όσα άλλα οικονομικού περιεχομένου τρέχουν στη ζωή τους θα επιδοθούν σε αγώνα κρεπάλης μέσα από την αγορά ακριβών πραγμάτων για τον εαυτό τους μα και δώρων για άλλους. Θα μου πει κανείς, μα και τι με νοιάζει εμένα το πώς θα διαχειριστεί ο καθένας τα χρήματά του. Και δίκιο θα έχει. Όμως, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Εννοείται πως ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίσει σε ποιους τομείς θα δώσει προτεραιότητα στη ζωή του και θα κάνει το δικό του κουμάντο στα χρήματά του. Από την άλλη, δεν μπορεί να γκρινιάζει ότι μέσα στο δεκαπενθήμερο αδειάζει το πορτοφόλι και αρχίζει τη μουρμούρα, ενίοτε και την κλάψα. Μην πω ότι ζητά και δανεικά...
Και για να μη μακρηγορώ, θα έλεγα ότι άλλο είναι να θέλει κανείς ν' αγοράσει (ακόμη κι όταν δεν έχει πολλά) κάτι ακριβό σε κάποιον (και στον εαυτό του), γιατί γνωρίζει ότι το έχει ανάγκη, του αρέσει, έχει υποχρέωση ή εν πάση περιπτώσει, να κάνει βρε παιδί μου το κέφι του, κι άλλο είναι αυτός ο τρόπος να αποτελεί τη σταθερή του συμπεριφορά σε βάρος άλλων βασικών αναγκών.
Το δώρο δεν είναι αυταξία. Είναι ενδιαφέρον προς τον άλλο και μπορεί να πάρει πολλές μορφές, πέρα από τα συνηθισμένα ή εκείνα που μας υποβάλλουν οι αγορές και τα μέσα ενημέρωσης και διαφήμισης...!
Μάλλον όλα τα παραπάνω είναι λόγια "αιρετικά", μα υπάρχει κι αυτή η πλευρά των πραγμάτων...
