June dress

Ik ben echt fan van La Maison Victor. 

 

Een magazine met leuke patronen waarin de verschillende projecten staan stap voor stap staan uitgelegd. Een boekje met mooie heldere foto's waardoor het ook leuk is om er gewoon eens door te bladeren.

Na de naaisels voor de verschillende dochters was mama opnieuw aan de beurt. Een June kleed zou het worden. Her en der zag ik al prachtige versies van dit kleed verschijnen.
We hadden nog een laatste lapje liggen van de Strass stoffenverkoop. Een heel licht satijn katoen. Er werd getwijfeld, gewikt en gewogen maar besloten er toch voor te gaan.

Het patroon werd overgenomen,  nagemeten en lichtjes aangepast. We passen volgens de matentabel niet in één maat vandaar.

Valt het op dat ik wat meer tijd had om achter de naaimachine te kruipen tijdens de examenperiode? Lang leve een super examenrooster en wat doorzettingsvermogen om het verbeterwerk niet te laten liggen.

Er volgend hier nog June kleedjes maar eerst moeten we die benen maar eens een tintje bruiner laten worden.  

Prettige vakantie!!

Proclamatie in stijl!

Het einde van het schooljaar nadert met rasse schreden.

De proclamatie van de zesdejaars die morgenavond,  na twee dagen delibereren, op het programma staat is daar een voorbode van. Het emo-moment van het jaar, want ook al is het niet je eigen vlees en bloed die daar op het podium staan, het doet je toch iets met je als leerkracht om afscheid te moeten nemen van leerlingen die vier jaar bij je in de klas zaten.

In het derde jaar worden ze voor het eerst vol verwachtingen in het chemie labo gedropt. Een bende hyperactieve 'kleine' puistige pubers. Gaan we iets doen ontploffen? Kan jij drugs/bommen maken? Gaan we iets leuks doen vandaag?

Ik heb het voorrecht hen vier jaar te volgen, hen dingen bij te brengen. Jaar na jaar zie je ze groeien. Letterlijk maar ook figuurlijk. Je leert ze beter kennen en zij jou ook. En dan opeens moet je afscheid van ze nemen, klaar om de wijde wereld in te trekken of een hogeschool of universiteit uit te kiezen.

Met volgende boodschap laten we hen gaan:
Wij zullen nog vaak aan jullie denken, hopelijk jullie af en toe ook eens aan ons. Laat ons weten hoe het je vergaat in de wijde wereld en spring af en toe nog even binnen op school. Beloofd?

PS: Uiteraard gaan we morgen in stijl naar de proclamatie maar daarover later meer.

Voor Hilde!

Enige tijd geleden kreeg mijn nicht Hilde de diagnose van borstkanker. Het moet rond de periode geweest zijn dat Bompa werd opgenomen in het ziekenhuis. De kankercellen bleken zich reeds verspreid te hebben over haar hele lichaam, maar Hilde geeft niet op en ondergaat momenteel een zware chemokuur. Begin juli weet ze of de chemo aanslaat.

Jaren geleden ruilde zij haar job als vroedvrouw in voor die van leerkracht. Sindsdien geeft zij les aan verplegers en verpleegsters in spé aan het Sint-Norbertusinstituut. En Hilde is een geliefde leerkracht. Haar leerlingen waren dan ook danig onder de indruk van het nieuws dat Hilde ziek was en enige tijd geen les meer zou kunnen geven. Ze waren zelfs zo aangedaan dat ze voor haar een benefiet wouden organiseren om geld in te zamelen voor kankerpatiënten. De benefiet gaat door op 22 juni in Wilrijk.

 
Op vraag van Hilde zal het ingezamelde geld naar de patiëntenzorg gaan van kankerpatiënten in de Sint-Augustinusziekenhuis waar Hilde ook zelf behandeld wordt. Zo wil men het geld besteden aan de aankoop van dekentjes voor patiënten die tijdens de chemotherapie een koudekap op krijgen. Deze ijskoude kap zou ervoor moeten zorgen dat de patiënten hun haren door de chemo minder of zelfs helemaal niet verliezen. I-pads, die men ook wil aanschaffen, zouden weer kunnen zorgen voor wat afleiding tijdens de behandeling.

Dus heb je aanstaande zondag nog niets op de planning staan, allen daarheen. Animatie voor de kinderen, leuke optredens, voetbal op groot scherm, eten en drinken. Ze hebben echt aan alles gedacht.

Maak jij voor mij een broek mama?

De oudste is een echt no nonsense kind. Ze doet waar ze zin in heeft, laat zich weinig of niet beïnvloeden door anderen en kledij moet vooral makkelijk zitten.

Op haar verzoek werd er uitgekeken naar een leuk patroon voor een makkelijke broek. Het oorspronkelijke plan was een broek uit de Knip mode. Volgens het magazine was het patroon enkel geschikt voor stretchstoffen en dus gingen we in de Stoffenkamer op zoek naar leuke tricot.
Het werd toch een katoentje, de tricots waren te kinderachtig voor mijn 14-jarige. In een soepel katoentje zou het ook wel lukken. Ze wou ook een tailleband in boordstof, omdat dat zo makkelijk zit mama.

Even later kwam de nieuwste La Maison Victor uit met daarin, jawel, de Sunny pants. Het patroon werd voorgelegd voor inspectie en goedgekeurd. Een Sunny pants zou het worden.

De broek was afgelopen maandag klaar en dinsdag had ze hem aan om naar school te gaan.

Zou ik geslaagd zijn voor het maak-je-een-broek-voor-mij examen?

(Kwestie van in de tijdsgeest te blijven.)

Het februari foefelare kleed.

Naaien voor tieners, het blijft een uitdaging! Ze weten duidelijk wat ze willen en vooral wat ze niet willen. De ideale jurk zit in hun hoofd klaar, maar een passend patroon vinden is niet altijd even eenvoudig.

 

Moet ik echt op de foto?

En hoe graag ik mijn dochters nog in die schattige kinderpatronen zou willen murwen, voor mijn 13- en 14- jarige jongedames lukt dat helaas niet meer. Vorig jaar kon dat nog perfect!

OK, eventjes dan.

We grepen dus naar een patroon voor volwassenen maar moesten enig aanpaswerk verrichten. Lees te veel stof ter hoogte van de borst en te weinig plaats in de taille. Blijkbaar zijn de vrouwelijke vormen toch nog niet zo uitgesproken aanwezig, al lijkt dat wel zo in mijn hoofd. Perceptie???

De instructies in het boek werden niet stap-voor-stap gevolgd waardoor ik op een bepaald punt tot de constatatie kwam dat ik de voering niet kon keren. En dus deden we aan foefelare. Ook voor de vele plooien werd de intuïtie uit de kast gehaald. (Lees: ik kon niet uit aan al die streepjes op het rokdeel.)

En nu is het genoeg geweest!

Het roze broderie stofje komt van de Strass stoffenverkoop, de oranje voering van het Stoffenspektakel.
En jullie hadden vast al het Februari kleed herkend uit het boek Little miss Y's wardrobe. Ik maakte voor Britt maatje 32.

 Het kraagje.

 Zowel rok al voering kregen een rolzoom.

Let's meet Kaat!

Britt ging, net als hier, opnieuw aan de slag met het befaamde poppenboek. 

Een jarige vriendin had gevraagd of zij als cadeautje een pop kreeg die op haar leek. Kaat heeft blond haar en draagt een blauwe bril.

 Mama, die bril staat wel scheef op die foto!

Mama, werd enkel ingeschakeld voor het borduurwerk en het geven van instructies. De rest deed mijn 13-jarige dochter helemaal alleen.