Sameness

Το λιόγερμα – το θυμάσαι;
εκείνη η απίστευτη περιγραφή γλυκού, το βράδι που κλαίγαμε από τα γέλια και μετά το λέγαμε συνέχεια στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Και όλο γελάγαμε. Μικρή ανάσταση, δυσανάλογα πάθη εκείνοι οι δρόμοι τότε, υπάρχει ένα ξόρκι να λέω (και το σκόρδο στην κωλότσεπη για παν ενδεχόμενο).
Εκείνο το λιόγερμα θυμήθηκα χτες, βγαίνοντας από το γραφείο, την ώρα που δεν ξέρεις αν νικάει στο ματς η κούραση από τη δουλειά ή η κούραση από τους ανθρώπους, ο ήλιος πέφτει στα ψηλά κτίρια και ακούς το Chase the Blues Away τόσο δυνατά στα ακουστικά, μπας και το ακούσει και ο διπλανός σου στο λεωφορείο και μαλακώσει κι εκείνου κάπως η ψυχούλα του. Ζηλεύω στα κρυφά όσους διαβάζουν βιβλίο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τα δικά μου σκονίζονται στα ράφια, υπομονετικά, σαν να ξέρουν ότι τα έβαλα για ύπνο, σε μια ευθανασία που δεν μένει ατιμώρητη αλλά με στοιχειώνει με σκόρπιους σάκους στο πάτωμα και παραφορτωμένες στοίβες. Άρπαξα τον Καρούζο, τον Ρεμπώ, τον Πεσσόα και κανά δυο τετράδια με σημειώσεις, τότε που ακόμα ήμουν αρκετά αθώα ώστε να πιστεύω ότι το ψεύδισμά μου μπορούσε να μετατραπεί ως διά μαγείας σε φράση. Αδυνατώ να ολοκληρώσω μια σελίδα χωρίς να πυρποληθώ, πόσο γελοία πρέπει να ήμουν, όρθια μπροστά στα ράφια, να αγκαλιάζω ένα βιβλίο γεμάτο υπογραμμίσεις και ορνιθοσκαλίσματα, δακρύζοντας και ψιθυρίζοντας συγνώμη, μάλλον σε αυτό που ήμουν τότε, τότε που ακόμα άντεχα.
Πόσο κουραστικό είναι να απολογείσαι. Ανέκαθεν το θεωρούσα ανώφελο, από μικρή, βαριόμουν και τα όσα μου φαίνονταν αυτονόητα έπρεπε και να είναι, ανεξαρτήτως του αν αυτό ήταν εφικτό ή όχι. Έκανες αυτοσυντήρηση; με ρωτά η Λένα και αναρωτιέμαι αν πρέπει να πατήσω το next και να πάω παρακάτω. Για κάποιο λόγο, η ερώτησή της μου απαντάει πολλά. Τιμώ πριν και μετά, εικόνες, περσόνες, αποστάσεις, την οθόνη μου, τρύπιο χαράκωμα, σαν κουκούλα τρομοκράτη με τρύπες στα μάτια και το στόμα βουβό.

Δεν έχει σημασία όλο αυτό. Να, μόλις ποστάρω το κείμενο, θα χαθεί στο υπερπέραν κι εγώ θα γυρίσω σε ό,τι έκανα, παραμένοντας η ίδια.
Ίδια όπως η οθόνη.

Είναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο

Η συμμορία της Τετάρτης βρέθηκε μια μέρα διαφορετική από τις άλλες, όπου το κρασί κατέβαινε σαν νερό και τα μάτια είχαν λογοδιάρροια. Δεν διαλύθηκε ησύχως, αλλά θορυβωδώς, όπως της αρμόζει.
Οι Τετάρτες δεν θα είναι πια οι ίδιες, ίσως έρθουν άλλες μέρες, με μισή συμμορία και την άλλη μισή να φυλάει σύνορα. Παραμένει, όμως, ολόκληρη, όπως μπορούν μόνο να μένουν οι αδιατάρακτες ψυχικές, εκλεκτικές συγγένειες.

Παραμένουν όλα αυτά, στις κλεφτές δύο ώρες πριν το αεροδρόμιο και εκείνο το βλέμμα στα μάτια, μιας εμπιστοσύνης που ζεσταίνει ολόκληρη ζωή.

Liz Phair - Supernova

Όλα αυτά είναι εκεί έξω, σε γελαστές φωνές, καναπέδες, brainstorming, ένα κρασί, ένα κλείσιμο του ματιού, ζωές που αλλάζουν και επικοινωνίες που υπάρχουν, γίνονται, αναπνέουν, ακόμα κι όταν κινδυνεύω από ασφυξία ή δύσπνοια.


Υ.Γ. Υποσχέθηκα κάτι και θα το τηρήσω.
Αυτό είναι για την madame koulidou.

εγκιβωτισμός ή ταε-κβο-ντο, το ζήτημα της γραφής σε διαδικτυακό περιβάλλον

(μονόπρακτο έργο γραφείου για δυο μαλάκες)


Μαρκησία του Ο.: Nομίζεις ότι θα έπρεπε να γίνω πιο τρέντι; ξέρω ότι είμαι αυτιστική σε αυτά που γράφω! Eιλικρινά, ξέρω κι εγώ να σχολιάζω και να κάνω παρατηρήσεις, αλλά βαριέμαι!
αδερφή: Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να μπαίνεις καν στη διαδικασία να κρίνεις αυτό που κάνεις με τα μέτρα των άλλων – ειδικά αυτά που γράφεις στο μπλογκ σου. Το ζητούμενο είναι να είσαι ειλικρινής. Όταν δεν είσαι, αυτό που κάνεις έχει μηδενική διείσδυση. Εσύ ξέρεις αν είσαι.
Μαρκησία του Ο.: Θεωρώ πως είμαι πολύ ειλικρινής. Αν δεν νιώθω κάτι, δεν το γράφω.
αδερφή: Ε, αυτό φτάνει.
Μαρκησία του Ο.: Έχω βαρεθεί να διαβάζω αναλύσεις για το τι είναι το blogging, λες και είμαστε οι σωτήρες του κόσμου!
αδερφή: Καθένας συγκινείται από άλλου είδους κείμενα. Επιπλέον, δεν είναι απαραίτητα μέτρο για την ποιότητα αυτών που γράφουμε η άποψη αυτού που θα αφήσει ή δε θα αφήσει σχόλιο. Έστω ότι γράφω κάτι στο οποίο νιώθω ότι καταθέτω κάτι από μένα, με πολλή ειλικρίνεια και διάθεση για επικοινωνία κι έχω μηδέν σχόλια ή γράφω μια πιπάρα και υπάρχει διάδραση. Aκριβώς επειδή η πραγματική διάδραση δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την ιδανική διάδραση.
Μαρκησία του Ο.: Ειδικά στα blogs όπου ο παράγοντας αυθαιρεσίας εμπεριέχεται στο ίδιο το μέσο και το μήνυμα παραγνωρίζεται. Προσωπικά, όποιος έχει συγκινηθεί από κάτι μου έχει στείλει μέιλ και το εκτιμώ πολύ περισσότερο!
αδερφή: Γενικά, το όλο μου φαίνεται μάταιο. Αισθάνομαι ότι ακόμη κι αν δεν το κάνουμε συνειδητά, η δημόσια έκθεση των γραπτών μας υπηρετεί την ανάγκη μας για διάκριση – αλλιώς θα κρατούσαμε τα γραπτά μας για τον εαυτό μας.
Μαρκησία του Ο.: Κανείς δεν γράφει ποτέ για τον εαυτό του. Ακόμα κι αν γράφεις κάτι που δεν το δημοσιοποιείς ή δεν το δείχνεις σε κάποιον, παραλήπτης υπάρχει. Αυτό που η Γώγου λέει η Αγία Ανύπαρκτη – η γραφή απευθύνεται. Αλλιώς πώς να υπάρξει;
αδερφή: Σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχει ένα κίνητρο κι αυτό δεν είναι ουμανιστικό
Μαρκησία του Ο.: Σε όλα υπάρχει κίνητρο... Ακόμα και μη-κίνητρο.
αδερφή: Η χρήση του όρου μη κίνητρο επιβεβαιώνει ότι η φιλοσοφία σε καταστρέφει!
Μαρκησία του Ο.: Έλαβα ένα συγκινητικό μέιλ για τη Λένα Πλάτωνος. Για κάτι τέτοια χαίρομαι, αν και νιώθω λίγο σαν την Florence Nightingale των blogs.
αδερφή: Πάλι καλά. Θα μπορούσες να είσαι η Oprah.
Μαρκησία του Ο.: ή η Tατιάνα..
αδερφή: Δύσκολο - χρησιμοποιείς πολλές άγνωστες λέξεις.
Μαρκησία του Ο.: Σωστά. Λοιπόν, πιάσε έναν εγκιβωτισμό.
αδερφή: Εσύ είσαι καλή σ αυτό. Πιάστον εσύ κι εγώ ακολουθώ.
Μαρκησία του Ο.: Είχαμε μείνει στο γιατί γράφουμε κι εγώ έλεγα ότι όλοι γράφουμε με έναν παραλήπτη, ακόμα κι όταν γράφουμε κουλά. Εσύ έλεγες ότι υπάρχει κίνητρο, εγώ σου είπα το μη κίνητρο κι αυτό σου δημιούργησε την ανάγκη να καπνίσεις.
αδερφή: Ναι, για να ξεχάσω τον πόνο μου που δεν κοιμάμαι με τον Μπαρτ κάτω από το μαξιλάρι μου...
Μαρκησία του Ο.: Αυτός είναι Ντεριντά, όχι Μπάρτ – ο Ντεριντά λέει για τη μη-γραφή, το μη-τόπο. Κι εγώ λέω, η μη-μαλακία είναι μαλακία; Ιδού η απορία.
αδερφή: Καλά, και ο Κουνέλης λέει για τη μη-φόρμα. Μήπως θα τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε κιόλας;
Μαρκησία του Ο.: Όχι προς Θεού, επιλέγω τη μη-μέτρηση!
αδερφή: Μη-χειρότερα!
Μαρκησία του Ο.: Λοιπόν, επιμένεις για το κίνητρο;
αδερφή: Κοίτα, δε νομίζω πως υπάρχει κάτι αθώο και αδιάβλητο στον κόσμο των ενηλίκων, ως εκ τούτου ναι, το κίνητρο είναι υπαρκτό.
Μαρκησία του Ο.: Συμφωνώ με αυτό.
αδερφή: Τότε γιατί συζητάμε μωρή Μαρκησία;
Μαρκησία του Ο..: Μα επειδή δεν είναι μεμπτό να υπάρχει κίνητρο! Δεν είναι ότι θίγεται και η αγνότητα της γραφής.
αδερφή: Δεν είπα πως είναι μεμπτό - μια διαπίστωση έκανα. Με έναν τρόπο όμως θίγεται και η αγνότητα. Η αγνότητα της πρόθεσης πίσω από τη γραφή. Πρόθεση, ανάγκη, σκοπός - πέστο όπως θέλεις. Ο καθένας μπορεί να του δώσει χαρακτήρα ανάλογα με το χαρακτήρα του.
Μαρκησία του Ο.: Δε νομίζω ότι υπάρχουν αγνές προθέσεις. Η ίδια η έννοια της πρόθεσης αναιρεί την αγνότητα. Αφού λοιπόν ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα, γιατί περιμένουμε από το διαδίκτυο ως τεχνικό μέσο να δώσει τον δικό του; Θέλω να πω, ξεκινάς με έναν Α χαρακτήρα και μετά παθαίνεις μετάλλαξη από τις προσομοιώσεις της εγγύτητας. Είναι κάπως σαν την αυλή του σχολείου – είναι λογικό να υπάρχουν κλίκες, αν και στην ενήλικη ζωή το βρίσκω κάπως passé. Άρα, ούτε η αρχική πρόθεση μετράει πλέον.
αδερφή: Μετράει η πρόθεση εφ όσον ταυτίζεται με το αποτέλεσμα.
Μαρκησία του Ο.: Και εφόσον παλεύεις να τη διατηρήσεις αναλλοίωτη. Όσο γίνεται...
αδερφή: Μα αυτή δεν είναι η επιδίωξη; Σκοπός (πρόθεση/ανάγκη) τελικά να ταυτιστούν με το αποτέλεσμα; Εκεί έγκειται και το στοιχείο της ειλικρίνειας άλλωστε.
Μαρκησία του Ο.: OK. Αυτή είναι, πιστεύω
αδερφή: «OK»; Καλά δε ντρέπεσαι; Είναι συζήτηση αυτή;
Μαρκησία του Ο.: «OK»: το κατάλαβα!
αδερφή: OK
Μαρκησία του Ο.: Μη με αντιγράφεις!
αδερφή: Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μαλακία.
Μαρκησία του Ο.: Πώς βλέπεις, όμως, όλη αυτή τη θολούρα της προθετικότητας και του αποτελέσματος; Η πληθώρα των blogs είναι τελικά παρηγορητική ως προς το ότι τουλάχιστον ως λαός γράφουμε; Ή μήπως όχι;
αδερφή: Νομίζω πως αν κάτι είναι παρήγορο αυτό δεν είναι το γεγονός ότι γράφουμε αλλά πως εκ των πραγμάτων διαβάζουμε για να υπάρξουμε ισότιμα στο συγκεκριμένο περιβάλλον και εν τέλει γράφουμε.
Μαρκησία του Ο.: Εξάλλου ο πρώτος αναγνώστης είναι ο γράφων. Διαβάζεις πρώτος αυτό που γράφεις
αδερφή: Διαβάζεις πρώτος αυτό που γράφεις αφού έχεις επηρεαστεί συνειδητά ή ασυνείδητα από τα όσα γράφουν οι γύρω σου.
Μαρκησία του Ο.: Αυτό ισχύει μόνο σε κείμενα κοινωνικού σχολιασμού ή γενικώς; Άλλο να γράψεις για την απεργία των δασκάλων κι άλλο για τον γκόμενο που σε χώρισε.
αδερφή: Γενικώς, υποθέτω, υπό την έννοια ότι το impact μπορεί να ποικίλει - μπορεί να είναι απλά φραστικό ή αισθητικό, όσο μπορεί να φτάσει να είναι και σημείο αναχώρησης για κάτι επόμενο – δικό σου.
Μαρκησία του Ο.: Λογικό είναι να επηρεάζεσαι - για να γράψεις ο,τιδήποτε από κάπου ξεκινάς – το σημείο εκκίνησης δηλαδή υπάρχει σίγουρα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, πώς αφού η γραφή οποιουδήποτε κειμένου είναι τόσο υποκειμενική διαδικασία, υπάρχει τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός.
αδερφή: Το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός επιβεβαιώνει αυτό που είπα εξ αρχής - την ύπαρξη του κινήτρου, την ανάγκη μας για διάκριση. Δεν το ψέγω, το διαπιστώνω. Ανθρώπινο είναι – κοινώς, όλοι τα ίδια σκατά είμαστε.
Μαρκησία του Ο.: Αλίμονο, όλοι ξέρουμε πόσο σκατά είναι η ανθρώπινη φύση, απλά μου φαίνεται εντελώς παράταιρο να μαλώνεις με μια οθόνη! Η οθόνη είναι και λίγο χαράκωμα – δηλαδή εντάξει, μη λέμε και τρελά, περσόνες γινόμαστε. Άλλο να γνωρίζεσαι με τον άλλον (όπως γνώρισα εγώ εσένα και καταστράφηκα).
αδερφή: Φαίνεται παράταιρο, πράγματι, μόνο που δεν πρόκειται γι αυτό. Μαλώνεις με αυτόν που είναι πίσω από το χαράκωμα και μάλιστα με τσαμπουκά που ενδεχομένως δε θα είχες σε συνθήκες υπαρκτής πραγματικότητας, tête à tête δηλαδή. Επιπλέον, μην ξεχνάς το χρόνο. Άσχετα από την καλή ή κακή χρήση του από τον καθένα, αυτός δεν παύει να υπάρχει και μάλιστα να έχει επιμηκυνθεί δεδομένου ότι το διάστημα μεταξύ των "απαντήσεων" αυξάνεται ή μειώνεται κατά βούλησι και κατά περίπτωση.
Μαρκησία του Ο.: Ναι, δεν είναι real time - είναι με χρονοκαθυστέρηση.
αδερφή: Μην σου πω time sharing...
Μαρκησία του Ο.: Το πράγμα λοιπόν πάει σε μια ψευδή συγκρουσιακότητα ενώ όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Στην τελική, αν δεν σου αρέσει κάτι, τι το διαβάζεις;
αδερφή: Η συγκρουσιακότητα δεν είναι ψευδής - αντανακλά το χαρακτήρα των συγκρουσθέντων άρα είναι αληθής.
Μαρκησία του Ο.: Αφού το θέτεις έτσι... ίσως. Αλλά γιατί να μαλώνεις σε ξένον αχερώνα; Δηλαδή αν κάτι δεν σου αρέσει και το διαβάζεις μόνο για κάνεις πικρόχολο σχόλιο, τι νόημα έχει;
αδερφή: Δίνει νόημα στη ζωή σου (όταν είναι κενή νοήματος) και επιβεβαιώνει την αδιαλλαξία σου στο διαφορετικό (όταν είσαι χοντροκέφαλος).
Μαρκησία του Ο.: Ναι, είναι τσάμπα ψυχανάλυση.
αδερφή: Μα τι λες τώρα; "Θα βγεις ανάλαφρος" λέμε...
Μαρκησία του Ο.: Να σου πω, πείνασα. Πάω να πάρω καμιά σαλάτα και μετά να πνιγώ στη χαρτούρα.
αδερφή: Εντάξει. Καλή βοσκή!

Marquise von O: Out to lunch 1:21 PM

I shall never get out of this

Σώμα που συσπάται. Αντίδραση στη στιγμή της συνάντησης, που σηματοδοτεί και το μαρκάρισμα του χώρου. Σώματα που βρίσκονται, όπως και τόσα άλλα, τυχαία, ίσως και όχι, και αγαπούν, ίσως και όχι. Μοιράζονται τη χαρά, τη λύπη, τη γιορτή, το πένθος. Παρατηρούν και ψάχνουν στους γύρω τους, αν υπάρχει το ιδανικό πόδι για το αιώνιο γοβάκι, που πότε μας στενεύει και πότε μας είναι μεγάλο. Βρίσκονται ξανά, ή μήπως δεν χάθηκαν ποτέ; είναι οι ίδιοι, ή μήπως είναι όλοι και κανένας μας;
Στο Superlux της Αποστολίας Παπαδαμάκη, θα σου φιλήσουν το χέρι και θα σου κλείσουν το μάτι ότι δεν είσαι ο μόνος που ζει το ιλιγγιώδες του έρωτα που οδεύει στο αιώνιο φως.
Εκτός από την οπτασία Μαρκέλλα Μανωλιάδη και τον έμπειρο Δημήτρη Καμινάρη, στα σούπερ πλεονεκτήματα της παράστασης, η μουσική, που υπογραμμίζει το σύνηθες, καθολικό (έως και κοινότυπο) των αισθημάτων.
Στο θέατρο Θησείο, στου Ψυρρή. Μέχρι το Σάββατο, 14 Οκτωβρίου, προλαβαίνεις. Θα βγεις ανάλαφρος.



Βόλτα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό. Αφού οι μέρες περνούν έτσι, σχεδόν με σπρώχνουν στο μετρό, όσο το shuffle κάνει θαύματα και μετά το Our Darkness βγαίνει στο Cuts you up και τη βγάζω με το ζόρι λίγο πριν κάνω τον πρώτο καφέ της ημέρας στο γραφείο. Γραφείο - περίεργη εφεύρεση κοινωνικοποίησης με το ζόρι, κάτι σαν τα σχολικά προαύλια, μόνο που στο δικό μου προαύλιο είμασταν όλοι τακτοποιημένοι κι ο γκοθάς σπανίως θα μίλαγε με έναν χεβιμεταλά, ίσως μόνο για τράκα κανένα τσιγάρο.

Alain Souchon - Foule sentimentale



Τα παιδιά έχουν μια σπάνια ειλικρίνεια, η οποία είναι ενστικτώδης. Καταλαβαίνουν πότε τα ειρωνεύεσαι, πότε τα παίρνεις στα σοβαρά και πότε πραγματικά ενδιαφέρεσαι. Ανακαλύπτοντας εκ νέου ανίψια που τα άφησα μωρά και τα βρήκα 15 χρονών, δεν ξέρω αν πρέπει να τους φερθώ σαν να είναι μικρά, αφού έχουν τόση ευθύτητα στο βλέμμα και σίγουρα δεν μπορώ να τα κοροϊδέψω. Αντ' αυτού νιώθω τιμή για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν - αρκετή ώστε να με ακούν κι αυτά σαν να είμαι δική τους συνομήλικη κι όχι ένας ακόμη μεγάλος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα.
Τα μαγικά μπλουτζήν (Σαββίνα Γιαννάτου - Λένα Πλάτωνος/ Σαμποτάζ)



Αυτό το πράγμα με τον κύκλο στις σχέσεις, ποτέ δεν το χώνεψα. Όλα, λέει, κάνουν τον κύκλο τους και κλείνουν. Δηλαδή, ο χώρος που οριοθετεί ο κύκλος, είναι άδειος; δεν περιέχει τίποτα; Αν περιέχει, αυτό που περιέχει, δεν μετράει για κάτι, δεν αρκεί; Τι συμβαίνει στους ανθρώπους και απλά κάποια στιγμή χάνουν κουράγιο, υπομονή, όρεξη να προχωρήσουν, να ασχοληθούν, να δώσουν, να ακούσουν; Υπάρχει παρακάτω, ή απλώς μερικά σημεία είναι αυτά που είναι, μια άνω τελεία; Μια παύση που πρέπει να την ακούσεις και να απομακρυνθείς, κυρίως για το δικό σου καλό;
Κι όσο κι αν θέλω να επιστρέψω σε εκείνο το happy place της παιδικής μου ηλικίας, που όλα έμοιαζαν αιώνιας διάρκειας και ακλόνητης σταθερότητας, όχι μόνο αδυνατώ αλλά το χειρότερο είναι ότι πιθανόν δεν θέλω. Μερικά πράγματα επαναλαμβάνονται και μέσα σ'αυτά είναι η αδυναμία μας να χειριστούμε τον πόνο, τον χρόνο, τις αλλαγές μέσα μας που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.



Στριφογυρίζουμε διαρκώς γύρω από τα ίδια - ερωτήματα και αναζητήσεις χωρίς απαντήσεις, τροφοδοτούμενες από τον αστείρευτο ναρκισσισμό που μόνο τα αναπάντητα μπορούν να προσφέρουν. Και τι σου μένει αν δεν έχεις την ερώτηση; τι θα απογίνει το περίφημο "ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση;" Πόσα φορτώνει τον άνθρωπο μια τέτοια δήλωση. Τι θα απογίνεις χωρίς βαρβάρους; γιατί αυτό είναι η ερώτηση. Ο βάρβαρος που σε κρατάει ετοιμοπόλεμο.



Τις Κυριακές συνήθως δεν έχω όρεξη για ανθρώπους.
Mylene Farmer - Beyond my control

Sugar and preserve my days like fruit

Έχω αυτή τη φωτογραφία στην ντουλάπα μου. Πολλοί φίλοι με έχουν ρωτήσει ποιά είναι και γιατί έβαλα μια δαρμένη γυναίκα να τη βλέπω μέρα νύχτα.
Είναι η Ναν Γκόλντιν, που έχει φωτογραφήσει τον εαυτό της ένα μήνα αφότου την ξυλοκόπησε ο τότε φίλος της.
Οι φωτογραφίες της Γκόλντιν είναι τραυματικές, ακόμα κι όταν δείχνουν ερωτευμένα ζευγάρια. Μόνο που εδώ ο εαυτός της είναι αυτό που λέμε testis και superstes, μάρτυρας και επιζώντας, ολόκληρη μια ζωντανή απόδειξη του τι συνέβη, ενώ χρησιμοποιεί το μέσο που πιστοποιεί ότι αυτό υπήρξε.
Ίσως να με συγκινεί το θάρρος της, ή η εμμονή της να κρατήσει αυτή την εικόνα του εαυτού της. Ίσως επειδή μπόρεσε να βάλει κόκκινο κραγιόν.

Nick Cave and the Bad Seeds - Loverman

Γύρισα σελίδα στο ημερολόγιο. Με υποδέχτηκαν κάτι ροδάκινα και ο αριθμός 1. Δεν ξέρω τι μήνας νομίζω ότι είναι, αν και ο Οκτώβρης δεν με χαλάει. Τουλάχιστον δεν είναι Σεπτέμβρης.
Ο μήνας περιλαμβάνει αποχαιρετισμούς, γενέθλια, ξεκινήματα, και τις κλασικές τελετουργίες στις βουνοπλαγιές. Μετά θα χειμωνιάσει και έχω νοσταλγήσει ένα κονιάκ στο Au Revoir, ένα ταξίδι σε κρύα κλίματα και μια αίσθηση του χρόνου που έχασα.



Liz Phair - Headache

Δεν ξέρω αν πλησιάζω ή απομακρύνομαι, αλλά σίγουρα πηγαίνω.



Nick Cave and the Bad Seeds - Cannibal's Hymn

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Iron Maiden - Transylvania