Hard to come back

Little is left to tell.
Δευτέρα βράδι, μια καρέκλα νανουρίζει όσο το φάντασμα μιας γυναίκας ακούγεται σε μια σκοτεινή σκηνή. Ο Ακροατής και ο Αναγνώστης, δηλαδή ένα μαζί, πρόσωπο με πρόσωπο, alone together so much shared.

Πάντα δύσκολο να γυρίζω. Βόλτα στο Covent Garden, λίγος ήλιος, cd, ανασαίνω με ανακούφιση, οι δρόμοι σαν να μεγαλώνουν.

Bjork and PJ Harvey - I can't get no satisfaction



PJ Harvey - Memphis (a tribute to Jeff Buckley)

Αλλά πάντα γυρίζω. Που είναι ο τόπος του εγκλήματος όταν το έγκλημα διαρκώς μετακινείται;
Ίσως μέσα μου πάντα να φεύγω.
Ύστερα από πολύ καιρό, όμως, νιώθω κάτι που δεν είναι ούτε φυγή ούτε καν αποφυγή. Είναι κάτι άλλο. Κάτι σαν πετάρισμα. Με βρίσκω φεύγοντας, φεύγω βρίσκοντάς με. Είδες πόσο κοντά τα δύο;

Γι'αυτό που συμβαίνει, ίσως να μην μπορώ ή να μη θέλω να μιλήσω. Ίσως να μιλήσω αδέξια, μισά, χαλώντας κι αυτό που είναι. Ό,τι κι αν είναι.

Γιατί θέλω πολύ να το πιστέψω, το έχω ανάγκη. Θέλω πολύ να το τολμήσω, το έχω κι αυτό ανάγκη. Είναι σαν κάτι να με καλεί. Κι ίσως αυτή τη φορά, να πρέπει να ακούσω.

Nothing is left to tell.

Weyfaring stranger- 16 HP

That joke isn't funny anymore

Όλα εδώ αλλιώς.
Το βάδισμα, η φωνή, ο ήλιος, ο χώρος, εγώ.
Σαν τα βιβλία που ανοίγεις και πετάγονται οι ζωγραφιές για τα μικρά παιδιά.
Κάτι τριγύρω, απροσδιόριστο, κάτι που λέγεται πιθανότητα, δυνατότητα, κάτι που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι. Έρχομαι εδώ και το θυμάμαι ξανά.
Μ' αγκαλιάζεις και νιώθω ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Απλά έτσι δείχνουν.
Δοκιμάζομαι. Εδώ και πολύ καιρό.
Δεν σκέφτομαι. Η σκέψη είναι σε μένα. Μου ήρθε κατακέφαλα στις 2 μέρες που γέμισα γνώση και κατάλαβα πως είναι να σκέφτεσαι το γεγονός ότι η σκέψη έρχεται σε σένα και δεν πας εσύ σε αυτήν.
Κάτι συμβαίνει εδώ. Πίσω μου, γκρίνια, δεν μου αρέσει αυτό στο οποίο εξελίσσομαι, παλεύω χρόνια με το νιτσεϊκό Πως να γίνει κανείς αυτό που είναι, θέλω να γίνω αυτό που είμαι μέσα μου - αυτό που είμαστε είναι βέβαια η δυνατότητα, όπως κι αυτό που αγαπάμε στον άλλον είναι η δυνατότητά του να γίνει κάτι όμορφο, εξιδανικεύουμε διαρκώς μια potentialite αυτού που είναι ο άλλος, αυτού που είμαστε εμείς, που γινόμαστε δίπλα του.
Στο τρένο, το τεύχος του Q με το αφιέρωμα για τη σκηνή του Μάντσεστερ, βλέπω ξανά τον Μοζ νέο, αυθάδη, αυτιστικό, φιλάρεσκο και υπέροχο να διατυμπανίζει την ανωτερότητά του. Στο κανονικό τεύχος του Q, μια κοντινή του φωτογραφία από τη Ρώμη, ο Μοζ ετών 46, με ρυτίδες γύρω από τα μάτια και explosive kegs between his legs.
Στο δρόμο, μια αίσθηση οικείου με βομβαρδισμό ιδεών και επιθυμιών (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), που δεν ρωτούν αλλά απλώς υπάρχουν.
Ναι, είναι η στιγμή, είναι αργά το βράδι και στο βάθος παίζει 16 Horsepower. Στο dvd από την τελευταία τους συναυλία, βλέπω τον David Eugene Edwards να συνομιλεί με τον Θεό ανάμεσα στα τραγούδια, να έχουν γυρίσει τα μάτια του, να είναι σε έκσταση όταν λέει when will I hurt for Heaven's sake, when will I suffer for the sake of Heaven.
Είναι η στιγμή, και σ'αυτή τη στιγμή, τη στιγμή του Κίρκεγκωρ που όλοι φοβόμαστε (είτε παντρευτείς είτε όχι, θα το μετανιώσεις), τη στιγμή που ό,τι κι αν βρίσκεται δίπλα σ'αυτα τα διαζευκτικά, οι πιθανότητες να το μετανιώσουμε είναι ίδιες, είμαστε μόνοι. Μόνοι με τη στιγμή.
Κι αυτό δεν είναι κακό.

It's too close to home

And it's too near the bone

It's too close to home

And it's too near the bone

More than you'll ever know ...

Το ντουλάπι της υπηρεσίας

Με δυσκολεύει μια παλιά χειρονομία εγκαρτέρησης

Dress

Το κίνητρο είναι πάντα στο μέλλον.

Direction

Time has come

Η αλήθεια ως ενικός είναι άλεχτη

η αλήθεια λέγεται πληθυντικός - υπάρχουν αλήθειες

When in Rome

Περπάτα στον ήλιο. Οι δρόμοι είναι παγωμένοι κάπου στο ΄60. Οι μπουγάδες είναι απλωμένες. Τα πλακόστρωτα αντηχούν από τα διψασμένα σου βήματα.
Μην αμφιβάλλεις για ό,τι υπάρχει εντός σου.

Τα κρυφά ονόματα των πραγμάτων που επικαλέστηκα και με γνωρίζουν.

Τα βρίσκω εδώ. Χαμένα στα στενά. Μέσα στην ιστορία, ή και όχι, μιας πόλης που αναπνέει με τα μάτια του Φελίνι.

Je sais aujourd' hui saluer la beaute.

Άνθη κερασιάς

και λάμπουν: από κάτω

ποιός είναι ξένος;

Φθορά, χαμένη αυτοκρατορία, κι όμως, αβίαστα νιώθεις δέος αλλά και καθημερινότητα.

La chair est triste, helas! et j' ai lu tous les livres

Γιατί λες πως η άνοιξη δεν φταίει;

Η Φλωρεντία έχει κάτι που αρνείται να χαριστεί στον χρόνο, που ποντάρει στην αθανασία, που βρίσκεται μέσα σε μια στιγμή, τη στιγμή που είσαι εκεί.

Και τώρα το χορτάρι ξαναψήλωσε.

Συνεχίζω να μεγαλώνω. Ανεμπόδιστα.

Εδώ, που ξεχνιέμαι, που αφέθηκα να ξεχαστώ, που άδειασα στα πάρκα, στο περπάτημα, στο γέλιο. Που όλα μένουν πίσω εκτός από τον εαυτό σου, που φέρεις, ενίοτε αδιαμαρτύρητα. Που, όμως, είναι εκεί, όπως και όλα, κρυμμένα στην ομορφιά. Κάπου εκεί, να ανησυχείς για την επιστροφή, γιατί ξέρεις τι σημαίνει.

Διαρκώς αναρρωνύουσα από ασήμαντες των ζυγωματικών επιδημίες

Φεύγω κι αφήνω πίσω μου

δύο φθινόπωρα αγάπη.

Ο χρόνος είναι χρώμα

Τα γενέθλια είναι η πραγματική πρωτοχρονιά.
Αυτή τη μέρα την ξέρω καλά.
Τη μαθαίνω 30 χρόνια.
Ασυγκίνητη μπροστά στα νούμερα. Σπασμένο το κοντέρ.
Γερμανικός ρομαντισμός.
Μέσα στο φόβο της απόρριψης.
Τριγύρω, τα στερεότυπα των αριθμών, των ηλικιών, βιολογικά ρολόγια που ποτέ δεν είχα κι ο χρόνος που δεν αναπληρώνεται, όσες μαντλέν κι αν έχω δίπλα μου.
Πόσο ωραία χτυπάει το μικρό ρολόι.
Ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να δω τι θα γίνει παρακάτω.
Τα υπόλοιπα δεν με αφορούσαν. Ο σπασμένος ανεμοδείκτης μέσα μου έδειχνε τον δρόμο, αυτόν για τον οποίον δεν είχα ποτέ δικαιολογία και γι’ αυτό δεν τον εγκατέλειψα. Les routes qui ne promettent pas leur destination…
Τι λέει για μένα το βιογραφικό μου σημείωμα;
Σημάδι σε έβαζα, αλλά τώρα μεγαλώσαμε κι οι δύο. Κι εγώ είμαι ακόμα η μικρότερη. Αυτή που νιώθει συχνά όπως την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Ανάμεσα στο οπισθόφυλλο του Μπαχτίν, το Chanel No19, τα ποιήματα του Καβάφη στις 3 το πρωί, χειροποίητες και μη καρφίτσες, εκεί που το όραμα έχει ακόμα νόημα. Εκεί, ανάμεσα σε εσάς, στο νούμερο που συνειδητοποίησα όταν το είδα σε μορφή κεριών.
Για αύριο: πολλά φιλμ για τη φωτογραφική, έτοιμη για βόλτες, για μαγεία, για Καπέλα Σιξτίνα, για γέλιο. Ίσως και για ελπίδα.
Σας ευχαριστώ, φίλοι μου.

Θα σας δω σε μέρη μακρινά