Στη γης ετούτη και ζήσηο πόθος του ποιητή γυρνά,
όταν ο ήλιος λέει να ροδίσει
τότε το πνεύμα ακολουθά.
Κι' είν' η ώρα άγια εκείνη
τ’ όραμα θείο ν’ αρχινά,
μες την ψυχή αχνοφωτίζει
καντήλι που λαμποκοπά.
Το ουράνιο αηδόνι τιτιβίζει
ένα κελαϊδισμό παθητικό,
μες την ψυχή του όπου αρχίζέι
και κάνει το όνειρο μελωδικό.
Η έμπνευσή σου να και λήγει
σε λίγα μαγικά λεπτά,
μα φθάνει όμως για να ζήσει
η πυρκαγιά της στην καρδιά.
Άσπα Παπακωνσταντίνου
Gabriel
ΑπάντησηΔιαγραφή‘Η έμπνευσή σου να και λήγει»
Αυτή η φράση του στίχου φέρνει το σύμπαν, τον ουρανό με τ’ άστρα στην παλάμη σου, πετάς μαζί της, γίνεσαι εξωγήινος, ξάφνου σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τα χάνεις όλα γίνεσαι πάλι ένας γήινος κοινός θνητός.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Μπράβο βρε Άσπα για το ποιηματάκι σου. Χάρηκα και αυτό και τη δική σου παρουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά, δημιουργική και να γράφεις.
ΒΦ