Ο Ζωγράφος

Στα όνειρα του υποσυνείδητού μας
δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση.
Τουναντίον,
στα γραπτά μας ζωγραφίζουμε
τον καθρέφτη του εαυτού μας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Νέα Υόρκη

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Δεν υπάρχει φυσικότερη, αγνότερη και εξυγιαντικότερη πηγή από της αθωότητας. Αναπηδά μέσα από τα έγκατα της ψυχής όπως η φλέβα νερού από τον κόρφο της γης και γεμίζει το σώμα και την ψυχή ως που φτάνει στα μάτια, στην έκφραση των κινήσεων και τα λόγια εκείνα που κατακτούν χωρίς να διεκδικούν ,χωρίς να μάχονται, και αιχμαλωτίζουν χωρίς πρόθεση και τεχνική. Διαλύει, χωρίς να βιάζει, κάθε προδιάθεση αποτρεπτική και κάθε άρνηση κατανόησης και επικοινωνίας.Η Αθωότητα δεν προσχεδιάζει, δεν απαιτεί τον χώρο της υλικής και άυλης υπόστασης και παρουσίας της. Ο χώρος υποχωρεί στις διαστάσεις της και αφήνει ευπροσήγορα το κενόπου της ανήκει, ελαττώνοντας στο ελάχιστο κάθε περιττή τριβή. Η Αθωότητα είναι άφατο φως χωρίς αχτίδες και προβολείς. Οι σκιές σκορπίζουν γύρω της χωρίς αντίσταση και λούζονται οικειοθελώς το φως της. Πάνω στην τρυφερή της συστολή τρίβεται αβίαστα η κάθε σκληρότητα.Η Αθωότητα είναι σαγηνευτική παρθενία, που πάνω της ποθεί να γονιμοποιηθεί κάθε ευγενές συναίσθημα-και πιο πολύ η αγάπη. Ακόμη και η γνωστική διεργασία της αυτογνωσίας που μέσα από την ανομολόγητη υπολογιστική αξιολόγηση και την σκαπανική της επιμονή καταφέρνει ν' αναπτύξει μέσα της το αρμόζων που αναδεικνύει και ισορροπεί την μονάδα -χωρίς να διεισδύει[πάντα] επιμορφωτικά στο περιβάλλον ,ακόμη κι' αυτή [που ομολογουμένως είναι μεγάλη αρετή υποκλίνεται στην αθόρυβη εκρηκτική δύναμη της ΑθωότηταςΜόνο η Αθωότητα, που ξεπετάγεται, μαζί και μέσα, από το θεμέλιο και το χτίσιμο του ατόμου ,δίνει χωρίς αντίτιμο το εισιτήριο της αφθαρσίας,
γιατί, μέσα στην αγνότητά της δεν χρειάζεται να μπει σε τακτικές δοκιμασίας. Τοποθετεί απ' ευθείας τον Άνθρωπο στον κύκλο της φυσικότητας, με όλη την αρμονία που την ακολουθεί, την διαπνέει και την διέπει.Η Αθωότητα είναι 'κείνη που μέσα από τον απρόβλητο ερωτισμό της πλέκει τη ζωή με τοπλέγμα την αγνότητας ,αζωγράφιστη και ορατή, άοπλη και κατακτητική, δημιουργική και ανίδρωτη μέσα στην σιωπηλή της δύναμη.Αλήθεια, πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε την αθωότητα να γέμιζε με τα τρυφερά της δάχτυλα την υπαρξιακή μας πορεία;.......Και μην νομίσετε ότι υστερεί σε ερωτικά καλέσματα και σε αιτήματα απέριττης υλικής αναγκαιότητας. Έχει μέσα της αγνόγυμνες όλες τις προκλήσεις την ερωτικής λαγνείας, σαν τον ανθό που ανοίγει εύοσμα την γύρινη μήτρα του στο κάλεσμα της ερωτικής καρποφορίας.Έχει μέσα της την φυσιογενή επιμονή της επιβίωσης, χώνεται σαν τις ρίζες την ελιάς στο βράχο για τροφή δίνοντας ,συγχρόνως, ζωή[από την ζωή της]στους κόλπους της στειρότητας.Η Αθωότητα δίνει στον Άνθρωπο την χωρητικότητα που ΔΥΝΕΤΑΙ ν' απλώσει για την προέκταση που μπορεί και του ανήκει. Μπορεί να ξεπεταχτεί και μέσα από την λάσπη και να την κάνει πηγή!Ευλογημένοι όσοι άγγιξαν την πληρότητα μέσα από την αυτοδυναμία της ...

Σπύρος Δαρσινός

Ηλιοβασιλέματα

Όλα αδειάζουν

γίνονται σκιές

φαντάσματα τώρα μοιάζουν

μπερδεύονται θαρρείς κι οι εποχές...

Όλη η ζωή αναποδογυρνά

το όνειρο φεύγει

πίσω πια δεν γυρνά...

Χάνονται τα χρώματα

σιγά - σιγά

στην ματωμένη δύση

κι ο ήλιος σβήνει μακριά

χωρίς καμιά

ανταυγεια του πίσω να αφήσει...

Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ

Ο ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Στη γης ετούτη και ζήση

ο πόθος του ποιητή γυρνά,

όταν ο ήλιος λέει να ροδίσει

τότε το πνεύμα ακολουθά.

Κι' είν' η ώρα άγια εκείνη

τ’ όραμα θείο ν’ αρχινά,

μες την ψυχή αχνοφωτίζει

καντήλι που λαμποκοπά.

Το ουράνιο αηδόνι τιτιβίζει

ένα κελαϊδισμό παθητικό,

μες την ψυχή του όπου αρχίζέι

και κάνει το όνειρο μελωδικό.

Η έμπνευσή σου να και λήγει

σε λίγα μαγικά λεπτά,

μα φθάνει όμως για να ζήσει

η πυρκαγιά της στην καρδιά.

Άσπα Παπακωνσταντίνου

ΕΛΕΓΑ...

Τότε που 'ρθα σε
τούτη την ξένη πόλη
λίγα χρόνια

κι' ύστερα πάλι πατρίδα
καί πέρασαν κι' άλλα κι' άλλα
Και πάλι έλεγα
λίγα ακόμη λίγα ακόμη
Τώρα πια
όπου να πάω δεν γνωρίζω
κανέναν.

Σπύρος Δαρσινός

´´Βιβλιοπωλείο Νικολόπουλος´´

Τη Δευτέρα το βράδυ έγιναν τα εγκαίνια του Βιβλιοπωλείου «Νικολόπουλος» της φίλης μας Ντίνας Νικολακοπούλου και του αδελφού της Σωτήρη στην οδό Ομήρου 32 στην Αθήνα.

Στην εκδήλωση των εγκαινίων παραβρέθηκε πλήθος κόσμου, που με ιδιαίτερο ενδιαφέρον γνώρισε το νέο βιβλιοπωλείο τους, που ειδικεύεται, προ πάντων, στα ισπανικά βιβλία, κάτι που νομίζω ότι έλλειπε από την Αθήνα και σίγουρα θα καλύψει ένα κενό που μέχρι σήμερα υπήρχε στο χώρο.
Πανέμορφη και γλυκιά, στα κοκκινόμαυρα ντυμένη, η Ντίνα το μόνο που δεν έκανε ήταν να χορέψει φλαμένκο αφήνοντας γι’ αυτό να το πράξουν οι εκλεκτές καλεσμένες ισπανίδες χορεύτριες και το μουσικό γκρουπ «LA SOLEA» που έκανε τη βραδιά πιο όμορφη.
Όλοι οι φίλοι της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. εύχονται στην οικογένεια Νικολακοπούλου επιτυχίες και καλή συνέχεια με άλλα τέτοια στον κόσμο του βιβλίου.

Στράτος Δουκάκης

ΧΑΜΕΝΗ ΨΥΧΗ

Πικραμένο μου σπουργίτι, μες στη μαύρη συννεφιά,
της ζωής στάζεις το δάκρυ,
που η ζωή δε σε κερνά.
Είναι η ώρα και σε ντύνει, του ονείρου η ξαστεριά,
που η αγκαλιά; ποια ελπίδα;
που το χέρι; ποια ζεστασιά;

Πως πονά, που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά,
με τα χέρια σε ικεσία, στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάν απανωτά.

Ήρθ’ η ώρα, πάει το αίμα,
άσπρισε και χάλασε,
το μυαλό, μέσα στη μπόρα,
σάστισε και πάγωσε.
Περασμένα μεγαλεία, είναι τώρα για να κλαις,
επανωτά σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάνε στις ουλές.

Πως πονά, που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά,
με τα χέρια σε ικεσία, στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάν απανωτά.

Το παράπονό σου στάζει,
είναι ένα μαρτύριο,
τότε ήσουν χελιδόνι,
τώρα Θλιβερό εμβατήριο.
Πάει η ώρα, πάει η μέρα,
πάει ο χρόνος σου έφυγε,
κάθε βήμα κι είναι κόπος,
η ανάσα σου έσβησε.

Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά
με τα χέρια σε ικεσία,
στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάνε απανωτά.

Δημήτρης Γ. Ζαχαρόπουλος

H ΦΩΝΗ

Είναι μεσάνυχτα κι όλη η φύση ησυχάζει…

Και καρτέρι, καρτέρι φιλελεύθερη λαλιά, τόνα χτύπα τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά…

Ξυπνήστε τέκνα και ήλθε η ώρα…

Εγώ μόνο υπογράφω, τα ευκόλως νοούμενα παραλείπονται

Γαβριήλ Παναγιωσούλης