Twórz swoją biblioteczkę, inspiruj się półkami innych osób, dodawaj oceny i opinie do książek
Katalog
Aktualności
Społeczność
Erin Doom
Robert M. Sapolsky
Adam Zadworny
Eckart Frahm
Kamil Janicki
Radek Rak
Marcin Okoniewski
Gry Kappel Jensen
Anthony Ryan
Weronika Kostyrko
Książę, pisany w latach 1512-20, wydany w 1532 r., zawiera zbiór wskazówek dla pełniących władzę z główną tezą, że rządzący jest zobowiązany oddzielić politykę od moralności (Machiavelli doskonale rozumiał, że władzę zdobywa się podstępem i przelewając krew, utrzymuje się ją dzięki terrorowi, a traci - przeważnie na drodze rewolucji i zdrady; wyznawał teorię "cel uświęca środki", jego doktryna polityczna nazywa się "makiawelizmem")
Prawdopodobnie niektóre z wymienionych w "Księciu" tez Machiavelliego są nadal aktualne, natomiast forma przekazu jest, co dość oczywiste, trudna do przyswojenia. Książka powstała w XVI w., co sprawiło, że konstrukcja zdań komplikuje zrozumienie tekstu pięć wieków później. Dosyć denerwującym aspektem jest też mnogość imion i nazwisk władców oraz ich bezsensowne próby tłumaczenia na polski (przynajmniej w mojej wersji "Księcia"). Na koniec Machiavelli dorzucił jeszcze obrzydliwy fragment o kobietach, zapewne pokazujący stosunek mężczyzn do płci pięknej w tamtych czasach...Tekst może i historycznie ważny, ale obecnie można przeznaczyć czas na te zdecydowanie ważniejsze i przyjemniejsze w odbiorze.
Prawdopodobnie niektóre z wymienionych w "Księciu" tez Machiavelliego są nadal aktualne, natomiast forma przekazu jest, co dość oczywiste, trudna do przyswojenia. Książka powstała w XVI w., co sprawiło, że konstrukcja zdań komplikuje zrozumienie tekstu pięć wieków później. Dosyć denerwującym aspektem jest też mnogość imion i nazwisk władców oraz ich bezsensowne próby...
Lektura w XVI wieku na pewno smakowałaby inaczej niż teraz, ale z pewnością jest to pozycja, którą warto przeczytać jako część historii literatury.
Pewne książki się nie starzeją. Na przykład ten oto szczegółowy podręcznik współczesnej kadry kierowniczej Korpo. Jak żyć, aby wygrać. Nieważne, ile trupów padnie i ile mostów spłonie.
Tyle człowiek słyszał o słynnym makiawelizmie, a jak przyszło co do czego, to brakuje mięsa. Oczywiście filozofia budowała się przez lata, Nicolo tylko położył kamień pod fundamenty, ale ta mała książeczka rozczarowuje.
Jako książka historyczna może i dobra ale to tyle*. Ocena 6/10 bo to jednak wielki i bogaty tytuł jeśli ktoś planuje budowę zamku w celach obronnych.*Niestety tytuł znalazł się na celowniku dzisiejszej mody. Jak słyszę o idealnej i ponadczasowej interpretacji politycznej oraz o bogatej treści do samorozwoju oraz budowania biznesu to nawet mi się śmiać nie chce z tego "kołczowego" paplania głupot.
Jako książka historyczna może i dobra ale to tyle*. Ocena 6/10 bo to jednak wielki i bogaty tytuł jeśli ktoś planuje budowę zamku w celach obronnych.*Niestety tytuł znalazł się na celowniku dzisiejszej mody. Jak słyszę o idealnej i ponadczasowej interpretacji politycznej oraz o bogatej treści do samorozwoju oraz budowania biznesu to nawet mi się śmiać nie chce z tego...
Z pewnością ponadczasowe, czytając można odnieść się do aktualnej polityki
"Książę" to malutka książeczka, ale wypełniona bardzo konkretną treścią.Jest to rozprawa polityczna stylizowaną na "poradnik dla władcy pragnącego odnieść sukces". Została napisana w latach 1513-1514, drukiem ukazała się jednak dopiero w 1532r. już po śmierci Machiavellego. Książka na wieki zszargała reputację autora. Nazywano go nauczycielem zła, uważano, że natchnienie do napisania traktatu otrzymał od samego Szatana. Od jego nazwiska utworzono pojęcie "makiawelizmu", oznaczające nielojalne i perfidne postępowanie, oskarżano go również o nawoływanie władców do sprawowania rządów naznaczonych gwałtem i okrucieństwem."Książę" opisuje proces zdobywania władzy i jest równocześnie zapisem własnych wnikliwych obserwacji ówczesnej rzeczywistości poczynionych przez autora. Dzięki temu dziełu możemy dziś poznać mechanizmy rządzenia XVI - wiecznym społeczeństwem. Machiavelli słynął z tego, że nie wahał się pisać nawet o najbardziej przykrych i wstrząsających faktach. Z owego specyficznego poradnika wyłania się ponury i pełen brutalności wizerunek ówczesnej Europy. Autor "Księcia"pisze w swym traktacie m. in.:*o tym jak najskuteczniej zaprowadzić porządek w podbitym kraju (należy wymordować do tej pory sprawujących władzę, nie naruszając jednak panujących tam obyczajów),* radzi też władcom, aby nie odkładali wojen, bo i tak ich uniknąć nie sposób, więc lepiej nie dawać przeciwnikowi czasu na umocnienie się.Szczególnym zachwytem Machiavellego cieszy się w jego "poradniku" książę Romanii Cezar Borgia, który zapewnił sobie posłuszeństwo poddanych za pomocą okrucieństwa i zdrady. Władca ów, aby przypodobać się ciemiężonemu ludowi, zrzucił winę za dokonane przez siebie zbrodnie na jednego ze swoich ludzi, po czym kazał go zamordować.Już w 1559r. "Książę" trafił na na listę książek zakazanych przez KK, ponieważ papież uznał traktat za dzieło o niejasnym przesłaniu moralnym. Również protestanci twierdzili, że zawarte w nim tezy pośrednio doprowadziły do masakry z 1572r., w wyniku której z rąk katolików zginęło 50 tys. hugenotów.Istotą systemu Machiavellego jest oderwanie polityki od kryteriów moralnych. Dla słynnego do dziś przekonia, że "cel uświęca środki" raczej nie powinien być usprawiedliwieniem fakt, że rzeczywistym zwieńczeniem wywodów autora była myśl o zjednoczeniu Italii i uchronieniu jej od ingerencji francuskich, niemieckich, hiszpańskich oraz kościelnych uzurpatorów.🔰"Naprawdę (...) nie ma innego sposobu utrzymania podbitych miast, jak tylko zburzenie ich. A kto opanuje miasto, przyzwyczajone do wolności, a nie zniszczy go, należy oczekiwać, że sam zostanie przez nie zgubiony, gdyż ono może zawsze wywołać powstanie w imię wolności. (...)I cokolwiek by się czyniło, jeżeli się nie rozdzieli i nie rozproszy mieszkańców, nie zapomną oni hasła wolności."Przeczytane w ramach listopadowego wyzwania czytelniczego LC - książka z pomarańczową okładką (9).
"Książę" to malutka książeczka, ale wypełniona bardzo konkretną treścią.Jest to rozprawa polityczna stylizowaną na "poradnik dla władcy pragnącego odnieść sukces". Została napisana w latach 1513-1514, drukiem ukazała się jednak dopiero w 1532r. już po śmierci Machiavellego. Książka na wieki zszargała reputację autora. Nazywano go nauczycielem zła, uważano, że natchnienie...
Macie ulubioną postać historyczną?Kiedy w roku 1512 Lorenzo de Medici odzyskał władzę w Republice Florenckiej, rozpoczął czystkę, której ofiarą padł sekretarz II Kancelarii Signorii, Niccolo Machiavelli. Straciwszy pracę po czternastu latach wiernej służby republice, Machiavelli zajął się tym, czym para się wielu emerytowanych polityków obecnej doby: został komentatorem politycznym. Nie mogąc występować w telewizji, napisał książkę: Książę – wiekopomne dzieło oskarżane o amoralizm i w istocie rewolucyjne w epoce renesansu, gdyż formułujące obowiązującą do dziś w myśli politycznej tezę, że na arenie politycznej nie ma miejsca na imperatywy moralne i teologiczne. Utwór, który urósł do rangi dzieła. Książka, która nieustannie budzi kontrowersje. Uważany za dzieło filozoficzne, a zostało napisane jako traktat polityczny, który miał być poradnikiem dla władcy od jego lojalnego sługi. Nie jest to przyjemna lektura na długie wieczory. Autor, który napisał poradnik, aby wrócić do łask. Pisał zwięźle, krótko i punktował wszystko, co uważał za istotne. Potrafił wnikliwie analizować psychologię tłumu i zachowań ludzi. Dochodził do zaskakujących wniosków, które budzą podziw. W współczesnym świecie byłbym świetnym socjologiem.O etyce lub moralności można rozmawiać i za każdym razem dochodzić do różnych wniosków. Machiavelli doskonale obnażył ludzką naturkę dążącą do władzy. Podkreślał, że cel uświęca środki. Sporo polityków, może niezdających sobie sprawy korzysta z jego metod. Żyjemy w świecie, gdzie nasze problemy możemy porównać do tych sprzed 500 lat.
Macie ulubioną postać historyczną?Kiedy w roku 1512 Lorenzo de Medici odzyskał władzę w Republice Florenckiej, rozpoczął czystkę, której ofiarą padł sekretarz II Kancelarii Signorii, Niccolo Machiavelli. Straciwszy pracę po czternastu latach wiernej służby republice, Machiavelli zajął się tym, czym para się wielu emerytowanych polityków obecnej doby: został komentatorem...
Elementarz rasowego politykiera. Wytyczenie nowych standardów robienia polityki. Makiawelizm jako nowy wymiar obłudy i okrucieństwa. Dzieło ponadczasowe.
Być może wynika to z mojej nieco ignoranckiej postawy i braku głębszej interpretacji, jednakowoż wiele słyszałem o tej książce i jeszcze większe miałem oczekiwania.Pozycja dobra i jak najbardziej wartościowa, lecz nie do końca spełniła, nie wiedzieć czemu, moje oczekiwania.
Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich nie będą już w stanie.
Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich nie będą już w stani...
Ludzie będą zawsze dla ciebie źli, jeżeli konieczność nie zmusi ich do tego, by byli dobrzy.
Pamiętać bowiem należy, że ludzi trzeba albo dopieszczać, albo ich zniszczyć; bowiem za krzywdy błahe się mszczą, a za wielkie nie mogą; zatem krzywda, którą ludziom wyrządzasz, musi być taka, byś nie obawiał się zemsty.
Pamiętać bowiem należy, że ludzi trzeba albo dopieszczać, albo ich zniszczyć; bowiem za krzywdy błahe się mszczą, a za wielkie nie mogą; zat...
