Uwaga! Spoilery w pierwszych dwóch akapitach! :)Akcja „Dzieci pogranicza” - księgi drugiej Trylogii Suremu - rozgrywa się dwadzieścia lat po wydarzeniach opisanych w pierwszym tomie. Po śmierci Enrissy namiestniczką zostaje Salome Jasna, za sprawą wizji od najmłodszych lat przekonana, że król ją sobie wybrał i powróci za jej panowania. Kolejne lata rządów mijają jednak nieubłaganie i Salome, która marzyła jedynie o byciu ozdobą królewskiego małżonka, pojmuje, że to ona, a nie Wielka Rada, powinna trzymać ster władzy. W przeciwieństwie jednak do poprzedniczki nie tylko nie rozumie, ale i nie chce zrozumieć polityki, a jej uwielbienie do króla przekłada się na zbytnią pobłażliwość dla jego braci – elfów. Kilka lekkomyślnych decyzji Salome wywołuje lawinę zdarzeń, burząc spokój królestwa i pociągając krwawe ofiary.
Podobnie jak w poprzednim tomie, także w „Dzieciach pogranicza” wątki dotyczące kilku bohaterów prowadzone są naprzemiennie. Główną rolę odgrywają tu przede wszystkim latorośle wiodących postaci księgi pierwszej: Salome – córka Lanlossa i białej wiedźmy, Laer – syn Innuona, Mellin i Llin - synowie Ivenny i Kveiga oraz Corvin, syn Enrissy. Tym razem większość bohaterów zaskarbiła sobie moją sympatię, co miało bardzo wymierne przełożenie na odbiór książki – jej lekturze towarzyszyły większe emocje.
