Γιώργος Σαρρής
Που ξημερώνει ο ήλιος σου
αυτή την άλλη αυγή;
Τί έκανες τόση γιορτή
μεσα στα λίγα σου δευτερόλεπτα;
Τώρα στους ώμους σου
αντί σγουρά μαύρα μαλλιά
χύνονται αστέρια
Έγινες ποτάμι και κυλάς
μέσα μου, πλάι μου
έξω, μακριά μου
Θάλασσα κυματίζεις
και σ' ακούω
μες στη σιωπή,
πίσω απ' το τζάμι,
μπροστά απ' τον κόσμο
Βροχή ασημένια από τα σύννεφα
στάζεις στο λάκκο του μυαλού μου
εκεί στα σπλάγχνα της συνείδησης,
και δε μ' αγγίζεις
ούτε σ' αγγίζω.
Χαράζεις το πρωί μεσα στο κόκκινο
και με τυλίγεις
Βασιλεύεις τ' απογεύματα κι απλώνεσαι
χρυσοπόρφυρο τρυφερό μου μετάξι
Με σαρώνεις το μεσημέρι όπως αέρας
Με ανατινάζεις μόλις νυχτώνει μέσα στ' όνειρο
ξυπνάω κι ενώνω κομμάτια κι εικόνες
Τωρα στο δέρμα σου κυλάνε ρυάκια αρυτίδωτα
Τώρα στα χείλη σου μεθάνε
υπάρξεις φωτεινές του απείρου
καθώς τα χέρια σου διάφανα φτερά
γίναν συνέχεια των αγγέλων
Φοβάμαι αυτούς τους παιδικούς ανέμους
που με τραβάνε πέρα στους αρχαίους αμπελώνες
Πονάει να ταξιδεύω έξω απ' το σωμα
να σε βρώ
Πώς να αγκαλιάσω τώρα
το πάντα που έγινες,
Πώς να μεγαλώσω τόσο χωρίς να διαλυθώ;
Πώς να κάνω την αγάπη τόσο αιώνια
για να σε χωρέσω;
Εγραψα τη λύπη μου στην άμμο και περιμένω
Μα έχει άπνοια κι απόψε ο Θεός
και δε φυσάει ακόμη
. . . . . .Γιώργος Σαρρής. . . . . . .
