Movimento pedophile

Le movimento pedophile es un movimento sociopolitic international que defende le acceptation social e institutional del pedophilia e de illo que le activistas pedophile defini como relationes sexual consentite inter adultos e minores, provante obtener, con iste scopo, cambiamentos social e legislative como le suppression o le reforma del etate de consentimento, le recognoscentia del pedophilia como un orientation sexual specific e su disclassification como paraphilia del listas official de infirmitates e disordines mental.

Focalisate sur un debatto academic dismythificator, le movimento surgeva in Nederland durante le decennio de 1950 con le activitate del psychologo Frits Bernard e del senator e jurista Edward Brongersma. Illo tosto dava loco al creation de numerose associationes in defensa del pedophilia in multe paises. In le annos 1970, in le contexto del revolution sexual, le movimento experimentava un progresso transitori in Europa occidental, super toto in Nederland, ma illo comenciava a recular a partir del annos 1980.

Le opinion public ha monstrate un forte rejection al movimento pedophile e su disveloppamento social e politic ha essite multo limitate. Hodie le defensa del pedophilia es excludite del debatto public e le major parte del governamentos adhere al protocollos del Nationes Unite pro definir le leges sur le etate de consentimento, ben que isto varia secundo paises. De su latere, le communitate medic institutionalisate considera officialmente le pedophilia como un disordine mental o del comportamento e disaccorda generalmente con le affirmationes del activistas pedophile sur le possibilitate de relationes sexual non nocive inter adultos e minores.

Definition de pedophilia

Le definition objective de pedophilia es fundamental pro le studio e le comprension del revindicationes del activistas pedophile, pois que le concepto pote variar secundo paises, lingua e criterios sociolegal.

Etymologicamente, le termino pedophilia es formate per le vocabulos grec παις, 'infante', in su forma genitive παιδος, e φιλία, 'amor'. Su signification etymologic es dunque «amor al infantes». Tamen, secundo su uso actual, le parola non proveni directemente del greco, ma illo esseva introducite in le vocabulario medic per le psychiatra viennese Richard von Krafft-Ebing mediante su obra Psychopathia Sexualis, publicate in 1886, pro definir le attraction sexual primari verso individuos prepubescente o de pubertate hastive.

Le definition medic official es illo del Classification International de Infirmitates del Organisation Mundial del Salute, assi como illo del diverse associationes psychiatric, specialmente le Association American de Psychiatria. Iste institutiones defini le pedophilia como un attraction sexual primari verso infantes prepubescente o de pubertate hastive e lo considera un disordine mental e del comportamento.

De lor latere, le activistas pedophile defini le pedophilia como un preferentia sexual verso infantes e, in un large senso, verso adolescentes, basate sur le amor selective pro istes, e lo considera un orientation sexual specific, comparabile con qualcunque altere. A fin de evitar le stigma de terminos como pedophilia e pederastia, defensores del acceptation del pedophilia promove le uso de alteres como boylove e girllove, de origine anglese (traducibile respectivemente como «amor al pueros» e «amor al pueras»), e le generic childlove (amor al infantes). On utilisa anque altere denominationes, como pedosexualitate, ephebosexualitate o personas attrahite per le minores.

Principal theses e reivindicationes

Ben que intra le movimento es representate numerose opiniones, a vices divergente, le major parte del activistas pedophile es de accordo con le sequente scopos:

• transformation del concepto social de pedophilia;
• distinction inter abuso sexual e relationes consentite;
• recognoscentia del libertate sexual del infantes e le adolescentes;
• recognoscentia del pedophilia como un orientation sexual specific;
• disclassification del pedophilia como paraphilia del listas official de infirmitates e disordines mental.
• abolition o reforma del etate de consentimento;
• promotion del recerca objective sur le pedophilia;
• libertate de expression e de information.

Le activistas pedophile defende que cata infante o adolescente ha un grado differente de maturitate, secundo su cultura e su loco de nascentia, e affirma que, sur le base de isto e de lor proprie desiros, le minores pote haber individualmente le capacitate de rejectar o consentir relationes sexual con adultos. Istos, affirma illes, non es nocive in se ipse si illos es consentite per le minores e eveni in circumstantias adequate.

In iste senso, le activistas pedophile defende lo que illes considera le derecto natural del infantes e del adolescentes de explorar e disveloppar lor sexualitate e de seliger liberemente con qui vole illes divider lo, sia inter illes, sia in le quadro de relationes intergenerational con adultos. Le activistas pedophile appella isto «liberation sexual» del infantes e del adolescentes. Le activismo pedophile non se presenta dunque exclusivemente como un movimento de liberation sexual pro le pedophilos, ma anque pro le minores, que le activistas pedophile considera opprimite e silentiate per le leges e le moral del societate.

Le activistas pedophile denuncia que in multe casos quando un relation consentite inter un adulto e un minor es discoperite, le minor pote suffrer un damno psychologic grave e persistente a causa del reaction negative del ambiente e del intervention del institutiones del stato (interrogatorios policiari, examines psychologic, judicios, separation fortiose del partenario adulte, sentimento de culpa pro le imprisionamento del adulto...), deveniente assi disagradabile e negative lo que al principio esseva un experientia agradabile e positive.

Sur le base de iste theses, le activistas pedophile denuncia que le leges sur le etate de consentimento criminalisa innecessarimente le relationes inter adultos e minores, castigante le pedophilos injustemente in le quadro del systema penal, e demanda lor elimination o un reforma substantial del legislation que aperi le porta al creation de nove leges que protege le minores contra le abusos e al mesme tempore les permitte decider liberemente sur lor proprie vita sexual.

Concernente le natura del pedophilia, le activistas pedophile considera que illo es un orientation sexual natural e specific, comparabile con qualcunque altere, pro isto illes demanda su disclassification como disordine mental del listas official de infirmitates e disordines mental de institutiones como le Organisation Mundial del Salute e le Association American de Psychiatria. Illes argumenta que alcun typos de orientation sexual, como le homosexualitate, anque esseva considerate e postea disclassificate como infirmitates e paraphilias per iste mesme organismos.

Qualque activistas se monstra anque favorabile al legalisation del possession de pornographia infantil o al participation voluntari de minores in productiones pornographic, a condition que istes non suffre ulle typo de damno. Iste activistas considera censura le prohibition de posseder pornographia infantil e denuncia su persecution como un abuso juridic.

Distinction inter abuso sexual e relationes consentite

Le distinction inter abuso sexual infantil e relationes consentite que face le activistas pedophile es un aspecto clave pro le comprension de lor revindicationes. Ben que le interpretation del conceptos de abuso sexual infantil e relationes consentite differe significativemente secundo criterios sociolegal, le activistas pedophile rejecta e condemna officialmente le abuso sexual infantil, comprendite como le uso de fortia o coaction pro imponer relationes non desirate, e defende solmente lo que illes defini como relationes consentite (sovente sin establir un limitation de etate), sin coactiones e in un quadro de equalitate, harmonia e respecto mutue pro le sentimentos. Sur iste distinction essential de conceptos se basa tote le revindicationes del activismo pedophile.

Le Association Pedophile Danese (DPA, secundo su sigla in anglese), un del principal associationes del movimento pedophile, fundate in Danmark in 1984, synthetisava in 11 punctos le distinction inter abuso sexual infantil e relationes consentite defendite per le activistas pedophile:

Abuso sexual infantil

Pedophilia con contacto sexual (si existe)

Violentia, menacias, deception, chantage (emotional) e stupro. Le infante senti que il es impossibile retirar se del activitate sexual. Le infante vole que le activitate fini, ma le adulto lo impedi. Le abuso de poter e altere intimidationes permitte le abuso continuate. Le desiro sexual del adulto es le sol criterio. On non prende in consideration le necessitates del infante, inclusive le sexuales. Le infante es un objecto sexual passive. Obligation de secreto. Exploitation del sentimentos de vergonia del infante. Si on discoperi le activitate sexual, le infante experientia sentimentos de culpa, mesmo sin haber desirate tal activitate. Atmosphera oppressive. Nulle sensation de securitate o de intimitate. Le relation non es equalitari. Il ha oppression, abuso de autoritate e manipulation. Le adulto non es interessate in le infante como persona, ma como un objecto sexual sporadic. Il ha poc interesses in commun. Le infante se isola del alteres, anque de su amicos con le mesme etate. Le adulto intende dominar le infante. Il non ha un communication sincer. Tote expression emotional es reprimite. In le vita quotidian del infante, le amor e le attention es insufficiente. In iste casos existe un risco de fixation con le sexualitate adulte. Le infante experientia sentimentos de timor e de aversion. Il es evidente que le infante cerca adjuta.

Spontaneitate e amicitate que on gaude conjunctemente. Le infante pote retirar se del relation in qualcunque momento, secundo su desiro. Le adulto respecta le voluntate del infante e non culpa ille pro su decision. Interaction a scala personal e (eventualmente) sexual. Le activitate sexual, si il ha, es adaptate al nivello psychosexual del infante. Le adulto participa in le sexualitate del infante. On essaya attinger le plus alte grado de confidentia possibile, considerante le moral e le ambiente. Le benesser de ambe partes es exprimite in maniera verbal e non verbal durante le relation. On prova crear un atmosphera que provide le major sensation de securitate possibile. Le scopo es crear un relation equalitari. In le caso de un relation durabile, isto se transforma in amicitate. Le adulto monstra interesse pro le mundo del infante. Il ha interesses in commun, mesmo in le caso de un incontro unic. Il ha spatio pro le cultura juvenil e le contacto con le alteres. Le interesses es dividite. Il ha spatio pro le expression de sentimentos. Le poter es equilibrate. Le infante e le adulto divide le poter. Le adulto ha un interesse real in le sentimentos (anque sexuales) del infante. Ille desira poner se al nivello del infante. Le amicitate es un complemento de valor de altere aspectos del vita del infante. Le sentimento predominante in le infante es le allegressa, ben que a vices ille pote sentir se insecur a causa del moral del societate. Malgrado isto, ille prova expressar sentimentos positive in su ambiente.

Le DPA anque indicava que on debe «presumer le existentia de un large "zona gris" inter le duo situationes opposite que se describe» in iste 11 punctos.

In 1998, le psychologo Frans Gieles, del Societate Nederlandese pro le Reforma Sexual (Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, NVSH), proponeva quatro regulas ethic basic que on deberea tener in mente in tote relation adulto-infante:

• Consentimento e del infante e del adulto.
• Confidentia con le genitores del infante.
• Libertate pro le infante de retirar se del relation in qualcunque momento.
• Harmonia con le disveloppamento del infante.

De altere latere, multe pedophilos affirma que le sexo non es le principal ration de esser de lor relationes con minores. Edward Brongersma, in su studio «Boy-Lovers and Their Influence on Boys» (Le boylovers e lor influentia sur le pueros), ubi ille presenta le resultatos de recercas effectuate con adultos qui ha habite relationes sexual con minores, affirma: «In un relation, le sexo sole esser un elemento secundari, ben que illo pote esser importante pro le instruction e le education sexual». (Ille cita studios de Hass, 1979; Righton, 1981; Berkel, 1978; Ingram, 1977; Pieterse, 1982; e Sandfort, 1982).

Criticos e detractores del activismo pedophile nega le possibilitate que le minores pote haber le capacitate de prestar consentimento pro haber relationes sexual con adultos. Illes argue que le definition de consentimento utilisate per le activistas pedophile esserea construite sur argumentos fallace e les accusa de justificar o neutralisar, basante se sur istos, le abuso sexual de minores.

Bases scientific

Sigmund Freud revolutionava le concepto occidental del infantia essente le prime a affirmar, sur bases scientific, le existentia del sexualitate infantil.

Desde su initio, le theoricos del movimento pedophile ha prendite como referentia le studios de recercatores como Sigmund Freud, Wilhelm Reich e Alfred Kinsey sur le sexualitate infantil, e plus tarde de alteres como Floyd Martinson, Alayne Yates o William Masters, le quales negava o relativisava le consequentias negative que le psychiatria e le societate sole attribuer al relationes sexual inter adultos e minores, pro defender scientificamente lor theses, le quales se basa anque sur eventos cultural e historic que permitteva le acceptation social del pederastia, mesmo regulate institutionalmente, como in le Grecia Antique. Al mesme tempore, illes affirma que le studios sur le relationes pederastic sole esser distorquite per le prejudicios del recercatores concernente le pedophilia e demanda un accostamento plus objective.

Sigmund Freud

In fines del seculo XIX, Sigmund Freud revolutionava le idea occidental del infantia con su theoria psychoanalytic, essente le prime a affirmar sur bases scientific le existentia del sexualitate infantil. Freud describe le disveloppamento psychosexual del infante in cinque phases: oral, anal e phallic, le qual culminarea con le resolution del conflicto de Edipo in le puero e del conflicto de Electra in le puera. Postea il haberea un phase de latentia usque al phase genital del pubertate. Le these basic freudian es que le sexualitate del infante es «polymorphicamente perverse» e que iste disveloppa forte impulsos al incesto. Le infante esserea obligate a profitar e sublimar iste desiro a fin de disveloppar un sexualitate san in le etate adulte. Freud formalisava su theses in le obra Tres essayos super theoria sexual, publicate in 1905.

Wilhelm Reich

Le psychiatra austriac Wilhelm Reich, alumno de Freud, qui provava combinar le theoria politic marxista con le defensa del education sexual e del libertate, attribueva le repression del sexualitate infantil e le consequente repression del sexualitate adulte a un imposition moral millenari que se manifestarea in le systema capitalista a transverso le familia burgese e patriarchal, le qual agerea como representante e reproductor del repression politic del stato. Utilisante le religion como dispositivo, le familia conservator haberea le function de preservar le modello familiar existente mediante le perpetuation de institutiones como le matrimonio indissolubile e de principios moral como le fidelitate conjugal. Secundo Reich, le inhibition infantil pote causar fixation in stadios pregenital, con le consequentia de formationes sexual pathologic. In obras como Psychologia de massas del fascismo (1933), Reich affirma que le repression del sexualitate infantil produce individuos intimidate ante le vita e timorose del autoritate, lo que contribuerea al perpetuation de dirigentes qui impone lor voluntate al massas.

Alfred Kinsey

Inter 1937 e 1948, le scientista american Alfred Kinsey effectuava un del studios le plus importante sur le sexualitate human usque al presente, cognoscite hodie como Reporto Kinsey, le qual esseva publicate in duo volumines: Comportamento sexual del homine (1948) e Comportamento sexual del femina (1953). Pro realisar lo, ille colligeva le historia sexual de circa 18 000 personas, inter illes centos de infantes de 2 menses a 15 annos de etate. Kinsey appoiava con su theorias le normalitate del pedophilia e defendeva le permissivismo del relationes inter adultos e infantes. Secundo Kinsey, si iste relationes eveni in circumstantias appropriate, si le adulto senti affecto pro le infante e non le tracta como un objecto, illos pote esser un bon experientia pro le minor. Iste solmente restarea traumatisate si le autoritates public o le genitores le face creder que tal comportamento es immoral o incorrecte. Desde le initio del annos 1980, Alfred Kinsey es fortemente criticate per ideologos conservator e fundamentalistas christian, specialmente in le Statos Unite. Iste collectivos accusa Kinsey de facer experimentos scientific fraudulente e «depravate», utilisante infantes pro activitates immoral e cruel. Fundamentalistas christian reguarda Kinsey e su collaboratores como impostores scientific e reduce Kinsey al categoria de un taxidermista con cognoscentias minime de sexualitate e psychologia.

Frits Bernard

Psychologo clinic e specialista in pedophilia, ille publicava numerose obras sur iste subjecto. Frits Bernard defende que le infantes pote desirar e consentir relationes sexual con adultos e que iste relationes non es necessarimente nocive in tote le casos. In obras como Paedophilia: A factual report (1985), Bernard indica factores como le reaction del ambiente, le interrogatorios policiari e le detention del partenario adulte como le ver causas de effectos negative e persistente in le mente del minor quando un relation pederastic es discoperite e le tabu es applicate sur isto. Bernard critica le facto que le societate solmente emphatisa le parte negative del pedophilia (abuso sexual infantil) e sublinea que le major parte del studios sur le pedophilos es effectuate in conditiones degradante pro istes (prisiones, hospitales psychiatric). Un altere del objectiones de Bernard es que on sempre interroga le minores sur lor ver sentimentos verso le pedophilos depost un grande scandalo que les conditiona a responder negativemente sur lor experientias. In 1988, Bernard affirmava que usque a ille momento ille ipse habeva analysate, como psychologo e como teste experte autorisate in diverse litigios, «plus de cento adultos pedophile e circa tres centos infantes e adolescentes qui habeva habite contactos [sexual] con adultos».

Theo Sandfort

Psychologo social nederlandese, recercator scientific del Centro VIH de Studios Clinic e Comportamental e Professor Adjuncte de Scientias Clinic Sociomedical (in Psychiatria) in le Universitate de Columbia, Theo Sandfort effectuava numerose recercas empiric basic e applicate in le campo del sexualitate, alcunes de illos consecrate al studio del sexualitate infantil e le effectos del contactos sexual sur le minores in le quadro del relationes pederastic. In 1981, essente professor de psychologia in le Universitate de Utrecht, Sandfort publicava le resultatos de su studio sur 25 pueros inter 10 e 16 annos de etate qui manteneva relationes pederastic con homines adulte in le momento del studio. Ille concludeva que «pro practicamente tote le pueros (...) le contacto sexual in se ipse esseva experientiate positivemente e habeva nulle effecto negative sur le maniera in que le juvenes se sentiva in general». Sandfort constatava anque que le pueros non percipeva abuso de poter de parte del adulto. Su obra le plus popular, Boys on their contacts with men (Le pueros in lor contactos con homines), publicate in 1987, es citate frequentemente como exemplo de recerca objective per le defensores del relationes intergenerational.

Rind et al.

Articulo principal: Controversia de Rind et al.

In 1998, le psychologos Bruce Rind, Philip Tromovitch e Robert Bauserman publicava in le Psychological Bulletin del Association American de Psychologia un articulo titulate A Meta-Analytic Examination of Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples (Studio metaanalytic sur le supponite proprietates del abuso sexual infantil usante monstras universitari), ubi illes prova verificar si le affirmationes emanate del medios de communication e del litteratura specialisate que assecura que tote le contactos sexual es traumatic pro le minores e que illos causa un damno psychologic grave, durabile e generalisate sur pueros e pueras in modo equivalente, es compatibile con le maniera in que iste experientias es vivite. Le autores analysa e compara le resultatos de 59 studios effectuate a partir de monstras non clinic de ambe sexos qui habeva habite relationes sexual con adultos durante le infantia o le adolescentia e illes conclude que circa 70 % del juvenes analysate considera que tal experientias esseva positive o non habeva consequentias. Illes relativisa e attribue a altere causas, como le ambiente familiar, le consequentias negative reportate per le resto e arriva al conclusion que le credentias del societate concernente le supponite consequentias intrinsecamente negative del sexo sur le infantes e le adolescentes es exaggerate e non se sustene. Le studio esseva objecto de un grande controversia in le Statos Unite, initiate per alcun conservatores social e fundamentalistas christian, e illo esseva mesmo condemnate per le Congresso del Statos Unite.

Precedentes

John Henry Mackay, predecessor del activismo pedophile.

Il ha precedentes del activismo pedophile in le obra del scriptor german de origine scotese John Henry Mackay. Mackay, qui recognosceva su pedophilia, interprendeva un campania litterari sub le pseudonymo Sagitta con le scopo que on accepta le relationes pederastic. Su plan esseva publicar plure libros in differente stilos, ma le projecto falleva quando su obras esseva confiscate e lor editor denunciate, ben que iste nunquam revelava qui se occultava detra le pseudonymo Sagitta. Post un judicio, le libros esseva declarate obscen in 1909 e lor editor mulctate. Mackay tamen continuava su cruciata e in 1913 ille publicava altere obras con le mesme scopo. Le plus eminente esseva le romance autobiographic Fenny Skaller. In 1926 ille publicava Der Puppenjunge , un historia sur prostitutos adolescente in Berlin. In le Republica de Weimar su libros poteva esser vendite, ma quando le nazis attingeva le poter illos esseva prohibite. Solmente in 1979 on sapeva que detra Sagitta se occultava iste autor.

On pote trovar un altere precedente del activismo pedophile in le scriptor francese André Gide, qui inter 1911 e 1920 publicava in un edition anonyme private su essayo Corydon, ubi ille analysa aspectos como le cultura del amor o le maniera in que le homoerotismo ha essite tractate a transverso le historia, proponente le existentia de un «pederastia normal», i.e. ni pathologic ni criminal, e prendente como referentia le mundo grecoroman, in particular le Grecia Antique. Le prime edition complete in francese, jam con le nomine del autor, esseva publicate in 1924. Gide ipse considerava Corydon como su libro le plus importante.

Prime associationes (1940–1969)

In 1940, Frits Bernard entrava in contacto con le advocato Jacob A. Schorer, presidente del branca nederlandese del Committee Scientific Humanitari german (Wissenschaftlich-humanitäres Komitee, WhK), le prime organisation in defensa del homosexuales e del transexuales, e per medio de ille con le doctor Benno Premsela, cognoscite como le prime sexologo in Nederland. Bernard sapeva que le WhK, conjunctemente con su organisation international, le Instituto de Sexologia (Institut für Sexualwissenschaft), habeva publicate articulos sur le relationes pederastic usque a 1933. Con le declaration de guerra del alliatos al Germania nazi e le victoria de isto in le prime phase del conflicto in Europa, le campanias de legitimation del pedophilia habeva essite prohibite e tote banalisation sur le subjecto fortemente penalisate, pois que le articulo 176 del «Verordnungsblatt» nro 81 del legislation german, relative al relationes pederastic, debeva esser includite in le legislation nederlandese per ordine de Adolf Hitler. Le Instituto de Sexologia habeva essite litteralmente destruite depost le accession del nationalsocialismo al governamento de Germania in 1933 e su membros Arent von Santhorst e Bob Angelo habeva destruite tote le documentation del sede nederlandese pro impedir le investigationes del nazis.

In le annos 1950, a partir del restos del branca nederlandese del WhK, Frits Bernard e alteres fundava in Le Haga le association Enklave Kring, consecrate al studio scientific del pedophilia. Considerate como le prime organisation del activismo pedophile, le gruppo se installara postea in Rotterdam. Su scopos esseva «rumper le prejudicios sur le questiones relative al contactos erotic e le relationes inter minores e adultos (...) per provider information e assessoramento (...) [e] initiar un programma de assistentia directe [pro avantiar] verso un revision del Codice penal». In 1958, Bernard fundava un casa editorial con le mesme nomine pro diffunder le ideas del association. Disveloppate con le scopo de devenir un organisation international, Enclave Kring obteneva appoio in Europa occidental, New York, Japon e Hong Kong, locos ubi Bernard ipse habeva date conferentias. Fructo de su effortios, le association recipeva un responsa favorabile sur le activismo pedophile de parte de diverse publicationes independente, como le nederlandese Vriendschap (publicate desde 1859), le german Der Weg zu Freundschaft und Toleranz, le danese Amigo e le nederlandese Verstandig Ouderschap in le annos 1960. Le NVSH, vanguarda del movimento pro le liberation sexual, habeva a ille tempore, in parolas de Bernard, un attitude multo critic verso le pedophilia.

Ante le poc quantitate de studios consecrate al phenomeno del pedophilia e con le desiro de combatter le stigma social, Frits Bernard e Edward Brongersma scribera, inter 1959 e 1964, diverse articulos presentante le pedophilia desde un puncto de vista favorabile, le quales essera publicate in Vriendschap, revista del Cultuur en Ontspanningscentrum (Centro de Cultura e Otio, COC; hodie COC Nederland), association in defensa del homosexuales al qual illes pertineva, ben que illes non succedera crear un gruppo interne de travalio.

Inter 1966 e 1969, Frits Bernard restava occupate in altere projectos e le activitates de Enclave Kring diminueva. Le disveloppamento de un secunde phase in le activismo pedophile non se concretara usque a 1970.

Progresso transitori (1970–1981)

In le contexto del revolution sexual initiate in fines del annos 1960 se disveloppa un activismo revindicative que prova attraher le attention del medios de communication pro facer avantiar su causa. Le activistas defia le opinion public e comencia a demandar le acceptation social del pedophilia, su disclassification del listas official de infirmitates e disordines mental e le suppression del etate de consentimento.

Le movimento monstra un progresso verso su scopos que se manifesta in le apparition, a partir del medio del annos 1970, de un grande numero de gruppos specificamente pedophile in multe paises, ultra le associationes homosexual e le pensatores isolate. Numerose intellectuales e activistas politic appoia le ideas del activismo pedophile. Ben que le pedophilia continua sin esser acceptate, ultra le attitude relativemente tolerante de alcun gruppos minoritari, iste radicalisation offere al pedophilos le possibilitate de reunir se e intercambiar ideas.

In le medio del annos 1970, le nucleo del activismo se displacia durante un curte periodo de tempore al Regno Unite e le Statos Unite. In iste paises, le movimento es objecto de forte attaccos de parte del pressa e de gruppos de pression. Frits Bernard attribuera le forte opposition al activismo pedophile in le paises angloamerican a su attitude radical e fortemente aggressive foras de Europa continental, ante le ignorantia generalisate del societate quanto a questiones sexual.

Nederland

Al initio del annos 1970, le major parte del articulos in defensa del pedophilia, quasi sempre provante definir le influentia in curte e longe termino del contactos sexual inter adultos e minores sur iste ultimes, essera scribite in Nederland, desde perspectivas theoric e practic, per Frits Bernard, Edward Brongersma, Frans Gieles e Theo Sandfort. Le datos utilisate proveni del analyse directe de pedophilos e de juvenes e adultos qui, durante lor infantia o adolescentia, habeva habite relationes sexual con adultos.

In continuitate con le vias aperite in le annos 1950 per Frits Bernard, le activismo pedophile tende a coincider con un studio plus general sur le sexualitate, le familia e le infantia. Le attitude del NVSH cambia a causa del evolution social e le radicalisation de alcun discursos politic e intellectual e on crea, sub le impulso principal de Frits Bernard e Edward Brongersma, le Fundation Gruppo de Studio sur le Pedophilia (Stiching Studiegroep Pedofilie, SSP), gruppo specific del association, formate per specialistas infantil, psychiatros e advocatos, le qual realisa un importante labor informative. Le SSP, composite de Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers e Peter van Eeten, organisa reuniones septimanal e collige information sur le pedophilia, le qual es archivate in un centro de documentation situate in Hasselt.

In 1972, le SSP publicava le libro Sex met kinderen (Sexo con infantes), scribite per Frits Bernard in collaboration con Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten e Ids Haagsma. Le obra, que describe le historia de Enklave Kring e del recerca international sur le relationes pederastic, in parte stimulate per Enklave Kring e in parte independente, usque a ille momento, aperira le debatto sur le pedophilia in Nederland e preparara le fundamentos pro le activismo pedophile del annos 1970 in Europa occidental.

In 1973 habeva loco in Breda le prime incontro international de pedophilos, organisate per le NVSH, que le mesme anno formalisara su section sur pedophilia, le Hoofdbestuurscommissie Pedofilie (Commission Central sur le Pedophilia), renominate in 1976 Emancipatie van Oudere-Jongere-relaties (Gruppo de Travalio pro le Emancipation del Relationes Intergenerational), e in 1979 Landelijke Werkgroep Jeugdemancipatie (Gruppo National de Travalio pro le Emancipation del Infantes). In 1974 on organisa in Utrecht, sub le motto «Pedophilia e Societate», le prime incontro del section sur pedophilia del NVSH. On revindica le dispenalisation del pederastia e le derecto del infantes a «exprimer lor sentimentos e necessitates».

Usque al initio del annos 1980, le activistas pedophile se monstra satisfacte con le avantiamentos de lor causa in Nederland. In 1980, le COC declarava publicamente que le pedophilia es un question gay e que le liberation del homosexuales nunquam essera complete sin le liberation del infantes e del pedophilos. Inter 1979 e 1981, le ultime avantiamento significative del activismo pedophile in le mundo occidental eveniva in 1981, quando le Protestantse Stichting voor Verantwoorde Gezinsvorming (Fundation Protestante Nederlandese pro le Disveloppamento Familiar Responsabile, PSVG) distribueva in le scholas primari decenas mille de copias de un brochure illustrate titulate «Paedophilia», con le scopo de informar le infantes sur le pedophilia. A ille momento, plus e plus organisationes feministic, mesmo unitates del Policia Juvenil, esseva favorabile al dispenalisation del pederastia. Ancora in 1984, Edward Brongersma affirmava: «In Nederland on discute objectivemente sur le pedophilia durante le cursos de instruction del academias de policia. Hic, assi como in le universitates, on tenta poner fin al prejudicios».

Petition de 1979 contra le etate de consentimento

Le 22 de junio 1979, le NVSH, le Liga Coornhert pro le Reforma del Legislation Penal, le Confederation Humanitari e le prestre Alje Klamer inviava un petition, con un littera de contento simile, al ministro de justitia nederlandese e, simultaneemente, al Parlamento nederlandese. Ambes demandava le dispenalisation del relationes sexual consentite inter minores e adultos.

Le petition esseva signate per diverse organisationes public de benesser social e salute mental, inter le quales:

• Association General pro le Libertate Provisional.
• Association Nederlandese pro le Integration del Homosexualitate (COC).
• Association Feminista Nederlandese official.
• per unanimitate, le committee executive del Partito del Travalio (le partito con le major quantitate de membros).
• per unanimitate, le committees executive de quatro partitos politic minor a ille tempore con representation in le camera basse nederlandese (Partito Democratic Socialista, Partito Socialista Pacifista, Partito Democratic e Partito Radical).

Alarmate a causa del successo del petition, le section de psychiatria infantil e juvenil del Societate Nederlandese de Psychiatria se opponeva publicamente al demandas de dispenalisation, affirmante que isto debilitarea le autoritate parental.

Belgica

Il esseva in Flandra, depost un conferentia organisate in Antwerpen per le SSP in april 1973, que on creava le prime gruppo pedophile europee foras de Nederland. In 1981 se addera Stiekum, plus radical (brochures, interventiones in le medio institutional, in le radio, etc.). Iste gruppos, ancora bastante informal, essera a partir de 1984 objecto de persecution e attaccos de parte de partitos politic del dextra, inter illos le Vlaams Blok, que los accusara de «accostumar le gente al phenomeno del pedophilia», demandara lor prohibition desde su publicationes e desde le pressa national e organisara protestos quando on celebra in Flandra conferentias e debattos sur le pedophilia.

Francia

In maio 1968 appareva collate sur le muros del Sorbonne octo affiches in nomine de un Committee de Action Pederastic Revolutionari (Comité d’Action Pédérastique Révolutionnaire, CAPR), le qual lanceava un appello al minorias sexual («pederastas, lesbianas, etc.») a prender conscientia de «[lor] derecto a exprimer liberemente [lor] optiones o [lor] particularitates amorose e a promover per [lor] exemplo un veritabile liberation sexual.» Le die sequente illos esseva distachate per activistas de sinistra qui considerava que illos maculava le causa del Revolution. On editava alora un tirage de 500 exemplares del texto, le quales esseva distribuite in Odéon e le Sorbonne. Le autores del action esseva le activistas homosexual Guy Chevalier e Pierre Hahn, a ille tempore studentes de litteras moderne, le quales decideva rediger le pamphleto in constatar le ignorantia del question homosexual de parte del movimentos de maio del 68.

A partir de 1968, le defensa del pedophilia deveniva multo polemic in le sino del gruppos de extreme sinistra e del medios de sinistra. Le dissolution in 1971 del gruppo maoista/libertari Vive le Révolution, dirigite per Roland Castro, occurreva in parte a causa del debattos interne sur le subjecto. In le mesme epocha, le redaction del magazine Politique-Hebdo rejectava, secundo le testimonio de su redactor in chef adjuncte a ille tempore, Hervé Hamon, de publicar un interview con le philosopho René Schérer a causa del «positiones pro-pedophile» de iste. Tankonalasanté, un revista critic del institution medic, cessava de publicar se post que un currente favorabile al pedophilia provava utilisar lo como vector de su ideas.

Le status special del intellectuales in Francia, que habeva permittite a scriptores como Henry de Montherlant o André Gide recognoscer tranquillemente lor preferentia pro le minores, o como a Roger Peyrefitte obtener un succès de scandale, faceva possibile que alteres, como Tony Duvert e Gabriel Matzneff, manteneva desde le fin del annos 1960 discursos aperte favorabile al pedophilia. Duvert, qui in 1967 publicava su prime romance, Récidive, e in 1973 ganiava le Premio Médicis con le obra Paysage de fantaisie, se declara pedophilo apertemente. In 1974 ille publica Le Bon Sexe illustré, essayo ubi ille critica le education sexual in le societate burgese moderne e defende que «on debe recognoscer al minores, infantes e adolescentes, le derecto a facer le amor». In 1980 ille disveloppara su ideas a fundo in un nove essayo, L'Enfant au masculin, ubi ille analysa e questiona lo que ille considera le perpetuation de un domination del heterosexuales sur le homosexuales e le infantes. In iste obra, Duvert declara que ille ha habite partenarios sexual de sex annos. Matzneff, qui in su libros parlara profusemente de su preferentia pro le adolescentes de ambe sexos sin esser attaccate per le media, collaborante al mesme tempore in jornales como Le Monde, publica le mesme anno Les Moins de seize ans, un opusculo ubi ille exalta le amor al adolescentes.

René Schérer, professor in le Centro Universitari Experimental de Vincennes, publicara in 1974 le essayo Émile perverti, ubi ille questiona que le relationes sexual sia nocive pro le infantes e lamenta que le education contemporanee denega e exclude le «relationes pederastic inter maestros e alumnos». In 1976, Schérer e le romancero Guy Hocquenghem dirigera un numero del revista Recherches sur infantia e education, con le appoio, inter alteres, de Michel Foucault e François Châtelet, le qual marcara le apogeo del discurso intellectual sur le pedophilia e le hebephilia. Iste typo de obras essera appoiate generalmente per editores qui adhere a un perspectiva revolutionari large ante que al defensa de un preferentia sexual specific. Illos evidentiava, secundo editores e jornalistas, un strategia global de questionamento del societate e esseva revindicate, ante toto, in nomine del libertate de expression.

In iste epocha, le discursos in favor del liberation sexual del infantes prendera posto al umbra de movimentos alternative como le antipsychiatria e le activismo homosexual. Alcun gruppos informal del socialismo radical, como le Committees Communista pro le Autogestion, e altere organisationes plus importante, como le Liga Communista Revolutionari, appoiara le liberation del pedophilos. Le defensa de istes, assi como le discursos ambigue sur le sexualitate infantil, appareva como un defia al prohibitiones. Desde le Fronte Homosexual de Action Revolutionari, create in 1971, o le magazine Le Gai Pied, lanceate in februario 1979, usque a philosophos como Michel Foucault, qui denunciava le separation sexual inter infantes e adultos como un «nove regime de controlo del sexualitate», omnes demandara le recognoscentia del «sexualitates peripheric». Alcun medios de communication, como le jornales de sinistra Le Monde e Libération, contribuera al diffusion de iste ideas publicante petitiones sur le subjecto, litteras aperte e interviews con pedophilos qui explicara lor experientia.

In maio 1977, le jornal Libération, addicte al theses del revolution sexual disveloppate apertemente desde maio del 68, publicava un articulo (que esserea publicate novemente le prime de martio 1979) titulate «Naissance du "front de libération des pédophiles"», appellante a participar in un reunion pro crear le Front de Libération des Pédophiles (Fronte de Liberation del Pedophilos, FLIP). Le prime reunion del FLIP habeva loco le 2 de april in le campus de Jussieu e in illo participava un trentena de personas. Le FLIP non supervivera a causa del divergentias surgite inter su participantes, ma alcunos del plus radical fundara, in le medio de 1977, le Fronte de Action e Recerca pro un Infantia Differente (Front d'Action et de Recherche pour une Enfance Différente, FRED), que in decembre del mesme anno definira un programma, publicara qualque textos in 1978 e finalmente disparera al initio de 1979 pro manco de organisation e a causa de dissensiones inter su membros.

In julio 1979 on funda le Gruppo de Recerca pro un Infantia Differente (Groupe de Recherche pour une Enfance Différente, GRED), que devenira le prime association pedophile durabile in Francia. Membro del Comité d'Urgence Anti-Répression Homosexuelle (Committee de Urgentia Antirepression Homosexual, CUARH) e del Association International de Gays, le GRED manifestara in su bulletin Le Petit Gredin le voluntate de «ampliar su publico al "professionales" del infantia, al genitores ipse, al judices e al educatores. E al infantes!», con le scopo de devenir un instrumento de debatto, ultra le activismo, un attitude que illo adoptara anque in le conferentias e tabulas ronde in le quales illo participara como invitato. Illo disparera bruscamente in 1987.

Petitiones contra le etate de consentimento

Articulo principal: Petitiones francese contra le etate de consentimento

Inter 1977 e 1979, durante que on discuteva un reforma del Codice penal in le Parlamento francese, numerose intellectuales signava petitiones e litteras aperte demandante le dispenalisation de tote le relationes consentite inter adultos e minores de 15 annos (etate de consentimento in Francia), sin limite de etate. Le plus notabile, publicate in le jornal Le Monde le 26 de januario 1977 e reproducite anque per Libération, se titulava «Littera aperte sur le revision del lege sur le delictos sexual concernente le minores», e esseva scribite in appoio de tres citatanos francese qui habeva comparite ante le Tribunal de Versailles sub le accusation de «attentato al pudor sin violentia sur minores de minus de 15 annos» e de haber photographate lor partenarios durante lor jocos sexual. Duo inter illes esseva in prision preventive desde 1973, facto que le littera describeva como «scandalose». Le texto accentuava que le infantes non habeva suffrite «le minime violentia», sublineava que le relationes habeva essite «consentite» e affirmava que «il ha un clar disproportion, de un latere, inter le classification como «delicto» que justifica un si excessive rigor, e le natura del actos attribuite; e de un altere, inter le character antiquate del legislation e le realitate quotidian de un societate que tende a recognoscer in le infantes e le adolescentes le existentia de un vita sexual».

Le petition, inviate al Parlamento, esseva signate per 69 personalitates, inter illes le philosophos Louis Althusser, Simone de Beauvoir, Gilles Deleuze, Jacques Derrida, Michel Foucault, Jean-François Lyotard, Jean-Paul Sartre, e André Glucksmann, le philosopho e semiologo Roland Barthes, le romancero e activista pro le derectos del homosexuales Guy Hocquenghem, le advocato e professor de derecto Jean Danet, le scriptor e cineasta Alain Robbe-Grillet (seligite membro del Academia Francese in 2004), le scriptores Louis Aragon, Catherine Millet, e Philippe Sollers, e le pediatra e psychoanalista infantil Françoise Dolto.

Le 4 de april 1978 on diffundeva per le radio de Paris un debatto a fundo inter Michel Foucault, Jean Danet e Guy Hocquenghem, in le qual istes explicava lor rationes in favor del abolition del etate de consentimento. Iste conversation essera publicate in francese con le titulo «La Loi de la pudeur».

In 1979, le jornal Libération publicava un littera simile in appoio de Gérard R., un citatano francese accusate de un «delicto sexual sur minores», in expectativa de judicio desde 18 menses. Illo esseva signate per 63 personas, inter illes Pascal Bruckner, Georges Moustaki e Christiane Rochefort. Le littera informava que Gérard viveva con pueras de 6 a 12 annos, «cuje aspecto resplendente monstra al oculos de omnes, inclusive lor genitores, le felicitate que illas trova [in Gérard]».

Regno Unite

In 1974, sub le auspicio del association Scottish Minorities Group, on creava in Scotia le organisation Paedophile Information Exchange (PIE). Su membros fundator esseva Michael Hanson, studente homosexual, e Ian Campbell Dunn, activista pro le derectos del homosexuales non-pedophile. Le assemblea inaugural habeva loco in martio 1975 e in julio on installara le sede in London, de ubi proveniva le major parte del interessatos. Keith Hose, ligate al Gay Liberation Front (GLF), deveniva su presidente. In novembre, le PIE submitteva al Committee de Revision del Codice Penal un reporto de 17 paginas con su proprie propositiones concernente le relationes pederastic, sin successo.

Le gruppo decidera facer se cognoscer melior per le grande publico, malgrado le riscos que isto representava. In 1975, Hose dava in le congresso annual del association Campaign for Homosexual Equality un longe discurso sur le pedophilia, del qual se facera echo le jornal The Guardian. In april 1976, le PIE lanceava le revista Understanding Paedophilia, in le qual apparera numerose studios sur le pedophilia e le prime statisticas sur le preferentias del pedophilos.

In 1977, con circa 250 membros, le PIE assimilava lo que restava de Paedophile Action for Liberation (PAL), gruppo proveniente de un scission del GLF de London-Sud que habeva essite objecto de attaccos de parte del pressa. Le mesme anno, le PIE attingeva un certe relevantie public depost le celebration de un incontro aperte in London e le participation de su nove presidente, Tom O'Carroll, in un congresso in Swansea del Societate Britannic de Psychologia, re le thema «Amor e attraction». Iste duo manifestationes public discatenara un agressive campania de pressa contra le ideas defendite per le PIE.

In 1978, le PIE deveniva membro del Consilio National pro le Libertates Civil (hodie cognoscite como Liberty). Durante su affiliation, le association facera campania contra le tractamento informative del pressa verso le gruppos pedophile e in favor del reforma del etate de consentimento, e se opponera al propositiones pro prohibir le pornographia infantil.

In 1978, un articulo sur le assemblea annual del PIE publicate in le tabloide News of the World duceva le policia a facer un perquisition in casa del activistas cuje nomines habeva essite revelate in su paginas. Cinque membros del committee executive del association, inter illes Tom O'Carroll, es accusate de «conspiration pro corromper le moral public» a causa del servicio de correspondentia inter membros del association, e le editores de Understanding Paedophilia es accusate de «obscenitate». Le activitates del PIE esseva fortemente affectate e plure membros decideva abandonar le organisation. Il pare que le gruppo habeva essite infiltrate per un membro del MI6.

In 1983, le pressa suggereva qualque sorta de connexion inter le association e le violation, multo mediatisate, de un puero de six annos in Brighton. Ante isto, duo membros del PIE dava un interview pro negar le rumores. Malgrado isto, le die sequente le pressa publicava titulares sensationalistic que presentava le association como un gruppo de corruptores e abusatores: «Le terribile veritate sur le PIE: le pervertitores de infantes nos dice como illes age» (Daily Express) o «"Como nos age", per le membros londonan del PIE: le pervertitores de infantes confessa» (Evening Standard). Le communitate gay a pena reageva, excepte le Gay Youth Movement.

In 1984, isolate e objecto de disapprobation general, le PIE decideva annunciar le cessation de su activitates.

Germania

In Germania esseva multo active inter le fin del annos 1970 e le initio del annos 1980 Indianerkommune, un auto-denominate «communa de liberation del infantes». Al initio del annos 1980 existeva le Gruppo de Travalio sur le Pederastia-Pedophilia (Arbeitskreis Päderastie-Pädophilie, AKP), un parve gruppo de reflexion formate in 1979, que appoiava le pedophilos heterosexual. A partir de 1979, in Germania Occidental, le Societate German de Studio e Travalio sur le Pedophilia (Deutsche Studien und Arbeitsgemeinschaft Pädophilie, DSAP), integrava plure gruppos local e editava le bulletin Befreite Beziehung, postea Die Zeitung. In le fin de 1981, le disaccordos interne inter su 200 membros resultava in le dissolution effective del collectivo. AKP deveniva alora le principal association germanic. Ab le dissolution de DSAP nascerea Kinderfrühling, que reprendera le edition de Befreite Beziehung.

Le pedophilos german attingeva mesmo, specialmente in le annos 1980, appoios politic intra le Partito Verde, argumentante que le contactos sexual inter minores e adultos non solmente non es nocive pro le minores, ma anque necessari pro lor evolution psychosocial. Durante plure annos, le pedophilos gaudera de appoios politic, presentante lor sexualitate como le ultime bastion «a abatter in le quadro del liberation sexual».

Statos Unite

Post le Rebellion de Stonewall, qualque organisationes del movimento gay del Statos Unite e Canada, como National Gay Rights Coalition e Gay Alliance Toward Equality, demandara publicamente le suppression del etate de consentimento. In 1972, le Gay Activists Alliance de Chicago e New York, gruppo scindite ex le Gay Liberation Front, organisava un conferentia que reuniva militantes gay de 85 organisationes. Su demandas includeva le suppression del etate de consentimento.

In 1975, un sequitor de Wilhelm Reich e travaliator social retirate, Valida Davila, creava in San Diego (California) le Childhood Sensuality Circle (CSC), un «circulo de documentation e reflexion» que defendeva le abolition del etate de consentimento e publicava mesmo alcun brochures, como «Porno for Children» e «A Child's Sexual Bill of Rights». Illo functionava usque al medio del annos 1980, ma su influentia esseva multo limitate, nam illo non provara facer se cognoscer.

Campanias de 1977 contra le homosexuales

Pamphleto utilisate per Save Our Children in 1977, con le slogan «Que nos salva nostre filios del homosexualitate!».

In 1976, Robin Lloyd, un correspondente de NBC, publicava le libro For Money or Love: Boy Prostitution in America. In le obra, cuje introduction esseva scribite per un senator del Statos Unite, Lloyd affirmava que existeva un immense rete de prostitution que involveva plus de 300 000 infantes. Le idea que detra le pornographia infantil il ha un grande negotio occulte basate sur le exploitation de minores comenciava con iste libro. Tamen, in nulle parte del obra il habeva ulle base empiric pro le numero 300 000; Lloyd ipse admitteva que illo esseva solmente un hypothese de travalio que ille habeva suggerite a diverse expertos pro poner a prova lor reactiones.

Isto non impediva a Judianne Densen-Gerber, directrice de Odyssey House, un catena de clinicas de tractamento residential pro toxicomanos, de appropriar se del cifra como si illo representava un statistica confidibile e de initiar, in 1977, un campania pro movilisar le opinion public contra le pornographia infantil, accusante le homosexuales de producer lo e distribuer lo a grande scala. De su latere, le miss e cantatrice Anita Bryant initiava un altere campania sub le motto Save Our Children, al servicio de un coalition politic con le mesme nomine fundate per gruppos fundamentalistic christian contra le derectos del homosexuales, cuje strategia esseva principalmente presentar le homosexuales como corruptores de minores e como un periculo pro istes, affirmante que «[illes] necessita recrutar nostre infantes pro assecurar lor superviventia e le diffusion de lor movimento.» Le 7 de julio 1977 le coalition ganiava un referendum que le permitteva revocar un statuto local que prohibiva le discrmination pro motivos de orientation sexual in le contato de Dade (Florida).

Le medios de communication sequeva in detalio le historias sur exploitation infantil. Durante 1977, le jornales national publicava novem articulos in respecto. The New York Times, un jornal que non esseva cognoscite pro su sensationalismo, publicava 27 articulos ille anno, in comparation con un in le duo annos anterior. Quando in maio 1977 le popular programma de television 60 Minutes consecrava un edition al pornographia infantil, se discatenava un unda de litteras al politicos. Ille primavera, un subcommittee del Committee de Affaires Judicial del Camera de Representantes celebrava un serie de audientias sur le subjecto que se prolongava usque al autumno, mantenente le pornographia infantil in le notitiarios del Statos Unite. On creava un platteforma contra le pornographia infantil, cuje appellos pro introducer mesuras plus sever contra isto recipeva un vaste appoio politic in le climate de panico moral regnante.

Le mesme anno, le governamento promulgava le Lege sur Exploitation Sexual Infantil, que prohibiva le utilisation de minores de etate in le realisation de pornographia, le transporto de infantes a transverso le frontieras statal, le prisa de imagines pornographic de minores e le production e diffusion de publicitate sur pornographia infantil.

Fundation de NAMBLA

Articulo principal: North American Man/Boy Love Association

Logotypo de NAMBLA. Le M majuscule e le b minuscule symbolisa un homine e un puero.

NAMBLA se originava in le movimento gay surgite depost le tumultos de Stonewall evenite in 1969 in New York. Ben que existeva un debatto sur le relationes homosexual inter adultos e minores, le gruppos pro le derectos del gays esseva plus preoccupate con themas como le persecution policiari, le discrimination laboral, le assistentia sanitari e alteres. Usque un retata contra le clientes de prostitutos adolescente in Boston non occasionava un vaste copertura del medios de communication durante le ultime septimanas de 1977, le thema del relationes intergenerational non recipeva assatis attention pro impulsar le formation de un organisation como NAMBLA.

In 1978, depost un ben succedite campania del activistas gay del Boston/Boise Committee pro frustrar un stratagema del promotor de Boston Garret Byrne pro discoperir clientes de prostitutos adolescente per medio de un linea telephonic directe de avisos, le subcommittee de iste gruppo organisava un conferentia in le Ecclesia Communitari de Boston sur relationes intergenerational e etate de consentimento, in le qual participava circa 150 personas. Depost iste conferentia, 34 homines e plure garsones se aggruppava pro formar le North American Man/Boy Love Association, o NAMBLA. Le scopo de NAMBLA esseva attaccar le prohibitiones social e legal contra le relationes sexual consentite inter adultos e pueros. Le organisation se basava sur un argumento libertari: le leges sur le etate de consentimento es un intervention punitive innecessari del governamento in le vita del citatanos.

Al principio, NAMBLA recipeva un appoio considerabile de parte del gruppos gay de sinistra e in 1984 illo deveniva le prime organisation gay del Statos Unite que adhereva al Association International de Gays e Lesbianas (ILGA). Le equalation del leges sur le etate de consentimento inter heterosexuales e homosexuales esseva un parte principal del lucta pro le derectos del gays in le Regno Unite (ubi le etate de consentimento esseva de 21 annos) e in altere paises.. Alcun libertarios, como le scriptrices e leaders feministic Pat Califia, Kate Millett e Gayle Rubin, adhereva al causa. Tamen altere leaders del movimento feminista, que faceva nascer le revolution sexual e le movimento lesbic, considerava tote le typos de prostitution e de relationes intergenerational con adolescentes como un problema institutionalisate create per le structuras patriarchal del societate. Le opposition a NAMBLA deveniva evidente in le conferentia que organisava le prime marcha del orgolio gay in Washington in 1979. In 1980, un gruppo appellate Lesbian Caucus – Lesbian & Gay Pride March Committee distribueva foliettos exhortante le feminas a non participar in le marcha gay annual de New York a causa de un supponite dominio de NAMBLA e de su sympathisantes sur su committee organisative. Le anno sequente, depost le menacia de alcun lesbianas de formar picchettos, le gruppo gay del Universitate de Cornell, Gay People at Cornell (Gay PAC), annullava le invitation que illo habeva facite a David Thorstad, membro fundator de NAMBLA, proque ille sia maestro de ceremonias del Festival Gay de Maio. Le annos sequente, plus e plus organisationes pro le derectos del gays provava impedir le participation de NAMBLA in le paradas del orgolio gay.

Le assassinato del leader pro le derectos del homosexuales Harvey Milk, le influentia crescente del Majoritate Moral durante le presidentia de Ronald Reagan e le consequentias politic intensemente negative del prime annos del epidemia del SIDA convinceva multe leaderes gay pro renunciar al idea de un politica plus inclusive. In un contexto si disfavorabile pro le homosexuales in general, le leaderes gay retirava lor appoio al gruppos considerate al margine del communitate gay, inter illos NAMBLA, e optava pro un position plus proxime al currente principal. In le medio del annos 1980, NAMBLA esseva practicamente sol in su position e se trovava politicamente isolate.

Altere paises

In altere paises de Europa appareva parve gruppos, como le Gruppo Switze de Travalio sur le Pedophilia (Schweizerische Arbeitsgemeinschaft Pädophilie, SAP), le Gruppo de Travalio sur le Pedophilia (Paedofilia Arbeitsgruppen, PAG) de Svedia o le Gruppo Pedophile Norvegian (Norwegian Pedophile Group, NAFP), que essera mesmo inscribite in le federation de associationes national homosexual e depost esser expulsate devenira clandestin. Tote illos, ben que se face publicitate le unes le alteres in lor publicationes, es tamen poc numerose, poc influente e super toto poc coordinate, malgrado que on effectuara alcun tentativas de aggruppamento, a vices a scala national.

Reculamento

Al initio del annos 1980, le attingimentos del activismo pedophile europee (ignorante del campanias de 1977 contra le homosexuales in le Statos Unite) comencia a recular a causa de un drastic cambiamento moral verso le pedophilia. Specialistas como Frits Bernard e Bruce Rind ha definite como «hysteria» le attitude collective verso le pedophilia surgite in iste decennio.

Ma il es le annos 1990 que marca un authentic cambiamento de attitude in Europa. Le exclusion del organisationes pedophile del Association International de Gays e Lesbianas (ILGA) in 1994 lassara le movimento politicamente isolate. Le popularisation de internet fornira al movimento nove canales de expression e offerera al pedophilos le oportunitate de sortir del isolamento, ma al mesme tempore illo aperirea nove vias de persecution.

In 1996, le «affaire Dutroux» in Belgica habeva un grande repercussion international e exerceva un considerabile influentia sur le opinion public concernente le pedophilia, aperiente le cammino a illo que alcun autores appella «panico moral», alimentate per le medios de communication.

Cambiamento moral (1982–1989)

Al initio del annos 1980, tanto in le Statos Unite como in Europa, le activistas pedophile colligeva numerose recercas recente pro demonstrar que le minores es capace de prestar un consentimento informate pro haber relationes sexual, e mesmo de demandar sexo illes ipse. Con le scopo de construer un identitate collective pro le pedophilos, illes reivindica un importantia historic e pancultural del relationes intergenerational e argumenta que istos, ultra non esser necessarimente abusive pro le minores, pote essser mesmo benefic pro illes. Le avantiamento de iste ideas esseva tamen limitate per un forte opposition moral e politic al pedophilia, que crescera drasticamente durante le decennios sequente.

In Europa, le idea que tote contacto sexual inter adultos e infantes provoca sequelas psychologic grave sur iste ultimes deveniva un opinion multo extendite durante le annos 1980. Le censura se intensificava e le pedophilos comenciava a esser reguardate per le opinion public como le criminal le plus abjecte. Le figuras public qui se habeva distingite como voces dissidente in le annos anterior se affundeva poco a poco in le silentio. Le pressa cessara de parlar del movimento e se focalisara plus e plus sur le casos de «abuso sexual».

Pressa pedophile

Durante le annos 1980, in parallelo con le bulletines del associationes pedophile, on publicava in Europa diverse revistas plus o minus ligate al activismo pedophile, como Pan: A Magazine About Boy-Love (1979-1985), Palestra o Gaie France (1986-1993), magazine gay proxime al Nove Dextra francese, fundate per Michel Caignet. On publicava anque numerose magazines photographic: Backside (1983-1985), Beach Boys (1985-1986), Eklat (1985), Jean's, (1985) e Photokid (1986). In 1987 on lanceava in Nederland Paidika: The Journal of Paedophilia, un jornal academic consecrate al studio del pedophilia desde un perspectiva positive e normalisator. Inter le membros de su consilio de redaction, alcunes apertemente favorabile al activismo pedophile, il habeva specialistas como Frits Bernard, Edward Brongersma, Vern L. Bullough e Donald H. Mader. A causa de su character activista, le publication, editate usque a 1995, esserea attaccate e dispreciate como «revista pedophile» per su detractores.

In octobre 1982 erumpeva in Francia le «affaire Coral», ligate a supponite abusos sexual committite in un centro de reception que sequeva le principios del antipsychiatria. Diverse personalitates public, como René Schérer e Gabriel Matzneff, restava inculpate durante alcun tempore. Le Monde licentiava iste ultime immediatemente depost su inculpation. Ben que illes essera absolvite e le condemnas imponite a alcunes del implicatos, pro relationes consentite con adolescentes, essera finalmente multo basse, le affaire habera un grande repercussion in le medios de communication que contribuera a attraher le atention sur le centros de reception e a questionar le antipsychiatria.

In Nederland, le discursos favorabile al pedophilia experimentava un reculamento. Durante le mesme periodo, le moral public concernente le questiones sexual esseva affectate negativemente a causa del irruption del SIDA e in consequentia reculava le successos del revolution sexual del annos 1960 e 1970.

In iste decennio, nonobstante, on creava alcunes del organisationes pedophile le plus importante de Europa. In 1982 on registrava officialmente in le Camera de Commercio de Nederland le association Martijn, que devenira le organisation europee le plus importante e durabile del activismo pedophile e usque a 1994 facera parte del Association International de Gays e Lesbianas. Anque in 1982, Philippe Carpentier creava in Belgica le Centro de Recerca e de Information sur le Infantia e le Sexualitate (Centre de Recherche et d'Information sur l'Enfance et la Sexualité, CRIES), que disparera bruscamente in 1988 post que Philippe Carpentier e altere membros es condemnate pro production de pornographia infantil. In Danmark, in 1985, on creava le Association Pedophile Danese, aperte a pedophilos, sympathisantes e professionales diverse.

In 1985, le congresso del Partito Verde german in le stato de Rhenania del Nord-Westfalia appoiava le discriminalisation del pedophilia. Le mesme anno, le committee del partito approbava un declaration que demandava le «abolition de tote le limites de etate pro le relationes sexual mutuemente consentite», argumentante que istos non respecta «le derecto al autodetermination e al cerca del felicitate del infantes». Le partito, a ille tempore leader del revolution sexual in Germania, includeva inter le propositiones de su programma politic le suppression del etate de consentimento, affirmante que «le relationes sexual con infantes es edificante pro ambe partes [infantes e adultos]». Iste position suscitava un protesto e multe votantes habitual del partito transfereva lor votos al Partito Socialdemocrata.

Le dies 5 e 6 de julio 1986 habeva loco in Copenhagen (Danmark) un incontro international inter le representantes del associationes pedophile statunitense (NAMBLA), switze (SAP), australian, svedese, norvegian e danese, pro «establir le bases pro un intercambio regular de information inter le diverse gruppos e delinear un reflexion commun sur le strategia a sequer in lor lucta». Illes cercara le maniera de reintegrar le lucta pro le acceptation del pedophilia in le movimentos de liberation sexual e suggerera continuar a luctar conjunctemente con le homosexuales, recognoscente un forte hostilitate de parte del sector feminista. Iste incontro, que eveniva quando le movimento perdeva fortia, non habeva ulle effecto practic.

Le 5 de februario 1987, Frits Bernard, retirate desde 1985 de su travalio como psychologo e como teste experte e de su functiones in organisationes international, appareva como invitato special in le programma directe de Phil Donahue in le NBC The Phil Donahue Show (transmittite per 250 canales de television del Statos Unite e Canada) e defendeva apertemente le pedophilia, durante un hora sin interruptiones, con le appoio de un juvene de 23 annos qui durante su infantia habeva habite relationes sexual con adultos. Iste facto ha un grande importantia, pois que in 1987 le activismo pedophile jam confrontava un hostilitate social sempre plus grande in comparation con le situation del annos 1970.

In Nederland, le cambiamentos in le poter comenciava a concretar se. Le policia nederlandese e le membros del agentias de securitate habeva comenciate a esser maestrate in le Statos Unite sur le methodos del FBI pro sequer le pista del productores e collectionistas de pornographia infantil. In 1989, le ministro de justitia nederlandese, Frits K. Altes, declarava que on habeva tenite reuniones septimanal sur iste questiones con le FBI e le governamento britannic desde 1985. Desde 1984, le Congresso e le Senato del Statos Unite habeva accusate Nederland de maniera continuate (per medio del Subcommittee Permanente de Investigationes e del Committee de Affaires Governamental -dirigite a ille tempore per le republican William Roth-, que soleva crear e diffunder iste typo de accusationes desde le pressa national e international) de esser «[un del] principal exportatores de pornographia infantil al Statos Unite», affirmante que in Amsterdam on auctionava infantes publicamente pro le prostitution e le pornographia, un puncto que se demonstrava «intenibile» per le reporto final del Gruppo de Travalio sur le Pornographia Infantil (publicate in augusto 1986), dirigite per le ministro de justitia ipse.

In le fin del annos 1980 on creava in Nederland International Pedophile and Child Emancipation (IPCE), un organisation nascite con le scopo de preparar le gruppos pedophile del Association International de Gays e Lesbianas. Depost le expulsion del organisationes pedophile per le ILGA in 1994, IPCE continuava su labor, al principio como coordinator del gruppos pedophile a scala international e postea como collectivo private. Sin haber un character activistic, in nostre dies Ipce gere un sito web con un vaste archivo documental de obras academic sur le pedophilia e themas connexe. Le sito allogia anque un foro private de discussion sur iste typo de litteratura e sur le maniera de promover le discussion academic sur le pedophilia.

In 1989 on creava in Italia le Gruppo P, consecrate al discussion e le reflexion sur le relationes consentite inter adultos e minores. Un de su fundatores esseva Francesco Vallini, redactor del magazine gay Babilonia. Malgrado le character legal del association, su membros esseva arrestate per le policia in 1993 sub accusationes de «association criminal» e de haber habite supponite relationes sexual con minores. Francisco Vallini passava tres annos in prision, accusate de association criminal sur le base de su labor como coordinator del Gruppo P e de su scriptos in le bulletin del association, Il Corriere dei Pedofili.

Declino e isolamento (1990–2000)

In 1993, Dieter Gieseking creava in Düsseldorf (Germania) Krumme 13 (abbreviate: K13), un gruppo de appoio e autoadjuta pro pedophilos. Illo offereva assessoramento juridic al pedophilos imprisionate, demandava le dispenalisation del pederastia e le legalisation del pornographia infantil e incoragiava le pedophilos a «sortir del armario». In 2001, K13 deveniva le centro de attention del medios de communication pro le detention de duo de su membros post que istes publicava in le web del association un narration erotic de character pederastic. In 2002 habeva loco un manifestation de neonazis contra K13, que confrontava gruppos de contramanifestantes e finiva con le intervention del policia. In 2003, K13 se dissolveva officialmente ante le pression mediatic e social, ma Dieter Gieseking decideva mantener aperte su sito web, active usque al presente. K13 esseva criticate per le gruppos pedophile Pädo e IPCE, le quales assecurava que illos non confideva ni in su leader incarcerate ni in le association, e affirmava que istos esseva nocive pro le movimiento pedophile.

In iste decennio, le popularisation de internet forniva al activismo pedophile nove canales de expression pro le diffusion de su ideario e offereva al pedophilos le oportunitate de sortir del isolamento a transverso le contacto directe. In 1995 on creava BoyChat, le prime communitate virtual pro pedophilos homosexual, que ducerea al creation in 1997 del gruppo Free Spirits, le qual nascerea con le scopo de provider ressources virtual secure in plure linguas. A partir de 1998, pedophilos heterosexual creara ressources simile. Desde alora on ha disveloppate in le rete diverse sitos e communitates sequente le mesme modello.

In 1996 erumpeva in Belgica le affaire del belga Marc Dutroux. Le evenimento habeva un grande reperscussion international e aperiva le cammino a illo que alcun autores ha definite como «panico moral», alimentate per le medios de communication. Isto habeva un influentia multo negative sur le opinion public concernente le pedophilia. Tote le associationes pedophile del pais, como Dokumentatiedienst Pedofilie, Studiegroep Pedofilie o Stiekum, esseva claudite o restava al umbra. In Nederland, le relative tolerantia que ancora poteva existir verso le pedophilia dispareva finalmente.

Edward Brongersma, qui habeva essite objecto de persecution de parte de su vicinos e de agressiones in le via public a causa de su activismo in favor del acceptation del pedophilia, immerse in un profunde depression decideva poner fin a su vita in 1998 mediante euthanasia, in favor del qual ille se habeva manifestate durante su ultime annos. Post su morte, su archivos personal e su bibliotheca esseva transferite al Instituto International de Historia Social de Amsterdam. Un parte de su collection de imagines esseva confiscate per le policia, que los considerava pornographia infantil.

In 1998, le psychologos Bruce Rind, Philip Tromovitch e Robert Bauserman publicava in le Psychological Bulletin del Association American de Psychologia lor «Studio metanalytic sur le supponite proprietates del abuso sexual infantil usante monstras universitari». In 1999, NAMBLA publicava in su sito web un resume del studio con le titulo «Un bon nova sur le amor inter homines e pueros», ubi illo se congratulava proque, in su opinion, isto «demonstra que le actual guerra contra le boylovers ha nulle base scientific». Le documento dava loco a un grande controversia in le Statos Unite, que comenciava con le criticas de alcun conservatores social e fundamentalistas religiose, assi como de alcun psychiatras e psychotherapeutas, e arrivava usque al Congresso. Isto se monstrava preoccupate a causa del consequentias que le publication del resultatos poterea haber sur le paradigmas official concernente le pedophilia, e le 12 de julio 1999 approbava un resolution que condemnava le studio e declarava que le relationes sexual inter adultos e minores es abusive e nocive in tote le casos. Le condemnation de un studio scientific per le congresso esseva a ille momento un facto sin precedentes.

In 1999, le scriptor canadese John R. Sharpe deveniva popular pro haber succedite cambiar, sin representation juridic, alcun articulos del legislation canadese, presentante un appello de inconstitutionalitate in le qual ille allegava que le leges sur pornographia infantil de Canada (ubi es prohibite le representation de relationes sexual ficticie inter personages minor de 18 annos) vulnerava le derecto al libertate de expression e de pensamento. .

Controversia con le Association International de Gays e Lesbianas

In julio 1993, le Consilio Economic e Social del Nationes Unite (CESNU) confereva un status consultive al ILGA. In autumno, le Mission Permanente del Statos Unite presso le ONU discoperiva que NAMBLA esseva membro del ILGA. Le 16 de octobre, le Mission inviava un littera al ILGA ubi illo indicava que le Statos Unite demandarea su expulsion del CESNU si illo non «se dissocia de NAMBLA e altere organisationes membros [como Project Truth e le nederlandese Martijn] cuje scopo», secundo le opinion del Governamento del Statos Unite, «non es in consonantia con le activitates del ONU pro le derectos human». Le relationes del ILGA con NAMBLA suscitava forte criticas in le Statos Unite, specialmente inter alcun organisationes religiose. Le leaders de quasi tote le aggrupationes gay e lesbic del pais, e anque politicos homosexual como le diputato Barney Frank, demandava publicamente le expulsion de NAMBLA.

Malgrado le appoio del ILGA a NAMBLA durante un decennio, quatro del sex secretarios del ILGA, reunite in New York inter le 5 e le 7 de novembre 1993, demandava a NAMBLA su renunciation como membro del ILGA, affirmante que, si isto non deveniva effective, ille estate illes demandarea su expulsion a transverso de un assemblea general. Le die 7, le mesme secretarios publicava un communicato de pressa ubi illes declarava que le ILGA «condemna le pedophilia» e que «le scopos de NAMBLA [...]» esseva «in contradiction directe» con illos del ILGA. Le mesme mense, NAMBLA publicava un communicato ubi illo describeva le decision del ILGA de expulsar NAMBLA como «un tentativa coarde e dishoneste pro satisfacer le demandas del Mission del Statos Unite presso le ONU» e affirmava que «tote tentativa de relationar NAMBLA o le ILGA con le abuso [sexual] infantil es dishoneste e malitiose».

In 1994, le senator republican Jesse Helms presentava al Parlamento del Statos Unite un projecto de lege que visava supprimer 119 milliones de dollares in adjutas al Nationes Unite durante le annos fiscal de 1994 e 1995 si isto non rumpeva relationes con associationes que tolera le pedophilia. Le die 26 de januario, le Senato approbava le projecto per unanimitate. Le lege esseva signate in april per le presidente Bill Clinton.

Finalmente, in su 6e Congresso Mundial, celebrate in New York in junio 1994, le ILGA approbava per un large majoritate (214 votos a favor e 30 contra) le expulsion de NAMBLA, assi como de Martijn e Project Truth, accusante iste associationes de haber como scopo principal «appoiar o promover le pedophilia». In iste Congresso, le Association Federal de Homosexuales (Bundesverband Homosexualität, BVH) de Germania renunciava a su membrato al ILGA in protesto pro le resolutiones adoptate pro expulsar le organisationes pedophile.

Mesmo assi, le 16 de septembre 1994 le CESNU suspendeva le status consultive post que un investigation del autoritates american revelava que le ILGA habeva ancora un organisation pedophile, le german Verein für sexuelle Gleichberechtigung (Association pro le Equalitate Sexual, VSG), inter su plus de 300 gruppos associate. Le ILGA suspendeva le membrato de VSG in octobre 1994, usque a poter effectuar su expulsion de accordo con su Constitution, lo que eveniva in le sequente Congresso Annual del ILGA, celebrate in Helsinky in junio 1995. Le Association Federal de Homosexuales de Germania faceva alora un appello a tote le gruppos gay proque illes monstra lor solidaritate con lVSG.

Movimento pedophile in nostre dies (2001–presente)

A causa del contexto social e legislative fortemente disfavorabile pro le pedophilia, multe poc personas osa expressar publicamente lor appoio al movimento pedophile in nostre dies. Le defensa del pedophilia es excludite del debatto public e le poc activistas qui travalia apertemente in defensa del pedophilia es anglophone, german e nederlandese, como Tom O'Carroll (autor del blog Heretic TOC), Dieter Gieseking, Frans Gieles e Ad van den Berg. Extra le activismo organisate, de tempore in tempore appare in internet alcun initiativas personal in forma de blogs, foros o paginas web, que appoia su postulatos.

In 2004, Lindsay Ashford, un citatano statunitense radicate in Europa, deveniva popular depost testimoniar sur su pedophilia in un reportage publicate in le jornal The Express-Times de New Jersey. Postea ille dava un interview pro le programma de BBC 2 Am I Normal?, ubi ille affirmava que le parola pedophilia habeva essite deformate per le medios de communication usque a perder su signification original de amor al infantes e defendeva que le relationes sexual inter adultos e infantes es possibile sin que iste ultimes sia nocite.

In 2004, le Association Pedophile Danese decideva dissolver se e clauder su sito web durante le disveloppamento de un investigation sur le activitates del association initiate per le Procura General de Danmark e ante le forte attaccos de alcun jornalistas. Un gruppo scindite de membros disconforme con le decision, nominate DPA Group 04, decideva alora reaperir le sito del association. In un communicato publicate in iste sito, DPA Group 04 explicava que su membros se negava a «esser dominate per le pression injuste de jornalistas antidemocratic, politicos e gruppos non minus fanatic de Danmark e del estraniero», exprimeva su voluntate de «poter exercitar le libertate constitutional de expression que compete a tote le citatanos» e affirmava que le dissolution del association e le claudimento de su sito web esseva equal a ceder ante le terrorismo. Le association accusava altere gruppos de haber utilisate o menaciate utilisar ressources illegal contra le DPA, e mentionava expressemente Stop Pædofili Nu, que menaciava robar e publicar le lista de membros del organisation. In decembre 2005, le DPA esseva exonerate per le Committee Investigative del Ministerio de Justitia del Governamento Danese, que considerava que le association esseva legal in virtute del libertate de expression.

Logotypo del Partito del Caritate, le Libertate e le Diversitate de Nederland.

In 2006, tres activistas pedophile, inter illes Ad van den Berg, presidente de Martijn, fundava in Nederland le Partito del Caritate, le Libertate e le Diversitate (Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit, PNVD). Desde su initio, le PNVD esseva le centro de un controversia mundial a causa de alcun propositiones de su programma, como le reduction progressive del etate de consentimento e le legalisation del possession de pornographia infantil. Illo non succedeva participar in le electiones de 2006, pois que illo non colligeva le numero minime de signaturas exigite per le legislation electoral nederlandese pro poter presentar candidatos. Finalmente, le partito se dissolveva in 2010. In nostre dies, le Partito Communista de Grande Britannia (CCP) es le sol que defende in Europa le suppression del etate de consentimento.

Inter 2006 e 2010, le svedo Karl Andersson editava Destroyer, un magazine gay imprimite e publicate officialmente in le Republica Chec e distribuite internationalmente desde su sito web. Differentemente del major parte del magazines gay, Destroyer se focalisava exclusivemente sur le infantes e le adolescentes. Con un designo simile a illo de magazines como Playboy, illo includeva photos, essayos, interviews, recensiones, reportages, articulos sur cultura e narrationes. Le magazine recipeva multe criticas de parte del medios de communication e de alcun sectores, que lo accusava de «sexualisar» le infantia, ma Andersson se levava rapidemente in defensa de su publication e dava interviews pro argumentar contra su detractores.

Le 27 de junio 2012, le corte de Assen (Nederland) illegalisava le association Martijn. Ben que illo se manteneva sempre intra le legalitate in vigor, le procura argumentava que «[le] activitates e ideas del association es contrarie al ordine public e al moral». Le association se dissolveva immediatemente e claudeva su sito web. Postea illo presentava un recurso de appellation, e le 2 de april 2013 le tribunal de Leeuwarden anullava su illegalisation. Isto fundamentava su decision in le derecto al libertate de association e in le facto que le activitates de Martijn non poteva esser considerate illegal. Tamen, in april 2014, le Corte Supreme de Nederland, sequente le consilio del Advocatia General del Stato, illegalisava de novo le association e ordinava su dissolution.

In 2015, David Kennerly lanceava le documentario A Decent Life: The Dissenting Narrative of Tom O'Carroll («Un vita decente: Le discurso dissidente de Tom O'Carroll»), focalisate sur le figura de Tom O'Carroll. In isto, Tom O'Carroll parla de su experientia in le PIE e defende le theses del activismo pedophile. Le film, diffundite a transverso YouTube, esseva producite a partir del material obtenite de un interview de Steve Humphries a Tom O'Carroll pro le documentario The paedophile Next Door, que debeva esser diffundite per le Channel 4 britannic le 25 de novembre 2014, ma que esseva finalmente abandonate.

Die International del Amor al Infantes

Desde 1998, pedophilos homosexual celebra le Die International del Amor al Infantes, un convocation popular surgite in internet pro exhortar al acceptation social del pedophilia. Iste die, pedophilos de tote le mundo accende discretemente in public un candela blau, que ha devenite le symbolo del convocation. Le data fixate es le prime sabbato depost le solstitio de estate. Considerante le duo hemispherios, le celebration eveni duo vices pro anno.

Pedophilos heterosexual instaurava postea le Die de Alicia. Le data del convocation es le 25 de april, le die in que Lewis Carroll cognosceva in 1856 Alice Liddell, le puera que le inspirava su famose romance Alicia in le pais del meravilias.

Usque ora le organisatores de iste evenimentos non ha unquam celebrate officialmente ulle typo de convocation physic.

Symbologia

Triangulo spiralisate utilisate como symbolo per le boylovers.

Il existe un symbologia proprie del movimento, utilisate per alcun organisationes pedophile in lor publicationes e sitos web:

• Un triangulo blau spiralisate, o BLogo, symbolisante un puero (triangulo parve) circumdate per un homine (triangulo grande). Illo esseva designate per un pedophilo con le pseudonymo Kalos in 1997.
• Un symbolo simile, un corde intra un corde, o GLogo, esseva create postea per pedophilos heterosexual pro symbolisar un «ligamine de amor» inter adultos e pueras.
• Un tertie symbolo in forma de papilion symbolisa le pedophilia in maniera generic. Illo es formate per quatro cordes: un grande e blau pro le homine, un grande e rosate pro le femina, un parve e blau pro le puero e un parve e rosate pro le puera.

Iste symbolos ha essite utilisate anque pro confectionar diverse joieles e parve ornamentos, como anellos e pendentes.

Vide etiam

• Bill Andriette
• Censura del pedophilia
• David Thorstad
• Differentia de etate in le relationes sexual
• Differentia inter pedophilia e pederastia
• Joseph Doucé
• Lista de organisationes del activismo pedophile
• Movimento pedophile in Nederland
• Paedophilia: The Radical Case
• Pedophilia in le litteratura
• Pedophilophobia
• Pressa pedophile

Bibliographia

Essayos e monographias

• Andersson, Karl. Gay Man's Worst Friend - the Story of Destroyer Magazine. Berlin-Neukölln: Entartetes Leben, 2011.
• Bernard, Frits [et al.]. Sex met kinderen. Le Haga: NVSH, 1972.
• Bernard, Frits. Paedophilia: A Factual Report. Rotterdam: Enclave, 1985. Edition digital, Ipce.
• Bernard, Frits. Pädophilie ohne Grenzen. Frankfurt: Foerster, 1997.
• Boulin, Bertrand [et al.]. La charte des enfants. Paris: Stock, 1977.
• Brongersma, Edward. Loving Boys. New York: Global Academic Publishers, 1986.
• Califia, Pat. «No Minor Issues: Age of Consent, Child Pornography, and Cross-generational Relationships». In: Public Sex: The Culture of Radical Sex. 2e ed. San Francisco: Cleis Press, 2000. 54-93.
• Doucé, Joseph. La pédophilie en question. Paris: Lumière et justice, 1988.
• Duvert, Tony. Le Bon Sexe illustré. Paris: Minuit, 1973.
• Duvert, Tony. L'Enfant au masculin. Paris: Minuit, 1980.
• Foucault, Michel. «La Loi de la pudeur». In: Dits et écrits 1976-1979. Volume III. Paris: Gallimard, pp. 766-776.
• Goode, Sarah. Understanding and addressing adult sexual attraction to children. London: Routledge, 2009.
• Guillebaud, Jean-Claude. La tyrannie du plaisir. Paris: Seuil, 1988.
• Hohmann, Joachim. Pädophilie heute. Frankfurt: Foerster, 1982.
• Jenkins, Philip. Moral Panic: Changing Concepts of the Child Molester in Modern America. New Haven: Yale University Press, 2004. Edition digital, Google Libros.
• Leopardi, Angelo (Ed.); con articulos e collaborationes de Edward Brongersma, Volker Beck, Bruno Bendig, Peter Mangold, Volkmar Sigusch, A. Siegel, W. Vogel e Frits Bernard. Der pädosexuelle Komplex. Frankfurt: Foerster, 1988.
• Levine, Judith. Harmful to Minors. Minnesota: University of Minnesota Press, 2002.
• Matzneff, Gabriel. Les Moins de seize ans. Paris: Juillard, 1974.
• Matzneff, Gabriel. Les Passions schismatiques. Paris: Stock, 1977.
• Mitzel, John. The Boston Sex Scandal. Boston: Glad Day Books, 1981.
• NAMBLA. A Witchhunt Foiled: The FBI vs. NAMBLA. New York, 1985. Introduction de David Thorstad.
• NAMBLA. Boys Speak Out on Man/Boy Love. New York: North American Man/Boy Love Association, 1986.
• O' Carroll, Tom. Paedophilia: The Radical Case. London: Peter Owen, 1980. Edition digital, Ipce.
• Pinard-Legry, Jean-Luc; Lapouge. Benoît. L'enfant et le pédéraste. Paris: Seuil, 1980.
• Raffy, Alex. La pédofilie, de l'infantilisme des grandes personnes. Bruxelles: De Boeck Université, 2004.
• Riegel, David. Understanding loved boys and boylovers. Philadelphia: SafeHaven Foundation Press, 2000.
• Riegel, David. We were not abused! Philadelphia: SafeHaven Foundation Press, 2007.
• Rochefort, Christiane. Les enfants d'abord. Paris: Grasset, 1976.
• Rodrigues, Herberts; Adorno, Sérgio. «Boy-lovers, sexo intergeracional o o ativismo pedófilo». In: A pedofilia e suas narrativas: uma genealogia do processo de criminalização da pedofilia no Brasil. Rio de Janeiro: Editora Multifoco, 2017.
• Sandfort, Theo. Boys on their contacts with men: A study of sexually expressed friendships. New York: Global Academic Publishers, 1987. Edition digital Archived 2013-05-28 at the Wayback Machine, Ipce.
• Santiago, Pablo. «Colectivos a favor de la pedofilia». In: Alicia en el lado oscuro. Madrid: Imagine, 2004, pp. 387-391.
• Schérer, René. Émile perverti. Paris: Laffont, 1974.
• Tsang, Daniel, ed. The Age Taboo: Gay Male Sexuality, Power, and Consent. Boston: Alyson Publications; London: Gay Men's Press, 1981.
• Verdrager, Pierre. L'Enfant interdit. Paris: Armand Colin, 2013.
• Wilson, G. e Cox, D.. The Child-Lovers: A Study of Paedophiles in Society. London: Peter Owen, 1983.

Collectivos e revistas:

• «Co-ire: album systématique de l’enfance». Recherches, nro. 22 (1977).
• Le fou parle, nro. 7 (julio-augusto 1978).
• «Fous d'enfance». Recherches, nro. 37 (1979).

Articulos

Articulos concernente le movimento pedophile o su historia:

• Ambroise-Rendu, Anne-Claude. «Le pédophile, le juge et le journaliste». L'Histoire, nro. 296 (martio 2005). pp. 62-67.
• Ambroise-Rendu, Anne-Claude. «Un siècle de pédophilie dans la presse (1880-2000)». Le Temps des médias, nro. 1, 2003.
• Andriette, Bill. «Queerest Queers: Man/boy Love Faces Violence out of Control». Steam 2.2 (1994): 165-67.
• Benkimoun, Paul; Blanchard, Sandrine. «Que reste-t-il de la révolution sexuelle de Mai 68?». Le Monde, 2001-03-01.
• Bernard, Frits. «The Dutch Paedophile Emancipation Movement». Paidika: The Journal of Paedophilia, Vol. I, nro. 2, autumno 1987, pp. 35-45.
• Bode, Chris. «Sur la ligne jeune». Libération, 2006-07-08.
• Camilla. «Féminisme et Pédophilie». L'Espoir, CRIES, nro. 17 (martio-april 1985).
• Clendinen, Dudley. «Group Promoting Man-Boy Love Is Focus of Police Inquiry". New York Times (1 de januario 1983): 5.
• Cohen, Art. «The Boston-Boise Affair, 1977-78». Gay and Lesbian Review Worldwide, Vol. X, nro. 2, martio-april 2003.
• Denizet-Lewis, Benoît. «Boy Crazy: NAMBLA: The Story of a Lost CauseThe Boston-Boise Affair, 1977-78». Boston Magazine, maio 2001.
• Brongersma, Edward. «Le mouvement pédophile chez nos voisins du Nord». L'Espoir, nro. 6 (junio-julio 1983).
• Brongersma, Edward. «Au Pays de la Tolérance». L'Espoir, nro. 15 (septembre-decembre 1984).
• Chalandon, Sorj. «"Libé" en écho d'un vertige commun Archived 2013-05-10 at the Wayback Machine». Libération, 2001-02-23.
• Choub. «La petite différence et sa grande conséquence». L'Étincelle, LCR, nro. 114 (februario 1981).
• Droit, Roger-Pol. «De la subversion par la sexualité à la reconnaissance des droits de l'enfant». Le Monde, 2001-03-01.
• Duraz, Serge. «Le Mouvement pédophile à l'étranger». Le Petit Gredin, GRED, 1981.
• Flanagan, Russ. «'I'm tired of being forced into the shadows by society' Archived 2013-09-27 at the Wayback Machine». The Express-Time, 2004-02-22.
• Fonseca, Suheyla. «Um olhar crítico sobre o ativismo pedófilo Archived 2013-09-21 at the Wayback Machine». Revista da Faculdade de Direito de Campos, nro. 10 (junio 2007).
• Fraisse, Geneviève. «L'histoire continue». L'Humanité, 24 de februario 2001.
• FRED. «Homosexualité et Pédophilie», Comités communistes pour l'autogestion, 1978. pp. 25-34.
• Gilbert. «Quelqu'un qui est un enfant». Le Petit Gredin, GRED, nro. 0, 1981.
• Gilesse, Adrien. «L'enfance des mots». Gai Pied Hebdo, GRED, nro. 502, 1992-01-09.
• Guillebaud, Jean-Claude. «Droit d'inventaire: trois remarques». L'Humanité, 2001-02-24.
• Hannon, Gerald. «Men loving boys loving men», The Body Politic, nro. 39 (decembre 1977-januario 1978). Disponibile in: Newgon.com.
• Matzneff, Gabriel. «L'amour est-il un crime?». Le Monde, 7-8 de novembre 1976.
• Michaël, François. «Une enquête sur la presse pédophile». Gai Pied Hebdo, nro. 230/231 e 232 (augusto 1986).
• Schuijer, Jan. «Tolerance at arm's length: The Dutch experience». Journal of Homosexuality, Vol. II (augusto 1990).
• Onell, Soto. «FBI targets pedophilia advocates». San Diego Union-Tribune, 18 februario 2005.
• PSVG. «Pedophilia», 1981. Disponibile in: Ipce.
• Saltzman, Jonathan. «Curley family drops case against NAMBLA», The Boston Globe, 2008-04-23.
• Sandfort, Theo. «Boy Relationships: Different Concepts for a Diversity of Phenomena». Journal of Homosexuality, Vol. 20, nro. 1-2, 1990.
• Sandfort, Theo. «Pedophilia and the Gay Movement». Journal of Homosexuality, Vol. 13, nro. 2-3, 1987.
• Stroobants, Jean-Pierre. «Remous autour de la création d'un parti pro-pédophilie». Le Monde, 2006-06-03.
  • Tony Duvert interviewate per Guy Hocquenghem e Marc Violine: «Non à l'enfant poupée Archived 2012-03-03 at the Wayback Machine», Libération, 1979-05-10.
  • Françoise Van De Moortel: «Les réseaux pédo-criminels avant l'affaire Dutroux». Conferentia «L'organisation pédo-criminelle» (2000-10-21).

Altere articulos utilisate como referentia:

• Rind, Bruce ; Tromovitch, Phillip ; Bauserman, Robert. «A Meta-Analytic Examination of Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples». Psychological Bulletin, Contato de Arlington, Association American de Psicologia, Vol. CXXIV, nro. 1 (julio 1998). pp. 22-53. Texto complete Archived 2015-01-02 at the Wayback Machine (in anglese) Ligamine DOI.
• Young, Mary. «The indignant page: techniques of neutralization in the publications of pedophile organizations». Child Abuse & Neglect, Vol. IV, nro. 12 (1988).

Ressources in linea

• (anglese) BoyLinks. Lista de ligamines a sitos relationate con le pedophilia homossexual. Free Spirits.
• (anglese) Heretic TOC Archived 2014-06-25 at the Wayback Machine. Blog de Tom O'Carroll in WordPress.
• (anglese) Inquisition 21st Century Archived 2014-08-15 at the Wayback Machine. Critica del Operation Ore in le Regno Unite e altere themas.
• Ipce. Foro pro le discussion academic sur le pedophilia. Le sito include un ample bibliotheca con textos academic e general (in plure linguas).
• (anglese) Nambla.org. Sito web de NAMBLA.
• (in anglese e francese) Newgon. Encyclopedia (wiki) thematic sur pedophilia, activismo pedophile e themas connexe, ab le puncto de vista del pedophilos.
• (anglese) Paidophilos TV. Canal de YouTube con discussiones sur le pedophilia.
• (anglese) Williamapercy.com. Sito web del historico statunitense William A. Percy. Include numerose articulos sur le activismo pedophile.

Documentos audiovisual

• (anglese) A Decent Life: The Dissenting Narrative of Tom O'Carroll (trailer 1) (2015). Documentario de David Kennerly ab le perspectiva de Tom O'Carroll. YouTube.
• (francese) Apostrophes (12 de septembro 1975). Programma ubi Gabriel Matzneff defende le pedophilia. Ina.fr.
• (anglese) Sideman, Adi. Chicken Hawk: Men Who Love Boys (1994). Documentario sur NAMBLA.
• (catalano) (espaniol) Jordà, Joaquim. De nens (2004). Documentario sur le manipulation del medios de communication, focalisate sur le «affaire Raval».
• (nederlandese) Intervention de Edward Brongersma in le television nederlandese (1978). YouTube.
• (nederlandese) Interview con Ad van den Berg in le television nederlandese. YouTube.
• (germano) Interview con Dieter Gieseking, Michael Welslau e le doctor Kurt Seikowski Archived 2014-03-16 at the Wayback Machine in MDR Info. K13-Online.
• (anglese) Interview con Lindsay Ashford (parte 1 de 5) in BBC 2. YouTube.
• (anglese) Paedophile Information Exchange interview from 1983, BBC News. Interview con duo membros del PIE.
• (anglese) PIE Member Tom O'Carroll, BBC Radio 4, 2014-02-26. YouTube.
• (anglese) Interview with a Pedophile (Tom O'Carroll) (2018), YouTube.