Bodrum'daki son dönemlerimize dair...
İhmalimin nasıl koca bir vicdan azabına dönüştüğünü izah edemem. Bu günceyi, yaşamımın en disiplinli şeyi diyerek omuzumda taşırken birkaç ay hiç dokunmamış olmak duyduğum gururu toza dönüştürüverdi. Benzer duyguları çizimlerimle aramda açılan mesafe için de hissetmiştim. Hemen hemen her gün bir şeyler karalıyor ve hayatıma dair notlar diyerek diğer bloğum da paylaşıyordum. Ne var ki çiziyor olmamın nedeni İstanbul’da yaşarken son dönem duyduğum huzursuzluktu. Her bir çizim yarına gönderilen dualar gibiydi ve gün geldi o dualar kabul oldu. Bodrum’a taşındığımızdan itibaren çizimlerim kâğıt kayıklar denli kıyıdan açılıp Ege’de kayboldular. Kötü veya iyi oldu demiyorum. Bence çizimlerimin görevi beni buraya taşımaktı ve bunu layığıyla başardılar. Sadece o da değil bugün itibariyle 29 yıllık tasarım serüvenimde sanat yönetmeni unvanımı illustrator olarak değiştirdiler. Dürüst olmak gerekirse bu unvanı hiç sevmedim. Hep kendim için çizdim. Duygularıma kulak verdim, şaşkınlıklarımı, üzünt...