Εν Δυνάμει

Ένα φύσημα
σπάει
τα κόκαλα
του βασιλιά
και ο βασιλιάς πλάθεται
χώμα.

Ότι απαλείφθηκε
εν τω παρόν μετριέται
οπότε:
στιγμές υπαγορευμένες
δεν αναποδογυρίζουν/
βρωμιές κοιμισμένες
δεν μυρίζουν/
ονείρου τρομώδης κραυγή
δεν ακούστηκε.
Απόλαυση ελάχιστη
ως καθόλου.
Γιούπι για–για.
Δεν.

Κόσμος μεγάλος,
φωνή αφόρτιστη
απενεργοποιημένη.
Το ανακάτεμα,
ένα μελόδραμα.

Αδιαμαρτύρητα αβάσταχτη
σαχλή απομίμηση
εκφράζεται όπως,
όχι μαύρα, μελανά κογχύλια μαζεύω.
Ενώ χλωμές καρδιές
εντός σωμάτων ρόδινων
στολίδια και ασφάλεια
θηρεύουν.
Τα άλλα (φωτιά, νερό)
εμπεριέχονται σε
πυρκαγιές και σε πλημμύρες.

Δεν απαντά γιατί
δεν ξέρει να απαντά
κι ούτε θα μάθει να απαντά
έτσι που έχει καθίσει
πλάτη στο παράθυρο
φάτσα στον καπνισμένο τοίχο.
Αυτά τα πράγματα θέλουν
να ανοίξει το παράθυρο,
να κρεμαστεί απ’ έξω το μισό κορμί,
να καυγαδίζει με το δίκαιο.

Να φύγεις από δω, να πας που;
Σε άλλη πόλη, άλλη χώρα, άλλη ήπειρο.
Με αλεξίπτωτο, με τρένο, με καράβι, πάνω στο φως.
Ακροβάτης ή Υπνοβάτης; Μέθυσος.
Από πού αλήθεια έχεις ήδη φύγει;
Από σκατά ή από κούνια.
Αλήθεια ξέρεις που είναι τόπος σου;
Ένα η σιωπή δύο η απουσία
τρία η ίδια δυσοσμία
πνίγει τη μνήμη θρέφει τη λήθη.
Και που βρίσκεσαι;
Όχι σε μια σανίδα σωτηρίας;
Όχι. Ευάλωτος.
Ανεξιχνίαστες σκατό-υποθέσεις.
Άσχημο πράγμα ο θάνατος του θάρρους.
Φτυσιές απάνω σου
τριάντα τόσων χρόνων μαζεμένες
ξεπλένονται λες
με μια βουτιά ή
έχουν τρυπώσει από το δέρμα σου κι
έχουν αλλάξει τα εσωτερικά υγρά σου;

Ισιώνει το στραβό χαμόγελο κι αναρωτιέται
τι θέλω εγώ και μπλέκω με τις σοβαρότητες;