Johann Christian August Heinroth
| August Heinroth (1773-1843) | ||
|---|---|---|
 "Ammoniacæ therapeuticis", verko de Christian Gotthold Eschenbach kaj Johann Christian August Heinroth, publikigita en 1797.
| ||
| Persona informo | ||
| Johann Christian August Heinroth | ||
| Naskiĝo | 17-an de januaro 1773 en Lepsiko, Germanio | |
| Morto | 26-an de oktobro 1843 en Lepsiko, Germanio | |
| Lingvoj | germana vd | |
| Ŝtataneco | Reĝlando Saksio  vd
| |
| Alma mater | Universitato de Lepsiko | |
| Profesio | ||
| Okupo | psikiatro universitata instruisto vd
| |
| Aktiva en | Leipzig vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Johann Christian August Heinroth estis germana psikiatro, psikologo, kuracisto, filozofo kaj pedagogo kiu unu uzis la vorton "psikosomata" kun la senso de "somata simptoma malordo".
Biografio
[redakti | redakti fonton]
Origino kaj formado
[redakti | redakti fonton]Filo de kirurgo, li finis siajn sekundarajn studojn en la lernejo Saint-Nicolas en Leipzig inter 1782 kaj 1791. Li estis altirita de teologio por iĝi doktoro pri filozofio en 1797. Dum siaj studvojaĝoj, li finfine turnis sin al medicinaj studoj, ĉefe en Vieno.
Reveninte al Lepsiko en 1803, li iĝis doktoro pri medicino en 1805 kaj profesoro (medicina antropologio) en 1806.
Kariero
[redakti | redakti fonton]En 1810 li publikigis sian unuan gravan verkon, "Kontribuojn al la Studo de la Malsanoj" ("Beyträge zur Krankheitslehre").
En 1811, laŭ la peto de la reĝo Frederiko Aŭgusto la 1-a de Saksio, li estis nomumita eksterordinara profesoro en la Universitato de Lepsiko, inaŭgurante novan profesorecon konatan kiel psika terapio. Ĝi estis la unua el sia speco en Eŭropo. Lia inaŭgura prelego estis pri la psikiatria temo "De morborum animi et pathematum animi Differentia" ("Pri la diferenco inter malsanoj de la menso kaj afliktoj de la spirito"), igante Heinroth-on la unuan universitatan profesoron pri psikiatrio.
Krom la akademia agado li laboris kiel kuracisto en sociaj kaj urbaj centroj, ĉefe en la hospitalo Klinikum St. Georg en Leipzig (inter 1814 kaj 1833). En 1818, li estis kunfondinto kaj redaktisto de la unua psikiatria ĵurnalo Zeitschrift für psychische Aerzte.
En 1819 li estis nomumita plena profesoro ĉe la Universitato de Lepsiko. Malgraŭ tre enspezigaj ofertoj de la grandurboj de Dorpat kaj Sankt-Peterburgo, li restis fidela al Lepsiko, kaj mortis kiel rektoro de la fakultato en 1843.
Kariero
[redakti | redakti fonton]Kunteksto
[redakti | redakti fonton]Heinroth estas parto de periodo de ŝanĝo solidigita en Francio kaj Italio fare de Joseph Daquin (1732-1815), Philippe Pinel kaj Vincenzo Chiarugi (1759-1820).
La socia fenomeno de frenezo kaj de mensmansanuloj estis traktata kiel medicina fenomeno. Frenezo ne plu estas demando de polico aŭ justeco, sed speco de malsano (mensa aliiĝo) formanta malsimilan aron de kondutoj kaj spertoj. Surbaze de observoj, kuracistoj provas distingi apartajn aliiĝojn por zorgi pri ĉiu frenezulo kiel kuracisto prizorgas pacienton.
Teorio kaj praktiko
[redakti | redakti fonton]Konvinka luterano, Heinroth distingiĝas, tamen, per moralisma koncepto, de romantika inspiro, kie mensa fremdiĝo estas interpretita kiel sekvo de la senĉenigo de pasioj kaj peko. Laŭ Henri Ellenberger (1905-1993), Heinroth estas ofte ridindigita pro tio fare de historiistoj, sed sufiĉus anstataŭigi la esprimon "peko" per "sento de kulpo" por doni al lia laboro modernan aspekton.
Granda akademiulo kaj eminenta klinikisto, li estas la verkinto de ampleksa teorio pri la homa menso en sano kaj malsano. Li distingas memkonscion (instinktoj kaj sentoj antaŭ ekstera realeco), kiu estas konfrontita kun konscio memdirite. Ĉi tiu konflikto estas regata de morala konscienco: "fremdulo en la konscienco de si mem".
La mensa fremdulo ne dependas de la ekstera mondo, aŭ de la egoo, sed de pli alta aŭtoritato nomita über-Uns (super-ni) kiun Heinroth ŝajnas identigi kun la kialo kiu kondukas libere al Dio. Mensa sano estas la esprimo de libereco, kaj mensa malsano estas la perdo aŭ redukto de tiu libereco, per intelekta malordo radikita en pasio.
Defendanto de la psikologia origino de la mensmalsano kaj la simbola signifo de certaj simptomoj, Heinroth sugestas sindeteni de ajna nenecesa aŭ danĝera traktado. Li disvolvas individuigitajn moralajn kuracajn planojn (aŭ psikoterapion) por ĉiu paciento, konsiderante ilian kondiĉon kaj situacion, inkluzive de familia, ekonomia kaj socia.
Li aperas kaj malantaŭ kaj antaŭ sia tempo: mensmalsano estas malsano de la animo, sed ankaŭ dinamika procezo kie Heinroth prezentiĝas kiel antaŭulo de psikanalizo. Ĝi estus unu el la forgesitaj fontoj de Eugen Bleuler (1857-1939), Sigmund Freud kaj Carl Gustav Jung. Li ankaŭ estas la unua kiu uzis la esprimon "psikosomatiko".
Publikaĵoj
[redakti | redakti fonton]"Störungen des Seelenlebens" (Mensaj Malordoj, 1818) kaj "System der psychisch-gerichtlichen Medizin" ("Sistemo de Krimmedicina Psikiatrio", 1825) estas konsideritaj liaj plej gravaj verkoj. En siaj filozofiaj studoj li favoris la opiniojn de Herder kaj distancigis sin de tiuj de Schelling, Fichte kaj precipe Hegelo.
Kontraŭbatalante la doktrinon de Samuel Hahnemann (1755-1843), li ankaŭ skribis libron: "Anti-Organon, oder das Irrige der Hahnemann'schen Lehre im Organon der Heilkunde" (Anti-organon, aŭ la eraro de la instruo de Hahnemann en la organon de medicino" (Lepsiko: Hartmann, 1825).
Verkaro
[redakti | redakti fonton]- Quaedam de ossibus fossilibus animalis cuiusdam, historiam eius et cognitionem accuratiorem illustrantia, 1794
- Ammoniacæ therapeuticis vsibus recte accomodandæ exempla quædam et præcepta, 1797
- Grundzuge der Naturlehre des menschlichen Organismus, 1807
- De voluntate medici medicamento insaniae hypothesis, 1818
- Lehrbuch der Störungen des Seelenlebens, 1818
- Lehrbuch der Anthropologie, 1822
- Lehrbuch der Seelengesundheitskunde, 1824
- Ueber die Wahrheit, 1824
- Anti-Organon oder das Irrige der Hahnemannischen Lehre im Organon der Heilkunst, 1825
- System der psychisch-gerichtlichen Medizin, 1825
- Die Psychologie als Selbsterkenntnisslehre, 1827
- De materiae hypothesi quantum ad naturae scrutatores et medicosDe materiae hypothesi quantum ad naturae scrutatores et medicos, 1827
- Esquirol's Allgemeine und specielle Pathologie und Therapie der Seelenstörungen, Etienne Esquirol, Karl Christian Hille, 1827
- Allgemeine und specielle Pathologie und Therapie der Seelenstörungen, Jean Étienne Dominique Esquirol, Karl Christian Hille, 1827
- Der Schlussel zu Himmel und Holle im Menschen, 1829
- Geschichte und Kritik des Mysticismus aller bekannten Volker und Zeiten, 1830
- Quaestio medicinae forensis de facinore aperto ad medicorum judicium non deferendo, 1830
- Grundzüge der Criminal-Psychologie, 1833
- Dr. B. Bolzanos Wissenschaftslehre, Bernard Bolzano, 1837
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]- Vilhelmo Ernesto (1662-1728)
- Joseph Daquin (1732-1815) franca kuracisto kaj erudiciulo
- Ernst Platner (1744-1818) germana kuracisto, fiziologo kaj filozofo
- Philippe Pinel (1745-1826)
- Frederiko Aŭgusto la 1-a (1750-1827)
- Christian Gotthold Eschenbach (1753-1831) germana kemiisto, kuracisto kaj universitato profesoro
- Samuel Hahnemann (1755-1843)
- Vincenzo Chiarugi (1759-1820)
- Christoph Wilhelm Hufeland (1762-1836)
- Johann Gottlieb Fichte (1762-1814)
- Karl Christian Heller (1770-1837) germana teologo, bibliotekisto kaj kronikisto
- Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831)
- Johann Christian Rosenmüller (1771-1820) germana anatomo
- Jean-Étienne Dominique Esquirol (1772-1840) franca psikiatro
- Bernard Bolzano (1781-1848)
- Carl Gustav Carus (1789-1869)
- Ernst Heinrich Weber (1795-1878)
- Justus Radius (1797-1884) germana patologo
- Friedrich Schelling (1812-1775)
- Melchior Josef Bandorf (1845-1901) germana psikiatro
- Sigmund Freud (1856-1939)
- Eugen Bleuler (1857-1939)
- Karl Christian Hille (1866-1921)[1]
- Carl Gustav Jung (1875-1961)
- Henri Ellenberger (1905-1993)