Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σιμόν Βέιλ (φιλόσοφος)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Η ουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται. Πιθανότατα παρουσιάζει κάποια γεγονότα ή απόψεις μονομερώς ή με δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση με την αντίστοιχη βαρύτητά τους. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 17/07/2018.
Σιμόν Βέιλ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Simone Weil (Γαλλικά)
Γέννηση3  Φεβρουαρίου 1909[1][2][3]
Παρίσι[4]
Θάνατος24  Αυγούστου 1943[1][2][3]
Άσφορντ[4]
Αιτία θανάτουφυματίωση
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςBybrook Cemetery[5][6]
ΨευδώνυμοÉmile Novis[7][8] και S. Galois[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[9]
ΘρησκείαNondenominational Christianity
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[10][11]
ΣπουδέςΛύκειο Ερρίκος Δ'
École Normale Supérieure
Πανεπιστήμιο του Παρισιού
Lycée Fénelon, Paris
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος[12][13]
καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
συγγραφέας[12][13]
αυτοβιογράφος
ποιήτρια[12]
συνδικαλίστρια
αγωνιστής της Γαλλικής αντίστασης
ημερολογιογράφος[14]
μεταφράστρια[13]
Αξιοσημείωτο έργοThe Need for Roots
Gravity and Grace
La condition ouvrière
Reflections Concerning the Causes of Liberty and Social Oppression
Notebooks
Oppression and Liberty
Περίοδος ακμής- 24  Αυγούστου 1943
Οικογένεια
ΑδέλφιαΑντρέ Βέιλ
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΔιεθνείς ταξιαρχίες
Πόλεμοι/μάχεςΙσπανικός Εμφύλιος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςAmbassadors' Prize (1950)[15]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Simone Weil (1921)

Η Σιμόν Βέιλ (Simone Weil, Παρίσι, 3 Φεβρουαρίου 1909 – Άσφορντ, Αγγλία, 24 Αυγούστου 1943) ήταν Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια.

Μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο, έγινε καθηγήτρια. Δίδαξε καθ' όλη την δεκαετία του 1930, με αρκετά διαλείμματα εξαιτίας προβλημάτων υγείας, για να αφιερωθεί κατόπιν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τάχθηκε υπέρ των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και για περισσότερο από ένα χρόνο δούλεψε ως εργάτρια, κυρίως σε εργοστάσια αυτοκινήτων, ώστε να κατανοήσει καλύτερα την εργατική τάξη.

Παίρνοντας έναν δρόμο που ήταν ασυνήθιστος στον κόσμο των διανοούμενων της αριστεράς του εικοστού αιώνα, έγινε περισσότερο θρησκευόμενη και έτεινε προς τον μυστικισμό καθώς η ζωή της συνεχιζόταν. Η Βέιλ έγραφε βιβλία σε όλη την ζωή της, αν και τα περισσότερα από τα γραπτά της έγιναν γνωστά μόνο μετά τον θάνατό της, στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Η σκέψη της συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο εκτεταμένης μελέτης σε ευρύ φάσμα τομέων. Μια μελέτη απέδειξε ότι μεταξύ του 1995 και του 2012 είχαν δημοσιευτεί πάνω από 2.500 επιστημονικά έργα για αυτήν. Ο Αλμπέρ Καμύ την χαρακτήρισε ως «το μοναδικό μεγάλο πνεύμα της εποχής μας».

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 3 Φεβρουαρίου 1909. Μητέρα της ήταν η Σαλώμη Βέιλ και πατέρας της ο γιατρός Μπερνάρ Βέιλ. Και οι δυο γονείς της ήταν Εβραίοι από την Αλσατία, που είχαν μετακομίσει στο Παρίσι μετά την προσάρτηση της Αλσατίας-Λωραίνης στο γερμανικό κράτος. Η Βέιλ ήταν ένα υγιές μωρό κατά τους πρώτους έξι μήνες, αλλά μετά υπέστη σοβαρή σκωληκοειδίτιδα, η οποία προκάλεσε μόνιμη βλάβη στην υγεία της. Ήταν το δεύτερο από τα δυο παιδιά της οικογένειας· ο μεγαλύτερος αδερφός της ήταν ο μαθηματικός Αντρέ Βέιλ με τον οποίο είχε πάντα στενή σχέση. Οι γονείς της ήταν αγνωστικιστές και αρκετά εύποροι και μεγάλωσαν τα παιδιά τους σε ένα προσεγμένο και υποστηρικτικό περιβάλλον.

Η Βέιλ υπέφερε από αγωνία εξαιτίας του ότι ο πατέρας της έπρεπε να εγκαταλείψει για αρκετά χρόνια το σπίτι μετά την επιστράτευσή του κατά τον τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με αρκετούς μελετητές της Βέιλ, αυτή η εμπειρία ίσως να σχετίζεται με τον ισχυρό αλτρουισμό που επέδειξε καθ' όλη την ζωή της. Η Βέιλ απέκτησε μια εμμονή για την καθαριότητα από την οικογένειά της. Θεωρήθηκε αρκετά ελκυστική γυναίκα από τα άτομα της ηλικίας της. Παρά το γεγονός όμως ότι η ίδια ήταν γενικά ιδιαίτερα στοργική, σχεδόν πάντα απέφευγε κάθε μορφή στοργικής επαφής, ακόμα και με γυναίκες φίλους της.

Σύμφωνα με την φίλη και βιογράφο της Σιμόν Πετρεμέν, η Βέιλ αποφάσισε από νωρίς ότι θα χρειαζόταν να υιοθετήσει αρσενικές ιδιότητες και να θυσιάσει κάποιες ευκαιρίες για την αγάπη προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή της να βελτιώσει τις κοινωνικές συνθήκες για τα μειονεκτούντα άτομα. Προς το τέλος της εφηβείας της, η Βέιλ συγκάλυψε την εύθραυστη ομορφιά της και υιοθέτησε μια αρρενωπή εμφάνιση, στην οποία σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούσε μακιγιάζ ενώ φόραγε συχνά ανδρικά ρούχα.

Πνευματική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βέιλ ήταν άριστη φοιτήτρια και γνώστης των Αρχαίων Ελληνικών από την ηλικία των 12 ετών. Αργότερα έμαθε την σανσκριτική γλώσσα. Τα ενδιαφέροντά της για άλλες θρησκείες ήταν καθολικά και προσπάθησε να καταλάβει την κάθε θρησκευτική παράδοση ως έκφραση υπερβατικής σοφίας.

Ως έφηβη, η Βέιλ σπούδασε στο Λύκειο Ανρί IV (Henri IV) υπό την κηδεμονία του καθηγητή Εμίλ Σαρτιέ. Η πρώτη της προσπάθεια για να μπει στην École Normale Supérieure τον Ιούνιο του 1927 κατέληξε σε αποτυχία εξαιτίας των χαμηλών βαθμών που έλαβε στην Ιστορία. Το 1928 κατάφερε να μπει στην σχολή αυτή. Κατετάγη πρώτη στην βαθμολογία στις εξετάσεις για το πτυχίο «Γενική Φιλοσοφία και Λογική»· η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν δεύτερη στην λίστα. Κατά την διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων, η Σιμόν Βέιλ έτυχε μεγάλης προσοχής λόγω των ριζοσπαστικών απόψεών της. Ονομάστηκε η «Κόκκινη Παρθένος», ή ακόμα «Ο Άρης» από τον μέντορά της.

Στην École Normale Supérieure σπούδασε Φιλοσοφία. Έλαβε το δίπλωμα ανωτάτων σπουδών DES (ισοδύναμο με μεταπτυχιακό) το 1931 και έλαβε το διδακτορικό της την ίδια χρονιά με την διατριβή Η επιστήμη και η τελειότητα στον Καρτέσιο (Γαλλικά: Science et perfection dans Descartes).  Η Βέιλ δίδαξε φιλοσοφία σε ένα γυμνάσιο θηλέων και η διδασκαλία υπήρξε η κύρια απασχόλησή της κατά την διάρκεια της σύντομης ζωής της.

Τα διασημότερα έργα της Βέιλ κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό της.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία στην γαλλική γλώσσα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Simone Weil, Œuvres complètes. (Paris: Gallimard, 1989–2006, 6 τόμοι)
  • Réflexions sur la guerre (La Critique sociale, no. 10, Νοέμβριος 1933)
  • Chronicles from the Spanish Civil War, στο : 'Le Libertaire', ένα αναρχικό περιοδικό, 1936
  • La Pesanteur et la grâce (1947)
  • L'Enracinement (1949)
  • Attente de Dieu (1950)
  • Lettre à un religieux (1951)
  • Les Intuitions pré-chrétiennes (Paris: Les Editions de la Colombe, 1951)
  • La Source grecque (Paris: Gallimard, 1952)
  • Oppression et liberté (1955)
  • Note sur la suppression générale des partis politiques (Paris: Editions Gallimard, 1957 - Climats, 2006)

Έργα της σε αγγλική μετάφραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Awaiting God: A New Translation of Attente de Dieu and Lettre a un Religieux. Introduction by Sylvie Weil. Translation by Bradley Jersak. Fresh Wind Press, 2012. ISBN 978-1-927512-03-6.
  • Formative Writings: 1929–1941. (1987). Dorothy Tuck McFarland & Wilhelmina Van Ness, eds. University of Massachusetts Press.
  • The Iliad or the Poem of Force. Pendle Hill Pamphlet. Mary McCarthy trans.
  • Intimations of Christianity Among the Greeks. Routledge Kegan Paul, 1957. Elisabeth Chas Geissbuhler trans.
  • Letter to a Priest. G. P. Putnam's Sons, 1954.
  • The Need for Roots. Routledge Kegan Paul, 1952. Arthur Wills trans., preface by T.S. Eliot
  • Gravity and Grace. Routledge & Kegan Paul, 1952. [Routledge Classics 2002. ISBN 978-0-415-29001-2]
  • The Notebooks of Simone Weil. Routledge paperback, 1984. ISBN 0-7100-8522-2 [Routledge 2004. ISBN 978-0-415-32771-8]
  • On Science, Necessity, & The Love of God. London: Oxford University Press, 1968. Richard Rees trans.
  • Oppression and Liberty. Routledge Kegan Paul, 1958.
  • Simone Weil's The Iliad or Poem of Force: A Critical Edition. James P. Holoka, ed. & trans. Peter Lang, 2005.
  • Simone Weil: An Anthology. Sian Miles, editor. Virago Press, 1986.
  • Simone Weil: First and Last Notebooks. London: Oxford University Press, 1970. Richard Rees trans.
  • Simone Weil: Lectures on Philosophy. Cambridge University Press, 1978. Intro. by Peter Winch, trans. by Hugh Price.
  • The Simone Weil Reader: A Legendary Spiritual Odyssey of Our Time. George A. Panichas, editor. David McKay Co., 1981.
  • Simone Weil—Selected Essays: 1934–1943. London: Oxford University Press, 1962. Richard Rees trans.
  • Simone Weil: Seventy Letters. London: Oxford University Press, 1965. Richard Rees trans.
  • Two Moral Essays by Simone Weil—Draft for a Statement of Human Obligations & Human Personality. Ronald Hathaway, ed. Pendle Hill Pamphlet. Richard Rhees trans.
  • Waiting on God. Routledge Kegan Paul, 1951. Emma Craufurd trans.
  • Waiting For God. Harper Torchbooks, 1973. Emma Craufurd trans., with an introduction by Leslie A. Fiedler. ISBN 978-0-06-131903-7.
  • On the Abolition of All Political Parties, Simon Leys trans., Melbourne: Black Inc., 2013. ISBN 9781921870903

Έργα της σε αραβική μετάφραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Mukhtarat of Simone Weil (Simone Weil, Anthology), Maaber Publisher, Damascus, 2009, translated by Mohamed Ali Abdel Jalil;
  • Al Tajazzur (The Need for Roots or L'Enracinement), Maaber Publisher, Damascus, 2010, translated by Mohamed Ali Abdel Jalil;

Δευτερεύουσες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Allen, Diogenes. (2006) Three Outsiders: Pascal, Kierkegaard, Simone Weil. Eugene, OR: Wipf and Stock.
  • Bell, Richard H. (1998) Simone Weil. Rowman & Littlefield.
  • ———, editor. (1993) Simone Weil's Philosophy of Culture: Readings Toward a Divine Humanity. Cambridge University Press. ISBN 0-521-43263-4
  • Chenavier, Robert. (2012) Simone Weil: Attention to the Real, trans. Bernard E. Doering. Notre Dame, IN: University of Notre Dame.
  • Davies, Grahame. (2007) Everything Must Change. Seren. ISBN 9781854114518
  • Dietz, Mary. (1988). Between the Human and the Divine: The Political Thought of Simone Weil. Rowman & Littlefield.
  • Doering, E. Jane. (2010) Simone Weil and the Specter of Self-Perpetuating Force. University of Notre Dame Press.
  • Doering, E. Jane, and Eric O. Springsted, eds. (2004) The Christian Platonism of Simone Weil. University of Notre Dame Press.
  • Finch, Henry Leroy. (1999) Simone Weil and the Intellect of Grace, ed. Martin Andic. Continuum International.
  • Gabellieri, Emmanuel. (2003) Etre et don: L'unite et l'enjeu de la pensée de Simone Weil. Paris: Peeters.
  • Goldschläger, Alain. (1982) Simone Weil et Spinoza: Essai d’interprétation. Québec: Naaman.
  • Irwin, Alexander. (2002) Saints of the Impossible: Bataille, Weil, and the Politics of the Sacred. Minneapolis: University of Minnesota Press.
  • McCullough, Lissa. (2014) The Religious Philosophy of Simone Weil. London: I. B. Tauris. ISBN 978-1780767963
  • Morgan, Vance G. (2005) Weaving the World: Simone Weil on Science, Mathematics, and Love. University of Notre Dame Press. ISBN 0-268-03486-9
  • Athanasios Moulakis (1998) Simone Weil and the Politics of Self-Denial, trans. Ruth Hein. University of Missouri Press. ISBN 978-0-8262-1162-0
  • Plant, Stephen. (2007) Simone Weil: A Brief Introduction, Orbis, ISBN 978-1-57075-753-2
  • ———. (2007) The SPCK Introduction to Simone Weil, SPCK, ISBN 978-0-281-05938-6
  • Radzins, Inese Astra (2006) Thinking Nothing: Simone Weil's Cosmology. ProQuest/UMI.
  • Rhees, Rush. (2000) Discussions of Simone Weil. State University of New York Press.
  • Rozelle-Stone, Rebecca A., and Lucian Stone. (2013) Simone Weil and Theology. New York: Bloomsbury T & T Clark.
  • ———, eds. (2009) Relevance of the Radical: Simone Weil 100 Years Later. New York: T & T Clark.
  • Sogos Wiquel, Giorgia. (2022) Simone Weil. Private Überlegungen. Bonn: Free Pen Verlag, ISBN 978-3-945177-95-2.
  • Veto, Miklos. (1994) The Religious Metaphysics of Simone Weil, trans. Joan Dargan. State University of New York Press.
  • von der Ruhr, Mario. (2006) Simone Weil: An Apprenticeship in Attention. London: Continuum.
  • Winch, Peter. (1989) Simone Weil: "The Just Balance." Cambridge University Press.
  • Winchell, James. (2000) 'Semantics of the Unspeakable: Six Sentences by Simone Weil,' in: "Trajectories of Mysticism in Theory and Literature", Philip Leonard, ed. London: Macmillan, 72-93. {{ISBN] 0-333-72290-6}}

Βιογραφίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cabaud, Jacques. (1964). Simone Weil. Channel Press.
  • Robert Coles (1989) Simone Weil: A Modern Pilgrimage. Addison-Wesley. 2001 ed., Skylight Paths Publishing.
  • Fiori, Gabriella (1989) Simone Weil: An Intellectual Biography. translated by Joseph R. Berrigan. University of Georgia Press. ISBN 0-8203-1102-2
  • ———, (1991) Simone Weil. Una donna assoluta[νεκρός σύνδεσμος], La Tartaruga; Saggistica. ISBN 88-7738-075-6
  • ———, (1993) Simone Weil. Une Femme Absolue Diffuseur-SODIS. ISBN 2-86645-148-1
  • Gray, Francine Du Plessix (2001) Simone Weil. Viking Press.
  • McLellan, David (1990) Utopian Pessimist: The Life and Thought of Simone Weil. New York: Poseidon Press.
  • Nevin, Thomas R. (1991). Simone Weil: Portrait of a Self-Exiled Jew. Chapel Hill.
  • Perrin, J.B. & Thibon, G. (1953). Simone Weil as We Knew Her. Routledge & Kegan Paul.
  • Pétrement, Simone (1976) Simone Weil: A Life. New York: Schocken Books. 1988 edition.
  • Rexroth, Kenneth (1957) Simone Weil https://web.archive.org/web/20180412135140/http://www.bopsecrets.org/rexroth/essays/simone-weil.htm
  • Risari, Guia (2014) Il taccuino di Simone Weil, RueBallu 2014, Palermo, ISBN 978-88-95689-15-9
  • Terry, Megan (1973). Approaching Simone: A Play. The Feminist Press.
  • White, George A., ed. (1981). Simone Weil: Interpretations of a Life. University of Massachusetts Press.
  • Yourgrau, Palle. (2011) Simone Weil. Critical Lives series. London: Reaktion.
  • Weil, Sylvie. (2010) "At home with André and Simone Weil. Evanston: Northwestern.

Ηχογραφήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιπλέον μελέτη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Weil, Simone (1952). "Part II: Uprootedness". The Need for Roots: Prelude to a Declaration of Duties towards Mankind. London: Routledge and Kegan Paul

Άλλες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Simone-Weil. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6sn06zj. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 10451050. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119290024. Ανακτήθηκε στις 20  Μαΐου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 10451050. Ανακτήθηκε στις 19  Ιουλίου 2023.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Bybrook Cemetery».
  7. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990008999. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 31631956h. Ανακτήθηκε στις 12  Αυγούστου 2023.
  9. ↑ LIBRIS. 26  Σεπτεμβρίου 2012. tr5780fc53hqsv8. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  10. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119290024. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  11. ↑ CONOR.SI. 13058403.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 BeWeB. 3847. Ανακτήθηκε στις 13  Φεβρουαρίου 2021.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/108240. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  14. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  15. ↑ «SIMONE WEILL LAURÉATE DU PRIX DES AMBASSADEURS». (Γαλλικά) Le Monde. Societe Editrice Du Monde. Παρίσι. 30  Ιουνίου 1950. Ανακτήθηκε στις 29  Απριλίου 2024.



Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σιμόν_Βέιλ_(φιλόσοφος)&oldid=10477481"