Επέτειος. Το καλύτερο δώρο. Θα φύγει. Όχι για κάπου κοντά. Είναι λες και ώρες ώρες η ζωή σου επιφυλάσσει "τα καλύτερα" για την πιο κατάλληλη στιγμή, ή σα να τα κάνει "δώρο' μόνο σε συγκεκριμένους ανθρώπους, ρατσίστρια δηλαδή.
Δεν ξέρω αν με πληγώνει η φυγή αλλά ίσως ο λόγος. Για ένα καπρίτσιο, "για μια Ελένη". Για να ζήσει καλά, διαφορετικά ίσως για ένα χρόνο, δύο, ίσως για πολλά χρόνια ή και μια ζωή. Το τελευταίο μου μοιάζει το πιο πιθανό. Και δεν ξέρω αν αυτό που με στεναχωρεί ακόμα πιο πολύ είναι που πάλι δεν κατάφερα να γίνω το "αλάτι" στην θάλασσα κάποιου αλλά μια σταγόνα. Μάλλον κάποια πράγματα πρέπει να τ' αποδεχόμαστε και να μην τα παλεύουμε γιατί όσο πιο κόντρα τους πας τόσο θα επαναλαμβάνονται και θα στην σπάνε, πολύ θα στην σπάνε βρε παιδί μου.
Και πως να ζητήσεις σε κάποιον να μείνει. Έχει νόημα αν θέλει να φύγει; Το ζητούμενο δεν είναι να μην θέλει να φύγει από δίπλα σου; Και ακόμα και αν κάνεις "θυσίες" δεν πρέπει να τις μαθαίνει ο άλλος γιατί δεν σου χρωστάει επειδή εσύ τις έκανες, εσύ το διάλεξες Εγώ κάποτε κοιμόμουν σε ένα μικρό καναπέ και πέρναγα 24ωρα χωρίς να τρώω για να μου φτάσουν τα λεφτά να ρθω να σε δω, αλλά ποτέ δεν το έμαθες ούτε θα το μάθεις. Οπότε θα μαι εκεί όταν θα φεύγεις, θα σε βοηθήσω και να το κάνεις και μετά θα γυρίσω στην καθημερινότητα μου.
Πιο πολύ απ' όλα όμως με στεναχωρεί που πέρασε ένας χρόνος από τότε που "έφυγε" κάποιος που δεν ήθελε να φύγει από το πλάι μου, πρώτη και μοναδική φορά. Μεγαλώσαμε μαζί και ποτέ δεν σταμάτησε να με κοιτά με αγάπη, χωρίς ψεγάδι στην ψυχή του. Ποτέ δε θα ναι ίδια η καθημερινότητα χωρίς αυτό το βλέμμα.
Χρόνια μας Πολλά!Χρόνια μας Καλά!
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Θυμάσαι όταν είμασταν μικρά τα παιχνιδάκια τα PEZ
με τις καραμελίτσες;
Που, με το που έβγαζες την προηγούμενη εμφανιζόταν η επόμενη;
Έτσι είναι και με τη ζωή...
Όταν κάτι φεύγει, φεύγει για να εμφανιστεί το επόμενο. Πρέπει όμως να μην κλείσεις την "πόρτα". Γιατί αν βρίσκει εμπόδιο, η επόμενη καραμελίτσα, όσο και να θέλει, δε θα μπορεί να βγει! :)
Όλα για καλό γίνονται.
Φτάνει να σκέφτεσαι θετικά, γιατί η αρνητική σκέψη είναι αυτογκόλ. Σαμποτάρεις μόνος σου τον εαυτό σου. :)
Καλησπέρα!
Αχ τί να πω....έχεις σπάνια αξιοπρέπεια και δεν χωράνε λόγια.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως εκείνος που αποφασίζει να φύγει για κάτι κατά την γνώμη του καλύτερο, σημαίνει πως αυτό που είχε μέχρι τώρα δεν το θεωρούσε καλύτερο για την ζωή του. Όλα είναι μια προτεραιότητα.Προφανώς δεν ήσουν η νούμερο ένα και προφανώς με αυτά που θυσίασες, φαίνεται ότι πολύ καλώς δεν θες να είσαι σε καμία άλλη θέση.
Γι αυτό όπως σου λέει και η Lilith κλείδωσε την πόρτα που στην τελική εκείνη έκλεισε και προχώρα. Άμα δεν το κάνεις, θα κάνεις την ζωή σου υποχείριο δικό της. Και τόσο που αγάπησες δεν το αξίζεις! :)
Lilith Πως δεν τισ θυμάμαι;;Θεικές καραμελίτσες!:-)
Πάντα στη ζωή μου έκλεινα πολύ καλά την πόρτα όταν κάτι έφευγε και δεν ήταν όπως το ήθελα, ούτε πίσω δεν κοιτάω και έχω ευτυχώς(για κάτι τέτοιες περιπτώσεις) και ασθενής μνήμη :-) Αυτή τη φορά νιώθω ότι έχω δίπλα μου κάτι το ξεχωριστό και δεν θέλω άλλες εμπειρίες, αλλά δεν εισπράττω συνέχεια κάτι τέτοιο από την άλλη πλευρά, όλο και κάτι του λείπει και η ασφάλεια εξανεμίζεται σε φόβους δέσμευσης και τάσεις φυγής. Απλά προσέχω εδώ και καιρό και είμαι φειδωλή στα όνειρα μου, γιατί όταν δεν προσμένεις πολλά δεν απογοητεύεσαι και πολυ ;-)
Μάγισσα Κίρκη μήπως κάνουμε εμείς τον άλλο πρώτη προτεραιότητα κ έχουμε την "απαίτητση" να μας το ανταποδώσει; Μήπως οι άλλοι απλά "δεν μπορούν" να δώσουν παραπάνω(σε εμάς συγκεκριμένα,γιατί σίγουρα θα βρεθεί κάποιος που θα θέλουν να τα δωσουν όλα); Αυτά τα "μήπως" με τρώνε μια ζωή και στο τέλος μένω εγώ και η "αξιοπρέπεια" μου(και όχι τπτ άλλο αλλά είναι και γκρινιάρα :-p).
φιλιά και στις δύο!Καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου