Imán
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
| Imán | |
|---|---|
| oxetu físicu y material | |
 | |
 |
Un imán[1] ye un cuerpu o dispositivu con un magnetismu significativu, de forma qu'atrai a otros imanes y/o metales ferromagnéticos (por casu, fierro, cobaltu, níquel y aleaciones d'estos). Puede ser natural o artificial.
Los imanes naturales caltienen el so campu magnéticu continuu, nun siendo que sufran un golpe de gran magnitú o se-yos aplique cargues magnétiques opuestes o altes temperatures (percima de la Temperatura de Curie).
Etimoloxía
[editar | editar la fonte]Del griegu, acocores, adamantos (diamante, aceru) de «a» (privativa, prefixu de contariedad o de negación) y damao (quemar). Fig. piedra dura que nun se puede o nun se debiera quemar, calecer, pos los griegos tuvieron de conocer que'l calor destrúi'l magnetismu.
- El cronista Gonzalo Fernández de Oviedo rellata'l so usu y diversos nomes nel sieglu XVI:
Les aguyes d'amoriar tán cebaes y compuestes cola virtú y mediu de la piedra calamita» (que vulgarmente en castilla llamamos piedra «yman») de la cual y de les sos propiedaes faen gran mención los naturales y nomar por diversos nomes: porque de más de dos que dixi llamar «magnete, ematite siderita y heraclion», ye de diverses especies o xéneros esta piedra, una ye más fuerte qu'otra y non toles calamitas son d'un color y la meyor de toes ye la de ethiopia, la que se viende a pesu de plata. (Escritu en 1535)
- En fr. francés aimant.
Tipos d'imanes
[editar | editar la fonte]
Los imanes pueden ser: naturales o artificiales, o bien, permanentes o temporales. Un imán natural ye un mineral con propiedaes magnétiques (magnetita). Un imán artificial ye un cuerpu de material ferromagnético al que se comunicó la propiedá del magnetismu. Un imán permanente ta fabricáu n'aceru imantado. Un imán temporal, pierde les sos propiedaes una vegada que cesa la causa que provoca'l magnetismu. Un electroimán ye una bobina (nel casu mínimu, una espiral) pola cual circula corriente llétrica.
- Imanes naturales; la magnetita ye un potente imán natural, tien la propiedá d'atraer toles sustancies magnétiques. La so carauterística d'atraer cachos de fierro ye natural. Ta compuesta por óxidu de fierro. Les sustancies magnétiques son aquelles que son atraíes pola magnetita.
- Imanes artificiales permanentes;les sustancies magnétiques que al estregales cola magnetita, convertir n'imanes, y caltienen mientres enforma tiempu la so propiedá d'atraición.
- Imanes artificiales temporales; aquellos que producen un campu magnéticu namái cuando circula por ellos una corriente llétrica. Un exemplu ye'l electroimán.
Usos
[editar | editar la fonte]
Los imanes utilizar de bien diverses formes: en discos duros, altavoces o parlantes, pegatinas (figures que se xunten a les neveres), brúxules, zarros pa xeladeres o conxeladores, parés magnétiques, llaves codificadas, bandes magnétiques de tarxetes de creitu o débeda, bocines, motores, como un interruptor básicu, como detector de billetes falsos, xeneradores, detectores de metales, pal zarru de moblame. Dalgunos d'estos aparatos pueden estropiase si aplícase-yos una cierta cantidá de magnetismu opuestu.
Partes d'un imán
[editar | editar la fonte]- Exa magnética: barra de la llinia que xune los dos polos.
- Llinia neutral: llinia de la superficie de la barra que dixebra les zones polarizaes.
- Polos: los dos estremos del imán onde les fuercies d'atraición son más intenses. Estos polos son, el polu norte y el polu sur; (nun tienen de confundir se con positivu y negativu) los polos iguales se repelen y los distintos atráense. Poro, nun hai atraición ente negativu y negativu o positivu y positivos, sinón qu'hai atraición de positivu a negativu.
Magnetismu
[editar | editar la fonte]Dizse que per primer vegada reparar na ciudá de Magnesia n'Asia Menor, d'ende'l términu magnetismu. Sabíen que ciertes piedres atraíen el fierro y que los trocitos de fierro atraíos, atraíen de la mesma a otros. Estes denomináronse imanes naturales.
Foi Oersted quien evidenció en 1820 per primer vegada qu'una corriente llétrica xenera un campu magnéticu al so alredor. Nel interior de la materia esisten pequeñes corrientes zarraes al movimientu de los electrones que contienen los átomos; caúna d'elles anicia un microscópicu imán. Cuando estos pequeños imanes tán empobinaos en toes direiciones los sos efeutos anúlense mutuamente y el material nun presenta propiedaes magnétiques; y sicasí, si tolos imanes allíniense, actúen como un únicu imán y dizse que la sustancia haise magnetizado.
Polos magnéticos
[editar | editar la fonte]
Si trátase tantu d'un tipu d'imán como d'otru, la máxima fuercia d'atraición topar nos sos estremos, llamaos polos. Un imán consta de dos polos, denominaos polu norte y polu sur. Los polos iguales se repelen y los polos distintos atráense. Nun esisten polos aisllaos (vease monopolo magnéticu) y, poro, si un imán romper en dos partes, fórmense dos nuevos imanes, cada unu col so polu norte y el so polu sur, anque la fuercia d'atraición del imán mengua.
Ente dambos polos créanse llinies de fuercia, siendo estes llinies zarraes, polo que nel interior del imán tamién van d'un polu al otru. Como s'amuesa na figura, pueden ser visualizaes espardiendo limaduras de fierro sobre una cartulina asitiada enriba d'una barra imantada; cutiendo selemente la cartulina, les limaduras empobinar na direición de les llinies de fuercia.
Polaridá d'un imán
[editar | editar la fonte]Pa determinar los polos d'un imán considérase la enclín d'ésti a empobinase según los polos magnéticos de la Tierra, que ye un xigantescu imán natural: el polu norte del imán empobinar escontra'l polu norte magnéticu, que ta próximu al polu norte xeográficu, pos nun sentíu puramente magnéticu ye un polu sur, ente que'l polu sur d'un imán empobinar escontra'l polu sur magnéticu, que ta próximu al polu sur xeográficu, pos nun sentíu puramente magnéticu ye un polu norte. L'ángulu entendíu ente'l norte magnéticu local, indicáu por una brúxula, y el norte verdaderu (o norte xeográficu) denominar declinación magnética.
Magnetización
[editar | editar la fonte]La magnetización d'un oxetu ye'l valor llocal del so momentu angular-magnéticu por unidá de volume, usualmente denotado M, con unidaes A/m. Ye un campu vectorial, más allá qu'a cencielles un vector (como'l momentu magnéticu), porque les distintes seiciones d'una barra magnética xeneralmente tán magnetizadas con distintes direiciones y fuercies. Una bona barra magnética puede tener un momentu magnéticu de magnitú 0,1 A·m² y de volume de 1 cm³, o 0,000001 m³; por tal razón el permediu de la magnitú de magnetización ye de 100 000 A/m. L'aceru puede tener una magnetización d'alredor d'un millón d'A/m.
Forma de magnetizar una sustancia
[editar | editar la fonte]Asitiando'l material nun fuerte campu magnéticu producíu por un imán permanente o por una corriente llétrica, o cuando'l material tien propiedaes magnétiques y al fundilo (ej. aceru o llava basáltica) esfrecer na presencia de dalgún campu magnéticu.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]- Ferrita.
- Fuercia magnético.
- Imán dipolar.
- Imán de neodimio.
- Imán de samario-cobaltu.
- Imán de tierres rares.
- Imán monomolecular.
- Imán superconductor.
- Electroimán.
- Electroimán Bitter.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: Imán
