Saltar al conteníu

Canal de Corintu

Coordenaes: 37°56′05″N 22°59′02″E / 37.9347°N 22.9839°E / 37.9347; 22.9839
22-08-2021 14:47
De Wikipedia


Canal de Corintu
Διώρυγα της Κορίνθου (el)
canal navegable
Llocalización
PaísBandera de Grecia Grecia
División alministrativa Decentralized Administration of Peloponnese, Western Greece and the Ionian Islands (en) Traducir
Rexón periferia del Peloponeso (es) Traducir
Unidaes perifériques unidad periférica de Corinto (es) Traducir
Llugar físicu ismu de Corintu
Coordenaes 37°56′05″N 22°59′02″E / 37.9347°N 22.9839°E / 37.9347; 22.9839
Canal de Corintu alcuéntrase en Grecia
Canal de Corintu
Canal de Corintu
Canal de Corintu (Grecia)
Llargor 6,343 m
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

La canal de Corintu ye una vía d'agua artificial que xune'l golfu de Corintu col mar Exéu pol ismu de Corintu, abriendo esta vía al tresporte marítimu[1] y dixebrando'l Peloponeso del restu de Grecia.[2] Mide 6,3 km de llargu[3] y construyóse ente 1881 y 1893.[4] Foi construyíu pol inxenieru húngaru István Türr (1825-1908).[5] So los proyeutos de Ferdinand de Lesseps, que recoyíen l'antiguu trazáu de Nerón, Türr dirixó les obres de la canal de Corintu dende 1881. La canal foi inaugurada'l 9 de payares de 1893.[6]

La canal evita'l rodéu de 400 km alredor de la península del Peloponesu a los barcos pequeños, yá que namái tien 21 m d'anchor y 8 de fondura.[7] Pese a estes llimitaciones, cerca de 11000 barcos crucien la canal cada añu, na so mayoría pertenecientes a rutes turístiques.[8]

Historia

[editar | editar la fonte]

Primeros intentos

[editar | editar la fonte]

Magar que'l proyeutu nun se concretó hasta'l sieglu XIX, la idea venía xestándose dende siquier el sieglu VII e.C. , cuando'l tiranu Periandro de Corintu pensó n'executar una obra asemeyada pero viose obligáu a atayala por cuenta de les dificultaes téuniques, insalvables pa la dómina, construyendo nel so llugar una rampla de piedra sobre'l ismu de Corintu a la que se conoz como Diolkos, y que los sos restos pueden trate inda güei escurriendo de forma paralela a la canal.[4]

Postreramente, unos 300 años dempués, Demetriu I de Macedonia intentólo otra vegada, pero un error de cálculu de los sos inxenieros, tamién-y fizo refugar la idea, yá que camentaben qu'abrir la canal diba añagar la zona o inclusive fadría que la península del Peloponesu se fundiera na mar.

Nos caberos años de la República romana, Xuliu César vio ventayes na construcción de la canal pa la so Colonia acabante formar, la laus Iulia Corinthiensis. Nel añu 67 d.C., l'emperador romanu Nerón ordenó que la canal escavárase nuevamente, encamentando'l trabayu a 6000 esclavos. Nerón morrió un añu dempués del empiezu de les obres y el so socesor Galba atayó'l proyeutu por consideralu enforma costosu.[9]

El filósofu griegu y senador romanu Herodes Áticu tamién consideró escavar una canal, pero nun llogró poner en marcha un proyeutu al respeutu.[10] Los venecianos tamién consideraron en 1687, tres la so conquista del Peloponesu pero tampoco empecipiaron un proyeutu.[11]

Construcción de la canal moderna

[editar | editar la fonte]
The Inauguration of the Corinth Canal (1893) por Konstantinos Volanakis.
La canal vista dende l'aire.
Semeya aérea de la canal en 2011.
Títulu de participación de la sociedá Canal Maritime de Corinthe, emitida en 1882

La idea d'una canal per Corintu alicó tres la independencia de Grecia del imperiu Otomanu en 1830. L'estadista griegu Ioannis Kapodistrias pidió-y a un inxenieru francés evaluar la factibilidá del proyeutu, pero tuvo qu'abandonalu cuando'l costu envaloróse nunos 400 millones de francos d'oru, enforma caru pa un país recién independizáu. Los ímpetos franceses debíense a l'apertura de la canal de Suez en 1869, y al añu siguiente, el gobiernu del Primer Ministru Thrasyvoulos Zaimis dictó una llei autorizando la construcción de la canal de Corintu. Punxéronse al cargu a empresarios franceses, pero tres la bancarrota de la compañía francesa qu'escavó la canal de Panamá, los bancos de Francia negáronse a emprestar dineru, y la compañía terminó tamién en bancarrota. Diose una nueva concesión a la Société Internationale du Canal Maritime de Corinthe en 1881, la que foi comisionada pa construyir la canal y operalu polos siguientes 99 años. La construcción inauguróse formalmente'l 23 d'abril de 1882, en presencia del rei Xurde I de Grecia.[12]

El capital inicial de la compañía yera d'unos 30 millones de francos, pero dempués d'ocho años de trabayu quedáronse ensin dineru y una ufierta pa emitir 60 mil bonos de 500 francos cada unu fracasó al vendese menos de la metada. El xefe de la empresa, l'húngaru István Türr, declaróse en quiebra, lo mesmo que la mesma empresa y un bancu qu'alcordara recaldar fondos adicionales pal proyeutu.[13] La construcción volvió a entamase en 1890 cuando'l proyeutu tresfirióse a una compañía griega, y foi finalmente completáu'l 25 de xunetu de 1893 tres once años de trabayu.[12]

La canal esperimentó dificultaes financieres y operacionales dempués de la so terminación. La estrechura de la canal enzancaba'l saléu; les sos altes parees enríen fuertes vientos a lo llargo de la so estensión, y los distintos tiempos de les marees nos dos golfos causaben fuertes corrientes de marea na canal. Por estes razones, munchos operadores de barcos nun quixeron usar la canal, polo que'l tráficu añal tuvo bien per debaxo de lo que se camentó, unos 4 millones de tonelaes netes, pero en 1906 el tráficu algamara solo a mediu millón de tonelaes netes añales. En 1913 el total aumentara a cerca de 1,5 millones de tonelaes netes, pero la interrupción causada pola Primer Guerra Mundial resultó nun amenorgamientu importante nel tráficu.[13]

Otru problema persistente debióse a la naturaleza de falla altamente presente na roca sedimentaria, nuna zona sísmica activa pola que pasa la canal.[14] Los grandes murios de caliar de la canal foron persistentemente inestables dende l'empiezu. Magar que foi inaugurada formalmente en xunetu de 1893, nun s'abrió al saléu hasta'l mes de payares siguiente, por cuenta de fanes de tierra. Llueu afayóse que'l cercu de los barcos que pasaben pela canal diba socavando les parés, provocando nueves fanes. Esto riquió más gastos na construcción de muru de contención a lo llargo del cantu de l'agua pa daqué más de la metá del llargor de la canal, usando unos 165 mil metros cúbicos de mampostería.[15] Ente 1893 y 1940, la canal zarróse por un total de cuatro años pa face-y caltenimientu y estabilizar les parés. Namái en 1923, 41 mil metros cúbicos de material cayeron na canal, que tomó dos años pa poder estenala.[16]

Mientres la Segunda Guerra Mundial, causáronse fondos daños na canal, al ser escenariu de batalla por cuenta de la so importancia estratéxica. El 26 d'abril de 1941, mentanto la batalla de Grecia ente les defensores tropes britániques y les fuercies invasores de l'Alemaña Nazi, tropes de paracaidistes y planiadores alemanes intentaron prindar la ponte principal sobre la canal. La ponte foi defendida polos británicos, que lu arreyaron con alambre pa ser baltáu. Los alemanes foron quien a sorprender a los defensores con un asaltu con planiadores na madrugada del 26 d'abril y prindaron la ponte, pero los británicos pudieron compensar la carga y destruyir la estructura.[17] Otros autores sostienen que foron los pioneros alemanes que tayaron los cables, asegurando asina la ponte, y que foi un obús afortunadamente llanzáu pola artillería británica lo que provocó l'españíu.[18][19]

Tres años más tarde, cuando les fuercies alemanes se retiraron de Grecia, la canal quedó inoperativa poles operaciones alemanes de tierra quemada. Les fuercies alemanes usaron esplosivos pa bloquiar la canal, afararon les pontes y refundiaron llocomotores, cachos de pontes y otres infraestructures na canal pa enzancar el trabayu d'arreglu. El Cuerpu d'Inxenieros del Exércitu de los Estaos Xuníos empezó a trabayar nel estene de la canal en payares de 1947 y llogró reabrilu pa tráficu de poca fondura escontra'l 7 de xunetu de 1948, y pa tou mena de tráficu en setiembre del mesmu añu.[20]

Diseñu

[editar | editar la fonte]
Allugamientu del ismu de Corintu. La canal amuésase en color celeste.

La canal de Corintu consiste d'una única canal de 8 metros de fondura, escaváu al nivel del mar (polo que nun rique d'escluses), midiendo 6343 metros de llargu y 24,6 metros d'anchor na so parte más alta y 21,3 metros d'anchor na so parte más baxa. Los murios predresos, que s'alcen 90 metros sobre'l nivel del mar, tán nun ángulu semivertical de 80°.[21][22] La canal ta cruciada per una vía ferrial, un camín y una autopista a un altor de cerca de 45 metros. En 1988, instaláronse pontes somorguiables al nivel del mar en cada estremu de la canal, nel puertu oriental d'Istmia y l'occidental de Poseidonia.[23]

Anque la canal aforra cerca de 700 km de viaxe alredor del Peloponesu, ye bien angostu pa los buques de carga modernos, pos namái dexa'l pasu de naves d'un anchu máximu de 17,6 metros y d'un caláu de 7,3 metros. Los buques namái pueden pasar pela canal d'un convói al empar, nun sistema d'un solu sen. La embarcaciones más grandes tienen de ser arremolcaes.[23] La canal ye anguaño sobremanera usada por embarcaciones de turismu: traviésenla alredor de 11 mil buques turísticos al añu.[24]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ «canal-de-corinto-une-el golfu-de-corinto-con-el-mar-exéu-pol ismu-de-corinto-creando-un pasu navegable Xoyes del Peloponeso». El Periódico. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  2. ↑ Sietecase, Reynaldo (2011) Nun hai tiempu que perder. Arxentina: Penguin Random House Grupu Editorial Arxentín. ISBN 9870420389. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  3. ↑ (1964) Universitas, enciclopedia cultural. Volume 4, 7, Salvat Editor, páx. 264. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 Sanz, Javier (2014) Caballo de Troya de la Historia: Engaños ya inxeniu de tolos tiempos que vencieron na paz y na guerra. La Esfera de los Llibros. ISBN 8490600554. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  5. ↑ Bonu, Salvador (1977) Cinco sieglos de rellaciones ente Hungría y América Llatina. Editorial Corvina, páx. 86. ISBN 9631330370. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  6. ↑ «Ibérica». Ibérica 3:  p. 257. 1915. https://books.google.cl/books?id=w5Y7AQAAMAAJ&q=canal+corinto+9+payares&dq=canal+corinto+9+payares&hl=es-419&sa=X&ved=0ahUKEwiM4_H4i6HKAhWBjZAKHeylDGsQ6AEIKzAE. Consultáu'l 11 de xineru de 2016. 
  7. ↑ Amato, Rafael (1964) Yera un tiempu d'infancia: Escritu nos mios viaxes pel ríu Uruguái a bordu del cargueru "Xeneral Mitre.". Llibrería Huemul, páx. 108. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  8. ↑ «Transit Statistics» (inglés). Corinth Canal (2009). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-05-11. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  9. ↑ Montero Herrero, Santiago (2012) L'emperador y los ríos. Relixón, inxeniería y política nel Imperiu Romanu. Madrid: Universidá Nacional d'Educación a Distancia, páx. 144,145. ISBN 9788436263527. Consultáu'l 11 de xineru de 2016.
  10. ↑ Wiseman, James (1978). P. Åström: The land of the ancient Corinthians. ISBN 978-91-85058-78-5.
  11. ↑ Setton, Kenneth Meyer (1991). American Philosophical Society: Venice, Austria, and the Turks in the seventeenth century. ISBN 978-0-87169-192-7.
  12. ↑ 12,0 12,1 «The Countdown». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-03-28. Consultáu'l 25 de xunetu de 2011.
  13. ↑ 13,0 13,1 Johnson, Emory Richard (1920). D. Appleton: Principles of Ocean Transportation.
  14. ↑ "Geology and Ancient Culture Along the Corinth Canal Archiváu 2008-01-17 en Wayback Machine"
  15. ↑ "Corinth Canal". Johnson's Universal Cyclopedia: A New Edition, Vol. 7, p. 484. A.J. Johnson & Co., 1895
  16. ↑ «Corinth Canal History: 1923 A.C. — Nowadays». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-11-17.
  17. ↑ Mrazek, James (2011). Stackpole Books: Airborne Combat: Axis and Allied Glider Operations in World War II. ISBN 978-0-8117-0808-1.
  18. ↑ «108 Blau, George Y. (1986) [1953]. The German Campaigns in the Balkans (Spring 1941) (Reissue ed.). Washington DC: United States Army Center of Military History. CMH Pub 104-4.». Archiváu dende l'orixinal, el 2010-01-27.
  19. ↑ (1941) Dr. Güntz-Druck, Dresden: Absprung über dem Isthmus, Hans Rechenberg, in: Wir kämpften auf dem Balkan: VIII Fliegerkorps.
  20. ↑ (2010) Government Printing Office: Bricks, Sand, and Marble: U.S. Army Corps of Engineers Construction in the Mediterranean and Middle East, 1947–1991. ISBN 978-0-16-081738-0.
  21. ↑ «Corinth Canal». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-09-06. Consultáu'l 25 de xunetu de 2011.
  22. ↑ (1982) National Academy Press: The Central Greece earthquakes of February–March 1981.
  23. ↑ 23,0 23,1 Goette, Hans Rupprecht (2001). Routledge: Athens, Attica, and the Megarid: An Archaeological Guide.
  24. ↑ «The Corinth Canal». International Travel News:  p. 12. febreru de 2014. https://www.intltravelnews.com/2014/02/corinth-canal. 

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Canal_de_Corintu&oldid=4241163»