"Τέκνα (οικογενειακά ή κομματικά) διορισμένα, πρέπει να υποδυθούν το ταλέντο, αφού δεν μπορούν να παράξουν με ταλέντο"

Ο πηχτός βυθός της λάσπης


Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*


Η ελληνική πολιτική σκηνή μορφάζει. Εκπληκτη και άσαρκη, επιστρατεύει αυτό που έχει μάθει καλά: τη γενική απεύθυνση.
Πίσω από τη μεγάλη χειρονομία, τα μεγάλα αφηγηματικά σχήματα που μεταχειρίζεται, προσπαθεί να κρύψει τη δομική της αδυναμία, να ενσωματώσει την πολιτική επεξεργασία στην οικονομία, να νοήσει δηλαδή την οικονομία ως πολιτισμικό παράγωγο. Αποκρύπτει την αδυναμία της να αρθεί στο συγκεκριμένο με στρατηγική. Να δουλέψει στην πολιτική μικροκλίμακα με μακροσκοπικό σχεδιασμό. Γι' αυτό οι αναλυτικοί ισχυρισμοί και των «συστημικών» και των «αντισυστημικών» πολιτικών θαμώνων της σκηνής, είναι μονοεπίπεδες, φτωχές και αφηρημένες. Και οι δύο είναι υποδιαιρέσεις ενός συμπαγούς συστημικού σώματος, που χρειάζεται συγχρόνως και τη ρητορική απολογητική και τη ρητορική άρνηση, ώστε να αναβάλει, να ανακουφιστεί, να μακροημερεύσει. Προσοχή: η καταφυγή στην αφηρημένη κατασκευή γεννάει την πιο βαθιά δουλεία. Οταν δεν οργανώνεις δικά σου μέσα ανάλυσης, αναγκάζεσαι να συμμορφωθείς με το πρώτο συγκρότημα ιεραρχήσεων και πειθαρχιών που θα βρεις μπροστά σου. Τρόικα, Ε.Ε., ΔΝΤ, ό,τι και να λέγεται, είναι μια δομή και εσύ έχεις το εύκολο καθήκον της αποδοχής της, όπως τη δεκαετία του '80 είχες το εύκολο καθήκον της απόρριψης ή της αταξίας. Τεχνοτροπίες με τις οποίες «πουλάς», «πλασάρεις» πολιτικά τη στάση σου βρίσκονται: αποδοχή με οδύνη για την κυβέρνηση, χαιρεκακία για τον Μητσοτάκη, οικονομικές προτάσεις «επιφυλλίδας» για τη Ν.Δ., πραγματιστική διαφθορά για το ΛΑΟΣ, αερολογίες για την Αριστερά.

Στα κέντρα της Δύσης, η αστική παράδοση, η υψηλή παραγωγική ποιότητα και οι θεσμικές πυκνώσεις δημιουργούν αυτοματισμούς που καταλήγουν σε μια υψηλότερη πολιτική άμυνα απέναντι στα πειρατικά, διεθνή, παραοικονομικά lobbies. Η ελληνική σκηνή, αντίθετα, κινείται με αυτοματισμούς, στον κόρφο όμως άλλου είδους πυκνώσεων, που υπερπροσδιορίζουν όλα τα πεδία κοινωνικής οργάνωσης στον τόπο μας: οικογενειακοί, δυναστικοί, κομματικοί νευρώνες παγιώνουν μια ασφυκτική πολιτική κλειστότητα. Χωρίς καμία σοβαρή παραγωγική ή πολιτισμική δομή δεν έχει τη δυνατότητα καταφυγής ούτε καν στο προσωπικό ταλέντο. Τέκνα (οικογενειακά ή κομματικά) διορισμένα, πρέπει να υποδυθούν το ταλέντο, αφού δεν μπορούν να παράξουν με ταλέντο. Ξαφνικά η σκεβρωμένη σκηνή (που πολλοί αρέσκονται να την ονομάζουν πολιτικό σύστημα) πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται, να συνθέτει καινούργιες λύσεις απέναντι σε απροσδόκητα φαινόμενα, πρέπει να διαρρήξει τη σχέση με ερμηνευτικά στερεότυπα, αν θέλει να διαχειριστεί τα προβλήματα σε καθεστώς ισορροπίας και όχι χειμάρρου και εκρήξεων. Ξαφνικά η ελληνική σκηνή, ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό, βρίσκεται αντιμέτωπο με την ανάγκη πολιτικής και ερμηνευτικής παραγωγής, όταν τόσα χρόνια κοιμούνταν στις βεβαιότητες μιας συλλογικής αυτοπροφύλαξης.

Τώρα, λοιπόν, που διακυβεύονται ορισμένα πολύ σημαντικά κεκτημένα σπεύδει με μια φοβερή βραδύτητα και έλλειψη φαντασίας να υποστείλει, να μαζέψει, να τη «βγάλει καθαρή». Τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της σκηνής, οι τρόποι πολιτικής συμπεριφοράς, τα ταλέντα και οι ποιότητες του πολιτικού προσωπικού, οι ηθικές ενδοτικότητες αποκλίνουν δραματικά από το απαιτητό. Πρέπει να λύσει προβλήματα χρήματος, οικονομικών-παραγωγικών δομών, διεθνούς νομιμοποίησης, εθνικών προβλημάτων και εξεγερσιακών ροπών. Αυτό το «όλα συγχρόνως», επειδή απαιτεί μια ποικιλία αρχιτεκτονικών για να αντιμετωπιστεί, προϋποθέτει αυτό που δεν μπορεί η πηχτή σκηνή να δώσει: τον συνδυασμό μέσων με πολιτική φαντασία. Ετσι, για παράδειγμα, η σύλληψη Σαμαρά για τα εργαλεία μείωσης του «διαρθρωτικού και κυκλικού ελλείμματος» προσπαθεί να απαντήσει τεχνοκρατικά σε ένα κυρίως πολιτικό πρόβλημα, που μετασχηματίζεται σε εσωκομματικό και δευτερευόντως σε εθνικό. Η διαχείριση του κυβερνητικού Παπακωνσταντίνου επίσης: η αποδοχή των προαποφασισμένων «μνημόνιων» κανόνων νομίζει ότι επιλύει, από άποψη οικονομικής τεχνικής, το πολιτικό πρόβλημα λειτουργικότητας αλλά και κοινωνικής επανάρθρωσης του ΠΑΣΟΚ. Ο ΛΑΟΣ είναι ανάποδα πιο ολιστικός: η πολιτική -συμμορφωτική- αποδοχή τού καθυστερημένου νεοφιλελευθερισμού, θα φτάσει -νομίζει- να επιλύσει και τεχνικά το οικονομικό πρόβλημα. Τα δε ποικίλα αριστερά υποσύνολα -με διαβαθμίσεις ρητορικής- επενδύουν είτε στον προβλέψιμο και υπέργηρο αρνητισμό (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ), είτε στον αφηρημένο ισχυρισμό για «συγκεκριμένη επεξεργασία» (Δ.Α.). Στο τέλος όλα όλων θεμελιώνονται σε μια ασπόνδυλη γενικότητα χωρίς προοπτική. Ολόκληρη η κομματική βεντάλια μέσα στην κοινοτοπία, σιωπά φλυαρώντας. Βυθίζεται και δυστυχώς βυθίζει.

* Ζωγράφος, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

A year after Neda's death, Iran movement continues

By Reza Sayah, CNN
June 20, 2010



">">

(CNN) -- A year ago Sunday, Neda Agha-Soltan died of a single gunshot wound to the chest. Her last moments -- captured on a cell phone camera and shown around the world-- catapulted her into the symbol of the postelection reform movement in Iran.

Today, the Iranian regime's crackdown seems to have driven protesters off the streets. But the movement is not weakening, some analysts say. Instead, it's evolved into an online underground civil rights struggle, they say.

"I think they're going to continue to move forward, whether in the form of a green movement or another type of movement," said Karim Sadjadpour, a fellow at the Carnegie Endowment for International Peace. "It's just, basically, this march of history."

Agha-Soltan, 26, was at an anti-government demonstration in Tehran when she was felled by a single bullet to the chest.

"She has been shot! Someone, come and take her!" shouts one man in the shaky cell phone video that has since been seen around the world.

The video then shows blood streaming from her mouth, then from her nose. Her eyes roll to her right; her body is limp.

A man, who had accompanied her to the rally, is then heard pleading with her by name.

"Neda, do not be afraid, do not be afraid," he repeats.

Agha-Soltan was taken to a nearby hospital and, within a day, she was buried at Behesht Zahra, the city's largest Muslim cemetery, on the outskirts of the capital.

Immediately afterward, she emerged as the face of the anti-government movement.

Even world leaders took notice.

"We've seen courageous women stand up to the brutality and threats and we've experienced the searing image of a woman bleeding to death on the streets," said President Barack Obama.

Eight days before Agha-Soltan's death, Iranian President Mahmoud Ahmadinejad's landslide election victory unleashed massive demonstrations in the country.

Thousands of green-clad protesters took to the streets, accusing the government of rigging the elections.

Iran's leaders called the uprising a foreign-led plot to overthrow the regime. It cracked down on the protesters -- with many killed and even more jailed.

Images of the bloody crackdown fueled worldwide outrage. Agha-Soltan's pictures are still carried on placards at rallies outside Iran.

"She will become the image of this brutality, and of the role -- the truly significant role -- that women have played in fighting this regime," said Abbas Milani of Stanford University in California. "I think that women are the unsung heroes of the last few years. They are the ones who began chipping away at the authority, the absolute dictatorship of the mullahs."

Iranian authorities continue to deny that security forces were responsible for killing Agha-Soltan.

Instead, they have offered at least three separate explanations. They have blamed the CIA, terrorists and supporters of the opposition movement themselves.

One year after Agha-Soltan's death, Iranian officials have yet to announce a single arrest in connection with her killing.

">




Παραδέχομαι...Άρεσε.Πολύ!

"Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου"

Το φιλμ-νουάρ ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου "Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου" κέρδισε το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που διεξάγεται στην Σαραγόσα(Ισπανία). Η εξαιρετικά επίκαιρη ταινία, που αποκαλύπτει την δράση των οικονομικών δολοφόνων για την υποδούλωση κρατών μέσω του εξωτερικού χρέους,έχει αποσπάσει εξαιρετικά σχόλια από τον ελληνικό και τον διεθνή τύπο και βραβεύθηκε ξανά τον Σεπτέμβριο στο διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Σεούλ.

Με λίγα λόγια...

Ο John Perkins υπήρξε εξέχον μέλος της μυστικής ομάδας "οικονομικών εκτελεστών", που χρησιμοποιούσε ψευδείς οικονομικές εκθέσεις, νοθευμένες εκλογές, εξαγορές συνειδήσεων, εκβιασμούς, σεξ, στρατιωτικά πραξικοπήματα και δολοφονίες, με στόχο την εξάπλωση της αμερικανικής αυτοκρατορίας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ύστερα από πολύχρονη εσωτερική πάλη, ανάμεσα στις ενοχές και στο φόβο του να πει την αλήθεια, ο Perkins συναντά την κόρη ενός δολοφονημένου προέδρου και για πρώτη φορά μιλά ανοιχτά μπροστά σ' ένα εξαγριωμένο λατινοαμερικανικό κοινό.

Βασισμένο σε σπάνιο προπαγανδιστικό υλικό, με δραματοποιημένες σκηνές σε στιλ φιλμ νουάρ και αποκλειστικές εξομολογήσεις του συγγραφέα μπεστ σέλερ John Perkins (Confessions of An Economic Hitman, The Secret History of the American Empire), αυτό το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ ρίχνει φως στους άγνωστους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν οι κυβερνήτες του σύγχρονου κόσμου, στις ρίζες της ισλαμικής τρομοκρατίας και στους λόγους για τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στη φτώχεια. Είναι η απόλυτη απάντηση στο ερώτημα του πρώην προέδρου Μπους "Γιατί μας μισούν;"...

Σχεδόν όνειρο

Εχθές είπες: "Θέλω να κοιμηθώ με τα μάτια ανοιχτά."

Η τηλεόραση ακόμα παίζει. Έχει επιλέξει από μόνη της κανάλι. Το παράθυρο είναι σχεδόν ανοιχτό. Σχεδόν όπως τα μάτια σου. Περπατάω προς τα πίσω. Τα πόδια γυμνά. Η σιωπή-σχεδόν σιωπή- είναι ευπρόσδεκτη. Σχεδόν ευπρόσδεκτη. Θα ήθελα να ακούω πιο καθαρά κάθε κουλουριασμένη κίνηση σε κάθε τέταρτη ανάσα σου. Αλλά ό,τι δίνεται δωρεάν δεν έχει πάντα την καλύτερη ποιότητα. Οι ανάσες σου διαπραγματεύονται την ποιότητα.

Η τηλεόραση ακόμα παίζει. Κινούμενα σχέδια. Αποταμιεύω αυτούς τους ήχους για μέρες του ανάμεσα. Ούτε λύπη ούτε θυμός. Η χαρά δε βρίσκεται ποτέ ανάμεσα. Σχεδόν ποτέ. Κάποτε την περικυκλώνεις. Ελευθερία ή υποταγή. Αυτό το "ή" διαστέλλει κάπως την απόσταση από το άλλο. Ή θάνατος. Περπατάω προς το μέρος σου. Τα πόδια γυμνά. Τα αντανακλαστικά σου άριστα. Κάθε που τρίζει λίγο η λήθη μου, ακινητοποιείσαι. Δε θες να με δεις να ξαφνιάζομαι... Το στρίφωμα της κουρτίνας και της μνήμης μου τώρα τελευταία παρατήρησα πως ξηλώθηκαν εκεί κάπου στην ακρούλα.

Η τηλεόραση ακόμα παίζει. Διαφημίσεις. Ναι, ναι, μην κάνεις πως δεν άκουσες τίποτε. Έτσι κι αλλιώς σταμάτησα να περπατάω. Σε παρατηρώ. Νομίζω πως μου γέρασες λιγάκι. Άσπρα ματσάκια από βάσανα στη βάση της προτομής σου. Λίγο πιο γυμνή κι αυτή... Άνοιξε τα μάτια σου. Δες. Εμένα.

Σχεδόν σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Ίσως την τρίτη ή την τέταρτη. Τη δεύτερη δεν τη θυμάμαι. Αυτή μου η μνήμη είναι σαν παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Να κλείσω την τηλεόραση ή να ξημερώσει πρώτα για τα καλά;

Δεν απαντάς. Μη γυρίσεις πλευρό. Θα μου είναι δύσκολο να δω αυτό που πρέπει να πιστέψω. Πως τόση ώρα ήξερες πως περπατούσα με τα πόδια μου γυμνά. Πονάω που δε σε ξέρω απόλυτα. Σχεδόν απόλυτα. Αυτή μου η μνήμη είναι σαν αρνητικό φωτογραφίας. Σχεδόν σε ζήλεψα. Μπορούσες να κάνεις τόσο απλά τα πράγματα και να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς. Σχεδόν πάντα. Κάποιες φορές καρφίτσωνες στα μάτια σου το δίλημμα: βροχή ή αίμα;
.

Η τηλεόραση σταμάτησε να παίζει.
Σ' αγαπάω, εαυτέ μου.
Σχεδόν.

">